[300] Out of Sight - Out of Mind - Speeltopics

Gaan dood:
- (1,9) Elizabeth (V mens) Dood door Mitch
- (2,1) Katharina (V, vampier) Dood door Idwallon
- {1,7) Lucas Nilsson (M, mens) Dood door Cedric
- (1) Oliver William Dust (M, vampier) Dood door Silias

• Sfeerimpressies 19e eeuw
Als je googelet op Victorian era, Victorian fashion of gewoon in het Nederlands Victoriaans ___ dan vind je al een hele hoop (:
Of de film Vanity Fair, dit is ook een erg goede inspiratiebron. Zoek wat trailers of personages op voor een goede indruk.

[ bericht aangepast op 26 mei 2014 - 16:49 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Omdat het toch even handig is; een paar mededelingen vooraf.

Voor vampiers
Het leek mij, zodat iedereen meteen met elkaar in contact komt, om zoals de vorige keer te starten
dat iedere vampier in de Grote Zaal wordt verwacht vanwege een mededeling.

VOor de mensen
De rebellen kunnen ook gewoon afgesproken hebben (had ik al een hide-out voor ze bedacht?
Zo niet laat ik dat aan jullie over, verlaten hutje in het bos oid of een oude kelder in armere buurt
in het dorp bijvoorbeeld)
Er is oogfeest bij de mensen (; Zo hebben jullie personages allemaal
een goede reden om met elkaar in contact te komen.

Tijd en setting
En het is begin 19e eeuw, ikzelf had een beeld van die tijd dat niet helemaal correct was, dus ik
heb voor jullie drie film trailers in begin post gezet zodat jullie een idee krijgen (: Ook kan je gewoon
googelen op 19th century en dan iets wat je wilt weten. Ik kan jullie, voor diegene met vrouwelijke
personages, wel zeggen dat de tijd van overdreven gedoe net voorbij was. Dus geen grote,
rokken en hoeden en veel make-up. Alles werd juist naturel en make-up was taboe, dus deden
vrouwen dat heel naturel op en anders stiekem zonder dat hun man het wist (hoe weet ik niet, haha,
maar dit had ik gelezen)

Het is overigens een iets groter dan gemiddeld stadje (;
Ik zat alleen te denken aan wat voor bestuur? Een vorst die in het plaatsje heerst en een
koning die het land regeert?

Enfin
Nou leef je uit en wees niet bang actie te ondernemen of te komen met nieuwe plot twists en
nieuwe wendingen voor het verhaal, af en toe heeft het juist zo'n boost nodig (;

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 20:17 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mijn topic

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

[mijn topics]

---

When you believe your dreams come true

Iedereen lijkt altijd wel bang om als eerste te posten :p Het begin is wel altijd moeilijk zeg,
vooral als je zo lang niet geschreven hebt, haha. Het is zeker niet één van mijn beste posts,
maar hopelijk weten jullie nu een beetje hoe te beginnen


En ik zat te denken, de vampiers hebben wel veel respect enzo
voor Silas, hoe zullen ze hem aanspreken/over hem spreken? Heer of heer Underwood oid?


Alice Woods.
Alice was zojuist door de wachters weer Red River Valley ingelaten, ze had gejaagd, iets wat ze vaak deed, Alleen niet op mensen zoals de meesten, nee, mensen had ze in geen jaren meer van dichtbij benaderd. Het waren altijd dieren die aan haar ten prooi vielen en dat wilde ze graag zo houden, Alice had het altijd al verschrikkelijk gevonden dat ze überhaupt moest moorden. Vaker dan eens had ze geprobeerd enkel een beetje bloed te drinken, maar het verlangen van haar naar bloed was haar altijd te groot geweest.
Voor de zekerheid veegde ze nog een keer met de rug van haar hand langs haar lippen om er zeker van te zijn dat ze geen onsmakelijke bloedresten op haar lippen had als ze de anderen onder ogen kwam. Net op dat moment kwam Elena naar haar toe, een andere vampier, en vertelde haar dat ze naar de Grote Zaal moest gaan. , Elena had Alice verteld dat iedereen verwacht werd in de Grote Zaal vanwege een belangrijke mededeling. Haar wenkbrauwen schoten vragend omhoog, maar Elena was alweer vertrokken om het woord te verspreiden voordat ze verder had kunnen vragen. Terwijl ze door de hallen, enkel verlicht door de flakkerende fakkels aan de muren, liep hoopte ze vurig dat er geen vijandelijke clan aan kwam. Ze was er niet klaar voor, nooit geweest ook en ze had zichzelf er al meerdere malen toe proberen te zetten om te trainen. Te leren vechten, wapens te leren gebruiken en alles wat een vampier die lid was van een clan hoorde te kunnen doen, maar ze had nooit het lef gehad. Het was haar zelf niet gelukt en ze had aan niemand hulp durven vragen, ze schaamde zich voor haar gebreken en besefte zich nu ineens weer hoe ernstig deze wel niet waren.
De Grote Zaal was zoals de naam al vermoedde een erg grote zaal, een grote, holle ruimte onder de grond waar misschien wel drie clans zich konden verzamelen. Het was altijd een prima plek voor mededelingen, maar er stonden ook stoelen, krukjes, tafels en dergelijke om hier ook gewoon wat rond te hangen en wat te kletsen. Soms werd er zelfs gekaart en meestal werd daar ook bij gewed, want het leven van vampiers was niet altijd één groot avontuur. De laatste tijd was er ook erg weinig bijzonders gebeurd en de sfeer was dan ook duidelijk wat grimmiger geworden, maar nu er een belangrijke mededeling bleek te zijn was iedereen opgetogen. De meesten die haar voorbij gesneld kwamen spraken op enthousiaste toon over wat het allemaal wel niet zou kunnen zijn en haalden herinneringen op aan vorige grote gebeurtenissen, zoals belangrijke gevechten.
De Grote Zaal was gigantisch, je voelde je er als wezen ineens héél klein en toch krioelde het er van de vampiers, waardoor de zaal ineens minder groots leek dan dat deze was. Terwijl ze ergens een beetje achteraan ging staan bedacht ze zich dat haar tekenblok en houtskool nog in haar kamer, voor zover je het een kamer kon noemen, lag, vergeten in de haast hier naartoe. Even speelde ze met de gedachten het alsnog te halen, zulke gebeurtenissen vond ze altijd geweldig om te tekenen. Iedereen bij elkaar en alle gezichten een andere uitdrukking, gespannen houdingen of juist gezichten die verraadden dat ze klaar waren voor wat actie. Angstige gezichten zag je zelden tussen de geharde vampiers en daar bewonderde ze hen om.
Uiteindelijk besloot ze te blijven, bang dat ze te laat terug zou zijn, ondanks dat de kans erg klein was. Ze zou goed om zich heen moeten kijken, wilde elk detail in zich op slaan en later zou ze het tekenen, de verwachtingsvolle uitdrukkingen op de gezichten van de vampiers.

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 20:04 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lisa ella Morens

Het is 23:00 uur, mijn dienst bij Royal Oak zit er net op. Zuchtend haal ik mijn neus op in de frisse buitenlucht. Hier en daar lopen een aantal mensen over straat richting het grote plein, die ik als vanzelfsprekend beleefd groet. De meeste mensen gaan rond deze tijd slapen, want het wordt steeds donkerder in de straten en ook de schemering valt in. Ik verbaas me over het feit dat het nog zo druk is op straat. Ik weet zeker dat mijn ouders ook nog niet slapen. Mijn vader zal ook wel weer laat terug zijn van z´n werk. ´Stom bestuur,´ mompel ik zachtjes. Ik verzet mijn gedachten maar snel en mijn gedachten dwalen af naar vanavond. Het was weer een drukke avond in de herberg. Het lijkt wel of er steeds meer reizigers bij komen, denk ik bij mezelf. Ik wed dat een paar van hun uit het noorden komen, zo te horen aan hun dialect en manier van doen. Dan bedenk ik me plots dat het oogstfeest vanavond is. ´Daarom is het zo rustig op straat,´'mompel ik. Ik heb totaal geen zin om daar naar toe te gaan, dus ik loop verder richting mijn huis. Ik loop de hoek om, nog twee straten en ik ben alweer thuis. Ik besluit nog even een blokje om te gaan. Mijn moeder zegt altijd: ´Van de gezonde buitenlucht kun je goed slapen.´ Dus ik besluit haar ¨wijze¨ raad maar eens op te volgen. Ik weet wel dat ze het goed bedoelt, want ze is echt een schat. Ik merk dat ik onbewust naar een stiller deel van de stad ben gelopen. ´Nu even goed opletten Lisa,´ zeg ik om de stilte te doorbreken. Een beetje onzeker, maar in het zelfde tempo vervolg ik mijn weg. Ondertussen prent ik de omgeving in mijn gedachten, zodat ik eventueel nog terug kan gaan. Ik weet dat er in dit deel ongure types kunnen zitten, die ik liever niet wil tegen komen. Als ik weer een bekend punt tegen kom, kan ik opgelucht adem halen. Ik kijk nog even goed om me heen of ik niet bespied of gevolgd word. Als ik zeker weet dat dit niet het geval is loop ik de hoofdweg op. Nog 5 minuutjes lopen en ik ben thuis, mijn bed wacht op me. Denk ik gerust gesteld. Maar eenmaal daar aangekomen zie ik een briefje van mijn ouders. Wij zijn naar het oogstfeest. Zuchtend haal ik mijn schouders op en besluit ook nog maar even te gaan kijken. In een voorwaarts tempo loop ik met de stroom van mensen mee, richting het grote plein. Waar het feestgebeuren plaatsvindt.

[ bericht aangepast op 16 mei 2013 - 14:26 ]

---

When you believe your dreams come true

Wie behoort allemaal tot de rebellen?
Btw je kunt eigenlijk toch ook tegen er bestuur zijn maar geen rebel zijn?
(mijn topics)

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 20:35 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

[Lisa nog niet, mischien later]

---

When you believe your dreams come true

Je hoeft niet tussen haakjes te praten hoor (; en goed punt, maar iedereen die tegen is hoort volgens mij ook bij de rebellen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Amaris "Rae" Valora

Geruisloos sloop ik door het dorpje terwijl ik alle voorbijgangers even in me opnam. De ene zag er al wat smakelijker uit dan de andere, maar ik was niet naar hier gekomen om zomaar eventjes te spelen met eten. Mijn blonde krullen dansten speels achter me aan terwijl ik met grote ogen naar de gebouwen keek.
Dit dorp zag er eigenlijk stukken beter uit dan het dorp waar ik afkomstig van was. Ik had bij het opkomen van de zon, mijn vorige clan verlaten omdat ik me er niet goed voelde. Ik was er het buitenbeentje en los daarvan werd ik in heel het dorp gezocht omdat ik zogezegd ontsnapt was uit het gekkenhuis. Kon ik er wat aan doen dat iemand me er weg had gehaald om me te transformeren.
Waarschijnlijk had mijn clan nu wel door dat ik was gevlucht, iets wat absoluut tegen de regels was. Maar hoe groot was de kans dat iemand me hier zou vinden? Ik zat mijlenver uit dat vervloekte dorpje en was klaar voor een nieuwe, frisse start van mijn nieuwe leventje.
Wanneer ik in een rustiger gedeelte van het dorpje liep, zag ik van op een afstandje een blond meisje lopen dat er nog niet zo heel oud uit zag. Ergens vroeg ik me af wat ze hier deed op dit late uur. Wilde ze soms opgepeuzeld worden? Ze was immers een smakelijk hapje voor onze soort. Het kwam wel in me op om haar te waarschuwen, maar dan moest ik de straat oversteken en daar had ik niet veel zin in. Ze bekeek het maar.
Snel sloeg ik een ander straatje in, dat nog donkerder leek dan het vorige en ging, terwijl ik gracieus verder wandelde, met mijn vinger over een hek dat er stond. Het was een vreemd gevoel, maar door het hek leek het wel alsof mijn vingers tintelden.
Een kleine dromerige glimlach verscheen op mijn lippen en werd al snel gevolgd door een klein, zacht lachje. Mijn glimlach verdween echter wanneer ik goed en wel besefte dat ik eigenlijk verloren was gelopen doordat ik weer stond te dromen.
Bedenkelijk tuitte ik even mijn lippen en keek omhoog naar de sterren in de hoop dat zij me wel konden zeggen waar ik was. Toen ik klein was, vertelde mijn moeder me altijd dat als je verdwaald was, je jezelf moest oriënteren op de sterren. Maar helaas voor mij, werkte het niet echt.
"Verdorie," Mompelde ik zacht en wandelde traag verder met mijn blik nog steeds op de sterren gericht. Ik botste tegen iets groot en hard aan, verloor mijn evenwicht en botste redelijk hard op de grond waardoor ik mijn ogen stijf dichtkneep. Ik verwachtte pijn te voelen, maar het was me even ontgaan dat dit niet bepaald een optie was.
Nog voor ik recht kon krabbelen, leek de grond onder me te bewegen en viel ik in een donker gat naar beneden. Een verschrikt geluidje ontsnapte uit mijn mond en voor heel even echode het door een lange gang. Ik opende voorzichtig mijn ogen en keek omhoog waar zich een luik bevond. Wie zette daar nu in hemelsnaam een luik?
Het leek me het beste om gewoon weer naar boven te klimmen, maar het was mijn nieuwsgierigheid die me dwong om verder de gang in te gaan. Het zou natuurlijk handiger geweest zijn moest hier iets van licht in de gang hangen, maar aangezien dit niet het geval was, leek het er op dat ik mijn plan maar moest trekken.
Met mijn handen voor me uitgestrekt, wandelde ik door de gang en kon het niet laten om af en toe een klein geluidje te maken. Ik hield er wel van de manier waarop mijn stem echode. Het gaf een bijzondere klank maar dat kon natuurlijk ook aan mij liggen.



[Iemand voor Amaris? Ze is nieuw aangezien ze uit haar vorige clan is gevlucht.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Misschien is het handig om de mededelingen te lezen, voordat je enthousiast begint met posten]

---

Aan niets denken is ook denken.

Lexus schreef:
[Misschien is het handig om de mededelingen te lezen, voordat je enthousiast begint met posten]

[Tegen wie heb je het dan? Aangezien er maar 3 posts zijn. Endure heeft ze geschreven, ik heb het gelezen en er is toch niets mis met de post van nakito? Behalve dan dat haar post 333 woorden telt.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Mijn topics.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Relax, ze had het gevraagd (: denk alleen niet dat ze zo binnen kan wandelen, denk wel dat er wachters zijn die haar even vasthouden en dan meenemen naar silas en idwallon. (sorry mobiel)

En zulke meldingen passen beter in rollentopic of gb oid (: maar als er iets mis is met iemands post kan je het mij melden als ik er zelf niet al wat van heb gezegd (;

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Evelyn "Eve" Gabriela Delavey

'Verdorie,' Riep ze. Ze stond op en keer naar haar zogenaamde bed. Het zag er een paar dagen geleden uit als een bed, maar het hout had het begeven naar een paar lange jaren. Echt luxe was haar kamer niet. Haar kamer was niet echt al te groot, maar genoeg voor een 'bed' en plek voor andere spullen rond te lopen. De muren waren kaal , maar daar had ze niet veel moeite mee. De vloer was stoffig en de bezem maakte het niet veel minder. Haar bed had ze zelf in elkaar geknutseld. Iets wat ze geleerd heeft door naar andere te kijken. Ze was er geen ster in, maar het werkte! Meestal dan, dacht ze. Ze pakte een nieuwe plank en legde het op de plaats waar de oude plank stond. Ze pakte een hamer en sloeg de spijker erin. Die was er natuurlijk zo in. Ze sloeg de andere erin en keek naar haar bed, dat er nu beter uitzag. Ze ging zitten op haar bed. Haar bed was simpele. Een dikke matras, die ze gewoon gestolen had, en een paar houten planken die alles op zijn plek hielt. Ze zuchtte en keek haar saaie kamer door. 'Misschien moet ik het hier gezelliger maken?' Bedacht ze, maar zei het hardop. Ze was niet de meest gezellige persoon, maar soms had ze nog gevoelens achter haar bevroren gezicht. 'Kaarsen?' Weer zei ze dingen hard op.
Ik zou het kunnen stelen. Niemand die zich zorgen maakt over een paar kaarsen . Opeens werd er aan de houten deur van haar kamer geklopt.
'Je moet direct naar de grote zaal komen voor een mededeling,' Zei een onbekende stem. Evelyn dacht even een paar seconden na. Waarom zouden ze naar de grote zaal heen moeten? Ze stond op en liep naar de deur en trok hem open. En natuurlijk stond niemand er meer. Ze deed de deur achter haar dicht om naar de grote zaal te gaan. Toen de deur dicht was hoorde ze iets breken en vallen. Evelyn zucht en deed de deur weer open. De houtendeur van haar klerenkast was kapot en lag zielig op de stoffige grond. 'O, niet nog één!' Zeurde ze. Fijn, mocht ze weer een nieuwe deur hebben. Ze liet de troep achter en liep naar de grote zaal. Ze kwam aan bij de grote zaal. Die niets voor niets de grote zaal heette. Het was gigantisch. De enige echt bekende persoon was Alice. Evelyn was verbaasd dat ze haar tekenspullen niet bij zich had. Ze had haar altijd met tekenspullen gezien en bijna nooit zonder,

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor