En het is........... Jaja, 22.30. *applaus.* Het is ons gelukt. En ga vooral door met spammen! :'D Nummeeerrr 272. Mooi getal. ^^ - Off-Topic

[ bericht aangepast op 14 nov 2012 - 20:10 ]

You always have a choice in life, it's sometimes just

Ik vind dat ik jullie verwaarloos.
Eigenlijk verwarloos ik heel quizlet.
IK MIS JULLIEEE!!!!
Missen jullie mij ook? c:

"The worst things in life come free to us." -Ed Sheeran

JA, NIKKI. HEEL ERG ZELFS. <3
HOE GAAT HET MET LEREN? EN STAGE LOPEN?

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

HET IS ANNABETH, NIET DORMOUSE.

help

230710 schreef:
JA, NIKKI. HEEL ERG ZELFS. <3
HOE GAAT HET MET LEREN? EN STAGE LOPEN?

"The worst things in life come free to us." -Ed Sheeran

Annabeth schreef:
HET IS ANNABETH, NIET DORMOUSE.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Cloverhand schreef:
(...)
Oeh, ik dacht even dat jij Lieke was, maar je bent Melissa :x
MELISSAAAAAA<3

Alles is goed Heb bijna m'n toetsweek af, alleen donderdag nog pedagogiek (observeren, heel simpel). Heb al mijn toelatingstoetsen in één keer gehaald
Heb al een tijdje geen stage mee gehad maar dat vind ik niet erg want ik heb wat probleempjes met mijn stagementor (De juf van groep 6 waar ik stage loop), dus even rust daarvan is niet erg. Verder is stage wel erg leuk hoor (:

Hoe is het met jou?

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

230710 schreef:
(...)
Die beginpost komt van in de jaren stillekes.

help

Hoe geraak ik ooit aan minder dan 800 woorden?

Had ik het me nu verbeeld, of bewoog het water in mijn glas? Het spiegelbeeld van de kroonluchter die boven mijn hoofd hing leek in ieder geval nogal vervormd te zijn. Ik gaapte en keek over de lange eettafel heen naar het hoofd, waar Katharina zat. Sinds dat voorval van gisteren hadden ze besloten dat het veiliger was om ons elk aan een uiteinde van de tafel te zetten. En om me te schorsen.
Kath wierp me telkens betekenisvolle blikken toe van aan de andere kant van de tafel, waarbij ze telkens erg overtuigend knikte wanneer ik van nee schudde. Haar rode krullen wipten om de dertig seconden op en neer en haar blik viel voor de zoveelste keer op Leo, die aan de jongenstafel zat.
Ja, ik was verliefd. Smoorverliefd. Zo verliefd dat ik bijna flauwviel telkens hij iets tegen me zei. En dat gebeurde veel, want we hadden momenteel samen een project.
Plotseling klonk er een knal. Het was een doffe knal, maar desalniettemin werd de hele eetzaal stil. Na iets wat een kwartier leek te duren, kwam het bekende geroezemoes terug en at iedereen opgelaten weer verder. Het was tenslotte de laatste dag van het eerste trimester. En dat betekende kerstvakantie! Bij de gedachte aan kerst rolde er een zucht over mijn lippen. Raphael had me gezegd dat ik iemand mocht uitnodigen voor kerst. Katharina en ik waren erover aan het praten op de gang, toen Leo plotseling voorbijliep. Het kon haast niet anders dat ik het me verbeeld had, maar het leek alsof hij zijn donkergroene ogen niet van me af kon houden. Ik weet niet waar ik het vandaan haalde, maar ik vroeg hem of hij het kerstmaal met Kath, Raphael, Ismira en ik wilde delen. En hij had ja gezegd. Zoals gewoonlijk moest Katharina me ondersteunen zodat ik niet flauwviel.
Er klonk weer een knal. Stiller, deze keer. En van recht boven me. Niemand anders leek het te horen, maar toen ik mijn blik op Katharina richtte, stond haar gezicht krijtwit en haar donkere ogen waren op een plek boven mijn hoofd gericht. Ik keek haar met een frons aan en mimede dat ze niet zo melodramatisch moest doen. Ze schudde nog steeds geshockeerd haar hoofd en het geroezemoes werd luider, totdat er een laatste knal klonk en Kath mijn naam schreeuwde. Ik herinner me nog dat ik van mijn stoel gesmeten werd en dat er een geluid klonk alsof er honderden glazen tegelijkertijd op de grond vielen. Toen ik opkeek, zat Leo met verwilderd haar naast me, maar ik kon enkel staren naar de kapotte kroonluchter die op de grond was gevallen. Als aan de grond genageld staarde ik naar het dier dat op de kroonluchter zat, maar ik leek het enkel te kunnen zien als ik me er echt op concentreerde.
"Victoire... Gaat het wel? Hoe lang hangt dat ding hier wel al niet? Dat nu uitgerekend jij eronder moest zitten. Je hebt geluk gehad, meisje." De griffioen kwam op haar af, maar niemand anders leek door te hebben dat er een halve leeuw... paard... vliegend ding over de grond kroop. De Mist. had haar moeder daar niet ooit iets over gezegd? Dat mensen enkel zien wat ze willen zien. Misschien kon de Mist ook wel dingen onzictbaar maken. Of misschien zagen ze gewoonweg iets totaal anders. Misschien een stuk plafond dat meegekomen was, die stond vol met schilderijen van mytologische wezens.
Het leek tot me door te dringen dat ik weg moest. De griffioen kwam op me af en ik schoot overeind.
"Ik... eh... Moete even plassen," zei ik stompzinnig. Sneller dan ik ooit voor lichamelijke opvoeding had moeten sprinten, rende ik de eetzaal uit, met het geluid van een vliegend monster achter me aan.
Hijgend kwam ik tot stilstand op de speelplaats, wanneer iets hards mijn schouder raakte en ik op de grond neerviel. Een scherpe pijn drong tot me door en er stroomde iets warms over mijn schouder. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de tranen en verzette mezelf tegen de pijn. Komaan, Victoire, dit is niet het moment om zwak te zijn.
Ik wist waar Kamp Halfbloed zich bevond, mijn moeder had het me getoond toen ik negen was. Het was vlak naast mijn huidige school, ik kon de dennenboom in de verte al zien.

help

Annabeth schreef:
(...)

SO?

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Ik ga hoofdstukjes maken, weheartit vol spammen, RPG'en en lezen.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Annabeth schreef:
Hoe geraak ik ooit aan minder dan 800 woorden?

Had ik het me nu verbeeld, of bewoog het water in mijn glas? Het spiegelbeeld van de kroonluchter die boven mijn hoofd hing leek in ieder geval nogal vervormd te zijn. Ik gaapte en keek over de lange eettafel heen naar het hoofd, waar Katharina zat. Sinds dat voorval van gisteren hadden ze besloten dat het veiliger was om ons elk aan een uiteinde van de tafel te zetten. En om me te schorsen.
Kath wierp me telkens betekenisvolle blikken toe van aan de andere kant van de tafel, waarbij ze telkens erg overtuigend knikte wanneer ik van nee schudde. Haar rode krullen wipten om de dertig seconden op en neer en haar blik viel voor de zoveelste keer op Leo, die aan de jongenstafel zat.
Ja, ik was verliefd. Smoorverliefd. Zo verliefd dat ik bijna flauwviel telkens hij iets tegen me zei. En dat gebeurde veel, want we hadden momenteel samen een project.
Plotseling klonk er een knal. Het was een doffe knal, maar desalniettemin werd de hele eetzaal stil. Na iets wat een kwartier leek te duren, kwam het bekende geroezemoes terug en at iedereen opgelaten weer verder. Het was tenslotte de laatste dag van het eerste trimester. En dat betekende kerstvakantie! Bij de gedachte aan kerst rolde er een zucht over mijn lippen. Raphael had me gezegd dat ik iemand mocht uitnodigen voor kerst. Katharina en ik waren erover aan het praten op de gang, toen Leo plotseling voorbijliep. Het kon haast niet anders dat ik het me verbeeld had, maar het leek alsof hij zijn donkergroene ogen niet van me af kon houden. Ik weet niet waar ik het vandaan haalde, maar ik vroeg hem of hij het kerstmaal met Kath, Raphael, Ismira en ik wilde delen. En hij had ja gezegd. Zoals gewoonlijk moest Katharina me ondersteunen zodat ik niet flauwviel.
Er klonk weer een knal. Stiller, deze keer. En van recht boven me. Niemand anders leek het te horen, maar toen ik mijn blik op Katharina richtte, stond haar gezicht krijtwit en haar donkere ogen waren op een plek boven mijn hoofd gericht. Ik keek haar met een frons aan en mimede dat ze niet zo melodramatisch moest doen. Ze schudde nog steeds geshockeerd haar hoofd en het geroezemoes werd luider, totdat er een laatste knal klonk en Kath mijn naam schreeuwde. Ik herinner me nog dat ik van mijn stoel gesmeten werd en dat er een geluid klonk alsof er honderden glazen tegelijkertijd op de grond vielen. Toen ik opkeek, zat Leo met verwilderd haar naast me, maar ik kon enkel staren naar de kapotte kroonluchter die op de grond was gevallen. Als aan de grond genageld staarde ik naar het dier dat op de kroonluchter zat, maar ik leek het enkel te kunnen zien als ik me er echt op concentreerde.
"Victoire... Gaat het wel? Hoe lang hangt dat ding hier wel al niet? Dat nu uitgerekend jij eronder moest zitten. Je hebt geluk gehad, meisje." De griffioen kwam op haar af, maar niemand anders leek door te hebben dat er een halve leeuw... paard... vliegend ding over de grond kroop. De Mist. had haar moeder daar niet ooit iets over gezegd? Dat mensen enkel zien wat ze willen zien. Misschien kon de Mist ook wel dingen onzictbaar maken. Of misschien zagen ze gewoonweg iets totaal anders. Misschien een stuk plafond dat meegekomen was, die stond vol met schilderijen van mytologische wezens.
Het leek tot me door te dringen dat ik weg moest. De griffioen kwam op me af en ik schoot overeind.
"Ik... eh... Moete even plassen," zei ik stompzinnig. Sneller dan ik ooit voor lichamelijke opvoeding had moeten sprinten, rende ik de eetzaal uit, met het geluid van een vliegend monster achter me aan.
Hijgend kwam ik tot stilstand op de speelplaats, wanneer iets hards mijn schouder raakte en ik op de grond neerviel. Een scherpe pijn drong tot me door en er stroomde iets warms over mijn schouder. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de tranen en verzette mezelf tegen de pijn. Komaan, Victoire, dit is niet het moment om zwak te zijn.
Ik wist waar Kamp Halfbloed zich bevond, mijn moeder had het me getoond toen ik negen was. Het was vlak naast mijn huidige school, ik kon de dennenboom in de verte al zien.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

230710 schreef:
(...)

Waarvoor is het? C:

help

Annabeth schreef:
(...)

Themawedstrijd PJ. Ik zit al aan meer dan 300 woorden, sowieso, maar het mag niet meer dan 800 zijn. Ik zit vast. Zit nu ondertussen al aan 1000 woorden.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.