Charlotte
“Tuurlijk wil ik dat." Ik schrik lichtjes van Michael's stem. Stokstijf blijf ik staan, en focus op een snel gekozen plek op het behangpapier, als ik zijn voetstappen hoor naderen. Wanneer ik voel hoe hij mijn rits langzaam naar beneden trekt, krijg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Gelukkig maar dat ik een mooi setje lingerie uit gekozen had vanavond, ik zou me nog een heel pak zelfbewuster en onzekerder voelen mocht ik een willekeurige bh en niet-bijpassende slip genomen hebben, ookal kan hij die laatste niet zien. Gelukkig maar.
Dat ik mijn adem inhoud besef ik pas wanneer mijn longen beginnen aan te voelen alsof ze gekneusd zijn. In de hoop dat Michael dit niet doorheeft, open ik mijn lippen een klein stukje en laat langzaam de lucht naar binnen sijpelen. Tot mijn grote verbazing, en opluchting, gaat dat niet gepaard met een piepend geluid en kan ik doen alsof er helemaal niks aan de hand is.
“Weltrusten." Het gefluister klinkt als een donderslag in mijn oren. Ik slik even en weet zachtjes te knikken, ookal betwijfel ik of het daadwerkelijk zichtbaar is.
Het duurt een paar seconden te lang naar mijn zin, maar uiteindelijk lijk ik de controle over mijn spieren langzaam maar zeker terug te winnen. Heel traagjes draai ik mijn gezicht, zodat ik over mijn schouder kan kijken. Maar toch richt ik mijn blik op Michael's borstkas in plaats van zijn gezicht.
"Dank je," fluister ik terug, gewoon omdat een luider volume me nu niet lukt. Ergens heb ik het gevoel dat ik hem niet alleen bedank voor het open maken van mijn rits. Ik druk het t-shirt dat ik in mijn handen heb nog wat dichter tegen mijn borstkas aan en word me er plots heel erg van bewust dat ik nog steeds met mijn rug bloot voor hem sta. Hoewel ik normaal absoluut niet verlegen ben, en mijn rug absoluut niet het intiemste is dat je van me kan zien, voel ik me enorm nerveus en lichtjes ongemakkelijk erdoor. De laatste keer dat Michael mijn ondergoed zag was het namelijk een heel andere reden die daarvan de oorzaak was.
"Slaap wel," fluister ik dan.
Ik ben er me amper van bewust hoe mijn voeten me naar de slaapkamer van mijn dochter dragen. In een roes ontdoe ik mezelf verder van mijn kleren en verruil ze voor mijn geliefkoosde slaap-shirt. Ik wikkel het deken om me heen en kruip naast Evangelynn in bed. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht als ze in haar slaap dichter tegen me aankruipt. Ik leg een arm om haar kleine middel en voel de opwinding van de dag me inhalen. Het duurt niet lang voor ik in dromenland verkeer.
Wanneer ik mijn ogen opnieuw open, vertelt de klok aan de wand me dat het reeds tien uur in de ochtend is. Bijna onmiddellijk glijdt mijn blik naar het kleine hummeltje naast me dat al lang niet zo klein meer is. Ze ligt nog vredig te slapen. Het arme jong moet echt doodop geweest zijn vannacht. Ik druk heel voorzichtig een kusje op haar voorhoofd en stap zo stil mogelijk uit bed. Op mijn tenen sluip ik naar de badkamer. Ik ontdoe mezelf van het t-shirt en mijn ondergoed en stap onder de douche, waarop k hem aanzet. De aanvankelijk koude stralen helpen me om goed wakker te worden, waarna het warme water ervoor zorgt dat ik mijn dag ontspannen kan beginnen. Ik gebruik mijn favoriete douchegel in genereuze mate en wanneer ik naar mijn mening schoon genoeg ben, zet ik de kraan uit en stap onder de douche vandaan. Na me afgedroogd te hebben, trek ik de outfit die ik gisteren al had uitgekozen aan. Ik poets mijn tanden, kam mijn haren en breng een laagje rode-roze lippenstift op mijn lippen aan. Voor mijn ogen gebruik ik enkel wat eye-liner.
Tevreden met het resultaat, begeef ik me naar de "woonkamer". Ik neem mijn schetsblok en kleurpotloden en teken verder aan de kinderkleren voor de lijn die ik wil opstarten. Drie vierden van de winst ervan zou naar mijn tehuis gaan. De rest wil ik gebruiken om nieuwe dingen te ontwerpen. Gelukkig kan mijn oma uitstekend naaien en stikken.
Terwijl ik mijn potloden over het papier laat glijden, krijg ik het gevoel dat ik iets vergeten ben. Iets belangrijks.
Arion
"Zeg dat wel." Ik grinnik om Mary's stem en mompel tevreden iets onbestaands tegen haar lippen aan als ze me kust. Mijn armen komen wat steviger om haar heen te liggen.
"Ik hou van je."
Ik ben even te afgeleid om te antwoorden als ik haar handen over mijn lichaam voel glijden en haar lippen enkele keren zachtjes op de mijne voel. Wanneer ze is opgehouden met kusjes geven, kan ik alleen maar naar haar staren. Zelfs ergens aan denken doe ik op dit moment niet. Ik probeer haar gewoon zo goed mogelijk in me op te nemen. Elk stukje van haar gezicht, haar geur. Ik probeer een passende naam voor de kleur van haar ogen te verzinnen, maar het wil niet lukken.
"Laat me alsjeblief nooit meer alleen."
"Nooit," fluister ik meteen, vastberaden. Om mijn woorden -wel, woord- kracht bij te zetten, druk ik haar nog wat dichter tegen me aan. Ik geniet ervan hoe ze zichzelf tegen me aan nestelt en sluit mijn ogen. Bijna onmiddellijk vertraagt mijn ademhaling. Van de energie die het ontbijt me gegeven had, blijft klaarblijkelijk niet veel meer over.
"Zou mijn knappe verloofde me willen verblijden door me te vergezellen in de douche?"
Ik moet zachtjes lachen als ze begint te giechelen, al heb ik geen flauw idee waarom ze dat doet. Misschien beeldt ze me zich in onder de douche, misschien is het om een andere reden. De enige die het zeker weet is zij.
"Mmmhhhneee," mompel ik. "Bed blijven."
Zonder mijn ogen te openen, laat ik mijn hand naar boven glijden en zoek op de tast haar kin. Ik neem hem voorzichtig vast en laat mijn duim tot aan haar onderlip glijden zodat ik haar op de tast kan kussen. Ik lik zachtjes over haar onderlip in de hoop haar te kunnen overtuigen nog in bed, bij mij te blijven. Ik kreun zachtjes tegen haar lippen aan, nog voor ik mezelf kan tegenhouden. Hoewel ik er enorm van kan genieten de touwtjes in handen te hebben, vind ik het minstens even opwindend om de controle aan haar te geven, mezelf aan haar over te leveren. Zoals nu. Een beetje dan, want ik ben nog steeds niet meteen van plan de douche in te gaan.
Irial
"Jij bent belangrijker dan je auto Irial... Ik ben blij dat je nog leeft." Ik schrik van Kyle's woorden en krimp een beetje ineen. Blij dat ik nog leef. Was het ongeluk dan zo erg? Langzaam maar zeker voel ik alle hoop dat mijn auto er goed vanaf gekomen is verdwijnen. Het gaat me niet om blikschade, maar die auto is gewoon mijn eerste bewijs van zelfstandigheid. Het bewijs dat ik het geld van mijn ouders niet nodig had om iets te bereiken.
"Irial, ik denk niet dat het verband weg mag om op je eerdere vraag terug te komen... Er is iets met je ogen," onderbreekt Kyle mijn gedachten.
Ik slik even en ben er vrij zeker van dat ik zijn hand ondertussen half tot moes geknepen heb. Met mijn vrije hand probeer ik tegen beter weten in het verband los te krijgen. Ik wil weten waar hij het over heeft. Ik wil het zelf zien. Zien. Mooie woordspeling, Smelting.
"Kyle," mompel ik geïrriteerd. "Niet rond de pot draaien, alsjeblieft."
Ik zak wat dieper het bed waarin ik me bevindt in en draai mijn gezicht nog wat meer naar de richting waar ik vermoed dat Kyle zit.
In plaats van koppig verder te proberen het verband voor mijn ogen vandaan te krijgen, leg ik mijn beide handen op die van Kyle. Vreemd, is het niet? Ik ben degene die in het ziekenhuis ligt en alsnog probeer ik hem op zijn gemak te stellen.
Ietwat nerveus begin ik met mijn been te wiebelen. Ik erger me mateloos aan dat verband.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
