• De vijf jongens van One Direction zitten in hun vliegtuig naar de Canarische eilanden. Ze gaan op vakantie om even uit te rusten. Ze zijn door het harde werken namelijk allemaal lichtelijk overspannen, en kunnen wel wat ontspanning gebruiken. Maar de reis verloopt niet zo soepel, helemaal niet zelfs. Het vliegtuig stort neer, op een onbewoond eiland. Geen van allen hebben ze een idee waar ze zijn. Maar ze zijn niet de enigen die de ramp overleefd hebben. Er zijn namelijk vijf meiden, die ook nog in leven zijn. Maar daar houdt het dan ook op, al zijn tien overlevenden nog best veel voor een vliegtuigongeluk. Het vliegtuig is kapot en in brand gevlogen, waaraan zij dus nog net op tijd aan ontsnapt zijn. Dit betekent wel dat alle bagage niet meer te redden valt. Ze hebben dus helemaal niets, behalve de kleren die ze aan hebben. Geen telefoon, en ook geen andere communicatiemiddelen. Conclusie: Ze zitten op het eiland vast zonder dat iemand, op hen na, dat weet. En dus moeten ze zien te overleven tot iemand ze ontdekt en red. Maar zie nog maar eens te overleven op een eiland waar je niets hebt behalve elkaar, een groot oerwoud en de zee om het eiland heen.


    De rollen:
    De jongens:
    - Louis Tomlinson || Licorne
    - Liam Payne || Fericire
    - Niall Horan || Aquari
    - Harry Styles || quin98
    - Zayn Malik || Appa


    De meiden:
    - VRIJ Gereserveerd door RachelXX
    - Savannah Hillary George || Malino
    - Avalon Montõja-Reaser || Limits
    - Phoebe Charley Lore || Paynez
    - Ohndrea “Andie” Dawnson || Rider


    De regels:
    - Geen oneliners. Probeer minimaal 4 regels vol te schrijven.
    - Probeer eens in de 3 dagen te posten. Het is niet erg als het niet lukt, maar wacht ook niet te lang a.u.b.
    - Maximaal twee personages per persoon.
    - Geen perfecte personages!
    - Alleen je eigen personage besturen.
    - Naamsveranderingen of lange tijd niet kunnen reageren, graag doorgeven.
    - Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
    - Alleen ik maakt nieuwe topics.
    - Geen ruzie OOC, IC mag het natuurlijk wel.
    - 16+ mag.
    - Het is misschien handig de regels af en toe opnieuw door te lezen, mocht ik wat aanpassen.
    - Als je iets niet snapt, mag je het natuurlijk altijd vragen (;


    Het begint op het moment dat het vliegtuig neergestort is en de personages, die eerst bewusteloos waren, een voor een ontwaken en ontdekken dat het vliegtuig in brand staat. Natuurlijk hoeft niet iedereen zich in het vliegtuig te bevinden. Het kan ook zo zijn dat de deur van het vliegtuig ook kapot was gegaan en iemand eruit geslingerd is, ergens op het eiland, of zoiets. Verzin iets leuks (:

    [ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 7:45 ]


    "Family don’t end in blood”

    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    "Oké, is goed!" roept de jongen, ineens vrolijk en hij trekt me overeind. Boos kijk ik hem aan.
    "Blijf van me af wil je!" sis ik. Jongens, jongens willen áltijd wat van je. Altijd het zelfde. De meesten storten zich gewoon meteen op je. Anderen palmen je eerst in. Ik wil niet dat mensen me aanraken. Dat is niet veilig. Mensen moeten bij me uit de buurt blijven.
    "Zeg, hoe heet je eigenlijk?" vraagt hij me, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
    Ik trek één wenkbrauw op. "Phoe- Charley Rivera." Shit, door mijn wazige hoofd ga ik fouten maken. "Fock, fock, fock," mompel ik zachtjes. "Hállo," zeg ik verontwaardigd. "Benieuwd wat er onder de kleren zitten? Pech gehad, ik ben niet zo makkelijk."
    Met grote stappen loop ik verder, hoeveel pijn het ook doet.

    [ bericht aangepast op 26 juni 2013 - 20:21 ]


    Reality's overrated.

    [Mijn topics,
    iemand voor Liam?]


    Do what people say you can't.

    [Yeah, hij kan naar Phoebe/Charley komen? Louis is daar ook?]

    [ bericht aangepast op 26 juni 2013 - 21:23 ]


    Reality's overrated.

    Paynez schreef:
    [Yeah, hij kan naar Phoebe/Charley komen? Louis is daar ook?]


    "Family don’t end in blood”

    Paynez schreef:
    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    "Oké, is goed!" roept de jongen, ineens vrolijk en hij trekt me overeind. Boos kijk ik hem aan.
    "Blijf van me af wil je!" sis ik. Jongens, jongens willen áltijd wat van je. Altijd het zelfde. De meesten storten zich gewoon meteen op je. Anderen palmen je eerst in. Ik wil niet dat mensen me aanraken. Dat is niet veilig. Mensen moeten bij me uit de buurt blijven.
    "Zeg, hoe heet je eigenlijk?" vraagt hij me, terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden.
    Ik trek één wenkbrauw op. "Phoe- Charley Rivera." Shit, door mijn wazige hoofd ga ik fouten maken. "Fock, fock, fock," mompel ik zachtjes. "Hállo," zeg ik verontwaardigd. "Benieuwd wat er onder de kleren zitten? Pech gehad, ik ben niet zo makkelijk."
    Met grote stappen loop ik verder, hoeveel pijn het ook doet.


    Louis William Tomlinson
    "Phoe- Charley Rivera", verbetert ze zichzelf, waarna ik haar zachtjes hoor vloeken.
    "Hállo, benieuwd wat er onder de kleren zit? Pech gehad, ik ben niet zo makkelijk," bijt ze me toe, waarna ze met grote stappen wegloopt. Ik kijk haar eerst niet-begrijpend aan, maar realiseer me dan dat ik waarschijnlijk aan het staren was. Vlug versnel ik mijn pas iets en haal haar in.
    "Sorry, zo bedoelde ik het niet, ik wilde alleen kijken of je niet ergens een wond had, zoals ik op mijn achterhoofd," zeg ik vlug en leg mijn hand op haar arm.
    "Ik ben trouwens Louis, Louis Tomlinson. Misschien ken je me al, maar misschien ook niet, dus ik dacht; ik stel me toch maar even voor," ratel ik erachteraan.
    "Dus... Phoe-Charley. Weet jij wat er gebeurt is en hoe we hier zijn beland?"


    "Family don’t end in blood”

    Liam James Payne

    Ik tastte met mijn linkerhand wat rond terwijl ik mijn ogen nog even gesloten hield. Mijn hoofd bonkte als een gek, maar ik had nog niet echt een idee waarom. Ik opende mijn ogen om te kijken waar ik nou precies was. Doordat ik recht in de zon keek werd ik half verblind. Na een aantal keer knipperen waren mijn ogen gewend aan het licht. Mijn lichaam bleef stil zitten maar mijn ogen speurde de vlakte af. Ik leunde met mijn rug tegen een omgevallen boomstam aan. Wat was er ook al weer gebeurd? Ik probeerde het me te herinneren maar door de flinke hoofdpijn kwam ik niet verder dan vliegtuig en Caribische Eilanden. Ik stond op en keek nog een keer rond of ik een bekende zag. Misschien één van de jongens? Ik veegde het zand van mijn broek af. Als al het zand er af is, zit er een kleine en rode vlek. Bloed. Op mijn hand zat een kleine snee. Fijn. Ik zocht weer rond of ik iets bruikbaars kon vinden, om mijn hand te laten stoppen met bloeden. Toen viel mijn oog op Louis en een meisje die ik niet ken. Ik liep rustig naar ze toe en mompelde een zachte 'Hai' naar beide waarna ik dicht in de buurt ging zitten, vanwege mijn enkel, die ook al vreselijk pijn deed. Ik liet het even zitten en keer Louis en het meisje weer aan.


    Do what people say you can't.

    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    "Sorry, zo bedoelde ik het niet, ik wilde alleen kijken of je niet ergens een wond had, zoals ik op mijn achterhoofd," zegt de jongen, terwijl hij me inhaald.
    Ik snuif. "Natuurlijk, dummy, natuurlijk. Alsof jij anders bent dan al de jongens in deze wereld."
    Erg gewond ben ik niet, er zit een grote snee op mijn bovenbeen, maar het is ondiep. En een paar brandwonden. Maar niet heel erg. Ik ben veel erger gewend. Ik heb littekens zat.
    "Ik ben trouwens Louis, Louis Tomlinson. Misschien ken je me al, maar misschien ook niet, dus ik dacht; ik stel me toch maar even voor," rateld de jongen.
    "Waar zou ik je dan van moeten kennen?" Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik heb niet eens een idee wie de president op dit moment is," zeg ik eerlijk. Ik schop tegen een klein steentje. Dat door de lucht vliegt en een stukje verder weer in het zand beland.
    "Dus... Phoe-Charley. Weet jij wat er gebeurt is en hoe we hier zijn beland?" vraagt de jongen- Louis Tomlinson.
    "Ik heet Charley!" sis ik. "Het vliegtuig storte neer," zeg ik schouderophalend. "Kan gebeuren."
    Ik rommel in mijn zakken. Op zoek naar... Iets.
    "Hai," klinkt het ineens.
    Ik kijk op, een jongen met chocoladebruine ogen zit in het zand.
    "Hoi," zeg ik simpel. "Oké, dummy en zandjongen - voor de duidelijkheid als ook jij denkt dat ik je zou moeten kennen, ik heb geen idee, leer me eerst maar wie Barack Obama is - hebben jullie iets bruikbaars bij jullie?" vraag ik dan.
    Ondertussen pleur ik alles uit mijn zakken op het zand. Doorzoeken doe ik later wel. Eén paspoort - die van Charley, ik heb geen echt paspoort, officieel besta ik niet eens. Toch heb ik ooit een paspoort voor mezelf gemaakt, voor ik bedacht dat het slimmer was ook mijn naam, leeftijd en alles te faken. Mijn andere hou ik in mijn zak. Ze kunnen me zoveel, maar mijn echte identiteit ga ik ze niet geven. Niet zomaar. Dan moet ik wel heel ver heen zijn. Een pakje sigaretten. Een aansteker. Dat is de eerste lading die uit mijn zakken komt. En ik blijf zoeken naar meer. Want dit kan toch niet alles zijn? Zo wel, dan is dat behoorlijk shit. Want hoewel de behoefte aan een sigaret nu meer dan ooit is: Echt overleven kan je er niet mee. En aan twee fake paspoorten heb je ook niks.


    Reality's overrated.

    Paynez schreef:
    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    "Sorry, zo bedoelde ik het niet, ik wilde alleen kijken of je niet ergens een wond had, zoals ik op mijn achterhoofd," zegt de jongen, terwijl hij me inhaald.
    Ik snuif. "Natuurlijk, dummy, natuurlijk. Alsof jij anders bent dan al de jongens in deze wereld."
    Erg gewond ben ik niet, er zit een grote snee op mijn bovenbeen, maar het is ondiep. En een paar brandwonden. Maar niet heel erg. Ik ben veel erger gewend. Ik heb littekens zat.
    "Ik ben trouwens Louis, Louis Tomlinson. Misschien ken je me al, maar misschien ook niet, dus ik dacht; ik stel me toch maar even voor," rateld de jongen.
    "Waar zou ik je dan van moeten kennen?" Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik heb niet eens een idee wie de president op dit moment is," zeg ik eerlijk. Ik schop tegen een klein steentje. Dat door de lucht vliegt en een stukje verder weer in het zand beland.
    "Dus... Phoe-Charley. Weet jij wat er gebeurt is en hoe we hier zijn beland?" vraagt de jongen- Louis Tomlinson.
    "Ik heet Charley!" sis ik. "Het vliegtuig storte neer," zeg ik schouderophalend. "Kan gebeuren."
    Ik rommel in mijn zakken. Op zoek naar... Iets.
    "Hai," klinkt het ineens.
    Ik kijk op, een jongen met chocoladebruine ogen zit in het zand.
    "Hoi," zeg ik simpel. "Oké, dummy en zandjongen - voor de duidelijkheid als ook jij denkt dat ik je zou moeten kennen, ik heb geen idee, leer me eerst maar wie Barack Obama is - hebben jullie iets bruikbaars bij jullie?" vraag ik dan.
    Ondertussen pleur ik alles uit mijn zakken op het zand. Doorzoeken doe ik later wel. Eén paspoort - die van Charley, ik heb geen echt paspoort, officieel besta ik niet eens. Toch heb ik ooit een paspoort voor mezelf gemaakt, voor ik bedacht dat het slimmer was ook mijn naam, leeftijd en alles te faken. Mijn andere hou ik in mijn zak. Ze kunnen me zoveel, maar mijn echte identiteit ga ik ze niet geven. Niet zomaar. Dan moet ik wel heel ver heen zijn. Een pakje sigaretten. Een aansteker. Dat is de eerste lading die uit mijn zakken komt. En ik blijf zoeken naar meer. Want dit kan toch niet alles zijn? Zo wel, dan is dat behoorlijk shit. Want hoewel de behoefte aan een sigaret nu meer dan ooit is: Echt overleven kan je er niet mee. En aan twee fake paspoorten heb je ook niks.


    Louis William Tomlinson.
    Charley antwoordt dat het vliegtuig is neergestort. "Kan gebeuren," zegt ze er achteraan en haalt haar schouders op. Ze doet er wel erg luchtig over. Alsof het haar elke week gebeurt.
    "Hai," mompelt iemand zachtjes. Ik kijk op.
    "Liam!" roep ik vrolijk, blij dat ik een bekende zie. Ik spring op en ren op hem af, om hem een wurgknuffel te geven.
    Ik laat hem weer los en kijk hem aan. "Oh mijn god, Liam, je bent het echt! Ik ben zo blij je levend te zien! Charley vertelde mij net dat ons vliegtuig is neergestort! Oh mijn god! We hadden wel dood kunnen zijn!" Alles komt in één lange woordenstroom uit mijn mond.
    Ik hoor hoe Charley kortaf 'hoi' mompelt. "Oké, dummy en zandjongen - voor de duidelijkheid als ook jij denkt dat ik je zou moeten kennen, ik heb geen idee, leer me eerst maar wie Barack Obama is - hebben jullie iets bruikbaars bij jullie?" vervolgt ze. Ze begint van alles uit haar zakken te halen: Een paspoort, een aansteker en een pakje sigaretten. Ik laat ook maar mijn handen in mijn zakken glijden. Ik vind mijn mobiele telefoon - waar ik niks aan heb, aangezien ik hier geen bereik heb -, mijn paspoort, een karamel toffee, een opgepropte zakdoek en een klein stressballetje met een smiley erop. Ik heb een joggingbroek aan met wijde zakken, vandaar dat er zoveel in kan. Maar ik heb er allemaal niets aan, helaas.


    "Family don’t end in blood”

    Avalon Montõja-Reaser.

    "Laten we een rustplaats vinden, we zijn beide blijkbaar erg moe. Tenzij je niet met mij opgescheept wilt zitten de komende uren," stelt hij voor. Ik knik instemmend en sta dan gedesoriënteerd op. "Zal waarschijnlijk wel zo zijn, een geliefd persoon ben ik blijkbaar niet." Mompelt hij er snel achteraan. ‘Je moet jezelf niet zo te min doen, maar vertel me eerst maar je naam, want de mijne weet je al.’ Ik draai me om en plotseling valt mijn blik op een drietal. ‘Hey!’ Gil ik zo hard ik kan. ‘Hey!’ Roep ik nog eens. Wij zijn blijkbaar niet de enige overlevenden. Twistend kijk ik naar mijn shirt, of tenminste het is veranderdin een topje. Het bedekt alleen nog mijn bh, voor niets komt de zon op. Ik zucht en zwaai nog even naar het drietal waarna ik me weer op de blonde jongen richt. ‘We zijn niet de enige twee overlevenden.’ Zeg ik met een flauw glimlachje waarna ik naast hem neerplof.


    [Sorry voor dit slechte stukje.]

    [ bericht aangepast op 30 juni 2013 - 21:04 ]

    [Ik zal vanavond tot morgenavond niet online zijn, dus niet kunnen schrijven.]

    [ :[ ]

    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    De jongen met de chocoladebruine ogen heet blijkbaar Liam. Mooi, weet ik dat ook weer. Niet dat ik er heel veel aan heb, als we doodgaan boeit het me toch niet met wie ik doodga. En zandjongen is een prima naam, ik moet nog even iets beters bedenken. Wacht. Puppy. Dat is het. Dummy en Puppy. Past mooi bij elkaar.
    Dummy haalt een hoop zooi uit zijn zakken terwijl ik verder zoek. Het enige wat ik verder nog uit mijn zakken haal is een pakje kouwgom. Mint. Ik haat het om een slechte adem van de sigaretten te hebben. Vandaar. Dan gris ik het pakje sigaretten en de aansteker van de grond.
    "Sorry jongens, althans ik ga er van uit dat jullie jongens zijn, die aansteker kunnen we beter gebruiken-" Ineens bedenk ik me dat ik een soort van toestemming vraag, wat nergens op slaat, dat doe ik nooit. "Whatever."
    De sigaretten zijn half verzopen, maar dat deert me niet. Ik prop een dodelijk stokje tussen mijn zwart gestifte lippen en laat dan mijn ogen naar de bodem van het pakje gaan. Waar een zakje ligt. Drugs. Geen twijfel mogenlijk. "Tuurlijk," mompel ik. "Het zal ook niet." Dan steek ik de aansteker aan en een bescheiden vlammetje ontstaat. Ik grijns. Hij doet het nog.


    Reality's overrated.

    Louis William Tomlinson.
    Ik hoor een meisjesstem roepen en kijk om. Ik zie nu ook Niall zitten. Een vrolijke lach ontstaat op mijn gezicht als ik zie dat ook hij de ramp heeft overleefd. Ik wil naar ze toe rennen, als ik zie dat Charley opstaat en wegloopt. Ze mompelt eerst nog iets, maar ik kan niet verstaan wat. Ik zie al ongeveer wat ze gaat doen. Vlug prop ik al mijn troep weer in mijn zakken, - je weet maar nooit -, en ren naar haar toe. Mijn vermoeden was juist; Ze gaat een sigaret opsteken. Mooi niet. Ik zie hoe er een vlammetje uit de aansteker komt. Nog net op tijd sta ik voor haar en gris de aansteker uit haar handen.
    "Ik denk dat het beter is als ik deze bij me houdt. We kunnen hem wel voor betere dingen gebruiken dan het naar de filistijnen brengen van je longen."
    Ik stop het ding veilig in mijn zak en glimlach kort naar haar. Daarna draai ik me om en loopt terug naar Liam.

    [ bericht aangepast op 30 juni 2013 - 21:40 ]


    "Family don’t end in blood”

    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    Dummy rent naar me toe en grist de aansteker uit mijn handen. Mijn gezicht betrekt. En ik bal mijn vuisten.
    "Ik denk dat het beter is als ik deze bij me houdt. We kunnen hem wel voor betere dingen gebruiken dan naar de fillestijnen brengen van je longen," zegt hij waarna hij mijn aansteker in zijn zak stopt.
    "DAT DEED JE NIET?!" schreeuw ik waarna ik een stap richting de jongen zet en hem een harde klap in zijn gezicht geef. Ik grijp hem vast bij zijn shirt. En bal mijn vuist voor zijn gezicht. Kwaad kijk ik hem aan. "Dat doe je nooit meer, begrijp je me?" Ik geef een stomp in zijn maag. En probeer dan mijn mes te pakken. Maar ik bessef dat ik die niet bij me heb. "Wees blij dat wapens verboden zijn in het vliegtuig en dat ik geen zin had in problemen. Goed voor je dat ik Érwìn niet ben, dan had ik je schedel met blote handen ingeslagen." Ik gris de aansteker uit zijn zak. Kan me niks schelen dat -dat best raar is. Eigenlijk ben ik op dit moment zó boos dat ik dingen zeg die ik niet kan zeggen. Dingen die hem over mijn identiteit maken twijfelen. Als hij dat niet al deed. Dingen die hem een clue geven dat ik eigelijk helemaal niet ben wie ik me voordoe. Ik steek de sigaret op. Dummy nog steeds stevig vasthoudend. En blaas dan de rook hard in zijn gezicht uit. Net goed voor hem. Dan laat ik hem los "Eikel," grom ik terwijl ik me omdraai.
    Terwijl ik nog een trekje neem ga ik naar het water, waar ik neerplof. Ik trek mijn schoenen uit en af en toe raakt het water mijn blote voeten net. Ik tuur naar de lucht. Gefrustreerd. Mijn hoofd is een troep. Als een verslaafde die probeert af te kicken. Maar dat ben ik niet, niet echt in ieder geval. Ik ben niet verslaafd. En ik probeer zeker niet af te kicken. Ik heb gewoon af en toe behoefte aan een sigaret. Of aan drank. Op dit moment spoken er drie dingen door mijn hoofd. Nicotine. Alcohol. Drugs. Hoewel ik zover mogenlijk bij dat laatste vandaan probeer te blijven, bij alledrie eigenlijk, en het niet aan wil raken - nou, niet op de spuit/slik/snuif/rook/whatever-manier. Het spul houd me wel in leven door het te verkopen - heb ik nu zo'n behoefte. Zo'n onbedwingbare behoefte.
    De sigaret heb ik. De drank niet. Behalve dat plastic bekertje vloeistof dat ik in het vliegtuig heb gehad. En drugs heb ik ook. Ik zoek het pakje. Ik voel me zelfs amper schuldig. Maar schrik dan als ik besef dat het pakje, open en bloot op de grond is gevallen toen ik Dummy half wurgte. Fuck.

    [ bericht aangepast op 30 juni 2013 - 21:22 ]


    Reality's overrated.

    [Lol, ik wil even zeggen dat Ava naar jullie geschreeuwd had ^^]