Irial
"Irial... Ik weet wat er is, maar ik weet niet of je het wilt weten. Irial... De doktoren hebben me vertelt dat het missvhien zo erg is dat je ... dat je niets meer kunt zien, of nauwelijks... "
Mijn hart breekt pas als ik Kyle hoor snikken, alsof het niet werkelijk is wat hij me zojuist verteld heeft en het enige dat me nu ongemak bezorgt het feit dat hij verdriet heeft is. Hoewel ik voel hoe hij op het bed komt zitten -het is verbluffend hoe snel je overige zintuigen het overnemen als er één is uitgeschakeld, schrik ik toch even als ik zijn hoofd op mijn borstkas voel.
Perplex blijf ik liggen. Ik kan me amper herinneren hoe ik moet bewegen. Het lijkt in slow motion te gebeuren, hoe ik mijn goede arm op til en op de tast op zoek ga naar Kyle's zachte bos haren. Op automatische piloot laat ik mijn vingers erdoorheen glijden terwijl het langzaam tot me doordringt.
Blind.
Nooit meer tatoeëren. Nooit meer rijden. Nooit meer een film zien met Kyle. Nooit weten of mijn kleren vloeken. Nooit nog een mooie gitaar zien. Nooit meer. En het is allemaal mijn eigen schuld, zo blijkt. Ik zucht diep, en schokkerig maar besluit me verder sterk te houden voor Kyle.
"Nou, het voordeel is wel dat ik dan een stok zal hebben om je mee te slaan als je stout bent. Het probleem is alleen dat ik niet zal zien waar ik precies moet slaan." lach ik. Ik schiet oprecht in de lach als ik mezelf inbeeld, in het wilde weg rondslaande met een stok voor blinden terwijl Kyle ergens in een hoekje zit te lachen om mijn gestuntel.
Arion
"Je hebt gelijk, ik wil ook hier blijven."
Met een grijns van voldoening, hou ik Mary zacht tegen me aan als ze zich bij me nestelt. Mijn ogen vallen vanzelf dicht als ze haar hand door mijn haren haalt. Ik snap echt wel waarom honden zo graag gestreeld worden.
"Ik hou van je." De grijns op mijn lippen verandert in een glimlach, maar voor ik kan antwoorden word ik aangevallen met een hele hoop kleine kusjes. Het einde van de aanslag op mijn lippen wordt ingeluid door Mary's gegiechel. Ik grinnik even en schud mijn hoofd. Op dit soort momenten zie ik weer het zestienjarige meisje voor me waar ik verliefd op geworden ben.
Een kleine rilling verspreidt zich over mijn lichaam als de eenentwintig-jarige versie van mijn lief me een kusje in de hals heeft.
"Oh ja, ik moet straks Charlotte nog bellen. Maar dat is voor straks. Eerst douchen? Want jij had toch nog nieuwe sokken nodig, niet? En oh, wie weet kunnen we langs de gynaecoloog gaan. Misschien zijn er al resultaten."
Ik ben nog lang niet wakker genoeg voor het gespring van hak op tak waarmee Mary nu bezig is. Eén voor één laat ik Mary's zinnen nog een keer door mijn hoofd glijden, zodat ze kunnen doordringen. Ik schud zachtjes mijn hoofd en trek Mary mee onder de lakens.
"Hmmmnietdouchen," mompel ik. Ik heb nog helemaal geen zin om op te staan, om de warmte van het bed en van Mary los te laten. "Nog een half uurtje? Als die resultaten er inderdaad al zijn, dan lopen ze heus niet weg."
Ik druk een kusje op het voorhoofd van mijn verloofde.
"Dan kunnen we het nog even hebben over onze toekomstige tien kinderen, waarvan zeven zonen," grinnik ik.
Charlotte
Ik schrik me rot als ik een gestommel uit de slaapkamer hoor komen, en het duurt zo'n acht seconden voor de herinneringen van gisteravond weer boven komen drijven. Juist, Michael. Ik wist dat ik iets vergeten was. Mijn oren spitsen zich even op geluiden uit de slaapkamer van Evangelynn, maar het lijkt er op dat mijn hummeltje gewoon doorheen het kabaal besluit te slapen.
Ik raap mijn potlood op, dat door het verschieten uit mijn hand gevallen was en teken rustig verder. Mijn wenkbrauw gaat even omhoog als ik plots Michael zacht hoor vloeken en ik kijk hem vragend aan. Bijna meteen moet ik mijn best doen niet in de lach te schieten.
“Hi. Goedemorgen hè. Wat doe je?”
Het is wel erg duidelijk hoe ongemakkelijk hij zich op dit moment voelt. Het is vreemd, hem zo te zien. In plaats van de jonge Hercules uit mijn herinneringen, die elke situatie naar zijn hand zette als er zich iets niet beviel. Ik leg mijn potlood naast me neer en hou mijn schetsblok omhoog zodat hij kan zien waarmee ik bezig ben.
"Ik probeer al een tijdje een eigen collectie te ontwerpen, om geld op te brengen voor het tehuis. Maar misschien moest ik maar eens beginnen met anderen te helpen zichzelf aan te kleden?"
Ik stop een plukje haar achter mijn oor en wijs naar Michael's T-shirt, dat hij binnenstebuiten aan heeft. Een kort, zacht, meisjesachtig lachje rolt over mijn lippen. Ik leg mijn schetsboek op tafel en maak het mezelf makkelijk op de bank.
"Ik kan een ontbijtje bestellen?" stel ik voor. "Met een hele grote kan koffie, zodat je goed wakker bent voor je de deur uit gaat. Straks ben je halverwege de lobby en besef je dat je je onderbroek vergeten bent. En geloof me, ik kan Evangelynn in dat geval echt niet wijsmaken dat ik gewoon een nieuwe muts heb als ze dat ding vindt."
Over het feit dat we vandaag iets samen zouden doen, en dat hij zich bedacht lijkt te hebben daarover, hou ik mijn mond. Ik probeer hem juist uit die ongemakkelijke zone te halen, in plaats van het erger te maken. Daarbij moet hij geen van ons drieën's tijd verspillen met een uitje als hij gewoon liever weg zou gaan, daar hebben we namelijk geen van allen baat bij.
Ik voel de blosjes weer op mijn wangen komen als mijn buik heel luid begint te grommen. Nu ik het ontbijt vermeld heb, besef ik pas dat ik zelf ook wel honger heb. Ik leg mijn hand op mijn buik om het geluid te proberen stillen.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
. "In Vancouver ontmoette hij een meisje, Thiara -Brunettes blijven :')-, met wie hij een tijdje samen is geweest."]
]