Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

Jacob Black

‘Nessie? Heeft mijn lieve broertje dan eindelijk een meisje gevonden?’
Vanaf het moment dat ik ben begonnen over Renesmee sta ik doodsstil – alle opwinding en vreugde over het feit dat Rebecca is terug gekomen sijpelen uit mijn lichaam. Rebecca was altijd al een slim meisje geweest, ze zou in de gaten krijgen dat er iets niet normaal ging hier in het Reservaat als ze zag hoe de jongens van de roedel met hun inprent omgingen ; het niet willen verlaten van die persoon, het continu beschermen en daarnaast waren er nog de verschillende leeftijdsverschillen, zoals Quil en Claire. Alleen al bij het idee van Renesmee voel ik het bloed naar mijn wangen stromen waardoor ze een nog rodere kleur krijgen dan gewoonlijk ; het was al weer even geleden da tik haar had gezien en ik vroeg me nou eenmaal ieder moment van de dag af hoe het met haar ging ; of ze niet in de problemen zat waaruit ik haar moest halen. Natuurlijk wist ik dat Renesmee een slimme meid was, die zichzelf gemakkelijk kon rennen – en aangezien ze een familie van vampiers rond haar heeft hangen zal er niet heel veel verkeerd gaan.
Hoofdschuddend merk ik op dat ik een aantal minuten voor me uit heb staan staren – denken aan Renesmee – terwijl Rebecca nog steeds op een antwoord staat te wachten op haar vraag. Snel ga ik de opties af ; ik zou kunnen vertellen dat Renesmee en ik nog niets hebben en ik enkel en alleen interesse heb in haar, ik zou ook gewoon kunnen vertellen dat we een relatie hebben, dat het nog nieuw is en dat er nog gekeken moet worden hoe het allemaal gaat lopen. Voorzichtig haal ik mijn hand even over mijn gezicht, om te verbergen dat ik het moeilijk heb om haar de waarheid niet te vertellen ; waarna ik mijn blik weer op Rebecca’s gezicht richt en mijn gebruikelijke grote glimlach op mijn gezicht tover.
‘Ze is geweldig, Rebecca, het beste wat me ooit is overkomen,’ mompel ik dan zachtjes en dromerig, terwijl ik naar haar toe loop en mijn arm rond haar schouder sla. ‘Kom nu maar mee naar het huis van Rachel en Paul, zij zullen ook blij zijn je te zien!’

Edward Cullen

‘Wat voor verrassing?’
Glimlachend leg ik mijn kin op Bella’s haren, terwijl Renesmee op een gracieuze manier van de piano naar beneden glijdt en haar blik nieuwsgierig naar mij en Bella laat glijden. Het woord verrassing heeft altijd een gemakkelijke uitwerking op haar gehad, door haar nieuwsgierige aard – dat werd ook op dit moment weer bewezen. Haar gedachten vertelden me dat Jacob zeer gemakkelijk aan de kant werd geschoven naar een later moment op de dag ; waar ik op dit moment niet blijer van zou kunnen worden. Het beviel me nog steeds niet dat mijn kleine meisje zo snel groot was geworden en zich met deze dingen rekening ging houden ; het herinnerde me aan Bella, die ook zo had doorgedreven in haar zin en het resulteerde in het feit dat ik haar verschrikkelijk veel blauwe plekken had bezorgd tijdens onze huwelijksnacht. Alleen al bij het idee dat Renesmee dat ooit moet meemaken kreeg ik spontane rillingen en het gevoel dat ik van mijn eigen zou gaan ; niemand kwam op die manier aan mijn meisje.
‘Opa zei dat je het echt heel leuk gaat vinden.’
Bella’s stem verbreekt mijn gedachten, waardoor ik even verbaasd met mijn ogen knipper en probeer uit te vogelen wat de verrassing voor Renesmee dan wel niet mocht zijn. Helaas sloot Bella op dat moment haar gedachten af, waardoor ik een zachte grom uitstoot en opnieuw mijn lippen tegen haar nek druk. Ze weet dat ik er een ontzettende hekel aan had als ze dat deed, dat ik niet wist wat ze van plan was en wat ze allemaal wist – waardoor ik voor verrassingen zou komen te staan wanneer ze opnieuw haar zin zou doordrijven. Grinnikend schud ik dan mijn hoofd en richt me weer op Renesmee.
‘Als je je verrassing vandaag nog wil hebben dan zullen we maar gaan, wedstrijdje doen? Dat is alweer een tijdje geleden, kunnen we ondertussen ook nog even drinken,’ glimlach ik dan scheef.

Raphaël Embriël Fray Call

De opluchting spoelde door mijn gehele wolvenlichaam op het moment dat Ameleigh gracieus omhoog komt, zich over het overleden hertje buigt en uiteindelijk het zielloze lichaampje naast zichzelf op de klif liet glijden. Het bloed dat ze had binnen gekregen zou genoeg moeten zijn om het brandende gevoel in haar keel te laten stoppen, zodat het verdraagzamer zou zijn en ze er niet continu aan herinnerd zou worden dat ze was veranderd in iets wat anders was dan zijzelf. Vanaf het allereerste moment in de slaapkamer had ik gezien dat ze er verschrikkelijk veel moeite mee had om te aanvaarden dat dit haar nieuwe ik was en dat ze nooit meer naar haar eigen ik zou kunnen terugkeren.
‘Toen je mijn hard opgaf, was dat jouw keuze. Samen met dat hart, gaf je ook mijn liefde voor jou op. Ik dacht dat onvoorwaardelijke liefde zou blijven. Zelfs in dit leven. Ik vocht ervoor, maar ik zie nu in dat ik je in dit leven helemaal niet van je houdt. Je ruikt naar natte hond en hebt degene van wie je het meeste hield het meest afschuwelijke leven ooit gegeven. Uit egoïsme. Hoe zou ik ooit van zo iemand kunnen houden?’
Piepend van angst, woede en onbegrip schuifel ik achteruit op de klif – voel de rand onder mijn achterpoten terwijl er kleine steentjes tientallen meters naar beneden in het water vallen. De zachte windvlaag die langs me schiet geeft aan dat Ameleigh me passeert ; sneller dan ze daadwerkelijk bedoeld zou hebben omdat ze haar eigen vampierkrachten nog niet onder controle heeft. Het is echter niet het feit dat ze gaat dat me in de war brengt, het zijn de woorden die ze zojuist heeft uitgesproken ; de beschuldigingen die ze heeft gemaakt en de toon die ze heeft gezet dat ze niet meer van me hield – dat ze me nooit meer wilde zien en dat onze kortstondige relatie meteen voorbij was.
Wild jankend en huilend schiet ik dan van de klif af naar beneden, voel de ruwe boomstammen tegen mijn flanken aan knallen als ik me zonder te concentreren een weg door het bos baan, niet wetend waar ik uit zou komen. Plotseling – vanuit het niets – rol ik een eind naar beneden terug over de grond, terwijl er verschillende kleuren voor mijn ogen dansen. De boom die vanuit het niets was opgedoken was harder aangekomen dan ik had verwacht en langzaam voel ik mezelf terugveranderen in mijn eigen mensengedaante. Kreunend blijf ik op de bosgrond liggen, terwijl de tranen over mijn wangen stromen en de verschillende schaafwonden op mijn lichaam langzaam maar zeker beginnen te helen.
Zonder daadwerkelijk iets te zien strompel ik mezelf terug naar het huisje van mijn ouders, trek een oude joggingbroek van de waslijn waar ik zonder problemen inschiet en laat mezelf dan zakken op de veranda.
‘Ze houdt niet van me,’ fluister ik dan zachtjes, terwijl ik mijn gezicht in mijn handen druk en geluidloos begin te huilen.

---

•

[Mag ik plz de link naar het rollentopic? Ik wil Brady maken]

---

Spoiler alert: you will save yourself

MindBreaker schreef:
[Mag ik plz de link naar het rollentopic? Ik wil Brady maken]

[url]
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=147601[/url]

---

•

[never mind]

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 15:18 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Jezebel Odys Fray
Er was tijd verstreken - minuten, misschien zelfs uren - waarin Ameleigh en Raphaël beiden uit het huis waren verdwenen. Hoewel ik opgegroeid was bij volle vampiers, was een verandering iets waar iedere vampier op zijn of haar eigen manier uit kwam. De één beter dan de ander. En het stak me ergens dat Ameleigh zo ongelukkig was herboren.
Mijn ogen schoten dan ook naar de deur toen ik Raphaëls bekende geur dichterbij begon te ruiken. Binnen enkele seconden merkte ik ook de lichte geur van bloed op. Ameleigh was er niet, zo te horen. Fronsend opende ik dan ook de voordeur. Raphaëls dubbelgevouwen lichaam zorgde ervoor dat ik een flinke teug adem naar binnen nam voor ik mezelf zowel bezorgd als geschrokken naast hem liet neerzakken.
'Ze houdt niet van me,' fluisterde de jongen met een stem van pijn, onbegrip en verdriet doordrenkt. Uit puur moederinstinct trok ik hem dan ook dicht tegen me aan, zijn woorden overdenkend. Was dat de reden dat de nieuwe vampier - zijn Ameleigh - niet bij hem was?
'Raph,' begon ik voorzichtig, zacht, terwijl mijn handen zorgzaam over zijn armen streken. Dit leven was alles behalve makkelijk, dat was nu eenmaal zo. Maar dit leven was dan ook uniek en schoot voorbij aan de meeste, menselijke mensen.
'Het moment dat je er voor koos haar leven te redden, was Ameleigh een vijftien jarig meisje dat haar moeder moest ontvluchten, haar nieuwe leven in La Push. En waarom?' Mijn handen gleden kort door zijn chocoladebruine krullen, voor ik mijn lippen bedachtzaam tuitte.
'Omdat jij niet de enige was die zich had verbonden.' Vervolgde ik langzaam. 'Ze koos jou boven het leven dat ze met haar moeder en een normale jongen zou hebben kunnen leiden. In die tijd heeft ze confrontaties gehad met haar gave, de Volturi, pijn, de dood..' Er rolde een geluidloze zucht terwijl mijn ogen vrijwel automatisch naar de lucht gleden.
'Ze hield zoveel van je dat ze je leven redde toen jij te zwak was om het hare te beschermen.' Het was hard en confronterend om hem dit te vertellen, maar ik wist dat alleen deze waarheid hem op deze wereld zou houden.
'Dus alsjeblieft, Raphaël. Kijk door Ameleighs ogen naar dit alles. Hoewel het gif alle sporen uit haar heeft gewassen - is zij in haar hoofd nog altijd voor een deel de oude. Ze walgt van zichzelf omdat ze nooit voor eeuwig heeft willen leven. Ze denkt er aan om zich te verbranden en is tegelijkertijd enorm boos en rusteloos. Dat stemmetje strijdt tegen een deel van haar dat het gif heeft vervangen. Het deel dat probeert om niets te voelen. Dat deel - het deel dat haar leven heeft gered - houdt inderdaad niet van je. Omdat het niet wil voelen.' Het kwam gedeeltelijk uit mijn eigen theorieën, maar ook Ithuriël had meegeholpen aan het begrijpen van de nieuwe Ameleigh. In veel opzichten was zij gewoon.. anders.
'Je zult jezelf aan haar menselijke deel moeten bewijzen, Raph. Je zult moeten bewijzen dat je het aankan haar te beschermen en dat je haar verdiend. Je zult geduld met haar moeten hebben. Want na dit alles, ben jij degene die voor deze Ameleigh hebt gekozen.' Ik liet hem langzaam los, zodat ik zijn reactie zou kunnen peilen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Brady Fuller

Ik loop een beetje rond in mijn kamer. Als ik vanavond niet thuis blijf, zit ik diep in de nesten en wordt er een slot op mijn deur gezet zodat ik niet meer 's nachts naar buiten kan. Dat zou een nog groter probleem zijn dan een keer thuisblijven. Sowieso moet ik altijd thuisblijven om "het reservaat te verdedigen". Ik weet heus wel dat het komt doordat ik dertien ben. Nou ja, ik ben al een paar jaar dertien. officieel ben ik ouder, maar mijn ouders is het opgevallen dat ik sinds mijn "wilde periode" niet meer ben gegroeid. Ik hoor voetstappen op de trap. Snel stop ik het briefje voor Sam weg. Als ze dat lezen flippen ze sowieso. Één keer had ik iets van der roedel rond laten slingeren, en ze flipten echt. Mijn vader gooit boos de deur open. "Heb jij met Embry Call afgesproken iedere nacht te verdwijnen?! Je mag hem niet meer zien omdat hij een slechte invloed op je heeft. Ik Wil dat je sowieso niemand van die rare club meer ziet!" Roept hij boos. Ik kijk hem bang aan. Dit gaat voor problemen zorgen. Mijn vader heeft een hekel aan Sam omdat hij hem ooit heeft zien transformeren. Sam heeft hem toen op het nippertje overtuigd dat hij de enige was en dat hij niet gevaarlijk is voor de rest van de bevolking. Ik moet dus voor Sam mijn bek houden tegenover mijn vader. Dat ik knap lastig aangezien ik nu dus echt in een dilemma zit. "Pap, het zijn mijn vríenden! Die had jij toch ook wel op je zestiende?" Vraag ik, hopend dat hij zicht bedenkt. Hij kijkt me boos aan. "De meesten zijn twintig jaar of ouder. Ze halen je iedere dag op van school en dan verdwijnen jullie of naar Sams huis of naar het bos. Alleen Collin mag je nog zien," Zegt hij, en hij loopt boos de kamer uit. Ik pak snel een papiertje en begin te schrijven.

Beste Sam,
Mijn vader heeft me verboden iemand van jullie (behalve Collin) te zien. Ik kan ook niet meer 's nachts mijn kamer uit aangezien ik dan een slot op mijn kamer krijg. Ik denk er serieus over weg te lopen.

Help!
Brady Fuller

Ik pak mijn tas en prop het papiertje erin. Daarna ren ik - als mens - naar Sam. Ik prop het papiertje in zijn brievenbus en ren dan het bos in, hopend dat iemand ook wolf is.

[is er iemand van Sams roedel wolf?]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Raphaël Embriël Fray Call

‘Raph.’
De geruststellende aanwezigheid van mijn moeder bracht een zekere kalmte met zich mee, waardoor mijn gedachten enigszins tot bedaren werden gebracht. Ameleigh verdween voor enkele seconden naar de achtergrond, echter de felle steken in mijn hart bleven aanhouden – wat voor mij betekende dat ze nog altijd in mijn gedachten aanwezig was. Opnieuw flitsten mijn laatste woorden door mijn gedachten ; ze houdt niet van me ; die ijzig en steeds maar weer terug kwamen zetten.
‘Het moment dat je er voor koos haar leven te redden, was Ameleigh een vijftien jarig meisje dat haar moeder moest ontvluchten, haar nieuwe leven in La Push. En waarom? Omdat jij niet de enige was die zich had verbonden. Ze koos jou boven het leven dat ze met haar moeder en een normale jongen zou hebben kunnen leiden. In die tijd heeft ze confrontaties gehad met haar gave, de Volturi, de dood. Ze hield zoveel van je dat ze je leven redde toen jij te zwak was om het hare te beschermen. Dus alsjeblieft, Raphaël. Kijk door Ameleigh’s ogen naar dit alles. Hoewel het gif alle sporen uit haar heeft gewassen – is zij in haar hoofd nog altijd voor een deel de oude. Ze walgt van zichzelf omdat ze nooit voor eeuwig heeft willen leven. Ze denkt er aan om zich te verbranden en is tegelijkertijd boos en rusteloos. Dat stemmetje strijdt tegen een deel van haar dat het gif heeft vervangen. Het deel dat probeert om niets te voelen. Dat deel – het deel dat haar leven heeft gered – houdt inderdaad niet van je. Omdat het niet wil voelen. Je zult jezelf aan haar menselijke deel moeten bewijzen, Raph. Je zult moeten bewijzen dat je het aankan haar te beschermen en dat je haar verdiend. Je zult geduld met haar moeten hebben. Want na dit alles, ben jij degene die voor deze Ameleigh hebt gekozen.’
Boem.
De woorden mijn woorden kwamen veel harder aan dan ik had verwacht ; maar hoe erg het ook was, ik wist dat het de waarheid was en dat ze voor de volle honderd procent gelijk had. Ik had Ameleigh niet kunnen beschermen ; geen wonder dat ze niet van me kon houden als ik niet eens voor haar kon zorgen… Verschillende gedachten maalden door mijn hoofd – evenals de woorden van mijn moeder ; ik zou een manier moeten vinden om mezelf te bewijzen…
Met holle ogen keek ik voorwaarts, terwijl er opnieuw tranen langs mijn wangen naar beneden liepen. ‘Wat moet ik doen?’ fluister ik dan hees, met een dikke stem, terwijl ik mijn blik wanhopig in de bekende felgroene ogen van mijn moeder richt ; alsof ik op dat moment in de spiegel kijk.

|| Sorry voor de niet zo gelukte post, maar ik schuif het af op carnaval XDDD. ||

---

•

Skylar Rose Grayson.
Nadat ik mijn schort voor me gebonden had verliet een zucht mijn lippen. Ik haalde mijn neus nog een keer op en keek toen in de grote spiegel die in het kleine kleedkamertje van het café waar ik werkte. The Wolves was een populair café onder de jongeren in La Push, maar was ook drukbezocht onder de wat ouderen, die hier dagelijks bij elkaar kwamen na het werk. Ik knipperde hevig met mijn wimpers om mijn nog rode ogen weer hun normale kleur te laten krijgen. Eigenlijk hoefde ik pas over een uur te gaan werken, maar omdat ik anders thuis nog een uur met vreselijk ruziënde ouders opgescheept zat, was ik vlug hierheen gevlucht. Mijn bazen, meneer en mevrouw Von Sant, wisten van mijn thuissituatie af en steunden me gelukkig veel. Ze waren als een vader en moeder voor me, die wel om me gaven, zoals het af en toe niet leek bij mijn echte ouders.
Ik haalde nog een hand door mijn lange lichtblonde haar en forceerde toen een glimlach op mijn gezicht, voor ik naar de bar toe liep. Het was nog rustig, wat mij de tijd gaf snel nog even de afwas te doen. In het houten hutje was het warm door de open haard, die de hele dag brandde. De heerlijke geur van verbrand hout hing in de lucht en de radio stond zacht aan. De ontspannen sfeer liet me veel beter voelen in een korte tijd en na een aantal minuten stond ik weer echt te glimlachen, in plaats van de geforceerde glimlach die eerst op mijn gezicht speelde.

[Iemand voor Sky? (: ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Jezebel Odys Fray
Er glipt een kleine glimlach langs mijn lippen wanneer Raphaël zijn ogen hulpeloos opslaat naar mijn gezicht. Toen hij jonger was, heb ik hem o zo vaak uitgelegd dat dit leven niet simpel zou zijn. Het is absoluut niet makkelijk, dat weet ik met heel mijn hart. Maar ik heb bewezen dat het niet onmogelijk is. Hij moet er enkel voor vechten. Hoe? Mijn lippen krullen om tot een geduldige glimlach, terwijl mijn vingers moederlijk door zijn krullen strijken. Ze zijn langer dan eerst, zachter. En dragen diezelfde geur van muskus en aarde als Embry bezit. 'Volg je hart, Raph. Dat is het enige juiste.' Ithuriël was degene geweest om me dat gezegde op het hart te drukken - iedere dag opnieuw. En misschien zal het Raphaël ten goede komen. Dat weet ik zeker. Raphaël is niet voor niets ingeprent op zijn Ameleigh, en hij zal ook voor dat deel van zijn leven moeten vechten. Niet makkelijk, niet onmogelijk maar wel enorm zwaar.
Dit is iets wat Raphaël alleen zal moeten doen. Iets waar noch Embry, noch ik hem bij kunnen helpen. Dit is niet ons verhaal, maar dat van Raphaël - en Ameleigh.
'Ik hou van je, Raph.' Fluister ik zachtjes waarna ik een kus tegen zijn voorhoofd druk en opsta. De verandalampen knipperen bij het opmerken van beweging en werpen een schel licht uit over het withouten voorgeveltje.
Binnen is het warm, knus. Mijn eigen huis. De vertrouwde geur van vlierbes en aarde. Hond en bloedzuiger. Ik voel mezelf grimassen terwijl ik me tot de openhaard keer en het vlammetje tussen het hout groter laat worden. Met mijn vingers in elkaar gevouwen staar ik naar de uiteenlopende, beige meubelen die het kamertje rijk is. Huiselijke dingen die mensen nodig hebben - dingen die ík nodig heb. Ingelijste foto's van voor Raphaëls geboorte. Embry en ik, in de voortuin van wat ooit een bouwval was. Ithuriël, Syrena en Embry - vroeg op een zomeravond. Ze lachen, om een flauwe redenering van Syrena - als ik het me goed herinner. Het is een loze foto, maar ik ben blij dat ik hem genomen heb. Het zijn stukjes uit mijn leven - uit óns leven. Het verteld delen van ons verhaal dat we mogen vertellen. Anderen zullen geheim blijven, maar ook daar zullen we elkaar aan blijven herinneren. Het zijn de herinneringen die ons gemaakt en gebroken hebben. Allemaal ineen.
Op de foto's die volgen zijn er voornamelijk foto's van Embry en mij - soms met Quil en Claire, soms alleen. Er is er zelfs één waarop de moeder van Embry trots over mijn ietwat gebolde buik strijkt. Voor de meeste mensen zal er niets bijzonders te zien zijn - op het geluk van een moeder en haar schoondochter na - maar voor ieder die het verhaal kent weet dat Raphaël langzaam van ons verhaal begon uit te maken.
Uiteraard komen daarna de kiekjes van Raphaël: als baby, peuter, kleuter - zijn hele kindertijd in een versnelde tijdskolom. Hoewel Tiffany in het begin had geopperd dat mensen misschien vragen zouden stellen over Embry's 'neefje', had ik er op gestaan dat ze bleven hangen. Raphaël was geen vies geheim. Hij was onze zoon en de mensen mochten denken wat ze wilden denken. Raphaël was de redding die ik nodig had gehad, naast Embry natuurlijk. Zonder dit gezin - mijn Embry en Raphaël - zou ik daadwerkelijk een monster zijn geworden.
En nee, dat zou ik voor geen goud ter wereld willen veranderen. Niet wie ik ben, niet wie zij zijn: ik houd van ze. Meer dan ik ooit van mezelf heb gehouden.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 21:06 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Volg je hart, Raph. Dat is het enige juiste.’
De zachte, dunne handen van mijn moeder glijden door mijn lange krullen – wat me zoals altijd enigszins tot bedaren lijkt te brengen. Het feit dat ze vanaf het allereerste moment heeft duidelijk gemaakt dat mijn leven – en het leven wat ik in dit gezin leidde – geen gemakkelijk leven zou worden kwam nu ongeveer drie keer zo hard vol in mijn gezicht terug. Het erge aan deze hele situatie was nog wel dat ik het zelf had veroorzaakt door de keuze die ik had gemaakt om Ameleigh te veranderen in een vampier en haar niet te laten sterven ; wat uiteindelijk hoogstwaarschijnlijk was gebeurd als ik deze keuze niet had gemaakt…
‘Ik hou van je, Raph.’
Zuchtend richt ik mijn blik op de groene bomen voor me, terwijl mijn moeder opnieuw in het huisje verdwijnt. Hoogstwaarschijnlijk weet ze net zo goed als ik dat ze op dit moment niets voor me kan betekenen, omdat ik niets zal aannemen totdat ik Ameleigh weer in mijn armen kan sluiten en de gehele situatie zou kunnen vergeten. Ondanks alles wat ze deze morgen tegen me had gezegd op de klif had ik nog steeds geen spijt van mijn keuze haar te veranderen in een vampier. Hoe graag ik ook wil dat ze gelukkig is en alles heeft wat ze maar wil hebben ; zou ik het niet aankunnen om haar te moeten missen op deze wereld – of ze dan wel of niet bij me is en of ik haar nu wel of niet zou kunnen vasthouden.
Moeizaam trek ik mezelf aan de leuning van de veranda omhoog, terwijl de koele wind tegen mijn naakte borst slaat en ik even peins over het feit naar binnen te gaan en een shirt te halen. Zuchtend schud ik vervolgens mijn hoofd en begin op blote voeten langs de bosrand naar het strand te wandelen – waarom zou ik de moeite ook doen terwijl ik het geeneens koud heb?
Een aantal minuten later laat ik mezelf neerzakken in het mulle zand, terwijl de zoute zeelucht en het geluid van de golven me – net als de aanraking van mijn moeder – kalmeren. Zuchtend sluit ik mijn ogen en haal beelden van Ameleigh naar boven, vergelijk haar menselijke kant met haar vampierkant en kom tot de conclusie dat het voor mij niet uit maakt wat ze is of wat ze doet ; ze zal altijd mijn Ameleigh blijven.

Embry Call

De haast onhoorbare geluiden die Jezebel maakt wanneer ze via de achterdeur ons huisje binnen komt en vervolgens in de woonkamer tot stilstand komt zorgen ervoor dat er een lichte trilling langs mijn rug naar beneden trekt – een gewoonte die ik nog steeds niet had afgeleerd wanneer het om haar ging. De haast automatische glimlach op mijn gezicht wordt groter als ik de spullen voor het smeren van broodjes neer leg op het blad van het aanrecht en – wat minder geruisloos – naar de woonkamer vertrek. Tot mijn verbazing zie ik haar stil staan voor de openhaard, terwijl ze haar blik heeft gericht op de foto’s uit ons leven die we daar hebben verzameld ; zodat iedereen ze kan zien.
Voorzichtig en teder krul ik mijn armen op rond haar middel en druk mijn lichaam tegen het hare ; waardoor ze voor mijn gevoel nog kleiner en breekbaarder wordt dan voorheen – wat totaal in strijd is met de werkelijkheid. Zonder wat te zeggen leg ik mijn kin op haar haren, waardoor ik er weer even aan wordt herinnerd dat onze lengtes precies op elkaar lijken te zijn afgestemd, voordat ik mijn blik ook op de verschillende foto’s richt. Glimlachend zie ik verschillende delen van ons leven voorbij schieten ; terwijl de verhalen die achter de foto’s spelen op komen zetten en ik zachtjes uitadem.
‘Ik hou zo veel van jou.’
Mijn stem was slechts een fluistering, maar het hese geluid werd daardoor niet onderdrukt. Zachtjes buig ik mijn hoofd en druk mijn lippen daarna tegen Jezebel’s nek aan. Het feit dat Raphaël zich niet lekker voelde en dit ook effect had op mijn lieve Jezebel was me totaal niet ontgaan, maar ik wist dat het goed met hem zou komen – al was dat met of zonder onze hulp.

---

•

{Pebble, ik wil Noah straks wel naar je toe sturen?}

---

Physics is awesome

Eyes schreef:
{Pebble, ik wil Noah straks wel naar je toe sturen?}

[Goed idee! Sky is aan het werk bij Wolves, het kleine café bij het strand in La Push.]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Noah Mahone

En hier zijn we dan in La Push. Ik slaak een diepe zucht. Met tegenzin pak ik een doos en begin met uit pakken. Gisteren zijn alle spullen en de dozen gebracht. Aangezien het gisteren al laat was, zijn we nu dus pas aan het uit pakken. Ik snap waarom mijn moeder hier naar toe is verhuisd maar toch. Ze is half indiaans en hier wonen allemaal indianen. Niet dat ik iets tegen indianen heb maar deze verhuizing is niks voor mij. En ik zou zweren dat ik die vrouw die ik gisteren op het vliegveld al eerder heb gezien. Ik weet het momenteel allemaal niet. Mijn moeder heeft haar niet gezien. Ze doet de laatste ook een beetje vreemd. Maar ja, het is en blijft mijn moeder. Zodra ik klaar ben met uit pakken, ga ik naar beneden. Mijn moeder staat beneden al op mij te wachten.
'Er is hier in La Push een café, wil je daar misschien heen?', vraagt mijn moeder.
'Ja, daar wil ik wel heen', zeg ik.
'Dat dacht ik al, op tafel ligt wat geld zodat je wat kan drinken en een briefje met de route naar het café', vertelt zij mij.
'Oké, dankjewel mama', zeg ik.'
'Wel voor het eten thuis zijn', roept zij mij nog na.
Ik loop samen met haar naar boven en pak mijn jas uit mijn kamer. Dan loop ik naar beneden, pak het geld en het briefje. Even kijk ik op het briefje. Langzaam loop ik naar buiten. Ik volg de route die mijn moeder heeft getekend en kom al snel aan bij het café. Zo te zien zijn ze open dus ik ga naar binnen. Binnen zie ik een meisje met een schort om voor de openhaard staan.

---

Physics is awesome

Skylar Rose Grayson.
Ik keek op toen ik de deur van het café open hoorde gaan en ik knikte de jongen glimlachend toe die binnengestapt kwam. Hij kwam me niet bekend voor, wat betekende dat hij of net nieuw was, of een van de nieuwsgierige toeristen was die op de mythes afkwam. 'Hallo,' begroette ik hem vrolijk, waanra ik van het warme vuur weg stapte en mijn plek achter de bar weer innam. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Mijn blauwe ogen haakten in zijn lichtgrijze en ik duwde een pluk van mijn lichtblonde haar achter mijn oor.
Ik moest toegeven dat hij behoorlijk aantrekkelijk was, met zijn bruine, redelijk korte kapsel en toch wel bijzondere kleur ogen. Hij was langer dan ik, minstens 20 centimeter en gespierde lichaam. Opnieuw vroeg ik me af wat hij hier deed, maar vroeg er niet naar. Als hij een gesprek zou aangaan zou ik er misschien wel achterkomen.
Achter de jongen's rug ging de deur opnieuw open en kwam de eerste vaste gast alweer binnen. 'Ah, Bob. Goedemiddag,' begroette ik de man met een warme glimlach terwijl hij aan de bar plaatsnam, een aantal stoelen verder dan de jongen. Als klanten hier vaker kwamen vroegen ze me met hun voornaam aan te spreken, wat in het begin aardig lastig was geweest, maar na de gezichten een aantal keer gezien te hebben, toch redelijk vanzelf leek te gaan. 'Hetzelfde als altijd?' vroeg ik hem, terwijl ik eigenlijk het glas al in mijn handen had. Bob knikte grijnzend en stak zijn duim op. 'Helemaal goed meissie.' Vlug tapte ik het grote glas vol met bier en zette die toen voor Bob neer, de me bedankte en een sigaar op stak. Zacht neuriede hij mee met het liedje op de radio, terwijl ik me weer richting de jongen draaide, die mijn vraag nog niet beantwoord had.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Noah Mahone

Ik ga aan de bar zitten en kijk hoe het meisje een biertje in schenkt voor de man. De man heet blijkbaar Bob.
'Ik wil wel wat te drinken, heb je cola?', beantwoord ik haar vraag terwijl ik aan haar ook een vraag stel.
Ik kijk om mij heen het café in. Het is er knus en gezellig. Met vrienden ben ik wel eens in een café geweest maar dat is wel wat anders dan dit. Ik bestudeer het meisje. Ze heeft lichtblond haar en prachtige blauwe ogen. Ze lijkt mij heel aardig en ook wel nieuwsgierig.

{Sorry voor de korte post maar ik weet niet zo goed hoe Sky zou reageren}

---

Physics is awesome