[RPG] The Covenant [Speeltopic 1] - Speeltopics

Het verhaal begint in 1692, tijdens de heksenprocessen van Salem, toen vijf families uit de Ipswich Colony van Massachusetts erbond van stilte vormden die voor altijd hun families en hun opmerkelijke bevoegdheden zouden beschermen tegen de heks-jagers. Een familie ging te ver, maar, en als gevolg van hun overtreding ze voor altijd verbannen uit het land.

Flash forward naar het nieuwe millennium en de vier sons of Ipswich zijn nu de student elite aan de prestigieuze Spenser Academy. The Sons of Ipswich zijn de baddest boys op de campus. Maar dat is niet alles wat ze delen. De vier vrienden delen ook een 300-jaar oude geheim: ze zijn tovenaars, de tiener afstammelingen van een 17e-eeuwse coven van heksen, de vijf families van 1692.[ Gebonden door hun heilige afkomst en gezworen stilte, deze vier tieners delen een geheim zo opmerkelijk dat het heeft gediend om hun families te beschermen voor honderden jaren, zij bezitten "The Power", een bron van bijna onbegrensde mystieke vermogens die hun levenskracht riool indien overmatig gebruikt./quote]

Verhaallijn
The sons of ipswich zitten dus samen op the Spenser Acadamy. Naast grappen, feesten en studeren zijn de jongens ook bezig met hun geheim. Ze bezitten krachten, die ze van hun voormoeders en vaderen ge-erft hebben. Het probleem van hun gave is alleen, zodra ze 18 worden, en ze gebruiken het teveel, neemt het jaren van hun leven weg, daarnaast zijn deze krachten ontzettend verslavend, waar ze dus ook mee moeten oppassen. Zodra ze hun krachten gebruiken worden hun ogen en pupillen pik zwart, aan iets anders kun je niet merken dat ze het gebruiken.
Al vrij aan het begin van het school jaar merken de vier vrienden dat er iets niet klopt. Ze voelen zich raar, alsof een van hen continu hun krachten gebruikt, Daarnaast beginnen geliefden en vrienden ziek te worden soms wel tot dodelijk aan toe. Ze moeten dit niet alleen zien op te lossen, maar ook proberen zonder dat iemand van hun te weten komt. Of vertrouwen ze mensen genoeg?

[ bericht aangepast op 13 sep 2013 - 19:54 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Aubrey Noëlle Belisario
Pogue grinnikt wanneer ik vraag of hij geen zin heeft in drank. 'Dat is het niet, Ik ben op de motor dit keer, en ik zet liever geen levens op het spel. Dus houd het bij eentje vandaag en de rest fris,' zegt hij met een spijtige glimlach. Ik glimlach ook lichtjes. 'Misschien kan ik dan toch bij je achter op, ik denk toch niet dat de rest nog op komt dagen,' zeg ik nadenkend.
Als hij zijn mobiel erbij pakt, haal ik mijne ook te voorschijn en zie ik dat ik eindelijk een antwoord heb, ik word alleen niet erg blij van het berichtje. Sorry Aubrey, we weten niet of we nog komen, aangezien we van iemand hoorden dat het hard is gaan waaien. Ik slaak een zachte zucht. 'Geweldig,' brom ik en sla mijn drankje in één keer achterover, om vervolgens languit op het zand te gaan liggen. 'Staat het aanbod nog?' vraag ik aan Payton, terwijl ik de alcohol in mijn lichaam begin te voelen. 'Alex en de rest komen namelijk niet meer opdagen...'
Pogue zegt dat hij best wel zin heeft in school en ik knik instemmend, waarop ik zeg dat ik dit jaar waarschijnlijk aanvoerster word. Pogue kijkt me verbaasd, maar toch glimlachend aan. 'Nee, dat had je nog niet verteld. Wat goed he! Gefeliciteerd! Eindelijk het gene waar je zo hard voor heb lopen knokken. Ik ben trots op je Aubrey,' zegt hij. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en frutsel aan mijn haar. 'Goed gedaan!' Ik ga weer rechtop zitten. 'Dankjewel,' glimlach ik vrolijk.
Dan valt mijn blik op het bedelarmbandje rond mijn pols. Ik heb hem van Pogue gekregen toen we nog iets hadden. Het was niet eens voor mijn verjaardag, of omdat we een bepaalde tijd hadden, maar gewoon uit het niets en hij was er ook nog eens ontzettend romantisch bij. Ik glimlach bij de herinnering en zonder verder goed na te denken komen ik overeind, aangedreven door de herinnering en de alcohol in mijn bloed. 'Dansen?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Janet Avery Foster.

Emma knikt zachtjes en loopt dan weg. Ik voel een grote steen vallen in mijn maag en zucht. Ik kijk opzij naar Jack. Met een blik die ik nog nooit had gezien kijkt hij Emma na. Ik zwaai met mijn hand voor zijn ogen.
'Joehoe,' zeg ik. 'Jack, waar ben je?'
Hij knippert even met zijn ogen en kijkt me dan weer met een grote grijns aan.
'Alles gaat prima Foster' zegt hij en hij slaat een arm over mijn schouders heen. Dan sleurt hij me bijna mee naar beneden. Ik had bijna het gevoel alsof hij werd aangetrokken door Emma, want niet veel later zag ik mijn vriendin alweer. Ze stond bij het drinken.
Ik trek me haast los van Jack en ren haast naar haar toe.
'Hey Em,' zeg ik. 'Wat is er nou. Je doet zo raar.'
Ik geef haar een glimlachje en knik even naar Jack.
'Ik weet best wat er vorig jaar is gebeurd,' zeg ik. 'Maar probeer het even en kom even bij ons zitten.'
Ik geef haar mijn grote puppy oogjes weer en na een korte aarzeling grijp ik gewoon haar hand. Jack zit bij een klein kampvuurtje. Geen idee hoe hij dat zo snel had kunnen aanmaken. Ik plof naast hem neer op de boomstam en kijk dan weer naar Emma. Kom op Em. Probeer het gewoon.

Jack Browns.

Emma loopt de heuvel af en ik staar haar gewoon na. Ik merk het zelf pas als Jane met haar hand voor mijn ogen zwaait.
'Joehoe,' zegt ze. 'Jack, waar ben je?'
Ik knipper even met mijn ogen en kijk haar dan grijnzend aan. Janet moest niet gaan denken dat ik iets zag in haar beste vriendin. Ze zou me levend villen. Het zou me namelijk niks verbazen als Emma alles aan Janet had verteld over het rampzalige werkstuk.
'Alles gaat prima Foster' zeg ik, en ik sla een arm om haar schouders. Dan trek ik haar mee. Ik had zin om me eens in het feest te mengen en mijn vrienden weer te zien. Ik trek Janet mee en wil gelijk naar de bar gaan. Ik stop bijna als Emma er staat. Wat was er toch met me aan de hand? Janet heeft moeit om los te komen en ik laat haar maar los. Ik draai me snel om en baan me een weg door de mensen massa. Ik zie een paar overgebleven boomstammen waar ik ga zitten. Mijn ogen worden snel zwart en dan brand er een vuurtje. Ik laat mijn ogen glijden over de mensen en dan zie ik Pogue zitten. Ik steek mijn hand even in de lucht. Geen idee of hij me zag, maar dan zie ik Aubrey. Typisch Pogue en er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Dan komt Janet naast me zitten en zie ik dat ze Emma heeft meegetrokken. Ik slaak een onhoorbare zucht en waag het er dan maar op.
'Hoe was jouw vakantie Emma?' vraag ik. Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe Janet me een beetje verbaasd aankijkt. Alsof het haar verbaasd dat ik ook sociaal kan zijn. Ik hou mijn blik stevig op Emma gevestigd en wacht op antwoord.

"Rebellion's are build on hope"

Emma Roxanne Pearson
Als ik net mijn water heb, verschijnt Jane weer naast me. "Hey Em. Wat is er nou. Je doet zo raar." zegt ze. Ja, nu ben ik weer degene die raar doet. Ik ben niet degene die iemand van de een op de andere dag ineens begon te negeren. "Ik weet best wat er vorig jaar is gebeurd, maar probeer het even en kom bij ons zitten." gaat ze verder zonder nog te wachten op een antwoord van mij en voordat ik hierop kan reageren, trekt ze me gewoon mee. "Jane!" zeg ik nog, maar veel nut heeft het niet. Ze trekt me mee totdat ze bij Jack is, die inmiddels zelf een klein kampvuurtje heeft gemaakt, en ploft naast hem neer. Vervolgens kijkt ze mij weer aan, alsof ze wacht totdat ik een zet doe en iets zeg ofzo. Ik zit te bedenken hoe ik moet beginnen, wat ik moet zeggen, als ik Jack zijn stem al hoor vragen hoe mijn vakantie was. Ik richt mijn blik op hem en zie dat hij zijn blik stevig op mij gevestigd houdt, ook al hangt Jane der onderkaak bijna op de grond. Wie is er hier nu raar? Al word ik wel een beetje rood en verlegen door de stevige blik die Jack op mij gericht houdt. "Goed" antwoord ik uiteindelijk. Het komt er niet heel hard uit, maar net hard genoeg zodat hij het wel hoort. "Mooi weer gehad en mooie foto's kunnen maken" vul ik nog aan. Niet dat het hem iets aangaat, stomme klootzak. "Hoe was jullie vakantie?" vraag ik dan maar. Niet dat het me veel kan schelen wat hij in zijn vakantie heeft gedaan, hoewel ik wel echt benieuwd ben naar de vakantie van Jane. Ik bedenk me dat ik nog altijd sta en besluit ook maar op de boomstam te gaan zitten. Ik ga wel naast Jane zitten en niet naast Jack. Ik drink een paar slokken uit mijn flesje water en zet hem dan voor me in het zand neer.