Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

Paul Lahote
'Paul! Zin om te gaan klifduiken?' hoorde ik een bekende stem roepen. 'We kunnen de rest ook nog uitnodigen.'
Ik grijnsde. 'Ik moet gaan,' zei ik door de telefoon. 'Seth lijkt me nodig te hebben.'
Rachel glimlachte en zei snel dat het niet uitmaakte en ze me vanavond nog wel zou zien. Ik stopte mijn telefoon in mijn broekzak en draaide me om. 'Ach waarom ook niet?' vroeg ik. 'Het is niet alsof ik iets anders te doen heb nu ik mijn gesprek met Rachel beëindigd heb.'

---

Remember to be ridiculous.

[Ik zal morgen iets posten ]

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Renesmee Carlie Cullen

Nadat ik het kwastje voor de derde keer in het potje lichtroze nagellak had gedoopt haalde ik het zorgvuldig over mijn ringvinger. Streepje voor streepje lakte ik zo mijn nagels. Normaal gezien zo Alice het voor me doen, maar aangezien ze met Jasper naar Australië was moest ik het een keer zelf doen. Aan mijn moeder ging ik het maar niet vragen, die had nooit haar nagels perfect gelakt. Ik nam een slok van mijn cola en bekeek met een licht trotse blik mijn handen. Het wad sowieso een van mijn talenten, nagels lakken. Jacob had ik sinds gisteravond al niet meer gezien. Ik moest zo maar een aan papa vragen of hij me kon brengen. Eigenlijk kon ik het antwoord al raden, maar misschien konden mijn bruine puppyogen hem overhalen? "Papa?" riep ik op een zachte toon door het huis, wetend dat hij me toch wel kon horen. Mijn vader was nog steeds niet echt te spreken over het Jacob geval. Hij heeft zo'n zes jaar gehad om zich erop voor te bereiden, dus hij stelde zich wel een beetje aan.

Isabella Marie Cullen

"Ja, gezellig pap. " zei ik door de huistelefoon. Er stond een blije glimlach op mijn gezicht. Het was al weer een weekje geleden sinds ik mijn vader voor het laatst gezien had. De vertrouwde stem van mijn vader klonk altijd zo fijn en veilig. Ik weet echt niet wat ik zonder hem zou moeten. Na een uitwisseling van 'tot zo's ' hing ik op om de planning aan mijn echtgenoot en dochter te vertellen. "Ed-" precies op het moment dat ik hem probeerde te roepen begon Renesmee. Alhoewel Edward net zo goed het via mijn gedachten te weten kon komen deelde ik het liever mee met mijn eigen stem. "Papa?" vroeg Nessie zacht, vanaf beneden. Na een paar seconden voegde ze haar vraag er alvast aan toe. "Kun je me naar Jacob brengen, alsjeblieft?" haar stem klonk ongelooflijk onschuldig en liefelijk, je kon aan de klank horen dat best wist dat Edward daar geen zin in had. Hij zou vast blij zijn dat ik andere plannen voor ons vandaag had.

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik schud mijn hoofd langzaam als Raphaël poging doet om zich bij me te voegen. Ik weet zeker dat een deel van me het liefst weg zou zinken in zijn warme vacht, maar het deel dat overheerste - het deel dat zich verraden en kapotgemaakt voelde zorgde ervoor dat ik stijf op mijn plek bleef zitten - mijn gezicht tegen mijn armen gedrukt. Het schrijnende gevoel in mijn keel had me in mijn menselijke vorm enkel misselijk gemaakt, maar nu ik daadwerkelijk nooit meer zoiets zou voelen weigerde ik er aan toe te geven. Ik zou dit leven - dit lichaam - niet toelaten. Ik kende mezelf niet op deze perfecte manier. Mijn lichaam was te perfect - te volmaakt. Een droom van vele meisjes, maar niet de mijne. 'Wat moet ik mijn moeder zeggen? En Will? En Wyoming?' En mijn vader, aan wie ik op zijn sterfbed had beloofd goed te zijn. Dat alles was een grote leugen naast dit. Ik was een monster, of Raphaël dat nu zou toegeven of niet. Ik had Jezebel benijdt om haar lichte perfectie, maar had dat deel nooit letterlijk willen hebben. Ik was gewoon Ameleigh Winter, een vijftien jarig meisje uit Wyoming. Ik voelde mijn tanden wegzinken in mijn onderlip, proefde de lichte smaak van mijn eigen bloed en sloot mijn ogen.
Ik was nooit geboren om een vampier te zijn. Ik wilde trouwen, kinderen krijgen: oud en grijs op een veranda toezien hoe de zon onder ging.
Voor ik het goed en wel had kunnen overwegen, rolde er een mix tussen een snik en een bozig geluidje over mijn lippen.
'Je zou me beschermen, Raph. Je zou me beschermen.' De woorden deden pijn om uit te spreken, maar momenteel kon ik gewoon niets vinden dat aardiger zou klinken. Ik wist dat ik andersom hetzelfde zou hebben gedaan, maar ik.. Ik zou zelf de dood verkiezen.
Mijn ogen gleden een moment lang over het donkere water beneden. Ik vroeg me af of dit lichaam het zou redden, en betwijfelde niet dat - dat het geval zou zijn. Nee, ik zou mezelf niet proberen te vermoorden - maar ik zou mezelf ook niet proberen te redden. De weerspiegeling van mijn ogen, die rood kleurden in plaats van de zilveren kleur die me aan mijn vader deed denken - was genoeg geweest om mezelf te haten, voor nu en de eeuwigheid die zich nu in me bevond.

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 22:49 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Je zou me beschermen, Raph. Je zou me beschermen.’
De perfecte stem van Ameleigh dringt tot diep binnen in mijzelf door, versteent alles wat hij tegen komt op zijn pad en zorgt er enkel en alleen voor dat er een zachte, pijnlijke piep uit mijn keel komt rollen. Had ik werkelijk waar zo’n grote fout gemaakt dat ik haar niet had beschermd? Was ik werkelijk waar te egoïstisch geweest om niet naar de wensen van Ameleigh te kijken maar enkel en alleen naar de wensen van mijzelf? Toegegeven ; ik zou het niet kunnen aanzien om toe te kijken hoe Ameleigh steeds ouder zou worden en mijn verjaringsproces mede door de vampierkant als de wolfkant tegengehouden zou worden, aangezien we op die manier ook ooit van elkaar gescheiden zouden worden en dat was het laatste wat ik zou willen ; weggehaald worden bij Ameleigh, haar nooit meer zien, haar nooit meer vasthouden. De andere kant van het verhaal kwam ook keihard bij me binnen ; dat ik haar onbegrip begreep – dit was zij niet ; Ameleigh was warm, zacht en lichtelijk onhandig en onzeker, terwijl dit wezen dat tegen me aan lag koud, hard en zo gracieus was als het maar kon zijn.
Opnieuw kwam er een klagelijk gepiep naar boven zetten vanuit mijn keel, niet wetend wat ik op dit moment zou moeten doen. Terugveranderen en haar mijn redenen vertellen leek me een optie, als we op dit moment niet boven op de kliffen zaten en ieder moment gevonden konden worden door inwoners van het reservaat – die vervolgens niet alleen een naakte jongen zouden tegenkomen, maar ook een monster met bloeddorst – haar keel zou op dit moment in vuur en vlam moeten staan, terwijl ze zo rustig en sereen op de rotsen lijkt te zitten. Automatisch krul ik mijn grote wolvenlichaam verder tegen haar op, wurm mijn kop tussen haar middel en haar opgetrokken benen en knipper wild met mijn ogen totdat er een grote traan door mijn vacht naar beneden glijdt. Inhouden was niet mogelijk ; ik had totaal gefaald in het beschermen van mijn grootste en kostbaarste bezit ; Ameleigh.

Jacob Black

‘Kan je me misschien neerzetten, Jacob?’
Met een mompelend excuus zet ik Rebecca rustig en nauwkeurig niet – niet gewend bij het feit dat ik een menselijk persoon moest omhelzen die vele malen kwetsbaarder was dan de andere wolven, een vampier of een hybride. Wanneer ik wat lichte kracht zou zetten zou ik met gemak dingen bij haar kunnen breken ; en dat was op dit moment het allerlaatste wat ik zou willen doen. De vreugde dat Rebecca was teruggekomen was veel te groot, aangezien dat betekende dat ons gezin eindelijk – na al die jaren – voor het grootste deel weer aangevuld was. Mijn moeder zou altijd ontbreken, maar zij had een speciaal plekje in ons hart en op verschillende plaatsen in het Reservaat waarbij we altijd aan haar zouden denken.
‘Inderdaad. Ik ben terug, dat had ik toch al laten weten? Of niet?’
Rebecca’s stem haalt me even uit mijn gedachten, waardoor ik een beetje sullig voor me uit ga staan kijken en in mijn gedachten de afgelopen weken naga. Het waren roerige weken geweest, aangezien ik me enkel en alleen bezig had gehouden met de grote date samen met Renesmee die we hadden gepland, en ik op geen enkele manier aangesproken kon worden zonder dat ik het zou onthouden. Mijn vader of mijn andere zus, Rachel, hadden vast wel eens iets gezegd over het feit dat Rebecca terug zou komen, het was alleen niet blijven hangen en dit was het resultaat. Grinnikend veeg ik even met mijn hand door mijn korte haren terwijl ik zachtjes mijn hoofd schud. ‘Nou, eerlijk gezegd had ik er geen idee van dat je kwam, maar dat neemt niet weg dat blij en opgelucht ben Rebecca,’ glimlach ik dan – omdat het gevoel dat ik haar moest beschermen, als een van mijn familieleden, direct kwam opzetten.

Edward Cullen

De klanken van de piano lijken als vanzelf uit mijn vingers te vloeien, zonder dat ik daar daadwerkelijk moeite voor doe – een zegen die ik vanaf het vampier zijnde heb gehad. Vloeiend laat ik mijn andere compositie over glijden in het liedje dat ik voor Bella heb gemaakt op het moment dat ze nog in haar mensenvorm was en verschillende keren voor haar heb gespeeld. Zoals iedere keer beginnen er nu ook herinneringen op te spelen waardoor ik een lichte glimlach op mijn lippen krijg en zonder daadwerkelijk iets te zien voor me uit begin te staren om niets van deze herinneringen te missen.
‘Ed –,’ hoor ik Bella zeggen, terwijl haar stem wordt afgebroken door Renesmee – mijn prachtige dochter – die langs de trap naar beneden komt gerend, ‘papa?’ De ondertoon van haar stem geeft mij genoeg redenen om haar te verdenken van een bepaalde vraag die ze niet graag zou willen stellen, maar om haar ‘privacy’ – zoals ze dat zelf noemt – iets te beschermen grijp ik niet meteen naar haar gedachten zodat ze me de vraag zelf in eigen persoonlijkheid kan stellen en ik niet op de voorhand al boos kan worden omdat het toevallig is wat ik niet mag. Mijn gedachten werden direct bevestigd op het moment dat ze over Jacob begint, alhoewel ik deze periode had kunnen zien aankomen was ik er totaal niet blij mee, mijn kleine meisje hoorde nog niet bij die wolvenjongen thuis – eerlijk gezegd zou ik haar daar wel voor altijd weg willen houden, uit de handen van alle mannen die iets met haar van plan waren.
‘Kun je me naar Jacob brengen, alsjeblieft?’
Er speelt een lichte, scheve grijns op mijn lippen als haar lieflijke en onschuldige stem door de kamer klinkt – ze wist precies hoe ze me moest manipuleren en hoe ze moest bespelen om precies te krijgen wat ze nu eigenlijk precies wilde. Onwillekeurig richt ik mijn gedachten op Bella, waardoor mijn grijns nog groter lijkt te worden en mijn humeur totaal omslaat. ‘Nou lieverd, volgens mij heeft mama vandaag andere plannen waar wij ook in betrokken gaan worden,’ glimlach ik dan.

|| Zooooo, en dat op de vroege ochtend . ||

---

•

Rebecca Black
Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. Hoe had ik er niet aan kunnen denken om Jacob en pa te vertellen dat ik terug kwam? Ik was de laatste maanden zo druk bezig geweest met de scheiding dat ik waarschijnlijk helemaal vergeten was om hen te laten weten wat er aan de hand was. 'Je kan nog wel een tijdje opgelucht en blij blijven,' zei ik grijnzend. 'Totdat ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt woon ik bij Rachel en Paul. Maar wat ben jij veranderd Jake.'

---

Remember to be ridiculous.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik wilde Raphaël - de jongen waaraan het menselijke deel dat in me wegkwijnde zich vastklampte - geen pijn doen. Ik wilde hem laten begrijpen wat dit voor mij inhield. Wat dit voor mijn toekomst zou inhouden.
Ik wist niet of het gezond was dat twee delen binnenin me om overheersing smeekten. Enerzijds de herinneringen aan het meisje dat ik was geweest, anderzijds het monster dat het niets uitmaakte dat ze iemand pijn zou doen. Ik voelde mijn lippen van elkaar wijken, voor deze een flinke teug ijskoude lucht naar binnen zogen. Ik wist dat ik nooit meer zou hoeven te ademen, maar ergens hoopte ik dat mijn longen vroeg of laat om zuurstof zouden smeken in de vorm van brandende pijn. Ja: zelfs die pijn zou ik verkiezen boven het genieten van een monsterlijk leven.
Ik probeerde me niet te verroeren toen hij zijn lichaam dichter tegen het mijne wurmde, en zijn kop tussen mijn bleke armen wurmde, zodat hij mijn luchtbel binnendrong en me recht in mijn bloedrode irissen kon aankijken.
Ik wist niet of ik een eeuwigheid in deze geestelijke marteling aan zou kunnen. De traan die dan ook langs zijn ooghoeken door zijn vacht rolde zorgde ervoor dat ik het gevoel om in huilen uit te barsten opnieuw op voelde borrelen.
Maar hoe hard ik ook mijn best deed: de tranen kwamen niet. En ook mijn lippen bleven in stilte op elkaar geklemd.
De lucht die de zilte zeewind met zich meevoerde zorgde ervoor dat de vlammen in mijn keel de binnenkant van mijn mond verschroeide. Bloed. Constateerde een deel van mijn gedachten, toen ik me realiseerde dat dit was wat ik het meest had gehaat aan de vampiers.
Ik wist me echter, met enig geweld op mezelf, op mijn plek te houden. Mijn kaken op elkaar geklemd en mijn ogen ferm op de horizon gericht. Het maakte me niet uit dat ik uiteindelijk misschien wel zou sterven aan bloedgebrek: het monster dat ik geworden was verdiende die dood.
'Raph?' Mijn stem klonk zachter, terwijl ik me probeerde te concentreren op mijn troebele mensenherinneren. Mijn imperfecte manier van spreken. Dit geluid stond me totaal niet aan. Veel te zoet, veel te perfect.
'Ik wil dat je me herinnert als dat meisje met die stormachtig, grijze ogen. Aan haar imperfectie en aan haar mislukkingen. Maar vooral aan de liefde die ze je gegeven heeft. Aan het leven dat ze zou hebben gegeven, voor jou. Want dit.. deze vampier die dat meisje heeft overwonnen op het moment dat mijn hart stopte.. dit meisje heeft geen hart.'

[ bericht aangepast op 5 feb 2013 - 18:23 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Renesmee Carlie Cullen

"Nou lieverd, volgens mij heeft mama vandaag andere plannen waar wij ook in betrokken gaan worden." de glimlach op het gezicht van papa lijkt steeds groter te worden. Er rolt een geïrriteerde zucht over mijn lippen, ookal had ik hem liever binnen willen houden. "En ik móét mee?" vraag ik zeurend, mijn stem klinkend als een ontzettend verwend kind. Wat mama ook verzonnen had, het kon me allemaal niks schelen. Ik had absoluut geen zin om voor de tweede keer deze maand iets cultuureels te haan doen. Opa Carlisle had begin deze maand verzonnen dat het wel leuk zou zijn om weer eens samen naar een museum te gaan. Voor mijn opvoeding, ofzoiets. Als ik iets over geschiedenis wil weten dan kijk ik wel History Channel. "Pap.." Ik liet me dramatisch op de zwarte piano vallen.

Isabella Marie Cullen

Langzaam liep ik onze trap af en trof Edward en Renesmee in de woonkamer, bij de piano aan. Ness had zich dramatisch op de piano geworpen, het leek net uit een film te komen. Haar bruine, lange lokken lagen verspreid over de piano en ze slaakte een geïrriteerde zucht. "Ness, opa belde." zei ik terwijl ik richting de twee liep. Ik stond stil bij Edward en legde mijn hand op zijn schouder. Renesmee veroerde zich nog steeds niet. Af en toe rolde er een zucht over haar lippen. Ze wilde natuurlijk naar Jacob, wat ook niet echt raar was. Sinds de kus die ene avond wil ze helemaal niks anders meer. Ze heeft eerst Esme en Rosalie verteld over de avond, en toen - uiteindelijk, nadat ik misschien wel een beetje had aangedrongen - ook aan mij. De mannen kregen niks te horen, althans, Carlisle en Edward niet. Emmett had het natuurlijk wel alweer gehoord, die vent was echt overal. Edward kwam er achter door alle gedachten die door het huis rondvlogen. En Carlisle, heeft het uiteindelijk van mij gehoord. "We gaan even langs bij hem, Sue heeft een verassing voor je." ik glimlachte, misschien zou het woord verassing haar overhalen.

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Raph? Ik wil dat je me herinnert als dat meisje met die stromachtige, grijze ogen. Aan haar imperfectie en aan haar mislukkingen. Maar vooral aan de liefde die ze je gegeven heeft. Aan het leven dat ze zou hebben gegeven, voor jou. Want dit … Deze vampier die dat meisje heeft overwonnen op het moment dat mijn hart stopte … Dit meisje heeft geen hart.’
Ameleigh’s stem kan meer als een mokerslag op mijn hart terecht, zorgde ervoor dat het zachte gepiep uit mijn keel alleen maar aan begon te zwellen en mijn lichaam zachtjes heen en weer begon te kronkelen. Voor de tweede keer had ze me zojuist verteld dat de egoïstische keuze die ik eerder deze dag had gemaakt niet de juiste was geweest – dat ik niet voor haar welzijn had gekozen maar voor het mijne, en dat dat het ergste was wat ik maar had kunnen doen. Haar nieuwe ik stond haar niet aan, al was ze in haar mensenvorm net zo prachtig geweest als nu – het was gewoon een ander jasje, het ging om de binnenkant, niet om de buitenkant, op iedere mogelijke manier zou ik Ameleigh willen hebben ; het ging me om het gevoel dat ze me gaf, dat ik haar moest beschermen, dat ik haar nodig had om mijn eigen leven te leiden.
Trillend kom ik wankelend overeind, waarna ik met een gebogen kop terug de bossen in storm – hopend dat Ameleigh op me zou blijven wachten, aangezien ik dit voor haar zou doen. Nog geen kilometer verderop vind ik wat ik zocht ; wat ik had geroken op het moment dat ik op de klif bij Ameleigh zat. Het gewonde hert was bezig met een van zijn laatste ademhalingen, het hartje klopte hevig om het bloed binnen in het lijfje te houden maar met een blik op de doodsangstige oogjes wist ik dat het snel voorbij zou zijn. Ameleigh, schud het even door mijn hoofd – haar keel, de brand die daarin woedde, moest geblust worden. Voorzichtig neem ik het kleine beestje in mijn bek, storm vervolgens terug naar de klif waar Ameleigh in precies dezelfde houding zit, terwijl ik het beestje voorzichtig twee meter van haar af op de grond laat glijden. Op het moment dat ik zachtjes piep en mijn kop vragend schuif houd, stoot het beestje zijn laatste adem uit en vallen de oogjes dicht.

Jacob Black

‘Je kan nog wel een tijdje opgelucht en blij blijven. Totdat ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt woon ik bij Rachel en Paul. Maar wat ben jij verandert Jake!’
De realiteit drong opnieuw tot mijn gedachten door als ik in de gaten krijg dat Rebecca er van geschrokken is dat ik zo ben veranderd ; ze wist niet van het bestaan van de legendes en de wolven en vampiers die in het Quileute Reservaat rondliepen ; ze had mijn transformatie van slungelige jongen naar grote gespierde gast niet meegemaakt en had daardoor ook geen eigen conclusies kunnen trekken. Het idee dat ze bij Paul in huis zou logeren maakte me een stuk geruster – daar zouden nooit vampiers een voet binnen mogen zetten waardoor Rebecca minder in gevaar zou zijn. Daarnaast weet Rachel ervan af, het hele wolvengedoe, enkel en alleen door die stomme inprenting die Paul op haar had gedaan ; ik had liever gezien dat ze er buiten was blijven staan, maar dat is voor een ander moment een aandachtspunt. De glimlach was nog steeds niet van mijn gezicht verdwenen als ik Rebecca aankijk. Natuurlijk was ik niet de enige die veranderd was, ze zag er op dit moment uit als een vrije, volwassen jonge vrouw die kon doen en laten waar ze op dat moment zelf zin in had.
‘Ach, sportschool en dat soort dingen. Als iedereen daar in het reservaat mee begint dan kan ik natuurlijk niet achterblijven. En ik moet natuurlijk een beetje in de smaak vallen bij Nessie,’ flap ik er dan als laatste automatisch achteraan. Ik kon mezelf ondertussen wel voor mijn kop slaan, aangezien Rebecca nooit te horen had gekregen dat ik en Renesmee waren ingeprent ; en voor de rest van de buitenwereld dus een gewone tienerrelatie hadden.

Edward Cullen

‘En ik moet mee? Pap …’
Met een grote moeite houd ik mijn lach in wanneer Renesmee zich dramatisch over de piano laat vallen waardoor haar bruine haren als een grote waaier worden verspreid. Dramatisch doen was een van de dingen waar ze erg goed in was, vooral op de momenten waarop ze niet precies kreeg wat ze op dat moment zou willen hebben. Ironisch liet ik mijn vingers over een aantal toetsen van de piano glijden, waardoor er een teleurstellend geluidje naar boven kwam zetten, die de grijns op mijn gezicht weer terug toverde. Mijn gevoel werd alleen maar beter vandaag, een dag waarop Renesmee niet met contact kwam met Jacob was weer een dag extra waarop ze mijn kleine meisje zou zijn. De gedachten die ik de vorige keer had opgevangen op het moment dat ze van Jacob afkwam hadden me totaal niet gezind. Dagenlang had ik rondgelopen met een gezicht als een onweersbui en was ik op geen enkele manier aan te spreken.
‘Ness, opa belde. We gaan even langs bij hem, Sue heeft een verrassing voor je.’
Bella’s aanwezigheid vulde de kamer automatisch op het moment dat ze langzaam via de trap naar beneden kwam, waardoor mijn humeur nog verder omhoog leuk te stijgen en niet meer kapot te maken was op dit moment. Charlie was – nog steeds en altijd al geweest – gek op Renesmee en wilde haar zo vaak mogelijk zien, wat helaas niet altijd tot stand gebracht kon worden dankzij het feit dat hij moest werken op het politiebureau en ook aandacht aan zijn nieuwe vrouw – Sue – moest besteden. Binnen een seconde sta ik achter Bella, mijn armen rond haar middel gekruld en mijn lippen kort tegen haar nek gedrukt.
‘Het spijt me Renesmee, maar Opa wacht op je.’

|| Ik zie nu weer tot mijn grote verbazing dat ik mijn vorige post – en ook deze post – gewoon vanuit Jacob heb geschreven terwijl ik hem eigenlijk van mijn naam heb gehaald. Maar ik zal hem er weer terug bij zetten, als ik merk dat ik het te druk ga krijgen dan laat ik hem weer wegvallen! ||

---

•

Rebecca Black
Ik grijnsde, ik wist hoe het ging. Één jongen begon ergens mee en direct volgde de rest. Een zin zorgde er echter voor dat ik er niet veel aandacht aan besteedde. 'Nessie?' vroeg ik verbaasd. 'Heeft mijn lieve broertje dan eindelijk een meisje gevonden?'
Het verbaasde me eigenlijk om Jacob nog steeds in het reservaat woonde. Rachel en ik waren op deze leeftijd al vertrokken, we waren ook allebei weer terug gekomen maar we waren weggeweest. Ik verwachtte niet dat Jacob naar de universiteit ging of net als mij jong trouwde, wat als je het mij vroeg iets verstandigs was, maar ik had niet verwacht dat hij hier de hele tijd zou blijven.

---

Remember to be ridiculous.

|| Hey peeps. Gisternacht heb ik een zusje én een broertje erbij gekregen, daarom kan ik waarschijnlijk een dag of twee niet reageren. Ook heb ik het super druk met school & dansen. Dus ik zal wat later posten dan normaal. Sorry! ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Ceremonials schreef:
|| Hey peeps. Gisternacht heb ik een zusje én een broertje erbij gekregen, daarom kan ik waarschijnlijk een dag of twee niet reageren. Ook heb ik het super druk met school & dansen. Dus ik zal wat later posten dan normaal. Sorry! ||

|| Hartelijk gefeliciteerd! Dit is een tijd waarvan je moet genieten dus dat is helemaal te begrijpen! <3 ||

---

•

Ceremonials schreef:
|| Hey peeps. Gisternacht heb ik een zusje én een broertje erbij gekregen, daarom kan ik waarschijnlijk een dag of twee niet reageren. Ook heb ik het super druk met school & dansen. Dus ik zal wat later posten dan normaal. Sorry! ||

[Gefeliciteerd! Geniet ervan (:]

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Renesmee Carlie Cullen

Stiekem moest ik wel een beetje lachen om het pianogeluid wat papa maakte, maar dat liet ik niet merken. Het zou mijn houding alleen maar verslappen. Mama was er inmiddels ook bij gekomen. "Ness, opa belde. We gaan even langs bij hem, Sue heeft een verrassing voor je." zegt ze op een zachte, lieve toon. De toon die ik herkende als; Renesmee, doe alsjeblieft niet zo moeilijk en kom gewoon mee alsjeblieft. "Het spijt me Renesmee, maar opa wacht op je." papa vind het vast niet erg dat ik nu niet naar Jacob kon. Verassingen waren wel leuk, zeker die van opa en Sue. Langzaam kwam ik overeind. "Wat voor verassing?" het rolde mijn mond uit voordat ik er echt over na had kunnen denken. De nieuwsgierigheid spatte ervan af. Oké, misschien wilde ik toch maar gewoon weten wat de verassing was. Echt erg vond ik het niet om naar opa te gaan, ik zou vanavond wel Jake bellen. Ik stond op van de piano, of het er nou echt zo gracieus uitzag als ik wilde wist ik niet maar dat vond ik nou niet echt een ramp.

Isabella Marie Cullen

Edward's handen sloten zich om mijn heupen en drukte zijn boterzachte lippen tegen mijn nek aan. "Het spijt me Renesmee, maar opa wacht op je." zegt hij dan. Ik merkte een verandering in de houding van Renesmee. Een kenmerk van haar dat ze vaak vertoonde. Mijn kleine Nessie was nou eenmaal nieuwsgierig, hoe oud ze ook was. "Wat voor verassing?" zei ze toen ze zich omhoog had geworpen. Ze zat nu rechtop op de glimmend zwarte piano, haar voeten de grond nog niet rakende. "Opa zei dat je het echt heel leuk gaat vinden." het was het enige wat ik verklapte, ze zou vanzelf wel zien wat het was. Om het ook voor Edward spannend te maken sloot ik mijn gedachten af.

|| Dank iedereen! Had dit nog op mijn ipad staan, hihi. Mijn moeder heeft het meisje Isabella genoemd, dus ik heb haar echt gesmeekt of ze mijn broertje Edward wilde noemen. Maar dat vond ze te ver gaan, hahahaha. Trouwens @Shooter, ik had dat ook nog niet opgemerkt haha, het was zo'n gewoonte geworden (: ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik probeerde de wereld buiten te sluiten. De wolvenjongen naast me. Het water dat beneden tegen de branding uit elkaar kletterde. Maar het meest van al probeerde ik het schrijnende gevoel in mijn keel te negeren. Ik wist dat dit met uitstek het meest afschuwelijke gevoel ter wereld moest betekenen. En ondanks dat ik pas sinds korte tijd tot deze wereld behoorde, wist ik dat de meeste vampiers vroeg of laat hun menselijkheid zouden loslaten. Was dat het? Was dat wat ik zou moeten doen? Hoe zou ik mijn moeder ooit nog in de ogen kunnen kijken? Wetend dat ik het meest weerzinwekkende monster zou zijn.
Raphaël verliet de klif, en hoewel ik al zo'n vermoeden had van wat hij wilde doen probeerde ik dat idee zo veel mogelijk naar achter te schuiven. Het hielp alleen niet veel toen de steeds aanlokkelijker wordende lucht dichterbij kwam. Als ik mens was geweest, had ik naar hem geschreeuwd dat hij dat arme dier fatsoenlijk zou moeten begraven. Nu, echter, probeerde ik uit alle macht op de rand van de klif te blijven zitten. Was dit zijn manier om me tot een monster te verleiden? Ik wist niet precies wat het was - maar iets dat smaakte als zuur gif vulde mijn mond. Mijn vingertoppen lieten onmiskenbare groeven achter waar ze zich koppig tot vuisten balden. De geur van bloed was overal. Vermengd met het zoute zee briesje - de lucht die ik op mijn lippen proefde en de onnodige zuurstof die ik wilde inademen. Mijn keel stond letterlijk in vuur en vlam.
Drink piepte een nieuw, volmaakt stemmetje in mijn gedachten. Nee, Ameleigh fluisterde een standvastig, maar minder zoete stem daar tegenin. Ik wist dat beide stemmen mijn twee helfden presenteerden en ik wist ook dat vroeg of laat één van beiden zou winnen.
Dat was genoeg om een nieuwe beslissing te nemen. Een beslissing die Raphaël voor me had gemaakt, en hoe wreed ook: ik zou hem met diezelfde beslissing zijn egoïsme laten proeven.
Gracieus kwam ik dan ook overeind, nog altijd boos om diezelfde gracie, waarna ik met harde, lange passen richting het dode beestje liep. Mijn rode irissen doordringend op de wolf gericht. Er was zoveel dat ik voelde. Onmacht, verdriet, pijn, woede, argwaan, honger, uitputting. Maar de grootste van al was teleurstelling.
Met slechts een kleine duw van mijn hand had ik het dode beest te pakken. De zachte pels van zijn hals leek niets ten opzichte van mijn nieuwe gebit en de volmaakte hoektanden die daarbij hoorden. Er sijpelde zowel afgunst als genoegdoening door mijn lichaam en van dat laatste kon ik - zoals van vrijwel dit alles - enkel walgen.
Het leeggezogen, zielloze dier plofte langs mijn voeten terwijl ik met de rug van mijn hand langs mijn lippen streek.
Nu de vlammen in mijn keel verdraagzaam leken, was er nog maar één ding dat ik moest doen voor ik hier weg zou kunnen. Het kon me niets schelen dat ik voor iedereen een losgeslagen bloedzuiger zou zijn: het laatste dat ik wilde was dat Raphaëls ogen me iedere dag opnieuw aan al die pijn zouden herinneren. Het volmaakte stemmetje in mijn hoofd leek tevreden toen ik mijn ogen koud tot die van Raphaël richtte.
'Toen je mijn hart opgaf, was dat jouw keuze. Samen met dat hart, gaf je ook mijn liefde voor jou op. Ik dacht dat onvoorwaardelijke liefde zou blijven. Zelfs in dit leven. Ik vocht ervoor, maar ik zie nu in dat ik in dit leven helemaal niet van je houdt. Je ruikt naar natte hond en hebt degene van wie je het meeste hield het meest afschuwelijke leven ooit gegeven. Uit egoïsme. Hoe zou ik ooit van zoiemand kunnen houden?' Wreed, genoegdoening, opluchting. Wederom al die gedachten. Had ik iets gemeend van dat alles? Nee. Ergens in mijn gedachten glimlachte de menselijke-ik. Ik had dit gedaan voor Raphaël. Want ik wist dat ik mezelf nooit meer opnieuw van iemand zou mogen laten houden. Liefde had me dit aangedaan. En daarom was haat mijn enige uitweg.
Ik wist dat ik mezelf ik beweging zette en hem passeerde. En terwijl ik dat deed - terwijl ik hém verliet - voelde ik dat het hart dat ik ooit had gehad achterbleef.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.