RPG ~ The League of Legends ~ 1 - Speeltopics

Regels :

• Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
• 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
• OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
• Max. 2 personages per speler
• Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
• Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
• Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
• Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.

13 rollen die in te vullen zijn (indien er meer mensen mee willen doen is er altijd nog eentje aan te maken, dit geheel in overleg met mij:

- Fire
- Water
- Earth
- Air
- Dark
- Light
- Animal
- Metal
- Spirit
- Music
- Technology
- Coach/ leraar / begeleider van de 11.
- Dark Lord Zival
- Een andere rol kan natuurlijk ook / Bijvoorbeeld rebellenleider, koning, prinses, etc.



Lijstje dat je in moet vullen :

Naam :
Leeftijd:
Geslacht :
Legend (indien van toepassing) :
Innerlijk :
Uiterlijk (met foto) :
Geschiedenis :
Extra :


De rollen :

girls :


- Music ~ Mikky Aileen Briar Williams ~ xClove
- Animal ~ Candice May Hadley ~ AgentP
- Air ~ Felicia Jazmyn Thomps ~ Perrfect
- Spirit ~ Ariana Nyx Mavery ~ Kwijt
- Water ~ Brooklynne ‘Brooke’ Lupe Wakefield ~ Rider
- Light ~ Jade Maysilee Bright ~ HurtedHeart


boys :

- Fire ~ Raphael Edwards ~ Clonmel
- Coach ~ Philip Simon Commens ~ DreamerN
- Dark ~ Shadow ~ Paddo
- Metal ~ Floyd Dwayne Nightingale ~ Aotearoa
- Earth ~ Foy Ciar Grimme DreamerN
- Dark Lord ~ Suphentus Zival ~ Kwijt



Hier de rollentopic

[ bericht aangepast op 2 dec 2012 - 15:58 ]

---

Credendo Vides

{ Waarschijnlijk zat ik er niet echt met mijn hoofd erbij toen }

---

Credendo Vides

{ Haha oke Dan maak ik er wel van dat het in de gym zelf gebeurt ofzo hahaha ik verander hem hier wel ff, verwijder die post en dan kan je daarop reageren }

Paddo schreef:
Shadow

Ik verdween in de duisternis en liep naar de poort waarna ik verdwijn door de duisternis naar de andere kant,
Ik grijns even en loop rustig door,
Ik loop langs het meisje wat licht kan creëren waarna ik naar mijn motor stap,
Hoe ze weg wilt komen moet ze zelf weten,
Ik stap erop terwijl die nog verborgen is in de duisternis en start hem,
De geluiden werden verborgen gehouden binnen in de schaduwen,
Ik rijd weg en waarna ik diep in het bos ben laat ik mijzelf ten samen met de motor verschijnen,
Ik grijns even en geef vol gas waarna ik richting de schroothoop rijd,
Ik kon er altijd wel wat leuks vinden.
Ik grijns als ik de schroothoop in de verte zie en geef wat extra gas,
Als ik bij de hekken ben verstop ik mijn motor zoals altijd in de duisternis en spring over het hek heen,
Ik loop wat door de rotzooi te kijken waarna ik wat zie liggen,
Een paar stukken van een auto,
Ik grijns even, als ik wat meer vind kan ik er zelf een dankzij de duisternis in elkaar zetten,
Ik pak de stukken op waarna ik ze in de duisternis leg zodat ik ze later kan pakken als ik ze nodig had.

Eleanor
Zonder ook maar enig woord te zeggen tegen de andere blijf ik gefocust op de spiegel,
Als deze spiegel kon laten zien dat de Legendes wakker werden,
Kon die dan ook later zien waar ze nu waren?
Ik probeer de spiegel van de muur te trekken maar merk dat die stevig vast zit en geef het snel op,
Ik zucht even, dit kon de enige weg zijn om mijn ouders en het volk te bevrijden van die slechte koning...
"Neiz Sednegel Ed Jim Taal"
De worden kwamen vanzelf uit mijn mond, ik had er geen controle over,
zelfs de klanken van de worden waren vreemd,
Ik schrik even op als ik merk dat het plaatje in de spiegel veranderd naar wat lijkt op een schroothoop,
Kon ik daar de Legendes vinden?
Of was het valse hoop...
Ik blijf gefocust op de spiegel, ik moest weten waar dit was....

{ Nauw mensjes o.0 jullie mogen er wel op reageren hoor }

Paddo schreef:
{ Nauw mensjes o.0 jullie mogen er wel op reageren hoor }

[rustig aan, er zijn meer dingen dan alleen reageren.]

---

Do it scared, but do it anyway.

{ Hahaha True that o.o Sorry Wil gewoon weer dat deze RPG leven krijgt }

Paddo schreef:
{ Hahaha True that o.o Sorry Wil gewoon weer dat deze RPG leven krijgt }

[als je zo graag iets aan deze RPG wilt doen, zou ik zeggen: probeer je post te verbeteren, maak hem langer, verander het in een alinia van een verhaal in plaats van een opsomming, plaats er meer gevoelens en waarnemingen in of noem het maat op. Dan ben je wel even bezig]

---

Do it scared, but do it anyway.

Foy Ciar Grimme

Met een zucht keek ik alsnog uit het raam van mijn kamer, maar er waren geen mensen meer te zien, iedereen was waarschijnlijk zo erg geschrokken van een boom die ik uit frustratie om liet vallen dat niemand zich meer in de buurt van het kleine parkje waagde.
Een klop op mijn deur schudde me weer even wakker. "Foy ?"
Mijn moeder stond met een trillende stem echter mijn slaapkamerdeur.
"Foy?"
Ik gaf geen kik, zeker niet na hoe ze eerder gereageerd had, alsof ze me niet steunde, dit is ook allemaal nieuw voor mij.
"FOY!" De schreeuw kwam onverwachts en deed me schrikken, zo'n kracht in der stem had ik nog niet vaak meegemaakt.
"Ja moeder?" antwoorde ik zachtjes, niet wetend wat ik hier allemaal van moest denken.
"Aan...aangezien jij een legend bent, weet ik niet of het nog verstandig is als jij je hier in dit huis schuilhoudt." aan haar stem te horen wou ze alles behalve dit echt zeggen. "Het lijkt je vader en mij beter als je ergens anders heen gaat, zo kan je een groot gevaar vormen voor je zusje, ons en voor de winkel als de soldaten van de lord erachter komen."
Ergens diep in mijn wist ik dat ze gelijk had, maar toch, het deed pijn.
Velen denken dat lichamelijke pijn het ergst is, maar de rest wist wel beter, mentale pijn is het aller ergst, die blijven, wonden genezen, maar woorden blijven altijd.
"Foy, zeg alsjeblieft iets..." Hoorde ik de stem van mijn moeder zachtjes, maar ik kreeg geen woord over mijn lippen heen.
Met tranen in mijn hoofhoeken raapte ik een aantal dingen bij elkaar die ik echt nodig had, een notitieboek en wat pennen, een rugzak vol met kleren en verdere menselijke onderhoudsspul.
"Foy?" Waarschijnlijk hoorde ze me stommelen in mijn kamer.
Net toen ik mijn ene been al snel gevolgd door mijn andere been over het raamkozijn had gezwaaid deed ze de deur open.
Het laatste wat ik zag waren haar verbijsterde en angstige ogen voor ik me naar beneden liet vallen, waar ik heerlijk opgevangen werd door een hoop bladeren die zich daar gevormd hadden.
"Foy, kom terug !"
Zuchtend schudde ik mijn hoofd, zij weet ook niet wat ze wilt.

---

Credendo Vides

Dark Lord Suphentus Zival
Ik tikte met mijn vingers tegen het stenen raam en zuchte verveeld. Het begon saai te worden in het kasteel, en geen enkele uitdaging was er meer te vinden. Aangezien ik dit kasteel zelf gebouwd en had laten ontwerpen, droeg het geen geheimen meer voor mij. Een krankzinnig idee schoot me te binnen, en met een enkele rinkel van mijn belletje, liet ik de hoofdaanvoerder van mijn bewaking komen. Het was een forse man, met bruin haar. Hij was koppen groter dan mij, en sowieso iemand aan wie ik mijn leven nooit zou toevertrouwen. Niet dat er iemand was die ik echt vertrouwde. Geweest, maar niet meer. "Hoe zit het met de gevangenen?" Mompelde ik naar hem, toen hij bibberend voor me stond. Het was waar dat de meesten -bijna iedereen- bang voor me waren. Niet dat ik ermee zat, ik was liever gevreesd dan geliefd, en genoot dat ook van de angst die hij uitstootte. Ik nam een korte pauze en snoof de geur van angst diep in, tot ik hem weer aankeek. "Ze zitten stevig vast, Dark Lord. Hoogheid." Zei hij, en zijn stem trilde als een rietje. Ik draaide me weer om en keek genietend door het raam. Toen maakte ik een armgebaar naar achter, en zei snel: "Ga." De Bewaker wist niet hoe snel hij gebogen weg moest komen, en de deur sloot zich achter hem. Toen schoot me iets te binnen. Ik geloofde nauwelijks dat de Legends echt van niks wisten. Gespeelde onschuld zelve, en de Spirit deed zelfs alsof ze van niks wist. Ik snoof minachtend tot ik herinnerde dat de Bewaker klaar stond. "Doe met de Legends wat je wilt. Zorg dat ze praten." Zei ik kortaf, en een sadistische grijns liep over zijn lippen. Ik ontbood hem, en liep toen zelf omlaag. De pikzwarte paarden stonden voor me klaar, en ik gaf mijn exemplaar -Zwarter dan zwart, met rode ogen- een klopje op zijn snuit. Hij brieste vergenoegd en ik liep naar de Koetsier. "Ik wil mijn kasteel uit." Zei ik bevelend, en al snel maakte hij een rijtuig voor me klaar, om de dichtsbijzijnde stad in te gaan.

Ariana Nyx Mavery
Ik kroop in de dichtsbijzijnde hoek, en de tranen stroomden over mijn wangen. De vloer was koud, maar een andere hoek zou geen verlichting brengen. De hele ruimte was klein en van steen. Geen licht of geluid drong naar binnen, en ik had veel behoefte aan iemand, gewoon, iemand. Ik had nog nooit in mijn leven zulke dingen gevoeld, en ik sla mijn armen rond mijn benen om een denkbeeldige warmte op te roepen. Ik moest hier nu al wel een dag-of-zoiets zitten, maar het voelde als een jaar.
Hoe zou het met Max zijn? Hij zou bij Toby Missisipi blijven logeren. Misschien vroeg 'ie zich wel af waar ik bleef, of waarom ik zomaar weg was. Ook mevrouw Missisipi zou niet weten wat er met mij was gebeurt. Ze zou denken dat ik misschien weg was gegaan om te ontsnappen van dit leven, en ik Max wou loslaten. Of dat ik te lui was voor hem te zorgen. Of dat ik dacht dat hij alleen maar geld en moeite van mijn kant kostte. Ik sloeg met mijn vuist hard tegen de muur. Maar dat was niet waar! Ik zat vast in Lord Zival's kasteel, ten onrechte beschuldigd van een Legend zijn. Ik zou het daglicht misschien wel nooit meer zien. Mijn vuist bonste pijnlijk, en ik viel verslagen op de grond.

Mijn tranen waren opgedroogd, en ik bleef maar liggen. Het ontbreken van licht was afschuwelijk en de stilte werd drukkender en drukkender. Er was geen enkele manier om te ontsnappen, of zelfmoord te plegen. Al mijn rechten waren zorgvuldig van mij ontnomen. Toen hoorde ik voetstappen. Een naderend licht was te zien, en ik sprong op. Wat was dit? Werd ik vrijgelaten? Hadden ze doorgekregen dat ik geen Legend was? Gerinkel van sleutels, en de deur vloog open. Ik bleef onzeker staan, toen ik drie bewakers met een toorts zag staan. Ik glimlachte hoopvol, en eentje stapte naar voren, met een hand uitgestoken om op mijn schouder te kloppen. Ze wisten dus dat ik onschuldig was.
Toen pakten ze hardhandig mijn armen, en sleurden me mee.

---

Tijd voor koffie.

Floyd Dwayne Nightingale-metaal
Ik verbleef ergens in het midden in van de schroothoop. Mijn handen waren steeds in de weer met elk stukje metaal dat ze te pakken kregen. In het begin was het vooral dingen slopen en verbuigen. Het was best moeilijk metaal te laten doen wat je wilde. Ik moest me concentreren om er iets van te maken. Meestal brak ik de stuken of verboog ik ze te snel en te ver. Langzaam begon ik meer gevoel te krijgen bij het metaal, ik merkte hoe het metaal in elkaar zat en hoe het, het beste te verbuigen was. Ik kreeg het gevoel dat ik het metaal kon besturen. Het gevoel maakte me rustig en ik kon het metaal laten bewegen. Ik bewoog mijn hand over een deel van de schroothoop en kleine stukjes metaal en geldmunten kwamen tussen de brokstukken door in zijn hand. Ik probeerde wat groters, een groter brokstuk kwam vanaf de andere hoek van de schroothoop naar me toe. Makkelijk ving ik het stuk op, het was een mooi recht stuk. Rustig wreef ik over een stuk metaal, hoe langer ik door ging hoe harder het ging gloeien. Geïnteresseerd ging ik verder, het stuk metaal veranderde langzaam in een mooi scherp zwaard met handvat en al, een tweede stukje metaal kwam erbij en dat zorgde voor de finishing touch voor het zwaard. Een geluid trok mijn aandacht. Er kwam iemand de schroothoop op gelopen en begon erin te rommelen, het was zijn plek! Ik stond op, mijn voetstappen klonken niet over het metaal, mijn voetstappen werden gedempt door de verbinding met het metaal. Het zwaard hing tegen zijn rug aan, het zat met een soort magnetische verbinding vast en was niet zichtbaar voor degene die op de schroothoop was.
‘En, kun je het vinden?’ riep ik in zijn richting.

---

Do it scared, but do it anyway.

Shadow

Ik kijk even op als ik een stem hoor,
"En, kun je het vinden?"
Ik grijns even, de duisternis omringde ons dus als die iets wilde proberen was die de lul,
Ik kijk de jongen even aan en knik alleen,
'Altijd, zo moeilijk is het niet om te zoeken tussen deze schroot'
Ik observeer hem even, maar merkte iets raars op,
Een gevoel dat mij liet weten dat er meer achter hem verschuilde dan hij liet zien,
Maar ik schudde het van mij af en bekeek de jongen even,
Ik glimlach even, mijn blauwe oog was het oog wat zichtbaar was, dus tot nu toe was er geen gevaar voor ieder van ons.
'Maar wat doe jij dan hier? Ook opzoek naar spullen?'
Ik stuurde de vraag van de jongen terug,
Ik wilde zijn antwoord wel is weten, waarom iemand van zijn leeftijd rond dit tijdstip op de schroot is.
Ik voelde langzaam de duisternis ook meer ons omringen,
Het was een bescherming die ik jaren geleden aan had genomen voor als er iets mis zou gaan,
Maar voor nu hield ik het nog deels in de achtergrond.

Floyd
De jongen keek op door mijn vraag en knikte.
'Altijd, zo moeilijk is het niet om te zoeken tussen deze schroot,' zei hij. Dat was waar, waardeloos spul was makkelijk te vinden op de schroot, maar voor de goede zooi had je wel wat meer nodig. De paar geld munten zaten veilig in mijn zak opgeborgen en die kreeg hij zeker niet. Ik bekeek de jongen even en aan zijn uiterlijk te zien, was hij een vechter. Het zwaard voelde ik tegen mijn rug.
'Maar wat doe jij dan hier? Ook opzoek naar spullen?' Vroeg hij. Het was ook mijn eerste vraag dus ik kon hem goed begrijpen.
'Onder andere,' zei ik rustig. Het was donker op de schroot, maar ik was er niet bang voor. Ik kon op alles om me heen vertrouwen en dat deed ik dan ook. Elk stukje metaal voelde ik in mijn lichaam en ik wist precies wat er waar veranderde.
'Ik kon niet slapen,' sprak ik om mijn vorige antwoord te verduidelijken. Rustig pakte ik het metalen zwaard van mijn rug, aan de jongen voor me te zien, had hij hier meer aan dan ik. Ik speelde er nog even mee.
'Gevonden,' zei ik waarna ik het onder aan het lemmet vast pakte en in zijn richting wierp. Met een mooie boog kwam het vlak voor hem op de grond terecht. Het was niet helemaal eerlijk aangezien ik het een extra zetje had gegeven zodat hij goed terecht zou komen. Maar er was een zacht briesje dus hij zou er niks van merken.
'Iets voor jou? Sterk, scherp en goed uitgebalanceerd,' zei ik en de hand waar ik net het lemmet mee vast had gehad deed ik in mijn broekzak. Ik had het inderdaad scherp gemaakt, er zaten twee dunne oppervlakkige sneetjes op mijn hand. Gelukkig wist de jongen niet dat ik hem had gemaakt en dat kon hij ook niet weten.

---

Do it scared, but do it anyway.

Shadow

Ik blijf gefocust op de jongen, terwijl ik de duisternis op de achtergrond hield,
'Onder andere,' zei hij, 'Ik kon niet slapen,' vervolgde hij,
Niet kunnen slapen? Hier klopte iets niet...
Als een jongen zoals hij niet kon slapen, dan gingen die meestal gamen of te minste een spel doen...
Ik laat de duisternis wat dichterbij komen terwijl ik hem blijf observeren,
Toen hij het zwaard van achter zijn rug vandaan haalde wist ik dat er iets niet klopte,
Wilde hij aanvallen?!
'Gevonden,' zei hij opeens, waarna hij het richting mij gooit,
Ik wil het zwaard uit de duisternis pakken maar voor dat ik het kon doen land het zwaard voor mijn voeten in de grond,
Er klopte zekers iets niet hier...
'Iets voor jou? Sterk, scherp en goed uitgebalanceerd,' vervolgde hij zijn worden nadat die het zwaard gegooid had,
Ik glimlach even,
'Nee bedankt, ik heb al wat beters dan zo'n zwaard'
Ik houd mijn handen achter mijn rug waarna het zwaard uit de duisternis te voor schijn komt,
Ik haal hem naar voren waarna het zwaard zichtbaar word,
'Dit zwaard is beter dan elk stukje metaal op deze schroothoop dus ik hoef die van jouw niet'
Ik glimlach weer even waarna ik met mijn zwaard door het stuk metaal wat een zwaard moest zijn heen sla,
'Maar het was een aardig gebaar van jouw hoor'
Ik glimlach weer even, maar mijn gevoel zei dat ik beter op mijn hoede moest zijn,
Dat als ik een verkeerde beweging maakte dat het dan wel is mijn einde kon betekenen,
Maar voor nu, zou ik nog niet ingrijpen, ik zou nog niets doen voordat ik ook maar zelf aangevallen zou worden.
Mijn blauwe oog licht nog wat extra op zodat ik mijn duistere kant onder controle kan houden,
Maar voor hoe lang kon ik dat nog doen...
Voor hoe lang zou ik nog mijn duisternis tegen houden voordat het weer controle neemt over mij...
Het was een geschenk, maar ook een vloek tegelijk...
Maar het was te minste mijn vloek en ik was er blij mee.

Brooklynne ‘Brooke’ Lupe Wakefield || Water - Outfit

Aangezien ik niet mocht praten, was ik rustig op de strozak gaan zitten en neuriede zo'n beetje alle liedjes die ik kende. Hoewel mijn blik glazig stond, werkten mijn hersenen op topsnelheid en namen deze de hele cel in zich op. Met het water dat ik had, zou ik misschien de spijlen kunnen bevriezen en er een trap tegenaan kunnen geven in de hoop dat ze zouden breken, maar dan had ik geen water meer over om mij te verdedigen. Dat plan was dus uitgesloten. Het was dus wachten op iemand die zo stom was om mijn cel open te maken. Ik dacht namelijk niet dat ik al goed genoeg kon watersturen om ook de lichaamssappen van mensen te kunnen besturen. Ik had wel het gevoel dat het kon, maar het zou hoogstwaarschijnlijk veel training kosten.
'Blijf waar je bent, we komen je cel in om een paar vragen te stellen.' Langzaam kwam ik overeind en zag dat er drie bewakers bij de deur stonden. Ik hield mijn hoofd ietwat schuin. Ik had toch al alles tegen Zival gezegd? Bovendien mocht ik niet praten. Één van de bewakers kwam mijn cel in en ging op een zo groot mogelijke afstand voor mij staan. Vast bang dat ik hem iets aan zou doen of zo.
'Mag ik dan al weer praten?' vroeg ik hem luchtig en ging wat gemakkelijker zitten. De man leek even niet te weten wat hij moest doen. Blijkbaar had hij orders van Zival gekregen dat ik ondervraagt moest worden, wat tegen zijn eerdere orders inging, over het feit dat ik niet mocht praten, anders zou ik in minder goede cellen geplaatst worden. Uiteindelijk leek hij in ieder geval wel een besluit te nemen.
'Ja, je moet onze vragen beantwoorden, dus ik neem aan van wel hè?' Hij klonk wat spottend, waarschijnlijk om zijn onzekerheid te verbergen en de andere bewakers lachten dan ook zachtjes. Serieus? Dacht het hele kasteel hier nou dat ik dom was?
'Dan ben ik heel benieuwd naar jullie vragen, want ik heb alles al verteld en er valt dus niet echt iets meer te beantwoorden. Ik. weet. niks.' Ik legde wat extra nadruk op de laatste woorden, om aan te geven dat vragen stellen geen zin had. De bewaker vond het echter maar niks en gaf mij een harde klap in mijn gezicht, wat het bloed naar mijn hoofd liet stijgen. Boos sprong ik overeind.
'Raak me niet aan.' In mijn vlaag van woede, hief ik mijn handen op. Het was haast of ik het bloed door zijn aderen voelde stromen, alsof het een deel van mij was. Het was een heel vreemd en eng gevoel, waarvan ik zo schrok dat ik mijn boosheid vergat en mijn handen snel liet zakken. De man was in de verste hoek van de cel beland en keek mij met grote angstogen aan. Ook de andere bewakers bij de ingang van de cel, leken even niet te weten wat ze moesten doen. Ik maakte handig gebruik van dit moment en griste mijn tas onder de strozak vandaan om de cel uit te vluchten.
Gejaagd rende ik door de donkere gangen van het kasteel. Ik had geen idee hoe groot het was en had hier binnen ook totaal geen richtingsgevoel. Gelukkig lukte het mij nog wel om uit de kerkers met cellen te komen en het bewoonde gedeelte van het paleis te bereiken. Niet wetend wat ik nu moest doen, verstopte ik mij in een donkere hoek achter een pilaar en keek even naar een groep bewakers die onrustig overlegden en vervolgens richting de cellen gingen. Blijkbaar was het nieuws van dat ik los was gebroken bij de andere bewakers aangekomen.
Aangezien ik nu even alleen was, bestudeerde ik mijn handen. De boosheid die in mij was ontstaan net, had mij een bepaalde macht gegeven, maar het had onbeheersbaar en beangstigend gevoeld. Ik wist ook niet echt wat ik ermee moest en hoe ik nu uit het kasteel zou moeten ontsnappen. Een beetje hopeloos bleef ik staan, om na te denken over wat mijn volgende zet zou zijn.

(Ik verveelde mij :p )

---

Happy Birthday my Potter!

Van Dinsdag tot Woensdag ben ik afwezig i.v.m skikamp], Daarna reageer ik weer

---

Tijd voor koffie.