Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

Brady Fuller

Als er niemand wolf is/word besluit ik maar naar Collin te gaan. Aangezien hij de enige is van mijn leeftijd van de roedel is hij mijn beste vriend. Met mensen ga ik niet echt meer om. Mijn oude vrienden hebben me afgestoten toen ik opeens met de roedel omging. Ze zijn niet heel erg gemogen bij mijn oude vriendengroep. Ik transformeer en loop een stukje. IK kom langs het huis van Jake en Billy en glimlach als ik me bedenk dat Rebecca vandaag terug zou komen. Ik was een kleutertje ofzo toen ze hier woonde dus weet ik niet meer hoe ze eruit ziet. Nou ja, ze zou toch wel veranderd zijn in al die jaren. Ik kom aan bij Collins huis en tref ook Paul aan. Ik steek mijn hand op als begroeting en ga erbij staan. 'Hey gasten,' Zeg ik vrolijk.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Collin Littlesea

Net als ik iets wil zeggen, hoor ik voetstappen. Ik ben vandaag blijkbaar populair in het roedel. Normaal zie ik soms dagen niemand bij mijn huis. Dan zie ik ze alleen in hun wolfvorm en nu waarschijnlijk twee leden van het roedel op een dag. En ik vraag mij af of Jacob zijn zus al heeft gezien. Dat weet ik niet aangezien Jacob in het andere roedel zit. Het roedel waarvan al drie leden zijn in geprent dus bijna het hele roedel. Bij ons zijn dat evenveel maar hopelijk binnenkort meer. Maar ja, ik moet gewoon geduld hebben wat ik duidelijk dus niet heb. Niet zo verwonderlijk aangezien ik wel eens aan het wacht lopen ben met Jared, Paul of Sam en dan word ik toch wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Zij zijn al in geprent en hoewel ze niet proberen te denken aan Kim, Rachel of Emily te denken doen ze dat toch. Dat gevoel wat zij hebben wil ik ook. Vast de tijd van het jaar dat ik hier steeds aan moet denken. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik Collin hoor.
'Hey gasten', zegt hij vrolijk.
'Hey Brady', zeg ik terug.

---

Physics is awesome

Eyes schreef:
(...)

{Ik zal het proberen maar soms kan ik gewoon niet meer schrijven zonder onzin op te gaan schrijven}

Zo ben ik ook begonnen hoor, met onzin. Het is vaak moeilijk om langer te schrijven zonder de ander te besturen, maar met meer gedachten en etc red je het makkelijk (:

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Ceremonials schreef:
(...)

Zo ben ik ook begonnen hoor, met onzin. Het is vaak moeilijk om langer te schrijven zonder de ander te besturen, maar met meer gedachten en etc red je het makkelijk (:

{Inderdaad, het is soms moeilijk om niet het andere personage te gaan besturen. En ik probeer ook meer gedachten er in te verwerken}

---

Physics is awesome

Leave schreef:
| Even een klein aandachtspunt voor Eyes en Pebble: de meesten van ons zijn niet iedere dag te vinden hier. We hebben het nogal druk buiten quizlet om.
Dit is waarschijnlijk zo'n rpg waarin de meesten langere posts schrijven en zo nu en dan ook eens alleen spelen. Het vervelende is een beetje dat jullie grof gezegd om de haverklap een nieuwe post klaar hebben, en dat zijn dan geen enorme teksten. Dat is prima, hoor - maar bedenk ook dat wij jullie moeten kunnen volgen en ik ben dan weer iemand die zoiets heeft van 'laat maar' bij het gespam en gevraag of iemand met jullie persoon wilt spelen. Snap je? |

[Dat begrijp ik, nu ik terug kijk zie ik dat we inderdaad wat te enthousiast waren geweest (:
Dit was het enige rpg wat nog een beetje liep die dag, vandaar. Maar ik zal er op letten! ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Noah Mahone

'Ik wil graag vrienden met je zijn, Sky', zeg ik.
Voorzichtig knipoog ik terug. Soms ziet het er zo belachelijk uit als ik knipoog. Ik moet het meer hebben van mijn glimlach. Dus glimlach ik ook naar Sky. Sky en ik worden waarschijnlijk goeie vrienden. En dat terwijl ik altijd verlegen ben bij meisjes, kun je na gaan. Ik neem een slok van mijn cola. In goeie cola zit prik. Cola zonder prik, vind ik limonade met een cola smaak. Prik is gewoon het kenmerk van cola voor zover ik weet. En het grappige is dat het bijna over de hele wereld te koop is. Aangezien het niet echt slecht voor je is behalve misschien de cafeïne die er in ziet, is het goed alternatief als het water ergens niet drinkbaar is. Hoewel ze in de meeste landen ook wel thee hebben, iets wat ik bij hoge uitzondering drink. Mijn moeder daar in tegen lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen. Als ik moet kiezen tussen koffie en thee dan heb ik toch liever koffie. Wel met melk en suiker anders is de koffie soms echt te sterk. Mijn moeder heeft iets tegen koffie want sinds ik mij kan herinneren heb ik haar nog nooit koffie zien drinken. Misschien heeft mijn vader een voorliefde voor koffie en dat ze daarom geen koffie wil drinken.

---

Physics is awesome

Ameleigh Bluebell Winter
Tergend langzaam slipten mijn voeten over de donkere aarde. Ergens, ver weg - begraven in verkreukelde herinneringen -, wist ik waar ik was. Ik durfde er echter niet opnieuw aan te denken en hield me dan ook voor om naar de grond te blijven staren. De ruwe zeewind speelde met mijn donkere lokken en er rustte een kou op het water die ik nooit meer zou voelen. Mijn lippen weken van elkaar om het zout van de stille zee voor me te proeven - maar sloten zodra ik me bedacht dat ik alleen was. Raphaël zou niet voor me komen zoeken: ik had hem van me afgeduwd, gekwetst.
Verbeten kauwde ik op de binnenkant van mijn wang en concludeerde dat deze vrijwel meteen genas - nog voor ik het bitter van mijn eigen bloed ooit zou kunnen proeven. Wie waren er over? De afgelopen tijd had enkel gedraaid om mij, en de Calls. Maar er waren meer mensen.
Er verscheen een frons boven mijn ogen toen ik me in het korrelige zand liet zakken. Het zachte goedje schuurde tegen de bleke huid van mijn benen terwijl ik deze kruiste.
Mijn vader, de man die mijn moeder een abortus uit het hoofd had gepraat en was gestorven voor ik hem had kunnen leren kennen. En dan mijn moeder, de ongeorganiseerde nep-blondine die zonder Will nergens zou zijn vandaag. William - de man die mijn moeder hertrouwde en als mijn vader herkende.
Simon - de enige vriend die ik had gehad in Wyoming, en die ik nooit meer zou zien na mijn verhuizing en verandering. Hij zou met Cherokee trouwen - mijn enige vriendin en zo gestoord dat ze eigenlijk in een Asylum zou moeten zitten.
Mijn mondhoeken krulden om tot een stramme glimlach toen ik me hun vertroebelde gezichten voor de geest probeerde te halen: Simons veel te grote bril, Cherokee's ongekamde, rode lokken. Pas nu besef ik me dat ze het perfecte, meest bizarre koppel zouden vormen.
Het bleek nogal moeilijk om herinneringen op te halen in dit nieuwe lichaam: alles was zo onzuiver en vaag - vlekkerig en ik wist zeker dat ik sommige dingen zou vergeten. De gedachten aan de afgelopen weken leken het zwaarst.
Enerzijds wilde ik ze vergeten, terwijl een andere kant zich vastklampte aan de menselijke flauwigheid. Mijn moeders slechte kookkunst, Will's zwarte koffie - mijn eerste dag op La Push High en de klavergroene ogen van Raphaël. De kliffen en de grijze bewolking boven Washington. De Volturi en Alec's scherpe tanden.
Alles dat daarna volgde voelde als één bleke waas van niets. Een coma, misschien. Uiteraard had het even geduurd voor mijn transformatie was gelukt, maar ik had me er niet menselijker in gevoeld.
Er rolde een zucht over mijn lippen toen ik me bedacht dat ik dit helemaal niet hoefde te voelen. Dit alles hoefde helemaal niet zo zwaar te zijn. Ik zou het gewoon kunnen loslaten. Alles. Alle pijn, alle wrok. Weg. Het zou allemaal weg kunnen zijn.
In een kleine beweging krabbelde ik overeind, omdat ik al precies wist waar ik naartoe wilde gaan. Het was de laatste plek waar ik deze uitputtende gedachten naar toe zou brengen.
Thuis.
Ik ademde diep in, en ontdekte een zweem van parfum en bloed. Will's aftershave en de aangebrande kip van mijn moeder. Mijn mondhoeken trilden toen ik een zijdelingse blik door het raam naar binnen wierp. Beaudine leek zoals gewoonlijk een boorduurwerk bij de openhaard te naaien, en Will las in één van zijn typische inzichtboeken. De vrouw leek in niets op hoe ik mijn moeder altijd had gezien. Deze versie was zwak, op elke rimpel benadrukt en de grijze strengen in haar lokken feller dan anders. Ik wist dat ik niets liever zou doen dan haar in mijn armen nemen - maar ik kon het niet.
Voor hen moest Ameleigh dood zijn. Dat zou ook zo zijn. Ik was niet de kwetsbare, jonge tiener die ze enkele weken geleden voor haar eerste schooldag had afgezet. En nee, dat zou ik nooit meer worden. Het zou haar hart breken om me zo te zien, en dus verplaatste ik me in stilzwijgen naar de zolder van het huis.
Mijn kamer. Sommige dozen nog altijd ingepakt. De geur die tussen de lakens hing prikte in mijn ogen. Hij was van míj.
Wederom trilden mijn mondhoeken. Een zweem van vanille en het bos. Hij voelde vertrouwd, en leek tegelijkertijd zo ver weg.
Op het prikbord boven mijn bureau kleefden enkele foto's. Op de meesten vond ik mezelf terug, en anders Simon of Cherokee wel.
Een blik op de spiegelwand naast de boekenkast haalde me echter al snel genoeg terug naar het heden. De twee bloedrode irissen brachten rillingen op mijn rug waar zelfs ík van schrok. Dit was wie ik was, nu. Dit was Ameleigh Winter nu, en ik was niet langer de excentrieke vijftienjarige.
Ik schraapte mijn keel, hoewel ik diep van binnen wist dat mijn stem nooit meer oneffen zou klinken. Ik wilde weten wat ik nu met mijn gave aanmoest: hij had me al die jaren weerhouden van de pijn van anderen, maar wat kon ik beginnen met pijn die vanuit mezelf kwam?
Het leek verrassend dat ik het antwoord daarop zelf wist. Het was alsof ik niet langer mijn best hoefde te doen om na te denken: ik kon nu immers zijn wie ik wilde.
Zet het uit. Dacht ik, naar mezelf. Wat ik er precies mee bedoelde? Ach, voornamelijk de pijn en het oncontroleerbare verdriet dat me vanbinnen opvrat.
Ik wilde dat het stopte, ik wilde dat het gebeurde.
En dus concentreerde ik me op niets anders meer dan de dunne, ondoordringbare lijnen van mijn gave. Weg uit mijn buik waar het zich had genesteld - op weg naar iedere uithoek van mijn huid. Het settelde zich in mijn gedachten en dat besefte ik maar al te goed. Herinneringen verstomden en ook de visuele druk op mijn borst nam af. Toen ik mijn ogen opende aanschouwde ik mijn spiegelbeeld alsof dat het eerste was dat ik zag. En diep van binnen was dat misschien wel zo.
Twee glazig grijze irissen staarden theatraal terug.

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 21:24 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

|| Wow, gaby! Girl you got skils..
Heeft iemand hier een idee of Breaking Dawn nu al op dvd uit is? Zie er steeds foto's van, die dvd/bluray hoes. Maar een paar weken geleden zag ik hem nog in de bios xd Volgens mij heb ik echt wat gemist.. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

| Euh, volgens mij wel. Ik ben lekker illegaal en download ze meestal. ;x
En, ghehe, dankje. ^-^ |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

|| Ik ben meestal ook een piraat, maar het staat zo mooi naast mijn tv'tje. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Leave schreef:
| Euh, volgens mij wel. Ik ben lekker illegaal en download ze meestal. ;x
En, ghehe, dankje. ^-^ |

[Lol me too]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Edward Cullen

‘Ja! Dat is een goed idee.’
Hoofdschuddend kijk ik toe hoe Renesmee binnen een halve seconde uit de kamer is verdwenen en – aan de geluiden te horen – zich beneden bij de deur klaar staat te maken om naar Charlie te gaan.
‘Maar, ik krijg wel een voorsprong. Anders is het echt niet eerlijk.’
Haar tegenstribbelde stem die van beneden af kwam zorgde er voor dat ik voor een kort moment in de lach schoot en ik mijn gezicht in Bella’s haren begroef. Renesmee was er uiteindelijk achter gekomen dat wij – als volle vampiers – sneller waren dan haar, ook al deed ze nog zo haar best om ons bij te houden. Wanneer we gingen jagen hielden we ons meestal in als Renesmee erbij was, om haar niet het gevoel te geven dat ze anders was, maar haar pientere gedachten hadden ons verraden en nu was er niets meer aan te veranderen.
Mijn lach sterft direct weg als ik Renesmee hoor denken aan een mini – versie van zichzelf en Jacob, terwijl de gedachten stroom direct wordt afgesneden en op het jagen wordt gericht ; hoogstwaarschijnlijk omdat ze weet dat ik sta mee te luisteren en te kijken en ze niet wil dat ik naar La Push flits om Jacobs hoofd er daar af te trekken – iets waar ik de laatste tijd wel vaker de neiging toe had.
‘Oké, let’s do this.’
Zuchtend zie ik toe hoe Bella voorzichtig naar me glimlacht en achter Renesmee aan naar buiten verdwijnt. Het feit dat ze de verrassing nog steeds niet aan mij wilde tonen door haar schild over haar gedachten te houden beviel me voor geen seconde, ze wist dat ik er een ontzettende hekel aan had als ze haar gedachten voor me verborgen hield.
Binnen enkele seconden zag ik het groene gedeelte van Forks langs me heen schieten en flitste ik langs de bomen terwijl ik Renesmee en Bella in het oog kreeg. Aangezien Renesmee niet echt de voorsprong had gekregen die ze had opgeëist waren we innen de kortste keren bij haar, wat een schamper lachje van mij opleverde en een grote grijns die mijn lippen sierde. Zonder te aarzelen stort ik me vervolgens naar voren om mijn handen rond de nek van een groot edelhert te slaan ; wat niet veel later totaal leeggezogen voor mijn voeten op de grond valt.
‘Opschieten, dames, de verrassing wacht,’ zeg ik dan met een grote grijns.

Jacob Black

‘Nou, ik kan niet wachten tot ik haar ontmoet.’
Glimlachend kijk ik mijn grote – al was ze vlot twee koppen kleiner dan mijzelf – aan en denk aan het moment waarop ze Renesmee zou ontmoeten. Hoogstwaarschijnlijk zou ze – zoals iedereen die Renesmee ontmoette – helemaal betoverd zijn door haar uiterlijk en alle andere zaken die rond haar hingen. Je kon niet anders dan helemaal verliefd op haar worden, maar enkel en alleen ik had de eer om haar ‘mijn meisje’ te noemen ; al had ik dat nog nooit helemaal volop uitgesproken, omdat ik dan waarschijnlijk een woedende Edward Cullen in mijn kraag had hangen. Het feit dat ik ooit met zijn vrouw had gezoend was waarschijnlijk niet echt bevorderlijk voor onze relatie, maar op een dag zouden we samen door een deur kunnen gaan ; dat wist ik zeker.
‘Waar is het huis van Paul en Rachel eigenlijk? Ik ben hier echt heel lang niet meer geweest en toch ziet het er nog hetzelfde uit. Zal hier ooit iets veranderen?’
Grinnikend richt ik mijn blik weer op Rebecca, terwijl ik mezelf dwing om mijn gedachten er weer bij te houden en niet meer te veel aan Renesmee te denken.
‘Ze wonen nu in het huisje van de oude Jack, hij is helaas overleden aan een hartoverval en Paul kon het op dat moment goedkoop overnemen. Voor de rest zijn alle mensen iets ouders geworden, maar dat was zo ongeveer de grootste verandering die je hier maar kan tegenkomen.’
Breed glimlachend begin ik Rebecca’s naar ons ouderlijk huis te begeleiden, zodat ze haar spullen kan wegzetten en La Push opnieuw kan gaan verkennen, waarbij ik hoop dat ze Rachel zal tegenkomen – die twee waren vroeger al onafscheidelijk, wat hoogstwaarschijnlijk niet is veranderd.

Raphaël Embriël Fray Call

Het mulle, zachte zand lijkt zonder enige moeite over mijn voeten te glijden op het moment dat ik langs de kustlijn van La Push strompel. Mijn schouders hangen verslagen naar voren, terwijl mijn borst nog steeds onbedekt door de wind wordt afgekoeld ; maar direct weer warm lijkt te worden door het wolf – gen wat ik bij me draag ; overgegeven door mijn vader. De onderkant van mijn trainingsbroek kleurt iets donkerder doordat het zoute water er verschillende keren tegenaan heeft geslagen, maar erom geven doe ik niet ; eigenlijk merk ik het amper op en heb ik mijn blik strak vooruit gericht.
Als automatisch voel ik plotseling de deurklink van het café Wolves in mijn handen ; waar mijn vader en ik vroeger altijd kwamen na onze veranderingen om een broodje te eten of een cola te drinken. Die middagen waren echt ‘mannen’ – middagen, waar ik altijd ontzettend geheimzinnig over deed tegenover mijn moeder, omdat ik vond dat het haar niet aan ging wat mijn vader en ik daar allemaal bespraken. Hoogstwaarschijnlijk was het niet meer geweest dan de dingen die we in onze wolvenvorm hadden gedaan, maar het gevoel een soort ‘mannen’ onderonsje te hebben was voor mij van veel grotere waarde.
Op dit moment zaten er niet veel mensen binnen, op een oude man na ; een jongen aan de bar en het barmeisje Sky was het gehele café leeg – iets waar ik op dit moment alleen maar blij mee kon zijn. Zonder mezelf iets aan te trekken van de vragende blikken van de oude man – hoogstwaarschijnlijk door mijn blote borst en blote voeten – leun ik met mijn armen op de bar en tik tegen de tap terwijl ik een vinger omhoog steek. Drinken was niet iets wat ik altijd al had gedaan, maar op dit moment was ik van mening dat ik het meer verdiende dan wie dan ook.
Ameleigh was door mijn vingers geglipt, zonder dat ik er daadwerkelijk iets aan had gedaan ; zonder dat ik ervoor had gevochten om haar bij me te houden. De machteloosheid in mijn maag begon langzaam omhoog te borrelen, waardoor mijn huid nog meer lijkt te gloeien en mijn handen langzaam beginnen te trillen. Met alle kracht probeer ik mijn handen onder controle te houden – mijn vader was de enige die wist dat ik er op sommige momenten nog moeite mee had ; op de momenten waarop mijn eigen emoties mezelf te veel werden en ik niet meer goed wist wat ik allemaal aan het doen was.
Niet wetend dat dit een zo’n moment was bleef ik standvastig staan, niet van plan om het café te verlaten voordat ik Ameleigh uit mijn gedachten had gekregen ; op wat voor manier dan ook.

---

•

Jezebel Odys Fray
Er verscheen een weke glimlach rond mijn lippen toen ik Embry's warme lichaam tegen het mijne voelde.
‘Ik hou zo veel van jou.’
De hese klank temidden van zijn stem bracht een veel te tevreden glimlach rond mijn lippen, hoewel ik het nog altijd niet kon laten. Wat dat betreft wist ik dat ik nooit ouder of wijzer dan dit zou worden. Ik zou op de één of andere manier altijd het meisje blijven dat een dodelijke blik wierp op iedere vrouw die in een straal van zes meter met Embry probeerde te flirten. En weet je wat? Dat maakte me helemaal niets uit ook. Embry was van mij, en van mij alleen. Voor altijd.
‘Ik ook van jou, Em.' Ik glimlachte lichtjes terwijl ik me omdraaide in zijn omhelzing - zodat ik hem kon aankijken. Hoewel ik Embry eerst wel had kunnen vervloeken om zijn ongelooflijk lange, brede lichaam in vergelijking met het mijne - kon ik nu niets anders dan er van houden.
Ietwat bedachtzaam keek ik dan ook naar hem op, terwijl mijn armen zich vrijwel automatisch rond zijn middel krulden.
Het koste me al een tijdje geen moeite meer om hem met me mee naar de keuken te trekken zodat ik mezelf op het aanrecht kon hijsen en enigszins 'gelijk' kwam te staan met Embry. Alhoewel ik zijn lichaam nog altijd plagerig tegen het mijne sloot door mijn benen om hem heen te krullen en mijn vingers door zijn donkere lokken te graven.
'Wat dacht je van een wedstrijdje, Call?' Fluisterde ik onschuldig tegen zijn lippen, slechts millimeters verwijderd van de zachte huid - zonder dichterbij te komen. Mijn lippen krulden om tot een uitdagende glimlach terwijl ik achterover leunde om zijn reactie te peilen.
Mijn ogen twinkelden terwijl ik langzaam langs mijn lippen likte.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Glimlachend liet ik mezelf vrijwillig meevoeren naar de keuken, iets waar Jezebel de afgelopen tijd zo'n beetje een pro in was geworden. Ze kon het altijd nog maar moeilijk hebben dat ik zo veel groter was dan haarzelf, maar op het moment dat ze met een klein sprongetje op het aanrecht was beland waren we ongeveer op gelijke hoogt, wanneer ik mijn hoofd lichtelijk zou buigen. Mijn glimlach veranderde in een grijns op het moment dat ze haar benen rond mijn middel krulde en haar handen door mijn haren liet glijden, iets waarvan ze wist dat ik het maar moeilijk kon verdragen. Wanneer ik voor de volle honderd procent eerlijk zou zijn tegen Jezebel zou ik moeten toegeven dat ik haast niets van haar kon verdragen, dat ze me met zo'n beetje alles wat ze deed helemaal gek maakte waar ik zelf helemaal niet tegenin te brengen had op het moment dat het gebeurde.
'Wat dacht je van een wedstrijdje, Call?'
Haar lippen krulden op in een perfecte, uitdagende glimlach - waar ze vervolgens langzaam overheen likt en lichtjes achterover leunt. Alhoewel ik mezelf had voorgenomen om die wedstrijd aan te nemen en mijn best te geven kon ik het niet laten dat er een soort dierlijke grom uit mijn borst omhoog kwam zetten en mijn vingers zich verder in de stof van haar spijkerbroek proberen te duwen. Die ene blik die ze me gaf was genoeg om al mijn gedachten uit mijn hoofd te laten verdwijnen en verder helemaal niets meer binnen te laten, terwijl ik probeerde mijn lichaam dichter tegen het hare te drukken - wat grandioos werd tegengehouden door het blad van het aanrecht, waardoor ik even geïrriteerd naar beneden keek.
'Toevallig win ik dat soort wedstrijdjes altijd, Fray.'
Grijnzend laat ik mijn lichaam voorover buigen, zodat de korte afstand tussen ons in wordt overbrugd. Het brandende vuur wat binnen in mij woelde was nog enigszins onder controle te houden, waardoor ik besloot dat dit het moment was om háár uit te dagen. Zorgvuldig zorgde ik ervoor dat onze lippen elkaar net niet raakten toen ik ze langs haar gezicht liet gaan, waarna ik even op mijn onderlip bijt om de gevoelens binnen te houden. Opnieuw vindt mijn blik de hare; haar fonkelende ogen; de ondeugende blik die erin ligt verscholen.
Opnieuw rolt er een ingehouden kreun over mijn lippen van frustratie.
'Wie ben ik ook voor de gek aan het houden,' mompel ik dan zachtjes, waarna ik mijn armen rond haar schouders krul en haar zo dichter tegen mezelf aantrek.

---

•

Jezebel Odys Fray
'Toevallig win ik dat soort wedstrijdjes altijd, Fray.' Er rolde een zachte grinnik over mijn lippen toen zijn vingers zich machteloos dieper in de stof van mijn spijkerbroek probeerden te boren.
'Het enige dat je tot nu toe hebt gewonnen is mijn broek die het straks zal begeven,’ deelde ik Embry, lichtjes plagerig, mede door het in zijn oor te fluisteren. Het huis, zo stil en vredig, ons bekende bos en de kliffen - alles lag binnen handbereik.
Ik wachtte echter geduldig af - wachtend op het moment waarop Embry het zou opgeven - want als er iéts was dat ik in mijn voordeel had, was het wel dat mijn gedachten niet werden bestuurd tot een iets te enthousiaste vriend beneden.
Mijn lippen trokken dan ook uitdagend omhoog toen Embry zelf wederom besefte dat hij dit nooit zou winnen. Over vijftig jaar zouden we nog steeds, op deze zelfde plek hier, staan. Elkaar uitdagend, en ik zou degene zijn die nog altijd won.
'Wie ben ik ook voor de gek aan het houden.' Zijn enigszins hulpeloze toon zorgde ervoor dat ik mijn tong naar hem uitstak en me vervolgens gewillig tegen hem aan liet trekken.
'Ik heb niet verteld wat de spelregels waren.' Prevelde ik uiteindelijk lichtjes speels terwijl ik mijn vingertoppen bedachtzaam langs zijn ruggengraat naar beneden liet glijden. De warmte afkomstig van zijn lichaam voelde prettig. Thuis.
'Als je me kunt vangen, mag je me hebben. Zo niet?' Er rolde een plagerige grinnik over mijn lippen voor ik deze zachtjes tegen zijn nek drukte. '-dan wordt het nog een lange - lánge nacht voor je.' Ik wierp een laatste, enigszins ondeugende blik op de jongen voor ik mezelf langs het aanrecht wrong en de keukendeur nam.
Een prima avond voor een onschuldig spelletje door de bossen. Om er zeker van te zijn dat ik Embry genoeg had geplaagd, wierp ik een onschuldige blik over mijn schouder.
Misschien mocht ik hem nog wel een beetje plagen: hij moest immers wel zijn best doen, vond ik. En dus opende ik de knoopjes van mijn blouse geduldig waarna ik deze op de deurmat liet vallen. Dat werd al iets makkelijker, niet waar?
Ik stak mijn tong een laatste keer naar hem uit voor ik het op een rennen zette. De bossen, het losse zand - het waren stuk voor stuk elementen die zowel vertrouwd als nieuw voor me waren. Voor nu probeerde ik in ieder geval de hoogste snelheid die ik bezat te bereiken.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.