• verhaallijn:
    In een gebied, genaamd Auroria, afgelegen van de bewoonde wereld is een school voor leerlingen tussen de 16 en 24 jaar. De school is niet voor de gewone mens, maar voor mensen met gaven of aparte wezens, zoals zeemeerminnen, feeën, vampiers, weerwolven, gedachte lezers, helderziende, gedaanteverwisselingen, elementenbestuurders en schilden.
    Op de school word je begeleid om goed met elkaar om te leren gaan. De mensen zijn de grootste vijand van de leerlingen van de school, omdat de mensheid ze wilt gebruiken voor musea en onderzoeken. Met zijn alle worden ze opgeleid om verleden te vergeten en zichzelf beter te leren kennen. Het is dus een school die de mogelijkheid biedt veiliger te leven dan in de mensenwereld. Natuurlijk zijn de meningen verwisseld en zijn er ook leerlingen die liever de strijd aangaan met de mensenwereld.
    Die mogelijkheid krijgen ze als de 'rustige' opleiding wordt geteisterd door rare aanvallen. Het begint onschuldig, maar er gebeuren steeds raardere dingen in Auroria. Zijn het de mensen of demonen waar zelfs de leerlingen niks van weten?
    De nieuwelinge(16 jarige) kunnen niet goed overweg met de andere wezens en moeten nog van alles leren.
    De 24 jarige dienen als een soort mentoren. Elk wezen heeft zijn eigen mentor en kan voor vragen naar de oudere leerling. De mentor wordt bekend nadat alle rollen bekend zijn.

    De school geeft lessen in theorie over je eigen gave, in elkaars gave, Engels, magie, geschiedenis van jouw wezen/ gave, maar ook geschiedenis van een geïnteresseerd wezen/gave. Naast de lessen zijn er ook psychische bijeenkomsten, trainingsmomenten en individuele trainingsmomenten.

    Leerlingen delen kamers, er word rekening gehouden met gave. Op een kamer liggen twee tot drie personen. Alleen slapen is niet mogelijk. Ook is het verboden jongen en meisje in een kamer te hebben, tenzij het familie is. Alleen dat moet aangevraagd worden.
    De leeraren hebben als gave schild en zijn dus niet te manipuleren, ook zijn ze erg goed getraind en hebben ze de juiste wapens.

    De school ligt een gebied dat omringt is door een soort elektrisch veld, waardoor er geen normale mensen naar binnen kunnen. Je komt er alleen uit met de daar bedoelde trein
    In het gebied is een meer voor zeemeerminnen. Bij dat meer is een strand met rotsen. Het strand ligt begrensd aan bossen voor de weerwolven en vampiers. Voor de elfen is er een bos dat iets vrolijker en lichter is. Andere soort bomen enz. Die bossen omringen het meer aan de andere kant en omcirkelen als het ware de donkere bossen voor vampiers en weerwolven. De bossen voor de feeën en de bergen liggen langs het elektrische veld en zijn dus het laatste landschappen. De school bevindt zich op een heuvel die uitzicht geeft over het meer, strand, bergen en de bossen.

    In de school is een grote kantine, aula en theater in het westen van het gebouw. De slaapkamers bevinden Zich boven. Centraal in het gebouw zijn de kantoren van afdelingsleiders, toezichthouders enz. In het oosten zijn de lokalen (80 lokalen). In de kelder zijn de training ruimtes. Speerwerpen, gewichtheffen, lopende band, pijl en boog schieten enz. Dit is vooral voor de mensen met gaven als helderziende enz., die zich op die manier kunnen verdedigen tegen de vampiers en weerwolven. Vampiers en weerwolven mogen enkel met toestemming die ruimte in.
    Naast de trainingsruimte is een ruimte voor zelfbeheersing. Daar wordt individu gewerkt aan het in controle houden van emoties en het op de goede manier reageren. Af en toe ga je dan naar jou landschap. Het zijn sessies van een half uur, drie keer per week. De trap af naar beneden bevindt Zich water. Dat water verbind zich met het meer. Het is speciaal voor zeemeerminnen.


    Foto's:

    School
    Rest komt nog

    Uitleg wezens:
    Zeemeerminnen:
    Ze zien eruit als gewone mensen, maar als ze in aanraking komen met water, zee, douche, drinken, ijsblokjes, regen enz. dan veranderen hun benen in een staart. Op het droge zijn ze heel erg kwetsbaar. De enige manier om terug te veranderen is door geen water meer aan te raken. Ze zijn op het droge makkelijk te martelen. Als je ze te weinig water geeft, drogen ze uit, maar als je ze nat houdt, kunnen ze niet terug veranderen. Op die manier kan je ze makkelijk martelen.
    Ze eten gewoon mensen eten, mar eten liever vis als gewoon vlees. Verder verschillen ze niet zoveel van de mens, op hun mooie stem na. Als zeemeermingedaante hebben ze een sirene en als een mens kunnen ze mooier zingen dan de normale mens.
    Elke zeemeermin heeft zijn eigen kleur staart.

    Vampiers:
    Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen. Ook zijn ze sneller aangebrand en beter in het uitschakelen van emoties. Vampiers hebben iets over zich heen, waardoor ze mensen aantrekken.
    Vampiers kunnen gewoon mensen voedsel eten, maar dat vult niet zo erg als bloed. Ze blijven altijd hunkeren naar mensenbloed. In de zon verbranden ze, daarom zijn de ramen van speciaal glas, zodat ze gewoon rond kunnen lopen in school. Voor de oud leerlingen is er een speciale ring gemaakt.

    Weerwolven:
    Weerwolven veranderen enkel met volle maan. Het proces is een proces vol pijn. Als weerwolf zijn ze woest en haast onhandelbaar. De school helpt ze daarmee. Als je verandert in weerwolf, dan wordt elk bot in je lichaam gebroken. Het is dus zeer pijnlijk. Eenmaal weerwolf heb je geen pijn meer, maar verander je weer terug naar mens, dan voel je het nog wel.

    Fee
    Feeën kunnen veranderen wanneer ze willen. Dit kunnen ze doormiddel hun magische stof in een bepaalde vorm rond te laten dwarrelen. Iedere fee heeft zijn eigen vorm en eigen kleur vleugels. Als Fee zijn de personen stukken kleiner en kunnen op een handpalm staan. Ze kunnen met hun magie planten laten groeien, mensen helen en het weer veranderen. Niet alles lukt, maar ook daar helpt de school mee. Feeën kunnen ook met dieren praten.
    Als gewoon mens kunnen ze dat allemaal niet, maar hebben wel veel meer verstand van de dieren en planten. Ze ruiken ook bepaalde geuren en horen bepaalde klanken die andere niet horen.

    Elementenbestuurder:
    Er zijn vijf elementen vuur, water, aarde, wind en metaal. Met het element vuur kan iemand van alles in de fik laten vliegen. Het is zeer gevaarlijk en gebeurd vooral als iemand boos is.
    Bij het element water kan de persoon het water besturen. Dus een glas gevuld met drinken, kan hij omgooien of het drinken over iemand heen gooien.
    Het element aarde is het besturen van rotsen en bomen. De bestuurder kan dus bomen uit de grond halen en ermee gooien. Hetzelfde geld voor stenen.
    Bij het element wind kan de bestuurder tornado's en andere harde windstormen veroorzaken. Daardoor kan een boom omwaaien of boeken uit de boekenkast.
    Degene die het element metaal bestuurd kan alles wat met metaal te maken heeft ombuigen. Maakt niet uit in welke vormen. Ook kan diegene metalen voorwerpen rond laten zweven en laten breken.


    Regels school+ invullijst:


    - Op tijd in de lessen, anders nablijven
    - Niet vechten, anders week corvee en een dag opgesloten in isoleercel
    - Enkel wapens gebruiken in trainingsruimte
    - Geen meisjes en jongens op elkaars slaapkamer
    - Spijbelen is verboden, doe je het wel dan twee weken corvee, nablijven en slaapkamers schoonmaken
    - Geen leraren proberen te vermoorden, anders twee dagen in isoleercel zonder eten.

    Regels RPG:

    - Niet elkaar vermoorden zonder toestemming
    - Geen ruzie maken in OCC, mag natuurlijk wel in ICC
    - Praten met haakjes
    - Zo vaak mogelijk reageren, niet mogelijk, dan even melden
    - Ik maak nieuw topic aan, tenzij ik je toestemming geef.
    - Niet elkaars personage besturen, tenzij de ander het niet erg vind
    - Minimaal 5 regels


    Invullijstje:

    - Naam:
    - Leeftijd:
    - Gave/wezen:
    - Geïnteresseerde geschiedenis:
    - Innerlijk:
    - Uiterlijk:
    - Extra:


    Zeemeerminnen:
    - Mila Elizabeth Holmes - Lootus
    - Danay Lucille Warren - Karmin
    - Avalon Nerissa Poole - Trenzalore

    Vampiers:
    - Griffin Lucas Ellis - Trenzalore
    - Benjamin Bruno Evenson Carlisle
    - Samuel ''Sam'' Ethan Johnson - Lootus

    Fee:
    - Lily Sharp - Patholoog
    - Madeleine Eloise McLeod - Cozart
    - Rosemay Autumn Lockheart - Beanies
    - Maelynn 'Mae' Nadia Carmenta. - Licorne

    Weerwolven:
    - Anthony Ayan Maverick - Nazario
    - Noël LaVaughn - Apexpredator
    - Joshua Callum Monrose - Enjoy

    Elementen bestuurders:
    - Arlynn Auracle Mcknight- Water & Lucht - Rider
    - William 'Will' Max Jones - Lucht & Aarde - Abalard
    - Ethan Brooks - Metaal & Vuur - Patholoog
    - Jaylee Clowee Castle - Clairde

    Rollenstory
    Kletstopic

    [ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 15:24 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik probeerde me tranen te bedwingen, tussen de mensen doorlopend. Voor het feit dat het avond was was het me iets te druk hier. Ik duwde ruw wat mensen aan de kant. Het duurde niet lang totdat ik me naar een van hun had gekeerd en vol met woede in mijn ogen had geschreeuwd dat ik hem zichzelf bijna zou laten verdrinken, voordat ik heb uit het water zou helpen en hem water zou laten overgeven om hem vervolgens te laten stikken zijn eigen kost. Het was geen dreigement geweest. Het was gewoon een gevolg dat zou gebeuren als hij nog eens een opmerking had. Ik wilde mijn kamer deur dicht slaan toen Samuel me al had ingehaald. Heel even vroeg ik me af hoe hij zo snel had kunnen zijn, maar hij was een vampier. Ik keek naar mijn schoenen. Ik pakte ze niet aan, rekening houdend met dat ze nog steeds nat waren en dit niet de meest handige plaats was om in een zeemeermin te veranderen. "Dankje, En ik rook het. Ik zal morgen wel aan mijn kamergenoot vragen wat er gebeurt is." Ik keek hem nog even na voordat hij bij zijn kamer was. Ik moest me op zich wel verontschuldigen voor het weg rennen. Aangezien ik nog net niet gedaan had alsof ik voor hem weg rende. En ik mocht hem. Echt begreep me niet verkeerd, ik haatte het om mezelf te verontschuldigen, maar hij was zo aardig geweest. "Samuel! Het spijt me, ik kan er gewoon niet tegen als mensen me zien huilen. Maar bedankt, voor het met me praten. Ik weet zeker dat jij op een dag ook iemand vind die het het waard vind om bij jou te zijn. Weet je, soms betekend dat het verleden mis is gegaan juist dat je iets moet zoeken wat even mooi is, en niet er nooit zoiets moois meer gaat komen," zei ik met een glimlach. Voordat ik mijn kamer deur sloot en even rond keek. Ik vond het een en ander met bloed eraan, wat ik vervolgens in sop legde, zodat ik het niet zo ruiken. Mila lag op haar bed. Ik bekeek haar even. Ze had hevige bloed plekken en ik wilde waarschijnlijk geeneens weten wat er gebeurt was. Daarna liet ik mezelf op het veels te grote bed vallen, voor mij dan. Ik was echt klein. Dat had ik zeker gemerkt toen Samuel net voor me neus stond. Ik verstopte mijn gezicht in mijn kussen. Ik kon nu al niet wachten tot mijn lessen morgen. Al vond ik het ergens al een stuk minder erg, ik had een aardige mentor. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe ik langzaam in slaap viel. Dromend over van alles.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Trenzalore schreef:

    Griffin Lucas Ellis
    Ik lachte even. Ik mocht haar nu al, aangezien ze vastberaden leek om Samuel iets te bewijzen. Niet veel hadden het lef om een vampier iets te bewijzen, dat was wat ik had meegemaakt. Dit was al de tweede keer vandaag dat ik in een gewoon tempo liep en eerlijk? Het beviel me niet. Hoe konden mensen zich er niet aan irriteren dat ze zo langzaam liepen? Natuurlijk wisten ze niet beter. "Ach, ik denk niet dat je Ethan snel gaat vinden. Sommige lijken momenteel echt nergens te vinden te zijn," mompelde ik schouderophalend. Het was wel vaker dat je hier iemand niet kon vinden, maar ik had me erbij neergelegd. "We kunnen hooguit in de bieb, de aula en misschien buiten kijken." Ik dacht niet dat je Ethan buiten zou vinden, maar het was misschien het proberen waard. Je kon het niet weten. "Water en lucht, klinkt als een leuke combinatie, is het niet moeilijk om lucht te sturen? Je kan het niet bepaald zien," zei ik en keek haar aan. Ja, ik stelde weer eens veel vragen, maar ik was gewoon geïnteresseerd, na zo lang geleefd te hebben ga je naar dingen zoeken die je interesseren. Niet dat je zal altijd vond, wat jammer was. "Ja, een vampier, anders was het raar geweest dat ik 240 was, niet?" zei ik zacht lachend.


    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    Terwijl ik zoekend om mij heen keek, liep ik naast de vampier. Vanuit de lucht had ik meer kans om Ethan te vinden, maar dat was weer niet sociaal, dus liep ik gewoon in een rustig tempo. Ik voelde mij moedeloos worden, toen ik de drukte weer zag en Griffin ook nog eens mijn gedachtes bevestigde dat Ethan waarschijnlijk moeilijk te vinden zou zijn. Toch dacht ik nog met positieve houding na over de door de vampier opgesomde mogelijkheden na.
    'Nee, ik kom van buiten, dus daar is hij sowieso niet en in de aula kon ik hem niet vinden. Als hij niet in de bieb is, denk ik dat ik het maar opgeef en morgen Samuel maar inwrijf dat deze zoektocht en mijn poging tot braaf melden nutteloos waren en ik dus beter mijn eigen plan had kunnen trekken en niet naar zijn raad had kunnen luisteren,' besloot ik. 'Maar wel super bedankt dat je bereid was mij te helpen,' voegde ik daar nog oprecht aan toe.
    Ik grinnikte even, toen hij zijn bedenkingen over luchtsturen uitsprak. Lol, alsof je alleen de dingen kon sturen, die je kon zien. Daarbij, een windvlaag kon je zien door de beweging die het veroorzaakte en een tornado was toch duidelijk zichtbaar. 'Over het algemeen is lucht overal, daarbij voel je het. Nou ja, ik voel de stromingen en weet dezen naar mijn hand te zetten. Het is niet zo moeilijk. Het is gewoon net zoiets als blazen, alleen dan vanuit je handen, zonder dat je er echt veel moeite voor hoeft te doen.' Mijn poging tot uitleggen was echt vreselijk. Ik moest echt de neiging onderdrukken om mijzelf uit te lachen. 'Sorry, ik kan echt niet uitleggen,' verontschuldigde ik mij dan ook met een grijns, waarna ik een zuchtje wind richting hem stuurde, zodat hij een koel briesje zou voelen. 'Jij voelt de luchtstromen ook, alleen ik voel ze overal en altijd en jij voelt ze pas bij een bepaalde windkracht denk ik.'
    Op zijn opmerking over zijn leeftijd knikte ik alleen maar, aangezien ik het zelf ook al op die manier bedacht had en hem dus alleen maar gelijk kon geven. Ondertussen waren we bij de bieb aangekomen. Ik keek even naar binnen, maar er was geen Ethan te zien. 'Oké, ik heb overal gekeken. Nu vind ik dat Samuel mij gelijk moet geven,' zei ik vast besloten. Mijn oog viel op de klok die in de bibliotheek hing. 'Echt super bedankt voor de hulp,' zei ik, toen ik mij weer omdraaide naar de vampier. 'Ik denk dat ik maar gewoon naar bed ga. Het is hopeloos. De school is te groot en er zijn teveel mensen.'


    Happy Birthday my Potter!

    Samuel 'Sam' Ethan Michels

    Ik keek toe hoe de zon opkwam en de lucht roze keurde. De woorden van Avalon hadden me zwakjes doen glimlachen. Ze had gelijk gehad, haar woorden klopte, maar hoe kan ik me over mijn verleden heen zetten als het nog zo veel net me doet? Elke nacht komen de herinneringen, zie ik het weer voor me. Om de herinneringen te ontvluchten ben ik gaan jagen vannacht. Op een dier natuurlijk. Het lucht ietsje op, maar de dorst lijkt altjjd wel aanwezig. Helaas. Ik sjok naar de douche en draai die aan. Vlug douche ik me en zoek wat kleding uit. Ik had veel kleding, maar wat wil je dan als e 300 jaar de tijd had om geld te verdienen. Eenmaal aangekleed liep ik door de gangen. De bloedgeur bij Avalon haar kamer was zo goed als weg. Gelukkig, anders trokken ze nog vampiers aan. Ik vervolgde mijn weg naar beneden en liep rustig naar de eetzaal. Ik was de eerste, zoals altijd.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    [Euhm, Joshua en Anthony zitten een soort van vast nu. Ik bedoel, ik heb nog een post gepost waarin ze beide juist zijn aangekomen in het donkere bos. Maar ik heb nog geen antwoord gekregen, dus wat nu?]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Griffin Lucas Ellis
    "Dus je kan lucht sturen zonder het te zien. Nou, na 240 jaar zijn al mijn vragen beantwoord," Mompelde ik en glimlachte even. Nu weer een nieuwe vraag zoeken, dat werd nog leuk. Misschien vanmiddag even naar de bieb. "Succes met je gelijk halen en slaap lekker," zei ik met een kleine glimlach. De eerste paar passen liep ik weg, maar daarna rende ik gewoon. Ik werd gek van dat normale tempo.
    's nachts had ik amper tot niet geslapen. Misschien net twee uur, maar moe was ik niet. ik zoveel tijd om te slapen. Ik schrok eerst, toen ik wakker werd in de bekende bossen, maar nadat ik opgekeken had en even langs mijn mond had geveegd had ik het begrepen. Ik had het kunnen weten, ik had dorst gehad toen ik gister mezelf in mijn kamer opsloot. Ik hoopte alleen dat Charlie geen last van mij had gehad. Op top snelheid ging ik terug naar mijn kamer, een vage wind achterlatend waar ik kwam. Sommige liepen op dit tijdstip al door de gang, wat me verbaasde en liet twijfelen of ik niet laat was. Eenmaal bij mijn kamer opende in moeilijk de deur en liep ik naar binnen. Ik was nog een beetje slaperig, maar kreeg het voor elkaar op mijn spullen bij elkaar te pakken. Ik liep de badkamer in en bekeek mezelf even in de spiegel. De rode gloed was nog steeds te zien in mijn ogen, al was hij minder erg dan gister. Ik maakte mezelf schoon, voordat ik kleren uit de kast pakken en me aankleedde. Charly lag denk ik nog te slapen. Ik had er niet erg op gelet, maar ach, waar zou hij anders zijn. Ik had vanaf het derde uur les vandaag en dan meteen drie uur.Niet dat ik het erg vond. Dan kon ik vanmiddag nog even door de bossen rennen ofzo, of naar de bieb. Stil liep ik door de school, me afvragend hoe de ruimste zo klein had geleken de dag daarvoor. Niet dat het veel uitmaakte. Ik twijfelde even of ik niet naar buiten zou gaan, maar ik kwam net van buiten eigenlijk en ik kon mijn dorst nog wel bedwingen. Ik moest gewoon niet te lang wachten met weer naar buiten gaan. Dan kreeg je dingen zoals dit, een half slapende ik die zichzelf niet kon beheersen en 's morgens wakker werd met bloed over zich heen.

    Avalon Nerissa Poole
    Ik rekte me stilletjes uit. Mijn handen taste mijn bed af naar mijn kussen. Ik keek op toen ik deze nergens kon vinden en zuchtte zacht. Ik pakte het kussen op van naast het bed en lag het terug op het bed. Daarna duwde ik mezelf overeind. Ik gaapte, rekte me uit en duwde mezelf overeind. Ik had vandaag twee uur, dus dat viel nog wel mee. Niet dat ik geen zin had in praktijkles, maar... Nee, na gister had ik toch echt gewoon geen zin in praktijkles. Ik liep naar de badkamer en zette het een en ander klaar voordat ik mezelf in het bad liet zakken en mijn staart voelde verschijnen. Ik maakte mezelf schoon, vooral omdat allemaal ronde strepen over mijn gezicht had lopen. Na een tijdje liet ik het bed leeg lopen, geduldig wachten tot ik opgedroogd was. Wanneer mijn staart weer plaats had gemaakt voor een paar benen stond ik op en liep ik door de badkamer. Ik kamde mijn haren en liep daarna naar mijn kast. Mila lag nog steeds lekker te slapen, dus ik opende mijn kast zo voorzichtig mogelijk. Ik twijfelde even voordat ik een short pakte die precies half zwart half rood was, een zwart shirtje en een rood met zwart vestje. Mijn bril haalde ik tevoorschijn en ik zette hem op. Ik twijfelde even of ik Mila wakker moest maken, maar de bloedsporen die ze gister had achtergelaten en de plekken op haar voeten en pols zagen er niet goed uit. Daardoor besloot ik dat ze misschien beter uit zichzelf wakker kon worden. Ik kroop over mijn bed, pakte mijn tekenboek en begon te tekenen. Het huisje in het dorp. Vooral omdat ik altijd de plekken waar ik kwam natekende, dan zou ik ze niet vergeten.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Mila Elizabeth Holmes

    Moeizaam open ik mijn ogen. Hoewel ik had gehoopt dat ik me minder slap zou voelen, was het tegendeel waar. Ik voelde me een zombie. Ik kroop overeind en wreef door mij haren. Daarna schoot mijn blik naar Avalon. Ze zat rustig op haar bed te tekenen.
    'Goedemorgen,' mompelde ik en sloeg de dekens van me af. Wankelend pakte ik schone kleren uit de kast en liep naar de badkamer. Het was daar schoner dan i dacht.
    'Avalon' aarzelend liep ik de kamer weer in. 'Heb jij de badkamer schoongemaakt? Het spijt me dat het zo' puinhoop was. Er was iets gebeurd....' Ik keek haar kort aan. 'Het zal niet meer gebeuren. Sorry.' Ik voelde me schuldig tegen over haar. 'En ik zit even in bad.' Ik liep de badkamer weer in en zette het bad aan. Na een tijdje liet ik me er in zakken en begon mijn bovenlichaam te wassen. Het was altijd zo'n gedoe, maar ik was er nu wel aan gewend. Eenmaal droog kleedde ik me aan in een skinny, hoodie en mijn haar in een staart. Mijn arm zat verborgen in mijn mouw, dus niemand kon vragen stellen. Eenmaal terug in de kamer trok i mijn gympen aan.
    'Moeten we niet gaan eten,' vroeg ik haar aarzeled. Ik had honger. Met een glimlach keek ik haar aan. 'Wat teken je,' vroef ik nieuwsgierig. 'Of mag ik dat niet weten?'


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik keek niet op toen ik haar goedemorgen hoorde zeggen. Als ik op zou kijken zou ik moeten stoppen met tekenen. Dan zou je verschil gaan zien tussen de ene helft van de tekening en de andere helft. "Goedemorgen," zei ik glimlachend. "Ik heb de badkamer opgeruimd. Deels omdat ik het goor vond, deels omdat het vampiers aantrekt." Dat was iets wat je in je eerste jaar leerde. De geur trok vampiers aan en als je echt pech was het volle maan. Ik zuchtte zacht terwijl ze de badkamer inliep. Ik wist dat ze er niet veel aan kon doen. Iedereen had problemen en iedereen gebeurde wel iets. Vooral op deze school. Ze kwam de badkamer weer uit, met de vraag of we niet moesten gaan eten. "Wel, umh, mijn lessen beginnen laat, dus als ik honger krijg ga ik wat vis eten. Maar als je honger heb kan ik je naar de aula ofzo brengen, als je niet weet waar het is, wat je waarschijnlijk wel weet," ratelde ik zoals altijd. Daarna keek ik wel op van mijn tekening. Het gedeelte wat er realistisch uit moest zien was toch af. Het was het huis, met de bomen en planten, de rivier en twee zeemeerminnen die op de rosten naast de rivier zaten. "Het is een plaats waar ik ooit geweest ben," lachte ik zacht. Het was niet veel speciaals. Ik stond op van mijn bed en gooide me tekenboek, samen met een handdoek, een waterdichte jack en een potlood in een tas en gooide me tas over mijn schouder. "Ontbijt dus?"


    We've lived in the shadows for far too long.

    Anthony Ayan Maverick
    Nadat we tegelijkertijd op onze bestemming in het donkere bos waren aangekomen en na de discussie die we hadden gevoerd over wie nu eerste was van de race was of niet, - ik vond dat ik eerst was, en Joshua vond natuurlijk weer dat hij gewonnen was - besloten we om maar weer terug te gaan naar de campus. Het was immers al aardig donker geworden en het leek alsof elk moment het kon gaan regenen. Het was beginnen regenen toen we aankwamen dus liep ik mijn kap op mijn hoofd het gebouw binnen. Alle leerlingen waren al reeds naar hun kamer maar mijn maag protesteerde. "Ik kom zo." Mompelde ik tegen Joshua om vervolgens in de kantine te duiken en enkele appels mee te smokkelen. Al bijtend in de appel, liep ik onze kamer binnen. Met een plof liet ik me op het bed vallen, merkte dat Joshua er nog niet was en at vervolgens mijn appel verder op. Een opgeluchte zucht verliet mijn mond toen ik naar de plafond keek. Ik was blij dat ik hier terug was. Samen met mijn vrienden. Oké vrienden, welgeteld twee. Tot mijn echte echte vriendengroep kon ik Joshua en Avalon rekenen. Een glimlach toverde zich op mijn gezicht. Ergens was ik blij dat ik niet veel vrienden had. Oké, ik had meer vijanden dan vrienden en kennissen maar toch. Avalon en Joshua waren beide personen waarop ik kon rekenen. Plus ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen. Met een glimlach op mijn gezicht viel ik in slaap om de volgende morgen wakker te worden van Joshua's alarm. "Zet dat ding uit." Gromde ik terwijl ik me omdraaide en daarna het kussen over mijn hoofd trok.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    'Weltrusten,' zei ik met een glimlach, voor ik richting de meisjesvertrekken vertrok. Ik vroeg mij af op Jaylee er al was, maar toen ik er aan kwam, was het stil en donker in de kamer. Misschien sliep ze al, bedacht ik mijzelf en dus liet ik het licht maar uit, toen ik naar de badkamer ging en mij daar verkleedde en even douchte. Als laatste poetste ik mijn tanden en deed mijn haren in een vlecht, zodat ik morgen niet met een heksenkapsel wakker zou worden. Dan zou ik namelijk een half uur bezig zijn, om mijn haar uit de klit te halen en daar had ik geen zin in.
    Helemaal schoon stapte ik in mijn bed. Voor ik ging slapen, zette ik nog even snel een wekker, aangezien ik dan wist wanneer ik uit bed moest komen. Meestal was ik altijd wel wakker voor mijn wekker ging, maar ik bleef toch nog altijd even liggen, tot ik er echt uit moest. Mijn bed was immers lekker warm en voelde vertrouwt. Ook al was ik dan niet echt thuis, dit voelde wel als thuis.

    Ik opende mijn ogen, toen The Dirt Wispered van RIse Against door de kamer klonk. Snel plugde ik de oortjes in en luisterde het liedje verder, zonder dan Jaylee er last van had. Snel verdween ik de badkamer in en poetste daar mijn tanden, waarna ik mijn vlecht even goed deed en mij aankleedde. Vervolgens verliet ik zo stil mogelijk mijn kamer, op weg naar de eetzaal.


    Happy Birthday my Potter!

    [O my god! Die pyjama van Arlynn heb ik alleen in andere kleur!!! (: ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Joshua Callum Monrose. || Weerwolf.

    Nadat we na het donkere bos weer naar de campus waren gegaan had ik nog even een rondje door de campus gelopen. Daarna trof ik Anthony slapend in onze kamer aan. Ik grinnikte even en kleedde me om in mijn slaapkleding. Naja, een joggingsbroek . Ik ging tegen de muur aanzitten en zette de laptop weer op mijn schoot. Ik mixte nog een uurtje wat muziek en borg mijn laptop tevreden op. Ik ging liggen en trok de dekens over mij heen. Ik deed het licht uit en viel in een droomloze slaap. Ruw werd ik ontwaakt door mijn wekker die afging en Anthony die gromde dat ik dat ding uit moest zetten, waarna hij zijn kussen over zijn hoofd trok. Ik geeuwde even en pakte mijn mobiel waarop ik de wekker uitzetten. Ik zuchtte en rekte me uit. Eerste schooldag. Jippie! Not. Ik trok de deken over mijn hoofd en sloot mijn ogen voor een seconde. Shit! Ik had een shirt moeten aantrekken aangezien je nu mijn litteken en blauwe plekken kon zien. Ik zuchtte. Ach ja, dat kon er ook nog wel bij. Ik trapte de dekens van mij af. Ik keek even naar Anthony en daarna naar de badkamer. Snel stond ik op, pakte een setje kleding uit de kast en sprintte naar de badkamer. Ik deed hem op slot en grijnsde even. Ha! Lekker voor je. Ik was nu de eerste. Ik deed wat ik moest doen in de badkamer en kwam er aangekleed en wel uit. In de badkamer had ik ook nog mijn luchtje op gedaan die de meeste meisjes lekker vonden. Ik liep weer naar mijn bed en liet me er achterover opvallen. "Jij bent." zei ik met een ochtendstem.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Mila Elizabeth Holmes

    Ik knikte begrijpelijk. 'Dankje en ik begrijp het.' Ik zuchtte diep en keek naar mezelf in de spiegel. Ik was iets witter dan normaal, maar verder zag je niet echt iets. Langzaam liep ik de slaapkamer weer in en luiserde naar haar.
    'Nee, ik weet waar het is,' loog ik. Ik wilde haar niet van haar tekening afleiden. 'Mijn eerste les begint om 11,00 en daarna pas om 13.30.' Ik keek haar met klein glimlachje aan. 'Alleen woensdag is voor mij druk en bij jou?' Vragend keek ik haar aan. Met een glimlach bekeek ik haar tekening.
    'Wauw, ik zou willen dat ik dat talent had.' Met een grijns keek ik haar aan. 'Het is mooi en goed getekend.' Ik liep terug naar mijn bed en dacht even na. Ineens stond ze op en begon spullen te pakken. Ik knikte en stond om, om achter haar aan te lopen.
    'Ben jij ooit is aangevallen in de school?' Mijn hand gleed naar de pijnlijke pols. Hij deed nog steeds veel pijn. Ik keek oplettend om me heen. Heel erg op mijn gemak voelde ik me niet. Ik wist dan ook niet of ik opgelucht moest zijn wat we ineens midden in een drukke eetzaal stonden. 'Eet jij ook mee of ga je weg?' Vragend keek ik Avalon aan, terwijl ik aansloot in de rij voor eten. Ik had de tijd. Onwennig keek ik om me heen. Behalve Avalon, Benjamin en Griffin kende ik niet echt mensen. Enkel Anthony had ik een keertje gezien. Hoewel ik Benjamin dankbaar was, bleef ik liever uit zijn buurt. Ik voelde me ongemakkelijk, boos en dankbaar te gelijk. Ik wist niet wat ik ermee aan moest.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Anthony Ayan Maverick
    Ik hoorde wat gestommel en daarna verdween het biepende irritante geluid. Ik geeuwde, kreunde en bleef even zo liggen. Ik had nog geen zin om op te staan. Ik hoorde hoe Joshua begon rond te lopen, waarschijnlijk zou hij naar de badkamer gaan. Ik had zin om te protesteren maar mompelde enkel wat om daarna weer in een soort van tussenslaap te komen. “Jij bent.” Hoorde ik opeens waardoor ik met een zucht mijn ogen opende. Het kussen trok ik van mij hoofd en ik knipperde een paar keer om aan het licht gewend te geraken. Ik wreef in mijn ogen en zag hoe Joshua op zijn bed zat, al volledig omgekleed. Ik stond op, strekte mezelf uit om daarna naar mijn kast te slenteren en er wat kleding uit te nemen. “Jij bent echt veel te snel.” Mompelde ik om vervolgens in de badkamer te verdwijnen. Ik deed wat ik iedereen verwacht van wat je doet in een badkamer en kwam daarna aangekleed en volledig klaar naar buiten. Nog steeds stond mijn gezicht erg slaperig, ik was niet echt een ochtendpersoon. Bovendien had ik ook altijd te maken met een ochtendhumeur. “Laten we wat eten?” Vroeg ik maar eigenlijk deed ik de deur al open en slenterde naar beneden. Ik keek even naar beneden, naar mijn trui en glimlachte zachtjes. Het weerspiegelde exact hoe ik me viel. Ik liep binnen in de kantine en liet me zuchtend vallen aan een lege tafel. Ik legde mijn hoofd op mijn armen om daarna mijn ogen te sluiten. Nog eventjes slapen. Enkele seconden. Tuurlijk.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    In een goed humeur wandelde ik de eetzaal in. Het was nog vroeg, maar daar had ik eigenlijk nooit echt problemen mee. Mijn planning was dan ook om na het eten wat tijd buiten door te brengen, de frisse ochtendlucht op de snuiven en mij door deze te laten leiden en deze op mijn beurt ook weer te leiden. Misschien kon ik zelfs even naar het meer dat bedoeld was voor zeemeerminnen. Voor ons elementenbestuurders was er immers geen speciale plek en aangezien ik dol was op het water, bracht ik altijd veel tijd door bij het meer. Ik had uit mijn hoofd maar één les vandaag, dus ik had lekker veel vrije tijd.
    Mijn blik viel op een jongen, die leek te slapen aan zijn tafel. Ik grinnikte zachtjes en bekeek hem even. Volgens mij was het Anthony, een weerwolf van mijn leeftijd. Ik kende hem niet echt goed, maar aangezien hij mijn leeftijd had, wist ik wel wie het was. Ik besloot maar gewoon "sociaal" te doen en tegenover hem te gaan zitten. Ik blies een windvlaag in zijn richting.
    'Rise and shine, little sunshine,' grinnikte ik. Mijn ogen gleden over de tekst op zijn trui. 'Leuke trui.' Ik vond de tekst geniaal.


    Happy Birthday my Potter!

    Joshua Callum Monrose. || Weerwolf.

    Anthony was nadat hij zich had aangekleed de kamer verlaten. "Gast! Wacht op mij!" riep ik en snel liep ik ook naar de eettafel. Ik zag hem daar zitten met zijn armen op de tafel en zijn hoofd erop. Een meisje, van ongeveer mijn leeftijd die ik wel vaker had gezien liep zijn kant op en ging tegenover hem zitten. Ik zag dat ze wat lucht zijn kant op blies en wat zei. Dat ging niet werken. Ik liep op ze af en zette me naast Anthony. "Dat gaat niet werken. Bij Anthony moet je hardere maatregelen nemen." zeg ik grijnzend en ik pak mijn mobiel. Ik zoek een hardcore nummer op. Niet dat ik daar van hou maar ja als je Anthony als kamer genoot hebt en je moet hem wakker maken dan ben je verplicht om zo'n nummer op je mobiel te hebben. Ik zette het op het hardste volume en hield het wel een stukje bij Anthony zijn oor vandaan. Want als je het te dicht bij deed kon je daar als weerwolf echt last van hebben. We konden goed horen dus ook al zette ik hem op zijn zachts dan kon hij het nog horen. Maar hem ruw ontwaken is gewoon super grappig. Ik grijnsde weer en zette het liedje aan. Wake up you!


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †