Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

Embry Call

'Het enige dat je tot nu toe hebt gewonnen is mijn broek die het straks zal begeven.'
De lichte fluistering met de plagende ondertoon liet me alleen maar verder nadenken over het daadwerkelijke moment dat haar broek het zou gaan begeven, hier midden in onze oude, vertrouwde keuken. Mijn ogen stonden hulpeloos, hongerig en vol lust wanneer ik ze weer op Jezebel's gezicht richt ; haar pefecte huid, haar volle lippen ; alles aan haar was in een simpel woord perfect te noemen, en het was allemaal van mij. Hoogstwaarschijnlijk zou ik in staat kunnen zijn om iemands hoofd eraf te trekken wanneer diegene te dicht bij Jezebel in de beurt zou komen.
'Ik heb niet verteld wat de spelregels waren. Als je me kunt vangen, mag je me hebben. Zo niet? Dan wordt het nog een lange - lánge nacht voor je.'
Enigszins verbluft door haar uitdagende woorden zag Jezebel een kans om zichzelf uit mijn greep te worstelen en door de achterdeur te verdwijnen. Grijnzend haal ik mijn handen door mijn haren en zet me vervolgens af vanaf het keukenblad. Het kloppende gevoel dat tegen de rand van mijn spijkerbroek duwde voelde ontzettend tergend aan - hoogstwaarschijnlijk doordat Jezebel had besloten het moment uit te stellen en er een klein spelletje van te maken. Zoals altijd wist ze me op precies de juiste momenten te plagen, verder te laten gaan dan ik eigenlijk in staat was ; en ik was degene die altijd met haar mee ging zonder enig commentaar, omdat ik alles zou doen wat ze me zou vertellen.
Mijn blik valt als vanzelf op Jezebel's blousje, die leeg en verlaten op de deurmat bij de achterdeur is neer geploft. De dierlijke grom die vanuit mijn borst omhoog komt rollen, komt tegelijkertijd met het trillen van mijn ledematen. Grijnzend spring ik van de veranda, waarbij ik vloeiend verander in mijn wolvenvorm en zo op vier poten terecht komt. Geheel afgaand op haar heerlijke geur sprint ik vervolgens achter Jezebel aan, terwijl ik mijn hart tegen mijn ribbenkast aan voel bonken en alleen Jezebel's gezicht voor mijn ogen kan halen.
Als je me kunt vangen, mag je me hebben.
Haar woorden spoken door mijn hoofd, waardoor ik opnieuw een wild gegrom uitstoot en mezelf dwing om sneller langs de bossen te schieten, waardoor ik na korte tijd Jezebel in het vizier krijg. Met een brede wolvengrijns op mijn gezicht merk ik op dat ik nog altijd even snel - of haast sneller - ben als haar, waardoor dit soort spelletjes altijd tot een goed einde kwamen.
Vanuit het niets laat ik mezelf voor haar neus opduiken, waardoor ze genoodzaakt is om slippend tot stilstand te komen. De stilte van het bos rondom ons is haast absurd, terwijl een licht briesje mijn vacht zachtjes laat opwaaien. Kort wiebel ik mijn snuit heen en weer, waarna ik mijn oren even in mijn nek leg om de mogelijkheden te bekijken. Zomaar veranderen zou betekenen dat ik - letterlijk - open en bloot voor Jezebel zou verschijnen, iets wat me niet erg aanstond aangezien we midden in het bos waren en er daarom altijd iemand langs zou kunnen komen. Maar na een korte, simpele blik op haar porseleinen huid en haar bh die daar fel bij leek af te steken voelde ik een vertrouwde siddering door mijn lichaam trekken.
Binnen de kortste keren voel ik mezelf weer op twee voeten staan, terwijl ik mijn spieren onbewust wat aanspan bij de gedachten naakt te zijn.
'Laat die lange nacht maar beginnen,' fluister ik dan plagend, maar enigszins opgewonden.

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik wist dat snelheid enigszins altijd werd gewonnen door Embry, maar dat maakte me niet uit. Ik zou hem toch wel blijven plagen, al zou ik hem nu het moment van victorie nog even gunnen. Als wolf torende hij minstens even hoog - misschien zelfs hoger - boven me uit. Maar geïntimideerd was ik al heel lang niet meer.
Dus bleef ik zwijgend voor hem staan terwijl ik afwachtte tot het moment waarop hij zou opgeven en zich zou terugveranderen.
Ik wist dat ik niet lang hoefde te wachten toen zijn snuit vertrok en hij niet veel later naakt en op twee benen voor me stond.
'Laat die lange nacht maar beginnen.' Hmm.. Er verscheen een glimlach rond mijn lippen terwijl ik mijn hoofd grinnikend schudde. Typisch Embry. Opgewonden als een krolse kater.
'Tut, tut, tut.' Ik sloeg mijn armen over elkaar terwijl ik hem plagerig in zijn ogen keek. De ondeugende twinkelingen en het feit dat het niet lang meer kon duren voor zijn remmingen weg vielen zorgden voor een bedachtzame grijns rond mijn lippen.
'Mag ik u herinneren aan de regels? Als je me kunt vángen, mag je me hebben. En zoals je ziet..' Ik gebaarde ondeugend naar de ruimte tussen ons, voor ik mijn tong kinderlijk naar hem uitstak.
'Pak me dan, Call.' Ik trok mijn bovenlip enigszins op en zakte iets door mijn knieën. Zo'n dubbelzinnige zin dat ik pas later tijd kreeg om zachtjes te grinniken om de dubbele betekenis.
Om hem enigszins bij te staan nu hij als een naakte, Indiaanse god voor me stond - stroopte ik mijn jeans langs mijn benen op de grond. En wederom was ik dankbaar voor mijn vampierkant die er voor zorgde dat ik niet geheel verkleumde in deze bewolkte nacht.
De stof landde ergens dicht bij de bosjes. Perfect.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

'Tut, tut, tut. Mag ik u herinneren aan de regels? Als je me kunt vángen, mag je me hebben. En zoals je ziet...'
Mijn handen worden vanzelf als vuisten samen geknepen waarom er een geïrriteerde grom over mijn lippen rolt, wat Jezebel hoogstwaarschijnlijk alleen maar meer plezier zal doen. De manier waarop ze haar armen over elkaar slaat zorgt ervoor dat haar bh opbolt en ik mijn blik haast niet van haar bovenlichaam kan scheuren, de gedachten van haar porseleinen huid maakt mijn hoofd week, waardoor mijn handen weer langzaam ontspannen en er een wanhopige blik in mijn ogen komt te liggen.
'Pak me dan, Call.'
Afwachtend moet ik toekijken hoe ze langzaam haar spijkerbroek langs haar benen naar beneden stroopt en hij uiteindelijk een eindje verder bij de bosjes op de grond belandt. Haar porseleinen huid leek haast de stralen in de lichte duisternis die over het bos was gevallen, waardoor haar lingerie setje alleen maar beter uit leek te komen en mijn ogen drie keer zo groot leken te worden. Knarsentandend beelde ik me in wat ik op dit moment allemaal met haar zou kunnen doen, totdat ik opmerk dat ik naakt ben en mijn gedachten dus aan een bepaald lichaamsdeel goed te zien zijn. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ik verder dan klaar ben, strak en gespannen ; terwijl Jezebel me nog steeds staat uit te dagen en ik helemaal niets kan uitvoeren. Met enigszins blozende wangen kijk ik opnieuw naar Jezebel ; wanhopig en smachtend.
'Jez,' kreun ik dan zachtjes.
'Ik kan niet achter je aanrennen, het is ... gevoelig,' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik mijn wangen nog roder voel worden maar het lijkt alsof mijn onderbuik alleen maar harder begint te branden van het verlangen.
'Jeeez,' kreun ik dan weer zachtjes op een zeurende toon - als van een klein kind dat niet krijgt wat hij op dat moment het liefste zou willen hebben. Afwachtend strompel ik een aantal passen naar voren, afwachtend naar haar reactie, terwijl mijn ogen over haar lichaam blijven glijden.
'God wat ben je mooi...'

---

•

Jezebel Odys Fray
Het was meer dan amuserend om te zien hoe Embry's mond nog net niet openviel. Het was zo schattig dat zijn wangen roze kleurde tegen zijn roodbruine huid, dat ik de tijd nam om nonchalant tegen één van de bomen te leunen.
'Jez, ik kan niet achter je aanrennen, het is ... gevoelig.' Ik wachtte af tot hij als een klein kind op de grond zou stampen - en hoewel het me hoogstens vermakelijk zou lijken bleef ik staan terwijl hij als een gekweld jongetje mijn kant op strompelde. Ik hoorde mezelf giechelen en beet daarop op mijn tong. Ik mocht hem best plagen, om te weten dat hij daardoor alleen maar meer zijn best zou doen.
Het moment waarop hij dan dicht bij genoeg was gekomen, grijnsde ik triomfantelijk. 'Ik denk dat we beiden weten dat ik heb gewonnen, schat.' Prevelde ik onschuldig gebarend naar zijn erectie voor ik me tevreden tegen zijn lichaam vlijde en zijn handen opzocht om deze vervolgens vast te pakken.
'God wat ben je mooi...' Ik voelde mezelf glimlachen, en schudde mijn hoofd lichtjes terwijl ik zijn blik over mijn lichaam volgde.
'Even voor de goede orde: is dat Embry dit dat zegt of meneer daar beneden?' Plaagde ik hem enigszins ondeugend voor ik op mijn tenen ging staan om mijn lippen voor het eerst deze nacht zachtjes tegen de zijne te drukken. De honger, lust en mijn hoektanden die uitdagend tegen zijn onderlip drukten zorgden ervoor dat er een zachte zucht over mijn lippen rolde.
'Weet je wat geweldig zou zijn om nu te doen?' Mijn vingertoppen gleden opnieuw rustig langs zijn ruggengraat naar beneden terwijl ik zijn blik opzocht.
'Ik die wegloopt en jou hier laat staan. Ik denk dat Raphaël niet meer bij zou komen.' Vertelde ik hem met een plagerige grijns. In al die tijd had ik er mee leren leven dat ze in hun wolvenvorm nu eenmaal niet konden bepalen wat ze wel en niet deelden - hoewel ik Embry al vaak genoeg helder had gemaakt dat Quil beter op zijn tong kon bijten als hij me er op de hoogte van wilde stellen - anders betekende dat heel lang geen seks voor meneer ongeduldig hier.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

'Ik denk dat we beiden weten dat ik heb gewonnen, schat.'
Het - veel te lang - uitgestelde moment waarop Jezebel haar lichaam zachtjes tegen het mijne drukt flitst als een ontlading door mijn onderbuik heen ; maar het was lang niet genoeg om me tot mijn hoogtepunt te krijgen. Enigszins teleurgesteld merk ik op hoe Jezebel haar handen met de mijne verstregeld ; omdat ik stiekem had gehoopt dat haar handen naar andere delen van mijn lichaam zouden verschuiven. Ze bleven echter op hun plaats, onbeweeglijk en lichtelijk dwingend, terwijl ze daarna me onbewust nog steeds aan het plagen was.
'Even voor de goede orde; is dat Embry die dat zegt of meneer daar beneden?'
De licht grinnikende zucht die over mijn lippen rolt is op geen enkele manier tegen te houden ; om precies te zijn lijkt geen enkele emotie mogelijk om in te houden op dit moment, omdat dat zou betekenen dat mijn borstkast alleen maar voller zou raken met opgekropte verlangens en gevoelens.
'Honderd procent Embry, die meneer daar beneden denkt aan een aantal andere zaken,' brom ik dan uiteindelijk zachtjes.
Wanneer Jezebel op haar tenen gaat staan en eindelijk haar lippen vederlicht tegen de mijne drukt voel ik een rilling langs mijn ruggegraat naar beneden trekken. Zelfs op deze manier weet ze me uit te dagen, door haar tanden zachtjes in mijn onderlip te drukken en de kus veel sneller dan normaal af te breken.
'Weet je wat geweldig zou zijn om nu te doen? Ik die wegloopt en jou hier laat staan. Ik denk dat Raphaël niet meer bij zou komen.'
De zoveels dierlijke grom die vanuit mijn borstkast omhoog lijkt te rollen is harder dan voorheen ; enkel en alleen door de gedachte dat Jezebel op dit moment zou vertrekken en me hier zou achterlaten in deze toestand. Op dit moment was ik hoogstwaarschijnlijk nog zwakker dan het moment dat ik in mijn eentje voor de Volturi zou staan in mijn wolvenvorm ; alles leek hoogsensitief te zijn ; iedere aanraking kwam tien keer zo hard binnen in mijn gedachten en stimuleerden alleen maar het brandende gevoel in mijn onderbuik.
Binnen de korste keren had ik mijn armen rondom Jezebel's lichaam geslagen en trok haar zo dichter tegen me aan, terwijl ik haar met een blik vol verlangen aankeek. Het was niet anders mogelijk dan dat mijn erectie tegen Jezebel's buik drukte, groot, hard en kloppend.
'Dan zou ik waarschijnlijk sterven, of zoiets. Waarom ken je mij toch zo goed,' kreun ik dan zachtjes.

---

•

Het spijt me heel erg dat ik stoor in dit rpg, maar zou ik nog mee kunnen doen?
ik telde bij de onbekende personen er maar 6 e er mochten 7?

---

Nobody is perfect

| Dat ligt er aan. :] Wat voor personage zou je willen spelen? |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jezebel Odys Fray
'Honderd procent Embry, die meneer daar beneden denkt aan een aantal andere zaken.' Zijn brommende toon ontgaat me niet en brengt een onschuldige glimlach rond mijn lippen.
Voor mij is het dan ook geen verrassing om te voelen hoe Embry niet veel later zijn armen rond mijn lichaam krult en me bijna dwingend in immense kracht tegen zich aan trekt. Zijn afwachtende ogen en de kinderlijk, vragende trek om zijn lippen zorgen ervoor dat een nieuwe lach mijn lippen verlaat.
'Dan zou ik waarschijnlijk sterven, of zoiets. Waarom ken je mij toch zo goed?' De hulpeloze frons boven zijn ogen zorgt ervoor dat ik als vanzelf mijn tong naar hem uitsteek.
'Omdat ik van je hou, liefje. En ik ken alle zwakke plekken van de mensen van wie ik houd.' Mijn handen glijden wederom door zijn lokken, langs zijn schouders om uiteindelijk op zijn borstkas te blijven liggen. Het is haast absurd dat iemand zo sterk en genadeloos als Embry ook zo zwak en klein kan zijn. En dat allemaal door mijzelf.
'Dus, hoeveel houd jij van mij?' Prevel ik plagerig in zijn oor voor ik hem naar achteren dwing, tot het onaangeraakte gras. Zo uitnodigend en hoog. Het kost me - vooral in deze toestand, hier - totaal geen moeite om Embry op zijn rug in het gras te krijgen. De eerste die ons nu stoort, drink ik leeg. Dat weet ik nu al te zweren, als ik mezelf op zijn buik laat zakken om mijn lippen op de zijne te drukken.
'Hmm.. Mijn Indiaan.' Ik sluit mijn ogen glimlachend terwijl ik mijn greep rond zijn handen verslap. Ik heb hem genoeg geplaagd voor vandaag.

Ameleigh Bluebell Winter
De nacht onthuld een deken van sterren, vlak boven mijn gezicht. De hemel kleurt inktzwart vannacht, en brengt verrassend genoeg een glimlach rond mijn lippen. Het is zo stil, zo simpel. De eenzaamheid vult min of meer het gemis dat ik voel, aan iets dat ik ooit had.
Mijn moeder strijkt zacht over mijn rug, voor ze haar lippen op mijn voorhoofd drukt. Ik denk dat ze, met het feit dat ik nog leef, niet eens over mijn verandering heeft nagedacht. Ze is blij dat ik terug ben, en ik ben blij om hier te zijn. Thuis voelt goed - vertrouwd. Simpel en regelmatig.
'Blijf niet te lang buiten, Ame. Straks vat je kou.' Beaudine laat me alleen op de veranda, terwijl ik mijn paperback van Bukowski hervat. Zijn beredenering over de mens is vanuit mijn oogpunt niet meer dan hilarisch. Ik heb hem al meerdere keren gelezen, maar zal er nooit genoeg van krijgen. Gilt Bukowski is geniaal, en ik blijf erbij dat ik er ooit een vervolg op zal kunnen schrijven.
Mijn ogen glijden een laatste maal over de donkere hemel, voor ik opsta en de voordeur achter me sluit. De warmte omsluit mijn koude huid, poogt het te verwarmen maar faalt - zoals altijd het geval is. Will slaapt en mijn moeder voert zich dronken aan camille thee. Ik zie het als een vorm van kalmte die ze zichzelf probeert in te praten.
De vertrouwde zolderkamer, met zijn uitnodigende bed en planken vol paperbacks. Bukowski vindt zijn vaste plek op mijn nachtkastje terwijl ik mijn kleding uitschop en onder de dekens kruip. Hoewel ik niet langer slaap vat, of droom nu - weet ik dat het een routine is die ik nooit zal veranderen. 's nachts zal ik altijd mijn bed opzoeken om mijn gedachten op de vrije loop te laten gaan tot het morgenrood mijn kamer opnieuw verlicht. Het is wie ik ben, en wie ik altijd wil zijn.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

RosalieBlack schreef:
Het spijt me heel erg dat ik stoor in dit rpg, maar zou ik nog mee kunnen doen?
ik telde bij de onbekende personen er maar 6 e er mochten 7?

|| Natuurlijk, hier is het rollentopic:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=147601 ||

---

•

Raphaël Embriël Fray Call

Het forse aantal biertjes dat ik zojuist in een korte periode achterover heb geslagen in het café Wolves zorgen voor een lichte waas voor mijn ogen en gedachten ; alsof het lijkt alsof mijn hoofd volgestopt is met dikke, witte watten die geen enkele gedachten meer naar binnen laten komen. Half zwalkend strompel ik de veranda van mijn ouderlijk huis op en ram mijn vuist in de deurpost in een poging de deurknop te pakken. Grinnikend zie ik toe hoe het hout onder mijn vuist versplinterd en een diepe barst achter laat, dat ging mijn moeder niet leuk vinden ; helemaal niet leuk. Na een aantal nieuwe pogingen strompel ik uiteindelijk de donkere gang in, merk niet op dat mijn ouders er niet zijn om me te verwelkomen ; iets wat ze haast altijd hadden gedaan.
De tocht van de gang naar mijn slaapkamer lijkt eeuwig te duren – de trap wiebelt onder mijn voeten heen en weer en het lijkt alsof de leuning een aantal keren lijkt te kronkelen als een donkere slang die uit mijn handen probeert te komen. Het gevoel dat door mijn lichaam trekt op het moment dat ik mezelf op mijn eigen bed laat vallen is daarom euforisch, maar wordt direct weggeslagen door de welbekende geur die in mijn lakens hangt.
Ameleigh.
Binnen een seconde sta ik weer overeind, kijk vol afgrijzen naar het bed waar haar geur aan lijkt te hangen en trek vervolgens een sprintje naar de badkamer. Kokhalzend laat ik mezelf vallen naast het toilet, terwijl mijn ogen langzaamaan vochtig worden van de ingehouden emoties. Het frisse water wat ik daarna in mijn mond en gezicht gooi knapt me enigszins op, maar eenmaal op de gang aangekomen neem ik niet de vertrouwde afslag naar mijn eigen kamer, maar ga direct door naar die van mijn vader en moeder. Uitgeput laat ik mezelf op het grote bed vallen – waar ik vroeger zo vaak had ingeslapen door nachtmerries. Eenmaal opgekruld laat ik mijn tranen de vrije loop ; geluidloos, zodat niemand het kan horen ; terwijl mijn gedachten bij een gezicht blijven hangen. Ameleigh.

Embry Call

‘Omdat ik van je hou, liefje. En ik ken alle zwakke plekken van de mensen van wie ik houd. Dus, hoeveel houd jij van mij?’
Zonder tegen te stribbelen sta ik toe dat Jezebel me zachtjes achterover duwt, waardoor ik binnen de kortste keren het koele gras tegen mijn gloeiende, naakte rug voel kriebelen. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze niet eens veel kracht moeten zetten om dit voor elkaar te krijgen, op dit moment sta ik al te wankelen op mijn benen door het brandende vuur in mijn onderbuik.
Op het moment dat Jezebel haar lippen voorzichtig op de mijne drukt verwacht ik binnen enkele seconde haar warmte te voelen die me omsluit, maar in plaats daarvan laat ze zichzelf neerzakken op mijn buik en wordt er alleen maar de stof van haar ondergoed tegen mijn erectie geduwd.
‘Hmm … Mijn indiaan.’
Haar greep op mijn handen lijkt langzaam te verslappen, waardoor ik direct mijn kans wil grijpen maar mijn kaken voor een moment hard op elkaar klem. Het feit dat ik op dit moment bijna niet tegen te houden was om haar zo’n beetje te bespringen beviel me niet echt, vooral niet omdat Jezebel wel degene leek die heel veel geduld en zelfbeheersing had, terwijl ik uit mijn vel leek te springen.
Tergend langzaam – wat me zichtbaar ontzettend veel moeite kost – laat ik daarom mijn handen van haar schouders naar haar rug glijden, waar ik zonder enige moeite het bovenstukje van haar lingerie open en het langs ons in het gras laat vallen. Mijn vingers volgen de welving van haar ruggengraat en komen uiteindelijk uit bij haar ondergoed, terwijl mijn ademhaling steeds harder lijkt te gaan en mijn erectie nog harder en groter lijkt te worden.
Doordat Jezebel zichzelf in deze positie heeft geplaatst wordt het lastiger haar te ontdoen van haar ondergoed, waardoor mijn keuze snel is gemaakt en het scheurende geluid van de stof even de stilte doorbreekt. In een falende poging om te glimlachen – doordat haar omhullende warmte zo dicht bij me lijkt te zijn – richt ik mijn blik weer op haar gezicht.
‘Ik hou zo veel van je, dat ik de kleren van je lijf scheur,’ fluister ik dan plagend, terwijl ik haar heupen met mijn handen omkrul en ze zachtjes omlaag te dirigeren, terwijl ik haar vragend en afwachtend – als een klein kind – aankijk.

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik wist wel dat Embry zich aan het opvreten was, en dat zag er zo ontiegelijk uit dat er meerdere, zachte grinnikjes over mijn lippen rolden. Ik probeerde mijn gezicht echter in de plooi te houden toen hij zo beheerst mogelijk de laatste stukjes stof van mijn lichaam probeerde te halen. Een grote faal, hoewel ik er wel degelijk aan gewend was geraakt dagelijks nieuwe kleding aan te schaffen. Met twee bruisende, jonge wolven in huis was dat wel zo'n beetje een vaste routine geworden.
De hoogstens belabberde grijns waarmee hij me vervolgens aankeek zorgde ervoor dat ik mijn hoofd glimlachend schudde. Vooral als het excuus volgt waarom hij mijn kleding graag verscheurd en zielig, kapot achterliet.
Er was echter één ding dat nooit zou veranderen: de vragende, grote bruine irissen voor hij zijn zelfbeheersing verloor. Het was niet zo dat mijn eigen geduld en zelfbeheersing zo groot waren: ik was min of meer gewend om me in te houden, en dat kwam in deze gevallen ten zeerste van pas.
Mijn vingers gleden daarom niet veel later over zijn gezicht, waar ik voorover kon buigen om mijn lippen zachtjes maar kort tegen de zijne te drukken. Zacht, warm en teder.
'Ga je gang, Em. Ik geef me over.' Er verscheen een lichte grijns om mijn lippen toen ik de blik in zijn ogen vond en moeite nam om zijn iets te lange, donkere lokken achter zijn oor te strijken. Het was zo rustig, zo kalm hierbuiten dat ik het bijna moordende geklop van zijn hart in mijn oren kon horen suizen.
De warmte van zijn huid gloeide, en maakte enig kledingstuk overbodig. Geweldig. Na al die tijd waren we nog altijd twee jonge, onbezonnen gekken die op de vreemdste ideeën uitkwamen. Ach, dit was dan ook onze wereld en naast de minpunten was ik van plan ieder pluspunt te benutten.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Het warme, gelukkige gevoel dat zich binnen in mijn borst aan het verspreiden was kon ik niet enkel en alleen toewijzen aan het feit dat ik op het punt stond om me opnieuw binnen in Jezebel's warmte te begeven. Het is ook het simpele feit dat de blik die ze me geeft respect en waardering bevat, aangezien ik - zoals altijd - eerst onwillekeurig naar haar toestemming vraag voordat ik verdere stappen ga ondernemen. Alhoewel ik bijna uit elkaar klap van de gevoelens en de verlangens zou ik het nooit over mijn hart krijgen om Jezebel voorbij te lopen en zomaar dingen te gaan doen waarvoor ze geen enkele toestemming heeft gegeven.
'Ga je gang, Em. Ik geef me over.'
Mijn ademhaling lijkt als automatisch sneller en zwaarder gaan op het moment dat Jezebel haar woorden heeft uitgesproken, maar directe stappen ondernemen ben ik nog niet van plan. Mijn handen laten voorzichtig haar heupen los - wat tegen al mijn verlangens en het brandende gevoel in mijn onderbuik gaat - waarna ik ze voorzichtig over haar rug omhoog laat glijden. Vanaf haar schouders laat ik mijn handen vervolgens naar haar buik glijden, waarbij ik er rekening mee houd dat ik haar borsten zorgvuldig ontwijk, enkel en alleen om mijn eigen kloppende erectie niet verder te ontzien.
Zo snel als Jezebel mij op mijn rug had gekregen rol ik ons zo om dat zij nu degene is die het kriebelende, koele gras tegen haar rug voelt drukken en ik boven haar hang. Mijn lippen raken voor een kort moment de hare, voordat ik onze voorhoofden tegen elkaar druk en mijn blik in de hare boor.
'Ik hou zo veel van jou.'
De woorden die ik eerder deze dag al had uitgesproken lijken de stilte die rondom ons hangt op te vullen, waarna ik licht met mijn heupen begin te bewegen om toegang te krijgen tot Jezebel's warmte. Mijn lichaam maakt enkele schokkende bewegingen als mijn erectie langs Jezebel's benen strijkt en mijn handen klauwen grote stukken gras naast haar lichaam vast. Tergend langzaam laat ik mezelf vervolgens bij haar naar binnen glijden - het gevoel alsof we elkaar opvulling overspoelt mijn gedachten weer en de zachte kreun die over mijn lippen rolt is op geen enkele manier tegen te houden.
'Jez,' fluistert mijn stem kreunend als ik mijn heupen zachtjes heen en weer begin te bewegen en genietend mijn ogen sluit, terwijl ik onze voorhoofden tegen elkaar houd gedrukt.

---

•

Shooter schreef:
(...)

|| Natuurlijk, hier is het rollentopic:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=147601 ||

Heel erg bedankt! Ik kan wel dubbelrol doen? Dan een zelfverzonne en een wolf -als die nog vrij is.

---

Nobody is perfect

Jezebel Odys Fray
Er rolt een zachte zucht over mijn lippen wanneer het buigzame gras tegen mijn rug drukt. Ik voel me een stapelverliefd, klein, meisje als Embry zich met volle concentratie tot mijn lichaam richt. De zweem rode huid die tegen zijn wangen plakt zorgt ervoor dat mijn lippen in een bijna onverwoestbare, grote glimlach blijven gekruld. Mijn handen glijden als vanzelf over de gloeiende huid van zijn rug - naar zijn schouderbladen, waar ze enige tijd blijven liggen terwijl ik mijn benen om zijn middel klem.
'Jez,' ik hoor mezelf grinniken terwijl ik mijn ogen sluit. Ik heb vroeger een hekel gehad aan de bijnaam - al was het enkel omdat Ithuriël hem gebruikte als ik iets verkeerds had gedaan. Maar uit Embry's mond klonk het nieuw, bekend en vertrouwd. Als iets dat perfect bij me hoort. Net als hij zelf.
Zodra het bekende gevoel van zijn stoten mijn lichaam vult, merk ik dat mijn nagels over zijn rug glijden - op zoek naar grip, voldoening.
Ik hoor mezelf zachtjes hijgen, en bijt op mijn onderlip terwijl ik mijn hoofd in het gras leg. Mijn lokken kriebelen samen met het gras tegen mijn naakte huid, en zorgen voor een nieuwe glimlach rond mijn lippen. Op deze momenten bestaat er niets dan Embry en ik. Alleen - weg van alle problemen, alle mensen en alle zorgen. Gewoon wij tweetjes.
De koelte van het gras smelt samen met de intense hitte die Embry uitstraalt - en nu mijn verstand zich ook ergens naar achteren heeft gedwongen, voel ik mijn eigen warmte, het onschuldig uitziende vuur dat het gras om me heen in lichterlaaie zet wanneer ik mijn benen bijna dwingend om zijn lichaam krul. En voor het eerst in lange tijd doe ik er niets aan om het te stoppen.

Ameleigh Bluebell Winter
Al ver voor de school begint heb ik mijn bed verlaten. Will is naar Seattle vertrokken en mijn moeder naar haar vaste kerkdienst in Port Angeles. De stilte is welkom, en draagt bij aan mijn vaste routine. Vandaag is een nieuw begin. Ik weet dat ik de controle heb, dat moet. Ik kan me niet voor altijd blijven verstoppen voor de mensen. Vooral nu er een tijd zal komen waarop ik mijn ouders moet verlaten.
Mijn gezicht vertrekt iets als ik mijn tas van de eettafel pak en het lunchpakketje hoofdschuddend in de vuilnisbak buiten gooi. Ik kan me niet voorstellen dat ik die zure troep ooit lekker heb gevonden, maar ik weet wel meer niet dus moet het geen enkel probleem zijn.
Het voelt vreemd om na zo'n lange tijd opnieuw mijn scooter onder ogen te komen. Voor de wet ben ik immers vijftien - voor altijd, helaas - en dus zal ik nooit een legaal rijbewijs bezitten. Het is niet erg, ik ben in ieder geval gewend geraakt aan de voordelen van deze leeftijd, en wie weet zal ik op den duur nog wel door kunnen gaan voor een zestien jarige.
Het zilveren voertuig in de garage is in ieder geval snel genoeg om me naar school te brengen. Daarnaast ben ik nog steeds de Ameleigh van voor dit alles, voor de meesten. En het is niet meer dan normaal om op te pakken waar ik gebleven ben.
De rit naar de andere kant van het reservaat is genoeg om me voor te bereiden op de hoeveelheid mensen en de vragen. Vragen waar ik het antwoord niet van weet en vragen waarvan ik de antwoorden niet wil delen. Simpel genoeg. Afstand houden, samensmelten. Het lijken me verdomd moeilijke dingen.
De school is niet heel anders dan ik hem me herinner. Het vormloze gebouw is oud, herkenbaar. Net als de vrouw bij de administratie die me meelevend aankijkt. 'Ameleigh Winter, wat fijn dat je er weer bent.' De vrouw glimlach overtuigd - hoewel het meer voor haarzelf dan voor mij lijkt - terwijl ze me mijn kluissleuteltje overhandigd.
Ik weet niet precies wat ik moet verwachten als ik het vierkante hokje open. Een zweem van bekend bloed en vanille komt me tegemoet. Een geur die op niets anders duid dan mijzelf. Hoewel hij minder sterk lijkt. nu. Er hangt een jack aan het haakje en de boeken staan keurig netjes geordend op de plank.
Op het deurtje plakt een foto van een meisje en ik. Kassandra, als ik het me goed herinner.
Ik schud mijn hoofd kort waarna ik het kluisje sluit en mijn tas in mijn armen neem. Het is veel te voor voor sentimentaliteit.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Het brandende gevoel uit mijn onderbuik lijkt zich rond Jezebel en mij te verspreiden, het geknetter van vuur lijkt zo levensecht dat ik voor een ogenblik twijfel of het bos rondom ons niet in brand zal staan. De gedachten worden al snel weer aan de kant geschoven als ik mijn ogen open om in Jezebel’s ogen te kijken. Haar zachte gehijg en haar opperste concentratie laten me dieper in haar stoten, terwijl ik – tot groot plezier – opmerk dat ze haar gave de volle loop laat gaan en ons omringd met ringen vuur.
De manier waarop ze haar hoofd achterover in het zachte, groene gras drukt vertelt me dat ze net zoveel aan het genieten is als ik, waardoor ik mijn tempo opvoer naar hetgeen dat zij het fijnste vindt. Met alle kracht die ik nog in mijn lichaam bezit probeer ik mijn eigen hoogtepunt uit te stellen ; wetend dat ik iets veel beters zou krijgen als ik zou wachten totdat het Jezebel’s beurt was. De manier waarop haar lichaam reageert tijdens haar hoogtepunt is voor mij genoeg om tegelijkertijd met haar klaar te komen, waardoor het samensmelten van onze lichaam een nieuw hoogtepunt bereikt.
Opnieuw kreun ik zachtjes haar naam, terwijl er kleine zweetdruppeltjes langs mijn rug naar beneden parelen door het knetterende vuur wat zich rondom ons bevindt. Hoogstwaarschijnlijk kan ik dit niet langer meer inhouden, maar ik verwacht van mezelf dat ik haar meeneem in het prettige gevoel, ik kan haar niet alleen achterlaten terwijl ik alleen ga genieten. Mijn lippen zoeken zich een weg langs Jezebel’s keel, naar het plekje waarmee ik haar als was in mijn handen kan maken, waar ik ze vervolgens plagend overheen strijk en opnieuw zachtjes haar naam kreun.

Raphaël Embriël Fray Call

Het gevoel alsof er iemand met een grote hamer tegen mijn hoofd heeft geslagen zorgt ervoor dat ik mijn ogen kreunend open en verward rondkijk in de welbekende kamer. De reden waarom ik in het bed van mijn ouders was beland was me totaal vreemd, waardoor ik snel onder de dekens vandaan krabbel en mijn weg verder zet naar de badkamer. Met mijn gedachten op de volle, automatische piloot laat ik mijn kleren op de grond glijden en stap onder de verkoelende stralen van de douche. Wanneer mijn huid zachtjes begint te tintelen draai ik de kraan dicht en blijf zo enkele seconden staan. Het gezicht van mijn reden tot bestaan was weer in mijn gedachten verschenen, waardoor ik me ruwer dan nodig begin af te drogen en uiteindelijk uit de gangkast een gebruinde broek en een spijkerblouse trek.
Zonder ook maar na te denken over welke tijd het is of het feit dat ik nog moet ontbijten laat ik mezelf via de achterdeur naar buiten glijden. Mijn ouders waren vannacht niet thuis gekomen, ook al was het nog licht schemerig, maar dat waren zorgen voor later. Mijn automatische piloot vertelde me dat ik mezelf naar school moest begeven ; mijn gedachten moest verzetten en verder moest met leven.
De grote, zware deur van de school druk ik gemakkelijk open terwijl ik de lege ontvangsthal doorkijk. Hoofdschuddend begin ik vervolgens mijn weg voort te zetten naar de studieruimte, die eveneens leeg is. Na een simpele blik op de klok merk ik op dat ik hoogstwaarschijnlijk zo’n drie kwartier te vroeg ben gekomen, waardoor ik mezelf met een luide zucht op een stoel laat zakken en mijn hoofd in mijn handen leg. Iedereen zou me op dit moment aankunnen, ik was niets waard zonder haar.

---

•