[RPG] The White Panel || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 sep 2013 - 17:04 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Rowan Finch

Joaquin trekt de deur achter ons dicht en ik krijg een gevaarlijke glimlach van hem als antwoord op mijn grijns. "Zag je die kop van Anthony? Ik vertrouw die twee gozers voor geen meter. Ik denk dat het tijd wordt dat we die jong weer eens een speciale behandeling geven." zegt hij, waarop ik resoluut knik. Ik kan hun stemmen door de deur heen komen, maar ik heb geen idee wat ze zeggen. Het lijkt enkel alsof ze harder praten dan normaal. "Dat lijkt me een goed idee, ik vertrouw het echt absoluut niet," antwoord ik. Het zal drie tegen één zijn, maar ik weet wel zeker dat wij die kinderen makkelijk aankunnen. Fealan gaat natuurlijk zijn broer beschermen en weet ik veel wat het meisje van plan is om te doen. "Let's do this." mompel ik voordat ik de deur opnieuw open en de kamer instap, met Joaquin achter me.
Voor me krijg ik een vreemd tafereel te zien. Anthony heeft een gat in zijn shirt waaronder kleine sneetjes en wat bloed zit. De twee jongens staan klaar om iets te gaan doen, maar ik kan er niet echt wijs uit worden wat het nou precies ik. Even blijf ik fronsend staan voordat ik iets doe. "Er is ook altijd wat met jullie, hé?" mompel ik geïrriteerd. "Kom, tijd voor jullie speciale behandeling jongens. Vandaag maken we een uitzondering en mag Aria ook meedoen. Tegen de muur." commandeer ik ze.

Your make-up is terrible

Aria Elizabeth Doddler.

Faelan begint gedesoriënteerd door de ruimte te lopen terwijl hij in zichzelf mompelt. Ik bijt op mijn lip en kijk dan naar Anthony. “Aria heeft nagels die lijken op messen." Verbaast kijk ik naar mijn eigen nagels, hij heeft gelijk. “Dus Aria en ik geraken in een vechtpartij. Zij scheurt mijn t-shirt kapot en vervolgens zet ze haar nagels in mijn zij. Daardoor heb ik deze.” Mijn blik glijd naar zijn wonden. Ik sta op en loop naar Faelan en Anthony toe. Net op dat moment komt Finch de kamer binnen. Ik grom geïrriteerd. "Er is ook altijd wat met jullie, hé?" Kil staar ik haar aan. "Kom, tijd voor jullie speciale behandeling jongens. Vandaag maken we een uitzondering en mag Aria ook meedoen. Tegen de muur." Denkt ze nou echt dat we haar bevelen op gaan volgen? Plotseling krijg ik een idee. "Godver Anthony, als je me nog een keer aanraakt sla ik je verrot!" Gil ik hysterisch, terwijl er een traan over mijn wang rolt. Perfect. Als ze het nou meespelen.. Dan word de aandacht in ieder geval afgeleid van de andere dingen.

[ bericht aangepast op 3 sep 2013 - 21:20 ]

Joaquin Pierce Ronan

Als ik ben uitgesproken zie ik Rowan instemmend knikken. Ik kijk met een geïrriteerde blik naar de deur als ik de stemmen van Faelan, Anthony en Aria erachter hoor. "Dat lijkt me een goed idee, ik vertrouw het echt absoluut niet," zegt ze, en ik zie haar even nadenken. "Let's do this," zegt ze uiteindelijk en ik knik. Ze doet opnieuw de deur naar de slaapzaal open en stapt ze naar binnen. Als we eenmaal in de kamer staan zijn is er genoeg ruimte om weer naast elkaar te staan. Ik kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar Anthony, die met een gat in zijn shirt voor me staat. Het is duidelijk dat hij gewond is en bloedt. Faelan en Aria staan er schaapachtig bij en ik schud mijn hoofd. "Er is ook altijd wat met jullie, hé?" begint Rowan, "Kom, tijd voor jullie speciale behandeling jongens. Vandaag maken we een uitzondering en mag Aria ook meedoen. Tegen de muur." Er is een seconde waarin niks gebeurt en ik sta op het punt om in te grijpen als Aria ineens begint te roepen, "Godver Anthony, als je me nog een keer aanraakt sla ik je verrot!" Er rolt een traan over haar wang, maar dit zorgt alleen maar voor een geamuseerde lachbui van mij. "Kom op, stelletje clowns." zeg ik met een grinnik ik in eerste instantie, maar dan slaat mijn stem om. "Tegen de muur, nu. Of wil je dat ik help?" Mijn stem is luid en galmt door de zaal en ik wacht tot er beweging komt in het groepje kinderen.

[Ik ga later nog aan een stukje voor Riley beginnen, maar ik ben nog druk bezig met school, een nieuwe Troy Baker game en een nieuwe episode van Luther die ik nog moet kijken 8D]

Caution first, always.

Faelan Aureus Adelfos

Ik schrik me rot als de deur terug openslaat. Ik sta nogal ongemakkelijk met één voet in Anthony's hand. Aria begint haar tirade en huilt zelfs, ik voel een steek door mijn hart gaan. Focus Faelan! Tot mijn grote spijt trappen ze er niet in en bevelen ze ons tegen de muur te gaan staan. Ik knik naar Anthony en mime 'zetje'. Ik hijs me op zijn handen en ik duw mezelf met alle macht af en doe een salto, om dan met gespreide benen op een matras terecht te komen. Ik zal toch opgepakt worden, maar niet zonder mijn huid duur te verkopen, al prik ik ze lek. Ik haal het mes uit mijn broeksband in één vloeiende beweging. Ik wist dat Anthony zou helpen, maar hij was gewond, en Aria... Ik had liever dat ze zich er buiten hield, om de minste straf te krijgen, maar ik wist dat ze zou willen helpen. Geen katje om zonder handschoenen aanpakken, daar hou ik wel van. Ik bekijk in één oogopslag mijn kansen. Als ze een geweer hadden, dan was ik er geweest, zo niet, dan nog maar dan had ik een man op man of vrouw gevecht kunnen starten. Ik besluit dan het mes te gooien, in de richting van onze twee belagers.

(Voor de bewakersmensen: misschien kan hij één van jullie raken - al dan niet juist een schram of ergens in een been- maar niet in iets vitaals)

Sidera nostra contrahent solem lunamque

[Ik vind het best als Joaquin geraakt wordt in zijn been of zo.]

Caution first, always.

Newton schreef:
[Ik vind het best als Joaquin geraakt wordt in zijn been of zo.]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Anthony Maverick Adelfos
“Er is ook altijd wat met jullie, hé?” Ik draaide me verbaasd om en tot mijn spijt zag ik Finch en Pierce de kamer instappen. Verschillende scheldwoorden verlieten mompelend mijn mond terwijl Faelan nog steeds ongemakkelijk met één voet in mijn hand stond. “Kom, tijd voor jullie speciale behandeling jongens. Vandaag maken we een uitzondering en mag Aria ook meedoen. Tegen de muur.” hoorde ik de vrouwelijke bewaakster commanderen. Mijn brein was op volle toeren aan het draaien, op weg naar een goed excuus toen opeens Aria hysterisch begon te roepen. “Godver Anthony, als je me nog eens keer aanraakt sla ik je verrot!” Ik kijk haar aan waardoor de bewakers op mijn rug keken en er een sierlijke glimlach mijn gezicht sierde terwijl ik Aria aankeek. Een traan rolde over haar wangen, “Sorry schat, maar ik kan er niet aandoen dat je zo overdreven lekker bent.” zei ik kalm, het spelletje meespelend terwijl ik mijn schouders rustig ophaalde, “Bovendien geef je ook verschillende signalen.” De hele scène werd verstoord door Joaquin’s geamuseerde lachbui. “Kom op, stelletje clowns.” hoorde ik hem grinniken. “Verdomme.” mompelde ik zachtjes zodat enkel Aria en Faelan het kon horen vooraleer ik met een geamuseerde glimlach mijn gezicht omdraaide naar beide bewakers. “Tegen de muur, nu. Of wil je dat ik help?” De stem van de mannelijke bewaker galmde door de zaal. “Een beetje hulp zou inderdaad wel fijn zijn.” zei ik terug waarna ik keek naar Faelan. Ik zag dat hij knikt naar mij en onmiddellijk wist ik wat hij wilde doen. Met alle kracht duwde ik hem af waarna ik zag hoe hij eerst een salto maakte en daarna met gespreide benen op Aria’s matras terecht kwam. Het mes haalde hij met een vloeiende beweging uit zijn broeksband en voor ik het wist, gooide hij het mes in de richting van Finch en Pierce, waarvan het mes de laatste zijn been verwondde. Alles ging zo snel voorbij en met een heleboel gekletter hoorde ik hoe het mes op de vloer viel. Ik keek Faelan met een geïrriteerde blik aan waarna de blik verzachtte. Hetgeen dat we nu nodig hadden, had hij weggegooid. Ergens begreep ik hem wel. Ik keek Aria even kort aan. “Rustig.” mimede ik terwijl ik haar smekend aankeek. Ik wist natuurlijk dat ze geen katje om zonder handschoenen aan te pakken was maar ik wist ook dat als ze zich zou verwonden dat Faelan er kapot van zou zijn. Ik hoopte dat ze voor een keer naar mij wilde luisteren. Ik zette een stap richting de bewakers en voelde hoe er een hevige pijn ontstond in mijn zij maar deze slikte ik al snel in. De pokerface verscheen weer op mijn gezicht en geduldig wachtte ik tot het gevecht weer zou beginnen terwijl mijn handen al tot vuisten waren gebald en langs mijn zij bengelden.

[ bericht aangepast op 5 sep 2013 - 12:52 ]

Rise and rise again until lambs become lions

(Ik denk dat voor Faelan de ergste straf toekijken is lol )

Sidera nostra contrahent solem lunamque

[Delvecchio -> Ryler]

Rise and rise again until lambs become lions

Aria Elizabeth Doddler.

“Sorry schat, maar ik kan er niet aandoen dat je zo overdreven lekker bent. Bovendien geef je ook verschillende signalen.” Net als ik daarop wil reagaren komt de zwarte bewaker ertussen. Niet dat ik racistisch ben. Integendeel, toen ik van huis weg was gelopen had ik samen met een jongen een paar dagen in een kraakpand geslapen, daarna was ik hiernaartoe gebracht. Die jongen, Brandon, was ook zwart en we waren goede vrienden geworden in die paar dagen. Ik richt me weer op de bewaker. "Kom op, stelletje clowns. Tegen de muur, nu. Of wil je dat ik help?" Net op dat moment geeft Anthony Faelan een zetje waardoor hij met een salto op mijn matras beland. “Een beetje hulp zou inderdaad wel fijn zijn.” zei Anthony, waardoor er een spottend lachje uit mijn keel kwam. Plotseling zie ik hoe Faelan het mes uit zijn broeksband haalt en hem naar de bewaker gooit. Godverdomme. Nu hebben we niks meer. Ik klem mijn kiezen op elkaar en Anthony kijkt me indringend aan. Ik weet wat hij bedoelt. Mijn blik glijd naar de twee bewakers. Dat word vechten. Het is eigenlijk best ironisch dat ze ons trainen om te vechten, dan kunnen ze ook wel verwachten dat we ons verzetten. “Kom maar op,” fluister ik, maar zo zacht dat niemand het hoort. Faeland heeft er al eentje verwond. “Blijven jullie daar staan, of wat?” Vraag ik uitdagend. Geïrriteerd blijf ik de bewakers aankijken.

Matthew Adam Murrey, bewaker ziekenzaal.

De dokter liep op een slakkentempo naar de bedden en begon zijn onderzoek. Aangezien dit nog wel een tijdje kon gaan duren en ik echt even niet meer kon staan liet ik mij op de koude stenen grond vallen. Ik bewoog even met mijn lichaam en probeerde een beetje comfortabel te gaan zitten op de ongemakkelijke vloer. Ik pakte mijn wapen uit mijn zwarte leren jack en spuugde er ook. Met het puntje van mij shirt begon ik het wapen te poetsen, tot dat het er wat beter uitzag. Ik had er nog nooit iemand mee doodgeschoten, hooguit iemand in het been geschoten, maar toch vroeg ik mij af hoe het zou zijn als ik met dit wapen echt iemand om het leven bracht. Ik zou denk ik nooit meer goed kunnen slapen, ik zal altijd aan de familie van het slachtoffer blijven denken. Ik liet het wapen vallen waardoor het een keertje zachtjes stuiderdde over de vloer. Ik keek naar mijn zwarte broek en mijn oude, maar vertrouwd paar schoenen. Ik begon maar wat te neuriën en hoopte dat we deze twee kinderen maar snel weg konden brengen. Na nog een tijdje naar de grond te hebben gestaard keek ik zuchtend op waar de dokter nog steeds aan het bed van een patiënt stond. "Bent u bijna klaar?" vroeg ik toen maar verveeld.

•*• Lululu •*•

Riley Reese Killian || Ziekenzaal

Terwijl ik wacht op de 'dokter' die nu gehaald wordt, blijf ik gespannen naar de bewaker staren die in de ruimte gebleven is. Verveeld speelt hij met een mes en ook al ziet het er niet uit alsof hij van plans is ons meteen pijn te doen, ik kan me totaal niet ontspannen. Het blijft ongemakkelijk stil en ik begin bijna te hopen dat de dokter snel zal arriveren. Dit gevoel verdwijnt weer volledig als de eerste bewaker weer binnen komt. "Hier is hij dan," zegt hij. De andere bewaker kijkt op, "Goed werk Matt." zegt hij en ik probeer meteen de naam van de ene bewaker te onthouden. "Dokter, wil je de twee ontwaakten al onderzoeken en de rest onder toezicht houden? We brengen die twee weg als ze in orde zijn," zegt de bewaker die 'Matt' heet. De dokter knikt en komt als eerst naar mij toe. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat bewaker Matt zich op de grond laat zakken, waarna hij zijn pistool schoon begint te maken met zijn shirt. Ik vraag mezelf af of hij er ooit mee heeft gedood, maar dan word ik meteen afgeleid door de dokter. Ik onderga zijn onderzoek met tegenzin, maar zonder tegenstribbelen. Als hij uiteindelijk naar de volgende patiënt toe loopt, zucht ik opgelucht. Misschien valt het allemaal wel mee?

Caution first, always.

Rowan Finch

"Godver Anthony, als je me nog eens keer aanraakt sla ik je verrot!" begint Arya ineens hysterisch, maar wel erg laat als er echt wat aan de hand zou zijn. Anthony draait zich van ons weg naar het meisje toe. "Sorry schat, maar ik kan er niet aandoen dat je zo overdreven lekker bent." zegt hij kalmpjes en haalt zijn schouders op. Ik rol met mijn ogen, hoe dom denken ze dat wij zijn? "Bovendien geef je ook verschillende signalen." Gelukkig denkt Joaquin hetzelfde als ik en begint hij te lachen. "Kom op, stelletje clowns." zegt hij terwijl ze jongen zich weer naar ons omdraait, zijn glimlach totaal misplaatst op zijn gezicht. "Tegen de muur, nu. Of wil je dat ik help?" vraagt hij. "Een beetje hulp zou inderdaad wel fijn zijn.” antwoord hij en plotseling begint de actie, hoewel ik nu al weet dat het tevergeefs zal zijn. Anthony krijgt een zet onder zijn voet van zijn broer, maakt een salto en beland zo op het bed van Arya. Ineens komt er een mes tevoorschijn die naar Joaquin geworpen word en in zijn been terecht komt waarna het op de grond beland. De jongeren staan nu klaar om te vechten. "Blijven jullie daar staan, of wat?" vraagt Aria uitdagend en geeft een geïrriteerde blik. Ik zucht en raap het mes op, dat ik bekijk. Er kleeft wat bloed aan van Joaquin, maar ik ga nu geen blik werpen op zijn wond.
"Jullie zijn wel de meest domme wapenbezitters die ik gezien heb tot nu toe, hoor," antwoord ik met een grom. "Jullie weten wat dit je oplevert en hoelang jullie nu van elkaar gescheiden gaan worden." Met een snelle beweging grijp ik Aria's arm vast, die ik omdraai om haar rug en het mes tegen haar keel aanzet. "Of we laten dit op een ongelukje lijken." grijns ik, maar ik zou het nooit doen, hoewel ik dit wel heel erg graag zou willen. Mijn blik staat echter dodelijk als ik waarschuwend naar de twee jongens kijk dat ze nu beter tegen de muur kunnen gaan staan en niks meer moeten proberen.

Your make-up is terrible

Joaquin Pierce Ronan

“Een beetje hulp zou inderdaad wel fijn zijn,” zegt Anthony, waarna hij naar zijn broer kijkt. Binnen een seconde staat hij op het bed en dan zie ik dat ik gelijk had. Ze waren inderdaad iets in hun schild aan het voeren. Nog voor ik kan handelen voel ik een pijnlijke steek in mijn been. Ik grom van de pijn als ik het mes een gat voel maken in mijn vlees. Ik trek het voorwerp snel uit mijn been en laat het uit mijn handen vallen. Gelukkig lijkt de wond niet vreselijk diep te zijn. “Blijven jullie daar staan, of wat?” vraagt Aria bijdehand. Ik heb ineens de enorme neiging om het mest op te pakken en zelf wat schade te veroorzaken, maar Rowan is me voor. Waarschijnlijk maar beter ook... Terwijl ik de vreselijke pijn in mijn bovenbeen probeer te negeren, begint Rowan te praten. "Jullie zijn wel de meest domme wapenbezitters die ik gezien heb tot nu toe, hoor," zegt ze grommend, "Jullie weten wat dit je oplevert en hoelang jullie nu van elkaar gescheiden gaan worden." Ik hoor nauwelijks wat ze allemaal zegt, overmand door frustratie. Ik voel mezelf bijna koken van woede, omdat ik zo snel uitgeschakeld ben. Ik heb verdomme voor hetere vuren gestaan dan een stel kleine kinderen. Normaal gesproken kan ik een zeker gevoel van medeleven opbrengen voor de kinderen die we bewaken, maar er heeft ook nog nooit eentje een mes in mijn been gegooid. Als ik weer opkijk zie ik dat Rowan het mes tegen Aria's keel heeft gezet, dat mijn bloed een rode streep maakt op haar hals. "Of we laten dit op een ongelukje lijken." zegt Rowan uitdagend. Ik weet dat ze het niet zal doen, maar op het moment zou het me weinig kunnen schelen. Ik kijk dreigend naar de twee jongens en probeer in te schatten hoe snel ik zou kunnen bewegen als ze weer iets uit zouden halen. In een rechte lijn loop ik, mank, naar Anthony toe en ik duw hem hardhandig tegen de muur. Het geluid dat zijn hoofd maakt als het tegen de muur slaat geeft me een bizar gevoel van plezier en mijn bezorgdheid daarvoor kan niet ontkennen. Ik duw het onheilspellende gevoel weg en kijk naar Faelan om te zien hoe hij reageert op de pijn van zijn broer.

Caution first, always.

Faelan Aureus Adelfos

Shit, shit, shit, shit, dat is alles wat er door mijn hoofd gaat. De gevaarindicator in mijn hoofd staat op ontploffen, mijn zicht wordt wazig en adrenaline stroomt door mijn lijf. Ik zie hoe Aria met een mes tegen haar keel in gevaar is en hoe Anthony zijn hoofd tegen de muur wordt geduwd. Mijn ademhaling wilt versnellen, maar ik zorg ervoor dat hij rustig blijft en bal mijn vuisten. "Ik weet dat je haar niet mag vermoorden Finch," zeg ik rustig, allemaal fake, en de rustigheid is enkel voor de bluf. "Stom, misschien. Maar vooruitdenkend, zeker. Wat had ik gedaan als jullie daar stonden met een geweer van kaliber? Of met zwaarden, zoals Malkony? Ik ben niet dom hoor," zeg ik om tijd te rekken. Ik spring op een bed en er aan de andere kant weer af. Ik kom dichter bij Ronan, mijn hart klopt luid, bloed raast door mijn aderen en ik probeer hun volgende zet te voorzien. Ik wil bij zijn been geraken, ik kan het. Je kan het Faelan, ze rekenen op je.

[ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 19:09 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque