[RPG] Briarcliff Asylum ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 mei 2013 - 22:09 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mary Elizabeth Howard.
Angie leek niet blij met wat Malice net had verteld want ze snauwde,"Ik ben niet gek." Gekwetst door de toon van Angies stem zette Malice een stap bij het meisje vandaan. Ze keek die niet meer aan en vestigde haar blik op de grond terwijl ze een 'sorry' murmelde.
"Ik ben Elisabeth, maar mensen noemen me ook wel Rose, afgeleid van mijn tweede naam Rosie." Angie trok hard een doos uit de kast en een kader viel kapot op de grond, waardoor Malice schrok door het plotse geluid, maar ze zei niks. Ze was te bang voor Angie. Malice schrok toen ze besefte dat ze inderdaad bang was voor Angie. Ze reageerde ook niet op het andere meisje, die blijkbaar Elisabeth Rose-Rosie heette. Of zoiets. Malice' tweede naam was Elizabeth. Maar dat ging ze niet zeggen.
Malice schuifelde achteruit toen Angie om het bed heenliep naar Elisabeth Rose-Rosie. “Mag ik je wonde verzorgen? Je bent met je hoofd tegen een kast gevallen.” Vroeg Angie. Ze klonk veel vriendelijker dan toen ze tegen Malice sprak.
"Nee," zei Elisabeth Rose-Rosie -Malice besloot haar gewoon Elisabeth te noemen- en sloeg Angies hand weg. Dat vond Malice erg vermakelijk en ze lachte. Geen gestoorde lach, eerder een zacht, gesmoord lachje. "Het is niets, zo erg is het niet."
Malice keek even op naar het voorhoofd van het meisje die onder het bloed zat. Ze opende haar mond om wat te zeggen, bedacht zich en sloot hem weer.
Elisabeth leek het niet op te merken want ze stelde een volgende vraag: "Maar wat bedoel je met gekkenhuis? Jullie zijn gek in de zin van 'Wij zijn hier patiënten?'"
Malice wandelde door de kamer naar het bed toe. Ze zorgde ervoor dat ze met een wijde boog om Angie liep en kruiste haar benen over elkaar eenmaal op het bed. "Ja en nee. We wáren patiënten. Nu zijn we eerder aan de dode kant." Malice grijnsde.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 17:07 ]

kindness is never a burden.

Caleb?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Yes, yes. (:

kindness is never a burden.

Caleb Alexander Morgenstern
Levi antwoordde niet op Calebs vraag en die rolde geërgerd met zijn ogen. Dan maar niet. Hij liep terug dezelfde gang in als eerder, maar stopte deze keer niet om in de muur te slaan en liep verder. Hij passeerde de grote gaten in de muur en streek met de toppen van zijn vingers over het behang. De gaten die Caleb in de muur gemaakt had waren niet de enige. Hij fronste toen hij de andere oneffenheden op de muur voelde. Hier was iets ernstig mis. Of misgegáán. Caleb kon het vóélen. Hij grinnikte om zijn eigen gedachte. Nu leek hij op één of andere geestenjager die huizen zoals deze bezoekt voor de lol.
Caleb liep verder en kwam in een grote zaal terecht waar nog een aantal lunchtafels en stoelen stonden. Aan die kamer grensde de keuken. Argwanend trok Caleb de oude koelkast open, maar daar zat natuurlijk niks in. Enkel een beschimmeld doosje Philadelphia kaas. Hoopvol liep de man vervolgens naar de gootsteen, maar het gebouw bezat geen stromend water. Tenminste niet vanuit deze kraan.
Zonder succes liet Caleb terug naar de hal in de hoop daar iemand anders dan Levi aan te treffen. Jammer. Caleb liet zijn rugzak van zijn rug glijden en wilde net wat zeggen toen hij gestommel op de trap hoorde. Verbaasd liep de man naar de trap toe waar hij Rory - met een matras achter zich aan - zag. Ze sleepte de matras de trap af en liep wankelend naar Caleb, die zijn handen naar haar uitstak. Mocht ze vallen dan ving hij haar op. Zijn ogen keken haar vragend aan.
Rory ging op haar tenen staan en drukte een kusje op Calebs neus. Een gebaar waar hij door moest glimlachen. "Ik heb een matras voor ons geregeld," mompelde ze, maar keek hem niet aan.
Caleb grinnikte. "Dat merkte ik." Hij plaatste zijn vinger onder haar kin en duwde haar hoofd omhoog. Toen hun lippen op ongeveer dezelfde hoogte waren drukte hij een kus op haar mond en fluisterde tegen Rory's lippen,"Het spijt me."

kindness is never a burden.

[Gipsy = Tyrion ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Angie Eleanor Hart
“Nee,” zei Elisabeth, wat nogal bot op me overkwam. Wat was dat toch met mensen en het weigeren van mijn goede daden? Dan probeerde ik het ook een keer behulpzaam te doen. Voor de rest van de tijd dat ik hier nog rondliep konden ze ernaar fluiten. Geen hulp meer van Angie, het was duidelijk dat ze het toch niet wilden. Toen Malice grinnikte wierp ik haar een nijdige blik toe. Ik had toch al door dat ze bang van me had, dan kon ik het net zo goed tegen haar gebruiken. “Het is niets, zo erg is het niet.”
Goed dan, volgende keer laten we je lekker doodbloeden. Hoorde ik in mijn hoofd. Ik knikte vastberaden, wat er vast nogal vreemd moest uitzien, of als antwoord op de zin kon beschouwd worden. Malice rekte zich uit, zodat ze op het hoofd van het meisje kon kijken. Haar mond opende zich, waardoor ik dacht dat ze iets wilde zeggen. Maar ze sloot hem alweer even snel – tot mijn opluchting. Wie wist wat ze weer allemaal zou verklappen.
“Maar wat bedoel je met gekkenhuis? Jullie zijn gek in de zin van ‘Wij zijn hier de patiënten?’” Malice – die duidelijk met een grote boog om me heen liep, alsof ik uit het niets een mes in haar richting zou steken – begaf zich tot bij het bed. “Ja en nee. Wij waren patiënten. Nu zijn we eerder aan de dode kant.”
Ik zuchtte, sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd en gaf het op. Het was toch al te laat. “We zijn… Waren inderdaad patiënten. En ja, we zijn eerder aan de dode kant en nee, we zijn niet zo gek dat we onszelf hebben wijsgemaakt dat we dood zijn,” legde ik simpel uit. “We zijn echt dood.”
Ik wist nog al te goed hoe ik zelf uit dat raam gesprongen was, hoe ik al mijn botten voelden breken en hoe het na een paar minuten gedaan met me was. Niemand die hier rondliep wist ervan, behalve de mensen die erbij waren en me zagen vallen. Gekke Nelly. Maar die waren er niet meer. Dus iedereen had een andere versie van me gehoord. Niemand hoefde het te weten.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Elisabeth Rosie Fletcher


"Ja en nee. Wij waren patiënten. Nu zijn we eerder aan de dode kant" Een klein, nerveus lachje ontsnapte uit mijn mond wanneer ik haar hoorde praten. Malice was naast me komen zitten, maar nu ik er over nadacht, was ik niet zeker of ik dat ook echt wilde. Ik moest toegeven dat ik hen vreemd vond, zeker na wat Malice zonet had gezegd, maar als ze echt patiënten waren van een gekkenhuis, moest ik hen misschien beter gelijk geven voordat hun stoppen door zouden slaan.
"We zijn… Waren inderdaad patiënten. En ja, we zijn eerder aan de dode kant en nee, we zijn niet zo gek dat we onszelf hebben wijsgemaakt dat we dood zijn," Een kleine vlaag van misselijkheid trok door me heen, ik voelde me steeds onzekerder worden en iets in me zei dat ik hier niet hoorde te zijn.
"We zijn echt dood." Er was iets aan de stem van Angie waardoor ik haar wel moest geloven, iets waar ik alleen maar misselijker van leek te worden. Ze klonk zo serieus.
De lach verdween van mijn gezicht en veranderde in een verbeten trek. "Jullie zijn écht gek," Fluisterde ik op het randje van hysterie.
Onhandig liet ik mezelf uit bed glijden en stond in een wip met beide benen op de grond. Doordat ik zo plots recht was gestaan, voelde ik me heel even duizelig waardoor ik wankelde en nog net kon verhinderen dat ik omviel door mezelf recht te houden op het bed. Ik moest hier weg en wel snel ook.
Snel begaf ik me naar de gang en keek paniekerig om me heen opzoek naar de weg langs waar ik was gekomen. Wanneer ik dit niet meteen kon vinden, dwaalde mijn blik af naar een bloedspoor dat vermoedelijk van mij afkomstig was.
Ik versnelde mijn pas en volgde het spoor terwijl ik nerveus blikken over mijn schouder wierp om er zeker van te zijn dat ze me niet zouden volgen. Wie weet tot wat deze gekken in staat waren.
"Caleb!... Aurore!... Wade!" Tussen elke naam zat een kleine pauze. Mijn stem weergalmde door de gang in de hoop dat iemand mijn noodkreet zou horen. Ik begon steeds sneller te lopen en hoe sneller ik liep, hoe gejaagder dat mijn ademhaling werd.
Waar was iedereen? En waar was die verdomde uitgang?

[ bericht aangepast op 29 april 2013 - 21:09 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Wade Tyler Callaghan

Aan het gestommel te horen, heeft Rory de hal bereikt met het matras en ik richt mijn blik even op. Ze weigert me aan te kijken en ik voel mijn hart tot in mijn maag zakken. Dit was niet mijn bedoeling. Absoluut niet. Ik durf ervoor wedden dat ik net zo verward ben als haar. Ik wil haar tegenhouden, zeggen dat het me spijt, dat ik niet tussen haar en Caleb wil komen, maar met liegen kom je nergens. In plaats daarvan, besluit ik gewoon te zwijgen. Ik volg haar met mijn ogen tot ze aan de trap is gekomen en naar beneden verdwijnt. Met een zucht laat ik me op de grond neerzakken en sla met mijn vuist op de grond. Ik ben toch zo’n vreselijke idioot! Waarom kan ik niet gewoon tevreden zijn met wat ik heb, geweldige vrienden, waarvan Rory er een is, en Caleb nota bene ook. Ik slik de brok in mijn keel weg en richt mijn blik op de muur tegenover me. Zitten janken en koppen gaat me niet veel helpen, besef ik.
Plots besluipt een vreemd gevoel me. Het lijkt of ik aangekeken word, en ik draai mijn hoofd naar links, om de gang op een fatsoenlijke manier in me op te nemen. Niets. Hij is leeg. Met een zucht richt ik mijn blik op de trap en spring haast recht wanneer ik iemand zie staan. Nu ja, iemand. De jongen ziet er zo bleek uit, dat ik bijna dwars door hem heen kan kijken, en ik knipper enkele keren ongelovig met mijn ogen. Ongelooflijk, hier zijn nog mensen. Voorzichtig doe ik enkele stappen naar hem toe, hij staat vlak bovenaan de trap, en steek mijn hand naar hem uit. Met de toppen van mijn vingers raak ik zijn schouder aan, en ik schrik op wanneer hij koud aanvoelt. Van het schrikken struikel ik over mijn voeten en voor ik het weet beland ik onderaan de trap. De voorbije seconden zijn een waas van houten klappen op mijn lichaam en mijn hoofd lijkt wel te barsten van het gebons dat door me heen trekt. Krampachtig houd ik mijn ogen gesloten en ik probeer recht te komen, maar het lukt me niet meteen.
"Caleb!... Aurore!... Wade!" hoor ik een bekende stem van boven roepen. Elisabeth.
Nogmaals probeer ik rechtop te krabbelen, maar het lukt niet.
"H-hier," probeer ik, maar meer dan een schorre kerm komt er niet uit.
Oh nee, het klinkt van boven, en die persoon, die... geest...
"Elisabeth," zeg ik iets luider.

[Een beetje drama kan geen kwaad ]

[ bericht aangepast op 29 april 2013 - 21:12 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Aurore “Rory” Hazel Langley
Caleb steekt zijn handen naar me uit als ik iets wankelend naar hem toeloop, terwijl hij me vragend aankijkt. Ik ga op mijn tenen staan en druk een kusje op Calebs neus, wat hem laat glimlachen. Mompelend vertel ik hem dat ik een matras voor ons heb geregeld, maar uit schuldgevoel van net kijk ik hem niet aan.
Caleb grinnikt. 'Dat merk ik.' Hij plaats zijn vinger onder mijn kin, duwt mijn hoofd iets omhoog en drukt een kus op mijn lippen wanneer ze zich op dezelfde hoogte bevinden als de zijne. 'Het spijt me,' fluistert hij tegen mijn lippen aan. Ik schud lichtjes mijn hoofd en durf hem nu pas aan te kijken. Ik hoop dat het niet in mijn ogen kan lezen dat er iets aan de hand is, want ik ben bang dat ik het er dan uit zal gooien. Dat wil ik niet, ik weet zelf nog niet eens zeker hoe ik over Wade voel. 'Nee, het spijt mij,' mompel ik, terwijl ik mijn armen rond zijn middel sla en mijn hoofd op zijn borstkas leg. 'Ik had gewoon hier moeten blijven, bij jou, om te kijken of er beneden nuttige dingen zijn, niet met Wade om matrassen te zoeken. Ik til mijn hoofd iets op en glimlach zwakjes naar Caleb. 'Maar nu hebben we tenminste wel een matras voor ons zelf.' Aarzelend bijt ik op mijn volle onderlip, 'als je die wilt delen tenminste... anders mag jij hem wel hebben en zoek ik een nieuwe.' Ik zucht zacht, probeer met één arm het matras op te tillen en pak met mijn vrije hand Caleb's hand vast. 'Laten we alvast een plekje zoeken waar we vanavond met z'n allen kunnen slapen.' Ik hoop dat er ergens een open haard is, en dat er ook iemand is met een aansteker, anders hebben we alsnog niks aan de open haard.
Moeizaam sleep ik het matras de gang door, terwijl ik Calebs hand vast blijf houden en hem zo achter me aantrek. Wanneer we de gang zijn doorgelopen en ik de kamer open doe, van een ruimte die eruit ziet als een woonkamer, hoor ik een hoop gestommel op de trap, maar ik besteed er geen aandacht aan. Het is vast Wade die het andere matras naar beneden brengt. Wade...

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Niemand die zijn of haar naam hoort roepen? *hint hint*]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Wade is half knock-out, lieverd :'D]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Tamino schreef:
[Wade is half knock-out, lieverd :'D]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[True :'3 Al had ik ook gewoon over je post heengelezen, sarreh :x]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Sorry
Ik was het vergeten, ik schrijf het in mijn volgende post]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tamino schreef:
[True :'3 Al had ik ook gewoon over je post heengelezen, sarreh :x]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.