Ik ben ongesteld, dus het kan gewoon zijn dat ik daarvan chagrijnig ben, but fuck it, het moet er even uit.
Warning: zeiktopic
Ik vind mezelf dik.
Mensen om me heen zitten allemaal van: 'Oh nee, dat is helemaal niet zo!' en zo, maar ik vind het zelf.
De gym is elke week een uur vol schaamte, gewoon voor mijn lichaam. Nu hebben we een wit shirt voor de gym en daardoor lijkt het er nog erger uit te zien.
Nu zit ik dus hier met en Cup-A-Soup terwijl mijn vader en moeder voor de TV zitten met chocola van mijn verjaardag.
Ik wil ook wel wat pakken, maar mijn vader zegt dan 'Oh, ik dacht dat je aan het lijnen was,' en dan kan ik niet zomaar toch een stuk pakken want ik vind van mezelf dat ik sowieso geen doorzetten ben en volgens mij weten mijn ouders dat ook wel.
En ik ben ook bang voor mezelf, dat ik dit te erg doorzet en ik dadelijk anorexia ga krijgen omdat ik heel vaak ook bij mezelf denk: " zou ik misschien gelukkiger zijn geweest als ik iemand anders was?" en ik ben verder ook niet echt bang voor dood (van een afstand waarschijnlijk, ik denk dat als puntje bij paaltje komt ik 'm ook uit zou flippen dat ik niet dood wil) en zo en zit heel vaak in mezelf te schelden dat ik dik ben.
You're awesome if you read all my rantings.
OT:
Ga trouwens alsjeblieft niet van "Ugh, first world problems" of "komt weer zo'n 12-jarige zeuren om aandacht". Because if you do that, fuck you. Let's erase that last sentence.
[ bericht aangepast op 17 dec 2012 - 20:00 ]
