Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

Embry Call

‘Ik zweer het je, als Quil dit hoort ben je de komende tien jaar nog niet verlost van zijn seksistische opmerkingen.’
Grinnikend grijp ik de fles met mannenshampoo van het rekje en begin ik mezelf in een vlot tempo in te smeren, waarna de witte shampoo door het putje van de douche verdwijnt en ik een tintelend gevoel op mijn warme huid voel branden. Ondertussen is Jezebel ook begonnen met haar haren in te zepen, maar schijnt daar halverwege geen zin meer in te hebben en drukt haar gezicht tegen mijn borst aan ; waarna ze zo een tijdje blijft staan. De duidelijk ingehouden gaap die over haar lippen rolt zorgt ervoor dat er een vertederde glimlach op mijn lippen verschijnt.
‘Ik blijf een man lieveling, en mannen kunnen dat soort nu eenmaal niet voor zich houden.’
Voorzichtig en zorgvuldig duw ik Jezebel een stukje van me af, waarna ik de douchekop uit de houder pak en haar haren uitgebreid ontdoe van de shampoo die er in is blijven steken. Nadat ik de douchekop weer heb teruggehangen en de stralen heb uitgedraaid til ik Jezebel soepel op en plaats haar op de koele badkamervloer naast de douche cabine, waar ik haar zachtjes droog begin te deppen met een zachte handdoek. Ondertussen is mijn eigen huid kurkdroog geworden doordat het water wat erop lag is verdampt door de warmte, waardoor de handdoek die doorweekt is geraakt door Jezebel’s haren bovenop de wasmand belandt.
Mijn armen glijden rond haar lichaam, waardoor ze erin komt te liggen en we op die manier samen naar onze slaapkamer lopen. Eenmaal daar aangekomen laat ik mezelf – met Jezebel in mijn armen – onder de dekens glijden, zodat ze half bovenop mijn borst ligt en half op het zachte matras.
‘Ga maar lekker rusten, schoonheid van me,’ fluister ik zachtjes in haar vochtige haren, terwijl mijn handen rondjes over haar rug draaien.

Raphaël Embriël Fray Call

Nadat ik mijn woorden heb uitgesproken over het feit dat Ameleigh graag met haar volledige naam aangesproken wil worden ontstaat er een ijzige, koude stilte tussen ons. Mijn gedachten draaien op volle toeren om iets te bedenken wat ik tegen haar zou kunnen zeggen, maar het feit dat ze me totaal niet meer lijkt te herinneren steken telkens weer de kop op, waardoor ik totaal in de war raak. De bewegingen en handelingen die Ameleigh begint uit te voeren geven aan dat zij ook enigszins verbijsterd is door mijn uitspraak ; waardoor ik nog meer in de war raak, ze weet dondersgoed waar ik het over heb.
‘Sorry, ik voel me niet zo goed.’
Voor een kort moment denk ik dat Ameleigh weer begonnen is tegen me te praten, maar wanneer ze opstaat en zich kort verontschuldigt tegenover de biologie docent weet ik dat ik me dat alleen maar heb ingebeeld. De blik die de docente vervolgens richting mijn tafel werpt zegt genoeg, waardoor ik mopperend opsta en achter Ameleigh aan naar de gang loop, waar ik haar aan het einde zie wachten.
‘Ameleigh, wacht,’ brom ik zachtjes.

Edward Cullen

Terwijl ik trots toekijk hoe mijn twee meiden aan het drinken zijn, merk ik op dat Renesmee steeds beter wordt in haar jagershandelingen en met geen enkele moeite de grote poema onderuit weet te halen. De lessen die Emmett en Carlisle haar hebben gegeven hebben dus daadwerkelijk uitwerking gehad, waardoor ze zelf waarschijnlijk ook meer zelfvertrouwen heeft gekregen in haar eigen kunnen. Ze mocht dan wel langzamer en zwakker zijn dan normale vampiers, ze was nog steeds tientallen keren sterker dan gewone mensen en dat mocht ze niet vergeten.
Grinnikend zet ik me vervolgens af van de boomstam en flitst binnen een halve seconde naar Renesmee en Bella, die giechelend staat te bespreken hoe de vangst van daarnet is geweest.
‘Kom op dames, laat die oude Charlie niet wachten,’ mompel ik zachtjes, omdat ik eigenlijk het moment dat hier voor me aan de gang is niet wil doorbreken. We mochten dan wel de eeuwigheid tot onze beschikking hebben, er waren nog steeds mensen in de familie – zoals Charlie – die dat niet hadden...

---

•

|| Sjittie, sorry Eyes, ik heb m'n Edward post al geschreven toen ik zag dat jij ook had gepost, ik zal de volgende keer op je personage reageren! ||

---

•

Shooter schreef:
|| Sjittie, sorry Eyes, ik heb m'n Edward post al geschreven toen ik zag dat jij ook had gepost, ik zal de volgende keer op je personage reageren! ||

{Kan gebeuren. Ik zit op Delilah te wachten want ik hoop dat zij nog kan reageren voordat ze gaat slapen}

---

Physics is awesome

Eyes schreef:
(...)

{Kan gebeuren. Ik zit op Delilah te wachten want ik hoop dat zij nog kan reageren voordat ze gaat slapen}

|| Haha, ja aangezien ik drie personages aan het typen was waren er al weer 6 berichten geplaatst toen ik keek . Maar hopelijk reageert ze nog, en anders maak ik morgen nog wel een post waarin ik op je personage reageer! Dan ga ik gewoon verder waar ik was gebleven! ||

---

•

Renesmee Carlie Cullen

"Ja, laten we gaan! Ik wil echt weten wat die verassing is.." het laatste komt er zuchtend uit. Eigenlijk wist ik ook wel dat het stom was om er veel van te verwachten, straks was het gewoon een taart ofzo. "Kan je het niet gewoon nu vertellen mam?" vroeg ik met een ongeduldige klank in mijn stem. Het steentje wat voor mijn voeten lag schoot ik tegen een boomstam aan, uit pure ongeduldigheid. "Mam?" zei ik nog een keer, dit maal iets harder toen ze niet reageerde. Ik draaide me om, zodat ik kon zien wat haar op dit moment bezig hield. Haar blik was ietwat gespannen, alsof ze aan het nadenken was. Toen rook ik het ook, een onbekende geur. Zoiets betekende vast niks goeds, als mama en papa het niet herkenden. Mijn gedachten gingen langs elke vampier die ik had ontmoet, maar geen enkele matchde met deze. Sinds het incident met een kennis van papa was iedereen op zijn hoede als we een nieuwe geur tegen kwamen, ik mocht al bijna niet meer alleen naar buiten.

Isabella Marie Cullen

Mijn blik schoot naar Edward, die de geur ook niet scheen te herkennen. Instinctief deed ik een stap naar achter, om Renesmee tegen me aan te trekken. Die was het er echter niet mee eens, en dat liet ze merken door zich met geweld los te rukken uit mijn greep en zich dan uiteindelijk wel dicht naast Edward en mij bevond. Niet helemaal wetend wat ik met deze nieuwe geur moest stond ik zo een paar seconden stil. Mijn schild liet ik zakken, zodat ik zo kon communiceren met hem. Ik duwde Renesmee een klein beetje terug en deed een stap naar voor. "Wie is daar?" schalde mijn stem door het bos. Mijn ogen schoten door het bos, mijn lichaam klaar voor de aanval.

|| Haha, ben al weer vergeten wat slapen is joh. Post nieuwe perso zo ||

[ bericht aangepast op 1 maart 2013 - 23:26 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Jezebel Odys Fray
Er rolt een zachte zucht over mijn lippen als Embry met een grijns van oor tot oor verklaard dat dit een nieuwe toevoeging is om Quil me voorlopig met een scheve grijns aan te zien kijken. Ik heb nu al medelijden met die arme Claire. Wolvenjongens en hun hormonen. Ik mompel hoofdschuddend in mezelf terwijl ik me gewillig laat meevoeren naar de slaapkamer. Daar eenmaal aangekomen dringt Raphaëls geur mijn neusgaten binnen waardoor ik mijn blik enigszins fronsend tot Embry richt. 'Raphaël heeft gedronken?' Prevel ik ietwat wijfelend, nu een zweem van drank en Raphaëls bloed zich in mijn mond hebben genesteld. Er rolt een zachte zucht over mijn lippen wanneer ik me uiteindelijk dan toch tegen Embry's borst wurm om de warmte te verwelkomen.
'Ik hoop maar dat hij een goede verklaring heeft als hij thuiskomt, want ik zweer dat ik hem naar Tiffany stuur als hij zo ondoordacht blijft.' Ik gaap enigszins mokkend om vervolgens mijn ogen te sluiten en het slaperige gevoel mijn gedachten heen en weer te laten wiegen.
Ik zal niet toestaan dat hij zich kapot maakt, en dat zal hij weten als hij thuis komt. Voor nu hoop ik dat hij op school is, zodat we daar straks niet een probleem mee krijgen. Hoewel ik mijn middelbare school meerdere malen heb gehaald, is het nog steeds een spel om onder de regering uit te komen. Ik blijf immers zeventien en dat is voor de regering zo nu en dan genoeg om me lastig te vallen. Bemoeizuchtige mensen, vind ik.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik probeer mijn handen te ontspannen en de steekvlam in mijn keel te negeren terwijl ik me langzaam omdraai. De brommende stem hoort bij Raphaël - de laatste van wie ik had verwacht dat die me achterna zou komen.
'Het is niets. Het biologielokaal ruikt gewoon nogal.. bedompt. Ik wil geen problemen met jullie dus ik denk dat ik er even tussenuit ga,' prevel ik een tikje monter waarna ik mijn handen in de zakken van mijn jas wurm. Het is niet geheel gelogen, hoewel ik me ook niet verplicht voel om één van de leerlingen leeg te zuigen. Het is gewoon dat deze plek zo vreemd aanvoelt - terwijl een deel van me er wel tijd heeft doorgebracht.
Uiteindelijk besluit ik het er gewoon op te wagen: mijn nieuwsgierigheid wint het van de wijsheid die binnenin me om elkaar strijden - en dus richt ik mijn blik enigszins voorzichtig op richting de jongen, Raphaël.
'Luister, Raphaël, ik weet niet wat ik heb gedaan of.. wat er gebeurt is tussen ons maar ik..' Ik bijt een tijdlang peinzend op mijn onderlip voor ik de ingehouden lucht zacht over mijn lippen laat rollen.
'Een deel van mij weet het, ik weet dat er iets moet zijn maar.. ik kan er niet bij. Het andere deel wil er niet bij kunnen omdat ik denk dat er juist iets heel ergs is gebeurt. Ik weet alleen dat ik wilde dat het stopte. Ik wilde dat alles stopte. En toen.. was het weg. Verdwenen. Samen met delen van mijn geheugen en gevoelens.'

[ bericht aangepast op 1 maart 2013 - 23:27 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Paige Hymes

Blijkbaar hebben de vampieren door dat ik er ben. Het wezen met de rare geur praat. Aan de stem te horen is het een vrouwelijk wezen. Een wezen dat een vampier mam noemt? Zouden ze een wezen hebben geadopteerd? Volgens mij probeert een van de twee van vampieren het wezen te beschermen. Ik begrijp het echter niet. Wat kan het in vredesnaam zijn? Dan hoor ik een andere stem.
'Wie is daar?', hoor ik de stem vragen.
Met mijn hoofd schuin, zet ik voorzichtig een stap naar voren. Zo te horen zijn ze niet heel erg ver weg.
'Paige', antwoord ik zacht want ik wist dat de twee vampieren het wel zouden verstaan.
Misschien moet ik nog iets zeggen over dat ik ze geen kwaad wil doen? of misschien ook niet. Mijn nieuwsgierigheid kost mij ooit nog de kop. Natuurlijk, kan ik met mijn gave mij zelf nog wel eens redden maar toch.

{Sorry, dat hij zo kort is. Zal zo Paige even aanpassen in het rollentopic.}

---

Physics is awesome

|| Valensca staat in het rollentopic, go check her out! & Ik zal morgen reageren, nu lkkr slapen ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Jennifer Grindstone

Na het uitpakken van de laatste spullen besloot ik om op verkenningstocht te gaan, om te zien hoe het er allemaal uitzag hier in La Push en waar de meeste mensen woonden, ik had mijn felroze paraplu maar meegenomen. Er waren niet echt heel erg veel mensen in de buurt waar ik woonde, er stonden ook niet echt veel grote huizen zoals die van mij, misschien wilde de mensen niet in de buurt komen omdat ze dachten dat ik zo'n rijkeluiskind was die vroeger altijd alles van haar ouders had gekregen en daarom zo verwend was, maar als ze dat zouden gaan denken zouden ze het fout hebben. Onderweg had ik een aantal mensen gezien, maar die besteedde geen aandacht aan mij, het waren nogal oude mensen. Na een tijdje lopen kwam ik aan bij een strand, het was echt prachtig hier, hoge kliffen en het water dat met woeste golven tegen de harde stenen aan dreunde in de hoop om op het land te komen. Ik liep het zand op en deed mijn schoenen uit en liep met mijn voeten een klein stukje de zee in, hoewel de zee zo ruig was genoot ik van de zeelucht en het koude water dat rond mijn voeten golfde, na enkele seconden dreef het water terug en daarna kwam het weer terug en bod het een weg rond mijn voeten. Ik hield van de natuur, daarom had ik een afspraak met mezelf gemaakt dat ik elke dag minimaal drie keer naar het strand of het bos zou gaan, voor ontspanning. Dat zou hopelijk ook nog helpen om mijn verleden te laten rusten. Ik herinnerde me dat ik toen ik vier was vaak met mijn moeder naar het strand ging om schelpjes te zoeken en om kwallen te spotten, die vond ik toen helemaal geweldig, nouja dat had mijn moeder mij laten vertellen. De verhalen die ze vertelde vond ik prachtig, ze had het altijd over mijn baby-jaren, dat ik uit mijn box klom en dan naar de woonkamer liep om bij mij ouders te knuffelen. Die verhalen stopten toen ze overleed, mijn vader wilde niet verdergaan met dat soort verhalen te vertellen dus veel van mijn eerste paar jaar wist ik dus niet.
De harde wind die hier op het strand was liet mij rillen, de wind was nogal koud hier, maar het gaf ook wel een gevoel van vrijheid en verfrissing.
In de verte zag ik een meisje van ongeveer twee of drie met haar moeder lopen, hand in hand. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en liep toen maar weer weg, ik had nog veel meer te zien en ontdekken.

---

Nobody is perfect

Edward Cullen

Nadat ik mezelf bij Bella en Renesmee heb gevoegd, waait er een onbekende geur van een vampier voorbij. Direct richt ik mijn goudkleurige ogen op de bossen rechts van ons, terwijl ik Renesmee’s stem verschillende dingen hoor vragen over de verrassing van Charlie. Bella daarentegen was net zo gefocust op het stukje bos rechts van ons als ik op dit moment was, iets waardoor ik enige trots door mijn lichaam voelde spoelen. Het gezin waar ik zoveel van hield was zo hecht, dat we alles voor elkaar over hadden.
‘Wie is daar?’
Bella’s stem klonk hard en krachtig, waardoor Renesmee als vanzelf dichter bij ons kwam staan. Nadat ik een korte tijd geleden achterna werd gezeten door een oude bekende, zijn we alleen maar meer op onze hoede geraakt tegenover onbekende geuren en personen.
Het lichte gekraak van kleine takjes zorgt ervoor dat ik mijn blik maar een centimeter hoef te verschuiven, waardoor ik het gedaante van een vrouwelijke vampier in het vizier krijg. Haar hoofd is lichtelijk gebogen, terwijl haar bewegingen langzaam en doordacht zijn ; iets waardoor ik in het eerste feit denk dat ze geen kwaad in zin heeft. Echter, sommige dingen zijn soms anders dan ze van te voren lijken, waardoor ik mijn aanvallende houding niet laat zakken maar juist mijn bovenlip iets optrek.
‘Paige.’
De aarzelende klank die haar stem betreft zorgt ervoor dat ik mezelf een beetje kan ontspannen, hoogstwaarschijnlijk had ze echt niets kwaads in haar zin en was dit enkel en alleen een bos waar ze doorheen moest om te reizen. Langzaam recht ik mijn rug en laat ik mijn bovenlip zakken, waardoor ik een iets vriendelijkere houding aanneem.
‘Edward Cullen,’ laat ik dan vervolgens enigszins streng door het bos schallen. ‘Dit is mijn vrouw Bella Cullen, en mijn dochter, Renesmee Cullen.’

Embry Call

‘Raphaël heeft gedronken? Ik hoop maar dat hij een goede verklaring heeft als hij thuiskomt, want ik zweer dat ik hem naar Tiffany stuur als hij zo ondoordacht blijft.’
Glimlachend haal ik mijn hand door Jezebel’s haren, die – grotendeels door mijn warmte – alweer bijna droog zijn geworden. De geur van Raphaël gemengd met de geur van bier was me zeker niet ontgaan op het moment dat we gezamenlijk in het bed gleden, maar mijn keuze om er niets van te zeggen was doordacht gemaakt. Alhoewel ik het moeilijk vond om toe te geven ; Jezebel is en bleef een vrouw, ik kon me goed indenken dat Raphaël de keuze had gemaakt om te gaan drinken na al zijn problemen met Ameleigh.
‘Schat, je moet er rekening mee houden dat hij het erg moeilijk heeft met dat hele Ameleigh gedoe, zij is alles voor haar. Zij is … Wat jij voor mij bent, ik zou ook direct naar de fles grijpen mocht jij zomaar uit mijn leven verdwijnen,’ gaf ik schoorvoetend toe.
Raphaël had hoogstwaarschijnlijk een perfecte reden om aan te geven waarom hij te veel had gedronken en uiteindelijk in ons bed was beland, maar dat waren zaken die we later zouden gaan bekijken. Hopelijk was hij op dit moment gewoon op school en probeerde hij zijn gedachten lichtelijk te verzetten naar iets wat niet met Ameleigh te maken had.
‘Ga maar slapen, lieveling.’

Raphaël Embriël Fray Call

‘Het is niets. Het biologielokaal ruikt gewoon nogal, bedompt. Ik wil geen problemen met jullie dus ik denk dat ik er even tussenuit ga. Luister, Raphaël, ik weet niet wat ik heb gedaan of … wat er gebeurd is tussen ons, maar ik … Een deel van mij weet het, ik weet dat er iets moet zijn maar … Ik kan er niet bij. Het andere deel wil er niet bij kunnen omdat ik denk dat er juist iets heel erg is gebeurd. Ik weet alleen dat ik wilde dat het stopte. Ik wilde dat alles stopte. En toen, was het weg. Verdwenen. Samen met delen van mijn geheugen en gevoelens.’
Verslagen laat ik mijn armen langs mijn lichaam vallen ; ze was daadwerkelijk alles vergeten wat we samen hadden meegemaakt in de korte tijd dat we samen waren geweest, alsof het allemaal niets was. Het moment dat ze in een vampier was veranderd had ze niets meer te maken willen hebben met dat leven en had daarom alles wat er maar mee te maken had uit haar gedachten verbannen ; inclusief mij.
‘Je weet het dus echt niet meer,’ fluister ik zachtjes.
Mijn gedachten flitsen heen en weer, op zoek naar een oplossing die deze hele tentoonstelling zou kunnen verklaren. Maar keer op keer kom ik uit op het feit dat het iets met Ameleigh’s gave te maken moet hebben, die was zo complex en zo krachtig dat enkel dat de oplossing zou kunnen zijn. Binnen een aantal grote stappen sta ik voor haar neus, waardoor we slechts millimeters van elkaar verwijderd zijn. De schaduwen die de donkere lampen van de gang over onze gezichten werpen geven het geheel een spookachtig aanzicht, maar dat kan niet tegen houden dat mijn handen opnieuw beginnen te trillen.
‘Het is je gave Ameleigh, vecht er tegen … Je mag niet vergeten wat er is gebeurd, je mag niet vergeten wat we hebben gedaan, na die nacht in de blokhut … Ik kan niet zomaar toestaan dat je bij me wegloopt.’

|| is er misschien iemand die Jennifer van RosalieBlack wil ontmoeten? Mijn personages zitten op dit moment helemaal vol! ||

---

•

|| Ik zal wel eventjes iets regelen met Valesca, aangezien ik nu daarmee niet tussen Jez & Embry kan komen. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

(Zal ik anders zo Collin er ook heen laten gaan?)

---

Physics is awesome

Valesca Adina Tverskaya

Forks, Washington. Het was hier akelig rustig, alsof het hele stadje nog sliep. Deze plek deed me denken aan mijn geboorteplaats, die ook zo grauw en kil was. Eerder had ik al besloten dat ik hier niet lang zou willen blijven, dat ik alleen kwam om Jezebel te bezoeken. De taxi bracht me naar het hotel waar ik zou verblijven, een hotel kon je het niet echt noemen maar ik moest het ermee doen voor een weekje of twee. Witte verf die er haast vanaf bladderde, en een armoedig uithangbord. Net zo saai als de rest van dit helle stadje.
"Bedankt hoor." zei ik met mijn standaard, zwoele stem toen ik een briefje van twintig aan de chauffeur overhandigde. Zijn gezicht vertrok even bij het zien van mijn vlammende ogen, maar daar gunde ik allang geen aandacht meer aan.
Nadat ik had ingecheckt en mijn spullen in de kamer had gegooid besloot ik maar eens te gaan kijken wat er te beleven was. Uiteindelijk kwam ik bij een strand, La Push.
Natuurlijk had ik ervan gehoord, de wolvenroedel die dit als hun thuis zag. Een stuk of vijf jaar geleden heeft hier nog een gevecht plaats gevonden, alhoewel het meer praten dan vechten was. De Cullen familie, met de half vampier. Gek eigenlijk, hoe aartsvijanden zo met elkaar overweg konden.
Een paar minuten later kwam ik iemand tegen. Geroken had ik haar al, vijf minuten geleden. Het meisje had een lekkere geur, maar gejaagd had ik gister al.
"Hi, weet jij misschien de weg hier?" begon ik het gesprek, met een mooie Russische ondertoon nog steeds te horen.

Isabella Marie Cullen

Mijn blik bleef gebrand op de plaats waar ik zojuist iets zag verschuiven. Terwijl ik steeds op Renesmee bleef letten kneep ik mijn ogen iets samen en merkte ik dat mijn aanvalshouding alleen maar strakker werd. "Paige," klonk een vrouwelijke, schuwe stem vanuit de bosjes. Haar hoofd was gebogen, haar stappen en houding aarzelend. Direct trek ik mezelf wat terug, ze deed vast geen kwaad. Maar toch hield ik de nieuwsgierige Renesmee achter me. Edward lijkt het zelfde te doen, ook hij ziet geen kwaad in haar. "Edward Cullen," stelt hij zichzelf nog afwachtend voor. "Dit is mijn vrouw Bella Cullen, en mijn dochter, Renesmee Cullen." ik schonk het meisje een minuscule glimlach, om haar wat gerust te stellen. "Op doorreis?" vroeg ik haar toen. Waarschijnlijk was ze gewoon op weg naar Canada.

Renesmee Carlie Cullen

Ongeduldig en vol nieuwsgierigheid probeerde ik over de schouders van mijn ouders heen te kijken, iets wat net lukte als ik op mijn tenen ging staan. Het meisje zei voorzichtig haar naam, ze klonk alsof ze ook geen ruzie wilde. Nog een keer probeerde ik me er door heen te wurmen, zodat ik iets meer kon zien. Papa stelde zichzelf en ons voor, waarna mama vraagde wat ze hier kwam doen. Uiteindelijk lukte het mezelf om tussen mijn ouders te komen, en het meisje nu goed kon zien. Paige, zoals het meisje heette had mooie, lange bruine lokken net zoals die van mij. Maar ik wist dat ik nu maar beter even mijn mond kon houden, zodat mijn ouders het gesprek konden voeren.

|| @Eyes, doe maar hoor! ||

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 11:50 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Collin Littlesea

Ik slenterde wat door het bos. Het is de laatste tijd rustig. Misschien wel te rustig, net zo als de stilte voor een storm. Het wacht lopen word ook steeds saaier. Er komen nog geen vampieren meer en dat is het enige waar we op jagen. Ik snapte wel dat de wolven die een in prent hebben, het wel fijn vinden omdat er geen gevaar dreigt maar voor diegene die geen in prent hebben is het saai. Ik betrap mij zelf er op dat ik mij weer af vraag wanneer ik mijn in prent zal vinden. En natuurlijk zeggen diegene met een in prent dat misschien niet iedereen een meisje of vrouw zou vinden waar we dan op in prenten. Dat vind ik persoonlijk gewoon onzin. Er zijn al zoveel met een in prent, waarom zouden we dan niet allemaal kunnen in prenten met iemand? Op dat moment ruik ik een onbekende vampier geur. Dat de wolven die wacht lopen het nog niet ruiken vind ik verbazend. Of ze ruiken het wel maar dan zouden ze toch in actie moeten komen? Ik begin te rennen achter de geur aan. Als er mensen in de buurt zijn kan ik moeilijk in een wolf veranderen.

Paige Hymes

De twee vampieren laten hun aanvallende houding enigszins vallen. Toch weet ik dat ze ieder moment wee terug in hun aanvallende houding kunnen gaan staan. Ze denken dus dat ik op doorreis ben. Het wezen wat door de mannelijke vampier word voor gesteld als zijn dochter lijkt ook erg nieuwsgierig te zijn. Maar vampieren kunnen zich niet voort planten en het zijn toch echt twee vampieren. Misschien hebben ze wel eens mens geadopteerd. Dat verklaart echter die vreemde geur van haar nog niet. O, ja ik moet nog een vraag beantwoorden. Ik besluit eerlijk te zijn. Echter de naam Cullens doet een belletje rinkelen. Ik heb de Volturi wel eens over hen gehoord. Zij drinken ook geen mensenbloed.
'Ik ben niet op doorreis, ik heb net gejaagd. Ik neem aan dat jullie Carlisle Cullen kennen?', beantwoord ik de vraag van de vrouwelijk vampier waarna ik zelf een vraag stel. Ze moeten Carlisle wel kennen aangezien ze dezelfde achternaam hebben. Niet dat ik Carlisle persoonlijk ken. De Volturi laat wel eens wat los als je de juiste manieren gebruikt om ze wat te ontfutselen.

{Gedaan, hopelijk kan je er wat mee}

---

Physics is awesome

Brady Fuller

Ik slenter wat door de buurt. Boos smijt ik mijn tas op de grond. Ik denk er serieus over weg te lopen. Sam heeft bevolen om niks te zeggen, wat maakt dat ik nu echt problemen krijg. Ik verander in een wolf en ren weg. Waarheen? Niet door het water dus dan maar over land. Jake heeft zo overleefd, dus kan ik dat ook!Ik blijf maar rennen, en rennen. Dit is echt lekker. Ik blijf maar rennen en vertrouwen op mijn wolven instinct. Ik kijk naar de grond. Ik stop hier nooit meer mee!

---

Spoiler alert: you will save yourself