[RPG] The Covenant [Speeltopic 1] - Speeltopics

Het verhaal begint in 1692, tijdens de heksenprocessen van Salem, toen vijf families uit de Ipswich Colony van Massachusetts erbond van stilte vormden die voor altijd hun families en hun opmerkelijke bevoegdheden zouden beschermen tegen de heks-jagers. Een familie ging te ver, maar, en als gevolg van hun overtreding ze voor altijd verbannen uit het land.

Flash forward naar het nieuwe millennium en de vier sons of Ipswich zijn nu de student elite aan de prestigieuze Spenser Academy. The Sons of Ipswich zijn de baddest boys op de campus. Maar dat is niet alles wat ze delen. De vier vrienden delen ook een 300-jaar oude geheim: ze zijn tovenaars, de tiener afstammelingen van een 17e-eeuwse coven van heksen, de vijf families van 1692.[ Gebonden door hun heilige afkomst en gezworen stilte, deze vier tieners delen een geheim zo opmerkelijk dat het heeft gediend om hun families te beschermen voor honderden jaren, zij bezitten "The Power", een bron van bijna onbegrensde mystieke vermogens die hun levenskracht riool indien overmatig gebruikt./quote]

Verhaallijn
The sons of ipswich zitten dus samen op the Spenser Acadamy. Naast grappen, feesten en studeren zijn de jongens ook bezig met hun geheim. Ze bezitten krachten, die ze van hun voormoeders en vaderen ge-erft hebben. Het probleem van hun gave is alleen, zodra ze 18 worden, en ze gebruiken het teveel, neemt het jaren van hun leven weg, daarnaast zijn deze krachten ontzettend verslavend, waar ze dus ook mee moeten oppassen. Zodra ze hun krachten gebruiken worden hun ogen en pupillen pik zwart, aan iets anders kun je niet merken dat ze het gebruiken.
Al vrij aan het begin van het school jaar merken de vier vrienden dat er iets niet klopt. Ze voelen zich raar, alsof een van hen continu hun krachten gebruikt, Daarnaast beginnen geliefden en vrienden ziek te worden soms wel tot dodelijk aan toe. Ze moeten dit niet alleen zien op te lossen, maar ook proberen zonder dat iemand van hun te weten komt. Of vertrouwen ze mensen genoeg?

[ bericht aangepast op 13 sep 2013 - 19:54 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Janet Avery Foster.

'Hebben ze hier geen eten? Ik ben net al naar de snackbar geweest om zelf te eten... moet ik er nu weer heen rijden?' zegt ze. Ik rol met mijn ogen, maar realiseer me dan iets. Wou ze nou naar het feest? Ik zet grote ogen op en kijk haar gemeen glimlachend aan.
'Tja we kunnen naar het feest' zeg ik. Plots steekt er een koude wind op. Ik ril van top tot teen. Niet veel later word het raampje dichtgedaan. Ik staar naar buiten. Je hoort nu zacht de muziek die met stevige slagen door de auto trilde.
'Er was een jongen,' zeg ik zacht. 'En hij was best leuk. Volgens mij heet hij Pogue. Je weet wel, die vriend van Jack.'
Ik kijk even onzeker naar Em. Ze had een rare ruzie met Jack gehad. Het ging over een geschiedenis project, had ze me verteld. Emma geloofde niet zoveel in mythes en legendes. Anders dan ik, want ik geloofde er gelovig in.
Ik zuchtte. 'We kunnen naar het feest,' zei ik. 'Want dan kunnen we even kletsen en leuke jongens spotten.'
Mijn wenkbrauwen gingen twee keer omhoog en ik barstte in lachen uit.

Jack Browns

Pogue doet een beetje knorrig en vliegt dan weg. Ik ga op mijn buik liggen en kijk hem grijnzend na. Het verbaast me echt niet als hij een gesprek met Aubrey aanknoopt. Hij ging dat meisje echt nooit uit zijn hoofd zeggen. Ik lachte zacht.
Ik loop terug naar mijn auto en stap in. Ik wil nog even wachten voordat ik naar het feest ging. Plots zie ik Damian omhoog komen. Hij staat luid te zwaaien naar Pogue, neem ik aan. Ik wil uitstappen, maar zie hem dan al weer weg gaan. En ook zie ik Pogue wenken. Vermoeid stap ik weer uit. Ik besluit te lopen en even niet te vliegen. Er is een luguber windje dat me niks bevalt en me de rillingen geeft. Heel veel trek ik me er niet van aan. Ik loop de weg af en zie al snel een meisje op een skateboard. Een auto stopt en een meisje wordt kwaad tegen haar. Ik trek een wenkbrauw op, maar herken het kwade meisje dan. Het was Emma. Ik slik even, maar laat mijn blik snel gaan over het meisje dat nu instapt. Het was Emma's kamergenoot. Jane. Ze praten even en dan raap ik al mijn moed bij elkaar. Ik loop naar de auto en tik op het raam bij Janet. Dat natuurlijk net dicht gaat.
'Hey Janet,' roep ik. 'Doe is open. Ik snap niet dat twee mooie dames zoals jullie niet op het feest zijn.'

"Rebellion's are build on hope"

Emma Roxanne Pearson
Ze zet even grote ogen op en er verschijnt een gemeen glimlachje op haar gezicht terwijl ze me aankijkt. Wat? Het is niet dat ik voor lol mee ga zodat ze kan eten. Ik heb niet zoveel zin om weer een uur te rijden naar snackbar en vervolgens ook weer een uur terug te rijden. "Tja we kunnen naar het feest" zegt ze nog.
Als het raampje dicht is, begint Jane zacht te praten over een jongen die op het feest was, en waarschijnlijk nog steeds is. "Hij was best leuk. volgens mij heet hij Pogue. Je weet wel, die vriend van Jack." gaat ze verder en kijkt me even onzeker aan, waarschijnlijk vanwege het feit dat ze Jack noemt. Ik was boos op hem, vanwege de manier waarop hij ineens had bedacht dat ie geen vrienden meer met me wou zijn en me totaal negeerde. Ik durfde het alleen niet tegen hem te zeggen. Ik blijf even stil en Jane zucht. "We kunnen naar het feest, want dan kunnen we even kletsen en leuke jongens spotten" zegt ze en haar wenkbrauwen gaan twee keer omhoog en ze barst in lachen uit. Ik glimlach even. Als er iemand was waarmee ik over jongens kon praten, dan was het Jane. Al kwam het altijd van haar kant, aangezien ik me er niet echt mee bezig houdt. Naja, tuurlijk vindt ik wel eens een jongen leuk of knap, maar zet het altijd snel weer uit mijn hoofd.
Dan wordt er aan de kant van Jane op het raam getikt. "Het Janet. Doe is open. Ik snap niet dat twee mooie dames zoals jullie niet op het feest zijn." Vanaf het moment dat ik doorheb dat het Jack is, staar ik naar het stuur van mijn auto. Hem zoveel mogelijk negerend en ietwat verlegen, omdat ik niet weet wat ik tegen hem moet zeggen. Ik weet dat Jane graag naar het feest wil en ze moet wat eten. "Kom, we gaan wel.. Je moet nog eten." zeg ik zacht en ik stap uit. Ik pak een vest van de achterbank die er nog lag van vanochtend en trek die aan, aangezien die akelige koude wind nog altijd waait hier. Ik trek hem aan en rits hem dicht terwijl ik op Jane wacht.

Aubrey Noëlle Belisario
'Nee dat is niet echt nodig,' zegt Pogue schouderophalend. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op. Pogue die niks met een knap meisje wilt doen, dat is iets nieuws. Daarna begint het plots harder te waaien en zeg ik dat ik iets warmers mee had moeten nemen, om vervolgens mijn drankje verder op te drinken. Vlak nadat ik mijn drankje op heb, zet hij me ineens op mijn voeten. 'Stil blijven zitten zorgt er alleen maar voor dat je het kouder hebt,' zegt hij. Ik grinnik zacht. 'De wijze woorden van Pogue Parry,' glimlach ik. 'Maar ik kan natuurlijk ook altijd bij het vuur gaan zitten.' Door zijn woorden had ik eigenlijk verwacht dat hij me de dansende menigte in zou trekken, maar dat doet hij niet en tot mijn verbazing trekt hij zijn leren jack uit en trekt hij die bij mij aan. Hij ritst hem zelfs dicht. Ik vraag me af of hij soms een hersenschudding heeft opgelopen tijdens zijn vakantie, aangezien ik hem nog nooit eerder iemand zijn jack heb zien geven. Hij weigert het gewoon en op sommige momenten in onze relatie leek het zelfs alsof hij meer omdat ding gaf, dan om mij. Maar ik mag niet zeuren, aangezien het jack nog warm is van Pogue's lichaam en dan ook veel beter is dan de koude wind. Het enige nadeel er aan is dat hij veel te groot is en ik er waarschijnlijk uit zie als een klein meisje dat iets van haar vader heeft aangetrokken- bij mijn vader zou dat eigenlijk niet kunnen. Nooit dat hij een leren jack zou dragen -. Ik moet de mouwen iets oprollen om mijn handen te kunnen gebruiken en de onderkant van het jack raakt bijna mijn benen. Het ziet er alleen nu nogal belachelijk uit omdat het jack helemaal dichtgeritst is en er een klein stukje van mijn rokje onderuit piept, wat dan ook de reden is dat ik het jack helemaal open rits, maar ik houd hem nog wel aan.
'Kom lopen,' zegt hij, waarop ik doe alsof ik hem salueer. 'Aye aye, cap'tein,' grijns ik. We beginnen met lopen en ik zie dat hij Bryan en Jack wenkt. Ze hebben straks vast weer één of andere "vergadering". Pogue moest vroeger regelmatig ineens weg daarvoor, maar hij wilde nooit zeggen waar het nou over ging. Vast over hoe ze het beste de school kunnen terroriseren.
Plots stopt hij met lopen en pakt hij mijn pols vast om mij ook te laten stoppen. 'Wil je nog wat drinken?' vraagt hij. Aarzelend bijt ik op mijn lip. Ik heb nog maar één drankje gehad, dus dat kan vast niet zoveel kwaad. 'Eh ja, dat is goed,' zeg ik, maar nog steeds met een lichte aarzeling in mijn stem.
'Hoe ben je trouwens hier heen gekomen? Ik zou je straks een lift terug kunnen geven. Ik ben op de motor.' Weer aarzel ik. Ik vertrouw hem, maar ik heb het altijd eng gevonden om op een motor te zitten, als je valt met een harde snelheid heb je zoiets gebroken of sterf je misschien zelfs, vooral als je geen helm op hebt is het gevaarlijk. En nu heeft hij ook nog eens iets gedronken. Maar aan de andere kant: als de rest niet meer komt, dan kom ik niet terug. 'Oh, dat is lief van je maar ik kijk nog even,' antwoord ik daarom maar. 'Ik ben heen gereden met Alex van het hockeyteam, maar hij moest nog terug om nog een paar mensen te halen. Als zij nog komen, dan kan ik met hem mee terug rijden, want je hebt vast niet twee helmen bij je, of wel?' vraag ik.
Hij glimlacht naar me en ik wil net vragen wat er is, als hij zelf een vraag stelt. 'Gaat het? Heb je het nog erg koud?' Zijn bezorgdheid laat me glimlachen. 'Ik ben niet gemaakt van suiker, Pogue, ik overleef het waarschijnlijk,' grinnik ik. 'Alleen mijn benen zijn nog wat koud, maar als we blijven lopen dan worden die vanzelf wel warm.'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Pogue Parry

"De wijze woorden van Pogue Parry" zegt Aubrey nadat ik haar vertelde dat ze door stil zitten het alleen maar kouder zou krijgen. Ik knipoog. "Maar ik kan natuurlijk ook bij het vuur gaan zitten" Maar ik had mijn jas al bij haar aangetrokken. Ze lijkt verbaast maar in plaats van dat ze het dicht gerist houd, rits ze het weer open. Ik frons even mijn wenkbrauwen. Wat heeft mijn jas dan nog voor zin? Ik houd maar mijn mond en laat haar mijn jas aan houden.
"Aye aye cap'tein" zegt Aubrey als ik haar voor me laat lopen en rol grijnzend met mijn ogen. Als ik haar vraag of ze nog wat wilt drinken antwoord ze aarzelend met een ja. Maar als ik een lift aan bied schijnt ze nog meer te aarzelen. "Oh dat is lief van je maar ik kijk nog even" antwoord ze. "Ik ben hierheen gereden met Alex van het hockeyteam, maar hij moest nog terug om nog een paar mensen te halen. Als zij nog komen dan kan ik met hem mee terug rijden. Want je hebt vast geen twee helmen bij je?" Ik grijns even "Je moest eens weten" antwoord ik. "Ik kan overal een helm vandaan toveren...Nouja...overal. Iniedergeval in de buurt van mijn motor" beantwoord ik haar vraag. "Ik ben niet van suiker gemaakt Pogue, ik overleef het waarschijnlijk wel" grinnikt Aubrey. alleen mijn benen zijn nog wat koud. Maar als we blijven lopen worden die vanzelf wel warm"
Ik bekijk Aubrey even kort. Soms baal ik er nog wel van dat ik Aubrey niet meer de mijne kan noemen. Maar ik zoek haar zelf iedere keer weer op dus i've got myself to blame. "Kom dan gaan we naar het vuur. Dan blijf je warm" Ik trek haar mee naar het vuur. Verdwijn even een momentje en haal dan voor Aubrey een raketje (bacardi razz met fanta) en voor mijzelf een Cola. Ik geef Aubrey haar drinken en ga dan naast haar zitten. Na even naar het vuur gekeken te hebben kijk ik Aubrey weer even aan. Ik had bijna gezegd dat ik haar mis maar ik slik het net op tijd in. "Ik heb best wel weer zin in school. Het is hier altijd weer een avontuur lijkt het wel."

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Aubrey Noëlle Belisario
Pogue grijnst wanneer ik zeg dat hij zeker geen twee helmen bij zich heeft. 'Je moest eens weten. Ik kan overal een helm vandaan toveren... Nou ja...overal. In ieder geval in de buurt van mijn motor.' Ik lach zacht. 'Ik wist niet dat je een goochelaar was, Pogue,' grijns ik. 'Misschien kan je eens de vriendjes van mijn neefje amuseren op zijn verjaardagsfeestje,' stel ik quasi-onschuldig voor. Vervolgens vraagt Pogue of het gaat en of ik het nog koud heb, waarop ik antwoord dat ik niet van suiker ben en dat enkel mijn benen koud zijn. 'Kom, dan gaan we naar het vuur. Dan blijf je warm.' Gewillig laat ik me mee trekken naar de warmte. Heerlijk. Zo heb ik Pogue's jack eigenlijk nauwelijks nodig. Ik vraag me nog steeds af waarom hij mij ineens zijn jack gaf, maar dat is een vraag waar ik waarschijnlijk nooit antwoord op ga krijgen. Misschien is dat maar beter ook.
Pogue was even verdwenen, maar komt terug met drankjes. Ik neem een slokje van die van mij en knik goed keurend. Hij weet nog wat ik lekker vind. Aan de inhoud van zijn glas te zien heeft hij gewoon frisdrank, weer iets wat er verbaasd en ik vraag me af of het gewoon aan mij ligt, of dat hij in de zomervakantie veranderd is. 'Heb je geen zin in drank?' vraag ik iets verward.
'Ik heb best wel weer zin in school. Het is hier altijd weer een avontuur lijkt het wel,' zegt hij na een korte stilte. Ik knik instemmend. 'Als het weer zo vreemd blijft doen dan wordt het zeker interessant,' grinnik ik, terwijl ik de alcohol inmiddels begin te voelen. 'En ook eindelijk ons laatste jaar, hierna nooit meer terug.' Een bedenkelijke frons verschijnt op mijn gezicht, dat zou ook betekenen dat dit het laatste "begin van het jaar"-feest is voor ons, wat eigenlijk wel jammer is. Ik schud het van me af en glimlach naar Pogue. 'Had ik al verteld dat ik waarschijnlijk aanvoerster van het hockeyteam wordt?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Pogue Parry

"Ik wist niet dat je een Goochelaar was Pogue." Grijnst Aubrey en ik grijns ook. "Misschien kan je eens de vriendjes van mijn neefje amuseren op zijn verjaardags feestje" Zegt ze quasi-onschuldig. Ik grinnik. "Wie weet. Ligt er aan wat ik er voor terug krijg" Aubrey lijkt het prettig te vinden bij het vuur maar lijkt verbaasd als ik zelf geen Alcohol heb. "Heb je geen zin in drank?" vraagt Aubrey verward. Ik grinnik nogmaals. "Dat is het niet" antwoord ik. "Ik ben op de motor dit keer, en ik zet liever geen levens op het spel. Dus houd het bij eentje vandaag en de rest fris" Ik glimlach spijtig.
Aubrey knikt. "als het weer zo vreemd blijft doen dan word het zeker interessant" Ik kijk even naar de lucht en knijp mijn ogen even samen. Ik snap niet hoe het kan. Het voelt ook niet goed. Ik kijk even rond. Ik had mijn vrienden gevraagd te komen en ze zijn er nog steeds niet. Ik stuur ze een smsje. Er klopt hier iets niet! Een van jullie gebruikt toch niet jullie krachten he? Hoe vaak moet ik de preek geven dat het gevaarlijk is!! Zo nee, houd je ogen open. ik heb hier geen goed gevoel over.
"Had ik al verteld dat ik waarschijnlijk aanvoerster van het hockey team wordt?" Ik kijk Aubrey verbaasd maar glimlachend aan. "Nee dat had je nog niet verteld. Wat goed he! Gefeliciteerd!" zeg ik. Ik ben oprecht blij voor haar. "Eindelijk het gene waar je zo hard voor heb lopen knokken" zeg ik stralend. "Ik ben trots op je Aubrey" Zodra ik het gezegd heb weet ik niet of het wel het juiste was om te zeggen. We zijn natuurlijk al niet meer bij elkaar. Nadenkend kijk ik even naar het vuur. Ik heb echt een leuke tijd gehad, en ik mis haar nog wel eens, maar komt dit niet dan te wanhopig voor? Nee! Ik ben trots op haar. Ik kijk Aubrey weer glimlachend aan. "Goed gedaan!"

[ bericht aangepast op 18 sep 2013 - 18:53 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

| Eh, enig idee waar ik Ro op af kan sturen? Ik ben niet zo goed in random posten, namelijk. |

Feel the fire, but do not succumb to it.

Er zijn genoeg groepjes ze zou naar Jace kunnen gaan die is nog alleen. Of anders naar katharina of pogue en aubrey of emma en janet

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Rowan Candace Strayker.

Ik weet nooit wat het is met dit soort feesten, maar op de één of andere manier voel ik me er nooit op mijn gemak. Natuurlijk weet ik mezelf bij mijn vrienden te draperen, maar verder dan dat gaat het meestal niet. We staan toch meestal in een uithoek van de menigte. Met onze 'altenatieve' gesprekken en harde gelach. Op iedere andere dag doe ik mee, maak ik zelf grappen en verstop ik me in mijn veel te ruime sweaters. Vandaag is anders: voor eens in mijn leven heb ik me laten opdoffen door Imera, het vlinderachtige mode bewuste meisje dat naast me woont. Mijn stijle, bleke lokken in een luchtige krul, een visnet panty zonder ladders en lieflijke hakjes met een bijbehorend jurkje en set vol sieraden. Ook mijn make-up is niet geheel mijn eigen smaak.
Het is subtiel en licht. Anders dan de donkere ogen die ik meestal maak.
Zittend op een stoel van vervallen hout glijden mijn vingers over de toetsen van mijn mobieltje. Ik verveel me altijd veel te snel, daarom valt het me ook amper op dat Christian naast me komt zitten. Nog zo'n jongen uit ons groepje. Ik denk dat we met vijf zijn, nu. Je hebt Thomas - de metal-head, Zara zonder humor, Micah volgetekend met tattoo's, Christian de gitarist en drugsverslaafde en ik. Kleine Rowan. Even glimlach ik om mezelf, al blijft mijn blik al vrij snel glazig hangen op het stompje joint dat Christian grijnzend voor mijn lippen houdt.
‘‘Je haat dit soort dingen. Leuk het wat op.’’ De meeste mensen zijn nogal.. geïntimideerd door Chris. Met zijn gitzwarte haar en wenkbrauwen. De piercing door zijn onderlip en zijn ijzig blauwe ogen. Ook is hij lang. Ik durf te wedden tweeënhalve kop groter dan ik, zonder lachertje. Klein zijn is lang niet alles.
‘‘Uh-huh.’’ Ik schud mijn hoofd langzaam terwijl ik zijn hand bij me vandaan duw. De jongen haalt zijn schouders op waarna hij iets gaat verzitten zodat Zara op zijn schoot kan komen zitten. De walm van alcohol en drugs maken dat ik mijn blik afwend van het heftig zoenende stel. Ze zijn geen koppel, maar Zara is nu eenmaal dol op de aandacht die Chris zowat ieder meisje geeft.
‘‘Ik eh.. ga.’’ Ik steek mijn hand op naar Thomas, die aanstalten maakt om mee te lopen, waarna ik in mijn eentje het gezelschap verlaat. Mijn blik blijft even hangen op een jongen die ik nog niet ken. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat hij bij onze 'kliek' thuishoort.
Ik schud mijn hoofd langzaam terwijl ik mijn handen probeer op te warmen. Had ik nu maar een sweater meegenomen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Katharina Seymour.
Het feest aan het begin van het jaar was altijd een van de meest grote successen. De rest van het gehele semester zag je de leerlingen enkel als zombies rondlopen. Het was niet dat ze er niet op uit gingen om te feesten, maar je kon wel aan ze merken dat het schoolleven er zwaar in hakte.
Op de een of andere manier was Katharina een beetje gedesoriënteerd. De drank die ze op had gepaard met haar lege maag werkten waarschijnlijk niet geheel volgens haar wensen. In totaal had ze twee wijntjes naar binnen gewerkt maar het had meer effect dan ooit tevoren. Ze had toch echt iemand daar bovenop de woeste rotsen zien staan.
Nog altijd wat verbaasd draaide ze zich weer om. Ze probeerde door de feestende massa heen te dringen, maar deze leken te bewegen alsof ze allemaal een lichaam waren. Het leek bijna onmogelijk om er doorheen te dringen.
Zoekende probeerde ze een gat te vinden tussen alle zwetende, bewegende ledematen maar de enige optie leek dwars door het water te gaan.
Brommend smeet ze haar beker aan de kant. Haar vrienden waren er vandoor en nu voelde ze zich ook nog alleen. Het was zo’n puur gevoel van eenzaamheid wat haar overviel.
Op het moment dat ze zich omdraaide, voelde ze hoe iemand tegen haar schouder aan botste. Het korte contact bracht haar een tel uit evenwicht. Ze wankelde en zwaaide met haar armen. Het zand ging onplezierig tussen haar tenen zitten door de onverwachte draaibeweging maar ze wist zichzelf staande te houden.
Eerst keek ze wat boos om, maar zodra de persoon zich gelijk verontschuldigde, kalmeerde ze al wat meer. In zo’n drukte was het ook onmogelijk om op den duur niet iemand te raken.
‘Geen probleem’ sprak ze met haar zachte stem. Deze kon je nog aardig goed horen ondanks de harde muziek. Rustig bestudeerde ze zijn gezicht. Wel verrek, ze zou toch zweren dat ze hem had zien staan bovenop die klif?
Omdat ze niet als een idioot over wou komen ging ze maar niet in haar ogen staan wrijven alsof ze het vreemd vond. Ze trok enkel kort een wenkbrauw op.
Ze meende dat ze hem wel eens had gezien, ze had zelfs een paar lessen met hem! Maar waarom kon ze zich zijn naam dan niet herinneren?
Alsof hij antwoord gaf op haar gedachte, kondigde hij zijn naam aan. Damian. Dat had ze kunnen weten. ‘Ik moet bekennen dat ik de jouwe ook niet meer wist. Katharina, Kath,’ glimlachte ze hem toe. ‘Eigenlijk probeer ik aan de andere kant van deze massa te komen, maar tot dusver ben ik er nog niet bepaald in geslaagd. En hoe is jouw avond?’
Gek genoeg fleurde hij haar wel een beetje op, maar waarom? Dat wist ze niet bepaald.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Janet Avery Foster.

'Kom, we gaan wel.. Je moet nog eten' zegt Emma, en ze stapt uit. Met twee grote ogen kijk ik verbaasd naar Jack. Hij leek uit het niets te zijn gekomen. Ik tover een glimlachje op mijn gezicht. Altijd fijn als ik mijn sportmaatje weer zag. Ik grijp mijn skateboard en stap uit.
'Avond Jack' zeg ik, vriendelijk. Hij grijnst breed en geeft me een knuffel. Maar Emma keurt hij geen blik waardig. Een beetje verbouwereerd kijk ik van Emma naar Jack.
'Jullie kennen elkaar,' zeg ik. 'Toch?'
Jack lijkt nu pas Emma op te merken. Hij haalt zijn schouders op.
'Ze was mijn studiepartner vorig jaar,' zegt hij. 'Meer niet.'
Ik grijns breed.
'Nou je gaat haar geweldig vinden' zeg ik. Ik grijp zijn hand en trek hem naar de andere kant van Emma's auto.
Ik zet ze naast elkaar neer en knipoog naar Emma.
'Nou dan hebben we dus je partner geregeld voor het feest' kuch ik.
Jack glimlacht verlegen. Het grillige windje is er nog steeds en het geeft me zachtjes de rillingen.
'Ik blijf waarschijnlijk niet lang,' zegt Jack, meer naar mij dan naar Emma. 'Pogue gaat me waarschijnlijk deze avond nog nodig hebben.'
Ik neem de drukke jongen in me op. Het lijkt alsof hij steeds nerveuzer wordt van Emma. Ik glimlach om hem gerust te stellen.
'Komt goed' zeg ik. Ik sla een arm door die van Emma en geef haar een knikje.
'Emma is toch niet een jongenstyp' grinnik ik. Jacks wenkbrauwen schieten omhoog en een hand gaat door zijn haar. Ik moest echt eens leren om op mijn tong te bijten. Ik zucht zacht.
'Gaan we dan?' vraag ik. 'Ik rammel.' Tienduizenden gedachten schoten ondertussen door mijn hoofd. Ik voelde me op dit moment net Cupido. Ik kon Emma aan Jack gaan koppelen. Een gemeen lachje vormde zich in mijn gedachten. Emma zou me gaan haten voor wat ik zou gaan doen deze avond. En helaas voor haar zat ze de rest van het jaar met me op één kamer dus ze kon me niet ontlopen. Ik kon een drankje gaan halen en Jack dan bij Emma laten. En dan zou ik niet meer terug komen. Van mij part ging ik alsnog skatend naar huis. Het boeide me niet heel veel.

[ bericht aangepast op 21 sep 2013 - 22:37 ]

"Rebellion's are build on hope"

Damian James Wilcon
‘Geen probleem,’ antwoordde het meisje zacht, maar verstaanbaar. Ik schonk haar een brede lach, toen ik zag dat ze me in zich opnam. Dat mocht van mij, dus ik liet haar, haar gang gaan. Nadat ze klaar was, trok ze een wenkbrauw op, maar ik had geen idee waarvoor dat was. Ik vroeg naar haar naam en vertelde daarbij ook gelijk mijn eigen, in het geval ze die niet wist. 'Ik moet bekennen dat ik de jouwe ook niet meer wist. Katharina, Kath.' Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Nu wist ik weer waar ik haar van kende, we hadden samen wel enkele lessen op school en ook daarbuiten had ik haar wel eens gezien. 'Eigenlijk probeer ik aan de andere kant van deze massa te komen, maar tot dusver ben ik er nog niet bepaald in geslaagd. En hoe is jouw avond?' Grinnikend keek ik even naar het feestgedruis naast ons, we stonden ergens aan de rand.
'Hierdoor heen komen is inderdaad geen gemakkelijke opgave.' Ik keek haar weer aan. 'Maar mijn avond is top tot nu toe. Ik zoek alleen mijn vrienden en wat drinken zou ook niet verkeerd zijn. Zin om samen wat te gaan halen?' Verwachtingsvol wachtte ik op haar antwoord, totdat ik iets in mijn broekzak voel trillen. Snel grijp ik mijn telefoon uit de zak en ontgrendel het scherm. Ik zie dat ik een nieuw bericht heb, die ik dan ook gelijk open. Afzender: Poque Parry. Er klopt hier iets niet! Een van jullie gebruikt toch niet jullie krachten he? Hoe vaak moet ik de preek geven dat het gevaarlijk is!! Zo nee, houd je ogen open. ik heb hier geen goed gevoel over. Even wierp ik mijn blik omhoog. Ja, ik wist zeker dat hij het over het weer had, dat inderdaad vreemd deed. Zelf was ik helemaal niet zo goed in Atmokinesis, maar door de vele drank die ik al op had kon ik me niet herinneren hoe het zat met Pogue, Jack en Bryan. Daarom haalde ik mijn schouders op, als ze zin hadden om te kloten, moesten zij het weten.
Ik ben het niet, daar ben ik niet eens goed in. Ik zal opletten, maar kan niks beloven. Sta te praten met Kath. Straks na het feest nog even elkaar ergens ontmoeten? stuurde ik naar alle drie terug, waarna ik mijn mobiel weer opborg en mijn ogen weer op Kath richtte.
'Of heb je meer zin om te dansen,' vervolgde ik mijn vraag over het drinken.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Jack Browns

De meisjes stappen uit en ik hou me vooral op Jane gericht.
'Avond Jack' zegt ze vrolijk. Ik omhels haar en voel ondertussen een zoem in mijn achterzak. Ik had een SMS gekregen en die had ik nu met liefde bekeken, maar de verdwaasde blik van Jane leidde me af.
'Jullie kennen elkaar,' zegt ze. 'Toch?'
Ik kijk nu pas echt naar Emma. Ik kijk haar recht aan en weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik had haar vorig jaar gehad als studiepartner. En het had niet veel gescheeld of ze was achter mijn geheim gekomen. Dat was de enige reden waarom ik toen het contact had verbroken. Ik vond het soms verschrikkelijk dat ik door mijn geheim soms vrienden moest kwijt raken, Want ik gaf toe. Emma was niet lelijk.
'Ze was mijn studiepartner vorig jaar,' zeg ik. 'Meer niet.'
Ik probeer zo onverschillig mogelijk te klinken.
'Nou je gaat haar geweldig vinden' zegt Janet, en ze trekt me mee. Ze zet me neer naast Emma en grijnst breed.
'Nou dan hebben we dus je partner voor het feest geregeld' zegt Jane tegen Emma. Dit leek me een uitstekend moment om op mijn telefoon te kijken. Een tweede zoem ging af toen ik de telefoon pakte.

Afzender: Poque Parry. Er klopt hier iets niet! Een van jullie gebruikt toch niet jullie krachten he? Hoe vaak moet ik de preek geven dat het gevaarlijk is!! Zo nee, houd je ogen open. ik heb hier geen goed gevoel over.

Mijn ogen gingen langs de lucht. Ik begreep dondersgoed wat hij bedoelde. Die wind was mij ook niet onopvallend gebleven.
Ik keek naar het tweede SMSje van Damian.

Afzender: Damian Wilcon: Ik ben het niet, daar ben ik niet eens goed in. Ik zal opletten, maar kan niks beloven. Sta te praten met Kath. Straks na het feest nog even elkaar ergens ontmoeten?

Ik keek even naar Janet en Emma. Daar ging ik moeilijk vanaf komen.

Ik ben bij Janet en Emma. Ik sta op de weg bij hun auto. Ik ben het ook niet, maar er is inderdaad iets mis. Ik ga denk ik moeilijk van Emma en Jane afkomen dus ik probeer te komen. En anders smeek ik jullie om me te komen halen. Ik heb het nare gevoel dat Jane me wilt koppelen aan Emma.

Ik druk snel op het verstuur knopje en kijk dan verlegen naar de meisjes.
'Ik blijf waarschijnlijk niet lang,' zeg ik. 'Pogue gaat me waarschijnlijk deze avond nog nodig hebben.'
En dat was geen leugen. We moesten echt afspreken.
'Komt goed' zegt Jane. Ze gaat met haar arm door die van Emma.
'Emma is toch niet een jongenstyp' grinnikt ze. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Dat had ik wel verwacht, maar ik had niet verwacht dat Jane daar zo open over was.
'Gaan we dan?' vraagt Janet. 'Ik rammel.'
Ik knik. Het liefst wou ik ook nu terug gaan naar het feest. Het wachten was op Emma.

"Rebellion's are build on hope"

Emma Roxanne Pearson
Jack zegt Jane vrolijk gedag, en keurt mij verder geen blik waardig. Ik had zin om boos op hem te worden en om hem te slaan. "Julie kennen elkaar, toch?" hoor ik Jane zeggen. Jane weet best dat we elkaar kennen en ze weet ook heel goed wat er is gebeurd. Nadat Jane dit gezegd heeft, kijkt Jack me aan. Na even gekeken te hebben zegt hij "Ze was mijn studiepartner vorig jaar. Meer niet". Ik draai mijn blik weg van hem. Zodra iemand niet een beetje populair is en niet bij zijn o zo geweldige vriendengroep past, is die meteen niet goed genoeg voor hem en laat ie ze zonder pardon vallen. "Nou je gaat haar geweldig vinden" zegt Jane en ze trekt hem mee in mijn richting. Nou, zo geweldig vindt ie me niet. "Nou, dan hebben we dus je partner voor het feest geregeld" zegt ze vervolgens tegen mij. Ik doe mijn armen over elkaar heen. Waar was ze nou mee bezig? Ze weet dondersgoed dat ik hier niet blij mee ben. Jack pakt zijn telefoon, leest iets en typt dan iets. Hij verteld dat hij waarschijnlijk niet zo lang kan blijven, aangezien Pogue hem waarschijnlijk nodig heeft. Ergens wil ik zeggen dat ie vooral moet gaan, maar er komt, zoals gewoonlijk, niks uit mijn mond. Jane zegt dat het wel goed komt en slaat haar arm door die van mij heen. "Emma is toch niet een jongenstyp" zegt ze grinnikend. Geweldig. Nu lijkt het alsof ik niet eens op jongens val, aan de andere kant, nu gaat ie misschien snel weg. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Jack zijn wenkbrauwen omhoog schieten. "Gaan we dan? Ik rammel." gaat Jane verder. Ik knik en begin richting het feest te lopen.

Eenmaal beneden op het strand, loop ik richting de bar, of wat er tenminste voor door moet gaan, en bestel daar een water. De jongen die mijn water pakt schud even kort zijn hoofd. Ja, niet iedereen gooit zich vol met alcohol. Misschien had ik me wel verbeeld dat Jack en ik vrienden waren. Misschien waren we wel alleen studiepartners. De enigste die thuis iets voor me deed, was de huishoudster. Zij was meestal degene die ervoor zorgde dat ik eten had voor op school en ze zorgde ervoor dat ik wat lekkers kreeg als ik 's middags weer uit school kwam. Met huiswerk heb ik nooit echt veel hulp nodig gehad. In het begin dacht ik dat mijn ouders gewoon druk waren met hun werk en dat ze moesten werken, omdat ze anders het huis niet konden betalen en eten voor ons. Na een tijdje begon ik te denken dat ze misschien niet van mij hielden. Zelfs mijn goede cijfers zorgde er niet voor dat ze vaker thuis waren. Het heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben: stil, verlegen en iemand die denkt dat ze het niet waard is.

Katharina Seymour.
Het was niet haar bedoeling dat het er zo opvallend uit zou zien, meestal wist ze mensen heel erg subtiel in zich op te nemen maar blijkbaar wist hij al wat ze aan het doen was voor ze het daadwerkelijk deed. Een kleine blos verspreidde zich op haar wangen voor ze haar hoofd wat meer scheef hield. Voor nu richtte ze zich maar op zijn gezicht voor ze een nogal genante situatie zou creëren, dat zou absoluut niet de bedoeling zijn.
‘Dan hoeft geen van twee zich schuldig te voelen!’ wierp ze lachend terug op zijn woorden. Ze zou zich toch wel een beetje slecht hebben gevoeld als hij haar naam wel wist, maar andersom niet. Zo zat ze wellicht een beetje in elkaar.
De school die ze bezochten was zo enorm groot, het was vrijwel onmogelijk om elk gezicht te onthouden. Ze wist wel dat ze les had met het merendeel van de mensen, van gezicht zou ze –ze ook altijd herkennen, maar de namen ontschoten haar vaak.
‘Dat probleem heb ik dus ook, mijn vrienden moeten zich ergens in deze grote massa hebben verstopt maar waar? Dat is nog de grote vraag. Ik heb het bijna opgegeven om nog verder te zoeken. Ik kom ze waarschijnlijk morgen wel weer tegen.’ Een andere oplossing had ze er zo ook niet voor.
Haar gedachten waren even afgedwaald bij het woord ‘drinken’
Hoe lang was het al wel niet geleden dat ze zelf een drankje had gehad? Ze was zowaar al het besef van tijd kwijt geraakt. Maar ze was dan ook dusdanig in de war geweest door hetgeen wat ze had gezien op de klif.
‘Ja ik vind het geen probleem om samen wat te halen, mits we door deze enorme massa heen komen,’ gek genoeg kon ze enkel vrolijk zijn in zijn buurt. Daarstraks had ze zich nog wel iets mistroostig en alleen gevoeld maar dat was verdwenen als sneeuw voor de zon.
De wind besloot kort op te steken, waardoor er een koude rilling langs haar ruggengraat gleed. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen en volgde kort zijn blik naar de hemel. Ze kon er niets uit opmaken maar de zorgelijke blik op zijn gezicht stond haar niet zo aan.
‘We kunnen eventueel ook beide doen,’ opperde ze. Tenzij hij zo snel mogelijk weer uit haar buurt wou zijn, maar op de een of andere manier zag hij er voor haar wel uit als een betrouwbare, aardige jongen.
Nog altijd glimlachend keek ze hem aan voor ze probeerde een goede weg rond de massa te vinden. Erdoorheen gaan, dat zou hen nooit gaan lukken.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.