Hallo iedereen,
ik kom weer even zeuren. Sorry.
Ik voel me echt heel erg waardeloos. Het komt met name door mijn thuissituatie. Mijn ouders zijn nogal streng gelovig en ik ben dat dus allesbehalve. Ik haat de kerk en alles wat erbij hoort, omdat zo'n kerk dienst gewoon voor een overdosis prikkels veroorzaakt bij mij en daardoor raak ik overprikkelt. Ook geloof ik niet echt in een god. Mijn ouders willen dat niet inzien, ze dwingen mij om één keer per zondag naar de kerk te gaan en anders chanteren ze mij. Nu zullen jullie wel denken, kom op die ene keer per zondag, maar voor mij is dat gewoon echt een hel. Ook vinden ze dat ik zeur doordat ik wil stoppen met mijn medicijnen, zelf heb ik ze nooit echt gewild. Ik voelde me onder druk gezet door mijn ouders en heb toen maar ja gezegd, puur uit angst dat ze via chantage zouden zorgen dat ik mijn vriend niet meer zou kunnen zien of wat dan ook. Ik ben serieus bang voor mijn ouders. Ze hebben ooit gedreigd dat ze me thuis zouden houden van school, internet en alles eraf zouden gooien, me nooit meer beltegoed zouden geven en dat ik dus geen contact meer zou kunnen hebben met mijn vriendje. Sinds die dreiging ben ik anders tegen ze aan gaan kijken. Ik ben bang voor ze. Ik durf mijn mening niet meer te geven en ga maar mee in alles wat ze willen. Er wordt over mij heen gelopen en ik durf er niets tegen te doen. Ik kan enkel wachten tot ik 18 wordt, dat is over drie-kwartjaar ongeveer. Dan hebben ze in principe niet zoveel meer over me te zeggen, maar het is gewoon niet uit te houden zo. Ik kan nu alleen maar huilen, ook omdat ik voor het eerst in 1,5 jaar weer ongesteld ben geworden en alles doet me hartstikke zeer. Ook slaan mijn hormonen nogal op hol en ik word gewoon gek.
Nu heb ik ook voor mezelf bedacht dat ik tegen de psycholoog, die ik sinds kort weer bezoek, alles ga zeggen wat mij op het hart ligt. Ik heb het idee dat ik nu eindelijk een beetje meer kracht bezit om van me af te gaan bijten. Ik ga stoppen met mijn medicatie en ik ben eigenlijk niet meer van plan om ze nog verder mijn leven te laten verpesten. Maar nu lukt alles gewoon even niet.
Ik heb echt even een cheer up nodig, voel me echt waardeloos nu. Sorry dat ik nu wat van je tijd verspilt heb met dit topic.
26 - 02 - '16
Salaryman
Ik begrijp heel goed dat je niet meer durf te zeggen wat je nou echt denkt, uit angst dat ze je de mogelijkheid om met je vriendje te zijn / te communiceren van je afpakken. Maar op die manier komen zij er ook nooit achter dat jij je nu zo voelt. Ergens zal die cirkel doorbroken moeten worden.
