The Hidden Magic in me || RPG [Topic 1] - Speeltopics

Ik loop achter alle kinderen aan en voelde me bang. Waarom moest ik naar deze school? Zo vervelend was ik toch ook niet? Ik moest gaan zitten en luisteren maar kreeg niks mee. Ik keek verbaasd om me heen en zag allemaal foto's van mensen die net deden alsof ze toverkrachten hadden. Ik glimlach even als ik me bedenk hoe ze die gefotoshopt hebben. Ik voel dat er aan mijn arm getrokken wordt en kijk naar het meisje naast mij. 'Zo groot en machtig wil ik ook worden, en jij?' vraagt ze met grote ogen. Was die foto echt?

Dit verhaal gaat over een groep jongeren die naar een kostschool gestuurd worden. Slechts een paar weten waarom en wat ze moeten doen. De rest hoort daar zelf achter te komen. De school is bedoeld om je krachten of gave's goed verder te ontwikkelen. Bijna geen enkel kind dat daar komt weet dat hij/zij de kracht of gave heeft en moet daarom ook veel leren. Als iedereen eenmaal weet hoe ze de kracht een beetje beheersen komen ze erachter dat de school ook een duistere kant heeft. Ze voelen zich ook anders, ze zijn minder hun zelf. Ze houden allemaal helemaal niet meer van dezelfde dingen als eerst, ze voelen zich alleen nog maar aangetrokken door de kracht of de gave.

Regels:

meer dan 4 regels per post
16+ mag
Geen perfecte personages
Maximaal 2 personages per persoon
Alleen ik of MinimuisBeta mogen een nieuw topic openen
OOC is het praattopic graag


Rollen:
Kinderen die naar deze school worden gestuurd (tussen de 15 en 20)
Daaronder:

Jongens:
David Thomas Harrin || 0o7
Sky William Heath Joseph St. James || Squib
Nickolas Rodrigues || Nyan
Jonathan "Jonas" Nathaniël Mason||0o7
Micheal Anderson ||Nyan

Meisjes:
Emma Simmons || MinimuisBeta
Phoebe Oakley || SupahBaby
Hunter Mia Howe || Squib
Lilith “Lil” Victoria McDevitt || Rider
Snow Evans || Huaso

Begin:
Iedereen staat op het perron of zit in de trein naar de school. De trein ziet er raar uit, en de kinderen die nog nooit van de gaven hebben gehoord vinden alles vreemd.

Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 16:40 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Snow Evans
Ik stapte uit de wagen, die ondertussen het kenmerk van het weeshuis was geworden. Iedereen in de stad herkende de wagen en wist wat hij inhield. Er zat bijna altijd wel een arme stakker in, die niemand meer had. Ik werd niet graag als een arme stakker gezien. Ik was gewoon ik. Geen wees, geen arm ding.
Ik klemde Blue met 1 arm dicht tegen me aan, terwijl ik de koffer van Caroline over nam.
"Veel plezier op je nieuwe school."
Ik keek haar recht aan en meteen sloeg ze haar ogen neer. Mensen waren bang van mijn blik. Ik wist niet of ik dat nu fijn vond of niet. In ieder geval lieten ze mij wel met rust. Maar anderzijds had ik dan ook niemand.
"Bedankt." zei ik dus maar, met een rustige stem. Ik glimlachte vriendelijk naar haar, maar dat zag ze natuurlijk niet. Nee, want ze keek me niet eens aan. Niemand kon verder kijken dan mijn blik. Het leek of ze de glimlach eronder gewoon niet zagen.
"Nou, dan ga ik maar, voor Lucas weer iets kapot maakt of zo." ze grinnikte zenuwachtig om haar eigen grapje en stapte terug in. Ik bleef haar nakijken, terwijl de wagen weg reed.
Nou, tot zover het weeshuis. Nu zou ik eindelijk wat anders gaan zien. Geen glooiende heuvels achter een traliehek, geen stallen met een piste ernaast, geen golfbaan, olympisch zwembad of schietbaan. Nou, eigenlijk wist ik niet wat er op die nieuwe school te vinden was. Het was allemaal zo vaag en raar, maar in ieder geval zou er vast veel minder luxe zijn.
Ondanks de luxe waren we er toch op onszelf aangewezen geweest. De verzorgsters vertikten het om zich te mengen tussen onderlinge ruzie's of pesterijen. Moesten ze dat wel gedaan hebben, zou ik misschien sommige dingen niet meegemaakt hebben. Ik zou misschien niet iedereen proberen afschrikken met mijn enge blik en ik zou vrienden gehad hebben.
"Hier gaan we dan, Blue... Gelukkig heb ik jou nog." mompelde ik zacht en liep toen richting de trein. Ik lette niet op de kletsende mensen om me heen en liep de eerste, lege coupé binnen die ik tegenkwam.
Blue sprong meteen uit mijn armen op de bank. Daar bleef hij hyper heen en weer rennen.
"Rustig maar." zei ik zacht.
Je houdt me al heel de dag rustig en je weet dat ik dat haat.
Ik glimlachte. Daar had hij gelijk in. Ik zette mijn koffer aan de kant en ging op dezelfde bank zitten als waar Blue heen en weer liep. Hij liet zich er niet door tegenhouden en liep gewoon over mijn schoot verder. Ik grinnikte zachtjes.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 17:19 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Lilith “Lil” Victoria McDevitt

Nog steeds een beetje verward liep ik het station in. Wat ik hier precies deed, snapte ik nog steeds niet. Het was niet dat ik mij misdragen had en daarom naar een kostschool moest. Ook geld speelde geen rol in het leven van een McDevitt. Waarom was ik hier dan in godsnaam? Mijn vader had er zoals gewoonlijk niet over willen praten, hij wilde nooit ergens over praten. De bediendes wisten het ook niet of mochten niks zeggen, dus nu stond ik hier vol onwetendheid in een vies station, aangezien iedereen met de trein móést.
'Kom je mee, miss McDevitt?' vroeg Eleanor, de assistent van mijn vader. Hij had mij niet eens zelf weggebracht en afscheidnemen was eigenlijk ook niet aan de orde geweest. Alleen dat ik mij als een echte McDevitt moest gedragen en de naam geen schande moest brengen. Wat dat ook mocht betekenen.
Ik knikte kort en liep verder, met mijn koffer voor mij uit. Nou ja, één van de drie. De andere twee sleepte Eleanor mee. Verder had ik nog eenrugzak mee waar Azizu in zat. Zijn kopje stak net boven de rand uit en af en toe hoorde ik een klein geluidje uit zijn bek komen. Volgens mij vond hij het ook maar vreemd.
'Ik zal uw koffers in een lege coupé zetten, miss.' Weer knikte ik naar Eleanor, die de koffers de trein indroeg. Een beetje verveeld keek ik om mij heen. Wie waren al die mensen?

Happy Birthday my Potter!

Jonathan Mason
'Eehh, ik heb echt geen idee, wat is je gave?' Zeg ik, en ik frons. Waarschijnlijk wist deze jongen nog niet eens van zijn gave. Lekker. 'Nee, maar serieus, wat is je gave?' Vraag ik, en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan 'Hoezo kan ik tegen jou niet liegen?' Vraag ik half verbaasd, half geïrriteerd. 'O, dat is je gave,' Zeg ik, en ik wou iets anders zeggen. Grrr, dat deze jongen, precies deze jongen, een vriend van mij word. Nou ja, ik heb hem nu toch alles al verklapt. Ach dat heb ik wel vaker. Voor de lol kijk ik dieper in zijn toekomst. Niet slecht. Eigenlijk gewoon goed. Ik zou dit hem toewensen, en dat komt maar gedeeltelijk doordat dit een vriend word.

Spoiler alert: you will save yourself

Sky William Heath Joseph St. James
Ik grijnsde door Jonathans gefrustreerde reactie. 'Goed geraden,' zei ik. 'Maak je maar geen zorgen, ik ben er al lang achter.'
Ik mocht deze jongen maar het was nu zijn beurt om mij iets te vertellen over zijn gave en hij kon lekker niet tegen me liegen, dat kon soms zo leuk zijn. Bijvoorbeeld bij een meisje dat hard to get probeerd te spelen of wanneer je een geheim wil ontdekken maar daar was ik mee gestopt, geheimen waren lang niet ltijd even leuk.'Wat is jouw gave precies?'

Remember to be ridiculous.

Micheal Andrson
Ik stond nog maar net recht en iemand knalde met volle vaart tegen me aan.Ze klemde haar armen om mijn nek en ik wankelde even achteruit.Toen ik mijn evenwicht had liet ze me los en verbaast en licht geschrokken keek ik haar aan.Ze nam haar skateboard op en stak dan haar hand naar me uit.
'Sorry van daarnet, ik ben Hunter Howe.' stelde ze zich dan voor."Verassende manier om hoi te zeggen." lachtte ik waarna ik haar hand schudde."Aangenaam,ik ben Micheal."stelde ik me dan voor met een glimlachje.Ik voelde iets anders tegen mijn been aanklemmen en ik keek naar beneden en zag dat Kai me vast had en het meisje eens bekeek.Vast om te zeggen dat ik van hem ben.
Ik grinnikte zachtjes."En dit is Kai."stelde ik hem dan voor.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Phoebe Oakley
Na een tijdje in de wagen gezeten te hebben, kwamen we eindelijk aan bij het station waar de trein vertrok. Snel haalde ik mijn koffers uit de achterbak van de wagen en nam vluchtig afscheid van mijn ouders. Ik liep het perron over richting de trein en stapte in. Rustig zocht ik naar een coupé en vond er een die leeg was. Ik deed de coupédeur open en ging op de bank zitten. Ik vroeg me af wat voor school dit zou worden, maar ik was natuurlijk al lang blij dat ik Lycka, mijn prachtige Azteca merrie, mocht meenemen zonder enig probleem.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 17:20 ]

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Hunter Mia Howe
Ik keek met een grijns op mijn gezicht naar Kai, die jongen nam het nog best goed op dat ik zo tegen hem aan was geknald. De vorige keer was ik op het politiebureau beland omdat de vriendin van de jongen me aanviel. Het zag er schattig uit hoe die beer zich aan hem vastklemde. J.J. die altijd met mij mee reed op het skateboard sprong op mijn schouder. Ik wees glimlachend naar de kleine katachtige. 'Dit hier is J.J., J.J. dit zijn Kai en Michael.'
Ik wierp een blik op mij horloge. 'Volgens mij moeten we de trein in,' zei ik tegen Michael. 'Ten minste als we hem niet willen missen.'

Remember to be ridiculous.

Lilith “Lil” Victoria McDevitt

Al gauw was Eleanor weer terug met de koffers en keek mij schuldbewust aan. Ik snapte echt niet waarom, want ze deed gewoon altijd haar best. Mijn vader had haar vast vaak op haar kop gegeven of zo. 'Alle coupés waren vol, miss McDevitt,' zei ze voorzichtig. Ik stapte de trein in en pakte de koffers van haar over. Ze leek er verbaasd over, maar gaf ze wel.
'Ik zoek zelf wel een plekje. Bedankt voor het brengen en doe de groeten aan mijn vader,' zei ik met een waterige glimlach, waarna ik mijn gezicht weer in plooi trok en arrogant voor mij uitkeek en de trein doorliep. Alles zat inderdaad al vol, wat mij liet zuchten. Uiteindelijk deed ik toch maar een random coupé deur open, wat onhandig ging aangezien ik met drie koffers stond, en zag een jongen zitten.
'Uhm, alles zit al vol. Mogen ik en Azizu hier zitten?' vroeg ik met een vriendelijke glimlach.

Happy Birthday my Potter!

Jonathan Mason
'Ik kan zeg maar, je toekomst zien. Ik kan zien wat jij in de toekomst gaat worden bijvoorbeeld. Ik kan ook zien dat wij vrienden worden,' Leg ik uit, en ik grijns. 'En Revolver kan praten,' Voeg ik eraan toe, en Revolver voegt er ook nog iets aan toe. Het is een eer om een vriend van mijn vriend te ontmoeten Ik lach om zijn reactie en kijk weer naar Sky. 'Het probleem is dat ik niets over je toekomst kan zeggen omdat dat problemen op kan leveren. Als ik bijvoorbeeld zeg dat je een geweldige baan krijgt, kan je minder je best gaan doen. Dan schop ik je toekomst in de war,' Zeg ik, en ik glimlach vaag.

Spoiler alert: you will save yourself

David Thomas Harrin
'Ja hoor, ben ik niet zo eenzaam,' Zeg ik grijnzend. Heel eventjes werp ik een blik op Hunter, die niks aangeeft, ze zijn veilig. 'Ik ben David, maar je mag me ook Dave of Daaf noemen, ik vind alles goed. Hoe heet jij?' Vraag ik, en ik glimlach omdat ik het leuk vind dat ik nu al contact met iemand heb. Laat staan een meisje. Nooit mocht iemand mij omdat ik soms nogal raar doe. Ik heb er zelf ook niet echt een verklaring voor, maar zij lijkt ook niet al te normaal. Iedereen hier heeft iets vreemds. Als de trein begint te rijden, ga ik wat lekkerder zitten. Mijn blik valt op de drie koffers die ze bij zich heeft. Ze is rijk. Daarna kijk ik weer naar mijn kleine tasje. Toen mijn ouders erachter kwamen dat hier een schooluniform aan moet, was ze door het dolle heen.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 17:26 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Micheal Anderson
Een soort katachtig dier sprong op haar schouder.Ik wist niet wel ras het was ,want mijn dierenkennis was niet zo denderend.Hunter wees glimlachend naar her dier 'Dit hier is J.J., J.J. dit zijn Kai en Michael.' zei ze en ik glimlachte.Daarna wierp ze een blik op haar horloge.
'Volgens mij moeten we de trein in,Ten minste als we hem niet willen missen.' melde ze."Dat vind ik een goed idee."grijnsde ik en nam Kai op en nam dan mijn strolly die op de grond vas gevallen."Ladies first."zei ik toen we bij de trein aankwamen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Sky William Heath Joseph St. James
Ik knikte. 'Ik weet hoe het voelt, zo kan ik ook niet zomaar alles vragen want sommige dingen hoor ik gewoon nog niet te weten, of wil ik eigenlijk liever niet weten.'
Ik haalde mijn hand door mijn haar. Revolver was een heel erg schattig klein wolfje en nu ik de gang op keek zag ik dat er wel heel veel mensen waren die een dier bij zich hadden. Ik trok mijn wenkbrauwen op en zuchtte. 'Ben ik dan echt de enige die geen dier bij zich heeft?'
Ik grijnsde toen ik me bedacht wat een beestenboel het zo worden wanneer ik als enige geen dier bij me had en meteen betrok mijn gezicht weer bij de gedachte aan al het lawaai dat dat zou veroorzaken.

Remember to be ridiculous.

Snow Evans
Na een tijd bleef Blue met zijn neus in de lucht staan. Het gebeurde zo plots dat ik er een beetje van schrok.
Ik ruik... begon hij in mijn hoofd.
Ik keek hem verward aan, terwijl hij van de bank sprong en aan mijn koffer begon te snuffelen.
Euhm... Snow, heb jij vis meegenomen? En meer bepaald: rotte vis?
"Natuurlijk niet." zei ik meteen. "Waarom zou ik rotte vis meenemen?"
Ik zou toch maar eens in je koffer kijken.
Ik liet mezelf op mijn knieën op de grond naast mijn koffer zakken en deed die rustig open. De walm van rotte vis kon ik nu ook ruiken en ik hield mijn hand voor mijn mond en neus.
"Oh, nee..." mompelde ik zacht en staarde naar het dode dier dat tussen mijn kleren lag en die helemaal had doordrongen met zijn geur.
"Waarom doen ze toch steeds zoiets?" zei ik zacht, terwijl de tranen in mijn ogen stonden.

“To live will be an awfully big adventure.”

Hunter Mia Howe
'Ladies first,' zei Michael zodra we de trein bereikt hadden.
Ik stapte op en keek even rond. Wat een vreemde trein zeg. Ik vond het sowieso vreemd dat ik een brief van een kostschool had ontvangen. De meesten docenten waren blij wanneer ze aan het einde van een dag van me af waren omdat ik veel te impulsief en roekeloos was volgens hen. Ik kon me niet voorstellen dat ze me voor een lange tijd om zich heen hadden. 'Waarom ga jij eigenlijk naar de kostschool?' vroeg ik Michael.

Remember to be ridiculous.

Micheal Anderson
Toen ze opgestapt was,stapte ik ook op.Ik vroeg me af wat voor gave zei zou hebben,en of ze al wist dat ze er 1 had.
'Waarom ga jij eigenlijk naar de kostschool?' vroeg Hunter me dan.Ik dacht even na,direct zeggen of wat omplooien?
"Voor te leren i guess.En ook omdat ik zelfstandig wil zijn."zeg ik dan.Daarvoor van school niet? En ik vertel ook nog eens te waarheid. Ik voelde Kai's pootje tegen mijn kin en ik kijk hem vragend aan.Hij wil vast aandacht of een koekje.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH