Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[nvm ik ga ff lezen]

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 14:46 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Mijn topics. (:

everything, in time

Ellie O'Pry
Maia heeft mijn haar ingevlochten en in een dot op mijn hoofd gedraaid. Ze is nog bezig met haar eigen haar als ik al de trap af ben en de fietsen uit de garage heb gehaald. 'MAAAIAAAA!' schreeuw ik naar boven. 'Doe eens voort wil je!' Ik schreeuw nooit tegen haar, maar ik wil opgewarmd zijn vandaag. Het liefst nog voor Milenka toekomt. Mijn jas rust al op mijn tere schouders als mama binnenkomt om me succes te wensen en een kusje te geven. Ik geef haar een knuffel en ga dan in de zetel zitten wachten op Maia.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Dit is niet eerlijk. Het lukt me direct om Ellie's haar goed te krijgen, maar mijn eigen haar wil niet meewerken. Voor de zoveelste keer trek ik geïrriteerd het elastiekje eruit, grijp mijn haren bij elkaar en doe een nieuwe poging.
'Maia!' schreeuwt Ellie vana beneden. 'Doe eens voort wil je?' Ja, ik wil wel, maar het lukt niet!
'Bijna klaar!' laat ik haar weten. Wanneer ook deze poging mislukt, doe ik mijn haar op een staart. Dan maar geen knot. Misschien lukt het me in de danszaal zelf nog en anders laat ik het wel in een staart zitten. Het is maar een training. Nou ja, niet het is 'maar' een training, het is echter wel minder erg als ik nu geen knot in krijg. Milenka gaat daar vast niet moeilijk over doen, hoop ik.
Ik snel naar beneden, plaats een vluchtig kusje op de wangen van beide ouders en loop naar buiten.
'Bedankt dat je mijn fiets ook hebt gepakt.,' glimlach ik. Ik stap op en kijk naar de tijd op mijn mobiel. 'Shit, we moeten snel fietsen, Ellie!'

everything, in time

Ellie O'Pry
'Bijna klaar!' laat ze me weten. Ze komt de trap afgestormd. Aan de geïrriteerde blik op haar gezicht als de de laatste trede van de trap afhupst, zie ik dat ze met haar haar geworsteld heeft. Ze is uiteindelijk sneller dan ikzelf buiten en bedankt me. 'Bedankt dat je mijn fiets ook hebt gepakt.' Ze glimlacht. Voorzichtig pruts ik enkele speldjes uit mijn eigen kapsel en dwing haar op haar knieen. Met een vloeiende beweging draai ik haar staartje om haar elastiek en stop de eindjes ertussen. 'Hopelijk blijft het even vans, mompel ik, waarna ik op mijn fiets spring. Mijn voeten bewegen sneller dan dei van Maia en ik ben al snel een stukje voor. Ik pers er een sprintj uit, in de wetenschap dat ze me zometeen toch wel zal inhalen.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

Kreunend draai ik mezelf op mijn zij, terwijl ik mezelf mentaal voorbereid op het licht dat mijn ogen hoogstwaarschijnlijk gaat verblinden wanneer ik ze open. Het bonsende gevoel in mijn achterhoofd duidt op het gebruik van XTC in combinatie met alcohol de afgelopen avond, wat op dit moment resulteert in een gigantische kater. Zuchtend open ik uiteindelijk toch mijn ogen en haal mijn handen even door mijn haar, het feit dat de dansgroep vandaag weer voor het eerst sinds twee weken bij elkaar komt is de grootste reden om mezelf toch uit mijn bed te slepen en me enigszins toonbaar te maken.
Nadat ik mezelf een weg heb gebaand door de inminse troep die mijn studentenkamer moet voorstellen, prop ik twee schone shirts, een vest, een handdoek en een flesje spa blauw - gevuld met wodka in plaats van water - in mijn sporttas. Na het poetsen van mijn tanden, het aantrekken van een joggingbroek en een vest stamp ik met veel lawaai de trap af, waar waarschijnljik het complete studentenhuis door wordt gewekt. Ondertussen heb ik de oortjes van mijn iPhone in mijn oren geduwt en de sleutels van mijn 'fiets' in de zak van mijn joggingbroek gevonden. Grijnzend loop ik vervolgens de parkeergarage in en laat mijn ogen even over mijn 'fiets' glijden - wat enkel en alleen een sarcastische bijnaam was, mijn motor was namelijk het grootste bezit wat ik op dit moment had en daar mocht niemand met zijn vuile handen aankomen.
Enkele minuten later parkeer ik mijn pracht en praaltje recht voor de dansschool, hoogstwaarschijnlijk op een invalide plek maar tijd om dat te controleren had ik niet, voordat de les zou beginnen moest ik nog wat aan mezelf doen en daar kon ik geen pottenkijkers bij gebruiken. Met het volume op maximaal en mijn vest opgeritst zodat mijn blote borst zichtbaar is zet ik mijn helm naast mijn voeten en leun vervolgens tegen het muurtje van de school, waar ik zonder enige schaamte de inhoud van het halve flesje spa blauw naar binnen werk. Wie had er ooit gezegd dat je onder invloed van wodka minder goed kon dansen, bij mij was het altijd al het tegenovergestelde geweest, dacht ik grinnikend bij mezelf.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 15:16 ]

•

[Ik moet zo weg, ik hoop dat ik stiekem soms ff wat kan posten ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia
'Nee, laat nou maar, dat halen we niet meer!' zucht ik geïrriteerd als ze me op mijn knieën dwingt. Eigenwijs ding, we moeten gaan! Ze heeft het echter een stuk sneller voor elkaar gekregen dan ik dacht. Een beetje verbaasd tast ik met mijn handen over de knot. Oh, dat zit nog best goed. Ik verontschuldig me met een glimlach, maar ze is al weggefietst.
Dat is niet erg, binnen de kortste keren heb ik haar ingehaald. Ik pak haar voorzichtig bij haar arm, ik wil immers niet dat ze van haar fiets valt, en dwing haar zo rustiger te fietsen.
'Niet zo snel, dan kom je helemaal bezweet aan.' Kort trek ik mijn neus op. Bah, stel je voor dat we daar allemaal zouden stinken. Ik denk dat Ellie gewoon enthousiast is. Zij niet alleen, na twee zeer lange weken kunnen we eindelijk weer dansen.
Wanneer we de laatste hoek om fietsen, zie ik al een welbekende foto staan. Als vanzelf klemmen mijn kaken zich op elkaar. Daniel. Ik mag hem niet. Het is dat hij zo enorm goed kan dansen, anders zou ik eerlijk gezegd niet begrijpen waarom hij hier is.
Ik parkeer mijn fiets en wacht op Ellie. 'Ga maar vast.' Mijn hand plaats ik zacht op haar onderrug en duw haar in de richting van de deur. Zelf loop ik eerst naar Daniel.
'Je motor staat op een invalide plek,' waarschuw ik hem. 'Ten eerste vind ik dat nogal asociaal en ten tweede neem ik aan dat je geen bekeuring wilt, die je wel zult krijgen als jij je motor daar laat staan.' God man, rits je vest toch eens gewoon dicht. Niet iedereen hoeft jouw lichaam te zien. Ook al is het goed gespierd, dat geef ik toe, maar wat wil je als je zo lang danst.

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

Wanneer Maia en Ellie de bocht van de school om komen gefietst draai ik met een gecontroleerde beweging het dopje op mijn flesje en laat het nonchalant terugvallen in mijn tas, die naast mijn helm aan mijn voeten ligt. Wodka is dan wel geurloos, Maia is een persoon die alles ziet gebeuren en ik neem het risico niet om een uitbrander van haar te krijgen. Daarnaast - al vind ik dit nog steeds moeilijk om toe te geven - wil ik de leden van mijn dansgroep liever uit de buurt houden van mijn andere leven, in het bijzonder Ellie - de kleine spring in het veld. De gedachten aan wat er zou kunnen gebeuren als zij ook deze kant op zouden gaan met hun leven laten de rillingen over mijn rug lopen, maar worden abrupt afgebroken door de woedende stem van Maia.
'Je motor staat op een invalide plek. Ten eerste vind ik dat nogal asociaal en ten tweede neem ik aan dat je geen bekeuring wilt, die je wel zult krijgen als jij je motot daar laat staan.'
De lichte, scheve glimlach die rond mijn mondhoeken verschijnt kan ik haast niet bedwingen - het is een overlevingsmechanisme wat ik heb meegenomen uit het andere gedeelte van mijn leven, om overal een grapje van te maken en overal sarcastisch mee om te gaan. Wanneer ik Maia's gezicht echter zie verdwijt de glimlach zo snel als dat hij gekomen is en mompel ik een zacht, onverstaanbaar weerwoord - wat uiteindelijk niet te vinden is.
'Het spijt me, ik zet hem wel aan de kant,' mompel ik dan zachtjes, wetend dat ik nooit tegen een van de meiden van de dansgroep zou kunnen schreeuwen. Na een soepele beweging rits ik mijn vest dicht en neem me voor de volgende keren een t-shirt aan te trekken voordat ik naar de training kom. Terwijl ik mijn spullen onbewaakt achter laat en met grote, vastberaden stappen naar mijn motor loop. Zonder enige moeite of inspanning duw ik hem naar een ander parkeervlak, wat het resultaat is van jarenlang oefenen en spierkracht, aangezien dat ding toch behoorlijk zwaar kan zijn.
'Tevreden, mevrouw de prinses?' zeg ik dan grijnzend, wanneer ik weer terug bij mijn spullen kom en mijn sporttas over mijn schouder slinger.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 15:31 ]

•

Ellie O'Pry
Ze pakt me voorzichtig bij mijn arm, en dwingt me zo rustiger te fietsen.'Niet zo snel, dan kom je helemaal bezweet aan.' Wanneer we de laatste hoek om fietsen, zie ik Maia's ogen over Daniel's gelaat gaan. 'Ga maar vast.' Haar hand plaatst ze zacht op mijn onderrug en duwt me zo richting de deur. Daniel is dronken, of dronken geweest. Ik haat hem. In onze choregrafie is hij Maia's danspartner. Ik heb medelijden met haar. Enkele trainingen geleden deden we de lift. Hij heeft me laten vallen, de schoft. Mijn teen verstuikt, waardoor ik twee trainingen thuis zat. Ik haat hem met al de haat die in me zit. Ondertussen ben ik al de kleedkamer binnengestapt, die op mezelf na helemaal leeg is. Buiten hoor ik Maia schreeuwen. Haar volste recht al je het mij vraagt. Ik bind mijn tutu stevig om mijn middel en doe mijn slofjes aan. De pointes mag ik nog niet dragen, omdat mijn voeten de last niet zouden aankunnen. En zelfs zonder pointes kan ik mijn pirouette perfect. Maia leerde me hoe ik mijn armen lichtjes moet laten meevloeien met mijn gestrekte benen. Ik bind mijn schoenen nog eens vast, een soort van automatisme om het dubbel te doen en stap dan de zaal in. Nadat ik de berg cd's heb doorzocht leg ik het zwanenmeer op en dans de choregrafie voor de helft. Het is een speciale combinatie van pasjes die onze spieren opwarmt. De anderen hebben misschien de voorkeur voor de oefeningen, ik kies voor dit. Na een tweede en een derde keer, ga ik aan de barre staan.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 15:39 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Ik kan haast niet beschrijven hoe irritant ik die grijns van hem vind. Ellie haat hem, dat vind ik persoonlijk net wat te ver gaan. Haten is een groot woord. Bovendien is hij mijn danspartner, het zou het er dus niet makkelijker en leuker op maken als ik hem zou haten.
Zijn grijns verdwijnt echter wanneer hij mijn serieuze gezicht ziet. En terecht. Het verbaast me wel dat hij zich verontschuldigt en zelfs zijn motor wegzet. Mijn handen, die in mijn zij stonden, zakken dan ook weer naast mijn lichaam.
Met gemak duwt Daniel zijn motor in een ander vak, waardoor de invalide plek weer vrij is, zoals het het hoort. Het geeft mij een mooie kans om even in zijn tas te kijken. Het meest opvallende is het flesje spa blauw. Yeah sure, Daniel en water. Lichtelijk teleurgesteld schud ik mijn hoofd. Hij zou nog zo veel meer kunnen als hij iets gezonder zou leven.
'Tevreden, mevrouw de prinses?' Nu kan ik het niet laten even te grinniken en geef een zachte klap op zijn arm. 'Doe normaal. Als jij je motor nou gewoon meteen netjes parkeert, hoef ik ook geen bevelen uit te delen.' Ik loop naar de deur in de veronderstelling dat hij me toch wel volgt. Hoewel ik wel zelf als eerste naar binnen loop, houd ik de deur wel voor Daniel open.
'Ik mag hopen dat jij in die twee weken geoefend hebt, ik wil niet voor lul staan.' Het idee alleen al maakt me zenuwachtig, dat we daar samen zullen staan als twee grote faalhazen omdat meneer niet heeft geoefend. Aan mij kan het haast niet liggen, ik heb zo'n beetje iedere dag gedanst.
In tegenstelling tot Ellie mag ik wel op spitzen dansen. Ik trek dan ook andere schoenen aan dan haar, maar bind wel, net zoals zij doet, een tutu rond mijn middel. Daarna voel ik voor de zekerheid of mijn knot nog wel goed zit.

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

'Doe normaal. Als jij je motor nou gewoon netjes parkeert, hoef ik ook geen bevelen uit te delen.' Het lichte gegrinnik en de zachte klap op mijn arm doen me meer goed dan ik van te voren had verwacht, ik zou zelfs durven toegeven dat ik het de afgelopen twee weken had gemist - het samen zijn met de dansgroep en de sfeer die er altijd rondom leek te hangen. Zonder te aarzelen loop ik Maia achterna, die rustig naar de deur loopt en hem vervolgens voor me openhoudt en verbaas me even over het feit dat haar bui ineens is omgeslagen.
'Ik mag hopen dat jij in die twee weken geoefend hebt, ik wil niet voor lul staan,' hoor ik Maia zeggen voordat ze haar weg voortzet naar de meisjes kleedkamer en door de deur verdwijnt om haar outfit aan te trekken. Grinnikend schud ik mijn hoofd, Maia het strebertje, dat zal nooit anders worden. Gelukkig voor mezelf had ik de afgelopen Kerstvakantie iederen dag minimaal twee uur aan dansen besteed, naast het dansen in de clubs die ik heb bezocht. Wanneer ik dat niet had gedaan en Maia was erachter gekomen was ik nog lang niet jarig en zou ik waarschijnlijk niet heel uit de danszaal gekomen zijn.
Wanneer ik de jongens kleedkamer betreed merk ik op dat ik de eerste ben, iets wat niet iedere training voorkomt en wat me een lichtelijk trots gevoel geeft. Binnen enkele seconden heb ik mijn vest omgewisseld voor een strak, zwart t-shirt en verzet ik mijn tocht naar de danszaal. Milenka en ik hadden de afspraak gemaakt dat ik bij trainingen een joggingbroek met een strak t-shirt mocht dragen, in plaats van de gebruikelijke mannenkledij bij ballet. Ik moest toegeven dat ik me niet thuis voelde in een strakke maillot waarin alles zo'n beetje zichtbaar was wat ik maar in huis had en bedankte haar ook nog steeds op mijn knieën dat ik die vernedering niet iedere training moest doorstaan.
Eenmaal binnen in de danszaal zie ik Ellie aan de barre staan, waardoor de glimlach op mijn gezicht even plaats maakt voor een gekwetste gezichtsuitdrukking. Die kleine had echte en hekel aan me - ze haatte me, beter gezegd - zeker nadat ik haar een aantal trainingen geleden had laten vallen ten midden van een lift omdat mijn armen zo slap als pap waren als bijwerking van een of ander pilletje dat ik de avond van te voren had genomen. Vanaf die dag had ik met mezelf afgesproken het alleen nog maar bij XTC en drank te houden, niet iets wat mijn prestaties zou kunnen beïnvloeden.
'He kleine,' mompel ik zachtjes, terwijl ik mijn handdoek en flesje spa blauw op de bank bij de grote spiegels neerzet en vervolgens soepele streetdance bewegingen begin te maken op de muziek die zich in m'n hoofd afspeelt.

•

Ellie O'Pry
Daniel begroet me. 'Dag marginale drank- en drugsverslaafde,' mompel ik op dezelfde toon als hij deed. Als hij ook maar een vinger naar me uitsteekt, kijgt hij stomp van Maia. Met dat in mijn achterhoofd grijns ik vals. Ik doe een plié en en pirouette. In de helft stop ik brusk, omdat Daniel op dit moment danst als een kip zonder kop, op een of andere onhoorbaar deuntje. Ik maak mijn slof los en mik op zijn hoofd. 'Die wodka in je flesje 'water' doet je geen goed, gast.' Mijn slof raakt hem vol in zijn gezicht. Ik lach triomphantelijk en ga verder, op een blote voet, met mijn opwarming. Eigenlijk zou ik nog eens mijn lift willen uitproberen, maar Maia is nog in de kleedkamer en Daniel vertrouw ik voor geen meter. De muziek dreunt door de boxen als ik tot 8 tel, begonnen van 5. Vijf, zes, zeven, acht. En grandjeté, draaien, plié. Strek, plooi, schaatsbeweging en opspringen. Waar de muziek omhoog gaat en wij eigenlijk moeten liften, sta ik stil, om dan weer verder te gaan met het dansje. Ik sluit mijn ogen en laat me leiden door de muziek. Mijn voeten en handen bewegen sneller en sneller, op de maat van de muziek. Op het moment dat ik mijn ogen open bots ik frontaal tegen Daniel op. 'Mijn fout,' zeg ik en wrijf over mijn pijnlijke knie.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Milenka Popova
Ik kom zelf redelijk laat binnen. Zelf had ik namelijk training voor het Nationale ballet hiervoor gehad en het was uitgelopen. Mijn haar zat nog in een strakke knot en ik droeg alles nog, behalve mijn spitzen. Het was namelijk naar een kwartiertje met de bus tussen die danszaal en deze Ik zette mijn tas in de hoek van de danszaal, waar een deel van de groep al bezig was met opwarmen. "Sorry, dat ik zo laat ben." zei ik duidelijk door de zaal heen, maar ik riep niet, dat deed ik nooit. Ze hoorden gewoon te luisteren, ook zonder dat ik mijn stem verhief. Ik verwisselde op de grond mijn schoenen voor spitzen en deed een paar snelle passen: Dubbele pirouette, grandjeté, plié. Mijn spieren waren nog warm, maar ik moest het even checken. "Als jullie allemaal even goed opwarmen kunnen we beginnen met de training." Ik keek vooral Daniel aan. Die had duidelijk een kater. Hij moest echt eens stoppen met dat drinken en de drugs. Anders lag zijn toekomst niet hier, in ieder geval niet in deze groep. Al vond ik het wel fijn dat hij er was ondanks de kater, die hij in de eerste plaats niet zou moeten hebben. Ik ging bij de barre staan en stretchte mijn spieren nog wat terwijl ik op de punten van mijn spitzen bleef staan. Dit voelde gewoon natuurlijk voor mij. Ik was van binnen vol blijdschap, maar dat beinvloedde mijn lesgeven niet. Zij danste dit jaar hetzelfde stuk als het nationaal ballet en ik eiste van hen zo dicht mogelijk bij dat niveau te komen als mogelijk.

Bowties were never Cooler

Daniel Cameron Vartanian ||

'Dag marginale drank- en drugverslaafde,' hoor ik Ellie op precies dezelfde toon terug mompelen. Verbaasd en verward tegelijkertijd laat ik mijn laatste dansbeweging versloffen en stap ik een aantal passen achteruit. Nooit had ik in mijn gedachten gehad dat Ellie af wist van mijn andere leven, waarin ik het grootste rotjoch was wat er maar bestond - kleine, onschuldige Ellie, die ik in aanraking had laten komen met dit soort verschrikkelijke activiteiten en gebeurtenissen. Mijn handen ballen zich samen tot vuisten als ik mezelf bedenk wat ik voor stomkop ik ben geweest om me in te laten met de 'vrienden' die ik op dit moment had rondlopen, maar mijn gedachten worden abrupt afgebroken door de slof die ik vol tegen mijn gezicht gegooid krijg en het triomphantelijke lachje van Ellie dat erachteraan volgt.
Bruusk draai ik mezelf om en loop vervolgens naar de bank waar ik mijn handdoek en flesje wodka heb neergezet. Eenmaal daar aangekomen aarzel ik geen moment, gris het flesje van de bank en laat het met een wijde, sierlijke boog in de vuilnisemmer naast de deur van de meidenkleedkamer belanden. In mijn gedachten vervloek ik mezelf dat ik mijn andere leven zo dicht bij mijn dansleven heb laten komen, maar opnieuw worden mijn gedachten afgebroken, dit maal door Ellie die frontaal tegen me opbotst en verward haar ogen open. 'Mijn fout,' zegt ze zachtjes, terwijl ze over haar knie begint te wrijven.
Ik klem mijn kaken hard op elkaar, waardoor mijn gezicht de oude, barse trekken vertoont die ik de laatste jaren heb verkregen, maar verzacht uiteindelijk door de muziek die Ellie heeft opgezet en concentreer me op het ritme en het tempo dat erin voorkomt. Zonder verder te aarzelen maak ik een simpele, soepele pirouette, precies op de maat van de muziek. Vervolgens vouw ik mijn handen rond Ellie's dunne heupen en til haar zonder enige moeite boven mijn hoofd in een statige lift, waarbij ik mijn hoofd in mijn nek leg om haar aan te kijken. 'Niks is jou fout,' mompel ik dan, 'ik heb het mezelf allemaal aangedaan.' Even trekt er een spijtige, gebroken uitdrukking door mijn ogen, die ik op slag laat verdwijnen door er een beschermende waas overheen te leggen en Ellie weer op haar voeten laat zakken, mijn handen nog steeds op haar dunne heupen. 'Stil staan hoort niet bij de routine,' mompel ik dan waarna mijn blik even naar Milenka glijdt, die zojuist binnen kwam gelopen.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 18:13 ]

•