Louis William Tomlinson
Toen Harry terugkwam, lachte ik om zijn haar dat nog een beetje nat was en waar je lichtelijke slag in zag. 'Haz, je weet toch dat die streep op je hoofd nog wel een maand blijft zitten, hè?' giechelde ik. Hoofdschuddend vergrendelde ik mijn iPhone, die ik verveeld op de grond gooide. Gelukkig was het een iPhone. Als je hem te hard laat vallen is het scherm kapot, maar als je zo'n telefoon als Nokia hard laat vallen is de vloer kapot. Hoe zouden ze dat vijftig jaar geleden moeten gedaan hebben? 'En de verveling is in het lááááánd!' zong Harry. 'Dan moet je wat gaan doen. Zoals, uhm' Mijn gezicht keek even bedenkelijk. 'Eigenlijk vind ik dat wel een mooi liedje' realiseerde Harry zich, waarbij ik even de neiging had om mijn beste vriend voor zijn kop te slaan met een baksteen. 'Misschien moet ik er gewoon eentje schrijven' besloot Harry, waarna hij naar het bureau liep. 'Als het maar geen liefdesliedje wordt, zoals Taywho.. Taylor' verbeterde ik mezelf. Aangezien Harry eerst gelukkig was met Taylor en niet doorhad dat die slet gewoon weer een nieuw liedje wilde, bedacht ik maar geen bijnamen voor haar. Dan zou ik weer op mijn kop krijgen. Na vijf minuten leek Harry het op te geven. 'Niet zo snel opgeven, je moet wel wat proberen' glimlachte ik en ik stond op, om vervolgens naast Harry te gaan staan. 'Zoek een onderwerp of laat het steeds herhalen. Luister wat andere muziek, of laat jezelf van de trap vallen. Kan ook' Ik haalde onverschillig mijn schouders op en gaf een klopje op het bureau. Al snel zat ik weer op het bed, Nuclear Family van Green Day neuriënd. Het was van de cd Uno. Hun muziek was wel leuk, maar ik hield van wat rustiger. Drie keer raden, natuurlijk The Fray of Robbie Williams. Nu moest ik toch echt toegeven dat ook ik niks te doen wist. Het was al avond, maar hoe laat het was moest je niet aan mij vragen. 'Haz? Ik heb wat voor je' zei ik, en ik stond weer op. In mijn andere koffer die nog gesloten was, haalde ik van alles eruit. Na even kwam ik aan bij het wat ik wilde hebben, en sloot de koffer. Glimlachend liep ik naar Harry toe en haalde mijn handen naar voren. In mijn handen lag een armbandje. 'Een vriendschapsarmbandje!' kirde ik vrolijk. Ik had eerst even moeten nadenken voordat ik zou zeggen wat erin moest staan, maar uiteindelijk werd het "Stylinson". Als teken dat wat er ook gebeurde, de vriendschap altijd zou blijven bestaan. 'Vindt je hem mooi?' vroeg ik met een grote glimlach. Een week geleden was Harry weg, naar weet ik veel waar en dus ging ik mooi de stad in. Natuurlijk was ik het eerste beste winkeltje binnen gestapt en zag ik gelijk zulke armbandjes. Enkel voor meisjes was het niet, je zag genoeg jongens met zulke armbandjes rondlopen. Maar alleen omdat ík hem leuk vond, hoefde Harry dat nog niet te vinden. Daarom was ik nieuwsgierig naar zijn antwoord. Wat nou als hij het straks niet leuk vond? Vast wel. En hij kon altijd nog weigeren, maar dat zou wel een teleurstelling bij mij maken.
[ bericht aangepast op 12 april 2013 - 17:28 ]
"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."
