[RPG] Briarcliff Asylum ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 mei 2013 - 22:09 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

s]Ik ben nog aan het wachten op een reactie van Raziel voordat ik iets post.:Y)[/s

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Oh shit, ik had niet eens door dat Evelien al gepost had, sorry. ><]

help

[Iemand voor Angie? (:]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik zal proberen hier morgen te reageren]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Sixer => Catesby]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aurore “Rory” Hazel Langley
'Blij dat je dat inziet,' lacht Caleb, wanneer ik zeg dat ik bij hem had moeten blijven. 'Grapje,' zegt hij dan. Hij drukt een kusje op mijn neus en vervolgens ook eentje op mijn oor en op mijn mond. 'Ik ben blij dat je weer bij mij bent.'
'Ik ben ook blij dat ik weer bij jou ben,' mompel ik terug. 'Maar nu hebben we tenminste wel een matras voor ons zelf. Als je die wilt delen tenminste... anders mag jij hem wel hebben en zoek ik een nieuwe.' Caleb trekt een wenkbrauw op. 'Ik hoop dat je een grapje maakt.' Ik haal mijn schouders iets op en richt mijn blik op de grond. 'Ik wist niet zeker of je het wel zou willen...' mompel ik onzeker, waarna ik zijn hand vast pak en zeg dat we maar alvast een plekje moeten zoeken waar we vanavond met z'n alleen kunnen slapen.' Caleb knikt, neemt de matras over en gooit die over zijn schouders. 'Geef dat maar aan mij,' glimlacht hij en hij knijpt in mijn hand. 'Waarheen, prinses?' Ik vind het nog steeds raar klinken dat Caleb mij prinses noemt, al geeft het me wel altijd het gevoel dat hij om me geeft, een gevoel dat fij is. 'Hierheen,' mompel ik, terwijl ik de gang verder in loop en Caleb achter me aan trek.
Net als ik de deur van een kamer open trek hoor ik gestommel op de trap, wat vast Wade is en daarna Elizabeth die onze namen roept. Ik wil er op reageren, maar wanneer ik Wade terug hoor roepen loop ik de kamer verder in, wat de woonkamer blijkt te zijn.
'Nou, dit is perfect.' Caleb laat het matras vallen. Hij laat mijn hand los en loopt naar de open haard. 'Laten we wat stoelen breken voor een vuur aan te maken.' Ik bijt aarzelend op mijn lip. 'Ik denk niet dat ik een stoel kan breken,' zeg ik zacht, waarna ik het matras alvast dichterbij de open haard schuif en er op ga zitten.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik zal morgen wel iets schrijven, Raziel zei dat ik al eerder mocht, maar had nog geen tijd in verband met mijn stage.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Sorry dat ik nog niets gepost heb, maar het is momenteel echt megadruk op school voor mij. En ik doe aan veel te veel RPG's mee.]

help

[Gipsy = Tyrion ]

[ bericht aangepast op 21 mei 2013 - 22:04 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elisabeth Rosie Fletcher

Ik zag even hoe Wade knikte ter bevestiging van de vraag die ik hem eerder had gesteld. "Ik doe mijn best." Hij glimlachte even geforceerd en vond de kracht om rechtop te gaan zitten. Het was nog niet echt wat ik van hem had verwacht, maar het was op z'n minst een begin, dus dat was al iets positief. Wanneer Wade zijn hand op zijn voorhoofd legde, wierp ik snel nog een schichtige blik op de vreemde jongen. Ik vertrouwde hem voor geen haar en al zeker niet nu hij hier zo bij Wade stond die net van de trap was gedonderd. Zou hij Wade geduwd hebben?
Voordat ik er erg op had, was Wade al opgestaan en stond er met gesloten ogen. Langzaam volgde ik zijn voorbeeld en ging ook recht staan om vervolgens mijn hand voorzichtig op Wade's schouder te laten rusten. Als hij eventueel zijn evenwicht zou verliezen, zou hij nog altijd op mij kunnen steunen moest het echt nodig zijn. Niet dat het veel zou helpen aangezien ik best een stuk kleiner was dan hem.
"Weet jij waar de rest is?" Zijn stem klonk zacht, maar ik verstond er gelukkig alles van. Na een kleine aarzeling, schudde ik toch mijn hoofd en beet even op mijn onderlip. "Nee, dat weet ik niet, je bent de eerste die ik zie. Maar luister eens," Abrupt zweeg ik aangezien ik moeilijk kon zeggen dat dit huis behekst was. De kans was groot dat hij me misschien uit zou lachen en dat hij het op mijn verbeelding zou steken. "Laat maar, het is niet zo belangrijk." Snel sloeg ik mijn ogen neer zodat hij niet zou zien dat ik er over loog.
"Wie ben je?" Snel keek ik weer op, ik was haast vergeten dat die vreemde kerel er ook nog bij stond. Hij leek me anders dan de meisjes die ik eerder had gezien, stiller misschien maar dat wilde niet zeggen dat ik hem zomaar vertrouwde.
"Aaron," Was zijn korte antwoord, het was klaar en duidelijk maar ergens had ik toch de indruk dat hij een beetje gedesoriënteerd overkwam. Voordat ik de jongen die zich had voorgesteld als Aaron, een vraag kon stellen, begon hij weer te praten op diezelfde toon.
"Wie zijn jullie, wat doen jullie hier en hoe zijn jullie hier eigenlijk geraakt?" Ik knipperde even met mijn ogen om zijn woorden door te laten dringen en keek vanuit mijn ooghoeken naar Wade om te kijken hoe hij hierop zou reageren aangezien ik het zelf niet goed wist.


[Ik had toestemming van Raziel om Aaron er even bij te zetten in mijn post (: ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Angie Eleanor Hart
Ik leek weggezogen te worden uit de wereld om me heen. Alles leek voor een moment gevoelloos te worden en even later voelde ik een gevoel van opluchting. Maar het was niet zoals alle andere keren. Het voelde niet zo goed, niet zo opluchtend en de gedachte dat ik niet kon bloeden maakte dit alles ook al een stuk minder aantrekkelijk. Uit frustratie duwde ik het mes dieper in mijn vel, wat voor meer pijn zorgde maar voor de rest niets. Het gevoel van opluchting maakte plaats voor de frustratie waarmee ik de scalpel terug trok en aan diggelen gooide tegen een van de muren. “Waarom ben ik een geest geworden?” gromde ik tegen mezelf. “Zie je wel, ik kan zelfs niet eens fatsoenlijk dood gaan.”
Ed en Jim waren helemaal aan het doorkwebbelen in mijn hoofd, maar op een of andere manier slaagde ik erin het gekakel te negeren. Ik stond op, liep met grote, langzame passen richting het raam en stak mijn pols de lucht in, zodat ik de snee kon bekijken in het licht. Er kwam geen bloed uit, maar als ik ‘m openduwde met mijn vingers, kon ik er recht inkijken. “Cool,” fluisterde ik zachtjes terwijl ik het verder open duwde met mijn vingers, wat voor een stekende pijn zorgde. Ik negeerde het en bracht het wat dichter richting mijn gezicht. Het zou wel een tijdje duren eer die snee dicht zou groeien, hij was namelijk nogal diep.
Ed en Jim raasden maar door, waardoor ik met een zucht mijn arm liet zakken. “Jullie twee, zwijgen,” probeerde ik ze standvastig tot stilte te manen. En – tot mijn verbazing – werkte het. Met een voldane glimlach op mijn gezicht – ook al voelde ik me nog steeds miserabel – liep ik de kamer uit, om niet veel later alweer een paar stemmen te horen.
“Aaron”, klonk het kort. Zoals we hem kenden, was Aaron weer zo enthousiast als altijd: zo enthousiast als een steen. "Wie zijn jullie, wat doen jullie hier en hoe zijn jullie hier eigenlijk geraakt?"
Nieuwsgierig liep ik op het groepje af. Het meisje van daarnet stond er nog, net zoals een andere jongen. Net op dat moment herinnerde ik me dat Malice hij lichtding gepikt had. Voorzichtig naderde ik hen, proberend Elisabeth niet weer van streek te maken. “Elisabeth…” begon ik zachtjes. Het was nog steeds duidelijk hoorbaar in mijn stem dat ik zelf nog wat van streek was, van wat daarnet allemaal gebeurd was. “Ehm… Malice heeft je lichtgevende kastje gepikt… Ik wilde het terug geven, maar ze is ermee weg…”

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Lirio -> Sibyllin ^-^]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Caleb Alexander Morgenstern
"Ik hoop dat je een grapje maakt," mompelde Caleb met opgetrokken wenkbrauw. Rory haalde haar schouders op en keek naar de grond. "Ik wist niet zeker of je het wel zou willen..." De man keek even met een kleine glimlach naar zijn vriendin. Hij tilde haar gezicht op mijn zijn vinger en drukte een zachte, lange kus op haar mond. "Stop met mijn liefde voor jou in twijfel te trekken. Zo beledig je mij, weet je dat?" Hij glimlachte naar Rory en liet zich toen meetrekken naar een grote soort woonkamer. Er klonk gestommel vanuit de trappenhal en Caleb zag dat Rory overwoog ernaartoe te gaan, maar toen klonk Wades stem van boven en liep ze de kamer in. Caleb was blij, hij had geen zin om nogmaals rond Wade te hangen.
Caleb zei dat de kamer perfect was en liet de matras vallen. Daarna liep hij naar de open haard en stelde voor wat stoelen te breken voor een vuur. Hij draaide zich om naar Rory om haar antwoord te horen en zag dat ze even op haar lip beet. Caleb vond haar zo sexy als ze dat deed.
"Ik denk niet dat ik een stoel kan breken," zei ze zacht. Rory schoof de matras dichterbij de open haard en ging erop zitten.
Even overwoog Caleb om naast Rory te gaan zitten en zijn liefde te bewijzen of het vuur aan te steken, maar toen er een koude rilling langs zijn ruggengraat liep besloot Caleb dat het misschien beter was eerst een vuur aan te maken.
"Ik doe het wel." Caleb haalde een doosje lucifers uit zijn rugzak en nam toen de dichtstbijzijnde stoel die hij met gemak in twee brak. Caleb brak de poten van de stoel en de spaken van de rugleuning en zette die als een soort tipi tent in de open haard. Toen nam hij een lucifer en wierp die op de stapel. Hij brak nog een aantal stoelen en wakkerde het vuur aan voor hij uit zijn rugzak twee pakjes Twix haalde en één aan Rory gaf.
"Eet," beval hij haar. "Voor de anderen het komen stelen." Caleb grinnikte zachtjes, ging achter Rory staan en trok haar toe in één vlugge, draaiende beweging op zodat ze terug op haar voeten stond. Hij sloeg zijn armen om haar middel heen en trok haar naar zich toe, zodat zij met haar rug tegen zijn buik aanstond.
"Lekker knus," grijnsde Caleb onschuldig in Rory's oor. "Ik wil natuurlijk niet dat je koud krijgt." Eigenlijk zouden hij en Rory de andere moeten zoeken en hen vertellen dat het daar warm was -of werd- maar dat wilde Caleb niet. Hij drukte een kusje op Rory's wang. Vervolgens drukte hij er nog een op haar oor en streek zo met zijn neus langs haar nek waar hij een derde kus drukte.

[ bericht aangepast op 22 mei 2013 - 20:52 ]

kindness is never a burden.

Tyrion schreef:
[Gipsy = Tyrion ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Wade Tyler Callaghan

“Weet jij waar de rest is?” hoor ik mezelf aan Elisabeth vragen.
Na enkele seconden pas, schudt ze haar hoofd en bijt op haar lip. Iets wat ik vaak mensen zie doen, maar zelf nog nooit heb gedaan. Vreemde gewoonte.
"Nee, dat weet ik niet, je bent de eerste die ik zie. Maar luister eens- Laat maar, het is niet zo belangrijk."
Niet-begrijpend kijk ik haar aan wanneer ze halverwege haar zin onderbreekt, maar ik besluit het maar even zo te laten. Mijn hoofd gonst nog wat na van de val, en ik wil dat het gevoel zo snel mogelijk verdwijnt. Ik richt mijn aandacht weer op de jongen die naast ons staat.
“Wie ben jij?” vraag ik zacht. Het is een vraag die ik daarnet boven al wilde stellen. Misschien was ik dan niet gevallen, wie weet.
“Aaron."
Dat zegt hij. Niet meer dan dat. Een naam is het enige wat we krijgen. Ik kijk even naar Elisabeth, die haar mond opendoet om te spreken, wanneer hij beslist om toch nog verder te gaan.
"Wie zijn jullie, wat doen jullie hier en hoe zijn jullie hier eigenlijk geraakt?"
Ik hoef Elisabeth niet aan te kijken om haar blik in mijn huid te voelen branden. Ik kijk even naar mijn handen en kuch. Wie zijn we? Dat is een gemakkelijke vraag. Daarop kan ik alleen al met onze namen antwoorden. Wat doen we hier? Tja, wat doen we hier? Schuilen, zou ik zo zeggen. En hoe zijn we hier geraakt? Door de deur.
Mijn aandacht wordt getrokken door een meisje dat zich bij ons voegt. Er zijn hier nog anderen? Niet-begrijpend kijk ik naar Elisabeth, wanneer de vreemde tegen haar begint te praten. Iets over een lichtgevend kastje? Vreemd.
Ik keer me maar weer naar Aaron en probeer mezelf te kalmeren, hoewel ik niet echt begrijp wat hier gaande is.
“We waren verloren gelopen in de storm, en dachten dat we hier wel konden schuilen,” leg ik zo rustig mogelijk uit. Want dat is uiteindelijk wat er gebeurd is, al voel ik me hier nog niet echt honderd procent welkom. Waar zijn de anderen trouwens? Rory is ook nergens meer te bekennen, al kan ik wel raden bij wie ze is. Ik zucht even.

But I still have this faith in the truth of my dreams.