[RPG]Pirates of Port Royal||Speel Topic||1 - Speeltopics

Port Royal, een piraten haven zoals elk ander, de straten vies en overspoelt met ongedierte en zwerfbeesten. Het stinkt er naar alcohol en mensen die zich al weken niet hebben gewassen. De stad heeft geen regels behalve de waarden en normen van de bewoners die natuurlijk niet altijd even goed zijn. Moord, chantage, afpersing en zijn aan de orde van de dag. Hoewel deze stad gewoon een leider heeft blijven deze dingen gewoon door gaan. De burgemeester heeft namelijk geen zin om zich te mengen in het piraten probleem. Zolang hij veilig is zal het hem gestolen kunnen worden.
Daarbij zijn veel mensen die er wonen of komen primitief. Ze eten, ze slapen en genieten van het simpele leven. Twee grote schepen leggen aan in de haven, beiden om nieuwe voorraden te kopen en hun buit te verkopen. De bemanning heeft even vrije tijd na hun lange maanden op zee.
Een aantal dagen later komt er nieuws dat een grote piraten bende die behoorlijk berucht is op de zee van plan is deze stad in te nemen. Hun plan om deze stad te onderdrukken valt dan ook niet in de smaak bij de crew van de twee schepen en de bewoners van deze stad. De boosheid word dan ook verdeeld tussen het naderend probleem en de burgemeester.

Mee doen:

Rollen
Bewoners
Mannen:

- Ardley Read (scheepsbouwer) - BilboBaggins - Pagina 1,10
-


Vrouwen:
- Meredith Emma Johnson (Winkeleigennaar/huurmoordenaar) - VladiFerr - Pagina 1,2
- Mazie Lockwood - Smoak - Pagina 1,8
- Dana Janelle Wright (bakker) - MinnieMouseX - Pagina 1,8
-

Bemanning van het schip Lost mermaid
Mannen:
- Timothy -Tim- Bennett (kok) - Tonto - Pagina 1,1
- Loki Jones (scheepsjongen) - KiliOfDurin - Pagina 1,3
- James Armando Bradley - Eruditex - 1,4
-

Vrouwen: Tijdelijk vol
- Leanne Alderick (scheepsarts) - Guinness - Pagina 1,1
- Seijn Anneline Change (Kapitein) - Pwettyness - Pagina 1,2
- Jane Campbell (stuurvrouw) - MinnieMouseX - Pagina 1,2
- Reservatie - XLaheyX

Bemanning van het schip golddigger
Mannen:
- Julio Walkers (scheepsjongen) - Dorchadais - Pagina 1,4
- Sigurd [Word ook wel Rat genoemd] (mastrat) - Ninuturu Pagina 1,6
- Klarck - Kapitein - norainbow - pagina 1,8

Vrouwen: tijdelijk vol
- Morrigan Liudwind (zieneres) - Guinness - Pagina 1,5
- Namira Teresea Middleton (huurlinge) - Laconiek - Pagina 1,6 Non-actief voor onbepaalde tijd
- Lydia Fitts (stuurvrouw) - Rosarium - Pagina 1,10
- Scarlett Brooke - BilboBaggins - Pagina 1,11
- Emily Red Watson - VladiFerr - Pagina 1,12

Karakters die vrij gebruikt mogen worden door omstandigheden:
- Alexander Raven Grey - Hij gebruikt Raven het liefst. (smid) - Pagina 1,3
- Jason William Callum - Pagina 1,3




Wie schrijven er 16+


Ik pas zo vaak mogelijk het topic aan en ik zal controleren of de regels worden na geleefd, bij 3x een overtreding is het exit.
Mee doen kan altijd nog, let er wel op rollen in het rollentopic en er moet een balans blijven

Topics
Rollen Topic
Praat Topic
Speel Topic

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 23:05 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Meredith Emma Johnson. - Dorpsbewoner.

Met een vieze doek schrobde ik de houten toonbank. De winkel die ik bezat was niet al te groot. Een kleine vierkante kamer met verschillende bakken aan de zijkanten. Allemaal gevuld met andere specerijen zoals peper, zout en nootmuskaat. De geuren in de winkel waren sterk als je naar binnen liep, maar ik was er al een tijdje aan gewend. Plots vliegt de deur open. Een vrouw met een dik blauw oog en een bebloede neus kwam binnen gevallen.
'Catharina!' riep ik verschrikt. Ik liep snel aar haar toe en knielde bij haar neer. Catharina was op haar knieën gevallen en huilde tranen met tuiten.
'Cat,' zei ik langzaam. 'Wie heeft dit gedaan?' Ik aaide de zwarte plukken haar uit haar gezicht. Ze schudde verwoed haar hoofd.
'Je zal hem vermoorden' zei ze. Ik snoof.
'Het is dus een hij en dat je niet je trouwring draagt weet ik al wie het is Cat' snauwde ik. Ik stond onmiddelijk op en beende naar de ruimte achter mijn winkeltje. Deze kamer zag er heel anders uit. Overal hingen wapens aan de muur. Een grote stevige houten tafel stond in het midden van de kamer. In plaats van een mooie houten vloer zoals in de winkel was de vloer hier van steen. Op de tafel lag een grote kaart van de stad, zelfgemaakt. Er lag nog wat schrijfgerij, maar dat was het wel.
'Meredtih,' zei Catharina. 'Hij heeft me alleen geslagen, meer niet.'
Kwaad keek ik haar aan. Misschien was het mijn blik of de kamer die vol hing met wapens dat haar de mond snoerde.
'Cat,' zei ik. 'Je komt hier huilend binnen. We weten allebei heel goed dat je niet genoeg geld hebt om hier iets te kopen. De enige reden dat je hier bent is het om van je man af te komen.'
Ik trok de simpele bruine jurk uit en daaronder zat gelijk een zwarte broek en zwarte buis. Ik greep een zwart mantel en bond mijn haar in een hoge staart.
Twee dolken stak ik in mijn riem.
'Laten we een eind maken aan die engerd' zei ik. En toen rende ik de trap omhoog om vervolgens het raam uit te klimmen en de daken over te rennen.

---

"Rebellion's are build on hope"

(mijn topics)

---

It just takes one negative comment to kill a dream

Namira Teresea Middleton ~ The Golddigger

‘Land in zicht!’ bulderde een stem. Waarschijnlijk Sigurd. Kreunend opende ik mijn ogen en sloot ze meteen weer toen het felle licht van de zon me verblindde. Pas na een paar seconden besefte ik waar ik was. Op het schip, alweer. Mijn dromen brachten me iedere keer ver weg naar de groene bossen van Hellshire waar ik was opgegroeid. Maar helaas kwam ik ook iedere keer weer terug op zee. Niet dat ik er niet van hield. Het was er prachtig, de vrijheid, het geweld waarmee het tekeer ging in de storm. Maar het was te open voor mij. Ik was gewend aan de beschutting van de stad of het bos. Ik voelde me naakt, kwetsbaar op het schip.
Moeizaam klauter ik uit de berg touw waar ik was ingeslapen en rekte me uit. Mijn rug knakte terwijl de restjes slaap verdwenen. Automatisch pakte ik mijn zwaard, waar ik altijd mee sliep, van het dek en gespte die om. Misschien had ik hier eindelijk de kans om hem te laten maken. Ongelukkigerwijs was het lemmet deels afgebroken. Vraag me niet hoe ik dat geflikt heb.
Luchtig sprong ik op de kade terwijl de jongens de lijnen vastmaakten. Ik was gewend aan de deining van de zee en moest even wennen aan de vaste grond onder mijn voeten. De stank van rottende vis en ongewassen kerels komt als een baksteen in mijn gezicht. Ik hoestte en drukte mijn arm tegen mijn mond. Een beetje zwalkend loop in het stadje binnen terwijl ik langzaam begon te wennen aan de smerige stank. Verscheidende mensen liepen onrustig rond terwijl ze hun blik op de grond hielden. Ik was verbaasd, meestal was het een gezellige bende in de haven. Mijn blik viel op het gebouw aan de linkerkant. Een smidse! Eindelijk. Ik snakte al naar onze volgende kaping waarbij ik eindelijk weer mijn zwaard kon gebruiken.

[Zo, even rust gehad en nu Julio maken ^^]

Julio Walkers - gold digger

Er is even een stilte, maar al snel wordt deze onderbroken door de vrouw die in de lach schiet. Wat ongemakkelijk kijk ik naar haar op.
"Je bent een verfrissend gezelschap, je onhandigheid zorgd vast voor wat humor op het dek," zegt ze terwijl ze haar hand even door mijn haar haalt. Meteen, als haar hand uit mijn haar is, schud ik mijn hoofd even zodat mijn haar weer gewoon plat op mijn hoofd ligt. Ik neem dezelfde hand als waarmee ze door mijn haar ging aan.
"Leane Alderick, scheepsarts op the lost mermaid," vertelt ze me dan en ik knik even. The lost Mermaid dus. Zoiets dacht ik al, omdat ik haar natuurlijk nooit op The gold digger gezien had. En erg als een stadsbewoner zag ze er ook niet uit. Rustig loop ik met Leane mee. De lucht in deze stad was vreselijk, maar gelukkig is mijn reukvermogen niet zo heel erg goed. Dus de geur is me niet zo tot last. Ik steek mijn handen in mijn broekzakken en ik kijk wat rond.
"Ik geloof dat ik je een borrel had aan geboden," Ik haal mijn schouders ietwat onverschillig op. Ohja, een borrel. en dat terwijl ik niet eens drink. Nog nooit gedaan en eigenlijk was ik het nog lang niet van plan ook. Maar ik kan natuurlijk iets wat ik krijg niet afslaan, toch?
Ik loop achter Leane aan de kroeg binnen en kijk rond. Her en der zaten dronken mensen, sommige wat erger dan de andere. Maar totaal nuchter kon je hier niemand noemen. Terwijl ik even op mijn lip bijt, neem ik plaats naast Leane die al een glas naar me toe schuift. Volgens mij was het rum. Ik pak het glas aan en ruik aan het goedje wat erin zit. Meteen haal ik het glas bij mijn neus vandaan. Jup, dat is rum.
"Laat me raden, het kraaiennest?" vraagt Leane en ik hoor een vermakelijke toon in haar stem. Ik haal het glas, dat ik net aan mijn lippen bracht weer er vandaan en ik kijk haar kant op. Dan haal ik mijn schouders iets op.
"Ik doe van alles," zeg ik dan terwijl ik het glas op de bar voor me zet, wel houd ik mijn hand eromheen.
"Ik ben scheepsjongen, ik doe de klusjes die mij gevraagd worden en zo," zeg ik dan en kijk naar het glas rum. "En in mijn vrije tijd zit ik in het kraaiennest, daar leer ik van de man die daarin zit kaartlezen en gewoon lezen," Ik pak het glas weer op en zet hem aan mijn lippen, dan neem ik een best wel grote slok eruit. Meteen betrekt mijn gezicht en moet ik moeite doen het goedje binnen te houden. Dan, met erg veel moeite, slik ik het door. Het brand in mijn keel en ik moet ervan hoesten. Ik veeg mijn mouw langs mijn mond en ik kijk Leane met een vertrokken kop aan.
"Hoe kan je hiervan houden?" vraag ik nog net niet schreeuwend. Ik kijk naar het glas en schuif het naar haar toe. "Jij mag het hebben, sorry..." mompel ik zacht en het schaamrood staat op mijn wangen. Ik ben dus echt geen drankdrinker. Dit kan natuurlijk ook komen omdat ik nog jong ben, en dit mijn eerste ervaring ermee is.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 12:21 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Meredith Emma Johnson. - Dorpsbewoner.

Ik sprong van het dak van de smid af en landde netjes in de modder. Een dronkaard keek me even verbaasd aan en ik trok mijn neus er voor op. Ik speurde de straten af. Een paar dronken mensen hier en daar en een vrouw die waarschijnlijk dezelfde bestemming had als ik.
Ik stormde bij de smid naar binnen.
'Alexander!' roep ik door het gebouw. Ik roffel met mijn vingers op mijn been en haal een hand door mijn haren.
De blonde lokken komen tevoorschijn als ik mijn kap per ongeluk van mijn hoofd af haal. Ik was goed bevriend met Catharina en ik wou die vieze man van haar aan een goed zwaard rijgen.
Ik haalde een oud zakhorloge uit mijn broekzak en tuurde naar de tijd. Veel zin had het niet aangezien ik geen klok kon kijken, maar het was het proberen waard.
Toen Alexander er nog steeds niet was klapte ik het horloge weer dicht.
'Raven verdomme!' riep ik nu. 'Kom nou. Het is Meredith!'
Knarsetandend stond ik daar. Het horloge liet ik van de ene naar de andere hand overgaan. Ik stelde me voor hoe ik deze man compleet ging afmaken. Het zou het nieuws van de dag worden hoe gruwelijk de man wel niet was vermoord. Hoe zijn kop op de kerktoren zou zijn gespiest en zijn lichaam half stuiptrekkend bij iemand in bed. Ik grijnsde van binnen. Mijn eigen gezicht was nog steeds blanco. Raven moest nu maar eens snel gaan komen. Ik klonk dan misschien nu wel chagrijnig en kwaad, maar ik had altijd respect voor Raven gehad. Hij kon dingen maken als geen ander en als het om wapens ging was ik zijn vaste klant. Ik zou nooit van iemand anders wapens aannemen dan van hem. Dat was een feit. Want er was niemand zo goed als Raven in deze stad, nee, de gehele wereld die zo goed was in dit vak.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 13:55 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

[Pas op hoor, twee woorden te weinig ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Vlahos schreef:
[Pas op hoor, twee woorden te weinig ]

[Stik, die woorden teller telt natuurlijk ook de naam mee, grrr]

---

"Rebellion's are build on hope"

VladiFerr schreef:
(...)

[Stik, die woorden teller telt natuurlijk ook de naam mee, grrr]

[Oh lol, duh ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Namira Teresea Middleton ~ The Golddigger

Ik keek met opgetrokken neus naar de zwervers die halfdronken aan de straat zaten. Enkelen staken bedelend hun handen op. Ik negeerde ze en liep gauw door. Een klein eindje van de weg, in een steegje lag een oude man. Zijn huid was blauw en er liepen paarse adertjes doorheen. Zijn blauwwitte handen hielden iets krampachtig vast. Een fles rum. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en puilden uit hun kassen. Hij was dood. Ik tuitte mijn lippen en keek naar de fles in zijn handen. Zo te zien was de man nog niet zo lang koud, en de fles was nog dicht. Met een beetje geluk was hij vannacht gestorven en was de rum nog goed. Ik haalde mijn schouders op en liep naar de dode zwerver. Voorzichtig om zijn koude handen niet aan te raken wrikte ik de fles er tussen uit. Gauw veegde ik het vuil eraf en draaide de dop er af. Verlekkerd snoof ik de geur op en nam een grote slok. Toen draaide ik me om en liet de dode man achter me. Het leven was hard. Vooral voor de mensen zonder rum.
Ik genoot van het warme prikkende gevoel van binnen terwijl ik naar de smidse wandelde. Een jonge vrouw met prachtige blonde lokken stapte net naar binnen. Waarschijnlijk met het zelfde doel als ik. Ik stond stil om nog een slok rum te nemen en bestudeerde het etiket. ‘Pagga’s rum’, dat was de beste. Vroeger stal ik deze nog wel eens. Ik schrok op van een woedende schreeuw.
‘Alexander!’ Volgens mij was het de vrouw die ik naar binnen had zien gaan. En zo te horen had ze niet veel goeds voor hem in de zin. Gauw rende ik naar de deur.
‘Raven verdomme!’ schreeuwde ze. ‘Kom nou. Het is Meredith!’ Mooie naam. Ik was een piraat, als die vrouw van plan was om hem te vermoorden vond ik het best. Zolang hij eerst maar mijn zwaard maakte. Daarna mocht hij dood gaan hoe hij wilde.

[ooooh,331 woorden zonder de naam! I am sooo bad ]

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 17:24 ]

Jane Campbell

Licht nerveus liep ik over de kade van de haven. Port Royal, mijn geboortestad. De stad waarin ik mijn hele leven lang zo veel ellende had meegemaakt. Waar ik zó lang in armoede had geleefd en waar ik mijn moeder had verloren. Ik zuchtte en keek om me heen. 4 jaar geleden was de laatste keer dat ik hier was geweest. Zou mijn familie nog steeds in armoede leven? Vast wel, ze waren denk ik niet zomaar opeens rijk geworden. Ik ben er nog niet klaar voor om terug te gaan naar ons oude krot aan de buitenrand van de stad, ik zal eerst nog wat tijd voor mezelf nodig hebben om weer aan de stad zelf gewend te raken.
Ik draaaide me om naar het schip en keek ernaar. Het schip dat me van deze stad weghaalde. Als ik eerlijk ben, vind ik Port Royal een vreselijke stad. Het stinkt er, er zijn veel criminelen en het grootste deel van de bewoners heeft geen geld en dan heb ik het nog geen eens over al mijn verschrikkelijke herinneringen aan deze stad. In tegenstelling tot deze stad, ben ik gek op dit schip en op de zee. Ik hou van de wind door mijn haren, de bemanning, het avontuur en natuurlijk ook op de rum, dat laatste vind je ook aan land maar dat maakt niet uit.
Ik draaide me weer om naar de stad. Vies, grauw en somber. Maar ook als ik nu niet de stad in zou gaan, zal ik er toch ooit weer moeten komen en bovendien moet ik weten hoe het gaat met mijn familie. Ook al zie ik er tegenop, als ik het nu niet doe zal dezelfde vraag steeds maar door mijn hoofd blijven dwalen: Hoe gaat het met ze? Maar eerst zal ik weer moeten wennen aan deze stad, voordat ik naar ze toe ga. Ik zuchtte nog eens, en liep ernaartoe.

---

It just takes one negative comment to kill a dream

Alexander Raven Grey
Het zoveelste wapen dat ik in mijn leven had gemaakt, hing ik op een plek aan de enorme balk die al meerdere zwaarden hield. Ik schrok op toen de deur open vloog, en mijn vader stomdronken binnenviel. Een heleboel gebrabbel verliet zijn mond, maar ik kon er niks van verstaan. Hij vloekte luid toen hij voorover viel en ik net optijd op kon vangen. Hij stonk zoals altijd naar drank, wat nogal logisch was. Bijna iedereen in Port Royal stonk ernaar.
'Raak me niet aan!' Snauwde hij met dubbele tong, terwijl hij me ruw aan de kant duwde. Hij viel met een luide bonk voorover, waarna er nog geen 5 seconde later een diep geronk door de smederij galmde en ik hem naar zijn bed sleurde. Voordat ik hem er echter kreeg, werd hij wakker en begon kwaad om zich heen te slaan.
'Alexander!' Geschrokken keek ik op, terwijl ik mijn vader met een klap op de grond liet vallen, iets waar hij nog chagrijniger van werd.
'Raven, verdomme!' De fles rum die mijn vader vast had, kwam met een harde klap neer tegen de zijkant van mijn hoofd, en barstte uiteen. Het overige wat erin zat, maakte een deel van mijn haar nat. Ik duwde mijn vader hard op het bed en draaide me om, met het geluk dat hij zo weer in slaap viel en begon weer ronken.
'Kom nou! Het is Meredith!' Ik gooide de deur open, waardoor Meredith me recht aankeek. Ze was kwaad.
'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik verbaasd terwijl ik een aantal spullen aan de kant legde, terwijl Meredith furieus naar de deur die naar het huis leed staarde, en zo ook de kamer van mijn vader. Ik wist dat Meredith het niet zo op hem had. Hij heeft haar een keer proberen te slaan, iets wat ik nog tegen had kunnen houden.
'Ik denk niet dat je voor mij komt.' Meredith was zowat de enigste persoon waarmee ik praten. Ze was eigenlijk de enigste persoon waarmee ik praatte. De deur ging voor een tweede keer open, terwijl er een jonge vrouw binnenstapte.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 17:14 ]

Meredith Emma Johnson. - Dorpsbewoner.

Eindelijk komt Raven aangelopen. Kwaad staar ik naar de deur waar hij uitkwam. De zwerver die ik op de straat had gezien was dus inderdaad zijn vader geweest. Ik haatte zijn vader met hart en nieren. Als ik niet zo veel van Raven hield had ik allang zijn vader afgemaakt.
'Wat is er gebeurd?' vraagt hij. 'Ik denk niet dat je voor mij komt.'
Ik zucht even en glimlach dan. Ondertussen hoor ik achter me opnieuw iemand binnen lopen, maar ik sla er geen acht op.
'Ik heb een goed zwaard nodig,' zeg ik. 'Het is de man van Catharina. Hij heeft haar helemaal bont en blauw geslagen voor de zoveelste keer en ik ben er klaar mee.'
Plots valt me op dat zijn haar nat is. De sterke geur van alcohol dringt binnen en mijn mond valt haast open. Ik loop om de toonbank heen en sta binnen een paar seconden naast hem. Kleine glasscherven zitten in zijn haar.
'Raven,' zeg ik, zacht. 'Heeft je vader dit gedaan?'
Mijn woorden kwamen er sissend uit. Raven was de enige man in deze complete wereld die ik vertrouwde. Ik gaf echt veel om hem, eigenlijk zo veel dat ik verliefd op hem was. Maar natuurlijk vertelde ik hem dat niet. De angst om te worden afgewezen was te groot. Maar als die kneus van een vader probeerde om Raven pijn te doen, nou dan zou hij wat beleven.
Ik slik even en zucht.
'Raven je vader is nu waarschijnlijk dronken,' zeg ik een beetje ratelend door woede en bezorgdheid. 'Als ik zijn keel opensnijd dan merkt hij het niet eens. Alsjeblieft Raven. Elke keer gebeurd dit. Hij gaat te ver. De volgende keer is het een mes of misschien wel een bijl in plaats van een fles rum.'
Mijn handen hadden zich ondertussen op zijn armen geplaatst en het liet me nu koud dat ik hem aanraakte. Ik wou niet dat iemand hem pijn deed. Ook al kon hij nog zo goed voor zichzelf opkomen.
'Toe Raven,' mompelde ik. 'Je weet hoe veel ik om je geef.'
Bij de laatste zin had ik belachelijk veel zin om mijn tong eraf te bijten. Straks zou hij iets vermoeden. Ik schraapte mijn keel en bleef hem recht aankijken.

---

"Rebellion's are build on hope"

Alexander Raven Grey
'Ik heb een goed zwaard nodig,' zegt ze. 'Het is de man van Catharina. Hij heeft haar helemaal bont en blauw geslagen voor de zoveelste keer en ik ben er klaar mee.'
Ze fronst als ze naar me kijkt, waarna haar mond een beetje open valt en ik haar met opgetrokken wenkbrauwen aankijk. Ze loopt om de toonbank heen en bestudeerd de zijkant van mijn hoofd, de plek waar mijn vader me geslagen heeft. Het brand gigantisch erg door het glas en de rum die waarschijnlijk in de wond zitten, ik weet het makkelijk te negeren. De onbekende vrouw begint nu langzaam door de smederij te lopen.
'Raven,' Zegt Meredith zacht, terwijl ze haar handen om mijn bovenarm klemt. 'Heeft je vader dit gedaan?'
Haar woorden verlieten sissend haar mond. 'Ik kan wel ontkennen, maar ik denk niet dat je gaat geloven dat ik uitgegleden ben en languit op een glazen fles ben gaan liggen.' Mompel ik Sarcastisch. Ik hoor haar zuchten.
'Raven je vader is nu waarschijnlijk dronken,' Ratelt ze terwijl ze mijn arm bijna fijnknijpt. 'Als ik zijn keel opensnijd dan merkt hij het niet eens. Alsjeblieft Raven. Elke keer gebeurd dit. Hij gaat te ver. De volgende keer is het een mes of misschien wel een bijl in plaats van een fles rum.'
'En nog wil ik niet dat je ook maar met één vinger mijn vader aanraakt.' Ik had gezworen dat ik hem zou helpen. Ookal was dat voor dat hij zich elke keer klem zoop en me begon te slaan met rumflessen.
'Toe Raven, je weet hoe veel ik om je geef.' Mompelde ze, terwijl ze haar ogen vast leek te smelten met de mijne. Ze schraapte haar keel, en bleef me strak aankijken.
'Als je zoveel om me geeft, vermoord je mijn enige familielid waarvan ik nog weet dat ik hem heb niet.' Snuif ik en trek mijn arm uit haar greep. Ondertussen ben ik behoorlijk pissig. Ik pak een aantal spullen en negeer Meredith die mijn aandacht probeert te trekken.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 19:36 ]

[Misschien even wat minder snel? dan kan men hun post makkelijker terug vinden]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Florentina Casiraghi
Na zo'n twee a drie drankjes had ik er wel genoeg van. De kater weg drinken was geen goed idee geweest. Ik zat helemaal achterin het café, dus ik liet mijn ogen over de mensen gaan die in aan de bar zaten. Het waren vooral vieze dronkenlappen, maar mijn aandacht ging uit naar de knappe jongen die aan de bar zat. Hij had kort blond haar, was ongeveer rond de 1.80 en had ijsblauwe ogen. Hoe ik die kon zien? Hij had allang door dat ik naar hem keek, dus draaide hij zich om. Hij stak een hand op en ik zwaaide terug. Een kleine glimlach sierde mijn lippen.
Was ik eigenlijk wel toe aan een jongen. Iedere keer liet een jongen mij vallen als een baksteen. Of ik koos gewoon de verkeerde mannen uit. Ik gaf het geld aan de serveerster die langs kwam, stond op en liep het café uit.
Tot nu toe was ik nog niemand tegen gekomen van de bemanning. Ik was nodig toe aan wat gezelschap dus besloot ik om een oude goeie vriend op te zoeken. Calvino, om precies te zijn. Hij kwam net zoals mij uit Italië. Ook al waren we verre familie, hij was als een broer voor mij.
Toen ik eenmaal voor zijn huis stond klopte ik drie hard op zijn deur. Geen gehoor. Na nog een keer geklopt te hebben had ik er genoeg van en schopte de deur in. Het was er akelig stil. Langzaam haalde ik mijn revolver uit de binnenzak van mijn jas en hield 'm gereed voor de zekerheid. Toen ik zeker wist dat er niemand was stopte ik de revolver terug in mijn jas. Waar in hemelsnaam was hij nu weer?
Ik zuchtte en stapte het balkon op. Je had vanaf hier uitzicht over heel Port Royal. Het leek vanaf hier een stuk mooier dan als je er doorheen liep. Met een plof ging ik op de oude leunstoel zitten die er stond en langzaam viel ik in slaap.

[Sorry dat het vorige stukje maar circa 100 woorden had, ik had niet goed gelezen]

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 20:27 ]

---

Stay Strong Darling