We should be together, eternally.
Zijn kus belandde op mijn linkerwang. Ik kwam tot bezinning en was me er van bewust dat dit gewoon zijn aardige begroeting was. Ik zoende hen terug op zijn wang en antwoordde: ‘Hi Savio! Prima en met jou?’
‘Ja goed! Leuk dat je er weer bent!’
Schaapachtig glimlachte ik naar hem. Ik kon gewoon geen woorden uitbrengen als hij in de buurt was, het was bijna onbeleefd. Voordat ik het door had was Savio al weer weg. In gedachten sloeg ik mezelf voor mijn kop. Hoe kon ik zo stom zijn mijn woorden te verliezen? Mijn woorden waren mijn alles, mijn redding, mijn leven. Ik deed waar ik goed in was en dat was hetgeen waarbij alles om woorden draaide. Het kon toch niet zo zijn dat deze man al mijn woorden zomaar liet verdwijnen? Hetgeen wat mij lief was, mijn sterke kant pakte hij zomaar van me af. Alsof het stelen van mijn hart nog niet genoeg was…
De dag ging gauw voorbij. Vián leek me te haten, die sprak geen woord tegen me en vermeed me. Als ik uit beleefdheid naar haar glimlachte, keerde ze heel bewust haar hoofd af en keek ze naar de andere kant. Vián moest mij echt niet. Haar schoonheid was minder geweest dan ik me herinnerde. Hoewel ik me bewust was van het feit dat haar gedrag jegens mij afdeed aan haar pracht, leek haar schoonheid echt minder te zijn. In mijn gedachten was ze mooier geweest. Ze was bijna normaal te noemen, bijna. Ze had nog net die paar dingetjes die haar mooi maakten. Savio daarentegen was nog mooier dan in mijn herinneringen, nog prachtiger dan de man die rondspookte in mijn dromen. Af en toe gluurde ik nog stiekem naar Savio, maar als hij mijn blik ving, wendde ik de mijne heel gauw af. Ik kon het niet verdragen dat hij de blosjes op mijn wangen zou zien. Ik voelde me een heel, heel klein meisje. Savio probeerde nog een paar keer subtiel een praatje te maken met me, maar ik kon het niet aan om een normale reactie te geven. Keer op keer klapte ik dicht. Mijn plan faalde, ik kon niet zien of hij Vián echt wilde, en hem laten zien dat ik zijn liefde wilde. Stiekem was ik blij toen de dag voorbij was en we naar huis gingen, nu kon ik mezelf niet nog erger voor schut zetten.
Bad decisions make good stories.