RPG || Everybody's crazy! -BFL 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 21:29 ]

Dont say why me, say try me

[Ik wil wel met mijn meisje zo! Als je haar wil meeten ]

Dont say why me, say try me

Anthony Brandon von Monroe
Adhd, woedeaanvallen en afhankelijk
De gangen leken wel oneindig en ik had het gevoel of ik in een dolhof was beland en de uitweg duidelijk niet kon vinden. 'Links of rechts?' Brandon draaide rondjes op de zogenaamde t-kruising van gangen en bleef uiteindelijk grijnzend stilstaan. 'Oke, jij draait me rond en waar mijn vinger heen wijst.' Ik liet hem niet eens uitpraten en begon hem al rond te draaien. Met dichtgeknepen ogen en zijn vinger uitgestoken liet ik hem uitdraaien en hij stopten pas toen hij bijna omviel. 'Rechts dus.' Lachte ik vrolijk. Brandon draaide duizelig na en greep me vast. 'Oke, een tweeling oke. maar een vierling.' Hij knipperde wild met zijn ogen en legde zijn hand midden op mijn gezicht. Ik snapte de woordgrap echt wel, want hij was duidelijk duizelig en zag dubbel. 'Loop nou maar!' Ik duwde hem naar achter en liep naar rechts een nieuwe gang in. 'Meisje!' Gilde ik hard, en wees naar een blond meisje dat door de gang liep. 'mooi Meisje!' riep brandon die nu naast me stond. ik duwde hem aan de kant en liep naar het meisje toe om pal voor haar neus te gaan staan. heel langzaam stak ik mijn hand uit naar haar gezicht en prikten ik in haar wang.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 22:13 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Jezus arm meisje! ik kan me niet voorstellen wat ik zou doen als dat bij mij gebeurde!]

Dont say why me, say try me

[ow wacht maar. ze kunnen nog veel vervelender zijn. ;x]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

James Julian Mathers
Argessie, geen respect voor het medemens
Ik haalde een van mijn koptelefontjes uit mijn oren. Ik had uit verveling mijn muziek keihard aangezet. Een jonge was de kamer binnegewandeld en zette zijn spullen bij het losse bed. 'Hoi', zei hij. Erg zeker van zichzelf zag hij er niet uit. Ik zuchte dat was dus kamergenoot een. Ik vroeg me af of ik hem zou negeren of iets terug zou snauwen. 'Wat moet je?' Ik koos voor het tweede. Ik sloeg mijn benen over de rand van het bed en ging recht op zitten. Aangezien ik op het bovenste bed zat keek ik op hem neer en moest hij naar me opkijken. Vooral dat tweede beviel me. Ik bekeek hem van top tot teen en bijna alles duide aan dat hij onzeker was. Ik vroeg me af waarom, hij zag er niet verkeerd uit voor en jongen. Niet gay ofzo! Gewoon dat hij makkelijk populair had kunnen worden.

[o god ik zit met een van ze op de kamer.... met Bam om precies te zijn... Je gaat me toch niet vertellen dat hij in zijn slaap omhoog gaat zitten schoppen?]

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 21:58 ]

Dont say why me, say try me

|Trouwens, BigFatLiar, je kan Amelia wel naar Riley sturen als je wilt?|

That is a perfect copy of reality.

[okey zal ik zo doen!]

Dont say why me, say try me

(heheh ,heb medelijden met Annabeth hehe ,Antz en Bam doen me denken aan hyper actieve eekhoorns )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Michael Oliver Clarkson ||Trauma's en angsten door mishandelingen
'Wat moet je?' snauwde hij en ik keek hem even aan ,maar al snel keek ik weer naar mijn vingers.
"N-niets."mompel ik zacht. Ik voelde zijn blik op me branden ,wat me nog onzekerder maakte. Ik had meer gehoopt op aardigere mensen ,die niet zo snauwden vanaf het begin.
Maar ja ,ik zit niets voor niets in een gekkenhuis opgesloten.
Ik besloot eens te kijken wat ze allemaal in mijn koffer hadden gestoken. Ik doe voorzichtig de koffer open en bekijk even de dingen die erin zitten.
Het waren vooral kleren en gelukkig shirts met lange mouwen. Ook zater en medicijnen in ,zoals zalfjes voor de litekens enzo en ook zat er een tekenblok in met een pen.Waarschijnelijk voor het geval dat ik op het idee kom niet te praten,maar dat zal niet gebeuren denk ik.
Als ik de meeste dingen gezien heb rits ik mijn koffer weer dicht.
Misschien kon ik proberen een gesprek te hebben met die jongen zonder dat hij me afsnauwd,maar ik besluit gewoon af te wachten tot hij iets zinnigs zegt ,anders ging ik het gebouw gaan verkennen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Amelia Pond
Kan gedachtes lezen en maakt daar misbruik van
Met mijn handen en neus zit ik tegen het raampje aan. Mijn ouders vinden dat her raam daar vies van word, maar dat kan me niks schelen. Vanochtend had mijn moeder gezecht dat ik me klaarmoest maken om naar het pretpark te gaan. 'We gaan niet naar het pretpark', had ik gezecht. Zelfs zonder gedachtes te kunnen lezen had ik dat kunnen raden. Jimmy, mijn broertje zou dan meemogen inplaats van naar onze oppas te moeten. Bovendien had mijn moeder mijn koffertje rugtas en een andere tas al voor de deur gezet. Alsof dat nog niet genoeg tips waren, was mijn moeder half aan het huilen en mijn vader liep de hele tijd gestresd heen en weer. Dat was vanochtend, nu was het een paar uur later. Ik wist niet waarik precies was, maar ik wist dat het ver weg was. Heel ver weg. Mijn vader stopte voor een gebouw, dit was waar ik voorlopig zou blijven. Hij deed de portier voor me open en ik stapte uit. Mijn moeder had mijn tassen al uit de kofferbak getildt. Ik deed mijn rugtas op mijn rug pakte de andere tas en mijn koffer en liep naar de ingang. Een vrouw boog voorover. 'Jij moet Amelia zijn nietwaar? Je moet naar kamer...', ik onderbrak haar. 'Laat maar mevrouw, ik weet het al', zonder verder iets te zeggen liep ik de in richting van de juiste kamer. Onder weg kwam ik een meisje tegen. Ze was een stuk ouder dan mij, wat me niet verbaasde. 'Hoi ik ben Amilia' zei ik. Ik stak mijn hand naar haar uit en keek haar strak aan.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 23:06 ]

Dont say why me, say try me

[Hahahahahah! Poor Annabeth.]

Annabeth Mai Musso II Twee persoonlijkheden.
Ik had net mijn spullen in mijn kamer afgezet en was weer op weg naar mijn ouders, toen ik twee jongens hoorde schreeuwen. Geschrokken draaide ik me naar hen om. 'Meisje!' Riep de ene, en wees naar me. 'Mooi meisje!' Riep de ander. Het was duidelijk een tweeling, ze leken als twee druppels water op elkaar. Ze liepen samen naar me toe en de een ging pal voor me staan. Wat verlegen keek ik hem aan. 'Eh... Hoi?' Stamelde ik zachtjes, maar verlegen. De twee waren enorm druk, het was aan hen te zien dat ze ADHD hadden. De jongen voor me prikte in mijn wang, waardoor ik hem fronsend aan keek, maar wijselijk niets zij. Mijn grote, grasgroene ogen gingen van zijn gezicht naar die van zijn tweelingbroer, die bijna identiek hetzelfde was. Het enige verschil was hun haar, die allebei een andere kant op stond. Ze waren echt zeker niet lelijk, maar ik was daarvoor niet hier. Daarbij, zodra zij erachter kwamen wat mij mankeerde zouden ze toch niets meer tegen me durven te zeggen.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[sorry, ik heb je gewaarschuwd. ;x]

Brandon von Monroe
Adhd, woedeaanvallen en afhankelijk
Ik duwde Anthony iets aan de kant en ook mijn vinger prikten uiteindelijk in haar andere wang. 'Hoi.' Zeiden Anthony en ik in kor, gevolgd door een duw van ons beide. waardoor we plots wel erg ver van elkaar af stonden. 'Weetje Bam.' Begon Anthony die dit keer schuin voor het meisje ging staan, zodat ik er ook nog bij kon. 'Nee.' Mompelde ik en beide keken we het meisje met een schuin hoofd aan. 'Misschien moeten we ons voorstellen.' meteen knikte ik met mijn hoofd. Soms had hij wel goede ideeën. 'Ik ben Bam!' Zei ik vrolijk en lachte onschuldig mijn tanden bloot. 'Bam, Ik mag eerst! ik ben ouder!' Anthony gaf me weer een duw en ik gromde. Nu ging hij wel recht voor het meisje staan en keek haar als een klein kind aan. 'Ik ben Antz.' Lachte hij onschuldig. 'Wat nou ouder, ik ben knapper.' 'Echt niet!' 'Wedden van wel!' 'Oke, wat vind jij?' riepen we uiteindelijk in kor en keken het meisje doordringend aan.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 22:36 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

James Julian Mathers
Argessie, geen respect voor het medemens
'N-niets', zei hij. Hij durfde me niet eens aan te kijken, de laffaard! Hij boog zich naar zijn koffer toe en keek wat er in zat. Met een soepele sprong, sprong ik naarbenden. ik liep naar hem toe op het moment dat hij de koffer net dichtritste. Ik had bijn niks gezien behalve kleren. Toch had ik er het voor elkaar gekregen om een glimps van een tekenblok op te vangen. 'Waar is dat voor? Om te tekenen of om dingen op te schrijven? Zijn je ouders bang dat je -je tong verliest?' Dat laatste zei ik met een grijns op mijn gezicht. Ik vond het leuk om mensen klein te krijgen, het gaf me een gevoel van macht. Ik vroeg me af of ik een gevoeligge snaar zou hebben geraakt, de kans was klein het was de eerste keer dat ik hem zag en dus moeilijk om zijn angsten te weten. Hoewel het me met hem ook niet al te lastig leek dat uit te vinden, want hij was al niet erg zeker van zichzelf. Helaas geen uitdaging dus, maar wel makkelijk.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 23:20 ]

Dont say why me, say try me

|Ik hou nu al van die tweeling, ze zijn grappig xd|

That is a perfect copy of reality.

[Arriver ik heb wat geschreven hoor
overigens daar ben ik het helemaal mee eens ]

Dont say why me, say try me