Evenings in London never felt so sad || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

Het begin:

De jongens zijn allemaal een eigen weg hun eigen weggegaan.
Sommige hebben nog contact met elkaar, maar andere helemaal niet meer. Het leven gaat rustig door al is het wel één hele verandering geweest.
Geen band en geen contact meer.
Maar alles lijkt nu normaal te gaan of zover je het normaal kan noemen. De Directioners zullen blijven altijd.
Allen wat als de andere op een dag ineens voor je staan met een voorstel? Iemand die je kende als een van je beste vrienden?
Samen met het voorstel om het te keren naar de top met One Direction?

Waar kies je voor? Je familie of de roem? Wat is de juiste beslissing? Gaat het lukken om weer een band te vormen of heeft iemand er geen zin in...

[ bericht aangepast op 2 juli 2013 - 16:49 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Appa schreef:
[Ze kan naar Liam&Alex komen? Als je wilt, natuurlijk [: ]

Reality's overrated.

Rosalie Lauren Holmes

Met een zucht kijk ik neer op mijn laptop. De tv staat aan en Hailey zit naast me op de bank met grote ogen naar de tv te kijken. Ik ben druk bezig met het schrijven van een artikel, terwijl mijn studieboeken open geslagen op tafel liggen.
'Mama,' hoor ik het stemmetje van Hailey naast me.
'Wat is er Hails?' Ik kijk mijn dochtertje vragend aan. Ze heeft precies dezelfde groene ogen als Harry en zijn haarkleur. Ze doet me denken aan hem, het is niet zozeer slecht, maar het doet me wel denken aan hem. Ik druk en kus op haar voorhoofd en zet mijn laptop aan de kant.
'Is de Lion King leuk?' Ik trek haar op mijn schoot en sla mijn armpjes om haar middel. Ze leunt tegen mij aan en knikt. 'Ja, ik wil Nana zijn,' zegt ze vrolijk. Ik glimlach en druk een kus op haar wang. 'Jij bent Nana,' glimlach ik en kijk naar de film. Het was Hailey haar favoriete Disney film, net zoals de mijne. De sprookjes Rapunzel en the Princess and the Frog stond ook vaak één. Ik vond het prima, het waren op zich wel leuke films.
'Wil je wat drinken?' Ik kijk Hailey vragend aan. Ze knikt en springt van mijn schoot. Ik sta op en loop de keuken in. Met een zucht leun ik tegen het aanrecht en sluit mijn ogen. Het werd laat doorstuderen tot laat in de nacht. Op dagen zoals vandaag had ik gewoon hulp nodig, maar ik hoefde bij niemand o hulp te vragen. Mijn ouders zouden m aan zien komen en Harry... Hij zou er ook niet op wachten. Toch werd het tijd dat ik mijn angst overwon. Hailey groeide op, maar ze had er een vader bij nodig. Vlug schenk ik drinken in en loop met de glazen terug. Hailey heeft mijn laptop op schoot genomen en loopt op het toetsenbord te slaan.
'Hailey!' Vlug zet ik het drinken neer e pak mijn laptop af. 'Niet doen! Dit is belangrijk.' Zielig kijkt ze me aan, waardoor ik de boze blik gelijk laat varen. 'Gewoon niet meer doen, goed?' Ik zet de laptop op het tafeltje en klap hem dicht. Ik werkte wel verder als Hailey op bed lag. Ik plof naast haar neer en overhandig haar haar drinken. 'Zo, dan gaan we nu gezellig samen de film kijken,' glimlach ik en voel hoe Hailey zich weer tegen me aan nestelt.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Louis William Tomlinson
Mijn vingers vlogen zonder enige moeite over de toetsen van de piano. Het nummer had ik al zo vaak gespeeld, dat ik nog geeneens meer hoefde te kijken. Zeker omdat sommige van mijn leerlingen de neiging hadden om One Direction te kiezen. De tonen samen met het gezang naast me vulde het lokaal.
Ondanks ik nu dramadocent was, kon ik nog steeds niet zonder de muziek en dat was goed te merken in de lessen. Maar ook in huize Malikson was het zelden stil. En bij het laatste hadden we het niet alleen over mij. Heel kort ging mijn blik naar de klok achterin de lokaal. Het was mijn laatste uur en daarna kon ik eindelijk naar huis. Weer terug naar Zayn en Maddie. Alleen bij deze gedachten werd de glimlach op mijn gezicht breder. Mijn blik ging weer terug naar de twee leerlingen op het podium, want deze les moest toch nog afgerond worden, en ondertussen was een iemand al stilgevallen. Licht paniekerig keek ze mijn kant op, als teken dat ze haar tekst echt niet meer wist. Haar partner kon niet invallen, want die zong zelf nog. Ik knikte als teken dat het goed was waarna ikzelf het laatste stuk mee begon te zingen.

I wanna be last, yeah
Baby let me be your last,
Your last first kiss
Ooh
I wanna be last yeah
Baby let me be your last,
Your last first kiss

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 20:31 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Geordie Teddy Tomlimson.
Met een grote glimlach keek ik naar mijn tv. Ik zat The Lion King te kijken, mijn favoriete Disney film.
De aftiteling kwam al snel in beeld. Een zuchtje klonk uit mijn mond toen ik opstond. Ookal was ik inmiddels als zevenentwintig, ik hield nog steeds ziels veel van die film. Voor Disney werd je nooit te oud. Met een huppel liep ik naar mijn tv en zette die uit. Daarna liep ik naar mijn knusse keukentje en ging op het aanrecht zitten. Bedenkelijk keek ik naar de grote klok die aan mijn muur hing. Of nou ja, de wijzers hingen aan mijn muur. De rest was geschilderd met zwarte verf op de muur. Het had een leuk effect, al zeg ik het zelf. De wijzers tikte geluidloos verder. Louis had zijn laatste uur les. Een brede grijns kwam tevoor schijn op mijn gezicht. Ik had zin om broertjelief te gaan pesten met mijn aanwezigheid. Ik had hem al een week niet meer gezien, en ik wou ook graag weten hoe het met zijn verloofde, Zayn ging en hun kindje, Maddie. Neuriënd liep ik naar de kapstok en trok mijn spijkerjasje aan. Ik legde mijn hand op de deur kruk en duwde die naar beneden. Met wat gekraak ging hij open en ik stapte naar buiten, waarna ik de deur weer achter me sloot. Ik huppelde vrolijk naar mijn Fiat Punto en opende het portier. Met een plofje liet ik me zakken op mijn stoel en sloot het portier. Ik keek in mijn spiegel en startte daarna mijn auto. Met volle vaart reed ik weg naar de school waar Louis werkte.

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Zayn Malik
Een lachende Maddie, die door het huis renden toverde altijd een glimlach op mijn gezicht. 'Kom hier, kleine opdonder.' Ik stak mijn armen naar het kleine mini mensje uit en gierend gierend van het lachen rende ze erin. Meteen sloeg ik mijn armen om haar heen en tilde ik haar op. Het was een wonder hoe Maddie zich zo snel bij Louis en mij had thuis gevoeld. Alsof ze nooit anders had geweten was. 'Komt papa Boo al terug?' Ik keek even op de grote klok aan de kant. Het zou niet lang meer duren. 'Vind je het niet leuk met mij dan?' Ik kriebelde grijnzend ik Maddie haar flank, die alleen maar kon giebelen. 'Jawel.' Piepten ze hard en sloeg haar kleine armpjes om mijn nek, zodat ze zichzelf iets kon optrekken. Ik kreeg een kusje op mijn wang. 'Gaan we nu een spelletje spelen?' Ze wurmde zich weer los en sprong op de grond, om naar de kast te rennen met spelletjes. Ondanks dat ze onze gene niet had, zou je toch zeggen dat ze op Louis leek kwa gedrag. Ze hield de doos met twister omhoog en lachte vrolijk. Ik legde het zeil met stippen neer. 'Rechterhand op blauw.' En daar gingen we. Klaar om verstrikt te raken.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 21:29 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Zal ik Eirwen naar Liam laten gaan?]

Bowties were never Cooler

Llamarmy schreef:
[Zal ik Eirwen naar Liam laten gaan?]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Uno momento. Ze zijn int park toch?]

Bowties were never Cooler

[In de speeltuin ^-^]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[post af]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Eirwen Cadwalader
Ik liep fluitend met mijn rugzak op mijn rug terug van de studio naar mijn appartement. Het was een mooi groot appartement boven een winkel aan de North Bank. Ik opende de deur en werd direct over gerend door mijn honden die me weer eens plat op de straat legden. Ik duwde hen van me af en krabbelde snel op. "Okay, dan gaan we uit." Ik liep nog even naar binnen om mijn konijn te aaien en een thermosfles met thee, honing en melk te maken. Ik dumpte mijn rugzak op de bank en liep daarna rustig in mijn skinny jeans en slobber t-shirt en vans naar buiten. Ik draaide de deur op slot en liep met twee riemen over mijn arm en de thermosfles in mijn hand richting het park. Mijn lange zwarte haar hing ingevlochten op mijn rug. Ik had niet veel tijd gehad vanochtend, dus het hing gewoon in een lange rechte vlecht op mijn rug, vanaf mijn kruin ingevlochten. Door het werk hingen er wat plukjes los, maar ik kon er niets aan doen. De honden waren vrolijk dat ze uit mochten en debberden vrolijk rond me. Bij het park was ik ze direct kwijt en speelden ze met de andere honden daar. Straks zou ik ze wel vinden. Ik liep rustig door en zag toen een bekend hoofd bij de speeltuin. Ik liep erheen en tikte op zijn schouder. "Hey, Li. Hoe staat het ermee." Ik sloeg kort een arm om hem heen als een soort knuffel en liet hem toen weer los met een vrolijke glimlach op mijn gezicht. Ik vond het altijd leuk om bij Liam te zijn.

Bowties were never Cooler

Harry Styles

' Tot morgen' zeg ik tegen mijn baas en steek mijn hand naar hem op. ' Tot morgen Harry' zegt mijn baas met een vriendelijke glimlach, vandaag was ik redelijk vroeg klaar. Ik was vanochtend vroeg begonnen waardoor ik nu al klaar was met werken. Ik doe mijn schort af en hang hem op het vaste plekje. Ik haal mijn hand nog even door mijn krullen en verlaat dan de bakkerij. Is kijken wat ik nu ging doen... Al mijn vrienden waren nu nog gewoon aan het werk dus daar kon ik niks mee en eigenlijk had ik veder niet zo veel te doen. Tijdens one direction was dat wel anders.. Gelijk als er gedachtes over one direction door mijn hoofd vliegen vervloek ik mezelf, ik moest nou echt is stoppen met denken daarover. One direction was klaar, net als de goede vriendschap die ik met de jongens had, zover je die goed kan noemen. Nu was er niks meer van ze te horen, ze hadden me gewoon allemaal laten vallen. Ik bijt op mijn lip en stop met hieraan te denken, dit maakt me alleen maar verdrietig. Ondertussen ben ik al richting mijn huis gelopen en ga daar nu naar binnen. Ik zet de tv aan en zap een beetje opzoek naar iets leuks al is er niet veel leuks op dit moment.

Louis William Tomlinson
De laatste noten verdwenen waarna het lokaal werd gevuld met applaus. Enthousiast klapte ik mee en keek naar de twee leerlingen op het podium. Een dankbare glimlach kreeg ik toegeworpen, die ik wegwuifde. Het was echt niets om de leerlingen, of überhaupt mensen, te helpen. Ik volgde de twee toen ze terugliepen naar hun plek achteraan de klas. Ik zag dat het één hele opluchting was, maar vreemd vond ik het niet. Het was niet makkelijk om op een podium te staan en vooral niet voor als het de eerste keer is. Mijn blik ging naar de twee naast hen. Hoe onopvallende de poging ook was om de mobieltjes niet op te laten vallen, was het alsnog een mislukte poging. 'Lever maar in en kom maar gelijk het podium op.' Ik kreeg geen reactie waardoor ik opstond en zelf maar die richting opliep. ´Jongens, we hebben nog een paar minuten, dus het podium op en wel nu.´ zei ik eenmaal achteraan de klas waardoor er wel verschrikt en betrapt naar achter werd gekeken. De telefoon kreeg ik beide in mijn handen geduwd waarna de jongens naar het podium slenterde. ´Volgende keer nog onopvallender, maar ik ga jullie geen preek geven, want daar hebben we geen tijd voor. Dus welk nummer hadden jullie gekozen?´

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Oeps, te snel]

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 22:02 ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Georgie Teddy Tomlinson.
Met en huppel liep ik de school binnen. Af en toe werd ik begroet door een leerling die mij kent of door de congiërge. Met een grijns liep ik verder de school in en liep naar het lokaal waar Louis altijd les gaf. Ik kwam hem wel eens vaker bezoeken onder schooltijd. Of hij dat leuk vond? Niet echt, meestal stuurde ik als de les bijna afgelopen was, leerlingen weg. Breed grijnzens legde ik mijn hand op de deur klink van het juiste lokaal en duwde hem zachtjes naar beneden zodat, hopelijk, Louis me niet hoorde. Ik stak me hoofd om het hoekje en zag dat Louis met zijn rug naar me toe stond. Een paar leerlingen keken naar me. Snel schudde ik me hoofd en maakte een shht-gebaar. Ik stapte nu volledig door de deur en sloot hem weer zacht achter me. Hopelijk had hij niks in de gaten. Mijn grijns werd breder en ik liep op hem af, vanachter. Als ik bij Louis ben spring ik op zijn rug en klem me stevig vast aan hem. "Hallo, Broertjelief." Fluister ik in zijn oor en woel met een hand in zijn haar, zodat het nog erger in de war zat.

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.