RPG || A Vacation To Never Forget || Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2013 - 11:54 ]

Do what people say you can't.

Louis Tomlinson
'Veeeeeel beter,' grijnsde ik terwijl van mijn gezicht een en al onschuldigheid uitstraalde. Iets wat de hele tijd al het geval was, maar met de seconde leek het onschuldiger en onschuldiger te worden, maar dat kwam ook omdat ik steeds drukker werd. Dat was gewoon de vaste combinatie bij mij. De suiker van in de auto begon zijn werk toch goed te doen. Dat zorgde er ook voor dat ik te snel iets wilde, of afgeleid werd, waardoor ik er ook niet in slaagde, om me te bevrijden uit de greep van Kyle. 'Wees er maar trots op,' Door het lachen klonk het niet zoals het moest klinken, maar dat boeide me niet. Het was hoogstwaarschijnlijk wel duidelijk op welke manier het opgevat moest worden en het gelach hoorde er toch ook wel bij, want het was ook niet slecht bedoeld. 'Awh, snap niemand me nu?' verliet mijn mond toen mijn opmerking niet door leek te dringen bij de jongens. 'Of ben ik gewoon weer zo slim om iets te zeggen wat niet klopt,' mompelde ik erachteraan, want dat kwam ook nog wel eens voor, maar dat had dan toch wel zijn redenen. Soms expres en soms onbewust. Het gelach wat bij ons beide over onze lippen rolde was een moment later ver te zoeken. Kyle was de eerste de stopte en dat verbaasde me. Ik had namelijk eerst het idee dat hij me liet gaan, maar toen ik zijn blik zag, wist ik dat er iets mis was en hield mijn gelach ook op. Ik knikte op de woorden van Liam terwijl ik langzaam overeind kwam. Normaal zou ik vragen hoe of wat, maar nu hield ik mijn mond dicht, want dat leek me het verstandigst. Net als dat ik me nu ook afvroeg of het een goed moment was voor een knuffel. De stille tranen veegde ik wel weg en uiteindelijk deed ik dat wel wat ik wilde, want als het niet de juiste beslissing was, werd ik vanzelf wel weer weggeduwd.

( Meh, mijn telefoon vind het leuk om mijn zinnen door de war te gooien, net als ik alles nu door elkaar gooi D; )

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Kraaijkamp -> Ramazzotti.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Kyle Hugo Winchester
Ik schoot nog verder in de lach van zijn opmerkingen. "Je slaat helemaal nergens op, wat niets uitmaakt, want bij mij begint de suiker ook goed te werken." zei ik hikkend van de lach. Het gekietel en gelach ging nog even door tot ik terugdacht aan mijn familie. Alsof ik op de rand van een stijle ijsglijbaan was gaan staan en een stap verkeerd had gezet schoof ik weg naar de diepste duisterste krochten van mijn brein. Mijn armen gleden langs mijn zijdes, mijn ogen werden dof en nat en alle vreugde en blijdschap trok uit mijn gezicht. De tranen begonnen stil te stromen en ik krulde me op tot een zo klein mogelijk bolletje. Dit gebeurde wel vaker op de meest onverwachtse momenten. Het was ookal een aantal keer geweest dat ik onder een concert met moeite mezelf naar de kleedkamer had weten te slepen omdat het me echt te veel werd. Daar had ik mezelf vaak genoeg weten op te lappen vaak met de hulp van de stylistes of andere mensen backstage voor de jongens terugkwamen. Nu waren die er niet. Het vrolijke hyperactieve kleutertje van net was er nu een wie net zijn hele familie was verloren. Ik voelde me klein, bang en hopeloos. Ik wilde gewoon mijn moeder haar armen om me heen, maar de enige die ik na een tijdje om me heen voelde waren andere, sterkere. Als eerst wilde ik ze wegdrukken, maar toen kroop ik toch nog wat dichterbij voor ik me nog verder in mijn bolletje rolde. Ik merkte al lang niets meer van mijn omgeving. Alleen de warme sterke kalmerende armen om me heen en de hartslag van degene van wie de armen waten tegen mijn zij. Ik schokte van het huilen, maar maakte nogsteeds geen geluid of aanstalte mijn verstijfde bolletjeshouding iets te verslappen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wilde mijn mond opende om te protesteren bij zijn woorden, maar er kwam niet veel meer uit dan gelach. Daardoor knikte ik alleen maar, want heel misschien zat er ook een kern van waarheid in. De vrolijkheid die er hing en het gelach wat met het moment harder werd, was al snel verdwenen en heel de sfeer was gelijk omgeslagen. Het was bijna eng te noemen, net als de hele houding van Kyle ineens. De vrolijkheid die van zijn gezicht af te lezen was, had plaats gemaakt voor tranen terwijl hij onder me vandaan kroop. Dat was ook genoeg om mij serieus te laten worden en de suiker leek ook gelijk uitgewerkt. Ik kwam dan ook overeind, om voor een seconde te twijfelen, maar toen toch mijn armen om de jongen heen te slaan. De jongen die op dit moment zo klein en breekbaar leek waardoor ik ook geen idee had wat ik kon verwachten. Of ik een uitbrander zou krijgen of dat hij het toeliet, al bleek al snel dat het -het tweede was. Dat werd me duidelijk toen hij toch nog wat dichterbij kroop om zich nog verder tot een bolletje op te rollen. Met veel moeite zette ik hem dan ook op mijn schoot, om vervolgens nog dichter naar me toe te trekken en mijn greep te verstrakken. 'Het komt allemaal goed. Ik ben bij je,' fluisterde ik bijna onhoorbaar. Mijn hand ging door zijn haar terwijl ik mijn tanden in mijn onderlip zette. Ik was hier zo slecht in en zeker als het een van mijn beste vrienden was, wnt dan was ik sowieso al bang om iets verkeerd te doen of te zeggen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Kyle Hugo Winchester
Ik voelde me zo bang en klein. Ik was wel 18 geweest toen het iets meer dan 3 jaar geleden gebeurde, maar toen had ik me even klein gevoelt. Ik had dagen op mijn kamer in een hoekje liggen huilen in een bolletje. Ik liet niemand toe. Bij de uitvaard was ik graatmager geweest en had ik geen tranen meer gehad. Ik had een praatje gehouden, zonder enige emotie in mijn stem. Om mijn verdriet te vergeten was ik veel harder gaan trainen bij MMA en ook veel vaker. Ik had snel veel kracht opgebouwd, maar door het verlies van mijn familie had ik echt geen toekomst meer gezien. Niets had meer uitgemaakt en toen mijn trainer me een foldertje van de beveilligingsmaatschappij had gegeven was ik daar gaan soliciteren en gaan werken. Zo was alles gaan rollen, maar nogsteeds huilde ik mezelf nog vaak genoeg in slaap. Op mijn oma na had ik echt helemaal niemand meer. In elk geval niet in de buurt. Nu ik zo weerloos, bang en klein in de armen van een van mijn beste vrienden lag voelde ik me iets veiliger van de buitenwereld, maar het gevoel in me, het grote duister, beschermde hij me niet tegen. Dat kon hij ook niet. Dat kon niemand. Zijn woorden drongen wel tot me door, waardoor ik alleen nog verder overstuur raakte. "Het komt niet goed. Niets komt goed. Straks zijn jij en mijn oma weg en dan ben ik helemaal alleen. Dat trek ik niet." piepte ik hees en schokkerig. Mijn stem was dik van het huilen. Ik wist dat het allemaal neit zijn schuld was en hij zo goed als hij kon me probeerde te troosten, maar dat hielp nu echt niet. Het geschok van mijn lijf werd alleen maar erger en erger. Een hele tijd was het verrassend goed gegaan, wat deze uitglijder alleen maar erger maakte.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik beet nog iets harder op mijn onderlip toen mijn woorden ervoor zorgde dat de jongen nog verder overstuur raakte. Dat was niet mijn bedoeling geweest en was eigenlijk wel het laatste wat ik wilde. "Het komt niet goed. Niets komt goed. Straks zijn jij en mijn oma weg en dan ben ik helemaal alleen. Dat trek ik niet." piepte hij hees en schokkerig. Zijn stem dik van het huilen. Ik schudde langzaam mijn hoofd, ondanks Kyle dat niet kon zien, en trok hem nog wat dichter tegen me aan. 'Je bent niet alleen, want ik zal niet meer van je zijde afwijken. Deze belofte maak ik hier op dit moment opnieuw, want het is de waarheid. Ik laat mijn beste vriend niet in de steek,' Ik hoopte dat deze woorden beter uit zouden pakken dan die eerder mijn mond hadden verlaten, ondanks dit echt de waarheid was. Al had ik ergens het idee dat woorden en daden die hem echt konden troosten ver te zoeken waren, maar dat nam niet weg dat ik het wel probeerde. Ik kon hem misschien niet beschermen zoals ik zou willen of het kon, maar ik kon het altijd proberen, toch?

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Kyle Hugo Winchester
Ik bleef maar huilen en snikken. Ik wist dat mijn vriend het echt goed bedoelde, maar ik zag het licht even echt niet meer. Zijn volgende woorden kalmeerden me een klein beetje. Het schokken werd teruggedrongen tot alleen mijn schouders en ik rolde me iets af om mijn hoofd tegen zijn schouder te leggen. Hij was mijn allerbeste vriend, maar hierbij kon hij niet echt iets doen. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek. Het was fijn om vastgehouden te worden door iemand. Ondanks dat hij niet degene was naar wie ik echt verlangde, maar die kwam nooit meer terug. Mijn oma kreeg me vaak wel sneller rustig, maar waarschijnlijk zou het binnenkort wel beter gaan. Als ik over het ergste heen was ging het vaak wel gelijdelijk beter. Dit gebeurde wel vaker, dus ik wist hoe het werkte, maar elke keer was ik weer hulpeloos en doodsbang. Ik probeerde mijn tranen wat te drogen aan Louis's shirt, maar ze bleven gewoon stromen. Ik krulde me nog iets meer af en kroop beter op zijn schoot en dichter tegen hem aan. Nu was ik gewoon een kind die zijn moeder nodig had, die nooit meer terug zou komen.

Bowties were never Cooler

(Waar kan mijn personage naartoe?).

I don't want you to die, I want you to suffer.

[gewoon naar de camping laten komen]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wiegde de jongen zachtjes heen en weer terwijl ik merkte dat mijn volgende woorden hem toch wel wat kalmeerde. Daar was ik wel blij mee, want ik moest zeggen dat het moeilijk was om mijn beste vriend zo te zien. Zo klein en breekbaar terwijl hij zich eigenlijk toch sterk opstelde, al was dat in het algemeen al een feit. Toch was ik niet degene die mocht klagen over het feit dat het moeilijk was. Ik ging iets beter zitten waardoor ik Kyle nog iets verder tegen me aankon trekken en was ook niet van plan om hem de eerst komende tijd los te laten. 'I can't be no superman, But for you I'll be super human,' zong ik bijna onhoorbaar. Het was waar, want ik zou altijd alles overhebben voor hem en natuurlijk de andere. Deze zouden altijd op de eerste plaats blijven staan en het maakte dan ook niet uit hoe of wat. Heel zachtjes veegde ik met een vinger de tranen weg maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat mijn shirt inderdaad een beter optie daarvoor was, ondanks deze toch bleven stromen. Hij krulde zich nog iets meer af en kroop beter op mijn schoot en dichter tegen me aan. Daardoor verstrakte mijn greep automatisch alweer maar zocht wel met een hand naar de zijne. Ik kon vrij weinig, maar dat betekende niet dat ik niets kon doen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Kyle Hugo Winchester
Ik luisterde naar zijn gezang. Het maakte me nog wat kalmer. Veel vrolijker niet echt, maar wat kalmer wel. Ik voelde zijn vingers over mijn wangen gaan, toch verstopte ik al snel mijn gezicht in zijn shirt en ik kroop nog wat dichter tegen hem aan. Zijn shirt werd nat van de schijnbaar eindeloze stroom tranen. Ik voelde zijn hand over mijn arm gaan en greep hem stevig vast met die van mij. Hij was op dit soort momenten een rots in de branding, hoe onhandig hij nu ook leek. Ik was blij dat hij er was. Ik haalde mijn neus een paar keer op en probeerde het schokken van mijn schouders onder controle te krijgen. "Dank je dat je er bent, Lou." mompelde ik zacht. Ik hoorde hier de sterke rots te zijn, iemand die alles aan kon en ze tegen alles beschermden, maar nu zat ik hier zelf te huilen als een klein kwetsbaar kind. Ik keek op van zijn shirt met rode bloeddoorlopen ogen. "Zullen ze zo ook naar het zwembad gaan?" Mijn stem trilde nog heel erg, maar het ergste gehuil was gestopt. Vrolijk was ik nog echt niet, maar daar wisten de jongens vast wel wat op. Ik moest gewoon sterk zijn, dat was mijn taak. Mijn schouders schokten ook al een stuk minder. Het zou straks wel weer prima gaan. Dat was altijd zo.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn mondhoeken krulde zich om tot een kleine glimlach toen hij langzaam nog wat kalmer werd. Het maakte me niet uit dat de vrolijkheid er niet was, zolang de jongen maar niet zo gebroken was. Iets wat nu toch wel de goede richting opging, ondanks de tranen nog altijd zijn wangen stroomde en hij zijn gezicht in mijn shirt verstopte. Mijn hand zocht de zijne en deze werd al snel stevig vastgepakt waardoor ik mijn andere had daar weer bovenop legde. 'Ik zal er altijd voor je zijn, Kyle. Dat weet ik, maar dat weet jij net zo goed,' mompelde ik zachtjes. Iedereen had moment dat hij wat zwakker kwam te staan, maar als mensen je op die momenten lieten stikken dan klopte er iets niet. Kyle keek op van mijn shirt met rode bloeddoorlopen ogen waardoor ik de neiging had om de jongen helemaal plat te knuffelen. 'Dat klinkt best goed,' antwoordde ik en door zijn trillende stem kon ik de neiging van net toch niet onderdrukken. Maar eerst liet ik me achterover vallen, om de jongen mee te nemen in mijn val. Hopende dat het toch niet het verkeerde moment was. 'Na dit natuurlijk,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

JustMyHazza ----> Dobreva

Because I love him, do I need another reason?

Kyle Hugo Winchester
Zijn woorden deden me goed. Ik was er nog wat sceptisch tegenover, maar hij klonk oprecht. De leegheid in mijn hart zorgde voor het sceptische, want mijn vertrouwen ik Louis had ik erg sterk. Ik keek op van zijn shirt en vroeg of we naar het zwembad gingen. Dat zou me wel weer actiever maken. Nu zat ik nog op duistere diepten, maar ze konden me er denk ik wel weer uitslepen. Mijn stem trilde nog wel, maar ik voelde me al beter dan direct na de gedachte van net. Hij liet zich achterover achterover vallen en trok me zo mee, waardoor ik plat op zijn borst klapte. Een week glimlachje verscheen op mijn gezicht. Het was geen echt vrolijke glimlach, maar het was een begin. Ik zette mijn handen naast hem neer om hem niet plat te drukken. Heel zwaar was ik niet, maar toch. Door mijn spieren was ik zwaarder dan hij. Toch legde ik mijn hoofd op zijn borst. Gewoon zijn hartslag maakte me rustig. Het kalme getik dat me liet merken dat ik niet alleen was en ik me geen zorgen hoefde te maken. Hij was hier en ging niet weg. Hij zou me niet in de steek laten. "Dank je." zei ik zacht. Langzaam aan begon ik mijn oude zelf weer te worden. Echt druk zou nog wel even duren, maar de jongens konden me hopelijk wel weer opvrolijken, hoe onmogelijk dat nu ook leek.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Als gevolg van dat ik achterover viel en Kyle in mijn val meetrok, klapte hij plat op mijn borst. Dat was voor mij weer de reden om mijn armen om hem heen te sluiten terwijl mijn glimlach nog wat breder werd. Al hielp het feit dat hij een week glimlachje liet zien ook heel erg mee, misschien nog wel het meeste van alles. Ik had er vertrouwen in dat het langzaam wel weer beter zou gaan, maar tot die tijd toch steeds weer terugkomen dat ik hem niet in de steek zou laten en deed ik alles wat ik kon. Op deze momenten kwam ook echt naar voren dat ik een serieus, maar vooral onhandig, persoon kon zijn. Al was dat laatste toch over het algemeen wel bekend. Hij zette zijn handen naast me neer om me niet plat te drukken. Niet dat hij dat deed, maar dat was weer een ander verhaal. Mijn hand haalde ik door zijn haar toen hij zijn hoofd op mijn borst legde. 'Je hoeft me niet te bedanken, want vrienden zijn er voor elkaar. Daarbij zie ik je liever glimlachen,' zei ik en verplaatste twee vingers naar zijn gezicht om heel onschuldig zijn mondhoeken omhoog te duwen. 'Zo dus,' grinnikte ik zachtjes in de hoop dat hij mijn gedrag niet vervelend zou vinden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer