[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      Jeremiah Franco Boyd.
Nadat ik dit gezegd had, zakte de mond van Devin een stukje open van verbazing. Meteen had ik spijt gekregen met wat ik had gezegd, maar ik had mijn woorden niet teruggenomen. Die steek van jaloezie zat nog steeds in mij en het wilde maar niet weg. Iets wat mij uitermate irriteerde. Waarom moest mij dit nou weer overkomen? Hier heb ik helemaal niet om gevraagd. Ik dacht dat dit kamp maar een lachertje zou zijn en ik niemand leuk zou vinden, maar dit bewees het tegendeel ervan.
'Ahh, wat heb ik gedaan,' had hij wat gefrustreerd geantwoord, terwijl hij met beide handen door zijn haren heen haalde. Eigenlijk had hij niets verkeerd gedaan. Ja, dat hij zo good-looking was. Maar was dat nou echt iets verkeerd? Ergens wel, want dan had ik meer kans om hem kwijt te raken door iemand anders. Straks vond hij mij niks en zag hij mij alleen als een vriend? Mijn gezicht vertrok nu van pijn als ik hieraan dacht. Dat zou echt een steek in het hart zijn. Mijn hoofd had ik van Devin afgewend.
'Je was verdrietig toen je de vorige kwijt was geraakt. Je vroeg toen zelfs of ik niet boos was daarom! Waarom ben ik nu opeens kinderachtig?' Oké, hij was niet kinderachtig. Hij gedroeg zich dan wel af en toe als een klein kind, maar dat deed ik ook – zoals nu. Waarom stelde ik mij zo aan? Dat hij zich zo gedroeg trok mij juist aan. Dat betekende dat hij altijd gezellig was en hij mij kon laten lachen. Hij was zo lief. Maar het idee dat hij mij niet leuk zou vinden en hij telkens over die iemand begon te praten maakte mij gewoon boos. Dat ga ik hem alleen niet zeggen.
Mijn blik richtte ik weer op Devin en ik zag dat hij nu anders zat. Hij keek vaagjes mijn kant op. 'Maar je vind mij dus niet meer aardig?' Ik hoorde een teleurstellende toon in zijn stem. 'Tenminste, aan de manier te horen hoe je praat.. Kan je dan tenminste wel vertellen wat ik gedaan heb waardoor je me niet meer aardig vind?'
Mijn wenkbrauwen trok ik op, misschien wat verwaand, maar ik bedoelde het op een verbaasde manier. Ik had verwacht dat hij boos zou worden en verschrikkelijke woorden naar mijn kop zou gooien, maar alles behalve dat.
“Ik heb genoeg redenen.” Oké, die had ik niet. Ik schraapte mijn keel en gaf een korte blik naar de grond, waarna ik naar Devin keek.
Wat moest ik nu zeggen? Ik kan moeilijk zeggen: 'Doe niet zo tegen mij, terwijl je telkens over die Nyanmaru praat.' En nog meer steekzinnen. Dus ik deed dit niet. Dat kon ik niet.
“Nee, oké. Laat maar.” Wendde ik toen van het onderwerp af.
“Ik heb niet gezegd dat ik je niet aardig vind. Ik heb gezegd dat je kinderachtig bent.”
Oké, goed gedaan Jeremiah! Je spreekt jezelf echt keihard tegen nu. Erger dan dit kan het niet worden. Sprak ik mijzelf tegen.

---

† Love? I want to sleep.

Nyanmaru

Een verwaande blik werd mijn kant toegeworpen en ik vroeg mij af of het nog wel verstandig was om alleen op een kamer te zijn met mij.. Zou hij moord kunnen plegen? Uh-oh... 'Ik heb genoeg redenen,' begon hij, maar hij noemde er geen één op. Zo kwam ik nou niet echt bepaald verder. Mijn hoofd hield ik schuin en keek hem bedenkelijk aan. Ondertussen ratelde mijn hersens allemaal redenen op, maar sommige dingen had hij ook.. 'Doe niet zo tegen mij, terwijl je telkens over die Nyanmaru praat.' Het kleine glimlachje wat op mijn gezicht was verdween en ik keek naar mijn handen. 'M-maar..' Eventjes beet ik op mijn lip.
'Nee, oké. Laat maar,' zei hij waarmee het onderwerp blijkbaar al werd afgesloten. 'Ik heb niet gezegd dat ik je niet aardig vind. Ik heb gezegd dat je kinderachtig bent.' Ik gromde een beetje en bedacht me hoe de hel ik hier op moest reageren. Ik vond het niet leuk hoe hij deed.. Maar blijkbaar was ik wel de oorzaak ervan.. 'Nyanmaru zit op je wang,' mompelde ik. Ik loog niet.. Nyanmaru zat daar echt. Nyanmaru was een figuurtje wat ik eens tegen kwam. Nyanmaru redde iedereen! Hij redde mij altijd! Dus hij was Nyanmaru. Jeremiah redde mij van het saaie gedeelte hier, dus hij begon een Nyanmaru te worden! Ook al had ik hem kunnen redden uit het meer. Was ik een Nyanmaru voor hem? Hoe zag hij het? Slechte timing zeker om dat nu te gaan praten.. 'Nyanmaru is speciaal. Hij was ook een Nyanmaru,' mompelde ik verder. Beetje wreef ik in mijn oog en begon weer een beetje naar Jeremiah te kijken. 'Nyan nyan nyanmaru. He's everyones friend. The gentle chapion of the kitties,' zong ik zachtjes mompelend.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

      Jeremiah Franco Boyd.
Devin hield zijn hoofd schuin en keek bedenkelijk mijn kant op. Het kleine glimlachje, dat nog op zijn gezicht zat, verdween nu en Devin keek naar zijn handen. 'M-maar..' Had hij nog gezegd, waarna hij op zijn lip beet. Ik stopte zijn zin.
Een zachte grom hoorde ik zijn kant vandaan komen en ik haalde een hand door mijn haar. Misschien was ik wel wat te hard bezig? Nee. Dat was ik niet. Ik schudde mijn hoofd. Wees toch niet zo'n mietje, Jeremiah. Devin stuurt verkeerde signalen je kant op. Je hebt alle recht om boos te wezen.
'Nyanmaru zit op je wang,' hoorde ik hem mompelen. Fronsend keek ik zijn kant op. Waar the heck had hij het nou weer over? Hij zat op mijn wang? Voor zover ik wist zat er alleen een sticker op mijn wang en geen Nyanmaru.
'Nyanmaru is speciaal. Hij was ook een Nyanmaru,' hoorde ik hem verder mompelen. Wie is híj? Hij was zeker heel erg populair. Mijn wenkbrauwen werden woedend naar beneden gedrukt en de vlaag van jaloezie stak weer de kop op.
“Houdt op over anderen.” Zei ik, terwijl ik mijn tanden op elkaar duwde. Nu kon ik al zeker niet ontkennen dat ik geen gevoelens voor Devin had. Als ik nu al zo heftig reageerde dat hij over anderen praatte, dan moest het al genoeg betekenen. Hij betekende iets voor mij of ik nou wilde of niet.
Ik slaakte een zucht en haalde nogmaals een hand door mijn haar. Zweetdruppels door het sporten zaten op mijn gezicht en mijn shirt zat kleverig aan mijn lichaam. Misschien was het toch niet zo slim om eerst te gaan douchen voordat ik ging sporten.
Devin wreef in zijn oog en ik zag dat hij daarna naar mij keek. 'Nyan nyan nyanmaru. He's everyone's friend. The gentle chapion of the kitties,' hoorde ik hem zachtjes mompelen. Toen ik dit eenmaal hoorde, draaide ik mij om – om mij in te houden. Mijn handen begonnen zachtjes te trillen en ik balde mijn handen in vuisten. Houdt je in, Jeremiah. Verdomme! Dit was niet vanwege dat ik boos was, maar vanwege dat ik Devin hoorde zingen. Hij was zo onschuldig; waarom werd ik ooit boos op hem? Waarom was ik dat? Wat voor een verschrikkelijk iemand was ik? Misschien was dit weer een misverstand en snapte ik het helemaal verkeerd..
Toen hield ik het niet meer, draaide mij fel om en keek met een vastberaden, onbeschrijflijke blik Devins kant op. Ik keek in zijn ogen, waar ik voor het eerst recht in keek en ik voelde mij.. hoe voelde ik mij? Verward? Nee, dat was 't niet. Ik kon het niet beschrijven. Het was een sterk gevoel, dat wist ik wel.
Het flesje water gooide ik aan de kant, die hard tegen de muur aankwam, en met ferme grote stappen liep ik Devins kant op. Omdat Devin nog op de grond zat, ging ik op mijn knieën zitten en met beide handen pakte ik goed zijn hoofd vast. Mijn hoofd kwam dichter bij die van hem, en omdat mijn ogen de hele tijd in die van hem keken – zag ik zijn ogen nu nog beter. En ze waren prachtig.
Mijn mond vond de weg naar zijn mond. Ja. Nu wist hij dat ik hem ook leuk vond. Maar was dat erg? Ik wist het niet, maar ik zou daar wel snel achter komen. En wat als de begeleiders erachter kwamen? Dan gebeurde er iets veel ergers.. En ik wist dat ik dit niet wilde. Dat stond vast. Dat Devin werd gemarteld vanwege mij..

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

'Houdt op over anderen,' zei hij nog, waarna ik het Nyanmaru liedje ging zingen. Echt blij met mij was hij zo te zien niet. Hij kon alsnog weggaan.. Ik bedoel, ik was er eerder.. Hij wou toch sporten met Noah.. Ik snapte niet wat er nou aan de hand was. Volgens mij was dit één van de eerste keren dat ik het over hem had.. In de douche ook, maar daar was hij toch niet bij? Nee... wie douchte er nou voor het sporten? Oké, ik.. maar ik had niet echt gepland om te sporten.. Mijn blik bleef een beetje vaag hangen op de trillende vuisten van Jeremiah. Het was me nu pas opgevallen dat ik weer de uitzicht had van zijn rug.. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Jeremiah zich omdraaide met een blik waarvan ik niet kon zeggen wat het was. Het maakte mij eerlijk gezegd een beetje bang.. Zeker toen hij het flesje water wat hij in zijn hand had weggegooid met gevolg een harde knal en vervolgens met grote stappen naar mij toe liep. Geschrokken ging ik wat naar achteren, maar werd tegen gehouden door een bed. Op zijn knieën ging Jeremiah voor mij zitten en verwachtte elk moment een klap, of een kopstoot toen hij mijn hoofd goed vastpakte. Ik pakte zijn beide armen beet en wou ze van mij afhalen, maar ik faalde daar behoorlijk in.. Misschien moest ik niet alleen gaan joggen, maar moest ik ook maar eens iets gaan doen aan mijn jelly armen.. Niet dat ze dik en flubberig waren, maar ze waren nou ook niet echt gespierd.. De hoofd van Jeremiah kwam steeds dichterbij. Oh! Dit had ik vaker gezien.. Langzaam dichterbij komen en dan in één keer een kopstoot! Ze zagen het nooit aankomen, maar ik nu wel! Ik verwachtte alleen niet dat er iets anders ging komen.. Zijn blik, zijn houding, zijn woorden.. alles leek erop te leken dat er een kopstoot aan ging komen! Waarom voelde ik dan zijn mond op die van mij? Hij vond mij toch kinderachtig? Wie kust er nou een kinderachtig iemand.. Mijn handen verslapte iets en ik knipperde een paar keer met mijn ogen, voordat ik mijn greep weer versterkte en er voor elkaar kreeg om Jeremiah van mij af kreeg. Met rood geworden wangen en met de rug van mijn hand tegen mijn mond aan keek ik met grote verbaasde ogen naar Jeremiah. 'W-wat deed je?' vroeg ik verward aan hem, alsof ik zelf niet doorhad wat hij nu daadwerkelijk deed. Tuurlijk wist ik wat hij deed! Ik zag en voelde het zelf. 'Dat was geen kopstoot. Zelfs niet een klein beetje!' Mijn hoofd werd een beetje helemaal vol gegooid met allemaal dingen, maar het belangrijkste van allemaal schoot als laatste met een noodgang binnen. 'De begeleiders!' riep ik en ik keek gelijk schichtig om mij heen. Zo één, twee, drie was er geen te bekennen. 'Waarom deed je dit?' vroeg ik aan hem terwijl ik nog een beetje rond keek. 'Nyanmaru kan niet mensen redden als hij zelf gepakt word!' Mijn hand hield ik weer tegen mijn mond aan en keek een beetje beschamend omlaag.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Jeremiah Franco Boyd.
Devin had mijn beide armen vastgepakt en ik merkte dat hij mijn armen van hem af wou halen, maar het lukte hem niet. Eenmaal toen mijn mond op die van hem was, verslapte zijn armen. Hij zou nu vast verbaasd kijken. Niet dat ik het weet, want mijn ogen zaten dicht.
Zijn greep versterkte weer en hij kreeg mij van hem af. Ik zag hoe zijn wangen rood waren geworden en hoe hij met de rug van zijn hand tegen zijn mond drukte. Verbaasd keek hij met grote ogen naar mij. 'W-wat deed je?' Vroeg hij verward aan mij.
Zacht grinnikte ik, maar vanbinnen ging ik dood. Hij vond mij dus niet leuk. Logisch ook, want hij kende me pas amper een dag. Maar nu was mijn onzekerheid wel met een boel stappen omhoog gegaan. Hij had mij afgewezen. Dat hij mij van zich afhaalde had genoeg bewezen.
“Nou, zoiets noemen wij een zoen.” Antwoordde ik wat op een sarcastische toon.
'Dat was geen kopstoot. Zelfs niet een klein beetje!' Had hij toen gezegd. Verbaasd keek ik naar hem op. Waar the heck had hij het nou weer over? Dacht hij serieus dat ik hem een kopstoot zou geven? Oh, dan dacht hij echt verkeerd over mij. Ik begon keihard te lachen. Zo hard dat ik mij lachend op de grond liet vallen en met mijn vuisten hard op de grond sloeg.
'De begeleiders!' Riep Devin opeens en hij keek meteen schichtig om zich heen. Meteen stopte ik met lachen en keek ik met grote, betrapte ogen naar het plafond. Mijn hart ging als een gek te keer. Wat als ze ons betrapt hadden? Ze konden zo zelfs binnen komen lopen om ons op onze donder te geven. 'Waarom deed je dit?' Vroeg Devin toen.
“Ik vind je leuk, Devin. Waarom denk je dat ik je zoende?” Gaf ik eerlijk toe en om te bewijzen dat ik dit meende, keek ik weer naar hem toe met een serieus gezicht. Alleen hij keek nog een beetje rond.
'Nyanmaru kan niet mensen redden als hij zelf gepakt word!' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wie is Nyanmaru? Ik snapte hem echt totaal niet meer en ik wilde uitleg. Devin hield zijn hand weer tegen zijn mond aan en keek wat beschaamd omlaag. Ik grinnikte lievig, maar ik bleef liggen.
“Wie is Nyanmaru toch? Leg mij dat eens uit voor er meerdere misverstanden komen.”

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

Zijn acties maakten mij nog eens bang. Hoe hij keek en boos deed alsof hij mij wat aan wou doen, en nu lag hij lachend op de grond terwijl hij met zijn vuisten hard op de grond sloeg. Mama..?! Hij had tijdens mijn praatje gezegd dat hij mij leuk vond gevolgd door de vraag waarom ik dacht dat hij zoende. Hoe moest ik het weten? Ik wist niet eens dat hij mij ging zoenen, laat staan dat ik wist waarom! liggend grinnikte Jeremiah. Was dat hetzelfde als uitlachen? Vond hij mij dan echt kinderachtig vanwege Nyanmaru? Met mijn vingers maakte ik lichte kras beweginkjes langs mijn tattoo. Waarom waren mensen niet meer zoals hem? Serieuze mensen waren niet leuk.. 'Wie is Nyanmaru toch? Leg mij dat eens uit voor er meerdere misverstanden komen,' vroeg Jeremiah aan mij. Het had eigenlijk nog best lang geduurd voordat ik die vraag te horen kreeg. Antwoorden is alleen niet makkelijk, maar ik vroeg er ergens ook wel zelf om.. Misschien wou ik het ook wel vertellen, gewoon aan iemand.. Het heel de tijd bij mij houden maakte mij gek, maar ik kan het niet zo even aan iemand vertellen.. Mja, ik zat hier nu toch al, dus waarom niet? 'Nyanmaru is het persoontje op je stikker, gekkie,' zei ik met een falend lachje. Natuurlijk bedoelde hij niet die uitleg. Ik stond op en liep vervolgens naar mijn bed toe, waar ik mijn telefoon pakte en iets opzocht. 'Het is mijn ex.. geloof ik.. Het is uitgegaan nadat we zijn verlinkt door iemand,' legde ik mompelend uit. 'Hij zei dat, dat beter was en het zo minder hard aankwam of zo.. Aangezien de kans al groot was dat we naar zoiets als dit werden gestuurd.. Want het zou ons gaan veranderen en zo.. Maar ik wil helemaal niet veranderen..' Ik staarde eventjes naar mijn telefoon voordat ik hem aan Jeremiah gaf en liet hem de foto zien. Jah, daar had ik heel licht haar.. Ook al was er al uitgroei te bekennen. 'Hmm, waar zou hij nu zijn,' mompelde ik zachtjes in gedachten.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

      Jeremiah Franco Boyd.
Met nog steeds de gefronste wenkbrauwen en een verbaasd gezicht keek ik naar Devin. Afwachtend op het antwoord wat hij zou zeggen, maar wat hij zou zeggen was niets van waar ik op hoopte. 'Nyanmaru is het persoontje op je sticker, gekkie.' Had Devin met een (falend) lachje gezegd. Zo had ik het helemaal niet bedoelt en ik begon lichtelijk te twijfelen. Zou hij over mij liegen hierover? Het zou kunnen. Zo goed kende ik Devin immers niet.
Toen stond Devin opeens op en mijn ogen volgden hem. Hij had zijn telefoon gepakt en zei toen: 'Het is mijn ex.. geloof ik.. Het is uitgegaan nadat we zijn verlinkt door iemand.' Nog steeds was dit niet het antwoord waar ik op wachtte.
'Hij zei dat, dat beter was en het zo minder hard aankwam of zo.. Aangezien de kans al groot was dat we naar zoiets als dit werden gestuurd.. Want het zou ons gaan veranderen en zo..' Met een luisterend oor ging ik rechtop zitten en keek ik aandachtig naar Devin. Hij zat er echt heel erg mee. 'Maar ik wil helemaal niet veranderen..' Hij staarde eventjes naar zijn telefoon en gaf deze vervolgens aan mij om een foto van hem, met een heel andere haarkleur, en een andere gozer te laten zien. Waarschijnlijk zijn ex waar hij net wat over vertelde. 'Hmm, waar zou hij nu zijn?' Hoorde ik hem zachtjes mompelen.
“Wacht even,” had ik hem gezegd, waarna ik een laatste blik op de foto gaf en de telefoon toen teruggaf.
“Even ter verduidelijking: Jouw ex heet Nyanmaru? Of beter gevraagd: Wie of een wat is Nyanmaru?” Mijn wenkbrauwen fronste ik weer en mijn hersenen sloegen overuren van al het nadenken. Allerlei gedachtes gingen door mij heen.
“Noem jij mensen Nyanmaru? Ik snap er niets van,” begon ik.
“Sorry, als ik teveel dingen vraag en je hier niet tegen kan. Ik snap het als je me nu niet meer aardig vind en je niets wilt beantwoorden van mijn vragen.”

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

'Wacht even,' zei Jeremiah tegen mij, waarna hij even een blik op de telefoon gaf en hem toen aan mij gaf. Terwijl Jeremiah verder aan het praten was bleef mijn blik eventjes gericht op de telefoon. 'Even ter verduidelijking: Jouw ex heet Nyanmaru? Of beter gevraagd: Wie of een wat is Nyanmaru?' vroeg hij, waarna ik in de lach schoot. Hij lette niet op, of wel? Mijn blik ging los van de telefoon en ik zag de fronsende Jeremiah. 'Noem jij mensen Nyanmaru? Ik snap er niets van,' begon hij. 'Sorry, als ik teveel dingen vraag en je hier niet tegen kan. Ik snap het als je me nu niet meer aardig vind en je niets wilt beantwoorden van mijn vragen.' Ik begon weer te lachen en schudde mijn hoofd. Ik stopte mijn telefoon weg en keek Jeremiah lachend aan terwijl ik plaats nam op mijn bed. 'Nyan nyan nyanmaru, he's everyones friend!' zong ik lachend. 'Luister nou toch eens! Nyanmaru zit op je wang. Dat is Nyanmaru! Mijn ex heet geen Nyanmaru en niet alle mensen noem ik zo,' zei ik met hetzelfde lachje. Ik sloot voor een klein momentjes mijn ogen terwijl ik lichtjes met mijn hoofd schudde. 'Nee, niet iedereen is Nyanmaru waardig. Zelfs niet de stikkers! Dus wees er zuinig op.' Eventjes bleef ik stil omdat ik de rest eigenlijk ook hoor te vertellen. Ik had het nu alleen maar over Nyanmaru, dat was niet zijn enige vraag.. Eigenlijk wel.. Jeremiah heeft nou niet echt een vraag gesteld wie hij was of hoe hij was.. Alleen of hij Nyanmaru heette. 'Hij heet Mason.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Caleb Wolfe.

Direct begon hij te praten, wat al een hele verbetering van daarnet was, als je het mij vraagt. ‘Hij was de zoon van mijn moeders vriend. Toen hij bij ons kwam wonen kwam Luke ook gelijk mee, toen was ik een jaar of 14.’ Mompelt hij, wat ik direct op begon te schrijven. Het pen geluid was door de ruimte te horen toen het weer opnieuw stil was. Ik snap nog niet waarom sommige mensen op hetzelfde geslacht kunnen vallen, maar goed dat mijn vader een slim man is en dit kamp had opgezet. Zo konden we deze mensen van hun ziekte afhelpen, al zullen hun dat vast en zeker anders zien.
‘Weet je nog hoe lang dat heeft geduurd, dat –?’ Mijn vraag kon ik echter niet afmaken, want opeens klonk er geklop op mijn deur, waardoor ik daar traag mijn blik op richtte. Niet lang erna deed diegene ook de deur open, waarbij ik mijn wenkbrauwen benieuwd en ietwat nonchalant optrok. Het notitieblok deed ik ondertussen dicht. Hopelijk is het een van de begeleiders en geen kampeerder, want anders zal ik die eens wat manieren bij leren. Toen ik Lucy zag, werd mijn stijve houding al iets losser en knikte ik, ten teken dat ze haar woordje kon doen. Ook Ethan keek hierdoor op, maar dat negeerde ik voor nu.
‘Mag ik even storen?’ vroeg ze met een nogal neutrale stem en liet vervolgens haar blik van mij naar de jongen, Ethan glijden. ‘Oh, je hebt bezoek.’ Ik drukte mijn lippen iets steviger op elkaar en wachtte op het moment dat ze naar het punt ging dat ze wilde zeggen. Ethan draaide even zijn hoofd om naar haar te kijken, maar ging vervolgens weer recht zitten. ‘Zal ik een andere keer, terugkomen, of heb je even tijd?’ vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze met haar schouder tegen de deurpost leunde. Ethan leek nogal verveeld te zijn, maar mijn aandacht ging nu niet naar hem, hij moet maar wachten hoor. Hoewel ik me wel afvroeg wat nu beter was, aangezien ik – net zoals de andere begeleiders – niet graag gestoord werd in een gesprek.
‘Prima,’ bracht ik kort uit, waarbij ik al opstond, de stoel naar achteren schoof en het notitieblok op de tafel legde. Ik liep om de tafel en bij Ethan stond ik stil, terwijl ik op hem neerkeek. ‘Ethan, we zijn nog niet klaar met het gesprek, maar voor nu kan je gaan.’ Zeg ik hem op een dwingende toon, waarna ik met mijn emotieloze blik opkeek naar Lucy. ‘Kom verder Lucy. Is het belangrijk?’ vroeg ik het laatste toch lichtelijk benieuwd, aangezien ik geen idee had waarover het zou kunnen gaan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Lucy Mae Ackerley

Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat ik wel degelijk iets had onderbroken, maar mijn gezicht straalde geen enkele emotie uit, het was zelfs zo erg dat ik er waarschijnlijk met een erg koude blik in mijn ogen bij liep.
"Ethan, we zijn nog niet klaar met het gesprek, maar voor nu kan je gaan."Zijn stem klonk erg dwingend en kortaf, waardoor ik het vermoeden had dat hij wel naar Caleb zou luisteren als hij niet in de problemen wilde komen. Ik deed een stap opzij zodat Ethan er langs zou kunnen en keek hem even onderzoekend aan totdat Caleb mijn aandacht trok. "Kom verder Lucy. Is het belangrijk?"
Nee, het is niet belangrijk, ik stoor je gewoon graag aangezien ik geen leven heb. Wat een domme vraag.
Ik keek hem aan met iets dat op een glimlach leek en knikte vervolgens ondanks de sarcastische gedachtes die ik had. Ik had wel vaker momenten dat mijn gedachtes erg tegenstrijdig waren met hoe ik me voor deed, maar tot nu toe had er nog nooit iemand het gemerkt.
"Ja, ik had een vraag in verband met de gesprekken van de kampeerders." Mijn blik flitste even tussen Ethan en Caleb in. Ergens vroeg ik me af wanneer hij zou vertrekken zodat ik ongestoord even een gesprek kon voeren met Caleb. Ik besloot dat ik niet op zijn vertrek wilde wachten en vervolgde mijn zin al snel. "Heb jij soms nog een lijst van de mensen die ik onder handen moet nemen? Ik ben de mijne kwijt."
Ondanks dat Caleb er redelijk schrikwekkend en streng uitzag, was ik niet bepaald onder de indruk van zijn karakter. Hij was streng en misschien wat aan de sadistische kant, dat was een feit maar ik kon niet zeggen dat ik bang voor hem was. Misschien zou ik dat wel kunnen zijn, als hij het echt ver genoeg door zou drijven maar ergens had ik het vermoeden dat dit niet zou gebeuren aangezien ik nog steeds, uit vrije keuze, aan zijn kant stond.
Normaal gezien was het niet echt van mijn gewoonte om dingen kwijt te spelen, integendeel zelfs. Ik was redelijk ordelijk op al mijn spullen, maar misschien had ik het blad wel ergens gelegd en was ik gewoon vergeten waar het lag. Het kon natuurlijk ook zijn dat één van de kampeerders met het blad aan de haal was gegaan met het gedacht grappig of stoer te zijn en in de hoop zo vrienden te maken. Wat het ook was, ik was het blad kwijt en hoopte nog op een nieuw exemplaar te krijgen, anders zat ik wel met een probleem en moest ik waarschijnlijk alles zelf uitpluizen waar ik nu niet echt op zat te wachten.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jeremiah Franco Boyd.
Devin schoot in de lach door wat ik allemaal zonet gezegd had. Of het kwam vanwege iets anders. Lachte hij mij misschien uit? Hij schudde zijn hoofd en stopte zijn mobiel weg. Met een glimlach keek hij mij aan, terwijl hij op het bed ging zitten. 'Nyan nyan nyanmaru, he's everyones friend!' Begon hij weer te zingen. Verbaasd keek ik hem aan. Ongelooflijk dat iemand zo schattig kon zijn, maar ik had dit niet gevraagd. Goed, gewoon blijven luisteren Jeremiah.
'Luister nou toch eens! Nyanmaru zit op je wang,' meteen toen hij dit had gezegd vloog mijn hand naar de sticker. Heeft mijn sticker een naam? Heet hij Nyanmaru? Ik wreef er zachtjes over heen alsof het mij geluk kon brengen. 'Dat is Nyanmaru! Mijn ex heet geen Nyanmaru en niet alle mensen noem ik zo,' zei hij met nog steeds hetzelfde lachje. Nu snapte ik het al wel wat meer, maar was het nog wel even wennen. Het bleek dus om het kortweg te omschrijven dat ik mijzelf voor schut had gezet. Nyanmaru was zijn ex niet. Het was het stickertje op mijn wang, die ik nog steeds streel alsof het iets breekbaar is en ik niet wil dat het kapot gaat.
"A-ha." Had ik kort geknikt.
Devin had zijn ogen kort gesloten, terwijl hij zijn hoofd schudde. 'Nee, niet iedereen is Nyanmaru-waardig. Zelfs niet de stickers! Dus wees er zuinig op.'
Ik grinnikte en knikte nogmaals, blij ditmaal. "Zal ik doen baas." Grapte ik, maar ik meende het wel. Eerder had ik Devin gezegd dat ik erop zou gaan letten, dus dan deed ik dit ook. Het zou ook erg zonde zijn als ik dit stickertje verloor. Met glinster ogen keek ik naar Devin toe.
'Hij heet Mason.' Zei Devin opeens.
Verbaasd keek ik op. Mason? Waar had hij het over? Dan schoot de foto van hem en zijn ex op in mijn hoofd. Oh ja, dat is waar ook! "Ah," knikte ik. "Je mist hem vast heel erg."
Dan schoot de begeleiding in mijn hoofd. "Ben je niet bang dat de begeleiding er vragen over gaat stellen als we van die stomme gesprekken hebben?"

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 19:49 ]

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

Verbaasd had Jeremiah mij aangekeken, was het zo raar dan dat ik zijn naam vertelde? of wou hij dat helemaal niet weten? Ach ja, had het nu toch al verteld. 'Ah,' zei hij knikkend. 'Je mist hem vast heel erg.' Lichtjes knikte ik op zijn woorden, maar vertikte het eventjes om Jeremiah aan te kijken. Natuurlijk miste ik hem! Ook al had hij het uitgemaakt. Ik hoopte al die tijd dat we samen weer iets zouden krijgen als dit alles achter de rug was. Geen denken aan dat ik ging veranderen! Heb nog nooit echt iets voor een meisje kunnen voelen, waarom zou deze kamp daar verandering in kunnen brengen.
'Ben je niet bang dat de begeleiding er vragen over gaat stellen als we van die stomme gesprekken hebben?' vroeg Jeremiah, waarop ik hem vragend aankeek. Stomme gesprekken.. Ik krabde lichtjes aan mijn hoofd. 'Welke stomme gesprekken?' vroeg ik hem vragend. Ik ging op mijn rug liggen op het bed en vouwde mijn armen onder mijn hoofd. 'Kan me niet echt herinneren dat wij stomme gesprekken hebben of bedoel je als we met de begeleiding gesprekken hebben?' vroeg ik daarna aan hem. Dat ze vragen er over gingen stellen leek mij logisch. Mooi niet dat ik ze alles ging vertellen.. 'Liegen,' mompelde ik. 'Je denkt toch niet dat ik alles ga vertellen? Van Nyanmaru en de foto's blijven ze af.. Is van mij..' Ik ging overeind, trok mijn knieën op en sloot daar vervolgens mijn armen eromheen. 'Ik haat het hier nu al...'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Ethan Smith

"Ethan, we zijn nog niet klaar met het gesprek, maar voor nu kan je gaan." Zegt Caleb, hierna richt hij zijn aandacht op de vrouw die in de deuropening staat. Haar blik gaat van mij naar Caleb, waarschijnlijk vraagt ze zich af wanneer ik op sta en de ruimte verlaat maar nog voor ik iets heb gedaan begint ze te praten. Ik luister aandachtig naar wat ze te zeggen heeft maar schuif ondertussen mijn stoel een beetje naar achter en leg mijn handen op de leuning om mezelf nonchalant overeind te helpen. Ietwat overdreven langzaam begin ik naar de deur te schuifelen, als ik langs de roodharige vrouw loop kijk ik haar even wat verveeld aan. Eenmaal bij de deur aan gekomen doe ik zeker geen moeite om deze zacht dicht te doen, zeg maar gerust dat hij met een klap dicht valt. Dan loop ik verder het gebouw uit en kijk even om me heen, langzaam begin ik richting de slaapzalen te lopen aangezien ik daar waarschijnlijk de meeste mensen tegen zal komen. Het is fijn om even weer uit het duffe kantoor te zijn en ik voel hoe ik weer wat rustiger word, Caleb is geen fijne gast en ik zal niet graag bij hem in de buurt zijn als hij echt uitbarst. Toch ben ik benieuwd hoeveel hier voor nodig is, om hem echt op het randje te krijgen. Hoe hij daar met een bepaalde zelfverzekerdheid zit en zo vast houd aan zijn ideeën van wat goed en fout is maakt me woedend. Ik heb al veel te veel gezegd, denk maar niet dat als ik daar weer heen moet ik hem nog maar iets te melden heb. Ik kom dichterbij de slaapzalen maar ben niet van plan mijn slaapzaal binnen te gaan, ik heb even frisse lucht nodig. Mijn hoofd vult zich langzaam met gedachten, ik begin zacht een liedje te neuriën om ze uit mijn hoofd te jagen, ik wil er helemaal niet over nadenken. Als ik voorbij de laatste slaapzaal gelopen ben zucht ik diep en kijk om me heen terwijl ik rustig verder slenter.

Alexa Veritas
Haar blote voeten werden langzaam maar zeker steeds minder schoon. Het deerde haar niet, dat ze onder de modder kwamen te zitten en dat er af en toe zelfs een blad bleef haken. Straks zou ze vast nog wel tijd hebben om naar het meertje te gaan, om daar haar voeten te wassen. Zo hygiënisch was ze dan ook wel weer, om niet overal een modderspoor achter te laten. Het zou wat zijn als die begeleiders kwamen en met haar een gesprek wilden, en zij met blote vieze voeten kwam aanzetten. Het idee zorgde ervoor dat er even een klein grijnsje rond haar lippen te bekennen viel. Al snel had haar gezicht zich weer in zijn normale plooien getrokken. Het gevoel dat ze al een paar keer rond haar as was gelopen werd steeds groter. Natuurlijk wist ze de weg niet, maar dat ze zou gaan verdwalen in een bos vond ze nog steeds een onwerkelijk en vreemd idee. Een paar keer was ze al van richting veranderd, hoe vaak wist ze niet precies, dat had ze niet geteld. Voordat ze het wist stond ze plots met haar tenen aan de rand van het bos. Dat had ze niet verwacht. Ze zag al snel dat het een heel andere plek was dan waar ze het bos was ingegaan. Achter het bladerdek kon ze een figuur bekennen. Even bleef ze stil staan, zo stijf als een plank, omdat ze bang was dat het één van de begeleiders zou zijn, die haar wilde spreken en nu voor haar aan het zoeken was. Maar toen ze beter keek, naar de houding en de kleding van het persoon, stelde ze vast dat dit geen begeleider zou kunnen zijn.
“Hee, psst, jij daar’’ fluisterde ze een soort van, maar nog wel duidelijk hoorbaar. Ze stond nog steeds half achter een boom, wachtend op de reactie van het onbekende figuur aan de andere kant. “Die akelige begeleiders lopen daar toch niet?” fluisterde ze naar hem, nog steeds achter de boom, voor de zekerheid. Ze zou er niet vandaan komen als het figuur geen zin had om te praten, of als er begeleiders in de buurt waren. Dan zou ze meteen terug het bos in rennen, op haar blote voeten.

---

Aan niets denken is ook denken.

Waarschijnlijk heb je er helemaaaál niets aan, Gasai.

Jeremiah Franco Boyd.
Lichtjes krabde Devin aan zijn hoofd. 'Welke stomme gesprekken?' Had hij toen gevraagd. Mijn gezicht veranderde in een verbazende uitdrukking en kreeg toen een ongemakkelijk lachje op mijn gezicht. Meende hij dit nou serieus of maakte hij een grapje? Hopelijk was 't de laatste. Het kon natuurlijk ook dat hij het echt niet wist. Dat kon heus, Jeremiah.
Devin ging op zijn rug liggen en vouwde zijn armen onder zijn hoofd. 'Kan me niet echt herinneren dat wij stomme gesprekken hebben of bedoel je als we met de begeleiding gesprekken hebben?'
“Precies. Met wie moeten wij anders al die domme vragen beantwoorden? Ik ga dat niet bij iemand anders in de groep doen hoor.” Ik ging in kleermakerszit zitten.
'Liegen,' mompelde Devin toen. 'Je denkt toch niet dat ik alles ga vertellen? Van Nyanmaru en de foto's blijven ze af.. Is van mij..' Hij kwam nu overeind en trok zijn knieën op om zijn handen eromheen te doen.
“Denk je niet dat ze daarin getraind zijn of iets dat zij dit wel doorzien? Maar oké, ik snap 't wel. Het gaat ze ook niets aan. Dat ouders hier echt hun geld voor kunnen neerleggen.” Niet-begrijpend, maar ook vol walging, schudde ik mijn hoofd.
'Ik haat het hier nu al.' Hoorde ik van Devins kant afkomen.
“Niet down worden hé. De blije Devin is veel schattiger en staat veel beter bij je,” zei ik eerlijk met een lieve glimlach. Het waterflesje pakte ik van de grond af, maar zag dat er een klein scheurtje in zat. Waarschijnlijk van dat ik het hard tegen de muur aangooide. Ach, ik had er genoeg bij me.
Ik had genoeg van het sporten en dat bewees maar genoeg met de zweetdruppels die over mijn lichaam zaten en het shirt dat tegen mijn lichaam plakte. Opnieuw een douche pakken dan? Ik knikte, meer tegen mezelf dan tegen Devin, en pakte weer schone kleding uit mijn tas.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.