Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

{Delilah, wil jij eerst reageren op Shooter/Mirthe?}

---

Physics is awesome

|| Yeah, awesome Mirte (: Jaa, dat is eigenlijk waar ik het dus in de eerste plaats al over had. Weet niet hoe de anderen erover denken, maar ik heb wel graag dat iedereen op mij wacht daarmee als dat niet teveel gevraagd is. Als ik na een dag nog niet gereageerd heb of zoiets mag het wel hoor, maar zoals nu ben ik er wel gwn (: Zal zo eventjes gaan schrijven. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

{Goed, ik begrijp het}

---

Physics is awesome

Valesca Adina Tverskaya

"Nouja, het is een heel lang verhaal, maar het komt erop neer dat ik een nieuwe start wilde met mijn leven en dat kon alleen als ik ergens anders ging wonen." sprak het meisje, ik herkende haar gevoel. "Toen ben ik op huizenjacht gegaan en vond ik hier in La Push een geweldig huis wat me heel erg aansprak. Daarom ben ik hier komen wonen." ging ze verder. Ik had eigenlijk niet gevraagd waarom ze verhuisde, maar waarom ze in dit achterlijk saaie oord kwam wonen. Voordat ik de vraag op een andere manier had kunnen stellen ging ze al weer verder.
"Ik ben trouwens Jennifer, maar de meeste mensen noemen me Jenny." ze stelde zich voor. Haar naam koppelde zich direct aan het nieuwe gezicht dat ik ontmoet had, zoals elke keer. Elke vampier had een fantastisch geheugen, iemand die ik vroeger tegen was gekomen kon ik nu nog herkennen. "Valesca." antwoordde ik kort. Vanuit mijn ooghoeken zag ik nog iemand aan komen lopen, of meer rennen. De geur drong mijn neus binnen, een wolf. Ik had het aroma er van al eerder kunnen ruiken, een paar jaar geleden. Weer zo'n geur die niet te vergeten was. Maar de jongen zou niet transformeren, niet waar er mensen bij zijn, niet in klaarlichte dag. Net zoals ik het meisje niet aanviel.
"Heb je het koud of ben je ziek? Je ziet zo witjes." Haar vragen begonnen me op de een of andere manier te irriteren, maar ik bleef aardig en beleefd. "Komt door het licht." antwoordde ik terwijl mijn blik op de jongen gericht bleef.


Isabella Marie Cullen

"Dat is een goede vraag, Bella. Denk je dat de Volturi een vampier zonder een goede gave waarmee je een clan kan aanvallen naar een clan zal sturen met acht vampiers en een vrouwelijk wezen?" Ik trok mijn wenkbrauw even op, de achterdochtigheid nogsteeds aan mijn houding op te merken. Edward knikte zachtjes, dat kon ik vanuit mijn ooghoeken al zien. Zijn arm glijd rond mijn middel en trekt me zo iets dichter tegen zich aan. Automatisch pak ik de hand van Renesmee om haar naast me te loodsen. Ik laat haar hand nog niet los.
"Dat klinkt inderdaad niet als de Volturi, Paige." Nogsteeds was ik niet geheel overtuigt, het konden allemaal leugens zijn. Even scheen ik te vergeten dat mijn echtgenoot haar gedachtes kon lezen, en het wel moest weten. Dan knik ik en laat ik Renesmee's hand los, waarna mijn dochter een zucht van verlichting slaakt.
"Het is interessant dat je Carlisle’s kent van de Volturi, hij heeft daar een bijzondere geschiedenis opgebouwd. Zou ik je hierbij mogen uitnodigen bij ons thuis?" Nadat Edward haar had uitgenodigd en Paige goed had gekeurd liet ik mijn achterdochtige en aanvallende houding weer vallen. Het was goed, voor nu. Maar ik wist dat ik haar niet uit het oog mocht verliezen. De Volturi riep gewoon slechte herinneringen bij me op.
Ik schenk haar een glimlach, om mijn woorden een beetje goed te maken. "Je bent meer dan welkom, Paige." zeg ik dan. Ik zou Charlie dan maar moeten afbellen, en zorgen dat we er morgen terecht konden. Al wist ik niet of Renesmee dat nou wel zo zou waarderen.

|| Ga nu film kijken, geen tijd meer om met Ness te posten. Reageer weer over twee of drie uurtjes, maar kan niks beloven! ||

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 11:05 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Jennifer Grindstone

Het meisje heette dus Valesca, een bijzondere naam maar meteen had ik door dat die naam niet hier vandaan kwam. Ze had een russische ondertoon dus ik nam aan dat ze uit Rusland was gekomen of ergens daar in de buurt. 'Komt door het licht' antwoordde Valesca op mijn vraag en ik knikte begrijpelijk, de lucht was grijzig dus het was wel logisch dat ze er iets anders uit zag. Ik richtte me op de blik waar zij zich op richtte en zag de jongen ook lopen. 'Weet jij wie dat is?' vroeg ik toen ze haar blik erop bleef richten. Ik zou hem best wel willen ontmoeten, hij leek me een jongen die erg interresant was, nouja ik zag iets speciaals aan hem maar ik wist niet wat.
Ik glimlachte even kort naar de jongen en keek toen weer naar Valesca. 'Op internet had ik gelezen dat hier nogal vaak ongelukken gebeuren, klopt dat of is dat maar een fabeltje?' vroeg ik. Dat was een reden geweest waarom ik niet hier wilde komen kijken naar het huis, omdat er nogal vreemde mensen rond zouden lopen die ongelukken veroorzaken en dat er ook een moord was gepleegd. Diezelfde dag nog was ik gaan kijken en besloot dat het mij hiet best wel veilig leek en dat het daarom een leugen was die iemand op mijn forum had geplaatst. Ik had een forum geopend op internet om te weten te komen wat mensen over La Push wisten en of ze het mij zouden aanraden, toen dat meisje dat verhaal erop gepost had begon ik te twijfelen, maar de andere berichten waren wel goed. Die vertelde mij dat het best wel gezellig was en dat er een heel mooi strand in de buurt was, die ik zonet gevonden had en het was inderdaad heel mooi.
Ik kreeg er een beetje rillingen van hoe Valesca naar die jongen aan het kijken. 'Is er iets mis met hem?' vroeg ik nog snel toen ze mijn eerste vraag nog niet had beantwoord. Misschien vroeg ik wel te veel, dat zou ze misschien wel irritant vinden. Natuurlijk wist zij niet wie dat was, zij was hier ook pas net.

---

Nobody is perfect

Jezebel Odys Fray
Ik snoof lichtelijk beledigd terwijl ik iets tegen zijn huid mompelde. 'Bwuh, ieuwg. Je smaakt vast en zeker naar hond.' Ik prikte bevestigend in zijn zij voor ik me omdraaide in de dekens om het lichtje naast het bed uit te knippen.
Als het goed was hadden we nog een paar uurtjes voor Raphaël thuis zou komen, en die kon ik prima in dit bed verdoen. Daarnaast was ik enigszins prikkelbaar nu ik moe was en als Embry me een beetje kende wist hij dat degene die me nu nog stoorde - niet alleen gebeten zou worden.
Er rolde een zachte gaap over mijn lippen terwijl ik mijn ogen iets voelde dichtzakken. Ze volgden als vanzelf het patroon van het behang. De diverse vormen en de schilderijtjes die ik hier en daar had opgehangen. Op sommige stukjes een fotolijstje om de kamer niet té strak te maken - voornamelijk van Embry. Tiffany had me met liefde door zijn veel te schattige babyfoto's laten pluizen en uiteindelijk was ik daarmee achter nog een heleboel meer feitjes over de jongen te weten gekomen.
Van mezelf had ik niet zo heel veel kinder foto's. Niet hier, althans. Een groot deel van mijn spullen lag nog altijd opgeslagen in het 'hoofd' huis van de Blackwells, aan de rand van new Orleans. Ik zou ze nog wel eens ophalen, of ze Ithuriël laten brengen samen met andere dingen uit mijn jeugd.
Ik had ze gewoon nooit nodig gehad toen we op doorreis waren. Maar nu ik hier woonde, kon het geen kwaad om ook stukjes uit mijn verleden met me mee te nemen.

Ameleigh Bluebell Winter
'Ameleigh! Ameleigh waar zit je?!' De hese jongensstem die door mijn oren drong zorgde ervoor dat ik automatisch mijn adem inhield en op mijn onderlip begon te bijten. Het was uiteraard Raphaël: hij was de enige die me zo stom leek om een vampier achterna te gaan.
Er verscheen dan ook een weifelende frons boven mijn ogen toen ik mijn keel schraapte. 'Ik ben hier.' Ik schreeuwde het niet omdat ik - in tegenstelling tot hem - wél wist dat ons perfecte gehoor een fluistering nog zou kunnen verstaan. Ik vroeg me af waarom hij zo blij klonk, maar wilde het aan de andere kant liever niet weten. Het klonk in ieder geval een tikje té blij om iets leuks te zijn.
Ik krulde mijn armen om mijn benen terwijl ik mijn kin bedachtzaam op mijn knieën liet rusten. Er vielen enkele, donkere plukjes voor mijn ogen maar het stoorde me niet. Ik kwam hier graag. Vooral voor ik naar huis ging, om mijn bloeddorst af te leren. En hoewel ik de neiging nog wel vaker dan ik lief had omhoog voelde kruipen - had ik het gevoel leren te negeren. Daarvoor hoefde ik enkel in de ogen van de mensen te kijken.
Hun lichamen zo kwetsbaar en broos - en hun levens zo zwaar en kort. Het was gek, maar ik kon me er niets meer bij voorstellen. Misschien was dat maar beter ook. Over een paar jaar zou ik weg moeten. Weg bij mijn moeder, Will, La Push. Ik zou kunnen gaan studeren om mijn moeder gerust te stellen, en daarna ergens ver weg opnieuw kunnen beginnen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Paige Hymes

Carlisle heeft inderdaad een interessante geschiedenis met de Volturi. Ik kan niet ontkennen dat ik die misschien ook wel heb. Maar de Volturi zijn zo anders dan mij. Ze drinken mensenbloed en de enige reden waarom ze bij elkaar zijn is macht. Daarnaast is er nog een reden waarom ik nooit voor hen zal werken. Aro weet waarom en hij weet ook dat als hij probeert om mij aan hen te binden, ik waarschijnlijk herrie ga schoppen. Mijn eerste ontmoeting met de Volturi is een slechte ontmoeting geweest. Niet dat ik hun beslissing van toen af keur hoewel ik ze erom heb gehaat.
'Ik wil graag met jullie naar huis', zeg ik.
'Dan kunnen we elkaar wat beter leren kennen en misschien kan ik jou, Bella dan over halen om mij echte te vertrouwen', vertel ik.
Ik ben wel benieuwd waar ze wonen. En hoe het huis van hen eruit ziet. Uiteraard wil ik ze ook echt beter kennen aangezien ze net als ik geen mensenbloed maar dierenbloed drinken. Toch maakt het mij ook een beetje verdrietig om dit gelukkige gezin te zien. Ik zet mij er over heen. Helaas kan ik de tijd niet terug draaien. Ach ja, ik heb al zoveel mee gemaakt in dit leven als vampier.

---

Physics is awesome

|| Kan je nog iets schrijven voor Collin, dan kan ik verder (: ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

{O, ja sorry, wist dat ik iets was vergeten}

---

Physics is awesome

Collin Littlesea

Een mens en vampier zo dichtbij elkaar, hoe lang gaat dit goed? De vrouw of meisje is het echter al opgevallen dat de vampier ontzettend bleek is. Zeker vergeleken bij mij.
'Er is niks mis met mij, voor zover ik weet', beantwoord ik de vraag van de vrouw.
'Collin Littlesea, ik neem aan dat je hier nieuw bent?', vraag ik dan aan de onbekende vrouw die tevens een mens is.
Ik bestudeer de vrouw. Ze heeft half lange bruine haren die zo te zien van nature stijl zijn. De rode ogen van de vampier zijn mij al opgevallen. Ik vraag mij af wat de vampier hier doet. Langzaam draai ik mij om naar de vampier.
'Mag ik vragen wat je hier doet?', vraag ik aan haar.
Als ze dit als jachtgebied wil is ze aan het verkeerde adres. Dat zullen we niet tolereren, dat ze op ons grondgebied geeft ons al het recht om haar te doden. Hopelijk komt er zo versterking want ik mag dan in een wolf kunnen veranderen, een vampier kan ik helaas niet in mijn eentje aan. De laatste keer dat een wolf dat probeerde is dat niet goed afgelopen. Volgens mij neemt Leah het zichzelf nog steeds kwalijk dat Jacob door haar toedoen toen gewond is geweest.

{Beetje kort stukje, hoop dat je er iets mee kan}

---

Physics is awesome

Edward Cullen

‘Je bent meer dan welkom, Paige.’
Glimlachend geef ik een zacht kneepje in Bella’s zij, omdat ze op mijn oordeel vertrouwde en besloot om Paige een kans te geven, al zou ze haar niet uit het oog verliezen wanneer ze met ons mee zou gaan. De beelden die door haar gedachten gingen – van de momenten dat ik onder handen werd genomen door de Volturi en het moment dat ze van plan waren Renesmee mee te nemen – waren voor mij een duidelijke reden van haar achterdocht, waardoor ik het haar absoluut niet kwalijk nam.
‘Ik wil graag met jullie naar huis. Dan kunnen we elkaar wat beter leren kennen en misschien kan ik jou, Bella, dan overhalen om mij echt te vertrouwen.’
Grinnikend schud ik mijn hoofd, omdat ik razend benieuwd was naar Bella’s reactie om deze woorden van Paige. De menselijke Bella was op veel momenten verschrikkelijk naïef geweest, waar ik haar verschillende keren mee had geplaagd. Maar in haar vampiervorm was ze achterdochtiger geworden, doordat ze had gezien wat er allemaal kon gebeuren wat ervoor zou zorgen dat ons gezin zonder enig excuus uit elkaar zou kunnen trekken.
‘Ik ben ervan overtuigd dat dat geen probleem zal worden, Paige. De tocht terug naar ons huis zal nog een vijf minuten duren, het is gemakkelijk te vinden op de geur,’ glimlach ik, waarna ik mezelf omdraai en richting huis begin te rennen ; ervan overtuigd dat ze me allemaal zouden volgen.

Embry Call

‘Bhuw, ieuwg. Je smaakt vast en zeker naar hond.’
Grinnikend laat ik Jezebel zich verder in de dekens wikkelen en vervolgens haar ogen sluiten, hoogstwaarschijnlijk was ze doodmoe geworden van onze nacht in het bos ; wat ik haar niet kwalijk kon nemen, ik merkte dat mijn eigen energie ook behoorlijk geslonken was en opnieuw opgeladen mocht worden. Enkel en alleen het plagen van elkaar had al verschrikkelijk veel energie gekost, omdat daardoor mijn uithoudingsvermogen ontzettend op de proef werd gesteld door Jezebel.
‘Slaap lekker lieveling,’ fluister ik zachtjes.
Mijn vingers blijven rustig over Jezebel’s huid glijden, totdat ik mezelf bevind tussen slapen en waken en uiteindelijk mijn handen stil op haar rug liggen. Kracht om ze te bewegen had ik niet meer, mijn gedachten spookten enkel en alleen nog wat rond door oude herinneringen, waardoor er onbewust op enkele momenten een glimlach op mijn gezicht ontstond.
Niet veel seconden later voel ik mezelf wegzinken in het bekende zwart, waarin ik zo’n beetje onmogelijk wakker gemaakt kon worden omdat ik zo diep in slaap was. Glimlachend zie ik nog net een aantal beelden van Jezebel voor mijn gezicht verschijnen, naakt en prachtig in het donkere bos, terwijl haar haren haar enigszins lijken te bedekken – voordat alles zwart wordt.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Ik ben hier.’
Het was niet meer geweest dan een simpele fluistering, maar Ameleigh wist net zo goed als ik dat dat genoeg was om te bepalen waar ze op dit moment was. Wanneer ze niet had gereageerd had het ook niet heel veel uitgehaald, ik zou haar simpelweg gevonden hebben op haar geur – het zou niet uitmaken waar ze heen zou gaan, ik zou haar altijd vinden ; of ze daar nu blij mee zou zijn of niet.
Zwaar ademend, met mijn haren in een grote warboel op mijn hoofd en verschillende groene vegen op mijn kleren kom ik uiteindelijk een klein heuveltje afgerend. Ameleigh heeft haar kin op haar knieën gelegd en lijkt in de leegte voor zich te kijken, waardoor ik mijn tempo laat afzwakken en met kleine, rustige stappen op haar af begin te lopen.
Het plan wat ik zojuist had bedacht om al haar herinneringen terug te krijgen was zoveel beter dan ik had verwacht, het zou alles goed gaan maken wat er op dit moment fout zat. De glimlach op mijn gezicht was daardoor ook niet meer te bedwingen, terwijl ik me op mijn knieën voor Ameleigh laat neerzakken en mijn handen rond haar kuiten laat glijden, zodat ik de stof van haar spijkerbroek zachtjes tegen mijn handpalmen voel gedrukt.
‘Ik kan je helpen, alles terug te krijgen, of gedeelten daarvan. Met mijn gave, Ameleigh. Ik kan zorgen dat je het je weer herinnert. Dat je óns weer herinnert,’ fluister ik dan zachtjes.

---

•

Valesca Adina Tverskaya

“Weet jij wie dat is?” De stem van de vrouw trok me weer terug uit mijn gedachtenspinsels. Nee, natuurlijk kende ik hem niet trut. “Vast iemand uit het reservaat, aan zijn huidskleur te zien.” Antwoordde ik toen maar, op een vrij normale toon. Ik had zo’n honderd jaar kunnen oefenen om de irritatie en arrogantie uit mijn stem te halen, wanneer iemand me een domme vraag stelde. Want dat soort vragen kreeg ik achterlijk veel naar me toe geworpen. Eigenlijk gebruikte ik liever de methode, domme vraag, dom antwoord. Maar dan kwam ik vast over als een of andere debiel, en dat kon ik nu niet gebruiken. Nee, mijn eerste doel was uitvinden waar Jezebel verbleef.
“Op internet had ik gelezen dat hier nogal vaak ongelukken gebeuren, klopt dat of is dat maar een fabeltje?” hoorde ik haar vraag, ergens in de verte.
Mijn blik was nu strak gericht op de jongen, en ik kon geen tijd vinden om op het meisje te antwoorden. Hij kwam steeds dichter bij, en ik had zo de neiging om mijn tanden te laten zien en hem uit te dagen. Maar ik moest streng tegen mezelf zijn, ik was hier niet alleen. Nee Valesca, nee. Zei een bevelende stem in mijn hoofd. Ik hield me rustig.
“Is er iets mis met hem?”
“Er is niks mis met mij, voor zover ik weet.” De vraag deed me weer opschrikken, was hij er al? En inderdaad, de wolvenjongen stond vlakbij. “Collin Littlesea, ik neem aan dat je hier nieuw bent?”
Het maakte me misselijk, zoveel wolven op een plek. En ze werkten samen met een groep vampiers. Ik moest uiterst voorzichtig zijn met mijn handelingen.
De jongen draait zich langzaam naar mij toe, waarna ik hem een glimlach schenk.
“Mag ik vragen wat je hier doet?” vraagt de jongen, op een hele andere toon dan waarmee hij zonet tegen de mens sprak. Er komt een spottend geluidje uit mijn mond, ik kon het niet laten. “Wat iedereen hier doet, wandelen en van het mooie weer genieten.” Antwoordde ik, een tikkeltje arrogant. Natuurlijk wisten we allebei wel beter, maar hij kon me op dit moment en op deze plaats toch niet veel doen. “Mag ik vragen wat jij hier doet?” Kaatste ik terug, eens kijken of hij daar een antwoord voor had.

Isabella Marie Cullen

Het kneepje dat Edward me in mijn heup gaf deed me nog meer in Paige vertrouwen, als hij haar een kans gaf moest ik daar wel mee instemmen.
“Ik wil graag met jullie naar huis. Dan kunnen we elkaar wat beter leren kennen en misschien kan ik jou, Bella, dan overhalen om mij echt te vertrouwen.” Klonk de stem van Paige. Edward grinnikt, waarschijnlijk om mijn achterdocht, dat ik vroeger niet had. De oude Bella was juist het tegenovergestelde. “We zullen zien.” Zei ik neutraal, waarna ik haar een glimlach schonk.
“Ik ben ervan overtuigd dat dat geen probleem zal worden, Paige. De tocht terug naar ons huis zal nog een vijf minuten duren, het is gemakkelijk te vinden op de geur.” Zegt Edward dan, waarna hij begint te rennen. Ik geef Renesmee een klein duwtje als ze teleurgesteld, maar ook nieuwsgierig stil blijft staan. Rennend ga ik het groepje achterna, mijn ogen nog steeds gericht op Paige en vooral, Renesmee. Na een tijdje komen we aan, ik zie Esmé al op de veranda staan. Ze had het geroken natuurlijk, de geur van een vierde en onbekende vampier.

|| And again, geen tijd voor Nessie. Moet naar een feestje, waarschijnlijk vanavond 7 uur weer terug. Misschien vind ik een stil plekje om te kunnen reageren, not sure though.. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

jennifer Grindstone

' Vast iemand uit het reservaat, aan zijn huidskleur te zien.' Antwoordde ze. Ik wilde nu vragen wat het reservaat was, maar dat kon ik later ook zelf op gaan zoeken op internet.
'Er is niks met mij, zover ik weet' zei de jongen, ohnee ik wist niet dat hij er al was. Hij stelde zich voor als Collin littlesea en vroeg of ik nieuw was. Ik knikte naar hem 'ja ik ben vandaag definitief naar hier verhuisd' vertelde ik.
'Mag ik vragen wat je hier doet?' Vroeg de jongen aan het meisje. 'Mag ik vragen wat jij hier doet? Kaatste valesca meteen terug. Ik von het een beetje raar hoe die twee tegen elkaar deden, alsof ze rivalen van elkaar waren.
'Ik ben trouwens Jennifer Grindstone, leuk kennis met je te maken' zei ik er even tussendoor, het was een beetje onbeleefd van mij geweest m me niet even voor te stellen aan Collin. Hij leek me wel een leuke en aardige jongen, maar toch vond ik zijn huidskleur ook wat vreemd, de meeste mensen die ik gezien had hier waren niet zo getint als hij, maar zeker ook niet zo wit als Valesca, misschien ging hij wel onder de zonnebank of had hij een ouder die iets donkerder was. Ik schatte de jongen iets van 18 of 17, maar ik kon er ook helemaal naast zitten.

(Ik heb nog even een kort berichte getypt voordat ik ging eten xxx )

---

Nobody is perfect

Carlisle Cullen
Rustig sloot ik de map met papieren en ik glimlachte. Het kunnen helpen van mensen gaf me een goed gevoel, alsof ik echt iets kon betekenen voor mensen, ongeacht wat ik was. Ik was in staat om mensen te genezen in plaats van ze te doden.
Ik kwam overeind en rustg liep ik naar beneden de woonkamer in. Mijn leesboek lag op tafel en ik pakte het op om weer verder te lezen. Ik kende het boek al, maar het bleef leuk genoeg om het vaker te lezen.
Ik zat met mijn rug naar het bos toe en keek op toen ik geluiden achter me hoorde. Edward kwam het bos uit, gevolgd door Bella en Renesmee en een onbekende vampier. We hadden bezoek.

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Paige Hymes

Edward heeft gelijk het huis is inderdaad makkelijk op geur te vinden. Ik voel hoe Bella steeds naar mij kijkt tijdens het rennen. Een beetje meer vertrouwen in mij zou fijn zijn. Ik heb mij keurig netjes gedragen maar Bella vertrouwt mij nog steeds niet. Dan zie ik een onbekende vampier op de veranda staan. Vast een van de andere vrouwelijke leden van de clan. Ze ziet er uit als een moeder type, sommige vrouwen stralen dat uit. Net zoals sommige mensen en vampieren rust uit stralen. Waarschijnlijk is ze de partner van Carlisle. Ik ben benieuwd naar haar naam.

{Sorry voor het wachten en het korte bericht, zit op school dus. Zal vanmiddag of vanavond een stukje voor Collin schrijven}

---

Physics is awesome