RPG || Celebrity timeout (ft. 1D) 2 - Speeltopics

De meeste fans waren door gedraait, zo erg dat er een heleboel celebritys waren die beschermt moesten worden. Bescherment door fans van andere en hun hate, of door hun eigen doorgedraaide fans. De gene die daar het meeste last van hadden, One direction en The lost girls worden in een huis gestopt om ze te beschermen. Zonder fans en zonder haters. Om de fans te laten begrijpen dat hun idool niet anders is dan hun worden er 10 jongeren in hetzelfde huis gestopt. Die fans zullen uitvinden hoe weinig ze eigenlijk echt verschillen. Wat zal er allemaal gebeuren in het huis? Zal er haat of liefde ondstaan?
De keuze is aan jullie

Okey dus het idee is 5 meisjes en 5 jongens worden in een huis gestopt samen met de jongens van 1D en de meisjes van de zogenaamde wereldberoemde girlband TLG (the lost girls)

Natuurlijk de standaart RPG regels

Dont say why me, say try me

Marie-Anne Sophia Carter

Louis keek me met een somber gezicht aan. ''Ja, mama.'' zei hij zachtjes, waarbij ik moest lachen. Ik drukte een kleffe kus op zijn voorhoofd, wat moeders altijd deden. ''Nee! Ik bedoel ja. Nee, ik bedoel.. Ach, laat ook maar. Ik wilde niet zeggen dat je niet vrolijk was, maar dat moet iedereen. Alhoewel Zayn nog wel eens chagrijnig kan zijn, en Niall een beetje té blij is. Maar zo zijn we nou eenmaal'' Ik keek hem met een raar gezicht aan en fronste mijn wenkbrauwen. ''Wat..?'' mompelde ik en mijn mond werd één lange streep door zijn woorden. Ik snapte hem nu al niet meer. ''Wel, ik lach gemeend bij interviews, alleen als ik mijn dagen heb waarbij ik écht chagrijnig ben. Wil je het liefst gewoon niet bij me zijn, geloof me.'' Toen ik zijn haar aanraakte, flipte hij helemaal. ''Je gingerkapsel is toch al verpest door het water.'' Ik stak mijn tong naar hem uit en lachte weer. ''En jij hebt mijn haar verpest, via via dan. Via het water, waar jij samen met mij erin sprong. Beetje dom, niet?'' zei ik en keek hem schuin aan.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Louis William Tomlinson

'Wat..?' mompelde Marie-Anne. 'Ja, dat gevoel heb ik dus ook' knikte ik. Zoals ik al eerder zei, ik was dan wel fysiek eenentwintig, en mocht dan wel de eerst geborene van ons vijf zijn, maar mentaal was ik gewoon vier. Alleen maar goed, niet waar? Om in tweeduizendveertien is geen van ons meer een tiener. Oh mijn God, hoe zouden we dan verder moeten? Was het niet Forever Young? Terwijl ik helemaal in paniek raakte in mijn hoofd, lette ik toch goed op. 'Wel, ik lach gemeend bij interviews, alleen als ik mijn dagen heb waarbij ik écht chagrijnig ben. Wil je het liefst gewoon niet bij me zijn, geloof me' zei ze. 'Eindelijk iemand die me begrijpt!' riep ik uit. Ik mocht Marie-Anne nu al, terwijl ik haar nauwelijks een dag kende. 'Je gingerkapsel is toch al verpest door het water' Ze stak haar tong even naar me uit, waarbij ik die van mij ook uitstak. 'En jij hebt mijn haar verpest, via via dan. Via het water, waar jij samen met mij erin sprong. Beetje dom, niet?' vroeg ze. 'Ja, maar jóú kapsel krijg je binnen vijf minuten droog doormiddel te föhnen. Míjn kapsel moet ik eerst föhnen, ik moet het over een paar dagen alweer verven, dan moet ik eerst nog mijn kleren aantrekken en uiteindelijk moet ik het nog opsteken in een kuif. Dus, wie is hier nou dom?' Voor de zoveelste keer vandaag was mijn stem verhoogd naar een kinderlijke stem. 'Oh wacht, dat ben ik nog altijd' merkte ik op.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Marie-Anne Sophia Carter

''Eindelijk iemand die me begrijpt!'' riep hij uit. Ik keek hem alsnog raar aan, hij mocht dat eenentwintig zijn, zo leek het er eigenlijk niet op. Volgens mij dan. Dan had je alleen mijn mening. ''Ja, maar jóú kapsel krijg je binnen vijf minuten droog doormiddel te föhnen. Míjn kapsel moet ik eerst föhnen, ik moet het over een paar dagen alweer verven, dan moet ik eerst nog mijn kleren aantrekken en uiteindelijk moet ik het nog opsteken in een kuif. Dus, wie is hier nou dom?'' zei hij in een hoog kinderstemmetje. ''Jij.'' zei ik, maar hij merkte het zelf ook al op. ''Mijn haar is ook niet zo leuk, hoor. Ik moet het twintig minuten föhnen en je krijgt er echt kramp van in je armen. Je weet niet hoe zwaar het leven is als een meisje.'' zei ik hoofdschuddend. Louis mocht ik wel, ik mocht iedereen wel, maar ik kende ze nog geen eens een dag. Een is mijn leven was ik blij dat er geen camera's hier waren. Sinds onze beroemdheid was ik daar al niet blij mee, maar ach. Ik moest ermee leren leven. Helaas. ''En wat nu? We zitten hier nuttelozen discussies te voeren. In een zwembad, die overigens héél koud wordt.'' piepte ik en klom eruit.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Louis William Tomlinson

'Mijn haar is ook niet zo leuk, hoor. Ik moet het twintig minuten föhnen en je krijgt er echt kramp van in je armen. Je weet niet hoe zwaar het leven is als een meisje' zei ze, terwijl ze haar hoofd schudde. 'Tss, opschepster' zei ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en gespeeld chagrijnig de andere kant op keek. 'Jij weet niet hoe zwaar het is om te leven als een jongen. Als je toegeeft dat je shoppen leuk vind, dan wordt je al homo genoemd. Als je een beste vriend hebt waarvan je houdt, en van hem zal blijven houden wordt er gezegd dat je homo bent. Het valt me op dat ik zowat voor elk klein ding homo wordt genoemd' bedacht ik me. 'Ach ja, wat boeit het mij. Het leven is één grote regenboog vol met allemaal eenhoorns en zonneschijn!' zei ik helemaal overtuigd.'En wat nu? We zitten hier nuttelozen discussies te voeren. In een zwembad, die overigens héél koud wordt' piepte Marie-Anne terwijl ze eruit klom. 'Oh, daar had ik eigenlijk niet over nagedacht' mompelde ik. Vrolijk sprong ik er ook uit, waarna ik opsteeg en wegvloog met alle vogels de lucht in die Wings met me zongen naar de zon. Oké, dat wilde ik misschien maar het kwam niet uit. In werkelijkheid lag ik nu gewoon met gesloten ogen op mijn buik, op de grond Wings zingend. Pas toen ik door had dat het er heel stom uit moest zien, krabbelde ik snel op en opende mijn ogen. 'Sorreeh. Dagdroom' verontschuldigde ik me, terwijl ik Marie-Anne's arm vastpakte en haar huppelend meer naar binnen trok. In de woonkamer liet ik haar los, en drijfnat liep ik naar boven. Daar negeerde ik alle mensen, liep de badkamer in en droogde me af. Vervolgens trok ik mijn broek en boxer uit en knoopte de handdoek rond mijn middel. Zo liep ik de kamer van mij, Zayn, Harry en Dille in. In de kamer pakte ik fluitend wat kleren. Een outfit die simpel bestond uit een spijkerbroek en een wit shirt. De natte sokken deed ik ook uit, en ik pakte maar een groene beanie uit Harry's koffer om mijn natte haren te verbergen. Hij zou het toch niet erg vinden. Nog altijd een melodie fluitend liep ik weer naar beneden, om op de bank te gaan zitten en de tv aan te zetten. Wat had ik dat toch goed geregeld.

[ bericht aangepast op 3 april 2013 - 20:26 ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Aubree Jeanette Sinclair
Het was stil toen ik de nu al enigszins vertrouwde ruimte van mijn slaapkamer bereikte. De bedden waren leeg, evenals de kamer zelf. Een treurige glimlach speelde mijn mondhoeken omhoog toen ik de deur achter me sloot. Het raam stond nog open, en bracht een ijzig koude luchtstroom de kamer binnen. Kippenvel spreidde zich uit over mijn armen toen ik het kozijn naar beneden schoof en de gordijnen naar elkaar toe trok. Het was stil.
Mijn vingertoppen gleden kort langs de dromenvanger die ik aan mijn bed had bevestigd, voor ik me richting de badkamer begaf. Ik wist niet precies wat ik zou moeten denken van vandaag. Mijn bandleden waren totale vreemden geweest, en ik had een heel ander gezicht van de jongens meegekregen. Toch leek er niets veranderd, want aan het einde bleef ik degene die alles bij elkaar zou moeten houden. Ik schudde mijn hoofd kort terwijl ik mijn gedragen kleding in een wasmand gooide en vervolgens een niet al te lange douche nam. Ik wist niet dat dingen als deze zoveel energie zouden kosten. Hoorde dat?
Er rolde een beverige zucht over mijn lippen toen ik mezelf in slaapkleding hees en mezelf op één van de bedden liet zakken. Ik zag het als de mijne: vertrouwd bij het raam.
Het geluid van mijn telefoon zorgde er nog net niet voor dat ik overeind sprong, hoewel ik aardig geschrokken naar het vierkanten apparaat op mijn nachtkastje graaide. Mijn telefoon stond rood gloeiend van de tweets: reacties op mijn foto met Niall, de kortstondige tweets van Harry en mij. En blijkbaar was er genoeg geroddel over de twee bands in het huis.
'Grand-père? Tout va bien?' ik bemerkte mezelf erop dat mijn stem bedeesd klonk: mijn grootvader antwoordde nooit tot de telefoon, laat staan dat hij zelf belde. Daar was mijn grootmoeder voor.
'Aubrée... Votre grand-mère...' De lage, moedeloze toon in de stem van de man zorgde ervoor dat mijn nekhaartjes recht overeind gingen staan. Ik rilde terwijl ik de hoorn dichter tegen mijn oor drukte.
'Ce qui se passe avec la grand-mère ? Pourquoi vous appelez et Don't they ? S'il vous plaît, grand-père... Je ne comprends pas.' De brok in mijn keel zorgde ervoor dat mijn stem niets meer dan een onzekere fluistering vormde naar de andere kant van de lijn. Ik was bang. Mocht iemand me dat kwalijk nemen nadat mijn ouders met een telefoontje dood waren verklaard? Nee.. dat denk ik niet.
'Je suis désolé, Bree. Grand-mère... eux... Elle avait une crise cardiaque aiguë. Les médecins étaient en retard, elle était al. Quand elle est venue, elle était al-' 'Non!' Onbedoeld, en misschien wel in een moment van precieze paniek, verliet het simpele woord in een hartverscheurend geluid mijn lippen. Ze kon niet.. niet zij ook al.
'Elle ne peut pas être morte. J'ai parlé à lui. Cet après-midi ! Grand-père... elle n'est pas morte!' Ik voelde mezelf van het bed glippen, op de grond. Waar ik bleef zitten terwijl de verwachte tranen over mijn wangen rolden. Eerst één voor één, hoewel dat niet lang nodig had om in een onophoudelijk gesnik te veranderen.
'Ik kan niet ook haar verliezen. Ik kan het niet..' fluisterde ik zachtjes terwijl ik mijn armen rond mijn middel krulde en mijn hoofd tegen mijn knieën drukte om het geluid te smoren. Ik kon dit niet opnieuw.. ik kon het niet.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Harry Syles.

Ik haal mijn hand door mijn haar om vervolgens rusteloos op het bed te gaan zitten. Misschien zou het handig zijn als ik nu ging slapen, het was namelijk een lange dag geweest. Ik loop naar de gang waar ik iemand hoor schreeuwn. Ik leg mijn hoofd tegen Aubree's deur aan. 'Non!' 'Elle ne peut pas être morte. J'ai parlé à lui. Cet après-midi ! Grand-père... elle n'est pas morte!' Dankzij mijn vloeiende Frans weet ik meteen waar dit over gaat. Ik schrik, Aubree's Oma is overleden. Vroeger was mijn opa overleden, ik weet nog dat hij opgebaart lag in de woonkamer en ik dacht het een levensgrote pop was. Ik was klein, wist niet beter. Maar Aubree is ouder dan ik was, je beseft het sneller. Ik open de deur en zie Aubree huilend op de grond zitten. 'Ik kan niet ook haar verliezen. Ik kan het niet.' Ik ren naar haar toe om een arm om haar heen te slaan. Ik druk haar tegen me aan en geef een kus op haar kruin. Stilletjes blijf ik zo zitten. Waarom nu? Mijn medelijden is groot en voorzichtig til ik haar op om op bed te leggen. Ik ga naast haar liggen en streel met mijn vingertoppen over haar hand. 'Het komt wel goed.' Mompel ik. Dit is echt het domste wat ik kan zeggen. Met mijn andere hand strijk ik over haar mooie haren. Ik draai haar naar me toe en knuffel haar.

Aubree Jeanette Sinclair
Ik zou moet moeten vermannen, met al die camera's, alle mensen die momenteel in het huis leefden. Het was niet gewoon mijn grootmoeder: het was opnieuw een familielid dat ik was verloren terwijl ik er niet voor hen kon zijn. Zoals mijn ouders, toen ik negen was. Er veranderde niets. Ik was hier, de grote ster - terwijl mijn grootvader daar helemaal alleen was.
De stem van Harry zorgde ervoor dat ik hard op mijn onderlip beet om het gesnik te smoren. Hij tilde me echter op het bed, voor hij zichzelf naast me neer liet zakken en zijn lippen troostend tegen mijn lokken drukte. 'Het komt wel goed.' De woorden klonken hol, voornamelijk omdat ik besefte dat het dezelfde woorden waren geweest die ze me vroeger in het mortuarium hadden toegefluisterd. Ze waren valse beloftes, omdat het de dood nooit terug zou kunnen brengen.
'Ze is dood. Ze is dood, Haz,' fluisterde ik hoofdschuddend terwijl mijn vingers houvast zochten tegen de katoenen stof van zijn shirt, voor ik mijn hoofd ertegen begroef en mijn haperende ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Zijn armen voelden sterk en troostend om mijn schokkende lichaam. Niemand had me ooit kunnen troosten, maar ik was te zwak om hem van me af te duwen. Ik had het nodig. Meer dan ik zou willen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Harry Styles.

'Ze is dood. Ze is dood, Haz,' fluisterd ze. Nietwetend wat ik moet doen druk ik haar dichter tegen me aan. Ik streel opnieuw haar haren. Ik probeer haar te sussen. Het gevoel dat iemand nooit meer terug komt is overweldigend. Alleen dan negatief. Het maakt me boos dat Aubree nu niet bij haar Opa kan zijn. Hij is alleen. Ik zet ons zo dat we allebei op het bed zitten. Ik veeg haar tranen weg waarna ik diep in haar roodomrande ogen kijk. "Ik weet zeker dat ze van je hield," begin ik. "Ze houdt nogsteeds van je. Ik heb je vaker met haar horen praten aan de telefoon, ik ben er zeker van dat jullie van elkaar houden." Zeg ik. Ik had haar inderdaad vaker horen praten met haar Oma, de woordenschat die Aubree koos, haar stem, zo warm. Ik weet gewoon zeker dat-dat door haar Oma komt. Vrolijker was ze als ze met haar sprak. De volgende dagen moet ik er gewoon goed voor haar zijn. En Louis ook, en haar bandleden en Niall, Liam, Zayn. En de 'onbekende'. Wat moet je überhaupt zeggen tegen iemand die net een geliefde, een dierbare, een familielid is verloren? Je ziet wel eens in overlijdingsbrieven staan 'woorden schieten tekort', nooit had ik echt geweten dat die woorden een hele betekenis hadden. Woorden schieten echt tekort. Ik kan Aubree niks vertellen. Ik kan haar niks vertellen waardoor ze zich weer goed voelt. Dat kan gewoon niet.

Aubree Jeanette Sinclair
Het duurde niet lang voor we beiden op het bed zaten. Ik zweeg, staarde in het niets voor me uit terwijl ik Harry's woorden overdacht. Hij moest eens weten..
Mijn ogen gleden als vanzelf naar de camera's die ik in deze kamer had zien hangen, waarbij ik met de rug van mijn hand langs mijn wangen streek voor ik opstond om ze van hun plaats te trekken, kapot te maken. Dit was niet iets dat ik met de wereld wilde delen. Niet nu.
Toen ik er zeker van was dat de camera's niet langer draaiden, liet ik me langzaam naast hem op het bed zakken. Mijn ogen op mijn handen gericht.
'Ik was negen toen ik in Manchester woonde. Mijn ouders en ik hadden een flat aan de andere kant van de starbucks.. Ik was een mollig kind.' Een droevige glimlach speelde mijn mondhoeken omhoog toen ik mijn blik op de jongen richtte. 'Mijn ouders waren beide succesvolle mensen. Mijn moeder was Frans en een diplomaat. Ze was graag in Engeland, maar moest veel van huis zijn, net als mijn vader. Hij was slechts een zakenman uit Birmingham. Zijn accent maakte me altijd aan het lachen.' Het was vreemd om over hen te praten met iemand die ik niet eens zo goed kende. Voornamelijk omdat mijn herinneringen aan hen het enige was dat ik nog van hen had. Ze waren kostbaar, maar ik wilde ze delen. Met hem.
'Het was een gewone schooldag toen het ziekenhuis mijn kindermeisje opbelde. Ik was altijd alleen geweest, omdat mijn ouders geen kinderen meer konden krijgen na mij. En ik had het hen nooit kwalijk genomen. Voor ik het wist stond ik voor hun graven. Als negenjarig meisje met blikken die altijd medelijden uitstraalden als mensen naar me keken.' Ik schudde mijn hoofd kort terwijl ik mijn handen kordaat tot vuisten balde.
'Op die manier verhuisde ik naar mijn grootouders - de ouders van mijn moeder - in Frankrijk. Ze hadden een prachtig huis in Bordeux en waren blij om mij te krijgen toen mijn ouders dat niet langer konden. Hoewel ik van beiden hield, was mijn oma de meest indrukwekkende vrouw die ik ooit heb gekend. Ze had zoveel controle en was tegelijkertijd zo goed voor anderen. Ik wilde altijd zoals haar zijn. Ze leerde me zelfs de piano bespelen en ondanks dat ze me niet kwijt wilde, liet ze me gaan toen ik in deze band terecht kwam. Ik had bij haar moeten zijn toen ze stierf.. maar ik was er niet.' Er ontstond een brok in mijn keel terwijl ik de tranen weg probeerde te knipperen. Ik was lang genoeg zwak geweest, en wilde daarnaast alles behalve Harry verplichten me te troosten.
Ik was sterker dan dat. Dat moest ik.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Harry Styles.

Na haar verhaal kijk ik haar medelevend aan. De enige die ik had verloren op jonge leeftijd was mijn Opa. "Ik denk dat het verschrikkelijk is om je ouders te verliezen. Mijn ouders zijn gescheiden, dat is weliswaar niet hetzelfde maar ik zag mijn vader bijna nooit. Op een dag kreeg ik het nieuws dat mijn Opa was overleden. 'Hoe kon dat?' Dacht ik, zo'n sterke en vrolijke man. Hij had diabetus, suikerziekte, hij maakte er grapjes over en at gewoon nog snoep en koek. Terwijl het nieteens mocht. Ik weet nog dat ik op zijn begravenis een vrolijk liedje zong. Niet iedereen kon het waarderen, vooral die oude vrouwen. Mijn Opa mocht hun niet, had hij mij eens verteld. Toen mijn Oma en moeder de kaarten gingen versturen voor de begravenis had ik nog gezegt dat die oude vrouwen niet mochten komen." Een zachte lach verlaat mijn mond. "Kijk." Zeg ik. Ik pak de ketting die ik van mijn Opa had gekregen. Het is medaillon met een foto van ons twee erin. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht. "Wat ik eigenlijk wil vertellen, is dat je Oma het nu goed heeft. Ze heeft kunnen genieten van het leven. Net zoals mijn Opa, hij had een ziekte maar toch ging hij verder. Hij at dingen die hij niet mocht eten, wetend dat-dat tot zijn dood zou leiden. Mijn Oma heeft me laatst nog verteld dat iedereen al had verwacht dat mijn Opa zou sterven. " Ineens bedenk ik me dat ik een beetje afwijk. Ik pak haar handen beet en kijk diep in haar ogen. "The fear of death follows from the fear of life. A person who lives fully is prepared to die at any time." Zeg ik.

[ bericht aangepast op 4 april 2013 - 16:33 ]

Aubree Jeanette Sinclair
Het voelde persoonlijker nu de camera's uit stonden en ik me geen zorgen hoefde te maken over gezeur van onze manager. Voor nu was het enkel Harry en ik. Een andere kant van Harry, die ik tot nu toe nog niet had kunnen zien. Ik had besloten dat deze kant echt was, naast het imago dat het label hem ongetwijfeld had opgedrukt. Hij was niet enkel de vrolijke flirt van de groep. Nee, zelfs die had diepgang. Dit soort diepgang, had ik ondervonden.
'The fear of death follows from the fear of life. A man who lives fully is prepared to die at any time.' De quote die hij gebruikte kwam me vaag bekend voor. Het was waarschijnlijk iets dat de consult van mijn lagere school ooit eens tegen me had gezegd. Ik was dol op Engelse literatuur geweest: geen verrassing, gezien het mijn eerste taal was. Frans mijn tweede, hoewel ik er mee opgegroeid was en het vloeiend kon spreken.
Er rolde een beverige zucht over mijn lippen toen ik opnieuw opkeek naar Harry's gezicht. Het was moeilijk zijn karakter te matchen bij dat van zijn imago.
Mijn ogen voelden pijnlijk van de tranen die ik nog niet had gelaten, mijn keel gezwollen van de snikken die ik probeerde binnen te houden.
'Het spijt me ik.. ik heb gewoon iemand nodig. Iemand die blijft. Iemand die me niet achterlaat..' Het was een tijdlang stil, voor ik mijn hoofd langzaam schudde. 'Blijf hier. Alsjeblieft,' fluisterde ik zachtjes terwijl ik mijn benen optrok en mijn hoofd tegen mijn knieën drukte. Ik was er klaar mee altijd alleen te zijn.

[ bericht aangepast op 4 april 2013 - 16:34 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Harry Styles.

'Het spijt me ik.. ik heb gewoon iemand nodig. Iemand die blijft. Iemand die me niet achterlaat..' Ze laat een stilte vallen.'Blijf hier. Alsjeblieft,' fluisterd ze. Ze gaat in een foetus houding zitten waardoor ze er schattig uitziet. Het feit dat ze me net heeft gevraagd om te blijven verbaast me een beetje. Maar toch, ik zou ook graag iemand bij me hebben als iemand net is overleden. "Tuurlijk." Zeg ik dan ook meteen. Ik stap van het bed af en doe het licht uit. Vlug loop ik terug naar het bed toe om het leeslampje aan te zetten. Misschien is het handiger voor ons beide om te slapen. Ik twijfel om mijn shirt uit te trekken. Mijn kleding bestond enkel uit een joggingsbroek een shirt. Verder liep ik op blote voeten. Uiteindelijk doe ik toch mijn shirt uit. Ik ga naast Aubree op het bed liggen. Als Aubree over Frankrijk vertelde voelde ik een bepaalde warmte in haar stem. "Aubree?" Vraag ik. "Vertel is iets over Frankrijk." Zeg ik dan. Ik sla mijn armen om haar heen en kijk naar het witgeschilderde plafond.

[wow, kort stukje, maarja,]

[Iemand voor Lou?]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Marie kan wel naar hem toekomen? Ben wel tegelijkertijd bergen huiswerk aan het maken, haha.]

I don't want you to die, I want you to suffer.

[Oké! Lou zit op de bank tv te kijken]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."