The Lost Bet || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

10 jongeren met een veel te grote mond hebben een weddenschap verloren. Dat zorgde wel voor een deuk in hun ego en zeker toen ze te horen kregen waar ze naartoe worden gestuurd. Deze jongeren worden door de tegenpartij namelijk naar meeste gevreesde pretpark in heel Londen gestuurd. Nu zal je -je afvragen wat er zo erg is aan een pretpark, maar zodra je het woord 'verlaten' ervoor zet, zal dat meer dan duidelijk worden. Het pretpark zou vervloekt zijn en de meeste vreselijke dingen zouden gezorgd hebben voor de sluiting. Negen jaar zijn er een aantal vreselijke moorden gepleegd en de geesten van de mensen zouden er nog altijd ronddwalen. En dan met name het spookhuis waar ze in zullen moeten overnachten. Ontsnappen is dan ook geen mogelijkheid. Zullen de jongeren toch opzoek gaan naar het ontsnappingsplan? Zullen ze achter het geheim komen? Bewijzen dat het er toch niet spookt? Of zullen de jongeren een voor een verdwijnen en uiteindelijk kan niemand het meer na vertellen?

Rollen:
De jongens:
- Harry Styles: Script.
- Louis Tomlinson: ICantChange.
- Niall Horan: Vulcano.
- Liam Payne: Velton.
- Zayn Malik: Styles.

De vriendinnen:
- Aurora Ladris Grant: Scamander.
- Aleyna Elizabeth Price: Dobreva.
- Destiny Brooke Livingstone: Taormina.
- Ryanne (Ree-Ann) Lucy McGurr: Cozart.
- Rickena “Ricky” Melonee Harrison: Rider.

Regels:
- Minimaal rond de 130 woorden per stukje.
- Geen perfecte personage's!
- Drie waarschuwing is out
- 16+ mag, maar hou het wel netjes.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het even als je voor langere tijd niet kunt reageren.
- Alleen ICantChange en Ramazzotti maken de nieuwe topics.
- Geen ruzie buiten de RPG
- Het is geen sneltrein! Zorg dat iedereen het een beetje kan volgen!

Het begin:
Ze zijn net gedropt door de diegene waarvan ze de weddenschap hebben verloren, eenmaal daar worden ze opgesloten in het pretpark, het spookhuis.

[ bericht aangepast op 23 okt 2013 - 18:06 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik had me afgezonderd van de groep. Had mijn capuchon opgeslagen en mijn handen diep weggestopt in mijn zakken. Muziek galde door mijn oren en ik staarde doelloos voor me uit. Ik had me op de rand van de draaimolen gezet en vervloekte de dag dat ik met de weddenschap had ingestemd. Op zich had ik dit wel een leuke uitdaging gevonden, was het niet dat nu iedereen er achter zou komen dat ik bang was in het donker. Mijn reputatie had al een duik opgelopen, na het verliezen van de weddenschap en ik kon het er echt niet bijhebben als mijn geheim ook nog eens bovenwater kwam. Werkelijk iedereen zou me uitleggen en dan kon ik een beetje waardigheid wel op mijn buik schrijven.
Ik staarde naar Harry en Louis, die een eindje verderop stonden, maar sloeg al snel mijn ogen neer, toen het nare gevoel dat ik al had, alleen maar erger werd. ik was altijd al jaloers op hun relatie geweest. Ondanks dat ik mijn gevoelens voor Harry allang onderdrukt had en had geaccepteerd had dat het nooit wederzijds zou zijn. Maar dat maakte het niet makkelijker om de twee samen te zien. En dat terwijl het uit was tussen hun, maakte ik geen schijn van kans. Die twee zouden nooit over elkaar heen komen. Ik gromde even toen mijn iPod uitviel en trok de oortjes uit mijn oren. Ik had echt een hekel aan mijn leven op dit moment. Of echt niets een keer mee kon zitten.

[ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 15:09 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik had de neiging om te stoppen met lopen toen Harry zijn pas wat inhield, maar ik wist dat ik dat niet kon maken. Zo vrolijk mogelijk liep ik door, maar de glimlach die op mijn gezicht te vinden was, was al lang niet meer gemeend. Waarom ik die moeite nam, wist ik niet, maar misschien was het toch automatisme geworden. 'Nee, de sfeer is al verpest, dus maak je geen zorgen. Het zou alleen maar erger kunnen worden,' zei ik.
Ja, we zouden misschien wel vrienden blijven, maar dat was soms toch wel wat makkelijker gezegd dan gedaan. Sowieso zou het toch niet meer worden, zoals het ooit voor alle gebeurtenissen was geweest. Dat en het feit dat we hier zaten, maakte het er niet beter op. Ik draaide me op toen ik op mijn schouder werd getikt en Aleyna verscheen in mijn gezichtsveld. 'Ik denk omdat je geen keuze had, we hadden allemaal geen keuze, want anders hadden mer mensen hier niet gezeten. We zijn gewoon stom geweest en nu zijn we op onze plaats gezet, denk ik,' antwoordde ik als aanvulling op de woorden van Harry.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ryanne Lucy McGurr

Ik zuchtte. Fijn, daar stonden we dan. Opeens kon ik mij niet meer herinneren waarom ik aan de weddenschap had mee gedaan. Ze hadden een ''vervloekt'' pretpark gezegd, maar hallo, wie geloofd daar nou in? Ik dacht altijd dat dat alleen in zelfverzonnen verhalen bestond. Blijkbaar had ik het dus goed mis. Ik moet ook altijd weer stoer doen.
Ik kijk rond naar wie ik toe kan gaan. Destiny had ik ik op een omgevallen boomstam zien zitten. Ik besloot naar haar toe te gaan.
Na een paar seconden wandelen op mijn afgetrapte All Stars ging ik naast haar zitten. 'Geen bereik?' vroeg ik zuchtend, toen ik zag dat ze har telefoon in haar handen zag liggen. Als ik ook maar de kans had om te bellen zou ik dat gelijk doen. Maar dit kind was zo slim om alleen haar iPod mee te nemen, die ook al bijna leeg was. Ik haal het elastiekje uit mijn haar dat eerst in een staart zat. Ik had het redelijk koud en met mijn haar in mijn nek zou die in ieder geval nog een beetje warm blijven. Daarna pulk in een beetje aan de boomstam, wachtend op antwoord van Destiny.

---

Do what people say you can't.

Aleyna Elizabeth Price

Ik keek argwanend van de ene jongen naar de andere. Wat ze zeiden was waar, we waren allemaal gewoon oerstom geweest om hieraan mee te doen. Maar er was ook iets anders, een spanning waar ik niet zo een, twee drie mijn vinger op kon leggen wat het was.
'Als jullie maar onthouden, een keer me laten schrikken en jullie zijn dood,' zei ik grappend. Waarna ik rondkeek en Zayn alleen zag zitten op de vervallen draaimolen. Ik besloot maar even te gaan kijken wat er aan de hand was. Met mijn handen in mijn zakken slenterde ik naar hem toe en plofte naast hem neer, wat een gekraak veroorzaakte in de oude machine. Ik trok mijn benen op en ging in kleermakerszit zitten. Ik legde aarzelend mijn hand op zijn schouder, om te laten weten dat ik er voor hem was.
'Is het weer zover?' vroeg ik zachtjes.
'

---

Because I love him, do I need another reason?

Destiny Brooke Livingstone.

Met een verveelde blik in mijn ogen staar ik voor me uit. Stomme weddenschap, ik wil gewoon naar huis, ik wil bereik, ik wil gewoon in m'n eigen huis slapen, ik wil alles behalve hier zijn. Ik schrik wakker uit mijn gedachtes als Ryanne naast me komt zitten. 'Geen bereik?' Zegt ze zuchtend. 'Nee.' Mompel ik. Ik kijk haar aan, 'Ik wil echt graag naar huis, ik houd het hier nog geen dag uit.' Zeg ik tegen Ryanne. Ik draai me terug om en slaak een diepe zucht. Ik heb meteen spijt van wat ik zojuist gezegd heb, niemand hoeft te weten dat ik last heb van heimwee. Ik kijk nog eens naar mijn telefoon maar dat ding zegt weer geen bereik. Boos gooi ik het ding in m'n tas. Stik stik stik galmt het door m'n hoofd.

---

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Zayn Malik
Ik trok de rist van mijn vest iets hoger op. Het was best fris en ik had het al snel koud. ik had mijn benen opgetrokken en mijn armen eromheen geslagen. Mijn kin rusten op mijn knieën, terwijl ik mijn blik, strak op het hek gericht hield. Het hek waar we doorheen waren gekomen, maar niet meer door terug konden. We zouden hier vast doodgaan. Ik had wel wat eten en water in mijn rugzak zitten, maar niet genoeg om het meer dan een paar dagen uit te houden. Ik had eigenlijk gewoon een grote kniptang moeten meenemen in plaats van eten. Dan had ik een gat kunnen knippen in het hek en was ik er vandoor gegaan. Ik had toch vaak genoeg het gevoel alsof ik er niet echt bij hoorde, dus missen deden ze me vast niet. en Harry in het bijzonder, want die had het te druk met Louis. Ik voelde me echt een idioot. ik keek niet op toen Aleyna naast me kwam zitten en wilde eigenlijk gewoon in mijn capuchon verdwijnen. Helemaal toen ze door leek te hebben, dat er iets aan de hand was. meteen viel er een neutrale uitdrukking op mijn gezicht. 'Het gaat prima hoor.' Loog ik glashard. Nee, niemand die mij ooit hoorde zeggen hoe ik me echt voelde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles.
''Nee, de sfeer is al verpest, dus maak je geen zorgen. Het zou alleen maar erger kunnen worden,'' hoorde ik Louis nog zeggen, maar ik kon niet reageren want Aleyna stond bij ons. ''Als jullie maar onthouden, een keer me laten schrikken en jullie zijn dood," zegt ze grappend en voordat ik kan reageren is ze al verdwenen, ik volg haar en zie dat ze naast Zayn gaat zitten. Nu kan ik wel weer op Louis reageren. "Waarom maak jij van alles wat ik zeg gelijk het negatiefste? Het is nou eenmaal dat er niets meer tussen ons is, maar jij geeft me helemaal het gevoel dat ik echt niets meer waard ben." Ik voel de tranen opkomen en boos duw ik ze terug, waarna ik weg been van Louis en ineen gedoken op een bankje ga zitten. Ik was zo klaar met Louis.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Aleyna Elizabeth Price

'Het gaat prima hoor.' mompelde hij waardoor ik een wenkbrauw optrok. Ik kende hem langer dan vandaag, en er was wel degelijk iets aan de hand. ik keek even rond en mijn blik bleef hangen bij Harry. Oh. Natuurlijk, dat was het! Hoe had ik dat nou niet kunnen zien? Fronsend dacht ik erover na, ik had er ooit wel signalen van opgevangen, maar er nooit wat achter gezocht. Ik fronste nog meer toen ik Harry als een geslagen puppy zag afdruipen en ineen zag kruipen op een bankje. Zuchtend verstrakte ik mijn greep op Zayn's schouder, dit moest pijn doen, veel pijn. Ik voelde me vandaag echt een relatietherapeut zeg...
'Oké, ik weet dat je niet graag over je gevoelens praat, maar ik ben er altijd voor je, als je dat maar weet, ja?' Ik probeerde oogcontact te krijgen, wat nogal moeilijk was omdat hij zijn gezicht had verborgen in zijn capuchon. Ik keek weer even naar Harry.
'Moet ik met hem gaan praten of wil jij? Ik kan ook blijven zitten als je wil...' zei ik aarzelend, wetend dat Zayn's reacties onvoorspelbaar konden zijn als hij zo was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'Misschien moet ik me dan vast voorbereiden op het ergste,' mompelde ik bijna onhoorbaar, want zulke kansen liet ik echt niet door mijn vingers glippen. We waren in een verlaten pretpark en ik zou Louis niet zijn als ik daar niets mee zou doen. Al zou het minder spectaculair worden zonder de krullenbol, want op hem rekende ik niet meer.
Ik volgde uiteindelijk Aleyna die naar Zayn liet, maar als snel vlogen mijn ogen weer naar de jongen die nog steeds bij me stond. "Waarom maak jij van alles wat ik zeg gelijk het negatiefste? Het is nou eenmaal dat er niets meer tussen ons is, maar jij geeft me helemaal het gevoel dat ik echt niets meer waard ben." en de tranen die bij hem opkwamen deden me wel wat, maar dat liet ik niet merken.
'Ik hoop dat je gewoon een keer inziet wat je mij aandoet. Dat het precies op hetzelfde neerkomt, alleen op een andere manier. Het is misschien niets geworden tussen ons en daar kan ik me bij neerleggen, oké eigenlijk niet helemaal, maar ik kan niet leven zonder beste vriend. Iets wat ik nu wel zou moeten aangezien het toch niet meer word zoals het was. Het is allemaal verpest, over, voorbij en dat is nog geeneens het ergste. Zie je nu verdomme echt niet dat je me breekt? Harry, het is-- Ach, laat ook maar,' zei ik voor mijn hoofd schudde en wegliep, precies de andere kant van Harry op. Ik wist dat als ik door zou gaan helemaal verkeerde dingen zou zeggen, dingen die ook nergens meer op sloegen, en iedereen mee kon gaan genieten, want ik verhief mijn stem daarnet al ietwat.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik had mijn blik nog altijd niet afgeweken van het hek. Want zolang ik Aleyna niet aankeek, hield ik me het best stabiel. Kon ik makkelijker liegen en zou er nooit wat aan de hand zijn. Ik zuchten zachtjes toen ze me vertelde dat ze er altijd voor me zou zijn, wetend dat ik niet graag over mijn gevoelens praten. Ik wist dat het goed bedoeld was en ik waardeerde het, maar ze wist zelf ook wel dat ik dat niet zou doen. Dat deed ik nooit, bij niemand niet en dat zou niet snel veranderen. Toch bedankte ik haar. Gewoon om te laten weten dat het aan mij lag en niet aan haar, als ik niets tegen haar zou vertellen. Ik keek op en mijn ogen trokken meteen naar het bankje waar Harry op zat. Maar een paar meter van ons verwijdert. Ik slikte en kreeg het nare gevoel alsof Aleyna door had wat er in mijn hoofd afspeelde en dat vond ik absoluut geen prettig idee. 'Ik ga wel.' Mompelde ik zachtjes. Ondanks dat ik er niet veel vrolijker van zou worden. Harry was nog steeds mijn vriend. En die hoorde voor je klaar te staan. Ik stond moeizaam op en liep langzaam zijn richting uit. 'Hey.' Zei ik stil, terwijl ik iets van hem vandaan, op het bankje plaats nam. 'Het spijt me echt enorm voor je.' En ondanks alles, deed ik dat echt.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

(Wow, hele relatie crisis :') )

---

Happy Birthday my Potter!

Rickena “Ricky” Melonee Harrison

Toen ik het spookhuis zat was, legde ik de slaapzak en het kussen dat ik had meegenomen in de gang en stapte weer naar buiten, benieuwd wat de anderen aan het doen waren. Meteen proefde ik de vervelende sfeer en besloot maar niks te zeggen over het feit dat er tot nu toe geen reed aan was naar mijn idee. Het was een slimmer plan om gewoon iets te gaan doen. Zoals inbreken in de bestuurskamer en kijken of we wat attracties aan de praat konden krijgen. Misschien kregen we de lampen zelfs wel werkend.
'Heee, het is overal donker, dus ik ga kijken of er in de bestuurskamer nog een werkende elektriciteitsschakelaar. Misschien krijgen we dan wat attracties aan de gang. Zou ons verblijf er een stuk leuker op maken,' verkondigde ik vrolijk tegen de mensen buiten. 'Iemand die zin heeft om mee op missie te gaan?' Ik vroeg mij af of ze er genoeg energie voor hadden want ik zag niet echt super blije gezichten. Logisch, iedereen vond het stom dat we deze weddenschap hadden verloren, maar dat betekende niet dat het niet gezellig kon worden toch? We waren allemaal even achterlijk geweest.

(Dus, iemand die zin heeft om met Ricky op ontdekkingsreis te gaan? c: )

---

Happy Birthday my Potter!

Harry Styles.
Ik hoorde Louis nog van alles naar me roepen maar ik besteedde er geen aandacht meer aan, ook al was het meerendeels mijn schuld dat onze relatie nu op de klippen was. Ik had er geen zin meer in, Louis deed iedere keer zo rot. En dat begreep ik ook wel, maar toch... Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen maar keek niet op. "Hey." Hoorde ik naast me en een kleine flauwe glimlach speelde rond mijn lippen toen ik merkte dat het Zayn was. "Het spijt me echt enorm voor je." Voegde hij eraan toe, ik haalde mijn schouders op en keek hem aan. "Ach, het is tenslotte toch mijn schuld, dus daar gaat het allemaal niet om. Maar het voelt gewoon..." ik wist niet precies wat ik moest zeggen dus zei ik niets meer, Zayn begreep me vast wel.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Aurora Ladris Grant.

Mijn blik glijd over het verlaten terrein. Waarom in godsnaam heb ik die weddenschap aangenomen? Ohja, omdat ik zo stoer ben, sarcasme. Zuchtend loop ik naar een nog niet ingenomen bankje toe en laat me erop vallen. Ik pak mijn tas erbij en check de inhoud. Wat random kleding, voornamelijk joggingsbroeken omdat ik wist dat ik het koud zou krijgen. Verder nog wat eten, make-up, nog meer eten, geld, boeken en mijn mobieltje. Ik probeer mijn mobieltje. ‘Fuck,’ mompel ik binnensmonds wanneer ik een berichtje binnenkrijg dat ik geen bereik heb. Aan het geld heb ik ook niks aangezien we in een verlaten pretpark zijn. Ik pak wat crackers eruit en begin erop te kauwen. Ik heb ook nog twee snoepzakken mee, vol met blauwe snoepjes. Om de een of andere redenen nam ik de laatste tijd steeds vaker blauw snoep mee naar huis, misschien komt dat wel door mijn lievelingsboek; Percy Jackson. In het boek heeft de hoofdpersoon een voorliefde voor blauwe dingen, samen met zijn moeder. Ik grinnik even en pak dan mijn oortjes uit mijn tas. Ik zet wat muziek op en pak een boek erbij: Harry Potter. Ik ben nogal een fan van fantasy boeken. Ik vind het eigenlijk wel grappig dat de meesten mensen denken dat ik juist niet lees. Omdat ik me vaak stoer kleed denken mensen dat ik geen boeken lees, waar slaat dat eigenlijk op? Dat is hetzelfde als tegen andere mensen zeggen ‘Oh, jij hebt blauwe ogen dus je eet geen spaghetti.’ Ik lach zachtjes om mijn eigen gedachten en ga dan verder met lezen. Als ik bij het derde hoofdstuk ben leg ik het boek aan de kant en pak een appel uit mijn tas, ik heb vandaag nog niet veel gegeten. Ik neem er een hap van en laat mijn blik over de anderen glijden. Ik zucht even, allemaal verschillende typetjes, dit word nog wat. Ik doe de rits van mijn tas dicht en gooi het klokhuis van de appel weg. Aangezien ik me niet zo goed meer kan concentreren op het boek, kijk ik naar de verschillende attracties. Werden dat daar vroeger honderden mensen voor in de rij stonden? Dat ze vrolijk suikerspinnen aten en wanneer ze die op hadden liepen ze vrolijk het spookhuis in. Pretparken zijn leuk, behalve verlaten pretparken, daar heb ik meer moeite mee. Plotseling begon een meisje te praten. 'Heee, het is overal donker, dus ik ga kijken of er in de bestuurskamer nog een werkende elektriciteitsschakelaar. Misschien krijgen we dan wat attracties aan de gang. Zou ons verblijf er een stuk leuker op maken,' zegt ze. 'Iemand die zin heeft om mee op missie te gaan?' Ik schud mijn hoofd en ruim snel alles op. ‘Ik denk niet dat de elektriciteitskabels het nog doen, of dat er uberhaüpt nog wel stroom word afgegeven aan dit verlaten pretpark, maar ik heb toch niets te doen dus ik ga mee,’ ik voeg me bij haar en kijk de anderen aan.

[Iemand voor Aurora?]

[ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 19:05 ]

Zayn Malik
Ik trok mijn benen weer op en ging precies hetzelfde zitten als ik net ook zat. Al legde ik nu mijn oor op mijn knieën, zodat ik Harry kon aankijken. Ik negeerde mijn kloppende hart, dat onderhand in mijn keel zat en het feit dat ik elke keer weer, enorm zenuwachtig werd in zijn bijzijn. Ik voelde me altijd zo klein en ongezien. Hij haalde langzaam zijn schouders op en keek me aan. "Ach, het is tenslotte toch mijn schuld, dus daar gaat het allemaal niet om. Maar het voelt gewoon..." ik beet zachtjes op mijn lip. Hij hoefde niet te zeggen hoe het voelde en dat deed hij ook niet. Ik snapte heel goed hoe hij zich voelde. Ik wist niet precies hoe het gegaan was en of het echt Harry zijn schuld was, maar ik dacht ook niet dat ik dat echt wilde weten. Ik sloeg mijn ogen neer en beet op mijn lip. totaal niet wetend wat ik moest zeggen. 'Toch spijt het me voor je. wat jullie hadden was niet zomaar iets Haz.' Ik hoorde dit niet aan te moedigen, maar ik deed het toch. Iedereen kon nog van kilometers afstand zien dat die twee bij elkaar hoorde. En ik hoorde daar niet tussen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''