[RPG16+] Rough | 1 - Speeltopics

Rough is een behoorlijk dreigende gang, die in New York City geplaatst zit. Een gang waar je niet zomaar toegelaten word, je moet sterk zijn, je moet hard zijn en bovenal geen softie. Als je eenmaal toetreed bij deze gang, zit je er voor je leven aan vast. Dit word ook benadrukt met een tatoeage die ze allemaal hebben, een kruisje met een R achter hun oor. Ze gebruiken drugs, drinken, vechten en verkrachten, de meest vunzige dingen komen uit hun zieke geesten met elk hun eigen geheimen.
Sinds kort hebben ze een nieuwe verblijfplaats, een grote mansion aan de rand van de stad, aangezien hun vorige plek verwoest is. De mansion is echt geen knusse plek om rond te hangen. Er is alleen nog iets vreemds aan dit huis buiten de normale gevaren, als het donker word, lijkt alles anders te zijn. Helaas moeten ze zich er een tijdje terug trekken, omdat ze veel man kwijt zijn en moeten wachten tot de gemoederen gedaald zijn in de stad.

Regels:
- 16 + en dat soort dingen zijn allemaal meer dan toegestaan, vergeet niet dat het een gang is. Seks, geweld en vloeken zullen regelmatig voorkomen.
- Zorg ervoor dat je karakter geen softie is en houd je eraan! Degene die meteen zoetsappig gaan doen worden er zonder pardon uitgegooid.
- Het minimum is acht regels en er zal ook op gelet worden. Na elke korte zin een enter telt dus niet als acht regels. Probeer het wat meer op te vullen.
- Niet teveel offtopic, dat mag altijd in het rollentopic, maar niet in het speeltopic.
- Alsjeblieft geen mensen die snel stoppen of het snel te druk hebben.
- Alleen met je eigen karakters spelen en besturen!
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Geen Mary Sues.
- Geen onnodig gequote van reacties omdat je sneller een antwoord wilt, je wacht maar even of je post iets in zijn of haar gastenboek. Ook niet om een reactie op iemand anders te geven, met een quote en dan je reactie eronder. Dit rekt de pagina's onnodig uit.
- Ga zo weinig mogelijk offtopic!

Rollen:

Mannen:
- Robert Mandell "Sir" Uchiha - leider
- Lucas Afon Romanoff "Afon" CyberLord
- Brian Donovan "Revenger" Tortura | Arachno
- Esteban Andreo Diego Fernandez "Diego" Lifeisajoke
- Lose Vick Dice "Lose" MissNoek
- Dylan Charlie Trevor "Trev" Sylvesti
- James Zack Silvas Coockies
- Jofery Cilano Mikaelson "Mick" Number

Vrouwen:
- Wynter Blake Harvelle Neiva - rechterhand
- Nahrin Lilith Nightingale "Night" Assassin
- Scarlett Tempest Morose "Scar" Tortura | Arachno
- Amber Babette Logan "Babydoll" Lifeisajoke
- Florence Ivy Knight "Curly" MissNoek
- Rosalie Aria Angels "Rose" Coockies
- Coraline-Jane Wisely "CJ, Wise" Number

Rollentopic

Het begin:
Het is weer ochtend, rond 10 uur. Elke nacht word vreemder en vreemder, toch kunnen ze moeilijk gaan klagen. Nachtmerries, gangen die lijken veranderen, deuren waar achter vreemde dingen zitten of niet de kamer die je had verwacht. Iedereen heeft een eigen kamer, het huis is groot en oud. Beneden is voor iedereen een gedeelde plek met de normale dingen. De inrichting is nog redelijk sjofel omdat ze er nog niet zo lang zitten en niemand nog echt de moeite heeft gedaan om er echt iets van te maken.

[ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 20:53 ]

---

Your make-up is terrible

[mijn topcs ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Mijn topics ^^]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dylan Charlie Trevor
Ik hing uit het ram van mijn kamer met een cigaret tussen mijn vingers te roken. Het was nog vroeg en ik was vrij brak van gisteravond, maar over een uurtje zou ik in de les moeten zitten. Nu twee jaar had ik mijn propedeuse eindelijk gehaalt, maar mijn studie schoot nou niet echt op. Natuurlijk kwam Rough eerst en daarna mijn school, maar ik wilde hem toch afmaken. Zo kon ik later namelijk ook helpen de rekeningen te betalen als het in de onderwereld wat minder goed ging. Ik nam nog een paar trekkies en gooide daarna de peuk het raam uit, waarna ik me ging aankleden. Ik deed als een soort standaard een bloes en jeans aan. Dit deed ik eigenlijk alleen aanals ik naar school ging, de bloes dan en deze broek. Ik wilde namelijk niet dat iedereen mijn littekens zou zien. De paar in mijn gezicht schrokken al wel mensen af, maar als ze die op de rest van mijn lijf zouden zien zou het nog veel erger worden, vooral aangezien ik nog een aantal hechtingen op verschillende plekken in mijn arm had zitten. Ik deed mijn gitaar in haar koffer, gooide mijn rugzak met boeken over mijn schouder en liep de deur uit met zowel de koffer als de rugzak. Ik liep door de schijnbaar eindeloze gangen tot ik bij de trap kwam en richting de keuken begon te jakkeren opzoek naar wat te eten voor een lange dag school sinds tijden.

---

Bowties were never Cooler

Coraline-Jane Wisely
De muren van mijn vergeelde kamer waren met kleine, rode roosjes bedrukt. Het ledikant gestel in de hoek betekende waarschijnlijk dat dit ooit een kinderkamer was geweest. Voor nu was er in alle ophef een groter bed in gedumpt en waren alle ouderlijke meubels onder de andere kamers verdeeld.
In één van de hoeken rustte een eikenhouten wandkast. Hij was zo donker van kleur, dat hij 's nachts meer op een schaduw leek. Geweldig horror materiaal.
Ook de stoffige, handgemaakt - geborduurde - stoelen hadden eenzelfde, roosjesachtig patroon in hun stof. De kamer was waarschijnlijk van een tuttig gezin geweest. Ik liet mezelf op het gammele bed zakken en wierp vervolgens een vertwijfelde blik op de antieke klok die aan de muur was bevestigd.
Tien uur? Dat viel dan nog redelijk mee. Normaliter was ik één van de weinigen die voor twaalven zijn bed verliet. Misschien kwam het door het huis.
Ik zette korte, krachtige passen richting een kamer waarvan ik wist dat hij een badkamer bezat - en nam een lange douche voor ik mezelf grondig opfriste.
Voor vandaag koos ik een simpele, strakke jeans, een tanktop en mijn geliefde, leren jack. Het bruine spul was zo soepel als maar zijn kon en sloot prachtig aan op mijn eveneens leren laarzen.
Ik vroeg me af waar de rest uit hing: grotendeels omdat mijn maag knorde en ik één van de weinige vrouwen was die niet kon koken.
Ik hoopte daarom maar dat iemand me voor was gegaan en een ontbijt in elkaar had gefutseld. Dat kon ik dan mooi aftroggelen.
Met een bedenkelijke glimlach rond mijn lippen sloeg ik een gang naar de krakende trap door, waarbij ik mijn ogen veelvoudig over de oude schilderijen liet glijden. Beneden klonk het eveneens stil - iets dat mijn plannetje geen goeds deed.
Hoewel ik de meeste bendeleden wel kende, was het niet zo dat ik automatisch iederéén kende. Ik kende alle jongens waarschijnlijk wel, maar het vrouwelijke gedeelte was voor mij schaars een bekende. Ik hield gewoon niet zo van de meeste, andere vrouwen.
Tot mijn grote verbazing liep ik Dylan tegen het lijf. Ik kende hem niet persoonlijk, maar zijn naam was ergens wel blijven hangen.
Gezien mijn honger voor alles kwam, graaide ik zwijgend in de keukenkastjes om me vervolgens tot een schrale vondst te keren.
Slechts een appel en een muesli-reep of twee waren mijn kant-en-klaar gevonden snuisterijen en ietwat bitter liet ik mezelf op een kruk aan de keukenbar zakken. Het was nog veel te vroeg voor zo'n teleurstelling.

---

x

Lucas Afon Romanoff ~ "Afon"

Ik leunde tegen de muur in mijn kamer en rookte rustig een sigaret. Het was een ritueel van me geworden. Eerst roken en dan pas dingen doen. Het as van de sigaret tikte ik in mijn prachtige asbak, het was iets wat ik jaren gelden op een markt had gejat. Volgens mij was het vlak voordat ik bij Rough kwam.
Ik had nog wel meer draak dingen op mijn kamer staan. Posters, beelden, aanstekers, maar mijn prachtstuk was toch wel het zwaard dat ik niet lang geleden had gekocht. Het was toen bot geweest, maar met een beetje moeite had ik hem geslepen. Het stond nu te blikken in mijn kamer, veilig opgeborgen in een kast, met een glazen deur. Ik zat er nog steeds aan te denken om hem eens mee te nemen in een gevecht.
Het leek me heerlijk om iemand open te klieven in plaats van gewoon een kogel door iemands brein te schieten. Dat was zo standaard, zo saai, bijna laf. Zo hadden ze geen kans om zich te verdedigen. Een zwaard gevecht daarin tegen was waardig en nobel. Het zou vast een prachtige dood zijn om door een zwaard vermoord te worden. Bezweet en hijgend door het gevecht. Als je iemand vermoord met een kogel is het daarna gewoon klaar. Je zweet niet, je voelt amper iets, maar iemand vermoorden met een zwaard. Ja, dat zou een geweldig gevoel moeten zijn. Het leek me tenminste een geweldig gevoel.
Toen mijn sigaret op was, drukte ik hem uit en strekte mezelf. Zo, tijd om mezelf aan te kleden en te gaan kijken wat er te vreten was. Ik liep naar mijn kleding kast en trok deze open. Wat zou ik vandaag eens aantrokken? Had ik zin om een t-shirt te dragen? Hmmm, nee, eigenlijk niet. Ik vond het veel leuker om zonder t-shirt rond te lopen. Het had iets, waarschijnlijk vond ik het gewoon leuk om met mijn lichaam op te scheppen. Ik trok een zwarte broek en een boxer uit mijn kast.
Rustig trok ik mijn boxer aan en daarna mijn broek. De kettingen die aan de linkerkant hingen rinkelden toen ik hem omhoog trok. Rustig maakte ik de riem vast en streek met mijn hand door mijn haar, waarna ik naar de badkamer liep en deed daar mijn haar goed deed. Het was redelijk in de war geraakt, maar goed, wat deed je daar aan?
Helaas had ik vannacht wel slecht geslapen, nog slechter dan afgelopen nachten. Ik had weer eens vreemde geluiden gehoord, het klonk als stemmen die ergens ver weg met elkaar aan het praten waren, maar het waren meer metalige stemmen. Misschien waren het wel gewoon machine's die ergens aan het werk waren. Ik wist het niet en eigenlijk wilde ik er ook geen aandacht aan besteden. Het zou me alleen maar angst inboezemen voor dingen die er misschien niet eens waren.
En daarbij komt, als echte Rough lid mocht je niet bang zijn, voor niks. Ook al zou een geest recht voor je neus verschijnen en de meest afgrijselijke dingen doen, je zou geen greintje angst mogen laten zien. Robert, ook wel Sir zoals hij graag genoemd word, zou het nooit goedkeuren als we angst zouden tonen. Hij was een kalme man en erg vriendelijk en vol respect tegen ons, maar als het nodig was was hij zo hard als een rots en zo meedogenloos als de duivel zelf.

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 22:44 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Jofery Cilano Mikaelson
Mijn ogen glipten vragend over het horloge dat op mijn nachtkastje rustte. Tien uur pas? Mijn wenkbrauwen trokken samen terwijl ik mijn ogen opnieuw sloot.
Het bed onder me kraakte protesterend toen ik me langzaam uitrekte en vervolgens de dekens van me af schopte. De kamer waarin ik nu weer verbleef was kaal en klein. Geschikt om jezelf in terug te trekken, maar zeker niet om in te leven. Nog half slapend wierp ik mezelf in de badkamer om het laatste spoortje vermoeidheid van me af te wassen. Het was geen slechte nacht geweest, hoewel ik opnieuw verlangde naar een dame aan mijn zijde.
Mijn gedachten dwaalden af terwijl ik mezelf afdroogde en in een gewoonlijke kloffie hees. Het was nog veel te vroeg om iets te ondernemen en dus liet ik me langzaam op de vensterbank zakken. Terwijl ik mezelf een sigaret opstak, bedacht ik me hoe het nu verder moest. We waren een paar sterke mannen kwijt en verstopten ons in één of ander horror-huis. Er speelde een glimlach om mijn lippen toen ik me bedacht dat ik enkele mannen zou kunnen vragen of ze zin hadden in een verzetje. Misschien zouden we vandaag een uitstapje naar de hoeren kunnen maken. Gewoon, even iets minder serieus doen en genieten. Ik rekte mezelf opnieuw uit terwijl ik de sigaret met een boogje uit het raam wierp: de rook die tot nog toe in de kamer had gecirkeld volgde de frisse lucht naar buiten. Ik merkte dat mijn haar opnieuw te lang werd toen ik er een hand doorheen haalde en bedacht me dat Norah - één van mijn zusjes - me ongetwijfeld uit zou lachen als ze me nu zou zien. Ik schudde mijn hoofd kort terwijl ik mezelf nors op het bed liet zakken. Dit kon je toch geen bezigheid noemen? Een beetje door het huis sloffen tot de baas anders zou bepalen? Dat verzetje leek met de minuut aanlokkelijker te worden.

---

x

Nahrin Lilith Nightingale "Night"

Ik open mijn ogen moeizaam, het felle licht dat door de open gordijnen schijnt prikt veel te hard in mijn ogen. Volgens mij is de zon zojuist een aantal kilometer dichterbij de aarde gekomen. Ik sluit mijn ogen opnieuw, waarom vergeet ik ook altijd de gordijnen dicht te doen als ik totaal wasted ben? Ik merk de gevolgen van de vorige avond/dag wel, mijn hoofd bonkt en ik ben enorm misselijk. Dat krijg je er van als je weer eens teveel slik, Nahrin, eigen schuld, dikke bult. Nu heb ik er eigenlijk geen idee van of de dingen van gisternacht wel allemaal echt gebeurd zijn of dat ik gewoon een enorm slechte trip gemaakt heb. Mijn kamer leek een vreemde voor mij, alsof alles ineens anders stond dan het hoorde. Schaduwen die bewogen, stemmen die fluisterden. Alcohol en drugs gaan gewoon niet zo goed samen, denk ik.
Na een half uurtje laveloos op bed te hebben gelegen, niet in staat om op te staan of om opnieuw te gaan slapen door het felle zonlicht en de misselijkheid, sta ik dan toch op. Eigenlijk rol ik meer uit het bed en val ik samen met de dekens waar ik in verstrikt lig op de grond, maar ik tel het als op staan. Er klinkt een luide bonk waarna ik even pijnlijk kreun en mijn benen ontwar. Hierna sta ik loom op, gooi de dekens zo goed als ik kan terug op het bed en strompel ik naar de kleine badkamer die aan mijn kamer grenst. Ik pas op dat ik nog over rondslingerende kledingstukken of andere voorwerpen val, aangezien mijn kamer vaak meer op de woonplaats van een dakloze lijkt. Ik voel de misselijkheid erger worden zodra ik echt overeind ben gekomen en kom net op tijd bij de wc om mijn maaginhoud eruit te gooiden. Het is meer gal dan eten, misschien moet ik toch maar wat vast voedsel tot mij nemen. Als ik stoned ben heb ik meestal geen honger, zeker niet voor een lange tijd. Aangezien ik niet weet hoelang ik gister stoned ben geweest, weet ik ook niet hoelang ik al niet gegeten heb. Toch heb ik nu meer trek in een sigaret dan in eten.
Als ik zeker weet dat mijn misselijkheid voor een groot deel weg is, krabbel ik overeind en werp ik een blik in de spiegel. Wauw, wakker worden is niet zo goed voor mij. Mijn haren zitten alles behalve charmant, de donkere lokken pieken alle kanten op. Er vormen zich donkere kringen onder mijn ogen en mijn make-up is totaal uitgelopen. Niet op de panda manier maar meer op de maniakale manier, met strepen naar beneden. Ik trek het te grote shirt waar ik in geslapen heb over mijn hoofd heen en merk dat ik geen ondergoed meer aan heb. Daardoor begin ik me opnieuw af te vragen wat er gisteravond allemaal gebeurd is, aangezien grote delen gewoon vage gaten zijn. Mijn hoofd doet al snel pijn als ik nadenk, dus pak ik een paar pijnstillers, neem die in en zet daarna de douche aan, waar ik op de grond ga zitten om mijn haren te kunnen wassen. Dat lijkt me gewoon iets beter voor mijn eigen veiligheid.
Ik weet niet zo goed hoeveel tijd er verstrijkt als ik klaar ben, maar ik ben uiteindelijk toch klaar. Met een handdoek om mijn lichaam probeer ik mijn gezicht wat op te knappen door er make-up overheen te smeren, maar ik hou niet zo van make-up. Ik beperk het dan ook tot een minimum van wat concealer onder mijn ogen en wat mascara. Daarna zoek ik mijn kamer rond voor wat kleding, terwijl ze pijnstillers hun werk beginnen te doen. Het lijkt niet meer alsof ze met hamers enkele flinke werkzaamheden in mijn hoofd verrichten, nu is het alsof ze een paar kilometer verder bezig zijn en er alleen een vage echo te horen valt. In mijn kledingkast waag ik me niet eens, er ligt volgens mij meer buiten dan in, zelfs schoon wasgoed. Die grote, donkere kast beangstigd mij dan ook flink. Alles lijkt hier wel van dat donkere hout gemaakt te zijn, zoals alle oude dingen. Volgens mij zit die muffe lucht er ook ingebakken. Bah, ouwemensenlucht.
Uiteindelijk weet ik wat kleding bij elkaar te schrapen, volgens mij had ik dat gisteravond ook aan maar dat maakt me weinig uit, en trek ik mijn schoenen aan. Ondertussen zoek ik mijn sigaretten, maar ik kan ze niet vinden. Zijn ze dan al op? Mijn haar maak ik in een staart en daarna begeef ik me mijn kamer uit, naar beneden. Daar begin ik mijn zoektocht verder naar de sigaretten, iets waar ik standaard mijn dag mee begin. Uiteindelijk vind ik dan een pakje in de woonkamer op de tafel, waar er nog een paar inzitten. Lucky Strikes. Nee, lucky me. Ik grinnik even, pak de aansteker die ernaast ligt en steek mijn eerste sigaret van de dag op, waarna ik op de bank ga zitten en mijn voeten op het tafeltje leg. Misschien zijn ze wel van de baas, maar die is hier toch niet te bekennen. Ik weet dat hij dat merk rookt, maar ik heb ook mijn portie nicotine nodig 's morgens.

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 23:18 ]

---

Your make-up is terrible

Dylan Charlie Trevor
Net voor ik bij de keuken was kwam ik een van de meisjes tegen. Ik wist de namen van alle jongens, maar met de meiden had ik een groot probleem. Ik haalde even een hand door mijn haar en liep daarna achter haar aan de keuken in. De keuken leek wel die uit een horrorfilm, er zat zelfs bloeg op het aanrecht en de kastjes en het licht deed het slecht. Ik keek hoe dit meisje de schijnbaar laatste voorraat voorverpakt voedsel pakte. Ik sneakte achter haar en griste een van de muesli-repen uit haar handen. Die ging ik vervolgens rustig tegen het aanrecht leunend op eten.
Ik had vreemd genoeg best zin in school, na al die weken vechten en ziekenhuis. Geen van mijn klasgenoten ging echt graag naar school. ALS ik er was vond ik het altijd geweldig, maar tussen het trainen, het vechten en de verschillende ziekenhuisbezoekjes door had ik het vrij lastig met vaak naar de les komen, daarom liep ik nu al zo'n anderhalf jaar achter op mijn studie en ik zat pas halverwege het 'tweede jaar'. Toch had ik zeker geen spijt van bij Rough zitten. Deze mensen waren mijn familie, van kinds af aan al. Mijn ouders en grootouders hadden ook al bij Rough gezeten en al mijn andere familieleden van de afgeloen 2 generaties ook. Nu was ik nog als enige over, maar toch bleef ik trouw. Zo was ik opgevoed: Je blijft trouw aan Rough tot aan je dood. Het is erger om te deserteren dan om te sterven. Sterven in de strijd is moedig, afdruipen is onvergefelijk. Dat was me er al van kinds zijnt ingestamt. Ik kon gewoon niet anders. Ik wist niks anders.

---

Bowties were never Cooler

[Zo vervelend als mensen 2 personage's hebben. Ik haal nu al die van Number door elkaar heen.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Rosalie 'Rose' Aria Angels

Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht. Ik zucht diep en kijk naar buiten, waar de zon fel schijnt. Mijn kamer wordt verlicht door de zon en heeft een magisch effect. Ik voel me verschrikkelijk, maar ik ben er waarschijnlijk niet het ergste aantoe. Ik zucht diep en stap dan moeizaam het bed uit. De houten vloer kraakte onder mijn voetstappen. Ik kijk de kamer even rond en zucht diep. Gister was zo raar. Ik kan het niet benoemen, maar er was iets raars aan de kamer geweest. Iets waardoor ik niet kon slapen, nou ja... Pas laat in slaap viel. Ik zucht even en trek een sweater over mijn lingerie aan. Meer doe ik niet aan, simpelweg te lui voor. Even haal ik een hand door mijn haren, die vervolgens los over mijn schouder vallen. Ik trek mijn groffe laarzen aan en pak het pakje sigaretten van mijn nachtkastje. Ik steek er eentje tussen mijn lippen en houd de aansteker erbij. Gelijk neem ik een haal en zucht even. Met de sigaret tussen mijn lippen loop ik de kamer rond de gang over. Mijn hoofd bonst lichtjes, maar heel erg is het niet. Ik ga nooit zo ver in de drugs. Al had ik vannacht wel een beetje rare hallucinaties, maar dat hoort erbij. Mijn voetstappen maken een krakend geluid. Het huis was uit en alles leek te kraken. Met grote passen loop ik de keuken in. Ik had honger en ik was misselijk. Rare combinatie, maar ook heel normaal. Langzaam begin ik te koken. De sigaret houd ik tussen mijn lippen. Alles gaat sloom bij mij, maar ik doe iets en dat is goed. Ik kijk even naar de tattoo's op mijn polsen en zucht. Als ik me uitrek gaat me sweater mee omhoog, maar het boeit me vrij weinig. Ik zucht even en gooi een paar broodjes op het aanrecht. Ik kijk even naar de andere twee. Vlug pak ik de broodjes in mijn hand en loop de keuken weer uit. Ik kijk nog even om en open dan de deur die ik met een klap achter me dicht gooi. Ik heb de broodjes in mijn ene hand en houd de sigaret even vast in mijn andere had. Ik ga terug naar mijn kamer en plof daar neer op mijn bed. Ik ga in kleermakerzit zitten, neem een hap van mijn broodje en pak mijn asbak en zet die voor me neer. Ik kijk een beetje afwezig naar buiten en blaas de rook uit.

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 22:52 ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Straks komt er een stukje, denk ik ;s]

| Hoe bedoel je? |

---

x

[Zoals het er staat. Ik haal de personage's dan door elkaar heen. En Cookies, er zijn al 2 mensen in de keuken. Hoe daarmee rekening, lees de posts goed door.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

| Ik speel er gewoonlijk ook liever één, maar ik moest er twee spelen omdat het aantal dan gelijk bleef en ik faal als ik alleen een jongen speel dus eh.. sorry? :') |

---

x

[Ja, weet ik.]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne