[RPG]Pirates of Port Royal||Speel Topic||1 - Speeltopics

Port Royal, een piraten haven zoals elk ander, de straten vies en overspoelt met ongedierte en zwerfbeesten. Het stinkt er naar alcohol en mensen die zich al weken niet hebben gewassen. De stad heeft geen regels behalve de waarden en normen van de bewoners die natuurlijk niet altijd even goed zijn. Moord, chantage, afpersing en zijn aan de orde van de dag. Hoewel deze stad gewoon een leider heeft blijven deze dingen gewoon door gaan. De burgemeester heeft namelijk geen zin om zich te mengen in het piraten probleem. Zolang hij veilig is zal het hem gestolen kunnen worden.
Daarbij zijn veel mensen die er wonen of komen primitief. Ze eten, ze slapen en genieten van het simpele leven. Twee grote schepen leggen aan in de haven, beiden om nieuwe voorraden te kopen en hun buit te verkopen. De bemanning heeft even vrije tijd na hun lange maanden op zee.
Een aantal dagen later komt er nieuws dat een grote piraten bende die behoorlijk berucht is op de zee van plan is deze stad in te nemen. Hun plan om deze stad te onderdrukken valt dan ook niet in de smaak bij de crew van de twee schepen en de bewoners van deze stad. De boosheid word dan ook verdeeld tussen het naderend probleem en de burgemeester.

Mee doen:

Rollen
Bewoners
Mannen:

- Ardley Read (scheepsbouwer) - BilboBaggins - Pagina 1,10
-


Vrouwen:
- Meredith Emma Johnson (Winkeleigennaar/huurmoordenaar) - VladiFerr - Pagina 1,2
- Mazie Lockwood - Smoak - Pagina 1,8
- Dana Janelle Wright (bakker) - MinnieMouseX - Pagina 1,8
-

Bemanning van het schip Lost mermaid
Mannen:
- Timothy -Tim- Bennett (kok) - Tonto - Pagina 1,1
- Loki Jones (scheepsjongen) - KiliOfDurin - Pagina 1,3
- James Armando Bradley - Eruditex - 1,4
-

Vrouwen: Tijdelijk vol
- Leanne Alderick (scheepsarts) - Guinness - Pagina 1,1
- Seijn Anneline Change (Kapitein) - Pwettyness - Pagina 1,2
- Jane Campbell (stuurvrouw) - MinnieMouseX - Pagina 1,2
- Reservatie - XLaheyX

Bemanning van het schip golddigger
Mannen:
- Julio Walkers (scheepsjongen) - Dorchadais - Pagina 1,4
- Sigurd [Word ook wel Rat genoemd] (mastrat) - Ninuturu Pagina 1,6
- Klarck - Kapitein - norainbow - pagina 1,8

Vrouwen: tijdelijk vol
- Morrigan Liudwind (zieneres) - Guinness - Pagina 1,5
- Namira Teresea Middleton (huurlinge) - Laconiek - Pagina 1,6 Non-actief voor onbepaalde tijd
- Lydia Fitts (stuurvrouw) - Rosarium - Pagina 1,10
- Scarlett Brooke - BilboBaggins - Pagina 1,11
- Emily Red Watson - VladiFerr - Pagina 1,12

Karakters die vrij gebruikt mogen worden door omstandigheden:
- Alexander Raven Grey - Hij gebruikt Raven het liefst. (smid) - Pagina 1,3
- Jason William Callum - Pagina 1,3




Wie schrijven er 16+


Ik pas zo vaak mogelijk het topic aan en ik zal controleren of de regels worden na geleefd, bij 3x een overtreding is het exit.
Mee doen kan altijd nog, let er wel op rollen in het rollentopic en er moet een balans blijven

Topics
Rollen Topic
Praat Topic
Speel Topic

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 23:05 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Loki Jones
Toen hij zei dat ik mijn gang moest gaan maakte ik een paar soepele sprongetjes naar voren en achter, maar ik hield me wel gefocussed op de jongen. Hij had inmiddels de lijn losgelaten. Zijn haren waaiden net als de mijnen in de wind, maar doordat dat van hem een stuk korter was wapperde het minder. Toen ik zijn blik over mijn lijf voelde gaan ging ik iets verder rechtop staan. Ik was echt niet verlegen of bang om mijn lijf te laten zien. Het was goed gespiert, dun en van mij. Ondanks dat ik altijd alcohol in mijn systeem had, stond ik zeker op mijn voeten en er zou ook niets gebeuren wat ik niet precies had uitgedacht. Dat percentage alcohol in mijn bloed zorgde er juist voor dat ik geen roekeloze dingen ging doen door de adrenaline die vechten mij gaf. Hij vroeg of ik van de Mermaid was en ik knikte fier en trots. "Zeker. Ze is echt een plaatje, vind je niet? Al mag de Golddigger er ook zijn." Ik wilde geen schepen beledigen. Dat was erger dan iemand's moeder beledigen, en dat kon al echt niet door de beugel. Ik was dan wel een piraat die al vanaf zijn 7e bloed aan zijn handen had kleven, ik had wel principes geleerd van mijn vader. Ik liet mijn ogen even over het lijf van de jongen glijden. Net als ik was hij niet heel gespierd en hij leek me nog lichtelijk onwennig op het schip. Hij zat misschien een jaartje op zee, ofzo. het was maar een gokje, maar goed. Al zei dat allemaal niets over zijn vechtvaardigheden, waardoor de grip op het heft van mijn zwaard nog niet verslapte. Hij stelde zich voor en ik knikte. "Loki. Scheepsjongen eerste klas aan boord van de Mermaid." zei ik voor ik een spottende buiging maakte als naar een edelman. Edelen beledigen was een van de lijst redenen waarom ik al op verschillende plaatsen niet meer aan land mocht. Erg vond ik dat niet, maar als ik echt graag iets wilde hebben betekende dat vaak wel dat ik weer moest wachten tot we weer hier waren. Ik rechtte mijn rug weer en keek naar de jongen. Hij leek me nogsteeds erg twijfelachtig. "dus wat wordt het? Kom je mee voor rum of gaan we knokken? Aan jou de keus." Mij maakte het echt niets uit. Ik vond het beiden even leuk.

---

Bowties were never Cooler

Namira Teresea Middleton ~The Golddigger

Ik keek niet eens meer om toen ik gegeneerd wegsloop. Dit zag er uit als een serieuze ruzie tussen die twee en ik wist uit ervaring dat je daar maar beter niet tussen kon komen. Bovendien, volgens mij werd ik gewoon genegeerd door die Grey. Hij had nog geen woord tegen me gezegd! Met gemengde gevoelens liep ik naar buiten. Ik had totaal geen zin meer om nog hier het dorp in te gaan. Ik draaide me om en rende de zandweg af naar de haven. Onderweg voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Waarom huilde ik nou? Om een of andere stomme reden begon ik altijd te huilen als ik boos of gegeneerd was. Ruw veegde ik ze weg, stomme tranen. Ze waren alleen maar een teken van zwakte. Ik keek niet waar ik liep en botste tegen een koopman aan. Zijn kar vol meloenen viel om en alles kiepte het water in. De beledigingen vlogen me om de oren toen ik snel opsprong, het meloen sap van mijn kleren veegde en weg stormde. Met een rode kop hield ik mijn blik op mijn voeten gericht. Maar ik lette wel op waar ik liep. Het was al allemaal gênant genoeg, ik hoefde niet ook nog eens zelf in het water te donderen. Zigzaggend ontweek ik de mensen op de kade. Ik hoopte maar dat er niemand bij zat die ik kende. Zo zou niemand me hoeven zien. Ik sprong over de reling en kwam met een klap op het dek neer. Ik durfde niet op te kijken, maar ik hoopte dat er niemand aan boord was. Zo snel als ik kon rende ik het dek over, dat nog nooit zo lang was geweest. Ik stormde de trap af en liet me huilend ik mijn hangmat vallen. Waarom was ik nou zo stom?

[ bericht aangepast op 12 okt 2013 - 19:24 ]

Seijn Anneline Change - Capt'n Lost Mermaid.

Al sinds ze aangemeerd waren had Seijn niks van zich laten horen. Eigenlijk al vanaf dat het weer was omgeslagen een paar dagen geleden had ze zich al niet meer laten zien. En nu, net nu ze al een aantal uur aangemeerd lagen in Port Royal kwam ze naar buiten. Haar lange donkerbruine haren veerde rustig met haar mee terwijl ze het dek van The Lost Mermaid afliep. Ze keurde vandaag niemand een blik waardig en met een monotoon gezicht liep ze over de steigers. Natuurlijk had ze de havenmeester gewoon dubbel betaald en geen naam achtergelaten. Haar ogen zochten naar enkele van haar crewleden, en zag alleen Tim en Loki. Even later nam ik de scheepsarts ook waar, maar besteedde niet veel aandacht aan ze. Haar eigen gedachten gingen voor, het was immers een jaar of vijf geleden dat ze hier was geweest en haar verloofde had gezien. Ja, haar verloofde. Seijn was vijf jaar geleden verloofd, maar kon niet op een plek blijven plakken. Even keek ze achterom naar Loki, welke ze zag bij het schip dat naast hen lag, de Golddigger. " Meneer Jones, zorg dat u niet valt want als er iets gebeurd zorg ik er persoonlijk voor dat je straks alleen op een eiland zit met maar één pistoolschot. " Zo die toon was gezet, en met een gezicht met een klein glimlachje liep ze de haven uit, opzoek naar het huis van haar verloofd, - maar wat ze daar hoorde sloeg haar alle moed in de schoenen. Het bleek dus dat haar verloofde nog geen dag voor aankomst getrouwd was met een ander, verhuisd waren en, nou ja dat was het eigenlijk weer wel. Met lichte voetstappen en een gezicht waarbij ze keek dat ze alle moed in het leven op gegeven had liep ze terug de haven in. Ze knikte even naar Timothy en probeerde elke plooi in haar gezicht monotoon te houden, ook al lukte dat niet.

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Namira Teresea Middleton ~ The Golddigger

Ik staarde naar het plafon en dacht aan wat Robin, de kluizenaar waar ik vroeger woonde, zou zeggen als hij me nu zou zien. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Hij zou zeggen dat ik me aanstelde door te gaan huilen om niks. Hij zou zeggen dat als de jongen me echt in het bijzonder me niet had gemogen, me al lang had neergeslagen met een fles rum en me ergens in een steegje zou achterlaten om te worden vergeten. De jongen was niets in het bijzonder, waarschijnlijk had hij gewoon zijn eigen zorgen. Ik haalde diep adem en stond op uit mijn hangmat. Ik zou gewoon teruggaan naar de markt en gaan genieten van het mooie weer.
Met is meer zelfverzekerheid stapte ik het dek weer op. Ik zag Sigurd een eindje verderop staan en ik overwoog om even naar hem toe te gaan. Ik besloot om het niet te doen, hij wilde waarschijnlijk even alleen zijn. Nog een beetje lichtelijk gespannen liep ik de kade weer op. Ik had geen idéé waar ik heen zou moeten gaan. Ik tuitte mijn lippen en besloot om maar gewoon even een beetje rond te lopen op de kade. Tenslotte was ik nog nooit in Port Royal geweest. En misschien zou hier de stank ook wel wat minder zijn dan in het midden van de stad tussen al die zwervers en bedelaars. Het was er niet zo druk, de Golddigger en de Lost Mermaid waren de enige schepen in de haven. Mooi schip trouwens, en bijzonder fier hoe ze in de wind lag. Ik draaide me om om even een blik op het schip te werpen en bleef achterstevoren doorlopen. Opeens bleef mijn voet haken, voelde ik hoe mijn hoed afblies in de wind en kwam met een klap neer op de grond. Recht voor de voeten van een lange, gespierde jongen met blond haar.
'Ehm, hai.'

[mee eens of niet?]

Mazie Lockwood
Na ongeveer een minuut heb ik besloten dat ik sowieso een paar perziken neem en misschien één appel, maar over de aardbeien twijfel ik nog steeds. Ik vind aardbeien echt lekker, maar het is gewoon de prijs. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de roodharige dame en de lange jongeman ook bij het fruitkraampje zijn gaan staan, maar ik draai mijn hoofd niet weer hun kant op. Het is eigenlijk al onbeleefd genoeg om mensen aan te staren, laat staan van zo dichtbij.
De jongeman blijkt de fruitverkoper te trekken en ik spits mijn oren wanneer ik hem aanbevelingen hoor doen. 'De aardbeien, daar waar de jongedame staat, die zijn erg goed. Natuurlijk de groene appels. Hmmm De peren zijn ook erg goed dit seizoen. Druiven altijd goed. Misschien moet je de perziken eens proberen. Ga je gang, proef de aardbeien even!' Voor ik het weet is de jongeman naast me verschenen. Kort kijk ik hem aan, waarop hij knipoogt en vriendelijk glimlacht. Vervolgens plukt hij een aardbei uit het bakje. 'Hmm ze zijn inderdaad erg lekker. Die worden het dus sowieso'. Het lijkt wel alsof hij mijn gedachten kan lezen over dat ik twijfel of ik de aardbeien zal kopen en nu twijfel ik nog meer. Je hebt altijd de kans dat het een truc van de verkoper is om meer van zijn producten te verkopen. 'Je zou ze eens moeten proberen,' zegt hij ineens op een vriendelijk toon tegen mij. Lichtjes schud ik mijn hoofd. 'Oh, nee, dat hoeft niet hoor,' glimlach ik. De verkoper moeit zich in het gesprek. 'Je mag er gewoon een proberen hoor, meissie, dat kost niets.' Weer schud ik lichtjes mijn hoofd. Ik woon hier inmiddels al wel lang genoeg om te weten dat niets hier gratis is. 'Ik houd het wel gewoon bij perziken en appels, misschien een andere keer.' - 'Denk er nog maar effe over na anders.' Ik zucht zachtjes, soms weten ze echt niet van ophouden.
De verkoper rekent af met de roodharige dame, waarop de vrouw tegen de jongeman naast me begint te praten. 'Ik ga er vandoor...' Ze lijkt nogal ongemakkelijk waardoor ik lichtjes frons. Net leek zo nog zo zelfverzekerd. Misschien vindt ze de jongeman wel leuk. Ze glimlacht vriendelijk naar mij en kijkt dan weer naar de jongeman. 'Ik wens je een goed verblijf hier.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jasieeeee -uchum sorry dat moest ff uchum- Jason William Callum.
Ik gooide de deur met een klap achter me dicht en kneep mijn ogen dicht. Ik hoor een harde knal achter me, het gebreek van glas en mijn vader die vloekt. Hij had zijn dag niet, en daardoor was hij gaan drinken en nu was hij strontchagrijnig, aangezien hij ook nog een enorme kater had. En dat moest hij weer op mij afreageren. Had hij maar niet moeten drinken. Ik was gelukkig snel genoeg voor het glas met water, wat hij mijn richting op had gegooid en wat nu in duizenden stukken op de grond lag. Ik besloot te gaan wandelen, ofzo, aangezien ik niks beters te doen had. Ik wou in ieder geval zo snel mogelijk weg hier, aangezien mijn vader me op mijn zenuwen werkte. Ik staarde naar mijn blote voeten. Ik zuchtte. Ik had nu geen zin om naar binnen te gaan en mijn vader weer onder ogen te komen, alleen omdat ik mijn schoenen moest halen. Dan maar geen. Ik begon richting de haven te lopen, waar ik op de rand van de steiger ging zitten en naar het water staarde. Ik vroeg me na al die tijd af waar mijn moeder was. Zou ze nog leven? Of zou ze dood zijn? Die gedachte liet me lichtelijk in elkaar krimpen, en ik besloot verder te lopen. Ik krabbelde overeind en bekeek aandachtig het patroon van de houten planken van de steiger. Ik was totaal in gedachten toen ik een bonk hoorde en abrupt stilstond.Geschrokken staar ik naar het meisje wat voor mijn voeten ligt.
'Ehm, Hai.' Ze staart me aan, waardoor ik gniffel en haar overeind trek.
'Ook leuk om je te ontmoeten.' Grijns ik, waarna ik mijn hand uitsteek. 'Ik ben Jason. Je kon het ook wel eerst vragen voordat je voor mijn voeten neerviel.' Grinnikte ik.

Namira Teresea Middleton ~ The Golddigger

De jongen gniffelde en stak zijn hand uit. Hij trekt me met gemak overeind, fuck wat was hij sterk!
‘Ook leuk om je te ontmoeten.’ grijnst hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. ‘Ik ben Jason. Je kon het ook wel eerst vragen voordat je voor mijn voeten neerviel. ‘ grinnikte hij. Ik rolde met mijn ogen.
‘Als je maar niet denkt dat dat een of andere mislukte versiertruc was, ik ben níét opzoek naar een echtgenoot. Menig man wil hier nog wel eens denken dat wanneer je ze ook nog maar aankijkt je met hem wil trouwen.’ antwoorde ik nors. De jongen staarde me aan. ‘Namira,’ stelde ik mezelf voor. ‘En sorry dat ik zo geïrriteerd doe. Ik moet nog even wennen aan het gezelschap van andere mensen dan mijn crew.’ Er verschijnt een klein glimlachje om het gezicht van de jongen.
'Okee, aangenaam.' Zijn stem bestaat uit een mengeling van een aarzeling en vermaak.
‘Hmm hmm, ik weet wat je denkt. Ja, ik ben een piraat. En nee, de Golddigger is er niet op uit om mensen te overvallen, noch ben ik dat. Het enige dat ik wil is een beetje plezier.’ Standaard routine. Ik had er een hekel aan als mensen me bevooroordeelden of bang voor me waren omdat ik een piraat was. Als ik die gast dood had willen hebben was ik niet voor zijn voeten neergevallen maar had ik hem in zijn rug gestoken. Hoewel. Ik liet mijn blik over zijn lichaam glijden. Hij was wel enorm groot en zo te zien erg sterk. Maar zijn ogen waren ouder dan zijn lichaam, hij had waarschijnlijk veel meegemaakt.
We schrokken beide op van een harde bonk, het geluid van brekend glas en een harde schreeuw. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Kom je daar vandaan?’ vroeg ik een beetje aarzelend. Als dit weer zo’n gast was die ruzie had met iedereen was ik hier weg!

[ mee eens? ]

[ bericht aangepast op 14 okt 2013 - 9:33 ]

Julio Walkers

Toej ik de jongen vroeg of hij van The los Mermaid was knikte hij meteen.
"Zeker. Ze is echt een plaatje, vind je niet? Al mag de Golddigger er ook zijn." Ik haal mijn schouders even op en knik een beetje. Ik kijk even wat rond, niet echt onder de indruk van de dingen die de jongen allemaal doet. Het is duidelijk dat hij een beetje op wil vallen.
"Loki. Scheepsjongen eerste klas aan boord van de Mermaid." hij maakt een spottende buiging en meteen rol ik even met mijn ogen. Oke, ik heb nu al moeite met deze jongen merk ik. Ik vind het een beetje, tja, hoe noem je dat? Arrogant? Nog vraag ik me af wat deze jongen allemaal denkt nu. Eigenlijk maakt het me ook helemaal niet zoveel uit. Ik haal mijn hand even door mijn haar. Een ding is duidelijk; ik ben niet vang voor deze jongen en ben in staat een gevecht aan te gaan wanneer hij hiermee begint. Geen enkele twijfel volstrekt zich door mijn lichaam. Ik ben zo oplettend als wat.
"Dus wat wordt het? Kom je mee voor rum of gaan we knokken? Aan jou de keus." Ik rol even met mijn ogen. Natuurlijk, weer zo'n dronkelap. Ugh, ik irriteer me eraan als iedereen maar vraagt of ik wat mee wil drinken.
Mijn eerste indruk van deze jongen was; Vriendelijk, en ja best knap. Maar mijn indruk nu is duidelijk; Arrogant en uh... nog steeds knap.
"Ik drink niet," zeg ik dan iet wat bot. "en ik heb ook geen zin in een knokpartij," zeg ik dan en kijk naar beneden. Daar zie ik Sigurd. Ik zou hem kunnen roepen, maar een leuk gezelschap is het niet als hij niet kan praten. Maar hij kan wel mijn frustraties aanhoren. Ik zucht even en kijk naar Loki. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin meer in.
"Kun je nu dit schip verlaten?" het was eerder iets dat ik zei in plaats van dat ik het vroeg.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Loki Jones
De jongen leek totaal niet geintereseert in me te zijn. Achja. Ik was nou eenmaal druk en deed veel idiote dingen en zei veel idiote dingen. Waarom dacht je dat ik altijd in het kraaiennest zat. Daar viel ik niemand lastig. Ik trok een wenkbrauw op toen hij zei dat hij niet dronk. echt een roekie dus. welke piraat dronk nou niet? Volgens mij dronk iedereen op de Mermaid in meerdere of mindere maten. Toch was ik wel blij dat hij neit wilde knokken. ik haalde mijn hand van het heft van mijn linker zwaard af en haalde die door mijn haren. beneden zag ik nog iemand lopen, maar die deed er niets aan. Toen Julio vroeg of ik het schrip af wilde gaan keek ik hem verbaast aan. "Een paar seconde geleden mocht ik hier nog rondneuzen van je. wat heb ik fout gedaan? Ben ik te rusteloos? Is het de drank? Want dat hoeft echt niet hoor, als je dat soms denkt? ik drink zelf ook neit veel, maar het leek me wel beleefd. Ik widle gewoon zekerheid. Ik ben een malloot die z'n klep niet kan houden en teveel energie heeft. Ook weet ik dat ik niet de makkelijkste persoon ben om mee om te gaan, maar ik vond het hier net zo interesant." ratelde ik. De jongen leek me niet kwaadwillig, wat me al genoeg aanleiding gaf om hem een beetje te pushen. ik wilde hier graag wat rondneuzen. Ik was echt waar erg druk en rusteloos, maar dit was de eerste keer dat dat misschien in mijn voordeel kon werken. meestal hield ik me buiten het kraaiennest en zeker buiten het schip stil en teruggetrokken, maar dit was voor het eerst dat ik met een jongen van mijn eigen leeftijd om kon gaan en daar werd ik zo druk van dat ik me nog moeilijk kon inhouden. Ik had altijd op schepen geleefd en was daar altijd de jongste geweest, al lang niet altijd de laagste in rang.

---

Bowties were never Cooler

Alexander Raven Grey
De deur draaide ik op slot, zodat niemand naar binnen kon komen. Mijn vingers trilde terwijl ik moeite deed om een nog ergere woedeaanval te voorkomen. Een verkeerd woord en ik zou niet meer te houden zijn. Ik zuchtte geërgerd toen ik hoorde dat mijn vader weer wakker was. Op de momenten dat hij niet wakker moest zijn, werd hij wel wakker. Ik gromde kwaad terwijl ik de deur die naar ons huis leed achter me dicht trok en naar de achterdeur liep.
'Waar denk jij heen te gaan?' Ik verstijfde toen ik de diepe stem van mijn vader achter me hoorde.
'Naar buiten.' Mompelde ik.
'Kijk me aan als ik tegen je praat.' Snauwt hij terwijl hij me met een ruk omdraait.
'Ik zei dat ik naar buiten ging.' Snoof ik terwijl ik in zijn pikzwarte, kille ogen keek.
'Sla niet zo'n toon tegen mij aan!' Brulde hij terwijl hij mijn haren vastpakte en mijn hoofd met een harde klap tegen de muur liet komen. Ik duwde hem hard van me weg.
'Laat me dan ook met rust!' Schreeuwde ik terug, waardoor hij uithaalde. Zijn vuist landde hard in mijn gezicht, waardoor ik hem terug sloeg.

'Het is dat je goed bent voor het geld, anders lag je al tien meter onder de grond.' Spuugde hij, waarna hij de deur voor me dichtgooide. Ik duwde mezelf overeind en ademde diep in. Ik gromde toen het uit het niets begon te regenen, met bakken uit de lucht. Binnen enkele seconden was ik doorweekt, maar ik was koppig genoeg om niet eerder naar binnen te gaan dan dat mijn vader weg was, dus besloot ik maar wat rond te zwerven in de steegjes, terwijl ik mijn armen dicht tegen mijn pijnlijke ribbenkast hield. Ik hoorde voetstappen achter me, maar negeerde het.

Timothy Bennett
"Oh, nee, dat hoeft niet hoor,"Zegt het meisje De verkoper moeit zich in het gesprek. "Je mag er gewoon een proberen hoor, meissie, dat kost niets." Ik grijns het meisje schud haar hoofd. "Ik houd het wel gewoon bij perziken en appels, misschien een andere keer." - "Denk er nog maar effe over na anders." Morrigan verschijnt naast me en rekent haar fruit af. "Ik ga er vandoor.." Ze lijkt nogal onzeker, wat mij zeer verbaast want toenet leek ze nog zo zeker. "Ah nee waarom?" vraag ik lichtjes teleurgesteld en raak haar arm even kort aan. "ik wens je een goed verblijf hier.." zegt ze dan. "Oke..als je echt moet gaan dan.. Jij ook..misschien zie ik je nog eens" Glimlach ik naar haar. Ik reken mijn fruit dan ook maar af. "Hier neem dan een van mij als je die van hem niet vertrouwd" Ik kan een grijns niet onderdrukken en duw een aardbei in de handen van het meisje. Ik bekijk het meisje even kort. Ze is mooi. Maar duidelijk niet van hier. "Jij bent niet van hier he?" Vraag ik dan. Ik glimlach. "Er is een duidelijk verschil tussen de mensen die hier geboren zijn, en zij die hier later gekomen of gedumpt zijn" leg ik mezelf uit. Ik wil mijn mond open doen om nogmaals te zeggen. "Zeg Tim..." zegt de verkoper dan. Ik kijk hem gestoord aan. "Ik hoorde een gerucht" Zegt hij dan. Ik zucht. "Wat voor gerucht?" vraag ik. De man kijkt om zich heen. "Ik hoorde dat je van the mermaid af wilde stappen.. een gewoon leven leiden...echt waar?" vraagt hij dan. Ik slaak een diepe zucht. "ik weet niet van wie je dat gehoord hebt" antwoord ik. "Maar als ik dat zou doen -die mogelijkheid bestaat altijd- Dan zou dat niet bij Port Royal zijn Theodore..." antwoord ik. "Dat is geen antwoord Tim" zegt ze man. Nu kijk ik ook even om me heen of ik mijn mede piraten niet zie. "óke Theodore" sis ik. "Ik word ook oud hoor. De meeste piraten halen de dertig niet eens, en ik ben er slechts een paar jaar van verwijderd. Ik wil ook kinderen, trouwen maar dat kan ik niet zolang ik piraat ben" Ik kijk nogmaals om me heen. "Maar niet in port royal. de volgende stop ga ik weg. Maar je houd je smoel Theodore!" voeg ik er kwaad aan toe. Theodore houd zijn handen opgevend op. Dan besef ik dat het meisje nog naast me staat. "Sorry dat je dat moest horen... Mag ik vragen hoe je heet?" Ik praat weer net zo lief en vriendelijk als voorheen.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Mazie Lockwood
Ik weet dat het onbeleefd is om af te luisteren, maar vaak kan ik het gewoon niet laten. De jongeman lijkt teleurgesteld te zijn dat de vrouw weggaat. 'Oké...als je echt moet gaan dan.. Jij ook..misschien zie ik je nog eens.' Nu ze er allebei zo teleurgesteld over lijken vraag ik me af of ze soms samen de nacht hebben gedeeld, of iets dergelijks. I'll never know.
De jongeman rekent ook af. 'Hier neem dan een van mij als je die van hem niet vertrouwd,' zegt hij ineens. Voordat ik kan protesteren drukt hij met een grijns een aardbei in mijn handen. Een zachte lach komt over mijn lippen, waarna ik toch een klein hapje van de aardbei neem. Ik zie ze er anders wel voor aan om dat ding gewoon in mijn mond te duwen. De aardbei smaakt erg zoet, waardoor ik toch word overgehaald wat aardbeien te nemen. 'Oké dan,' geef ik toe. 'Doe maar een appel en een perzik minder, maar daarvoor in de plaats wat aardbeien.' Dat lijkt de verkoper wel tevreden te stellen en ik reken af met hem.
'Jij bent niet van hier he?' vraagt hij glimlachend. "Er is een duidelijk verschil tussen de mensen die hier geboren zijn, en zij die hier later gekomen of gedumpt zijn.' Ik moet moeite doen mijn gezicht in de plooi te houden. Zowat iedereen hier weet wel dat ik niet van hier ben, maar niet hoe ik hier dan ben gekomen en dat wil ik ook zo houden, bijna niemand weet dat. Alleen Barlow, Cheston en nog wat mensen van de taverne. Ik realiseer me dat ik wat in gedachten verzonken raakte en reageer snel op zijn vraag door te knikken. 'Je hebt gelijk. Ik ben inderdaad niet van hier.' Meer dan dat laat ik er niet over uit. Waarschijnlijk is het toch maar een piraat die hier even stopt en hij hoeft niet mijn hele levensverhaal te weten.
'Zeg Tim... Ik hoorde een gerucht,' zegt de verkoper ineens. Ik zucht even. De verkoper heeft er nogal wat van om mensen te storen blijkbaar 'Wat voor gerucht?'
'Ik hoorde dat je van the mermaid af wilde stappen.. een gewoon leven leiden...echt waar?'
'Iik weet niet van wie je dat gehoord hebt,' zegt de jongeman nadat hij een diepe zucht geslaken heeft. 'Maar als ik dat zou doen -die mogelijkheid bestaat altijd- Dan zou dat niet bij Port Royal zijn Theodore..' '
'Dat is geen antwoord Tim.'
'Oké Theodore. Ik word ook oud hoor. De meeste piraten halen de dertig niet eens, en ik ben er slechts een paar jaar van verwijderd. Ik wil ook kinderen, trouwen maar dat kan ik niet zolang ik piraat ben,' sist hij. 'Maar niet in Port Royal. de volgende stop ga ik weg. Maar je houd je smoel Theodore!'
Ik begin me nogal ongemakkelijk te voelen en wil net weglopen als hij iets tegen mij zegt. 'Sorry dat je dat moest horen... Mag ik vragen hoe je heet?' Zijn geïrriteerde toon is verdwenen en hij klinkt weer zoals net, aardig. 'Ik ben Mazie,' stel ik mezelf voor, waarbij ik lichtjes glimlach. 'En jij bent Tim?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Timothy Bennett

Het meisje lacht zacht en neemt dan toch een hapje van de aardbei. "Oke dan" zegt ze. "Doe maar een appel en een perzik minder maar daarvoor in de plaats wat aardbeien" zegt ze. Dan kijkt ze me aan. "Je hebt gelijk. Ik ben inderdaad niet van hier" zegt ze. "Gelukkig maar" Beantwoord ik. "Ik had toch mooi voor paal gestaan als je wel van hier was geweest. En voor paal staan, voor een mooie dame is niet heel erg goed voor een man zijn ego." Ik grinnik lichtjes. Ze lijkt zich wat ongemakkelijk te voelen door de discussie van mij en Theodore. Maar glimlacht als ik haar de vraag stel hoe ze heet. " Ik ben Mazie" beantwoord ze de vraag. "En jij bent Tim?" Een glimlach, een glimlach die mijn toch wel mooie tanden voor een piraat, bloot legt en ik grinnik zachtjes. "Timothy Bennett, aangenaam" Ik neem haar hand en druk een vederlicht kusje op haar knokkels. "Maar jij mag me Tim noemen"
Ik hijs mijn tas met schone kleding en mijn geld wat beter over mijn schouder en verwissel het tasje met fruit van hand. Ik neem een aardbei, stop het in mijn mond maar houd het kroontje over. "Miss Mazie, aangezien jij hier woont, kun je mij vast wel een plek wijzen waar ik mijzelf even goed kan schoonboenen en kan scheren" zeg ik. "Ik kom hier wel vaker, zoals je gemerkt heb, maar nooit een reden gehad om mij schoon te boenen en te scheren" er verschijnt op mijn gezicht iets wat een combinatie lijkt tussen een glimlach en een grijns. "En daarna kun je me vast een plekje wijzen waar ik heerlijk kan eten en een leuk gesprekje met je kan voeren" Ik merk dat het er heel verkeerd uit komt en sla mijzelf op mijn voorhoofd. "Zo bedoelde ik het niet. Je bent niet van hier, Je bent mooi, anders dan de andere vrouwen van hier als in niet uit op seks, en ik heb je nooit eerder gezien. Dat interesseert me. Ik zou graag een gesprekje met je voeren. Daarnaast schijnen we hier langer dan een week te blijven. Dus ik hoop dat je me die plekjes wilt wijzen...en een beschaafd gesprek met mij aan durft te gaan. Als ik schoon en geschoren ben zul je zien dat ik niet de enge piraat ben die ik nu lijk"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Morrigan liudwind

"Ah nee waarom?" zei hij, ze wist niet of ze dit echt moest beschouwen als teleurstelling, want nadat hij haar gedag had gezegt draaide hij zich terug naar het meisje. Ze was er ergens ook wel blij om, nu hoefde ze ook geen smoes gaan verzinnen. Ze draaide zich om en beende zich over het drukke marktplein. Het huilen stond haar nader bij dan het lachen. Ze haatte het, ze haatte de onzekerheid die ze zo vurig probeerde te verbergen.
Ze was zo in gedachte dat ze tegen een grote man op botste. Zijn lichaamsgeur drong harder door in haar neusgaten dan de geuren die de straten vulden. Zijn baard was donker en wilderig. Zijn ogen verraadde dat ze vele dingen hadden zien. Al met al een zowel indrukwekkende als ijzingwekkende man om te zien. De zijn gezicht was kalm, maar in zijn ogen lag een vermakelijke twinkel. "Sorry..." murmelde ze iets wat hulpeloos.
De grijns die op zijn gezicht verscheen liet haar achteruit stappen, zijn hand omsloot haar arm maar wat hij zei kon ze al niet meer horen. Kippenvel kroop over haar armen terwijl ze het ijskoud kreeg van wat ze zag. De man hoorde bij het geheel van het visioen dat bezit nam van haar bewust zijn. Het plein dat nu gevuld was met drukke gezelligheid was roodgekleurd van het bloed. Gegil vulde haar oren terwijl ze een redelijk aantal mannen gewapend zag lopen samen met deze man. "Port Royale is van ons!" een zware mannen stem vulde haar hoofd en werd gevolgd door een gezamelijke "Aye".
Lijkbleek door de onverwachte visioen stapte ze achteruit om daar over de zoom van haar jurk te struikelen. Met een pijnlijk klap eindigde ze op de grond, met grote ogen keek ze naar de man die haar enigsinds verbaast aan keek. Maar het leedvermaak droop van zijn gezicht, woordeloos had hij het naderende plan laten zien.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

James Bradley
'James... Je denkt dat ik dronken ben hé?' Vroeg Leane met een vermakelijke stem, waardoor ik zuchtte.
'Ik kan het zien.' Antwoorde ik droog.
'Ik wilde anders gewoon even ergens gaan zitten.' Gaf ze toe toen ze licht wiebelde.
'Dat was ik ook van plan.'
'Of had je andere plannen?' Vroeg ze licht afgeleid, mijn uitspraak negerend. Ik zuchtte.
'Ik was van plan om je ergens neer te zetten zodat je nuchterder kon worden. Net zolang totdat je niet meer wiebelt.'
'Ik moest trouwens ook wat kruiden hebben, zat hier niet ergens een zaakje? God waar was dat ook alweer...' Ratelde ze, blijkbaar niet oplettend, terwijl ze afwezig naar me staarde. Waar dacht ze aan?
'Ik denk dat het beter is dat ik je ergens even heenbreng zodat je straks niet omvalt.' Zei ik, terwijl ik haar onderzocht.
'Oké. Misschien ben ik toch niet meer zo nuchter.' Gaf ze schoorvoetend toe, waarschijnlijk bewust van haar afwezigheid. Ik gniffelde.
'Kom. Dan breng ik je naar mijn huisje.' Glimlachte ik en pakte haar arm voorzichtig vast, zodat ik haar mee kon trekken.

Zodra ze het bed had aangeraakt, was ze achterover gaan liggen. Ik grinnikte. 'Niet zo dronken, hé?' Ikzelf besloot een fles rum te pakken, aangezien de vorige gestolen was door een of andere zwerver. Ik vloekte luid toen de ladder kraakte, nog geen vijf seconden later lag ik op de grond in de kelder. Ik gromde en krabbelde overeind. Ik had kunnen weten dat dat ding kapot ging. Op tast zocht ik naar de olielamp, maar botste tegen een rek op en viel weer om, met een aantal flessen die bovenop me landde. Ik krabbelde overeind en strompelde naar het enige lichtpunt in de kelder, wat vijf meter boven me was.
'Leane?' Riep ik. Na een tijdje ging ik zitten, met mijn rug tegen de muur aan en legde mijn hoofd tegen de muur aan, waarna ik zuchtte, en in slaap viel.