{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Een zachte kreun kwam van haar kant toen ik de kleding op het tafeltje legde. Klaarblijkelijk is ze erachter gekomen wat ik van plan ben en vind ze het echt niet leuk. "Ik had gehoopt dat je zo lief was om gewoon het gordijn dicht te doen en daarna weg te gaan. Maar het is ook naïef om dat te geloven, is het niet?" mompelde ze, waarop ik iets grinnikte en knikte. "Yep," beaamde ik, waarbij ik al naar haar toe liep om naast haar te aan liggen.
Ze verstijfde iets toen ik mijn arm om haar heen deed. Droogjes mompelde ik haar welterusten. Geduldig wachtte ik af totdat ze wat van plan was, want daar was ik wel benieuwd naar. Hoewel ik dacht dat ze me in elk geval van het bed af zou duwen. "Flynn," mompelde ze geïrriteerd. Daar ging ze al hoor, dacht ik vermakelijk. Ze duwde mijn arm van zich af en begon langzaam naar achteren te schuiven. Uiteindelijk zou ik wel van het bed af vallen, mocht ik niet nog een plannetje hebben natuurlijk. Ze mocht me niet al zo snel afschepen. Zachtjes schoof ze nog een stuk naar achteren, waardoor ik bijna van het bed afviel. Het begon nogal drukkend in de kamer te worden omdat het al best warm was. Handig zet ik mijn arm naast haar neer en boog over haar heen, om niet van het bed af te vallen. Met mijn wenkbrauwen opgetrokken keek ik haar aan, terwijl er een geheimzinnig glimlachje op mijn lippen speelde. "Dat is ook niet zo aardig, zeg." bracht ik fluisterend uit, waarbij ik haar blik op probeerde te vangen. Het was redelijk fout beeld nu, aangezien ik over haar heen gebogen was.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ugh, sorry, ik kan geen fatsoenlijke zinnen meer vormen :'D Het moest "Al zal het voor jou vast ook wel lang geleden zijn."]

Ryan Dawnstar
"Hmm," antwoordde ze. Dat zou ik maar beschouwen als een ja, ook al kon ik er niet zoveel uit opmaken. "Voor jou niet, dan?" vroeg ze speels.
Mijn blik bleef op haar egale gezichtje hangen. "Toch wel, toch wel," antwoordde ik. "Het is niet alsof ik daar tijd voor gehad heb, of zo..." mompelde ik erachter aan.
Nou ja, je leerde er uiteindelijk wel mee leven. In ieder geval liever dat, dan het verkrachten van een of andere arme indiaanse vrouw die het allesbehalve verdiende.
Eigenlijk was ik nog steeds niet echt overtuigd van haar antwoord, maar ik liet het er maar bij en sloot langzaam mijn ogen. "Een back-up plan, dus..." zei ik nadenkend. "Ik zal morgen wel iets proberen te verzinnen, ik heb nu geen zin." Lui zijn was normaal iets wat je niets sierde als soldaat, maar nu ik toch niet meer in het leger zat mocht het vast wel.

Rebecca Morgan
Flynn schoof mee naar achteren, waardoor ik een voldane glimlach op mijn gezicht begon te krijgen. Volgens mij lag hij zelfs al op het randje. Nog heel even en dan zou hij wel op de grond liggen. Met beddengoed en al, spijtig genoeg, maar dat moest dan maar. Mijn glimlach verdween echter wanneer ik zijn arm weer over me heen zag vliegen en hij al snel boven me hing. Ik keek hem boos aan. Waarom? Waarom gunde hij me dat pleziertje niet eens om hem uit bed te duwen?
Een geniepig glimlachje hing op zijn lippen en hij had zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Dat is ook niet zo aardig, zeg," fluisterde hij. Zijn ogen keken recht in de mijnen. Ik kreeg er de kriebels van, maar ik had mijn antwoord al klaar: "Niemand heeft ooit gezegd dat ik aardig ben, mister Flynn."
Haastig probeerde ik iets te verzinnen om hem van me af te krijgen, enkel wilde mijn brein deze keer niet mee werken en bleef ik hem gewoon aanstaren tot hij een antwoord zou geven.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 15:02 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Toch wel, toch wel," geeft hij toe, net wat ik had verwacht eigenlijk. "Het is niet alsof ik daar tijd voor gehad heb, of zo..." Ik giechel er zacht van. "Dat is iets waar je tijd voor moet maken, hoor." wijs ik hem terecht. Natuurlijk hebben we alle tijd niet meer voor dat soort dingen, maar hier, op dit schip, is de mogelijkheid er toch een stuk meer dan buiten, waar je niets hebt. Nou ja, we gaan het wel behoorlijk druk krijgen, dat wel. Ik vraag me af of één van ons aan het einde van zo'n dag nog puf heeft om seks te hebben. Zelfs ik zou er nog maar weinig zin in hebben uiteindelijk. "Een back-up plan, dus..." begint hij vervolgens. "Ik zal morgen wel iets proberen te verzinnen, ik heb nu geen zin." Ik grijns iets. "Net wat ik dacht, eigenlijk. Voor vandaag is er wel genoeg gebeurd." Ik zucht eens zacht als ik terug denk aan de hectische dingen die er zijn gebeurd. Morgen is dat allemaal allang vervaagd, maar voor vandaag zit het er gewoon nog in bij mij. Mijn hoofd laat ik weer van mijn hand afzakken zodat die in het kussen beland. Als ik ooit nog eens moet vluchten, moet ik eraan denken om een kussen mee te nemen. Het lijkt een overbodige luxe, maar het is zo fijn. Als ik een luxe mocht kiezen om te bewaren zou ik toch voor een kussen gaan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess giechelde, iets wat totaal niet bij haar paste. De andere keren dat ik haar gezien had was ze altijd zo serieus. "Dat is iets waar je tijd voor moet maken, hoor."
Ik haalde mijn schouders op. "Dat is nogal moeilijk als je constant achterna gezeten wordt door Walkers, gelukkig is het hier rustiger." Zeker als je dan om de zo veel kilometer een nieuwe auto moest gaan zoeken omdat de benzine opraakte. Maar sommige keren waren we wel op aangename verassingen zoals voedsel uitgekomen.
Nadat ik nog iets over het back-up plan gemompeld had, reageerde Jess: "Net wat ik dacht, eigenlijk. Voor vandaag is er wel genoeg gebeurd." Ze zuchtte nog eens zacht en ging daarna ook liggen.
"Hmm," zei ik nog met mijn ogen dicht. "Slaap lekker." Waarschijnlijk ging het nog een tijdje duren eer ik in slaap was, meestal was dat wel zo. Maar ik had wel zin in morgen, het was beter dan niets doen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Dat is nogal moeilijk als je constant achterna gezeten wordt door Walkers, gelukkig is het hier rustiger." antwoord hij. "Sommige mensen geven zelfs daar niets om." mompel ik verbitterd. Mijn kaken klem ik op elkaar en ik sluit mijn ogen. Ik wil slapen, het liefst nu meteen. "Hmm," stemt hij met mijn plan voor morgen in. "Slaap lekker." Ik draai mezelf weer om zodat ik met mijn rug naar Ryan toe lig. "Trusten." mompel ik terug. Ik trek het laken nog iets verder op zodat ik er bijna helemaal onderlig. Alleen de krullen die hun eigen leven leiden steken erboven uit. Ik krul mezelf op en probeer de slaap te forceren, wat eigenlijk altijd mislukt. Misschien wil ik wel niet meer slapen. Het schip en haar bewoners geven me een veilig gevoel, dat wel. Het is beter dan daarbuiten, waar zoveel meer gevaren zijn dan alleen Walkers. Het verbaasd me dat ze het zo lang uithouden, al zijn ze tegen deze tijd vast wel dood, zeker als ze niet van hun wonden genezen waren.

---

Your make-up is terrible

[I'm back! Mag ik een samenvatting, although Daryl op de motor zit?]

---

ars moriendi

[Uh, de rest heeft kennis gemaakt met Flynn en ze maken plannen om de volgende dag het dek Walkervrij te kijken. Nu ligt iedereen in bed, hoewel Flynn Rebecca aan het plagen is haha.]

---

Your make-up is terrible

[Welcome back. Ehhhhhm. Het plan om het schip walkervrij te maken is aan iedereen uitgelegd. Rebecca is bij Flynn en probeert hem haar kamer uit te krijgen en Ryan is bij Jess, omdat hij zijn kamer niet kon vinden in het donker en ze voorstelde dat hij daar mocht blijven.
O, jij was eerst :'D Wat moet ik trouwens met Ryan doen? Hij slaapt? :'D]

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 15:31 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik denk wachten tot iedereen slaapt en dan naar de volgende dag?]

---

Your make-up is terrible

[Ik zal zo een stuk gaan schrijven voor Daryl, maar ik ga eerst toch een stukje teruglezen. Ben nu toch wel benieuwd. Oeh en binnnekort weer een nieuw topic!]

---

ars moriendi

Daryl Dixon
We hebben er nu al zo'n vier uur nonstop rijden opzitten. Al de hele weg check ik van tijd tot tijd de benzine en zie ik dat we nog goed op schema zitten. De maan staat inmiddels aan de hemel en de geluiden van de nacht klinken door de bomen. Rowan's greep is losjes en zwak, en ik ga er van uit dat ze ontzettend moe is. Ikzelf kan nog wel even vooruit. Rowan heeft dus pech. Ik ben niet van plan ergens te gaan slapen, en al helemaal niet zomaar langs de weg. Stiekem, diep van binnen hoop ik dat ze van gedachten verandert en straks haar eigen weg gaat, maar ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Daarnaast weet ik ook niet of ik haar, ondanks alles, zomaar zo kan laten gaan. Het neemt niet weg dat ik me gesloten en onaardig tegen haar blijf gedragen. Het is mijn manier om te dealen met mijn angst voor haar aanvallen. Doordat het zo'n warme zomerdag was vandaag, heeft de nacht nu in plaats van koude, een prettige temperatuur. Het is nu maar de vraag wanneer Rowan begint te jammeren en of ik daar uiteindelijk aan zal toegeven.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik kan de zon zien zakken en de maan aan de andere kant op zijn komen. Het wordt steeds donkerder, het enige licht dat we krijgen is van de maan. Ik ben allang blij dat het geen koude nacht is, hoewel mijn handen als ijsblokjes aan beginnen te voelen. Volgens mij kan ik ze straks echt niet meer bewegen. Mijn ogen blijven ook permanent open staan, het zou een wonder zijn als ik ze straks nog gesloten krijg. Toch zit ik constant op het randje om in slaap te vallen, mijn hoofd is totaal leeg en volgens mij val ik ook af en toe in slaap met mijn ogen open om gelijk weer op te schrikken. Ik had gewoon moeten slapen de afgelopen dagen, niet pas toen ik compleet wasted was met Rebecca. Het was wel leuk, ik heb al in geen tijden meer buikpijn gekregen van het lachen. Ik vraag me af of ik überhaupt nog zal lachen de komende dagen. "Daryl, vind je het erg als ik mijn hoofd tegen je rug aanleg?" vraag ik uiteindelijk voorzichtig, maar hard genoeg om over het gebrul van de motor heen te komen. Ik heb uren over de vraag getobd lijkt wel, ik durfde het gewoon niet te vragen om hoe hij me eerder afschudde. Dat is ook al de eerste en grootste reden waarom ik het vraag en het niet gewoon doe. Ik heb tijd genoeg gehad daarnet om na te denken over hoe ik me het best tegenover hem kan gedragen en dat houd in dat ik wel wat meer respect tegenover hem mag tonen. Ik kan alleen niet beloven dat ik mijn sarcasme in kan houden, dat wordt veel te moeilijk.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De motor brult nog altijd, maar doordat we al zo lang rijden, hoor ik het geluid bijna niet meer. Mijn blik blijft op de oneindig lange bosweg gericht. De bomen om ons heen zijn enorm, en af en toe tekenen er silhouetten van Walkers tegen af. Mijn gedachten gaan terug naar de seks met Jess. Niet de laatste keer maar die keer daarvoor.. Die keer dat we er de tijd voor konden nemen, zonder bang te zijn voor interrupties van gestoorde meisjes. Het was heerlijk. Waarschijnlijk is het het meest ontspannende, prettige moment dat ik tijdens deze hele fucking Apocalypse heb meegemaakt. Mijn blikveld wordt waziger. Ik zie haar mooie rondingen weer voor me.. Die ijsblauwe ogen. Bijna voel ik haar aanrakingen weer, haar hete adem in mijn nek en de zachte geluidjes die ze maakte.. Wat een vamp is die vrouw.. Mijn gedachten worden verstoord door Rowan, die net boven het geluid van de motor uit weet te komen."Daryl, vind je het erg als ik mijn hoofd tegen je rug aanleg?" vraagt ze onzeker. Ze is doodmoe, zoals ik al gedacht had. Waarschijnlijk zit ze al twee uur lang te knikkebollen. Ik geef geen antwoord, maar verbied het haar tegelijkertijd ook niet. Als het echt niet anders kan, moet ze het maar doen. Ik hoop alleen wel dat ze met mijn gebrek aan antwoord de boodschap wel begrijpt; aan intiem contact met haar heb ik geen behoefte. Nooit meer.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik krijg geen antwoord van Daryl, waardoor ik alsnog probeer om het gewoon vol te houden. Het is wel duidelijk dat hij het eigenlijk niet wilt, maar ook niet wilt stoppen omdat ik te moe wordt. Ik wil hem er ook niet mee lastig vallen eigenlijk, In mijn hoofd komt alles weer tot leven, de beschuldigingen die ik naar mezelf maak, de discussies die ik met mezelf heb. Ik heb ze al zo vaak gevoerd, maar nog nooit zo extreem. Het is alsof er drie verschillende soorten Rowans in mijn hoofd zitten, de zelfverzekerde die ik ooit was, in een hoekje gedrukt. Dan heb je nog degene die alles afkraakt en de gekke, die als een dolle door mijn hoofd raast en gewoon overal tegenin gaat waar er tegenin te gaan valt. Uiteindelijk word dat me ook te veel en probeer ik ze te negeren terwijl ik mijn hoofd zo zacht mogelijk tegen zijn rug aanleg, hopelijk merkt hij er niet te veel van. Hierbij probeer ik ook de rest van mijn lichaam bij hem weg te houden en niets aan te raken wat niet mag, de rest dus. Ik ruik de muffe geur van zijn poncho, vlak naast me bevind zich de chocoladevlek van ons eerdere tochtje. Ik had toen al in moeten zien waar het op uit zou draaien en het niet goed moeten maken. We waren beiden beter af geweest als we vanaf dat punt elkaar weer als vreemden zouden zien, die nog nooit iets gedeeld hadden. Ik heb er niet eens zozeer spijt van, het is gewoon dat hij er zoveel spijt van heeft dat hij me überhaupt ontmoet heeft. Mijn hoofd sluit zich langzaamaan af voor dit soort gedachten en met mijn ogen nog altijd open staar ik voor me uit, doe ik alsof ik slaap.

---

Your make-up is terrible

Topic 6


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov