[RPG] The White Panel || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 sep 2013 - 17:04 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Joaquin Pierce Ronan

Ik kijk geamuseerd toe hoe Rowan de plas-dans doet en het ten slotte opgeeft. "Ik ga toch maar even snel," zegt ze en meteen loopt ze in de richting van de toiletten. Haar legerkisten maken geluiden tegen de vloer. Uiteindelijk verdwijnt ze achter de deur en dan ben ik alleen. Ik merk opgelucht op dat mijn hoofdpijn al langzaam maar zeker aan het verdwijnen is en ik hoop dat dit een teken is dat het wachten bijna over is, dat de nieuwelingen snel aan zullen komen. Ik wrijf met beide handen over mijn gezicht en door mijn korte haar om de vermoeidheid weg te krijgen, maar dit werkt maar nauwelijks. Misschien in het vervolg maar iets kortere trainingssessies houden... Het is doodstil in de gang en ik leun tegen de muur zodat mijn achterhoofd, schouders en benen tegen de muur zijn gedrukt. Al snel kom Rowan weer tevoorschijn en binnen een paar seconden staat ze weer naast me bij de deurpost. "Heb ik nog iets gemist?" vraagt ze me en ik zie de hoop in haar ogen. Ik schud verontschuldigend mijn hoofd en antwoord met een teleurgestelde "Nee." Ik vind het nu toch wel raar dat die twee andere kinderen nu al zo lang weg zijn. "Wat zouden de broertjes Adelfos met die Aria griet willen?" vraag ik ten slotte. Als we dan toch aan het wachten zijn kunnen we net zo goed een nutteloos gesprek houden.

Caution first, always.

Rowan Finch

Hij schud verontschuldigend met zijn hoofd als ik vraag of er nog iets is gebeurd. Ik pruil iets om de "Nee," maar vind het ook niet erg, want anders had ik het moeten missen. Dat zou ook nou weer net mij overkomen, het beste missen als ik naar de plee ben. "Wat zouden de broertjes Adelfos met die Aria griet willen?" vraagt Joaquin, waarop ik mijn schouders iets ophaal. "Misschien wat jongens vaak van meisjes willen op zo'n leeftijd? Plagen en kusjes," grinnik ik. "Nee, ik heb geen idee. Ze zullen vast een beetje aan het kloten zijn of zo. Zolang ze maar niet lastig doen vind ik het toch wel best." Ik moet toegeven dat ik de jongens geen ongelijk kan geven, Aria is een mooi meisje om te zien met haar onschuldige uiterlijk en sprankelende innerlijk. Ze is een pittig meisje, dat zeker. Ik begin met de hak van mijn schoen tegen de plint van de muur aan te tikken.
"Wat nou als we de nieuwelingen wijs maken dat ze dood zijn en dit de hel is?" grijns ik dan, maar ik weet wel dat we dat toch niet mogen doen. "We zouden ze zoveel kunnen laten doen..." bedenk ik me hardop. Maar ik weet toch al dat de andere bewakers er al voor gezorgd hebben dat ze iets anders denken. Daarom sta ik ook liever bij de ziekenzaal dan hier, dan kan je een stuk meer lol hebben. Niet alleen de harde actie, maar ook andere dingen.

Your make-up is terrible

[Waarneer komen de doktors? Aangezien er geen rol beschreven staat? -

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Faisean schreef:
[Waarneer komen de doktors? Aangezien er geen rol beschreven staat? -

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Joaquin Pierce Ronan

Nadat ik de vraag over de gebeurtenissen terwijl ze weg was in het negatieve heb beantwoord, zie ik Rowan pruilen. Ik wil het niet graag toegeven, maar ik baal er zelf ook van. Ik ben niet iemand die zomaar kan genieten van zinloos geweld, maar er is al in weken niks erg heftigs meer gebeurd en ik begin het op een wellicht zieke manier te missen. Na jaren als bewaker te hebben gewerkt in verschillende gestichten is geweld een vast element in mijn leven geworden. De afwezigheid ervan maakt me onrustig. "Misschien wat jongens vaak van meisjes willen op zo'n leeftijd? Plagen en kusjes," zegt Rowan grinnikend. Mijn schouders schokken met een toonloze, korte lach. "Nee, ik heb geen idee. Ze zullen vast een beetje aan het kloten zijn of zo. Zolang ze maar niet lastig doen vind ik het toch wel best." Ik knik instemmend en kijk door de gang, hopend dat Matthew en Athos nu snel terug zullen komen met de nieuwelingen. "Wat nou als we de nieuwelingen wijs maken dat ze dood zijn en dit de hel is?" Ik kijk Rowan aan met een opgetrokken wenkbrauw en een geamuseerde glimlach. Ze gaat grijnzend verder met haar dagdroom. "We zouden ze zoveel kunnen laten doen..." Het is duidelijk dat dit geen vrouw is om spelletjes mee te spelen en dit bewonder ik al aan haar sinds de dag dat ik haar ken. "Het zou zeker zorgen voor wat leven in de brouwerij," zeg ik grinnikend. Als je als bewaker ook opgesloten zit in een instituut is elke heftige gebeurtenis een vorm van vermaak. Ik merk elke dag aan mezelf dat de lijn tussen acceptabel en 'te ver' steeds waziger wordt. Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar het is een onvermijdelijk gevoel.

Caution first, always.

Rowan Finch

Joaquin lijkt mijn idee eigenlijk wel amuserend te vinden, te zien aan zijn glimlach en lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen. "Het zou zeker zorgen voor wat leven in de brouwerij," zegt hij erop met een gegrinnik, waardoor ik instemmend knik. Dat is zeker waar. "Hé, moet je opletten," grijns ik tegen hem, als ik hem kort aanstoot met mijn elleboog en de gang doorloop. Ik blijf voor de meisjesslaapzaal staan, waar ik plotseling hard op bonk, de deur open smijt en in de deuropening ga staan. De drie tieners zitten op het bed, zo goed als. "Hé, jullie daar!" blaf ik met een diepe, onvrouwelijke stem. "Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?" vraag ik commanderend, nog altijd blaffend. Het is nou niet zo dat ze iets verkeerd hebben gedaan, waarschijnlijk dan. Het is gewoon leuk om ze te plagen en de schrik op hun lijf te jagen. Vaak helpt het wel en worden ze er makker van, zolang ze maar niet tegen ingaan of hysterisch worden.

Your make-up is terrible

`( Dus ik mag nu ook gewoon schrijven dat er een dokter mijn kant op komt? ]

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Joaquin Pierce Ronan

Rowan is het eens met mijn opmerking en als ze me dan met een niet al te onschuldige grijns aankijkt, weet ik dat ze iets in gedachten heeft. "Hé, moet je opletten," zegt ze lachend terwijl ze me een zachte poke in mijn ribben geeft. Ze loopt de gang door en ik loop langzaam achter haar aan, niet wetend wat ze gaat doen. Ik doe mijn armen over elkaar als ze bij de bij de deur van de meidenslaapzaal stil blijft staan. Zelfs ik schrik als ze ineens keihard op de deur begint te bonzen, ik wil niet weten hoe hard de kinderen die binnen zijn, zijn geschrokken. De gedachte alleen al maakt me vrolijker. "Hé, jullie daar!" roept ze in een stem die nauwelijks op haarzelf lijkt. Ik begin van verbazing te lachen. "Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?" Waarschijnlijk doen ze niks, maar het kan geen kwaad om ze af en toe eens goed op te jagen. Ik ga net achter Rowan in de deuropening staan en ik hou rekening met een eventuele woede uitbarsting van degenen in de kamer zitten. Het zal niet de eerste keer zijn dat een kind spontaan hysterisch wordt van de schrik.

Caution first, always.

Eleanor Chaleste Palmer

Nog een keer haal ik mijn hand door mijn donkere haar. Waar nog steeds klitten inzitten. En dat terwijl ik er eeuwig mee bezig ben. Niet veel meer, maar toch. Alsof ik iets beters te doen heb. Geïrriteerd zucht ik en ik gooi de kam naar de andere kant van de kamer. Stampvoetend ga ik de kamer uit. Als ik op de gang sta kijk ik op naar het hatelijk blauwe plafond om dan tot tien te tellen. Het hele feit dat ik - nog steeds - hier ben maakt me gewoon pissig. Bij de zeven gaat het wel weer en loop ik rustig verder. Op zoek naar iemand, of anders op z'n minst iets om te doen. Tot ik Achilles in mijn blikveld krijg. Al is hij zo'n vier jaar jonger als ik, het is iemand om mee te praten.
"Hallo Achilles," begroet ik hem vriendelijk, met een aardig en beleefd glimlachje. Ik veeg een pluk haar uit mijn gezicht. Geïrriteerd omdat het voor mijn ogen hing.

Reality's overrated.

Faelan Aureus Adelfos || Blauwe zone

"Redder in nood met een te groot ego en daarbovenop nog eens knorrig ook. Hoor eens Anton je moet echt aan je principes werken," zeg ik met een brede grijns, concentratie weg, en BOEM Aria slaat toe met water en wordt ik uit het bed gerold met een tik op mijn achterhoofd. “Delen was vroeger ook al een probleem hé, Lan.” zei Anthony, ik kon de meesmuilende grijns bijna ruiken. “Aria, je moet je water niet bovenhalen. In tegenstelling tot Faelan ben ik nog bereid om jou een plekje op het bed aan te bieden.” Zegt hij vriendelijk. “Vriendelijkheid helpt je verder in het leven,” zegt Aria met een giechel, god... Dat klinkt best... Nevermind. "En we zijn al in de blauwe zone sufferd," zeg ik, op een honende manier. Ik ga naast het bed staan en Aria vervolgt dat er achteraan nog plaats is. Oh hell to the no dat ik achteraan ga zitten/liggen/hangen. Ik bekijk wat ik kan doen met zwaartekracht en waag de sprong. Pal op Anthony. "Anton leer eens met dames omgaan jongen," zeg ik dan en rol met mijn ogen. Ik neem Aria's hand en druk er een kus op. Ik wou net te zeggen, mag ik deze dans My Lady, als ik luid gebons op de deur hoor en de vrouwelijke bawaker, die allesbehalve vrouwelijk doet binnenstormt en vraagt wat we aan het doen zijn. Ik strijk expressief mijn shirt glad en haal mijn hand door mijn haar. "Niets bijzonders. Ik redde Aria net van de dood, Anthony is zo erg," zeg ik en rol met mijn ogen. Het kan me geen barst schelen wie er voor me staat. Het mag dat vrouwmens wel zijn, maar ik kan het gewoon niet laten mijn act mooi verder te zetten. "Mogen we wat privacy alsjeblieft? Want volgens mij is er geen enkele regel die zegt dat ik mijn broer niet de les mag lezen. Of wel soms?"

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 0:59 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Faisean schreef:
`( Dus ik mag nu ook gewoon schrijven dat er een dokter mijn kant op komt? ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Achilles Sebastian O'Shea || Rode Zone

Als de twee broers vertrekken uit de kamer is het stil en rustig. En dat was uitzonderlijk, want die twee waren nooit stil of rustig. Ik stap uit mijn bed. Anders zou ik toch maar dutten, en ik had geen zin om lui te zijn. ik zet mijn blote voeten op de ijskoude grond en probeer wat stabiliteit te vinden aan het rand van het bed. Sloom trek ik mijn shirt recht en mijn broek op, geen zicht. ik plof weer neer op mijn bed en kijk naar mijn handen, die in verhouding te groot zijn voor mijn lichaam. Met een zucht laat ik mijn blik afdwalen en sta ik weer op, met nieuwe moed. Voetje voor voetje loop ik de kamer uit, de gang op. Ik zie een bewaker staan en wend beschaamd mijn hoofd af en loop een stukje gang door. Een tweede bewaker staat voor de deur waar de tweeling zich duidelijk verschanst heeft. Ik loop door tot net buiten het zicht van de tweede bewaker. Ik schrik op als ik een stem hoor. "Hallo Achilles," zegt een meisjesstem vriendelijk. Ik draai me om op mijn hielen en zie hoe het meisje nog net een pluk haar uit haar ogen wrijft. "Hallo... Eleanor?" zeg ik vragend en zacht als antwoord, bang om iets verkeerds te zeggen.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 0:59 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Anthony Maverick Adelfos
Aria dronk het laatste restje water op waarna met een grijns op haar gezicht naast mij komt liggen. Blijkbaar wilde ze deelnemen aan het plan hoe-stang-je-Faelan. “Vriendelijkheid helpt je verder in het leven.” zei Aria met een giechel waardoor ik even zachtjes moet lachen. Niet dat het waar is. Ik wist zelf ook wel dat je met vriendelijkheid juist nergens kwam. Je moest dingen opeisen, laten zien wie de baas was. “Er is nog plek aan het einde van het bed.” hoorde ik dan Aria zeggen waardoor er een triomfantelijke arrogante grijns op mijn gezicht tevoorschijn kwam. Nu had ze Faelan zwaar te pakken. Ik zag hoe hij een bedenkelijk gezicht opzette. Die jongen zou nooit of te nooit achteraan zitten. Ik kende hem maar al te goed. Wat hij nu wilde, was mijn plaats. Voor ik nog maar iets kon uitroepen, voelde ik hoe Faelan met zijn volle gewicht op me neerkwam. Ik voelde hoe het mes in mijn zij prikte waardoor ik onmiddellijk een grimas trok en met volle kracht Faelan van me probeerde af te duwen. Het mes brandde in mijn huid, “Anton, leer eens met dames omgaan jongen.” Ik beet op mijn tanden, duwde tegen Faelan’s schouders terwijl hij een kus op Aria’s hand plantte. Volgens mij was er hier ééntje vergeten dat ik een mes tussen mijn broeksband had zitten waarvan de scherpe kant natuurlijk naar boven stond gericht. Ik voelde hoe het mes nog verder langs mijn zij schraapte. Oh boy, dat ging een snee worden. Ik wilde net mijn mond openen om uit te roepen dat hij onmiddellijk zich moest wegscheren toen we een luid gebons op de deur hoorde. Ik keek zijdelings, hopend dat het één of ander sektelid was terwijl het in werkelijkheid een vrouwelijke bewaker was, die niet al te vrouwelijk kwam binnenstormen. “Hé, jullie daar!” blafte ze ons toe. Nu zag ik de kans om Faelan weg te duwen. “Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?” Ik zag hoe Joaquin met een lach op zijn gezicht achter de vrouwelijke bewaker in de deuropening stond. Ik voelde hoe het bloed begon te sijpelen over mijn huid en besloot dat ik snel zou moeten voortmaken. Nu we het mes hadden, mochten we het zeker niet kwijtspelen. Ik besloot om me te moeien toen Faelan weer begon uit te dagen. Dit was mijn ultieme kans. Met een neutraal gezicht liep ik richting Faelan om hem daarna behendig naar achteren te trekken door hem bij zijn schouder te nemen. Nu moest mijn plan in werking treden. “Luister maar niet naar hem. We hadden alleen maar wat lol.” zei ik zacht waarna ik mijn schouders ophaalde. Ik keek onopvallend naar beneden en merkte op dat er nog geen bloed tevoorschijn was gekomen. Ik zou moeten voort maken. Ik keek beide bewakers aan om daarna er ongemakkelijk bij te staan. Joaquin keek me wantrouwig aan en onmiddellijk wist ik dat ik in mijn opzet was geslaagd. Een triomfantelijke maar toch gespannen grijns sierde mijn gezicht terwijl het brandende gevoel heviger werd en de stralen langzaam een weg zochten naar beneden en wilde doordringen in mijn grijze t-shirt. Ik wist dat beide bewakers straks de kamer zouden verlaten en daarna over mijn ongemakkelijke houding zouden roddelen om vervolgens weer binnen te komen stormen. Ze zouden dan de rode plek op mijn t-shirt opmerken en aangezien ze nu niet de domste waren, wist ik dat ze binnen no time al zouden weten dat het mes onder mijn shirt zich verborgen hield.In die tijd dat ze zouden roddelen, zou ik immers al lang het mes overhandigd hebben aan Faelan en Aria, zodat deze het konden verstoppen en dat ze dus geen idee zouden hebben waar het mes zou liggen en het dus niet af zouden pakken. Het plan klopte perfect.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 23:28 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Aria Elizabeth Doddler.

Afwachtend kijk ik naar Faelan die met een sprong op Anthony valt. Ineens trekt Anthony een pijnlijk gezicht maar al snel veranderd dat in een grimas, waardoor ik niet zeker weet of ik het wel goed gezien heb."Anton leer eens met dames omgaan jongen," verbaast frons ik met mijn wenkbrauwen. Hij pakt mijn hand en drukt er een kus op. Lachend kijk ik hem aan. Plotseling wordt er luid op de deur gebonst. "Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?" vraagt een vrouw, met een diepe mannelijke stem. Geschrokken kijk ik haar aan, waarna ik mijn handen in de lakens zet. "Niets bijzonders. Ik redde Aria net van de dood, Anthony is zo erg," ik grinnik even. Hij kan gewoon rustig blijven onder verschillende omstandigheden. “Mogen we wat privacy alsjeblieft? Want volgens mij is er geen enkele regel die zegt dat ik mijn broer niet de les mag lezen. Of wel soms?” Ik volg de broers met mijn ogen en haal dan mijn schouders op. Ik ga in een kleermakerszit op het bed zitten en kijk de bewakers geïrriteerd aan. Volgens mij is alles gezegt door Anthony en Faelan dus veel hoef ik niet toe te voegen. Daarbij heb ik geen zin in een ruzie met de bewakers. Ik ben net een paar dagen uit de isoleercel en no way dat ik er weer in ga. Ik verschuif wat en leg mijn kussen goed.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 13:29 ]

Rowan Finch

Joaquin komt me bijstaan achter me, het tafereel in de kamer is een beetje vreemd, maar niks opmerkelijks voor de rest."Niets bijzonders. Ik redde Aria net van de dood, Anthony is zo erg," antwoord één van de tweeling, waarop hij met zijn ogen rolt. "Mogen we wat privacy alsjeblieft? Want volgens mij is er geen enkele regel die zegt dat ik mijn broer niet de les mag lezen. Of wel soms?" zegt hij brutaal. Hij heeft geluk dat zijn broer op dat moment naar voren komt om hem met een neutraal gezicht wat naar achter te trekken, anders had hij een flinke uithaal van mijn vuist in zijn gezicht gehad. "Luister maar niet naar hem. We hadden alleen maar wat lol." zegt hij snel, maar hij krijgt een enorme en triomfantelijke grijns op zijn gezicht die ik niet vertrouw. Het meisje, Aria, zegt ondertussen helemaal niks en kijkt er alleen maar een beetje bij.
Ik richt me tot Anthony, de brutale broer. Faelan negeer ik compleet. "Ik kan die regel maken als je zo vervelend doet," snauw ik hem toe. Het was bedoeld als grapje, maar ik kan gewoon niet tegen die brutaalheid. "Er is trouwens wel een regel over hoe je je hoort te gedragen tegenover ons, meneer. Je leert hier toch wel manieren gebruiken, hoop ik voor je. Je komt nogal eens in de problemen." spreek ik hem vervolgens streng toe. "Neem eens een voorbeeld aan anderen. Dit is een waarschuwing." Met deze woorden draai ik me weer om, waarna er een grijns op mijn gezicht verschijnt naar Joaquin toe.

Your make-up is terrible