[RPG] The Covenant [Speeltopic 1] - Speeltopics

Het verhaal begint in 1692, tijdens de heksenprocessen van Salem, toen vijf families uit de Ipswich Colony van Massachusetts erbond van stilte vormden die voor altijd hun families en hun opmerkelijke bevoegdheden zouden beschermen tegen de heks-jagers. Een familie ging te ver, maar, en als gevolg van hun overtreding ze voor altijd verbannen uit het land.

Flash forward naar het nieuwe millennium en de vier sons of Ipswich zijn nu de student elite aan de prestigieuze Spenser Academy. The Sons of Ipswich zijn de baddest boys op de campus. Maar dat is niet alles wat ze delen. De vier vrienden delen ook een 300-jaar oude geheim: ze zijn tovenaars, de tiener afstammelingen van een 17e-eeuwse coven van heksen, de vijf families van 1692.[ Gebonden door hun heilige afkomst en gezworen stilte, deze vier tieners delen een geheim zo opmerkelijk dat het heeft gediend om hun families te beschermen voor honderden jaren, zij bezitten "The Power", een bron van bijna onbegrensde mystieke vermogens die hun levenskracht riool indien overmatig gebruikt./quote]

Verhaallijn
The sons of ipswich zitten dus samen op the Spenser Acadamy. Naast grappen, feesten en studeren zijn de jongens ook bezig met hun geheim. Ze bezitten krachten, die ze van hun voormoeders en vaderen ge-erft hebben. Het probleem van hun gave is alleen, zodra ze 18 worden, en ze gebruiken het teveel, neemt het jaren van hun leven weg, daarnaast zijn deze krachten ontzettend verslavend, waar ze dus ook mee moeten oppassen. Zodra ze hun krachten gebruiken worden hun ogen en pupillen pik zwart, aan iets anders kun je niet merken dat ze het gebruiken.
Al vrij aan het begin van het school jaar merken de vier vrienden dat er iets niet klopt. Ze voelen zich raar, alsof een van hen continu hun krachten gebruikt, Daarnaast beginnen geliefden en vrienden ziek te worden soms wel tot dodelijk aan toe. Ze moeten dit niet alleen zien op te lossen, maar ook proberen zonder dat iemand van hun te weten komt. Of vertrouwen ze mensen genoeg?

[ bericht aangepast op 13 sep 2013 - 19:54 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Teixeira schreef:
[Whoee ]

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

| Mijn topics. Ro is klaar. |

Feel the fire, but do not succumb to it.

[mijn topics, jullie gaan wel erg snel o-o]

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

| Eh, ik heb een beetje bijgelezen, maar het is inderdaad wel wat snel.. Nou ja, een gegadigde voor Ro? |

Feel the fire, but do not succumb to it.

(Snel? Komen slechts wat mensen aan op het feest? Vind t wel meevallen hoor)

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[kan ook aan mij liggen, ik heb in elk geval Katharina voor de liefhebber (; ]

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Janet Avery Foster.

Onderweg kom ik een paar mensen tegen. En even later zie ik een auto die ik maar al te goed herken. Het is de auto van Emma. Ik rem af en haal mijn skateboard omhoog. Ik zwaai vrolijk, maar de reactie die ik terug krijg begrijp ik maar al te goed.
'Ben je gek geworden of zo?' begint ze. 'Je gaat toch niet dat hele stuk naar de kamer skateboarden. Daar doe je bijna 2 uur over of zo!'
Ik barst in lachen uit en open de deur. Ik plof neer op de stoel naast haar. Mijn voeten belanden op het dashboard.
'Doe rustig Emmy,' zeg ik grijnzend. 'Ik ben in orde. Ik ben niet dronken, gedrugt en ook niet verkracht.'
Ik knipper met mijn wimpers en zet grote ogen op. Ik greep mijn telefoon en zag dat ik een sms van Emma had.
Ik legde mijn skateboard op de achterbank en borg mijn telefoon op.
'Waar gaan we heen?' vraag ik. 'Ik heb namelijk nog niet gegeten.'
Er speelde een kleine glimlach op mijn lippen en porde Emma in haar zij.
'Niet zo chagrijnig' zei ik. Ik opende het raampje en liet mijn hoofd eruit hangen.
De wind wapperde door mijn haar en ik sloot mijn ogen. De koele wind blies langs mijn gezicht en liet me kippenvel krijgen.
Ik ademde diep in en uit.

[Sorry dat het zo kort is. Maar ik ben bij een vriendin en zij heeft gescheurde kniebanden. En we moeten nu slapen maar ik wou nog even snel iets posten]

"Rebellion's are build on hope"

Jace Sky Quinn


Ik grijns en neem een nipje van de cola die ik net had gehaald. Ik was al een paar maanden achttien en mijn krachten kreeg ik steeds meer onder controle. Ik sloeg mijn arm om het meisje dat naast me stond. Haar naam wist ik niet meer. Ik was dan ook erg vergeetachtig als het om namen van meisjes gaat. Ik ken er namelijk te veel om te bedenken. Ik grijns en duw haar van me af. Ik laat me zakken op de boomstronk en keek even rond. Ik was al een tijdje op het feest en het begon steeds saaier te worden. Ik liet mijn blik weer langs de mensen glijden en binnen de kortste keren had ik Bryan in het vizier. Ik grijns even. Mijn oude vrienden waren hier waarschijnlijk ook. Als ze hier waren zou het betekenen dat ze ook op dezelfde school zaten als ik. Ik liet mijn blik verder glijden langs de mensen. Verbaasd duw ik mijn mond dicht. Het was nog waar ook. Pogue zat daar met een meisje. Ik grijns even. Het verbaaste me wel. Meestal was ik degene die met meisjes zat. Ik grijns lichtjes. Ik had een geweldig idee. Ik zou het grappig vinden en in een deuk zitten en de meeste mensen zullen waarschijnlijk bang zijn voor de snelle weer wisseling. Het was vochtig en de warme lucht was nog even blijven hangen. Het was warm voor 23:00. Ik knik met mijn hoofd. Ik voel de kleur in mijn pupillen wegtrekken. En binnen de kortste keren begint de wind te waaien. Ik grijns en sla mijn vest langs mijn mond. Ik grijns weer even. Ik hield van grijnzen en deed het dan ook altijd. Ik was dan ook niet iemand die snel zijn humeur verloor en dat was fijn.

[ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 21:39 ]

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Pogue Parry

Aubrey haalt haar schouders op "Het is niet mijn schuld dat jullie puberale jongenshersens hier niet tegen kunnen" Zegt Aubrey onschuldig "Moet jullie maar leren jullie hormonen in bedwang te houden" Zegt ze op haar poeslieve toon. Ik kan het niet laten om hard te lachen. "Oh, het gaat goed hoor, Ik heb zelfs zin in school, het is fijn iedereen weer te zien. En mijn vakantie was geweldig." Aubrey glimlacht. "Ik ben twee week met mijn ouders en broer naar Hawaii geweest, en ook nog een weekje met mijn broer naar Miami Heb jij een leuke vakantie gehad?" Vraagt Aubrey. Nog voor ik kan antwoorden kijkt Aubrey weg en grinnikt ze " De eerste schooldag is nog niet eens begonnen en je hebt er alweer iemand voor je Fanclub" Ik volg Aubrey haar blik en zie het meisje dat ik eerder in de zee zag staan. Ik glimlach en grinnik naar Aubrey. "Ik kan er ook niks aan doen, ik ben nou eenmaal" Ik zucht dramatisch, maar ook zodat Aubrey weet dat wat ik zeg een grapje is "Geweldig" Ik grinnik. "Mijn vakantie was wel oke" antwoord ik dan.
Nog voor ik verder met Aubrey kan praten begint het opeens heel hard te waaien. Verbaast kijk ik om me heen. Waar komt die wind toch vandaan? Met mijn ogen zoek ik mijn vrienden. Als hun hier toch iets mee te maken hebben! Dit kan niet zomaar. Het was veels te mooi weer om zomaar ineens om te slaan. Met mijn ogen kijk ik de menigte rond. Ik kan dit ook niet zomaar veranderen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en doe alsof ik nies, terwijl ik ondertussen probeer de wind weer te laten kalmeren. Het helpt slechts een beetje. "Wat een weers omslag opeens" zeg ik een beetje verbaast en licht geïrriteerd.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Damian James Wilcon
Lachend stapte ik de bosjes uit, mijn arm om een meisje geslagen. Haar naam was ik ergens tussen mijn derde en vierde biertje vergeten, maar eigenlijk vergat ik van bijna alle meisjes waar ik het bed, of in dit geval een bosje, mee deelde. Mijn vrienden had ik nog niet gezien, maar verveeld had ik me nog niet. Ik drukte nog een laatste kus op haar wang, gaf een knipoog en liep van haar weg. Vaag hoorde ik hoe ze giechelde. Op zoek naar mijn vrienden en nog wat meer drank.
Doordat ik in het voorbij gaan van wat mensen merkte dat ze allemaal naar de lucht staarden, deed ik dat ook. De lucht werd gesierd door een grote donkere wolk, die voor mijn ogen niet natuurlijk leek. Ik wist dan ook beter dan de meesten. Waarschijnlijk was een van de jongens aan het fucken. Waarom wist ik niet. Het was lekker weer, perfect voor een feest. Ik besloot dat het maar eens tijd werd om hen te gaan zoeken. Dat nieuwe drankje liet ik maar zitten en ik keek om me heen. Alleen door mijn lengte kon ik niet over iedereen heen kijken. Daarom liep ik gewoon rond. Toen ik niemand tegen kwam, ging ik naar de klif toe. Bovenop spraken we wel vaker af. Eenmaal daar keek ik of er iemand me in de gaten hield. Dat was niet het geval, dus vond ik het veilig genoeg om mijn krachten te gebruiken. Snel zweefde ik omhoog, nadat mijn ogen zwart gekleurd waren. Boven kregen ze hun normale groene kleur weer terug. Er was niemand. Vanaf hier had ik wel een beter uitzicht over het strand. Ik kon zo een aantal mensen herkennen, waaronder Pogue. Met zwaaiende armen probeerde ik zijn aandacht te trekken.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Katharina Seymour.
Het was wonderbaarlijk hoeveel mensen er nog kwamen opdagen voor een welkomstfeest zoals deze. Het was een en al gezelligheid, iets waar zij persoonlijk heel erg van hield. Het gaf de juiste, knusse indruk die je wel zou verwachten van zo'n grote school. Wellicht was dat een vreemde tegenstelling, groot was immers altijd ongezellig. Maar het hoefde niet per definitie gelijk slecht te zijn, toch?
Ze werd aangestoten door een van haar vriendinnen. deze wierp haar een strenge blik toe. Blijkbaar was ze weer eens te veel aan het nadenken. Een van haar zwakste punten.
Om zichzelf weer bij het evenement te krijgen, draaide ze een rondje. de koele bries die haar in haar gezicht sloeg maakte haar weer iets meer wakker. 'Wat ben je ook saai, Kath!' klaagde Kelly. Ze waren samen naar het feest toe gekomen omdat ze elkaar al vanaf het begin van hun school carrière kenden. Een vriendschap die zulke diepgang had, dat het soms eng werd. Vandaar dat ze ook een beetje van elkaar moesten afkicken.
Zacht lachend schudde ze haar hoofd. 'Ik? Saai? Heus niet! Zal ik je eens bewijzen dat ik alles behalve saai ben?''
Speels draaide ze een lok van haar blonde haar rond haar vinger voor ze door het mulle zand naar de mensenmassa toe stapte. Als ze echt wou, dan kon ze een feestbeest zijn. Het was tot dusver enkel niet in haar opgekomen. Dronken worden, misschien was dat toch het beste voor deze avond. Voor alle verplichtingen weer begonnen.
Een grijns speelde langzaam rond haar lippen. Als ze dit slim speelde, kon het zeer zeker in haar voordeel gaan werken! Nu nog de juiste partij vinden om een leuke tijd mee door te brengen, het maakte haar niet uit wie, zolang ze er zelf maar mee uit de voeten kon.
Neuriënd zigzagde ze tussen de mensen door. Op het moment dat ze iets vanuit haar ooghoeken zag, fronste ze.
Ze draaide haar hoofd wat bij en sperde haar ogen iets meer open. Of haar ogen bedrogen haar, of zag ze daar nu een gozer op de klif staan te zwaaien? Welke gek ging daar nu bovenop zitten? Nog beter, hoe was hij er überhaupt gekomen?

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Emma Roxanne Pearson
Ze moet lachen en opent de deur, waarna ze op de stoel neerploft. Ik ga ook weer in de auto zitten. "Doe rustig Emmy" zegt ze grijnzend. "Ik ben in orde. Ik ben niet dronken, gedrugt en ook niet verkracht" zegt ze. Ik schud even mijn hoofd. Ze pakt haar telefoon, bekijkt die en bergt hem weer op nadat ze haar skateboard op de achterbank heeft gelegd. "Waar gaan we heen? Ik heb namelijk nog niet gegeten." zegt ze. Ik schud weer mijn hoofd. Echt weer iets voor Jane om me eerst proberen gerust te stellen, om vervolgens te zeggen dat ze op een lege maag zit te drinken. "Hebben ze hier geen eten? Ik ben net al naar de snackbar geweest om zelf te eten... moet ik er nu weer heen rijden..". Ze opent haar raampje, waardoor een zacht briesje naar binnen komt. Ze ademt net diep in en uit als de wind plots flink toeneemt. Het is een koude, stevige wind en dat terwijl het een fijne zomeravond is. Ik druk op het knopje aan mijn kant, zodat het raam weer dicht gaat. Het doet me terugdenken aan mijn geschiedenisproject van vorig jaar.

Ik moest voor geschiedenis een onderwerp uitzoeken en na lang zoeken kwam ik oud verhaal tegen over 5 families die magische krachten zouden bezitten en die in dit dorp zouden wonen. Één van de namen van de familie herkende ik meteen. De achternaam was Browns en dat was dezelfde achternaam als van Jack. Toen ik hem over mijn onderwerp vertelde probeerde hij me er eerst van te overtuigen dat het echt geen goed onderwerp was en toen ik grapte dat hij dezelfde achternaam had als een van de families, viel dat verkeerd. Ja, er gebeurde wel eens wat rare dingetjes met hem in de buurt, maar zo raar waren die nou ook weer niet. Het was niet zo dat er ineens dingen voorbij vlogen ofzo. En wanneer gebeurd er nou eens niks geks? Om de één of andere reden werd ie boos en eigenlijk heb ik hem sindsdien niet meer gesproken. Ik probeerde het wel, maar hij negeerde me. Ik heb het project gewoon afgemaakt en vond het verder een leuk project, ondanks het feit dat ik er wel een goede vriend door ben kwijt geraakt. Door zijn reactie zou je bijna denken dat het waar is, maar ik geloof niet in dat soort dingen. Ik ben meer van de feiten, dingen die echt bewezen zijn en waarvan 100% zeker is dat het bestaat. Ze denkt eerder dat hij haar gewoon niet meer als goede vriendin wou hebben, want ja, wie wil er nou vrienden zijn met iemand die bijna nooit iets leuks doet zoals uitgaan en in plaats daarvan liever in de boeken duikt..

[ bericht aangepast op 14 sep 2013 - 21:38 ]

Aubrey Noëlle Belisario
Pogue glimalacht en grinnikt om mijn opmerking. 'Ik kan er ook niks aan doen, ik ben nou eenmaal..' hij slaakt een overdreven, dramatische zucht. Zoiets wat vrouwen - lees: dramaqueens - vaak doen, 'geweldig.' Ik glimlach zwakjes. Natuurlijk is hij geweldig, want anders was ik niet in het verleden iets met hem begonnen, maar aan de andere kant het is ook niet voor niets uitgegaan. 'Nou, dan hoop ik maar voor je dat het een knap meisje is,' merk ik op. 'Dan kan je er misschien nog iets mee doen.'
'Mijn vakantie was wel oké,' antwoordt hij nog vraag. Zo'n antwoord was te verwachten, hij gaf en geeft nog steeds geen lange antwoorden op vragen, hij gaat er nooit verder er op in. Daardoor heb ik soms het gevoel dat ik hem eigenlijk helemaal niet ken, dat hij slechts een vreemde van me is.
Uit het niets begint het ineens te waaien en trekt een rilling over mijn gehele lichaam. 'What the hell,' mompel ik. Ik had speciaal nog de weerberichten van vanavond gekeken en het zou de hele avond warm blijven, met slechts een lichte wind. Nou, ik weet niet wat ze op die weerbureau's denken, maar dit is zeker géén zachte wind. Als ik had geweten dat het zou gaan waaien had ik iets minder zomers aangetrokken, of had ik een vestje meegenomen. Ik tover mijn mobiel te voorschijn om op de weer app te kijken en er verschijnt een frons op mijn gezicht als ik lees dat het nog steeds warm zou moeten zijn. Volgens mij wordt het tijd voor de weer mensen om iemand te ontslaan.
Pogue niest, waarna hij verbaasd, maar ook geïrriteerd zegt: 'Wat een weeromslag opeens.'
'Zeg dat wel,' zeg ik instemmend. 'Als ik dit had geweten, dan had ik iets warms meegenomen,' vervolg ik, terwijl ik mijn armen probeer warm te wrijven. Het heeft echter niet veel zin en na een tijdje stop ik er mee, om vervolgens de tequilla die ik nog heb in een keer achterover te slaan. Misschien warmt de alcohol mij een beetje op.

[Zou je de volgende keer Pogue misschien iets meer willen laten zeggen? Want ik had erg weinig "praattekst" om op te reageren :x ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Pogue Parry

"Niu dan hoop ik voor je dat het een knap meisje is. Dan kun je er nog iets mee doen" zegt Aubrey. Ik haal mijn schouders op. "Nee dat is niet echt nodig" Antwoord ik. ik zie Aubrey rillen als het weer omslaat. "what the hell?" Aubrey pakt haar mobiel en op dat ogenblik zie ik Damian boven de klif wild zwaaiend. Woest gebaar ik dat hij naar beneden met komen, en deze kant op. "als ik dit geweten had had ik iets warms meegenomen" zegt Aubrey. Ze drinkt haar drankje op en met gemak til ik haar op haar voeten. "stil blijven zitten zorgt er alleen maar voor dat je het kouder hebt" zeg ik. Omdat ik bijna altijd op de motor ben, heb ik ook bijna altijd mijn geliefde leren Jack aan. Nu dus ook. Ik rits hem los, doe hem uit en trekken bij Aubrey aan, rits hem zelfs dicht. Ik geef nooit mijn leren Jack aan iemand. Ik heb altijd een extra vestje of zo. Zelfs toen Aubrey en ik wat hadden had ik haar nooit mijn leren jack gegeven als ze het koud had. En nu rits ik hem zelfs dicht.
"kom lopen" ik laat Aubrey voor mij lopen. Als ik Bryan en Jack zie wenk ik ze mee en wenk Damian nogmaals een keer naar beneden. Ik laat Aubrey stoppen met lopen door haar pols te pakken. "wil je nog wat drinken." vraag ik haar. "hoe ben je trouwens hier heen gekomen? Ik zou je straks een lift terug kunnen geven. Ik ben op de motor " voeg ik er aan toe. Is altijd wel een extra helm. En anders rijd ik wel een keer zonder. Ik glimlach als ik Aubrey zo zie staan met mijn jack. Het is te groot voor haar, het komt zelfs bijna over haar rokje heen. Ik houd een grinnikte binnen. Als ik dineerden had gedaan, misschien meer had gepraat, dan had ik haar misschien nu nog. Misschien moet ik dat meer dien. Misschien word het tijd dat ik haar de echte Pogue laat zien. "gaat het?" vraag ik vriendelijk. "heb je het nog erg koud?" de jack was nog warm van mijn lichaam dus het moet wel meevallen.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Damian James Wilcon
Ik zuchtte zwaar gedramatiseerd toen Pogue me blijkbaar niet zag staan. Daarom keek ik nog eens goed met wie hij stond te praten. Aan de vormen van de persoon kon ik zien dat het een meisje was, waardoor er een grijns om mijn lippen speelde. Pogue had dus ook alweer een meid aan de haak geslagen. Net zoals ik kon hij het dus ook niet laten. We waren natuurlijk ook niets voor niets vrienden.
Ik wierp nog eens een blik op de lucht, waar de donkere wolk zich bleef uitbreiden. Het was overduidelijk dat Pogue niet met het weer aan het kloten was, aangezien hij in gesprek was met een meisje. Dan was het dus of Jack of Bryan. Een grijns kwam op mijn gezicht bij de gedachte om een van hen, wie het dan ook van de twee was, tegen te werken. Ik wilde net er voor zorgen dat de wolk weer enigszins oploste, toen ik vanuit mijn ooghoeken iemand wild zag gebaren. Het was Pogue, overduidelijk met de boodschap dat ik de klif af moest komen. Ik schudde eerst even met mijn hoofd, waarna ik mijn duim opstak. Geen idee of hij dat vanaf zo'n afstand kon onderscheiden, maar dat maakte me niet echt uit. Nu moest ik hier nog ongezien vanaf komen. Ik zette een paar passen achteruit en verdween voor de mensen beneden op het strand achter een hoge rots. Als ik er vanaf hier af wilde springen, belandde ik wel in zee, maar op dit moment was het toch eb, dus was het water niet zo diep. Zonder er bij na te denken sprong ik de klif af en net voordat ik het water zou raken bleef ik in de lucht zweven. Ik landde zachtjes in het laagstaande water en liep gelijk door naar het strand.
Schattend waar Pogue zich nu zou bevinden, zigzagde ik tussen de mensen door. Doordat ik probeerde over de mensen heen te kijken, keek ik niet waar ik liep. Daardoor botste ik op iemand. Toen ik me omdraaide om me te verontschuldigen, keek ik in de ogen van een meisje die ik wel eens eerder op school had gezien, maar ik kon er niet echt een naam bij plaatsen.
'Sorry, dat ik tegen je op botste. Soms kan ik nogal lomp zijn.' Ik lachte verontschuldigend. 'Sorry, maar ik weet ook je naam niet meer. Ik ben Damian. Voor als je dat niet wist.' Ik was totaal vergeten naar waar ik eigenlijk op weg was, ik had nu mijn aandacht gericht op dit meisje.

[Met dat meisje bedoel ik trouwens Katharina]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa