[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 2 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee
-

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Shelob

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 20:49 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

-

[ bericht aangepast op 4 maart 2013 - 22:54 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Okay, jullie mogen anders wel gewoon reageren, ik was dat van plan vanavond te doen, maar dat ging nogal lastig aangezien Q er de hele tijd uit lag. Ik post na jullie posts dan wel iets met Will


@Jaimes, even beetje info van wat Will doet xd.
Hij schiet dus eerst die beer neer, controleert daarna of de beer wel echt dood is dood er tegen aan te schoppen en loopt dan naar Yuniper toe om te vragen of alles goed gaat, waarbij hij haar haar uit haar gezicht strijkt -wbw-
Vervolgens zegt hij dat ze hulp voor de jongen - Jack - moeten halen en dat er een paar jongens de beer naar het kamp moeten tillen, aangezien ze het vlees kunnen eten en het vel kunnen gebruik als deken/mantel/whatever.
Hij noemt haar Yuni btw, als jij het goed vindt tenminste ^^]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

(Ik schrijf me uit, sorry. Ik heb het heel erg druk met school. )

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

@Cheryl i like Will [: maar ik verdenk je er stiekem van dat je Yun bij Jack weg houdt ghehehe, niet dat ik dat erg vind.
Cause Will is sweet o 3o

Ik reageer vanmiddag wel als ik thuis kom.

En ASDFGHJKL! Bij mij heeft Q eruit gelegen vanaf.. Ik geloof vijf uur? En ik ben er gewoon niet opgekomen! Zelfs niet om 11 uur avond en ik moest een opdracht inleveren voor een schrijfwedstrijd

En ik had al een beetje gelezen en Eden haar post dat Will die beer porde -ja porde en niet schopte aangezien porde een awesome woord is. Por por por. Oke ik stop al :')- etc. (: maar thanks voor de nadere uitleg over de streling lang de wang en dat hij haar Yuni noemt -wbw-

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Graymark schreef:
Hazel Aaron Hawthorne || Vriendengroep.
Hazel keek toe hoe James zich druk maakte over een hoofdwonde die niks voorstelde. Het hele gedoe was Hazel nogal te dramatisch. Ze was een beetje duizelig door de klap waarmee ze op de grond was beland. Jack, Eden en Thomas verdwenen in de struikjes. Hazel zat gewoon op de grond en staarde een beetje voor zich uit.
Na iets wat uren leek te duren besloot ze om het kamp dat waarschijnlijk achter de struiken lag te gaan verkennen. Een beetje onhandig kroop ze door de bosjes. Haar jasje bleef steken achter een tak en ze vloekte wanneer ze een scheur hoorde. Toen ze de struiken uitkwam, zag ze een klein jongetje staan.

---

help

{Sorry sorry sorry sorry sorry :c}

Little Jaimes
Jaimes keek om zich heen, toen bijna iedereen weg was die zonet bij hem haddden gestaan. Albert, de profeet had na gezegt te hebben dat we morgen verder zouden trekken zich omgedraaid en weer terug gelopen naar het kamp. Toen hij iets hoorde in de bosjes had hij willen opkijken, maar in plaats daarvan drukte hij zijn hand voor zijn mond toen hij plots moest hoesten, waarschijnlijk kon je al aan het geluid zelf horen dat hij niet helemaal gezond was.

---

Don't be like the rest of them, darling

Yuniper || Kruistocht
Ze is helemaal verstijfd van angst en kruipt heel langzaam achteruit. Er komt niets eens meer een schreeuw uit haar mond, zo bang is ze. De beer komt overeind en ze kan haar ouders al bijna horen roepen. Het enige wat door haar hoofd schiet is; Dank u, God, voor dit leven. Laat het nu alstublieft geen pijn doen en dan snel voorbij zijn. Ze is bang voor de pijn, maar dan ineens is Jack er in een flits en trekt haar overeind. Hij duwt haar ruw weg en zorgt er zo voor dat de beer haar niet grijpt. Ze is overrompelt en dan ineens ziet ze hoe Jack wordt geraakt door de beer. 'Nee!' roept ze uit. Dit is haar schuld. Ze ziet hoe hij een wond heeft en ze wil naar hem toe gaan, maar ze is te in shock om het ook daadwerkelijk te doen. Ze blijft op haar plaats, gered door Jack. Het volle besef dringt nog niet echt tot haar door.
In haar hoofd gaat een belletje rinkelen, God heeft echt contact met Jack gemaakt via de muziekdoos. Hij heeft ze gestuurd om ons te helpen. Wat dan tot haar doordringt is dat Jack er slecht aan toe is. Hij bloedt te veel. O nee! Nee, nee, nee. Niet Jack. Raar genoeg gaf ze al om hem, maar waarom weet ze niet. Misschien wel omdat het gewoon goed voelde om met hem te praten. Ze wil net in beweging komen, al veel te laat, als ineens de beer neervalt. Ze ziet hoe er een pijl uit zijn rug steekt en ze bedankt God. Het is Will, die het gedaan heeft. Hij port met zijn voet in de beer en dan ineens is er het meisje, Eden. Ze weet niet waarom, maar Eden mag ze niet. Het meisje staat haar gewoon tegen. Angstig roept ze zijn naam en komt dan naar hem toe. Ze is er eerder bij, dan Yuniper. Ze negeert Yuniper volkomen en Will gaat dan naar Yuniper toe.
'Yuni, is alles oké?' vraagt hij aan haar. Ze kijkt naar hem op en hij strijkt haar haar uit haar gezicht. Dan schudt ze zachtjes haar hoofd, maar ze kan niet echt spreken. Er trekken verschillende gevoelens door haar heen. Verdriet, om wat Jack nu heeft door haar. Schuld, om wat Jack nu heeft door haar. En haat, om wat Jack nu heeft door haar. Het is allemaal haar schuld. 'Er moet hulp gehaald worden voor de jongen,' zegt Will. 'Hij heet Jack,' mompelt Yuniper dan. 'En een paar jongens moeten de beer naar het kamp dragen.' Ze knikt kleintjes en hoort dan Eden dan mompelen dat ze draad en naald nodig heeft. 'Dat is er in het kamp,' zegt ze dan. Haar stem trilt en ze knielt neer bij Jack. Ze gaat zacht met haar hand langs de wang van Jack. 'Het spijt me zo,' fluister ze tegen hem. Doordat zij moest huilen, rende ze onoplettend het bos in en werd ze aangevallen. 'Echt waar, maar je komt er wel bovenop.' Ze kijkt achterom naar Will. 'We moeten naald en draad gaan halen,' zegt ze dan.


[Erg, Cheryl, dat ik maar gewoon wat heb neergezet qua Will, gekeken naar wat je zei? (:]

[ bericht aangepast op 5 maart 2013 - 18:18 ]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Ik ga eerst even geschiedenis studeren en daarna zie ik wel of ik nog post.]

---

help

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep.
Jack wist niet precies of hij zijn bewustzijn had verloren of niet, maar Eden zat plotseling naast hem toen hij zijn ogen weer open deed. Ze leek hem even aan te staren en haalde toen een doosje uit haar tas, samen met een flesje water. Ze haalde twee aspirientjes uit het doosje en gaf die aan Jack. Het enige wat de jongen kon doen was staren naar de twee witte pilletjes in zijn hand. Zijn gezicht leek bijna even wit als die pilletjes. Slapjes viel zijn hand weer langs zijn zij en de pilletjes vielen op de grond.
Een stukje van de rechterkant van Jacks lip lag helemaal open. Er liep een straaltje bloed langs de scheur naar beneden, net zoals bij de hele wonde trouwens. Als de beer een centimeter hoger had gemikt, dan was hij nu een oog kwijt geweest. Het enige probleem was dat zijn hals er het slechts aan toe was. Hij hoefde niet te voelen waar het gat zat om te weten dat zijn halsslagader was geraakt. Het bloed stroomde pulserend uit de wonde en liep over zijn t-shirt. Hij wist wat hij moest doen, dat hij de wonde moest dichthouden, maar hij was ongelofelijk duizelig en misselijk. Een scherpe ijzergeur had zich in zijn neusgaten genesteld en het bloed in zijn mond smaakte er niet beter op. Zijn oogleden werden zwaar, maar de paniek die zich in zijn borstkas bevond zorgde ervoor dat hij bij zijn positieven bleef, al had hij het gevoel dat dat niet lang meer zou duren.
Het leek alsof al zijn zenuwen en spieren het plotseling hadden begeven. Hij voelde geen pijn en kon zich er niet toe zetten om ook maar één kleine handeling uit te voeren.
Het eerste wat hij voelde en hoorde, was een oorverdovend en pijnlijk geklop in zijn hoofd waar hij kotsmisselijk van werd. Nog misselijker, als dat nog mogelijk was. Hij had een verschrikkelijk branderig gevoel in zijn keel en zijn nek voelde aan alsof het bewerkt werd met gloeiend staal. Zijn gezicht vertrok van de pijn en plotseling kon hij zich weer bewegen. Zijn handen beefden en zijn hoofd was niet helder genoeg om precies te weten wat hij moest doen, maar hij scheurde een stuk van zijn hemd en maakte er een prop van die hij tegen zijn hals hield. Met de weinige macht die hij in zijn armen had, drukte hij de stof zo hard mogelijk tegen de wonde en probeerde rechter te zitten, maar dat laatste lukte niet.
Hij voelde zich binnen drie seconden uitgeput.
Jack was zich er vaag van bewust dat Yuniper bij hem neer kwam zitten. Eden zei paniekerig dat ze naald en draad nodig hadden. De jongen wilde zeggen dat het allemaal niet zo erg was als het leek en dat hij er snel weer bovenop zou komen, maar hij leek weer weg te zakken en zijn greep op de stof bij zijn hals verslapte. Het koste hem de grootste moeite van de wereld om bij positieven te blijven, al was het veel te verleidelijk om gewoon zijn ogen te sluiten. Hier ging hij niet aan doodgaan? Toch?
Jack wist niet waarvan hij zich nog kon overtuigen. Hij voelde zich claustrofobisch, alsof hij aan het stikken was en hij had barstende hoofdpijn.

---

help

Thomas Finnegan Puckett • Vriendengroep.
"Ik weet dat ik het gelijk had moeten vertellen, maar ik was gewoon bang voor je reactie," mompelde Eden. Eden sloeg haar armen om Thomas geen en drukte haar gezicht tussen zijn hals en schouder. "Ik houd van je, Thomas." Hij glimlachte en drukte een kus op haar haar. "Ik ook van jou. Maar vanaf nu geen geheimen, goed?" Hij duwde haar een stukje van zich af zodat hij haar kon aankijken. "En ik zweer je dat het niet meer zal gebeuren. Dat beloof ik je." vervolgde Eden. Ze leek nog wat meer te willen zeggen, maar werd onderbroken door een luide gil. Thomas draaide zich meteen om in de richting van het geluid. Eden liet Thomas los en rende geschrokken het bos in. Meteen zette Thomas de achtervolging in, terwijl hij zich iets angstig afvroeg wat er gebeurd was. Van het romantische gedoe van net bleef niks meer over.
Thomas stopte een aantal meter achter Eden toen zijn blik op de vallend beer viel. Een onderdrukte kreet rolde over zijn lippen en Thomas ging naast Eden staan. De pijl in de rug van het beest was niet te missen, evenals de onbekende jongen achter de karkas van de beer. Thomas keek in het rond en zag toen Jack liggen, onder het bloed. Thomas moest toegeven dat hij geïrriteerd was door het feit dat de jongen die hij op dit moment het meeste haatte alle aandacht trok, maar negeerde het gevoel en keek weg van Jack. Zijn blik kruiste die van de andere jongeman, die de beer net had neergeschoten. Die fronste toen hij de kleren van Thomas en Eden zag, maar liep toen naar de beer.
"Jack!" riep Eden angstig en liep naar Jack toe. Thomas rolde met zijn ogen en wendde zijn blik opnieuw af toen Eden naast haar vriend hurkte. "Yuni, is alles oké?" Thomas keek terug op toen de tweede jongen sprak tegen het andere meisje, Yuniper. Nu voelde Tom zich volledig overbodig, waardoor hij nogal onhandig aan de zijkant stond. De jongen streek haar uit het gezicht van Yuniper en zij schudde haar hoofd. Thomas vroeg zich af wat er speelde tussen hen twee.
"Er moet hulp gehaald worden voor de jongen," sprak de man vervolgens en Eden nam een flesje water uit haar tas en een doosje geen-idee-wat. Ze gaf twee pillen aan Jack en het flesje water. Thomas keek terug naar Yuniper toen zij sprak: "Hij heet Jack."
"En een paar jongens moeten de beer naar het kamp dragen." zei de jongen.
"Ik heb naald en draad nodig." Eden sprak.
"Dat is er in het kamp," antwoordde Yuniper. Thomas merkte op dat haar stem trilde, terwijl ze bij Jack neerknielde. Ze streek met haar hand langs de wang van Jack en fluisterde woorden die Thomas niet kon verstaan. Toen keek ze achterom naar de jongen. "We moeten naald en draad gaan halen."
Maar Thomas schudde zijn hoofd,"We moeten hem naar het kamp brengen. Die hebben jullie vast alles wat jullie nodig hebben." Hij voegde daar nog aan toe,"En schoon water. Laat mij hem ondersteunen."
Thomas liep naar Jack toe met de gedachte: Ik doe dit voor Eden.


|Flutpost. :x |

---

kindness is never a burden.

Hazel Aaron Hawthorne || Vriendengroepje.
Het jongetje hoestte even. Hij sloeg een hand voor zijn mond. Het was aandoenlijk, maar het klonk niet echt gezond.
"Hallo daar," zei Hazel. Er speelde een lichte glimlach om haar lippen. Het was een bemoedigende glimlach, ze wilde het jongetje niet bang maken. "Wie ben jij, als ik vragen mag?"

[Sorry voor de kortheid. ]

---

help

Graymark schreef:

Hazel Aaron Hawthorne || Vriendengroepje.
Het jongetje hoestte even. Hij sloeg een hand voor zijn mond. Het was aandoenlijk, maar het klonk niet echt gezond.
"Hallo daar," zei Hazel. Er speelde een lichte glimlach om haar lippen. Het was een bemoedigende glimlach, ze wilde het jongetje niet bang maken. "Wie ben jij, als ik vragen mag?"

[Sorry voor de kortheid. ]

{Maakt niet uit (: die van mij was ook kort.. }

Little James
'Hallo daar,' Zei een stem, en toen James opkeek zag hij een meisje staan. Na één blik op haar kleren te hebben geworden nam James aan dat ze bij de andere mensen hoorden, de rare kleren groep. Hij merkte de glimlach op haar gezicht op voordat ze vroeg wie ik was, 'James, ik en Yuniper horen bij de kruistocht' andwoorde het kleine jongetje vervolgens, eigenlijk aannemend dat ze Yuniper ergens tussen de bomen al had gezien en wiep dan ook een zoekende blik op het bos achter haar voordat hij weer terug naar het meisje keek.

---

Don't be like the rest of them, darling

Eden Celeste Lightwood – Vriendengroep
Ik probeer Jack de aspirientjes te geven, maar het enige wat hij doet is er naar staren en zijn hand valt slapjes op de grond, net als de aspirientjes. Ik haal gelijk twee nieuwe uit het doosje. 'Kom op, Jackie. Als je de aspirientjes neemt voel je de pijn misschien wat minder,' probeer ik. 'Alsjeblieft, ik heb je nodig. Ik wil je niet kwijt...'
Iets later scheurt hij ineens een stuk stof van zijn hemd, maakt er een prop van en houdt die prop tegen zijn hals. Hij drukt de prop tegen zijn wond en probeert overeind te gaan zitten maar hij verslapt al naar enkele seconden. Ik haal zijn hand weg van de prop, neem de prop over en druk die tegen wond. 'Ik heb naald en draad nodig,' mompel ik.
'Dat is er in het kamp,' zegt ze Yuniper, als ik gemompeld heb dat ik naald en draad nodig heb. Hierna knielt ze neer bij Jack en strijkt ze met haar hand langs Jack's wang, wat me irriteert. Ze kent hem niet eens, ze heeft niet het recht om bezorgd over hem te zijn, hoewel ik de laatste tijd ook vaak het gevoel heb dat ik hem niet ken en dat terwijl we al behoorlijk lang vrienden zijn. 'Het spijt me zo,' fluistert ze met een trillende stem tegen Jack. 'Echt waar, maar je komt er wel boven op.' Ze kijkt achterom, naar de jongen die de beer doodschoot. 'We moeten naald en draad gaan halen.'
'We moeten hem naar het kamp brengen. Die hebben vast alles wat jullie nodig hebben, en schoon water. Laat mij hem ondersteunen.' Thomas. Mijn hoofd schiet gelijk omhoog. Ik voel me er schuldig over dat ik hem deze paar minuten was vergeten, vooral omdat ik net nog had toegegeven dat Jack en ik gezoend hadden. Hoe moet dit dan wel niet lijken.
De andere jongen, die de beer doodschot, knikt instemmend. 'Dat is inderdaad verstandiger. We moeten er alleen wel voor zorgen dat de kleintjes hem niet zien, het is nou niet bepaald een prettig gezicht,' zegt hij terwijl hij naar Jack toeloopt en hem samen met Thomas voorzichtig overeind helpt. 'I-ik kan hem wel h-hechten denk ik,' stamel ik, nu al bang dat ik tijdens het hechten een fout maak worden de wond alleen nog maar ernstiger wordt. De jongen kijkt me onderzoekend aan. 'Ik kan het anders ook wel doen, als je dat liever hebt,' zegt hij, alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik schud mijn hoofd. 'H-het lukt me wel.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered