• De vijf jongens van One Direction zitten in hun vliegtuig naar de Canarische eilanden. Ze gaan op vakantie om even uit te rusten. Ze zijn door het harde werken namelijk allemaal lichtelijk overspannen, en kunnen wel wat ontspanning gebruiken. Maar de reis verloopt niet zo soepel, helemaal niet zelfs. Het vliegtuig stort neer, op een onbewoond eiland. Geen van allen hebben ze een idee waar ze zijn. Maar ze zijn niet de enigen die de ramp overleefd hebben. Er zijn namelijk vijf meiden, die ook nog in leven zijn. Maar daar houdt het dan ook op, al zijn tien overlevenden nog best veel voor een vliegtuigongeluk. Het vliegtuig is kapot en in brand gevlogen, waaraan zij dus nog net op tijd aan ontsnapt zijn. Dit betekent wel dat alle bagage niet meer te redden valt. Ze hebben dus helemaal niets, behalve de kleren die ze aan hebben. Geen telefoon, en ook geen andere communicatiemiddelen. Conclusie: Ze zitten op het eiland vast zonder dat iemand, op hen na, dat weet. En dus moeten ze zien te overleven tot iemand ze ontdekt en red. Maar zie nog maar eens te overleven op een eiland waar je niets hebt behalve elkaar, een groot oerwoud en de zee om het eiland heen.


    De rollen:
    De jongens:
    - Louis Tomlinson || Licorne
    - Liam Payne || Fericire
    - Niall Horan || Aquari
    - Harry Styles || quin98
    - Zayn Malik || Appa


    De meiden:
    - VRIJ Gereserveerd door RachelXX
    - Savannah Hillary George || Malino
    - Avalon Montõja-Reaser || Limits
    - Phoebe Charley Lore || Paynez
    - Ohndrea “Andie” Dawnson || Rider


    De regels:
    - Geen oneliners. Probeer minimaal 4 regels vol te schrijven.
    - Probeer eens in de 3 dagen te posten. Het is niet erg als het niet lukt, maar wacht ook niet te lang a.u.b.
    - Maximaal twee personages per persoon.
    - Geen perfecte personages!
    - Alleen je eigen personage besturen.
    - Naamsveranderingen of lange tijd niet kunnen reageren, graag doorgeven.
    - Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
    - Alleen ik maakt nieuwe topics.
    - Geen ruzie OOC, IC mag het natuurlijk wel.
    - 16+ mag.
    - Het is misschien handig de regels af en toe opnieuw door te lezen, mocht ik wat aanpassen.
    - Als je iets niet snapt, mag je het natuurlijk altijd vragen (;


    Het begint op het moment dat het vliegtuig neergestort is en de personages, die eerst bewusteloos waren, een voor een ontwaken en ontdekken dat het vliegtuig in brand staat. Natuurlijk hoeft niet iedereen zich in het vliegtuig te bevinden. Het kan ook zo zijn dat de deur van het vliegtuig ook kapot was gegaan en iemand eruit geslingerd is, ergens op het eiland, of zoiets. Verzin iets leuks (:

    [ bericht aangepast op 12 juli 2013 - 7:45 ]


    "Family don’t end in blood”

    [MT]

    [ bericht aangepast op 25 juni 2013 - 21:39 ]


    El Diablo.

    [Mijn Topics.]


    Reality's overrated.

    Paynez schreef:
    [Mijn Topics.]


    But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

    Paynez schreef:
    [Mijn Topics.]

    [Mijn topics, iemand voor Ava?]

    Avalon Reaser.

    Mijn hoofd bonkt en pijnlijk, met veel gekreun, sta ik op. Wat is dit? Plotseling herinner ik me alles weer. Hoe ik hier alleen had gezeten, helemaal klaar om naar huis te gaan, plost begon het vliegtuig te beven en voor ik het weet waren we neergestort. Ik brom en probeer door de rook heen te lopen. ‘Ik heb echt gebrek aan levensgeluk.’ Mompel ik dan. Plots voel ik iets onder mijn hand, ik buk en al snel zie ik het beter. Een gil verlaat mijn mond. Lijken! Ik loop snel terug naar wat er nog over is van mijn plaats en zoek naar mijn handbagage. Als ik die gevonden heb, houd ik mijn hand voor mijn mond en sprint zo snel mogelijk het vliegtuig uit. Eenmaal daar omringen de brandende vlammen mij en hinkelend ren ik weg. Als ik ongeveer dertig meter van het vliegtuig af ben val ik in het zand. Grommend blijf ik daar liggen, om na een tweetal minuten weer op te staan en geschoqueerd maar toch ook fascinerend naar het vliegtuig te staren.

    [ bericht aangepast op 25 juni 2013 - 22:19 ]

    Limits schreef:
    [Mijn topics, iemand voor Ava?]


    [Als je wilt Niall ?]


    But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

    Aquari schreef:
    (...)

    [Als je wilt Niall ?]


    [Je mag ’m wel naar Ava sturen ^^]

    Louis William Tomlinson
    Moeizaam open ik mijn ogen en probeer recht te gaan zitten, door op mijn ellebogen te steunen. Waar ben ik? Ik knipper een paar keer met mijn ogen, omdat het daglicht behoorlijk fel is vergeleken bij het donker dat mijn ogen net zagen toen ik -althans, daar ga ik vanuit- buiten bewustzijn was. Nu ik wat meer zie, doe ik nog een poging de omgeving te bestuderen. Ik zie een palmboom, wel heel dicht achter me. Mijn voeten liggen in het water. Aan een voet zit een doorweekte schoen, die de helft is van een paar TOMS, en aan de andere voet zit... niets. Mijn andere schoen is weg. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik moet een redelijk harde klap gemaakt hebben, een schoen gaat niet zomaar uit. Al zitten TOMS niet heel vast aan je voeten, ze zitten stevig genoeg.
    Ik kijk verder om me heen en kom tot de conclusie dat ik me in het zand bevind, dat er niet ver weg van mij een soort oerwoud is en dat ik geen andere levende ziel in mijn omgeving kan bespeuren. Fijn, dat heb ik weer. Ik probeer op te staan, maar wordt tegen gehouden door een steek in mijn achterhoofd. Voorzichtig tast ik er met mijn hand naar en voel iets warms. Als ik mijn hand terughaal zie ik dat het bloed is, en zodra ik achter me kijk zie ik het zelfde rode spul op de stam van de palmboom zitten. Waarschijnlijk ben ik dus met mijn hoofd tegen de palmboom aangevallen.


    "Family don’t end in blood”

    Niall Horan
    Met een luide kreun opende ik mijn ogen. Nieuwsgierig keek ik in het rond en zag dat ik in het zand lag, vreemd. Weer verliet een kreun mijn mond toen ik overeind ging zitten. Waar was ik ? Ik keek beter in het ron. Zand,water, vliegtuig, gras en bomen. Een frons verscheen op mijn voorhoofd. "Wacht eens even, vliegtuig?" Mompelde ik en verward krabte ik in mijn nek. Herinneringen kwamen terug hoe we het ene momemt nog in het vliegtuig zaten en het andere moment het vliegtuig hevig begon te beven. Ik verklaarde hier uit dat we neergestort waren. Waren er meer overlevende op dit eiland. Of was ik de enigste? Snel sprong ik op en keek naar het rokende vliegtuig. Het was er erg aan toe, overal door de rook zag je lijken liggen. Verward liep ik richting het vliegtuig. Een meisje met donkerblonde haren kwam in mijn zicht, gelijk rende ik door het zand in een drafje naar het meisje toe. Ze kwam me bekend voor, waarschijnlijk zat ze dicht bij mijn stoel. Ik ging naast haar staan en staarde fascinerendnaar het vliegtuig. "Wow.." kon ik alleen mompelen en zakte neer op het zand.


    [Slecht stukje, sorry. Zit op de tablet :3]


    But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

    Savannah Hillary George

    Ik open mijn ogen en knijp ze gelijk weer dicht door een fel licht. Nou, dat is wel heel anders vergeleken met een paar seconden geleden. Ik zucht even en open mijn ogen dan voorzichtig. Zo ging het al wat beter.. Ik probeer wat rechter te zitten maar staak de poging als ik een stekende pijn in mijn pols voel. Nou, lekker is dat.. Ik bijt op mijn lip en duw mezelf met mijn andere hand omhoog. Ik kijk even om me heen en frons. Nou, dit is heel leuk... Hoor je het sarcasme? Ik weet niet waar ik ben en hoe ik hier ben gekomen, maar oké. Ik zucht en kijk even naar mezelf. Mijn linkerpols is opgezwollen en blauw, mijn armen en benen zitten onder de schrammen en mijn gezicht is denk ik ook niet onbeschadigd. Ik kijk even naar mijn pols en denk na. Hoe ga ik dit nou weer doen, het moet verbonden worden dat weet ik wel. Ik duw mezelf van het zand en kijk om me heen. Waar zal ik heen gaan.. Verband ofzo zal ik denk ik niet snel krijgen, dus ik moet wat anders vinden...


    El Diablo.

    Aquari schreef:
    Niall Horan
    Met een luide kreun opende ik mijn ogen. Nieuwsgierig keek ik in het rond en zag dat ik in het zand lag, vreemd. Weer verliet een kreun mijn mond toen ik overeind ging zitten. Waar was ik ? Ik keek beter in het ron. Zand,water, vliegtuig, gras en bomen. Een frons verscheen op mijn voorhoofd. "Wacht eens even, vliegtuig?" Mompelde ik en verward krabte ik in mijn nek. Herinneringen kwamen terug hoe we het ene momemt nog in het vliegtuig zaten en het andere moment het vliegtuig hevig begon te beven. Ik verklaarde hier uit dat we neergestort waren. Waren er meer overlevende op dit eiland. Of was ik de enigste? Snel sprong ik op en keek naar het rokende vliegtuig. Het was er erg aan toe, overal door de rook zag je lijken liggen. Verward liep ik richting het vliegtuig. Een meisje met donkerblonde haren kwam in mijn zicht, gelijk rende ik door het zand in een drafje naar het meisje toe. Ze kwam me bekend voor, waarschijnlijk zat ze dicht bij mijn stoel. Ik ging naast haar staan en staarde fascinerendnaar het vliegtuig. "Wow.." kon ik alleen mompelen en zakte neer op het zand.


    [Slecht stukje, sorry. Zit op de tablet :3]


    Avalon Reaser.

    Plotseling kwam er een jongen naast me staan. Hij leek een harde klap te hebben gehad. “Wow..” Hoorde ik hem zeggen. Ik knikte even en bestudeerde toen mijn eigen lichaam. Gelukkig had de comfortabele vliegtuigstoel de klap opgevangen en was ik er niet zo erg aan toe als de blonde jongen. Ik had een paar schrammen en mijn arm lag open. Mijn eerst nog witte t-shirt was roodgekleurd en snel tilde ik hem op. Waarschijnlijk was ik op iets scherps terechtgekomen want er zat een hevig bloedend gat in mijn buik. Raar dat ik dat niet gevoeld had. Ik keek de jongen aan. ‘Avalon.’ Stelde ik me voor. Ik schraapte mijn keel aangezien ik schrok van mijn eigen hese stem. Ik scheurde een stuk van mijn shirt af en wikkelde dat om mijn buik. Ik pakte een stok die binnen handbereik lag en zette daarmee mijn ‘verband’ vast. Ik gooide de stok weer weg en goedkeurend keek ik naar mijn buik. Ik kroop wat dichter naar het water toe om van mijn handen een kommetje te maken en wat water te pakken, omdat vervolgens over mijn buik heen te laten stromen. Mijn verband werd daardoor wel doorweekt maar het zorgde voor een verkoelend effect. Het gat brandde maar ik probeerde de pijn te negeren, net zoals ik dat net had gedaan. Misschien waren hier nog wel meer overlevenden. Voor een net neergestortte passagier voelde ik me meer dan goed. Het ongeluk had me een adrenaline-boost gegeven en ruw stond ik op om naar de blonde jongen te lopen. ‘Gaat het?’ Vroeg ik.

    [ bericht aangepast op 25 juni 2013 - 22:57 ]

    Niall Horan
    Het meisje knikte even en bestuurde haar lichaam. Haar t-shirt was rood gekleurd, door waarschijnlijk bloed, en haar armen lagen open en hadden een paar schrammetjes. Ik had het idee dat ze er best goed vanaf was gekomen. Ik had er net niks van gemerkt, maar ik voelde nu hevige pijn in mijn linkerarm en mijn heup. Mijn blik gleed naar mijn arm en zag dat er een akelige diepe snee in zat. Ik keek kort naar het hevig bloedende snee, maar al snel gleed mijn blik naar het meisje toen ik in mijn ooghoeken zag dat ze me aan keek. 'Avalon,' stelde ze zichzelf hees voor. Ze verbond haar buik met haar t-shirt en kroop naar het water toe, waar ze water over haar wond en verband liet glijden. Ruw stond ze weer op waarna ze weer mijn kant op liep. Een zicht verliet mijn mond toen ze vroeg of het ging. "Als je knallende koppijn, snee in mijn arm en pijn aan mijn heup wegtelt, gaat alles wel prima, denk ik," antwoorde ik schor doordat mijn keel droog aan voelde. "Ik ben trouwens Niall, Niall Horan," zei ik tegen Avalon en keek haar kort aan. Ik liet mijn handen naar mijn shirt glijden en ze tilden mijn vochtige donkerblauwe shirt op. Ik keek naar mijn heup die helemaal paars was geworden. Een kreun verliet mijn mond en mompelde iets wat moest lijken op 'Echt altijd ik weer.' Ik liet me pijnlijk achterover in het zand zakken en haalde mijn hand door de blonde lokken die warrig over mijn voorhoofd lagen. Mijn arm legde ik zo dat er geen zand in mijn snee kwam. "Verdomme," kwam er vloekend uit mijn mond


    But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

    Avalon Reaser.

    "Als je knallende koppijn, snee in mijn arm en pijn aan mijn heup wegtelt, gaat alles wel prima, denk ik," vertelde hij mij schor. Hij tilde zijn shirt op en een grote paars en blauwe vlek bedekte zijn heup. Hij liet zich achterover vallen in het zand en even bedacht ik me wat ik moest doen. De snee in zijn arm moet gereinigd worden, zout uit het water is een optie, maar dat is niet de beste. Mijn blik viel op mijn tasje, die ik net had meegregrist en hinkelend liep ik ernaartoe. Ik opende het snel en mijn bebloede hand liet vieze afdrukken na. Mijn mobieltie! Haastig probeerde ik iemand te bellen, maar geen bereik. Dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Ik beet bedenkelijk op mijn lip en keek zoekend door mijn tasje. Een koekje, een boek, een klein potje met reinigingszalf voor je gezicht, make-up en mijn portomonnee. Ik gristte het potje met zalf eruit en draaide het dekseltje eraf. Snel haalde ik alle zalf eruit en zo snel als ik kon, met mijn gekneusde voet, liep ik naar het water toe om daar het potje te vullen. Toen ik me liet vallem besefte ik pas hoe moe ik eigenlijk was. Ik kreunde en beet vloekend op mijn lip. Met alle kracht die ik nog in me had liep ik met het gevulde potje met water naar de jongen toe. Ik liet me op me knieën vallen op voorzichtig met mijn hand over zijn wond te strijken. ‘Even doorbijten.’ Meldde ik. Ik liet een klein beetje water erover heen druppelen. Dit zou vast en zeker branden, maar dit is wel het beste. Ik scheurde nog een stuk van mijn shirt af, die steeds korter begon te worden, en drukte die hard op zijn wond. ‘Het zout in het water reinigt je wond.’ Legde ik kort uit. Ik was blij dat ik een cursus EHBO had gedaan. Ik wreef in mijn ogen en keek zuchtend naar de jongen.

    Phoebe Charley Lore || 17 jaar || Straatmeisje. Beter bekend als: Charley Florence Rivera || 18 jaar || Serveerster.

    Ik snak naar adem, hoestend door de rook die ik inadem. Wacht. Dat is al het eerste wat niet hoort. Rook. Wat is er eigenlijk gebeurd? Ik til mijn zware hoofd op. En wat me opvalt is dat er een donkergrijze wolk hangt. Mijn benen zitten klem onder een stel stoelen. Hoe ik zo belland ben weet ik niet. Maar het is slecht nieuws. Erg slecht nieuws. Toch, ik heb geleerd altijd door te gaan, dus ook nu probeer ik uit alle macht de koffers van mijn benen te halen. Ik grom als het niet lukt.
    Sterke slagen maak ik met mijn armen. Ik ben uit het vliegtuig het water ingesprongen. Echt zwemmen kan ik niet. Ik heb nooit geleerd te zwemmen. Ik heb nooit les gehad. Maar ik ben sterk en zal volhouden. En ja, naar lucht happend beland ik op het strand. Ik spuw het beetje water uit wat ik heb binnen gekregen. Ik ben kortademig, wat snel voorbij moet zijn. Of er gaat iets niet goed. Te veel water in je longen is schadelijk, zelfde voor rook. En bij beiden gaat nu iets niet goed. Het duurt vierentwintig uur. Die kennis heb ik omdat er een gebouw in de brand vloog. Noran was ontsnapt, maar overleed tweeëntwintig uur later nog. Mijn hoofd bonkt, maar dat is normaal. Niet goed, maar ook niks om me grote zorgen te maken.
    Ik sleep mezelf verder het strand op. Waar ik op het zand neerplof. Ik blaas mijn haar uit mijn gezicht en sta dan op. Tijd voor rusten heb ik niet, ik moet hier weg komen.


    Reality's overrated.