RPG || A Vacation To Never Forget || Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2013 - 11:54 ]

Do what people say you can't.

Kyle Hugo Winchester
Hij hield me erg dicht tegen hem aan, maar heel erg vond ik het niet. Mijn handen liet ik door het gras omlaag zakken. Ik kon mijn lichaam toch niet van hem af houden. Ik bedankte hem hiervoor. Ondanks dat mijn gevoel nog erg leeg en duister was, voelde ik me wel beter. Hij was misschien niet de handigste, maar hij was mijn beste vriend en dat maakte zijn pogingen al een stuk prettiger. Ik glimlachte een beetje toen hij door mijn haren aaide. Ik werd hier gewoon heel rustig van en die rust zorgde ervoor dat de tranen stopten. Ik voelde hem mijn mondhoeken omhoog duwen en ik rolde met mijn ogen. Ik duwde me iets omhoog en woelde door zijn haren. "Mafkees. Kom, naar het zwembad. Met mij komt het wel goed." Ik probeerde van hem af te krabbelen. Dan kon ik mijn spullen binnen zetten en mijn zwembroek aandoen. Erg om zonder shirt te lopen vond ik het niet. Ook wilde ik graag een sigaret. Na zo'n terugval had ik dat gewoon nodig. Hij moest me alleen wel loslaten, anders ging het niet. Ik ging in elk geval niet in mijn normale kleren zwemmen. Dat was niet prettig.

Bowties were never Cooler

[Vulcano -> Lipari.
Wil iemand me even samenvatten wat er tot nu toe gebeurd is? Ik schijf zo een stukje dat Harry te laat is. ]]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

[Liam is er, Louis en Kyle ook, en een paar meisjes. Kyle heeft met een terugval gehad in zijn depressie, maar Louis krijgt hem er redelijk goed uit. Ze gaan nu naar het zwembad, waar Liam al is]

Bowties were never Cooler

[Dankjewel! (: ]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

[Louis en Kyle liggen nog voor een van de campers]

Bowties were never Cooler

Aubrey Wiltshere

Voor hoelang ik mijn ogen had gesloten wist ik niet, misschien wel voor minuten, een uur of misschien maar voor een paar seconden. Ik knipperden een paar keer met mijn ogen en keek rond waarna ik naar een paar minuten weer bewust was van waar ik was. Met moeite kwam ik omhoog en zag hoe nog niemand , behalve ik zelf, deze camper binnen was gegaan. Mijn aandacht werd getrokken door gepraat en geluiden van buiten. Nieuwschierig schoof ik het kleine gordijntje dat voor het raampje hing een beetje opzij waarna ik naar buiten keek. Twee jongens zaten op de grond voor een van de andere caravans waarna een van hen een beetje omhoog krabbelden. Natuurlijk wist ik wie de andere jongen was, Louis Tomlinson, een van de leden van One direction. Maar om me nou meteen op hem te gaan storten als een of ander gek persoon? Nee, het waren tenslotte ook gewoon normale jongens. Met een zacht zuchtje sloot ik het gordijntje weer waarna ik voor me uit staarden. Of ik kon binnen blijven in de caravan en me afzonderen van de rest net zoals gewoonlijk, of ik kon voor een keer naar buiten gaan en probeeren met tenminste een iemand een conversatie aan te gaan. Een zuchtje verliet mijn mond waarna ik uiteindelijk opstond en de caravan verliet waarna ik de deur achter me sloot. "Hey.." zei ik ietwat zacht waarna ik de twee aankeek met een klein glimlachje. Kortom, ik was niet goed in het omgaan met mensen.

The expert in anything, was once a beginner.

Chiara Romée Vannelli.

God, hoe lang had ik wel niet op m'n koffer voor de camping gezeten? Ik beet op mijn lip en duwde mezelf omhoog. Ik had ook geen flauw benul van hoe laat het was, dan ging ik maar zoeken op de camping. Ik vond het vast wel vanzelf. Er zou vast wel iemand voor de camping zijn. Ik had nog steeds geen idee waarom we ook alweer niet met zijn allen waren gegaan, maar goed. Ik rekte mezelf uit en een kleine gaap verliet mijn mond. Ik was alleen al dood moe van het reizen, maar sowieso vond ik reizen altijd al vreselijk. Ik hees mijn handtas over mijn schouder heen, waarna ik met mijn rechterhand mijn koffer achter me aansleepte de camping op. "Altijd wat met die campings," mompelde ik in mezelf.
Voor mijn gevoel liep ik al een half uur toen ik eindelijk een glimp opgevangen had van iets dat er bekend uit zag. Louis herkende je van verraf al, die kon je ook van verraf al wel horen. Kyle herkende ik pas toen ik een paar meter afstand van ze was en toen zag ik ook dat Aubrey erbij stond. Met een zucht liet ik mijn koffer los en ik glimlachte naar de drie. "Hey, ik heb zo'n vreselijke reis gehad..." Mompelde ik, terwijl ik op de grond neerplofte en ze allemaal een voor een aankeek. Ik was benieuwd in welke camper ik straks op het bed neer kon ploffen en de rest van de dag kon gaan slapen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Mijn glimlach was nu toch niet meer van mijn gezicht weg te denken. Dat had meerdere redenen, de eerste was al eerder naar voren gekomen en de tweede was dat ik gewoon van het knuffelen was. Dat was misschien ook de reden waarom ik zo blij was met de jongen, inmiddels nog steeds half bovenop me, want bij hem kon ik gewoon mijn idiote, onhandige zelf zijn. Een kleine glimlach kwam op Kyle zijn gezicht toen ik door zijn haren aaide en dat was voor mij een teken om gewoon door te gaan met mijn bezigheid. Tenminste tot het moment dat ik de neiging had om zijn mondhoeken omhoog te duwen, iets wat ik uiteindelijk ook deed. Als reactie kreeg ik dat hij met zijn ogen rolde en niet veel later door mijn haar woelde. 'Altijd geweest en dat zal ook nooit meer veranderen. Maar dat klinkt als een goed plan en daar heb ik wel vertrouwen in.' Na deze woorden verslapte mijn greep rond zijn middel, want wist dat we hier morgen anders nog zouden liggen. Misschien dat -dat toch het geval was toen ik twee stemmen hoorde. Ik keek opzij en glimlachte nog ietwat breder terwijl een zachte 'hello' mijn mond verliet.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Kyle Hugo Winchester
Ik was heel snel heel diep weggezakt, maar toch had Louis me verrassend snel weer redelijk terug gekregen. De onhandige clown van de klas was echt de beste vriend die ik me kon wensen. Hij wist me altijd op te vrolijken en keek nooit raar op als ik weer eens iets compleet gestoords probeerde te doen. Ik glimlachte weer wat weekjes bij zijn woorden. "Ik ook, dus daar heb je geluk mee." Ik voelde zijn greep wat losser worden en krabeelde voorzichtig genoeg op om hem geen blauwe plekken te geven. Toen ik stond en mijn hand uitstak om ook louis op zijn voeten te hijsen zag ik twee meisjes staan. Als een soort reflex bloden mijn spieren wat op en ging ik net iets breder staan. Het was maar een kleine verandering, maar het liet me direct breder lijken en het gaf me altijd het uiterlijk dat er niet met me te spotten viel. Dat viel er wel, maar neit als ik aan het werk was. Ik dacht dat deze meisjes wel okay waren, dat had ik na een aantal jaar met deze gekken wel geleerd, wie er gestoord was en wie niet, maar er zaten er altijd een paar vreemde tussen die je er niet uit kon pikken. Ik was dus maar gewoon voorzichtig. Ik had eigenlijk gewoon zin om in het zwembad met een peuk stoom af te blazen, maar als hier wilde fans over het terrein gingen struinen zou dat er voor mij niet in zitten deze vakantie.Lou begroette de meisjes vriendelijk. Zelf hield ik mijn mond, die tot een streep was getrokken. Door mijn stemming was ik nogsteeds minder spraakzaam, maar ook omdat ik de situatie afwachtte. Als ze okay waren zou ik wel weer relaxen. Dat was zeker.

Bowties were never Cooler

Aubrey Wiltshere

Ik kantelde mijn hoofd iets wat naar de zij kant en een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht toen Louis antwoord gaf, maar echter bleef Kyle zijn mond gesloten. Net toen ik iets terug wou gaan zeggen en mijn mond al een stukje geopend had, viel Chiara er tussen. Ze mompelde iets over haar reis waarna ze neer ploften. Zelf leunde ik zachtjes tegen de caravan aan waarna een zacht gegrinnik mijn mond verliet. "Vertel mij wat...mijn moeder was weer eens overbezorgd en heeft mijn vader zelfs een aantal keer gevraagd om te keren...niet dat ik het haar kwalijk neem". Mijn laatste woorden mompelde ik zachtjes. Nee ik kon het haar niet kwalijk nemen, sinds de dood van mijn broertje gedraagt ze zich al zo en de depressie waar ik in was geraakt maakte het daar niet beter op. Nog steeds gaf ik mezelf de schuld van alles. Als ik beter had opgeled was hij die kat niet achterna gerend en was hij niet onder een auto terrecht gekomen. Een zuchtje verliet mijn mond terwijl ik wat naar de grond staarden, maar weer uit mijn gedachtens werd gehaald en even in mijn onderlip beet waarna ik na een korte twijfeling de twee jongens aankeek. "Ehm...ik ben Aubrey..." zei ik wat zachter.

The expert in anything, was once a beginner.

Chiara Romée Vannelli.

Louis keek in onze richting en een zachte "Hello" verliet zijn mond, waar ik bij Kyle helemaal niets hoorde. Ach, het zal allemaal nog wat los moeten lopen, dacht ik bij mezelf. Ik plukte wat aan de onderkant van mijn haar. "Vertel mij wat...mijn moeder was weer eens overbezorgd en heeft mijn vader zelfs een aantal keer gevraagd om te keren...niet dat ik het haar kwalijk neem." Het laatste zei ze redelijk zacht, maar net hard genoeg voor mij om het te verstaan. Een grinnik verliet mijn mond. "Nou, ik ben helemaal op eigen kracht hierheen gekomen, zonder m'n ouders. Of dat ze me uit hebben gezwaaid. Maar wat haat ik taxi's, ik vind die altijd zo naar augurken stinken." En dat was echt, sinds een iemand een keer voor mij een pot met augurken had laten vallen, durfde ik nog amper in een taxi. Maar helaas konden mijn ouders me niet brengen. Ik had zin in iets te drinken, hm. Maar zelf was ik natuurlijk wel weer zo stom om het te vergeten. "Hebben jullie misschien wat te drinken voor mij?" Wijfelend keek ik naar Aubrey, Louis en Kyle.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
In veel opzichten hadden we toch geluk met elkaar en qua de vriendschap. Je kon niet echt zeggen dat we ons echt aan hadden moeten passen, want we waren nog altijd de idiote clowns en dat zou waarschijnlijk ook niet meer veranderen. Dat was misschien ook wel de reden dat het juist zo goed klikte. Zelfs zijn wat weke glimlach liet me beter voelen, want dat zei dat het toch alweer wat beter met hem ging. 'Schat, ik heb altijd geluk. Dat weet je nu toch wel?' Ik probeerde zo arrogant mogelijk over te komen, maar schoot al snel in de lach. Dat was gewoon echt niets voor mij. 'Nee, ik ben blij dat het geluk aan mijn zijde staat, net als jij,' verbeterde ik mezelf voor de jongen overeind krabbelde. Eenmaal staande en zijn hand naar me uitgestoken, pakte ik deze vast en weer met beide voetjes op de grond terecht te komen. Net op tijd, want het duurde niet lang voor er twee meiden zich bij ons voegde en Kyle toch zijn werk weer serieus nam. Voor de zekerheid, en nog een aantal andere redenen, zette ik een stap dichter naar mijn beste vriend toe. Dat nam niet weg dat ik vriendelijk het woord nam en luisterde naar de woorden die vielen. 'Mijn beste vriend Kyle,' begon ik met een glimlach en wees, en keek, naar de jongen naast me. 'En ik ben Louis, maar het is leuk om jullie te zien.' vervolgde en keek toen naar de koffers die nog om ons heen lagen. 'Ergens in een tas of koffer,' mompelde ik bij de vraag over het drinken en keek toen weer vragend naar de andere.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Kyle Hugo Winchester
Ik hielp al grinnikend mijn beste vriend omhoog, maar al heel snel viel ik stil en schoof ik in werkmodus. Mijn grgrinnik veranderde in stilte, de kleine glimlach in een harde streep, ik ging iets breder staan en mijn spieren spanden zich. Ik nam mijn werk serieus, vooral omdat ik niets anders kon. Daarbij wilde ik graag dat mijn vriend bleef leven. Ik voelde hem iets meer naar me toe schuifelen. De meisjes begonnen vrolijk te kletsen, erg kwaadwillig klonk het nog niet, maar ik hield me scherp. Louis nam voor ons het woord. Ik knikte toen hij me voorstelde. Ik zou pas relaxen als ik precies wist hoe deze dames in elkaar staken, wat maximaal waarschijnlijk een uurtje zou duren. We deden het nog wel eens als spelletje in de hotelkamers dat ik ging kijken en voorspellen wat elke fan zou doen als de jongen bijvoorbeeld naar het raam kwamen. Vaak had ik het goed. Een meisje vroeg om drinken. Ik had volgens mij nog een blikje sinas in mijn rugzak zitten. met mijn oren gespitst groef ik even in de tas, waar nu ook allemaal zooi van lou in zat, die had vast zijn eigen tas niet meer dicht gekregen en nu zat het er bij mij in. Ik grinnikte zacht toen ik wat rare dingen vond, die toch echt niet van mij waren. "Waarom heb jij van die vreemde zooi, Lou?" vroeg ik aan hem in een wel heel erg plat Yorkshire accent. Veel mensen hadden problemen dat te verstaan, maar hem lukte het vaak vrij aardig, omdat hij toch ook in Yorkshire was opgegroeid. Ik viste het warme en geschudde blikje sinas uit mijn tas. 'wel oppassen." zei ik als korte waarschuwing voor ik het aan haar gaf en toen mijn rugzak weer dichtritste. Ik gaf hem straks zijn zooi wel, die hij vast ook in mijn koffer had gedaan.

Bowties were never Cooler

Harry Styles.

Geërgerd keek ik voor de tiende keer op mijn horloge. "Hoelang nog?" vroeg ik aan de taxichauffeur. "Nog twee minuutjes en we zijn er," antwoordde hij vriendelijk. Ik nam mijn gsm uit mijn broekzak en checkte of iemand zich al zorgen om me maakte. Geen berichtjes of oproepen. Ik wist niet of ik er blij of triest moest om zijn. Was ik deze morgen maar wat vroeger uit mijn bed gekropen, dan was ik nu niet te laat. Het was vast een wonder als ik alles mee had. Ik vergat elke keer wel iets thuis. 'We zijn er,' zei de chauffeur glimlachend. Ik gaf hem snel het geld dat ik al de hele rit vast had en haastte me uit de auto. De chauffeur gaf me mijn koffer aan en nadat ik hem nog eens bedankt had, haastte ik me naar de camping. Ik ging eerst even langs de receptie langs en vroeg welke camper we hadden. De receptioniste vertelde me dat er al een paar mensen waren en ze legde me kort de weg uit. Ik bedankte haar en haastte me met mijn koffer naar onze camper. Ik zuchtte opgelucht, toen ik in de verte drie campers naast elkaar zag staan. Toen ik dichterbij kwam, zag ik vier mensen ervoor staan. Louis, Kyle en twee meisjes. Ik liep erheen en begroette hen glimlachend. "Heey, sorry dat ik wat later ben."

[Is het trouwens niet de bedoeling dat de meisjes, de jongens al kennen en omgekeerd? Lijkt me anders best raar als ze samen in een camper zitten met onbekende meisjes. ]

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

[Volgens mij kennen ze elkaar wel, ze gaan met een groep vrienden op vakantie? Dus ik neem het aan. :')]

stay safe because I like being alive at the same time as you