RPG || A Vacation To Never Forget || Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2013 - 11:54 ]

Do what people say you can't.

Louis Tomlinson
Ik zat omgedraaid op mijn stoel terwijl ik alles uit mijn rugzak gooide die achterin te vinden was. Waarom ik he niet gewoon vastpakte, me omdraaide en op mijn schoot neerzette? Nou, laat me zeggen dat ik echt het idee dat er straks nog wat buiten het busje zou belandde en wat ik nodig had, lag natuurlijk weer helemaal onderop. Als het anders zou zijn, dan zou dat een wonder zijn en ik Louis Tomlinson niet meer. En voor zover ik wist was ik het laatste nog wel, want wonderen bestonden nog wel, want anders hadden waren we hier hoogstwaarschijnlijk nooit geweest.
'Sorry voor de rotzooi,' zei ik tegen Kyle terwijl ik voor een kleine seconde over mijn schouder keek. Op het moment dat ik weer terugkeek, had ik het gene waar ik naar opzoek was in het zicht. Meteen graaide ik naar de zak snoep en liet ik me met een lichte plof weer terugvallen in de stoel, om vervolgens te kijken waar we precies beland waren en de zak snoep open te trekken. Zo onhandig dat ik bijna niets meer had, alleen een lege zak en hoogstwaarschijnlijk een boos iemand naast me. 'Snoepje?' vroeg ik heel onschuldig, alsof er nooit wat was gebeurd, en er zelf eentje in mijn mond stopte.

I'm gonna pick up the pieces, and build a lego house. When things go wrong we can knock it down.

Chiara Romée Vannelli.

Mijn moeder had me uitgebreid uit staan te zwaaien, vre-se-lijk. Gelukkig hoefde ik niet zo ver, jammer genoeg wel met een taxi. Helaas. Waarom konden we ook alweer niet met z'n allen tegelijk gaan?! "Mevrouw, we zijn er." Hoorde ik de taxi chauffeur zeggen en ik schudde mijn hoofd. "Hoe veel is het?" Ik graaide mijn portemonnee uit mijn tas en keek de taxi chauffeur afwachtend aan. "Een tientje is genoeg." Ik fronste mijn wenkbrauwen, was dat alles? Naar mijn idee moest het veel duurder zijn geweest. Ik viste een briefje van tien uit m'n portemonnee en gaf deze aan de taxi chauffeur. "Fijne dag verder," mompelde ik, terwijl ik uit de kofferbak mijn vakantie tas pakte. Deze sleepte ik met me mee de camping op. Ik had geen flauw idee waar ik op de camping moest zijn. En ik wist ook niet wie ik moest bellen, want ik had geen idee wie er al was... Ik beet op mijn lip en liet mijn tas los, om er vervolgens op te gaan zitten.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Kyle Hugo Winchester
Naast me zat Louis te klooien met zijn tas. Het werd waarschijnlijk een grote bende achterin het busje, maar achja, het kon me niets schelen. Zelf was ik ook niet de meest opgeruimde of georganiseerde. Ik zong vrolijk en erg plat mee met Highway To Hell terwijl ik eigenlijk iets te hard reed over de onverhardde weg. Ik stopte pas met zingen toen Lou zich verontschuldigde. "Maakt niet uit, man. Je weet hoe mijn kamer eruit ziet. Daar is dit vast niets bij." Mijn kamer was, en is nogsteeds, een gigantische bende. Eens in de zoveel tijd ruimt de werkster van mijn oma het helemaal op, maar ik als de tornado die ik ben heb het binnen de kortste keren weer voor elkaar alles in hopen zooi versprijd te hebben liggen. Ik schudde mijn hoofd bij zijn vraag. "Niet zo slim denk ik. Ik ben mijn ritalin kwijt, dus als je me nog enigsinds rustig wilt houden voer je me geen bergen suiker." In elk geval was het handig me gewoon hyperactief te houden tot we er waren. Langs de weg zag ik al een bordje staan. Ik drukte de peuk uit tegen het dashboard en gooide hem uit het raampje. "We zijn er bijna. We zijn er bijna.' begon ik nu vrolijk en vals te zingen, met een nog zwaarder accent dan eerst. Met Louis naast me maakte het niets uit, hij zou me toch wel verstaan. Straks met de rest zou ik wel weer meer moeten oppassen, omdat die lang niet altijd konden uitvogelen wat ik bedoelde. met mijn vingers drumde ik op het stuur terwijl ik casual het parkeerterrein op reed en achteruit inparkeerde. Dat we met mijn busje waren was wel handig, want dan konden we ook af en toe met de hele groep ergens heen, al moest dan wel altijd iemand sober blijven... Liam, bedacht ik me nu maar vast. Ik stapte uit en keek rond. Ik vond het nu al helemaal geweldig. Nu leek ik ook heel erg vrolijk en super druk, maar dat zou van korte duur kunnen zijn als iets mijn PTSD triggerde. Dan kon ik zo weer in de diepste depressie schuiven. Gelukkig was dat nu niet zo.

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 18:53 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Terwijl ik het busje eruit liet zien als onze kamers, luisterde ik naar het gezang van Kyle en uiteindelijk de woorden die hij uitsprak, nadat ik mijn verontschuldig maakte. 'Hetzelfde als de mijne, als het toch niet ietwat erger is. Maar over dat laatste moet je niet al te zeker zijn,' De laatste woorden verlieten zachter mijn mond terwijl ik deze keer naar de rommel achterin keek. Nee, dat laatste moest hij echt niet al te hard zeggen, want daar waren de meningen toch nog over verdeeld. Al was het wel een voordeel dat we beide niet echt een opruimfreak waren, want dan had dit echt niet goed afgelopen. Dan had ik hoogstwaarschijnlijk ook goede schoenen aan moeten trekken en de helft thuis moeten laten want dan had ik een aardig stuk kunnen lopen. De zak snoep hield ik weer voor mijn neus toen hij zijn hoofd schudde bij mijn vraag. De woorden lieten het snoepje wat ik in mijn handen had, net voor mijn mond stoppen en mijn ogen ietwat vergrootte. 'En dat had je niet iets eerder kunnen zeggen? Ach, gezien ik toch al suiker opheb, kan bij mij mijn stuitergedrag toch niet meer tegengaan en daarbij heb ik honger,' mompelde ik zachtjes waarna ik onschuldig doorat. Ja,in dat opzicht hadden we toch echt wel wat met elkaar gemeen en heel soms was dat geen, maar dan ook echt geen, goede en veilig combinatie. Ik zette de zak snoep naast me neer toen 'we zijn er bijna,' klonk en klapte vrolijk in mijn handen, om vervolgens mee te kunnen zingen. Ik kon het niet laten, om me daarna ook weer om te draaien en alles weer in een tas te proppen, om zo meteen zo snel mogelijk weg te kunnen. Maar natuurlijk paste alles niet meer terug in de tas waardoor ik heel onschuldig alles ook in andere tassen begon te proppen. We vonden het straks wel weer terug en anders was het straks maar weer een zooitje.

I'm gonna pick up the pieces, and build a lego house. When things go wrong we can knock it down.

Do what people say you can't.

Kyle Hugo Winchester
Ik grinnikte bij zijn woorden. Dat werd dus lekker stuiteren vandaag. We leken in dat opzicht erg veel op elkaar. Op veel opzichten trouwens, maar dat was lang niet altijd positief voor onze omgeving. Ik draaide een hoek om en pakte toen toch een snoepje. Ik was dan vanzelf al een nog ergere stuiterkont dan Lou, een beetje extra suiker kon geen kwaad als hij al bijna de hele zak leeg had. Hij deed zo onschuldig, maar dat was hij niet, ik ook niet dus dat maakte niet uit. Ik begon vrolijk "We zijn er bijna" te zingen en al snel deed hij mee. We overstemden makkelijk de radio. Toen hij zich omdraaide net om toen ik begon in te parkeren. De achterkant was echt een zooi, maar Louis leek alles onder controle te hebben. Ik stapte uit en keek met grote ogen rond. Het was hier echt geweldig. "Pak jij de koffers? Dan check ik in." zei ik op en neer springend tegen hem. Ik danste rond voor een tijdje, een vast idioot gezicht, voor ik naar de receptie liep. We sliepen jammer genoeg niet samen, maar ik sliep wel bij Zayn en Liam. Wat had ik nu al medelijden met ze. Louis, ik en suiker, een geweldige combinatie... NOT. Ik liep terug naar de auto. "Lou! Jij slaapt bij Hazza en ik met Zaynie en Li!" riep ik vrolijk voor ik zijn handen pakte en vrolijk begon rond te dansen. Ik had echt geen snoep moeten eten. Ik was nu echt extreem druk en vrolijk. Het was maar goed dat ik nu niet serieus hoefde te werken want dat kwam echt niet goed. Ik was te druk en zou compleet in de stress schieten en als een kip zonder kop rondjes gaan rennen waarschijnlijk.

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 21:48 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlison
Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te doen, maar we wisten beide hoe het zou gaan. Daarbij als ik echt onschuldig was, dan was er iets goed mis, want ik was toch wel alles behalve dat. Ik was gewoon een grote kleuters met een vriend die toch nog iets erger was dan mij en dat was over het algemeen allebei bekend. En als dat niet het geval was, dan zou je het snel genoeg zien, want zelfs nu was dat niet te missen.
Ik liet me achterover vallen waardoor ik tussen de koffers en tassen in lag. Het enige wat nog te zien was, waren mijn armen die ik omhoog stak. 'Ik wil een knuffel,' grinnikte ik, maar dat ging al snel over naar de slappe lach. Toch duurde het niet lang voor ik, met veel moeite, overeind kwam, om zo snel mogelijk de koffers buiten de auto te krijgen, om zelf als laatste de auto uit te stappen. Mij kende wist ik als dat nu niet zou gebeuren, we hier morgen nog op precies dezelfde plaats zouden staan. Daarna luisterde ik naar de woorden over dat hij bij Zayn en Liam sliep en wat betekende dat ik bij Hazza zou slapen. Ja, ik zou serieus medelijden krijgen met die drie, maar misschien was het toch beter dan ons met z'n twee bij elkaar te zetten. Ik kon je verzekeren dat -dat erger was. 'Als ze ons uiteindelijk toch niet bij elkaar gooien, omdat ze het zat zijn,' zei ik vrolijk, want ergens kon ik dat best wel begrijpen. We waren nu al veranderd in kleuters, die vrolijk rond danste, en dat zou in de komende tijd alleen maar erger worden. Zeker als je zag wat voor lading suiker er nog verstopt zat in de tassen.

I'm gonna pick up the pieces, and build a lego house. When things go wrong we can knock it down.

Kyle Hugo Winchester
Ik hoorde Louis nog vragen om een kuffel voor ik het kantoortje in verdween. Ik checkte ons in en liep toen dansend vrolijk terug naar hem. Ik stond letterlijk op en neer te springen toen ik hem vertelde dat we niet samen zaten. Ik was echt heel druk. te druk. Ik vond het heel jammer dat we niet samen zaten, maar misschien was het ook weer goed. Nu konden tenminste de mensen bij wie we zaten ons nog enigsinds rustig houden, anders werd het echt een hel voor de rest waarschijnlijk, zeker met alle zoetigheid die Louis waarschijnlijk had meegenomen. Ik schoot in de lach van zijn woorden en pakte zijn handen om vrolijk met hem rond te dansen. We waren nu al een stel hyperactieve ronddansende kleuters. Ik had echt medeleiden met iedereen hier op de camping. Zeker omdat het waarschijnlijk alleen maar erger zou worden. Nu snapte ik ook waarom wij vroeger zo vaak in de problemen zaten. we waren twee hyperactieve kleuters, met dezelfde concentratieboog en compleet gestoort. Ik stopte uiteindelijk met dansen en greep mijn koffer en rugzak. "Kom!" riep ik vrolijk voor ik hem meetrok het terrein over. Voor een van caravans zat Liam al. Ik trok Louis mee en liet me voor Liam op de grond vallen. Hierdoor trok ik Louis mee. "Hey Liam!" zei ik vrolijk en ik zwaaide hyperactief naar hem. Die wist vast ook hoe laat het was. Hopelijk voor hem hat hij ritalin bij zich, want zonder zou ik de hele vakantie zo zijn... of drukker. Nogsteeds had ik Louis bij zijn pols vast zonder het echt nog te merken.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn mondhoeken krulde omhoog tot een enorme grijns toen Kyle in de lach schoot door mijn woorden, om vervolgens mijn handen te pakken en vrolijk rond te dansen. Ja, die was gewoon typisch iets voor ons en dat was waarschijnlijk ook de reden dat we soms toch als apart werden beschouwd. Of dat wij medelijden hadden met de mensen die in onze buurt kwamen.Niet dat het echt iets was waar we van wakker lagen, want het was gezellig en daar ging het om, toch? Normaal was saai en dat was iets wat ik nooit wilde zijn. Daarbij konden de meeste er ook wel weer om lachen en wendde het wel na een tijdje.
'I want to live forever, I wanna learn how to fly, ' zong ik vrolijk waarna ik een bedenkelijk gezicht trok. 'I wanna be forever young,' Voor altijd het hyperactieve kleutertje wat ik nu was, klonk me ergens wel goed in de oren. Al had ik nu toch ook wel mijn verantwoordelijkheden en zouden dit er meer en meer worden. Ik stopte met dansen toen Kyle naar zijn koffer en rugzak greep en mij meetrok het terrein over. Op het laatste moment greep ik nog naar mijn spullen waarna ik klungelde met mijn spullen toen ik me weer om wilde draaien. Dat was de reden dat we bijna languit lagen, maar gelukkig kon ik op het laatste moment mijn evenwicht terugvinden. Al vroeg ik me af waarom ik die moeite deed toen we uiteindelijk nog beide op de grond voor Liam zijn neus lagen. 'Hiiiiiiiiiii Liam!' zei ik met een kinderachtig stemmetje en stak mijn tong naar hem uit. Ja, met hem, Zayn en Niall had ik toch nog wel het meeste medelijden. Harry aan het begin ook nog wel maar hij kon net zo vreemd doen, dus dat was met de tijd wel weer wat afgezwakt. Ik draaide mijn hand ietwat toen ik merkte dat Kyle mijn pols nog vast had en begon hem in zijn wang te prikken. Dat zorgde dat een grinnik over mijn lippen rolde. 'Lang geleden was er is een klein kleutertje die nog een kleutertje tegenkwam en dat was het moment dat ieeeeeeeeeeedereen-- Oh wacht dat zijn wij,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Na een tijdje zag ik Kyle aan komen rennen, met Louis aan zijn hand. Ik wist al weer al hoe laat het was.
"Hey Liam!" zei Kyle hyperactief zwaaiend. De jongens lieten zich voor me op de grond vallen.
"Hiiiiiiiiiii Liam!" viel Louis hem bij met een kinderachtig stemmetje. Hij stak zijn tong naar me uit, waarna hij Kyle in zijn wang begon te prikken. Ik schudde lachend mijn hoofd. Stelletje gekken. "Hi Guys," Ik schok ze een brede glimlach. "Ik heb het lekkerste bed al geclaimd." Nu was het mijn beurt om mijn tong uit te steken. Ik stond er om bekend dat ik de meest serieuze van ons allemaal was, maar ik had zo nu en dan ook mijn gekke buien. Dat is ook wel nodig. Anders is het leven ook maar saai, toch?

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Kyle Hugo Winchester
Ik trok Louis vrolijk mee over het terrein. We hoefden niet ver, gelukkig voor hem want ik voelde hem achter me aan struikelen.Voor Liam, die al voor een caravan zat, liet ik me vallen en ik trok mijn vriend met me mee. Ik zag aan Liam al dat hij wist hoe laat het was. Ik lag nou niet echt wakker van het feit dat ik te druk was voor woorden, ik had wel andere dingen om van wakker te liggen, maar toch had ik soms best wel medelijden met de rest van de wereld. Louis viel bovenop me, maar zo zwaar was hij nou ook weer niet dat ik de klap niet aan kon. Ik zwaaide vrolijk en hyper naar Liam, maar jammer genoeg zwaaide hij niet terug. Niet dat ik dat had verwacht van hem, de serieuze van de groep, maar goed. Soms had hij ook zijn vreemde dagen. Nadat Lou hem ook had begroet begon hij me in mijn wangen te prikken. Ik bolde die op en keek hem met een kleine kinderlijke frons aan. Toen Liam begon over het beste bed pakte ik ook louis's andere pols vast en liet de lucht uit mijn wangen gaan. "Awh! Maar je hebt het verdient want je zit de komende 6 weken met ons opgescheept." Ik moest ze beschermen tegen 'dreigingen' van buitenaf, maar hij was toch echt de leider van de groep. Daar was geen twijfel over. Ik liet de polsen van mijn vriend weer los en begon hem op zijn buik te kietelen. Ja, ik was echt een kleuter, in elk geval op dit moment. Het enige voordeel aan twee van ons in de groep was dat ze ons bij elkaar konden zetten en dan zelf iets rustigers konden gaan doen als scrabbel ofzo. Wij hielden elkaar altijd wel bezig.

Bowties were never Cooler

(Ik post later deze week wel, voor het weekend want mijn laptop is kapot en het is heel vervelend om dit te doen op je mobiel)

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het duurde niet lang voor Kyle en ik languit voor Liam lagen. Twee grote kleutertjes met veel teveel suiker op, die ergens toch ook nog wel rustig waren voor hun doen. Het kon altijd erger, al zou je dat soms niet zeggen tot het moment dat het gebeurde. 'Liam, Liam, Liam, heb je nooit geleerd om terug te zwaaien?' vroeg ik met een lichtelijk teleurgestelde ondertoon, maar daarin was toch ook te horen dat ik moeite had om niet te lachen. Ik kon nu eenmaal niet serieus zijn op momenten dat het nodig was en dat was iets waar ik toch wel mee buiten de cirkel viel. Ach, als je me niet naast Kyle neerzette, want dan was het cirkeltje weer compleet. Dat was trouwens ook de persoon waar ik al mijn aandacht weer op gevestigd had, want ik prikte al snel weer in zijn wangen. Die bolde hij weer en een kleine kinderlijke frons kreeg ik terug. Daardoor keek ik met grote ogen terug en prikte expres sneller in zijn wangen. Pas toen Liam begon over het beste bed werden mijn polsen vastgepakt, iets waardoor ik een klein pruillipje trok. Nu kon ik niet meer door prikken. 'Dat is oneerlijk, want jij bent sterker,' mompelde ik en liet mijn blik naar mijn polsen gaan. 'Ja, dat je met ons opgescheept zit, is dit inderdaad wel iets wat je verdient,' grinnikte ik en wilde in mijn handen klappen, maar kwam tot de conclusie dat -dat nu ook geen mogelijkheid was. Mijn gegrinnik ging al snel over in gelach toen ik werd gekieteld. Het zou me niets verbazen als de hele camping straks al wist dat we hier waren. 'Je moet hem de kieteldood geven en niet mij,' hikte ik terwijl ik me probeerde te bevrijden op verschillende manier. Toen ik merkte dat -dat uiteindelijk niet ging en mogelijk was, zette ik mijn handen in zijn zij, om vervolgens het kietelen met kietelen te bestrijden. Hopende dat -dat zou werken.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ze bleven elkaar kietelen, en het zou me niets verbazen als de hele camping ons straks wist te vinden.
"Liam, Liam, Liam, heb je nooit geleerd om terug te zwaaien?" zei Louis licht teleurgesteld. Ik hoorde aan zijn stem dat hij moeite moest doen niet te lachen. Ik zwaaide wild met mijn beide armen. "Zo goed?" grinnikte ik.
"Awh! Maar je hebt het verdient want je zit de komende 6 weken met ons opgescheept." reageerde Kyle op mijn opmerking over het beste bed dat ik al had geclaimd.
"Ja, dat je met ons opgescheept zit, is dit inderdaad wel iets wat je verdient," voegde Louis er grinnikend aan toe. Volgensmij had hij Kyle's opmerking niet goed begrepen. Misschien deed hij dat wel expres. Verward schudde ik licht mijn hoofd. Ja, ik had echt wel gevoel voor humor, maar soms snapte ik Louis' zijn grapjes niet. Al dacht ik dat ik daarin niet de enige was.
"Ik ga even aan de rest vragen wie er mee gaat zwemmen," deelde ik mede. "Als er al anderen zijn..."

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Kyle Hugo Winchester
Toen Liam terugzwaaide grijnsde ik breed voor ik mijn wangen opbolde omdat Louis er zo nodig in wilde prikken. Toen liam over bedden begon stopte ik mijn vriend toch en hield hem bij beide polsen vast. Ik was dan wel een van de twee malotische kleuters, soms bleef opeens mijn aandacht ergens bij hangen en kwam ik voor een paar seconden terug tot mijn echte leeftijd. Lou sputterde erg tegen. 'Weet ik." zei ik trots toen hij zei dat ik sterker was. het onderdeurtje van vroeger, was nu sterker. Ik vond het prachtig. Hij leek alleen mijn opmerking niet te snappen. Maar goed, wat maakte het ook uit. ik liet zijn polsen weer los en begon louis over zijn buik te kietelen, waardoor hij schaterlachend op de grond lag. Zelf moest ik er ook om lachen. Het was echt leuk. Gewoon doen met de jongens alsof het ongeluk niet was gebeurt. Bij die gedachte zakten mijn armen langs mijn lijf, de glimlach van mijn gezicht en de glinstertjes uit mijn ogen. Zowel Lou's gekietel als Liam's boodschap dat hij wilde gaan zwemmen konden me niet opbeuren. Van binnen voelde ik me compleet leeg en hopeloos. Alsof niets ooit meer goed zou komen. Stille tranen rolden over mijn wangen terwijl mijn hoofd terug ging naar de beelden van de uitvaart, de kranten artikelen en de eenzame nachten. Het enige wat ik nu wilde was de warmte van mijn moeders armen om me heen en dat was nou juist iets wat ik nooit meer zou voelen. Ik krulde me langzaam onder Louis vandaan op tot een zo klein mogelijk bolletje met mijn armen om mijn benen geslagen en mijn voorhoofd op mijn knieen. Ik wilde nu gewoon verdwijnen, naar de duisterste dieptes van de grond zakken, herrenigd worden met mijn familie. Ik was nu echt op een hele duistere plek, getriggerd door een hele onschuldige gedachte.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 21:55 ]

Bowties were never Cooler