Mystical Island || 1 - Speeltopics

Rollentopic (als je mee wil doen plaats jou personage dan hier):
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=152075

REGELS:
- Meld naamveranderingen en afwezigheden.
- Minimum 6 lijntjes als je schrijft, aub.
- Je hebt alleen de controle over je eigen personages.
- Maximum twee personages
- Je mag er altijd bijkomen, zelfs als de RPG al een tijdje aan de gang is.
- Wanneer je ermee stopt, laat dan jezelf doodgaan of redden.
- Wanneer je in het verhaal komt, begin je met hoe je bent aangespoeld. Vliegtuig gecrasht? Boot gezonken? Alles kan!
- Let op je taal en 16+ mag, overdrijf alleen niet.
- Hij/Zij-vorm of ik-vorm maakt niet uit, doe maar wat jou het beste afgaat
- Vermijdt aub lange zinnen zonder leestekens zoals bijvoorbeeld deze want hoe grammaticaal correct ze ook mogen zijn en hoe goed je spelling ook is zinnen als deze lezen niet makkelijk en staan niet zo mooi.

PERSONAGES:
- Naam speler - roltopic;pagina
- Melissa Merckx Iniminimoshi - 1;1
- Bell "Nima" Liv Pasquana Appa - 1;1
- Mike Jo Dickens xSunshineee - 1;1
- Raven Elliot Cavett Macabre - 1;1
- Belinte Calis Smith Aquari - 1;1
- Luna Riley Moon Wolfheart - 1;1
- Avalon Rosely Williams After - 1;2
- Felix Peaux Yakatchi - 1;2
- Sophia Martin NikkiD - 1;2
- Amara Celia Rossini Telephonic - 1;2
- Lucille Maya Owers Karmin - 1;3
- Evan Smith Marlijncraft - 1;4
- Lucas Mathis Stone Karmin - 1;3
- Bradley Dusk Telephonic - 1;6
- Logan Adams NikkiD - 1;7
- Leonard Aaron Hayes Hylla - 1;5
- Nikolaus Maximilian Ludwig Castamere - 1;7
- Earl Sammy Yellowsand Marlijncraft - 1;8

[ bericht aangepast op 8 aug 2013 - 17:26 ]

---

Prettig gestoord zijn is een gave, geen ziekte.

Luna Riley Moon

De eindeloze zee strekt zich voor me uit terwijl mijn haar in de wind waait. Mijn ogen dwalen onophoudelijk over de zee, de stemmen negerend die om me heen klinken.
De omgeving begint meer te schommelen, steeds meer. De gillende stemmen, de trekkende armen negeer ik.
Als dit het eind moet zijn, dan moet het maar. Het maakt me geen fuck uit.
Dan voel ik hoe het water me omgeeft, me opslokt. Ik stribbel niet tegen, ik laat de dood me omgeven zoals een kind zich aan haar moeder vastklampt.
Mijn mond doe ik een stukje open, zodat er water mijn mond in stroomt.
Dan voel ik een harde klap tegen mijn rug. Ik drijf op en randje van de dood en het leven. Ik voel hoe het water nu alleen mijn onderlichaam omklemt.
Mijn ogen doe ik open. Een eiland strekt zich voor me uit.
Ik schop mijn schoenen uit, pak mijn medicijnen die een eindje verderop liggen, pak mijn schoenen op en ga het water uit waarna ik tegen een boom aan ga zitten.
Het boeit me geen fuck waar ik ben.

[Someone for Luna?]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Eyon Aeló Thomsons

Een... twee... wat kwam er na twee...een... twee... Ik voel steken door mijn hoofd gaan, ik hoofd een ruisen van de zee om mij heen. Herhaaldelijk voel ik water langs mijn lichaam omhoog kruipen, maar ook weer weg zakken. Drie... dat was het... drie kwam na twee...
Mijn ogen schieten open en meteen duw ik me overeind, ik veeg langs mijn gezicht en merk dat het zand is. Ik zet mijn tanden even op elkaar en trek een vies gezicht als ik het zand voel knarsen.
"Gatver..." mompel ik met een lichtelijk schorre stem en veeg mijn handen aan mijn natte broek af, veel nut heeft het niet. Ik kijk rond en leg mijn hand tegen mijn hoofd aan als er steken doorheen komen, en knijp mijn ogen even dicht. Dan open ik ze weer en zie mijn rugtas een paar meter voor mij liggen, ik kruip erheen en trek hem naar me toe, meteen open ik hem en zie dat de kleren die erin zitten ook helemaal nat zijn. Ik haal ze eruit en kijk om me heen, wanneer ik een steek zie loop ik er langzaam, ook door de zware kleren die ik aanheb, heen. Verspreid leg ik mijn kleren erop, zodat ze allemaal de kans hebben om te drogen. Ik kijk rond zodat ik de plek onthoud en draai me dan om. In de verte zag ik iets bewegen en ik besluit erheen te gaan. Toch vraag ik mij heel erg af waar ik ben.
Terwijl ik in de richting loop van waar ik iets zag bewegen denk ik na over wat er gebeurd is, maar veel kan ik mij niet meer herinneren. Het enige dat terugkomt is dat ik de boot starten en uit varen ging, alles ervoor én erna ben ik kwijt. Hoe dichter ik in de buurt kom hoe beter ik kan zien dat er een meisje zit.
"Hallo?" spreek ik zacht met een vraag in mijn stem. Ik ben niet de enige hier? Zo te zien is zij ook net aangespoeld. Hoe zou zij hier gekomen zijn?

[Dat meisje is Luna (; ]

[ bericht aangepast op 1 juli 2013 - 17:34 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

wauw...ik voel me best een amateur vergeleken met jullie

---

You can't not look cool with a crossbow.

Luna Riley Moon

Het waait zachtjes, en de haar komt in mijn gezicht te zitten. Ik blijf zitten, terwijl ik voor me uit kijk. Dan zie ik een gestalte, maar ik neem niet de moeite om ernaartoe te gaan, waarom zou ik?
De gestalte komt dichterbij, en ik zie nu duidelijk dat het een jongen is. Zwart haar, lichte huid en een snakebite in zijn onderlip.
"Hallo?" Zijn stem klinkt zacht en ik hoor een vraag in zijn stem. Hij is nat van het water waar hij net uit is gekomen.
"Hi." Zeg ik met een zachte schorre stem terug. Mijn stem gebruik ik niet vaak, waarom zou ik ook? Je kunt beter niks zeggen, vind ik. De stilte is fijn genoeg.
"Mijn naam is Luna," ik kijk naar hem op, waardoor er wat natte haren voor mijn ogen vallen. "En jij bent? Hoe ben je hier gekomen?" Vraag ik met een zachte stem terwijl ik nog steeds naar hem opkijk.
Dan kijk ik om me heen en zie dat overal bomen zijn en zand is. Ik hoor vogels fluiten, krekels, en andere dieren.
Of we hier veilig zijn zou ik niet kunnen zeggen, maar het boeit me ook helemaal niet. Wat heb ik nog aan mijn leven?
Ik zat in een tehuis, waar ze me aanspraken alsof ik een 4 jarig kind ben die iets heeft fout gedaan. Daar kon ik me altijd dood aan irriteren, had ik me maar dood geïrriteerd. Dan was ik nu niet hier, dan was ik weg, helemaal weg.

[Okii.(:]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Yakatchi schreef:
wauw...ik voel me best een amateur vergeleken met jullie

[Dat zal toch wel meevallen? *Je hoeft je geen amateur te voelen hoor.^^ Het is dat ik nu in een goede bui ben dat ik zo'n post schrijf.* Ik heb mensen gezien die nog veel langere posten schrijven.]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Mike Jo Dickens

Er werd geduwd en getrokken. Het cruiseschip was langzaam aan het zinken, dit leek de titanic wel. "Jacob?!" roep ik naar één van mijn beste vrienden. Ik hoor hem niet meer, in paniek kijk ik rond, ik zag hem net nog. "Mike!" hoor ik iemand roepen, ik kijk meteen opzij en zie mijn andere vriend Max. "Waar is Jacob?!" roep ik. Hij haalt zijn schouders op en dan loopt iemand hem omver. Ik wring door de massa mensen heen die helemaal in paniek zijn, schreeuwen en huilen. "Gaat het?" Ik help mijn vriend Max recht die knikt. We zoeken Jacob, maar die is niet te vinden. Een fluitje dringt mijn gehoorgang binnen. "INSTAPPEN!" roept een matroos naar een groep die op een reddingsbootje mag stappen. "Dit duurt veel te lang!" roept mijn vriend die naar de rand loopt. "Nee, Max! Niet springen!" roep ik. Hij kijkt me nog even triest aan en springt dan. "NEE!" schreeuw ik en kijk over de rand. Ik kan mijn vriend toch niet alleen laten? Stel dat er wat is? Ik word bang en kijk ik paniek nog eens rond of ik mijn andere vriend, Jacob kan vinden, maar nergens te zien. Ik leg mijn handen tegen mijn wangen aan, ik begin helemaal te zweten. Ik word hier niet goed van. Ik begin een beetje duizelig te worden en het trekken en duwen lijkt erger te worden. "Meneer, gaat het?" hoor ik iemand vragen, maar ik kan niet reageren. Ik zie iemand aangelopen komen die tegen me botst. Ik voel de rail van de boot nog tegen mijn onderrug, maar nog net voor ik me kan vastnemen aan de kant val ik erover. Ik val meters diep naar beneden het ijskoude water in. Ik voel steken van de kou door mijn lichaam gaan. Ik heb moeite om vooruit te komen door de kou die ondragelijk is. Ik probeer tussen de mensenmassa door te zwemmen, maar het zijn zoveel mensen. Ik weet niet wat er met mij aan de hand is en het duurt dan ook niet lang voor opeens alles zwart wordt.

---

16 - 09 - '17

Wolfheart schreef:
(...)

[Dat zal toch wel meevallen? *Je hoeft je geen amateur te voelen hoor.^^ Het is dat ik nu in een goede bui ben dat ik zo'n post schrijf.* Ik heb mensen gezien die nog veel langere posten schrijven.]

{ haha ik bedoelde ook jouw schrijfstijl, ik kom trouwens maar op 9 zinnen. dat verbaast me zelfs }

{ik upload mijn stukje trouwens pas later}

---

You can't not look cool with a crossbow.

Yakatchi schreef:
(...)

{ haha ik bedoelde ook jouw schrijfstijl, ik kom trouwens maar op 9 zinnen. dat verbaast me zelfs }

{ik upload mijn stukje trouwens pas later}

[Bedankt. En 9 zinnen is toch goed?]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Felix

Na weken wachten waren we er eindelijk, met een paar vrienden met de boot op zee.
Ik had ook wat alcohol meegenomen voor de gelegenheid, 'wat zou er kunnen gebeuren door een paar biertjes?' bedacht ik me
Ik en mijn beste vriend deden eerst nog rustig aan, de rest was al bezopen na de hoeveelheid bier die ze gedronken hadden.
Blijkbaar vond iemand het een slim idee om dronken de boot te gaan besturen, tot de tijd dat hij zijn weg naar het stuur
heeft gevonden had ik nog een paar biertjes op en was ik ook behoorlijk bezopen.
'De volgende ochtend word ik vast wakker met een enorme kater, maar daar kan je wel mee leven'.
Ik pakte nog een biertje en dronk ervan, het laatste flesje kwam hard aan want het werd na een tijdje heel wazig en ik kon
me niet meer zo goed concentreren.
Hierdoor had ik het ook niet door dat de boot ergens tegenaan botste 'vast een steen ofzo' ik kwam volop met mijn hooft tegen de rand aan en hierna werd alles langzaam zwart voor mijn ogen.
Later voelde ik iets over mijn gezicht heen lopen, ik sloeg het ook snel weg.
Ik stond op en liep een eindje voordat het me pas doordring dat ik gestrand was "Geweldig" zei ik hardop terwijl ik verder liep, ik zou hier vast
de enige zijn dus stil zijn heeft toch geen nut.
Ik pakte mijn telefoon vast en probeerde hem uit, "niks" zuchtte ik waarna ik hem tegen een boom verderop smeet maar hem weer oppakte
wanneer ik er langs kwam.

{i hope it's good }

---

You can't not look cool with a crossbow.

Eyon Aeló Thomsons

"Hi," zegt ze met een schorre stem, het lijkt wel of ze nooit praat. Ik herken het want mijn jongere zusje praat ook heel weinig, en als ze dan praat is haar stem met zo schor als die van dit meisje.
"Mijn naam is Luna. En jij bent? Hoe ben je hier gekomen?" twee vragen achter elkaar, waarvan ik er maar een weet te beantwoorden. Toen Luna naar mij op had gekeken was haar haar voor haar ogen gegaan. Ik zou me daar echt aan irriteren, maar wie ben ik om dat over haar te zeggen? Zelf hou ik niet zo van nat haar, het voelt zo vies op je gezicht, ik ben blij dat mijn haar nu wel droog is geworden. Zo meteen haal ik er wel even een kam doorheen, want die voel ik in mijn zak zitten, gelukkig.
"Mijn naam is Eyon," zeg ik en kijk wat rond, om vervolgens mijn blik weer op Luna te richten. "En hoe ik hier ben gekomen weet ik niet, ik kan me helemaal niets meer herinneren vanaf het moment dat ik in mijn boot gestapt ben," leg ik uit en bijt even op mijn lip. Wat moeten mijn ouders nu ongerust zijn, wat zullen ze wel niet denken! Dat ik dood ben misschien!? Fuck, nee. Dat ben ik niet, straks zullen ze heel bezorgd zijn. Ik voel mijn hart sneller gaan slaan en kijk rond. Straks ga ik wel dood of zo, en dan? Dan rot ik helemaal weg of word ik opgegeten door beesten. Gatver, nee daar wil ik niet aan denken!
Ik voel mijn vingertoppen gaan tintelen en maak vuisten van mijn handen. Mijn medicijnen, ik moet mijn medicijnen! Ik heb ze altijd in mijn broekzak, misschien dat ze daar nog zitten... Ik ga met mijn handen mijn zakken in maar voel alleen mijn kam. Ben ik ze verloren!?
"Shit..." mompel ik en kijk naar Luna. "Luna, luister. Als ik zo dingen doe die niet kunnen, ik scheld je uit, vervloek alles of sloop dingen, zeg ik nu alvast dat het me spijt. Ik kan er niets aan doen, maar ik hem mijn medicijnen niet meer." mijn stem klinkt gejaagd en ik bijt hard op mijn onderlip.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Leonard Aaron Hayes
"O-EM-GEE", schreeuwde een meisje met veel te veel make-up. Ze had een iPhone in haar ene hand en hield ze beide tegen haar wangen gedrukt, alsof ze De Schreeuw van Edvard Munch uit 1893.
Leo's hand glipte uit die van Ophelia - zijn vriendin - wanneer hij naar de rand van de kade rende en haast letterlijk uit zijn schoenen de zee in sprong. Het was warm. Hij had teenslippers aan. Ze zouden hoogstwaarschijnlijk toch verloren geraken op de bodem van de zee.
Met vastberaden zwemslagen zwom hij naar het jongetje dat al een meter diep onder water was verdwenen en dook naar beneden. De ogen van de jongen prikten wanneer hij deze opende onder het zoute water en paniekerig om zich heen keek waar het jongetje zich bevond. Het water was vuil en het duurde een tijdje - waarschijnlijk veel te lang - voordat hij het jongetje aan zijn hand kon grijpen en hem naar boven duwde, waarna hijzelf niet veel later volgde. Hij hielp het kind dat zo ongeveer zeven jaar leek naar de kant en maakte aanstalten om zich terug op de kade te hijsen.
"Leo, ben je helemaal gek geworden?" riep Ophelia uit. Haar gezicht stond helemaal rood.
"Wat, moest ik hem dan laten verdrinken?" zei Leo terwijl hij zijn handen op de boord plantte. Hij keek even naast zich om te bekijken hoe het jongetje eraan toe was. Een paar mensen waren hem al te hulp geschoten. "Ik denk dat mijn iPhone eraan i-"
Het leek alsof er zich iets rond Leo's enkel wikkelde. Hij greep zich nog vast aan de rand van de kade met de toppen van zijn vingers, maar het was te laat. Een hele slok zout water kwam in zijn maag terecht en een ander deel ervan vulde zijn longen. Hij kon niet zien wat er precies gebeurde, maar er verschenen zwarte vlekken voor zijn ogen en zijn oren begonnen te tuiten. Zijn hoofd deed pijn en zijn longen brandden. Het ontbrak hem aan kracht om terug naar boven te zwemmen.

Het eerste wat Leo voelde was een barstende hoofdpijn. Hij lag met zijn wang in het zand en een koude bries streek over zijn natte kleren. Hij kreunde even toen hij langzaamaan overeind kroop en het zand van zijn kleren klopte. Zijn armen zaten vol met schrammen. Hij wilde niet echt weten hoe zijn gezicht er zou uitzien.
Tergend langzaam zette de jongen een paar stappen weg van de branding. Waar was hij in hemelsnaam?

[Somebody for Leo?]

---

help

[Kan iemand me uitleggen hoe ik een url kan verkorten? Ik wil de afbeeldingen naast de namen zetten maar zo'n lange url is toch onhandig]
[Ps; ik heb een klein beetje veranderd bij mijn personage, inplaats van een helikopter zit ze nu in een privé-jet]

Melissa Merckx
Lange overzeese vluchten zijn zó saai. Zelfs in een privé-jet met luxe ligstoelen.
Ik druk op een knop aan de zijkant van mijn stoel en de steun voor mijn benen klapt uit. "Ah, dat is beter!' zuchtte ik. Ik drapeerde mijn benen over de steun en staarde wat naar het plafond. Hoelang heeft dit al geduurd? Het voelt alsof ik hier al dagen inzit. Het uitzicht kan me niet opbeuren, het enige wat er te zien valt, is water. Plots schokt het vliegtuig. Mijn glas water valt van het tafeltje af, valt op de vloer, en breekt. "Verdomme, zeg. Kan die piloot deze jet niet rechthouden?" vloek ik terwijl ik naar de cockpit stamp. Nog een schok! Ik vlieg opzij tegen de muur. Ik blijf eventjes liggen, maar sta recht zodra de duizeligheid over is. Me verwoed aan alle dingen vastklampend probeer ik opnieuw naar de cockpit te gaan. De deur is opengeschoten door de schokken. "WAT GEBEURT HIER IN HEMELSNAAM?" roep ik boos naar de piloot. De man gaf me een vluchtige blik, om zich vervolgens weer op het dashboard te concentreren. Ookal was een minder dan een seconde, ik kon de paniek van zijn gezicht aflezen. "Juffrouw, wilt u alstublieft terug gaan naar de passagiersruimte," zei hij, zijn stem vervult van angst, terwijl hij op een paar knoppen drukte. "WAT is er aan de hand?" vroeg ik, nu ook bang aan het worden. "Technische probleempjes, juffrouw. Wees gerust, ik ben hierop getraind!". Ik bekeek hem van top tot teen. Deze man had duidelijk geen idee wat er aan de hand was en wat hij moest doen.
De derde schok, weer iets wilder. Ik greep me vast aan de deur. De piloot zuchtte, en keek me aan: "Onder de stoelen liggen reddingsvesten. Doe er een aan , ga naar de deur en spring uit het vliegtuig." zei hij kalm. Dit kon niet gebeuren, dit mocht niet gebeuren. Wat als ik dood ging? "JUFFROUW!" beval hij. Ik schrok even, maar snelde nu naar de dichtstbijzijnde stoel en greep het reddingsvest en mijn handtas. Ik voelde de tranen opkomen. Het reddingsvest zat een beetje strak, maar het moest maar even zo. Snikkend strompel ik naar de deur terwijl het vliegtuig nog eens schokte. De deur was opengesprongen.. Ik durfde niet, ik kneep mijn ogen dicht en begon nu echt te huilen. Na een vijfde schok, viel ik uit het vliegtuig en knalde in het water met een luide plons.
Het laatste wat ik zag voor alles zwart werd, was het vliegtuig dat in de verte neerstortte.

Ik merk het niet eens wanneer ik, nog een beetje bewusteloos, op het strand aanspoel.

[ bericht aangepast op 1 juli 2013 - 19:38 ]

---

Prettig gestoord zijn is een gave, geen ziekte.

Luna Riley Moon

"Mijn naam is Eyon," zegt de jongen en hij kijkt wat rond om zijn blik vervolgens weer op mijn te richten. Ik kijk hem aan, waarna ik opmerk dat hij twee verschillende oogkleuren heeft. Heterochromia.
"En hoe ik hier ben gekomen weet ik niet, ik kan me helemaal niets meer herinneren vanaf het moment dat ik in mijn boot gestapt ben," legt hij uit en ik zie hem op zijn lip bijten. Iets wat ik zelf ook vaak doe, vaak zonder dat ik het realiseer. Mensen beginnen zich dan te irriteren, en zeggen dat ik moet ophouden, maar ik negeer ze. Het maakt me niet uit wat ze denken, het maakt me niet uit wat de wereld van me denkt.
Niemand zal me toch missen als ik dood ben, ik zal mijn eigen leven niet missen. Ik heb geen familie meer, geen mensen die om me geven.
Ik kijk weer naar Eyon, en zie dat er iets mis is.
"Shit..." mompelt hij en kijkt naar mij. "Luna, luister. Als ik zo dingen doe die niet kunnen, ik scheld je uit, vervloek alles of sloop dingen, zeg ik nu alvast dat het me spijt. Ik kan er niets aan doen, maar ik hem mijn medicijnen niet meer." Zijn stem klinkt gejaagd, en hij bijt op zijn lip.
Ik glimlach een beetje sloom naar hem, maar mijn glimlach is triest.
"Ik begrijp het, dat heb ik ook wel eens, maar ik kan ook andere dingen krijgen. Ik heb wel medicijnen, maar ik denk niet dat jij die gebruikt. Al zou ik je ze wel willen geven. En het maakt me niet zoveel uit als je me uit scheld, of vervloekt of iets dergelijks. I don't give a fuck about it." Zeg ik tegen hem terwijl ik naar mijn handen kijk, waarna ik hem mijn medicijnen laat zien. Tegen aanvallen, depressie, en alles wat ik volgens hun heb.
Maar ze gebruiken doe ik niet. Het boeit me geen fuck als ik een aanval krijg. I don't care about my life anymore.

[ bericht aangepast op 6 juli 2013 - 10:36 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[ [strike]Mag je ook in de hij/zij vorm schrijven?[/strike]
@Inuminimoshi misschien kun je het uploaden via tinypic of in een spoiler zetten]

[ bericht aangepast op 1 juli 2013 - 21:41 ]

---

May StarClan light your path.

Evan Smith

Als Evan zijn ogen opent ligt hij in het zand. Achter zich hoode hij water en de zee. Hij stond op en keek naar zijn kleren. Helemaal nat en vies, daarna ging hij met zijn hand door zijn haar. Het was warrig en de gel was er uit. Hij draaide zich naar de zee. Zijn boot was weg en hij zag alleen een grote oceaan. Hij was aangespoeld, besefde hij. Hij draaide zich weer om naar het eiland en liep het natte plakkerige zand uit om op het droge zachte zand te gaan staan. Toen hij een raar geluid hoorde besefde hij dat hij honger had. Ev keek om zich heen maar zag geen eten. Of mensen. Het was logisch, hij was op een onbewoond eiland. Geen vrienden of familie of mensen om zich heen. Langzaam begon hij het eiland te ontdekken, op zoek naar eten.

---

May StarClan light your path.