[RPG] Magic Mike; The New Generation. - 2 - Speeltopics

everything, in time

Matthew Adam Green
Ik haal mezelf uit mijn gedachten om een simpel glas water te halen, wat echt alleen bedoeld is om de dorst weg te spoelen. Ik drink het in de keuken zelf nog op, veeg mijn mond met de rug van mijn hand af en leun even tegen het aanrecht. Verveling heeft de rest van mijn gevoelens overgenomen, dat is aan alles te merken. Niet echt gek als je het mij vraagt, zojuist heb ik nog kunnen jagen, nu ligt mijn prooi waarschijnlijk in haar bed. Misschien kan ze niet slapen omdat ik haar gekust heb. Bij deze gedachte krult zich een grijns rond mijn mond. Stel je voor!
Ik duw mezelf van het aanrecht vandaan en sjok terug naar de bank. Met de afstandbediening in mijn hand laat ik me naar achteren vallen en zet de tv aan, al kijk ik niet echt. Door alleen mijn voeten te gebruiken, schop ik mijn schoenen uit en ga iets onderuit gezakt zitten.
Als ik net onderuitgezakt zit, meen ik boven een geluid te horen. Gelijk spits ik mijn oren, maar schud vrijwel direct daarna mijn hoofd. Ik hoop gewoon dat ik iets hoor, zodat ik enige afleiding heb.
De film op mijn tv scherm heeft geen verhaal in zich. Of misschien ben ik het gewoon kwijt, dat kan ook. Het is in ieder geval niet leuk om te zien.
‘Mister Green,’ hoor ik een maar al te bekende stem zeggen. Snel druk ik de tv uit en ga rechtop zitten. Hoe komt zij hier eigenlijk binnen? Sterker nog, ze heeft toch gewoon de sleutel? Ze had ook gewoon aan kunnen bellen. Toch kan ik het niet even te laten om te grinniken, aangezien ze al die moeite heeft gedaan om mijn huis binnen te komen.
‘Waar was u op het moment dat u me eigenlijk op zou halen?’ Shit! Ik sla een hand tegen mijn voorhoofd.
‘O, helemaal vergeten. Sorry!’ Ruby neemt plaats op mijn schoot zoals ze al zoveel keren had gedaan. Aan beide kanten van mijn schoot hangt één van haar benen en haar vingers verstrengeld ze in haar nek. Vergeleken bij Ruby is Mary echt een heilige, ik zie haar dit zo snel niet doen. Grijnzend plaats ik mijn handen op haar zij en laat ze afzakken tot net onder haar heupen, waar ik ze vervolgens laat rusten.
Net als ik nog iets wil zeggen, gaat haar telefoon en omdat ze zo dichtbij me zit, kan ik het gesprek makkelijk volgen. Al zou ik dat niet kunnen, aan de manier waarop Ruby praat kan ik ook wel merken dat het Devon is.
‘Matthew en kom maar naar hem toe. Haal me op,’ zucht ze uiteindelijk en hangt op.
‘Vind je dat normaal, beetje zomaar mensen uitnodigen in mijn huis?’ lach ik, maar aan haar zucht kan ik eigenlijk al horen dat het iets serieus is. ‘Wat heeft hij nu weer van je nodig? Hoezo komt hij je eigenlijk ophalen, je gaat me toch niet vertellen dat je alleen maar hierheen bent gekomen om te vragen waar ik was toen ik je op moest halen?’ ik trek één wenkbrauw op en kijk haar afwachtend aan. Ik heb eigenlijk wel behoefte aan gezelschap. Als Devon haar op komt halen, ben ik weer alleen.

everything, in time

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[mijn topics]

Ruby Anastasia Tate, Nyssa.
Snel drukt Matthew de tv uit en gaat rechtop zitten als hij mijn stem hoort, waardoor ik speels grinnik en kort zwoel mijn lippen tuit. Na mijn woorden slaat hij een hand tegen zijn voorhoofd. “O, helemaal vergeten. Sorry!” Ik antwoord er niets op, maar neem plaats op zijn schoot, waarbij ik al snel zijn handen op mijn zij voel en hij deze laat afzakken tot net onder mijn heupen. Hij laat ze hier rusten met een grijns op zijn lippen. Net op het moment dat hij zijn mond open doet om nog wat te zeggen, gaat mijn telefoon, die ik helaas wel op moet nemen. De helft van mijn spullen had ik op de bank gegooid, zo ook de kleding die ik van hier weer terug mee moest nemen.
“Vind je dat normaal, beetje zomaar mensen uitnodigen in mijn huis?” lacht hij, “Wat heeft hij nu weer van je nodig? Hoezo, komt hij je eigenlijk ophalen, je gaat me toch niet vertellen dat je alleen maar hierheen bent gekomen om te vragen waar ik was toen ik je op moest halen?” hij trekt één wenkbrauw op en kijkt mij afwachtend aan, waardoor ik weer een licht grijnsje op mijn lippen krijg en zonder te antwoorden mijn wijsvinger zacht over zijn mond laat bewegen. Hierna antwoord ik wel weer, met een plagerige toon erin verworven. “Ik vind het volstrekt normaal dat ik mensen uitnodig in jouw huis,” grinnik ik, waarna ik vervolg, “Mijn spullen moest ik ook nog altijd terug krijgen, iets dat jij in je kast had bewaard merkte ik,” grijns ik speels en tik hem op zijn neus, waarna ik van hem afga en naast hem neer plof op de bank. Wel ga ik weer tegen hem aan liggen, iets dat ik bijna altijd deed. “Het is weer tijd dat Devon tegen me gaat tieren over zijn problemen, waarschijnlijk heeft hij die nog zelf gemaakt ook. Als hij nu naar mijn wijze advies had geluisterd, zou hij het niet hebben,” mompelde ik.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Matthew Adam Green
Ruby krijgt een licht grijnsje op haar lippen. Ondanks dat zij en Devon niet van dezelfde ouders komen, lijken ze vooral in hun laten echt heel erg op elkaar. Met haar wijsvinger beweegt ze zachtjes over mijn lippen en ik plaats er snel een plagerig, klein kusje op. Eindelijk geeft ze me dan het antwoord waar ik op wachtte.
‘Mijn spullen moest ik ook nog altijd terug krijgen, iets dat jij in je kast had bewaard merkte ik,’ ze grijnst speels en tikt op mijn neus. Vervolgens gaat ze van me af en laat zich naast me op de bank ploffen. Gelijk gaat ze tegen me aanliggen, maar dat is gebruikelijk en ik kijk er ook niet meer van op. Dat deed ze al voor we een relatie hadden en daar is ze na onze break-up ook nooit mee gestopt. Dat vind ik zo leuk aan haar, die houding die duidelijk laat blijken dat iedereen en alles haar kont mag likken en dat ze toch lekker doet waar zij zin in heeft. Heel anders dan Mary, maar Mary deel ik eerder in bij de klasse ‘schattig’, iets waar Ruby waarschijnlijk nooit zal komen.
‘Het is weer tijd dat Devon tegen me gaat tieren over zijn problemen, waarschijnlijk heeft hij die nog zelf gemaakt ook. Als hij nu naar mijn wijze advies had geluisterd, zou hij het niet hebben,’ mompelt ze.
Ik ben blij dat ze verder praat, want nu kan ik het hele kleding incident negeren. Ik was me er zeer van bewust dat die kleren nog in mijn kamer lagen, maar ik vond het wel geinig. Nu is die pret echter voorbij, want ze heeft die kleding blijkbaar meegenomen. Spelbreker.
Met mijn vingers streel ik even door haar haren, zodat ze allesbehalve goed liggen en grinnik om het zicht wat ik nu heb.
‘Jouw “niet verliefd worden, alleen verleiden” spel bedoel je? Ah, dat kan ik maar al te goed,’ lach ik, doelend op onze voormalige relatie. ‘Zo iets was het tenminste. Dat ga je echt niet je hele leven volhouden, uiteindelijk zul jij ook een saaie moeder worden met een doorsnee leven,’ confronteer ik haar grijnzend.
‘Ach,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Jij kent Devon, ik ken Devon, het zal waarschijnlijk niet zo’n big deal zijn, toch? Misschien had hij bijna een meisje verleid volgens jouw regels, maar haakte ze toch af. Niet iedereen valt voor hem!’ Ik schud even mijn hoofd en schrik op als Devon de deur binnenkomt stormen. Fijn, de deur was dus nog gewoon open ook, dat heeft Ruby dus niet gevoeld voor ze via het raam naar binnen kwam. Typisch, meisjes en logisch nadenken..
‘Hoe de hell kom jij binnen?’ vraag ik dan toch en Devon houdt een sleutel omhoog. Raar, ik heb hem die sleutel helemaal nooit gegeven!
Devon begint gelijk als een gek tegen Ruby te praten, mij compleet negerend. Of misschien geeft hij er ook wel helemaal niets omdat ik er bij ben. Geïnteresseerd, lees: puur nieuwsgierig, luister ik met hem mee.

everything, in time

Ruby Anastasia Tate, Nyssa.
Snel plaatst hij op mijn wijsvinger een plagerig, klein kusje, waardoor ik hem met een speelse blik in mijn diepbruine ogen aankijk. Naarmate ik verder praatte, merkte ik wel dat hij niet meer op het kleding-incident verder ging, waarschijnlijk wilde hij het er ook niet over hebben. Het zal wel één of ander rare reden zijn, dacht ik bij mezelf, misschien houdt hij nog kleding van de vrouwen waar hij het bed mee gedeeld heeft – als een soort trofee of zo. Ach, hij mocht het van mijn part zelf uitmaken, als ik mijn kleding maar terug had.
Met zijn vingers streelt hij even door mijn haren, zodat deze allesbehalve goed liggen en hij grinnikt zacht om het zicht wat hij nu heeft. Ik kijk hem echter quasi-beledigd aan en met deze blik duw ik hem om, zodat hij op zijn rug op de bank komt te liggen, waardoor ik boven hem kom te hangen. “Niet aan een vrouw haar haren komen, heb je dat niet geleerd in de tijd dat wij samen waren?” plaag ik hem, nog steeds met een zwoele ondertoon.
“Jouw “niet verliefd worden, alleen verleiden” spel bedoel je? Ah, dat kan ik maar al te goed,” lacht hij, doelend op onze voormalige relatie. Afwachtend en lichtelijk nieuwsgierig luister ik verder. “Zo iets was het tenminste. Dat ga je echt niet je hele leven volhouden, uiteindelijk zul jij ook een saaie moeder worden met een doorsnee leven,” confronteert hij mij grijnzend, maar ik schud grinnikend mijn hoofd. “Nee, Matthew,” Zijn naam op een speelse manier uitgesproken terwijl ik over zijn wang streel met mijn slanke, bleke vingers. “Zo gaat dat niet bij mij.”
“Ach,” vervolgt hij zijn verhaal. “Jij kent Devon, ik ken Devon, het zal waarschijnlijk niet zo’n big deal zijn, toch? Misschien had hij bijna een meisje verleid volgens jouw regels, maar haakte ze toch af. Niet iedereen valt voor hem!” Hij schudt zijn hoofd even en schrikt op als Devon de deur binnenkomt stormen, waardoor ik ook naar hem omkijk en normaal ga zitten. “Hoe de hell kom jij binnen?” vraagt Matthew aan Devon, maar hij houdt enkel een sleutel omhoog, waardoor ik mijn mond ongelovig open doe. “Niet te geloven, jij had al die tijd mijn sleutel!” roep ik uit, aangezien ik het gewoonweg echt gestoord vind dat hij de sleutel heeft. Devon reageert er echter met een nonchalante schouderophaal mee en kalme woorden. “Het is niet jouw sleutel, maar die van Matthew.” Hij legde de sleutel op een kastje die er stond en vrijwel direct stormde ik op om de sleutel te jatten en in mijn BH te steken. “Ha! Daar kom jij nooit van je leven!” grijnsde ik groots en daagde hem uit met mijn ogen om het te doen, wat hij toch niet deed – na duidelijk geaarzeld te hebben.
Devon begint echter als een gek tegen mij te praten, waardoor ik hem een stomp tegen zijn bovenarm verkocht. “Stil, ga op je kont zitten en leg me alles rustig uit, want ik ga niet met je mee. Ik blijf bij Matthew.”
Devon schoot me een dodelijke blik, welke ik maar al te goed kende, omdat hij niet wilt dat ik – bij welke jongen dan ook – gasten overnachtte. “Ik blijf en praat nu.” Antwoordde ik, standvastig. Gelukkig luisterde hij, want hij kan er soms ook wel een handje van hebben. Ondertussen was ik al terug tegen Matthew gaan zitten en plofte Devon op de stoel die er tegenover stond, waardoor hij ons beiden aankeek. “Ik was net bij Maxime en ze zei dingen die me nogal gekwetst hadden,” Hij gaf Matthew een blik van ‘Vrouwen, schiet mij maar lek…’ maar richtte zich vervolgens weer op mij. Ik keek naar zijn donkerbruine ogen, die nog altijd donkerder dan die van mij waren. Ik had goudbruine ogen terwijl hij al tegen de zwart aan zat. Hij legde het kort uit wat er gebeurd was met Maxime en Shelly en vervolgens bij haar thuis, waarna zijn blik was verdrietiger werd. “Ik had toch naar je moeten luisteren.” Hierbij gaf ik beide jongens, Devon én Matthew, een onverwinnelijke grijns en triomfantelijke blik aan die duidelijk zei: ‘I told you so.’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Matthew Adam Green
Nog voordat Devon binnen was gekomen, had Ruby me naar achteren geduwd en was ze boven me komen hangen. Dit is een beeld dat ik heel vaak heb gezien, alleen was ze normaal gesproken naakt. Als Devon echter binnenkomt, gaat ze – helaas – weer van me af.
Op de vraag hoe Devon binnen is gekomen, houdt hij zijn sleutel omhoog.
‘Niet te geloven, jij had al die tijd mijn sleutel!’ roept Ruby uit. Devon haalt alleen zijn schouders op en antwoordt dat het niet haar sleutel is, maar de mijne. Ik grijns, dat wilde ik eigenlijk ook zeggen, maar hij is me voor. Hij legt de sleutel op het kastje naar de deur, waar Ruby hem vervolgens meteen weer vanaf pakt en in haar BH stopt. Verbaasd kijk ik, nog steeds vanaf de bank, waar dit naartoe gaat.
‘Ha, daar kom je nooit van je leven!’ grijnst Ruby breed en ze daagt hem overduidelijk uit. Die twee zijn praktisch familie! Dat gaat zelfs voor mij te ver. Ze zijn dan wel niet officieel familie, maar de band die zij hebben zie ik absoluut niet overlopen in een relatie. Ik wil het ook gewoon niet zien. Het erge is dat Devon ook nog werkelijk aarzelt om het te doen. Godzijdank ziet hij er toch vanaf en begint nu als een gek tegen Ruby te praten. Zij snoert hem echter de mond.
‘Stil, ga op je kont zitten en leg me alles rustig uit, want ik ga niet met je mee, ik blijf bij Matthew.’ O? Ik kom terug op mijn eerdere woorden, soms is die houding van haar helemaal niet leuk. Ik weet dat ik eerder zei dat ik het jammer vond dat ze wegging, maar dat kon ik rustig zeggen omdat ik dacht dat ze toch wel zou gaan. Ach, misschien is het ook maar beter dat ze blijft, want dan word ik tenminste afgeleid van mijn gedachten aan Mary. Dunne, maar uiterst lieve Mary.
Devon schijnt het ook niet zo leuk te vinden, want hij werpt Ruby een dodelijke blik toe. Ruby maakt duidelijk dat ze toch wel blijft en dwingt Devon tot praten. Tot mijn verbazing doet hij dat ook. Ik dacht dat Devon van niemand bevelen op zou volgen, behalve van Mike en Maxime, omdat zij wat over zijn baan te zeggen hebben. Blijkbaar heeft Ruby hem dus ook zo ver gekregen dat hij naar haar luistert. Arme Devon, ook al in Ruby’s woorden en ideeën gelokt. Ik grinnik bij mijn eigen gedachten, maar trek mijn gezicht snel weer in de plooi omdat dat ongepast is, al helemaal nu Devon zijn verhaal doet. Bovendien vind ik het verhaal ook niet bepaald om te lachen. Sterker nog, mijn mond valt er bijna van open en ik ben inmiddels op het puntje van de bank gaan zitten. Het is een beetje een warrend verhaal, maar ik kan de rode draad er wel uithalen. Ergens vind ik het stiekem wel geinig, maar aan Devons gezicht is duidelijk te zien dat hij echt gekwetst is en ik voel toch wel met hem mee. Hij geeft mij nog een blik en ik begrijp precies wat hij bedoeld, dus knik ik. Daarna geeft Ruby ons ook een blik.
‘Told you so!’ voegt ze eraan toe. Nu sta ik op. ‘Ho ho, als dit iemands schuld is, is het wel die van Maxime, of in ieder geval die van de meisjes. Als jullie nu gewoon eens een keer duidelijk zijn met wat jullie willen. Je kapt gewoon niet iemand af als je net lekker bezig bent, dat doe je gewoon niet bij een jongen,’ kom ik voor Devon, maar ook voor mezelf op. Bro code!
‘Ze had ook rustig kunnen zeggen of dit wel echt is wat Devon wilde, al is dat natuurlijk een stomme vraag. Je gaat niet iemand zomaar in het wilde weg beledigen.’ Nu richt ik me tot Devon, omdat ik merk dat ik praat alsof hij er niet bij is en dat is onbeleefd.
‘Captain Blake is maar een act, dat verschil zou zij na al die jaren toch zeker moeten kennen.’ Ik werp even een meelijwekkende blik naar Ruby. ‘Dit is juist wat jouw code heeft aangericht, anders hadden die twee gewoon duidelijk naar elkaar kunnen zijn.’

everything, in time

Ruby Anastasia Tate, Nyssa.
Naarmate Devon zijn verhaal doet, gaat Matthew steeds meer naar het puntje van de bank zitten. Het is iets dat er vermakelijk uit ziet, ook al probeer ik mijn aandacht niet naar Matthew te leiden, maar terug naar Devon. Het is werkelijk kwetsend voor hem, maar ergens snapte ik Maxime ook wel; ze was gewoonweg bang om pijn gedaan te worden. Misschien dat dit haar verdedigingsmechanisme was?
Ze had wel eerder op de avond eerlijk tegen hem gezegd dat ze hem leuk vond, waar hij haar zogezegd toch wel heeft gedumpt. Ik zou het ook niet leuk vinden, mocht ik iemand überhaupt leuk begonnen te vinden. Arme Maxime… Devon ook natuurlijk, maar hoewel ik zijn halfzusje was, moest ik toch neutraal blijven. Ik wil graag Devon helpen, omdat ik natuurlijk om hem geef en familie ben, maar aan de andere kant neig ik meer naar de vrouwenkant toe en wil ik Maxime helpen. Sister code and all. Net zoals hun die stomme ‘bro code’ hebben, pfft.
Matthew staat na mijn woorden op. “Ho ho, als dit iemands schuld is, is het wel die van Maxime, of in ieder geval die van de meisjes. Als jullie nu gewoon eens een keer duidelijk zijn met wat jullie willen. Je kapt gewoon niet iemand af als je net lekker bezig bent, dat doe je gewoon niet bij een jongen,” komt hij op voor Devon, maar duidelijk ook voor zichzelf, waardoor ik eerst vermakelijk mijn hoofd schud als ik aan een herinnering denk. Iets dat ik ook bij hem had gedaan, al was dit meer om hem te plagen. Meerdere keren. Hij vond het niet zo leuk. “Ze had ook rustig kunnen zeggen of dit wel echt is wat Devon wilde, al is dat natuurlijk een stomme vraag. Je gaat niet iemand zomaar in het wilde weg beledigen.” Nu valt mijn mond wel half open, waarop Matthew zijn blik richt naar Devon – die verward toe zit te kijken wat er nu weer gebeurd.
Abrupt snel sta ik ook op en schud mijn wijsvinger streng heen en weer, een beledigde uitdrukking op mijn gezicht. “Ah, ah! Ik dacht het mooi niet hé! Het is mooi niet de schuld van de vrouwen, Maxime had duidelijk gemaakt dat zij Devon leuk vond eerder op de avond. Hoewel Maxime niet die woorden tegen Devon mocht zeggen, ben ik toch van mening dat ze er beide schuld aan hebben.” Ik luister met een afwachtende blik naar Matthew. “Captain Blake is maar een act, dat verschil zou zij na al die jaren toch zeker moeten kennen.” Hij werpt even een meelijwekkende blik naar mij. “Dit is juist wat jouw code heeft aangericht, anders hadden die twee gewoon duidelijk naar elkaar kunnen zijn.” Vlak na deze woorden zucht ik en begin direct te praten. “Oh, ga je het nu op mij gooien? Pfft, mijn code, ik dacht het niet. Doe toch niet zo vreselijk kinderachtig, Matthew. Ik heb hier niets mee te maken, want Devon luisterde niet naar mij.”
Hiermee beëindig ik onze korte discussie, sla mijn armen over elkaar en kijk van Matthew naar Devon, die nog steeds niets had gezegd. Devon keek me echter wel met een hopeloos gezicht aan, hij had waarschijnlijk gehoopt op was aanmoediging en troost. “Het spijt me Devon, maar jongens,” Ik kijk naar Matthew, maar kuch dan en vervolg mijn woorden terwijl ik terug kijk, “je moet gewoon duidelijk naar haar zijn en zij had die woorden niet tegen je moeten zeggen. Jullie moeten het uitpraten, eerlijk zijn en je gevoelens uiten,” De laatste twee zeg ik extra duidelijk, aangezien ik weet dat jongens daar een hekel aan hebben. Weer komt er een uitdagende grijns op mijn volle, dieprode lippen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Matthew Adam Green
Na mijn eerste paar woorden zie ik Ruby met haar hoofd schudden. Ik weet natuurlijk precies waarom ze dat doet, zij heeft mij zo vreselijk vaak afgekapt. De eerste keer kon ik er wel om lachen, maar hoe vaker ze dat deed, des te vervelender het werd. Al helemaal als ik daarna naar mijn werk moest, goed, daar raak ik natuurlijk ook regelmatig opgewonden met al die dames, maar het is niet de bedoeling dat ik daar al met een strakke broek binnen kom.
Ik verwacht eigenlijk dat Ruby me afkapt, maar ze laat me uitpraten en mijn verhaal doen, al is het wel heel erg duidelijk dat ze het er totaal niet mee eens is aangezien haar mond half open valt. Als ik mijn zin eindig, springt ze op en ik kijk haar afwachtend en zelfs een beetje uitdagend aan, benieuwd naar wat er komen gaat.
‘Ah, ah! Ik dacht het mooi niet hé! Het is mooi niet de schuld van de vrouwen, Maxime had duidelijk gemaakt dat zij Devon leuk vond eerder op de avond. Hoewel Maxime niet die woorden tegen Devon mocht zeggen, ben ik toch van mening dat ze er beide schuld aan hebben.’ Shit, daar heeft ze eigenlijk wel een punt. Eigenwijs als ik ben, geef ik daar echter niet aan toe. Vrouwen moeten zogenaamd altijd gelijk hebben en dat gaat nu eenmaal niet altijd, dat moeten ze maar leren.
Omdat ik er niets op te zeggen heb, negeer ik haar woorden en ga verder met mijn verhaal. Of nou ja, ik maak alleen mijn laatste zin af waarin ik haar code min of meer belachelijk maak. Ruby schijnt dat niet zo te waarderen, want ze zucht en begint direct weer met haar weerwoord.
‘Oh, ga je het nu op mij gooien? Pfft, mijn code, ik dacht het niet. Doe toch niet zo vreselijk kinderachtig, Matthew. Ik heb hier niets mee te maken, want Devon luisterde niet naar mij.’ Kinderachtig? Een raar geluidje, wat een beetje klinkt als een kruising tussen een “oh” en een “tut”, verlaat met een beledigde toon mijn mond. Noemt ze mij kinderachtig, zij is degene die via mijn raam het huis in kruipt.
Ruby kijkt tussen Devon en mij heen en weer en heeft haar armen over elkaar heen geslagen.
‘Het spijt me Devon, maar jongens,’ ze kijkt naar mij, kucht en vervolgt haar verhaal met haar blik naar Devon.
‘Je moet gewoon duidelijk naar haar zijn en zij had die woorden niet tegen je moeten zeggen. Jullie moeten het uitpraten, eerlijk zijn en gevoelens uiten.’ Gelijk komt er een uitdagende grijns op haar lippen.
‘We zijn geen vrouwen, gevoelens uiten is voor vrouwen,’ verduidelijk ik mijn eerste vier woorden. ‘Ik blijf sterk van mening dat Maxime haar excuses aan moet bieden, niet Devon. Althans, hij niet als eerste.’ Eigenwijs sla ik ook mijn armen over elkaar. Bij Ruby lijkt het dan alsof ze haar woorden meer kracht bij zet en dat is precies wat ik nu ook wil doen. Niet toegeven in ieder geval, anders voelt ze zich dadelijk weer helemaal goed dat ze gelijk heeft. Mij een beetje kinderachtig noemen, welja zeg.
Snel open ik mijn mond weer, zodat ik kan praten en Ruby geen weerwoord meer kan geven en ik voor mijn gevoel deze discussie heb gewonnen.
‘Ik wil trouwens geen slechte gastheer zijn, maar morgen is er toch weer werk aan de winkel en wordt het waarschijnlijk weer een lange dag, dus ik wil over een niet al te lange tijd naar mijn nest.’ De woorden zijn vooral voor Devon bedoelt. Mijn blik glijdt naar Ruby.
‘Jij blijft nog altijd hier, is het niet?’ ik zucht even, alsof ik er enorm tegenop zie en grijns dan. Natuurlijk zie ik er niet tegenop, mooie vrouwen zijn altijd welkom in mijn huis. Al helemaal in mijn bed. Ik hoop dan ook niet dat Devon haar mee naar huis sleurt, dan zou ze alleen maar naar zijn gezeik zou moeten luisteren. Zij en ik zouden het veel gezelliger kunnen maken. Heel veel gezelliger!

everything, in time

[Ugh, crappy post.]

Ruby Anastasia Tate, Nyssa
Matthew negeert mijn woorden, waardoor ik al direct weet dat hij ook weet dat ik gelijk heb. Zijn ego laat echter niet tegen dat hij dit laat zien en dus praat hij verder over die stomme code, welke mij helemaal niet boeit, maar goed voor nu laat ik hem maar.
Na mijn woorden, over hoe kinderachtig ik hem wel niet vind, laat hij een raar geluidje, wat een beetje klinkt als een kruising tussen een “oh” en een “tut”. Het verliet met een beledigde toon zijn mond, waardoor ik hem kort grinnikend en triomfantelijk aan keek. Onbetaalbaar, dit!
‘We zijn geen vrouwen, gevoelens uiten is voor vrouwen,’ verduidelijkt hij zijn eerste vier woorden, waardoor ik kort vragend mijn wenkbrauwen omhoog doe. ‘Ik blijf sterk van mening dat Maxime haar excuses aan moet bieden, niet Devon. Althans, hij niet als eerste.’ Eigenwijs slaat hij hierna zijn armen over elkaar, waardoor er een klein grijnsje op mijn volle, rood gestifte lippen komt en ik me half naar hem omdraai.
‘Dat zeg je alleen maar, omdat –’ Ik word echter ruw onderbroken door Matthew, die me duidelijk geen kans wilde geven op een weerwoord. Pfft, hoe bedoel je, niet kinderachtig? Hij mag dan wel ontkennen, maar ik weet dat het zo is en dat is al genoeg. Zeker omdat hij nu denkt dat hij de discussie gewonnen heeft, wat duidelijk niet het geval is, dat mocht hij willen. Ik laat me niet zomaar afbreken en al zeker niet als het door een man is.
‘Ik wil trouwens geen slechte gastheer zijn, maar morgen is er toch weer werk aan de winkel en wordt het waarschijnlijk weer een lange dag, dus ik wil over een niet al te lange tijd naar mijn nest.’ Het klinkt alsof de woorden vooral voor Devon zijn bedoeld, iets waardoor ik mijn blik naar hem richt en merk dat zijn blik vlak staat. Hij wilt duidelijk niet dat ik hier blijf, wat zelfs Matthew kon merken aan het gezicht van hem.
‘Jij blijft nog altijd hier, is het niet?’ Mijn blik glijdt terug naar Matthew en onze blikken kruizen elkaar, een kort knikje met een grijns laat ik hem zien als antwoord.
‘Nee, daar komt niets van in!’ Zegt Devon vrijwel direct wanneer ik dit tegen Matthew deed, waarbij hij opstond en mij aan mijn arm vastpakte. ‘Matthew, je bent een goeie gozer, maar ik ga mijn zusje hier niet bij jou achter laten blijven,’ Ik gromde toen Devon dit zei en naar Matthew keek, waarbij ik mijn arm los trok om vervolgens naar mijn ex vriend te lopen. ‘Devon, ik kan heus wel voor mezelf zorgen, ga jij nou maar slapen in je eigen warme bedje.’ Zei ik tegen hem, met een zelfverzekerde toon erin.
Matthew zucht even, alsof hij er enorm tegenop ziet en grijns dan, maar ik had hem al een stomp tegen zijn boven arm gegeven. Jezus zeg, als hij wil dat ik hier blijf, zou hij me moeten helpen in plaats van zo te doen! Devon keek kritisch van mij naar Matthew en weer terug, waarop ik hem met een waarschuwende blik beantwoordde. Waag het eens me mee te sleuren, net zoals de vorige keren bij andere gasten!
Devon zuchtte toen diep, zag in dat het hopeloos was, waardoor hij mij een kus op mijn wang gaf, Matthew nog een waarschuwende blik gaf en toen wegliep, naar buiten. Hierna draaide ik me grijnzend om, nam mijn tas en liep heupwiegend naar boven. ‘Jij gaat op de bank slapen hé, doll?’ lachte ik toen, vanaf de trap.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik kan pas reageren als het de volgende dag is ]

[ We know, dat zei ik net ook al tegen Maia. We schrijven nu dus idd ook naar het einde en dan kondig ik de volgende dag aan! ^^ Beginnen we dan ook echt 's ochtends, of willen jullie liever direct doorspoelen naar het 'werk', zodat iedereen weer samen is en zo? (: ]

everything, in time

(Eh, misschien gewoon in de middag of zo? Dat we dan doorgaan naar de avond en iedereen zich klaar gaat maken voor het werk, haha. Dat is denk ik leuker dan gelijk rambam werk, lol.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Trueee]

[ Dan doen we dat! (: ]

Matthew Adam Green
Zie je nou wel, Ruby heeft meteen alweer een weerwoord voor ons bedacht. Thank God kan ze die nu niet afmaken, omdat ik alweer ben begonnen met praten. Dat was toch wel een strak plan van mezelf, al zeg ik het zelf. Op mijn vraag of ze hier blijft slapen, geeft ze me alleen een grijns en een kort knikje. Ik weet genoeg, gezellig! Ik ben er wel blij mee, maar Devon totaal niet en dat laat hij ook duidelijk merken ook.
‘Nee, daar komt niets van in!’ roept hij en springt direct op. ‘Matthew, je bent een goeie gozer, maar ik ga mijn zusje hier niet bij jou achter laten blijven.’ Ruby gromt en ook ik maak even een geluidje om te laten blijken dat ik dat geen leuke opmerking vond. Ze heeft zo vaak bij mij geslapen en dat weet hij ook. Grote kans dat we vanavond zelfs braaf gaan slapen, we hebben wel eens heel andere dingen in dat bed van mij gedaan en pas nu gaat hij moeilijk doen? Ik schud een beetje teleurgesteld mijn hoofd. Net sta ik het nog voor hem op te nemen met mijn “bro code” en nu vertrouwt meneer me niet meer met zijn zusje, ook wel bekend als mijn ex.
‘Devon, ik kan heus wel voor mezelf zorgen, ga jij nou maar slapen in je eigen warme bedje,’ zegt Ruby tegen hem nadat ze haar arm heeft losgetrokken en naar mij is gelopen. Dan geeft ze een stomp tegen me aan.
‘Au! Waar was dat nou goed voor?’ vraag ik grinnikend, want ik weet het antwoord heus wel. Toch wrijf ik even over mijn arm, ze slaat echt hard voor een meisje.
Ik wil er net iets van zeggen tegen Devon, dat ik mijn handen heus wel thuis kan houden, als hij een paar blikken uitwisselt met Ruby en vervolgens diep zucht. Volgens mij zijn die twee samen telepathisch. Uiteindelijk geeft hij Ruby nog een kus op zijn wang, kijkt mij nog één keer waarschuwend aan en verlaat dan mijn huis. Mooi zo, want ik heb echt geen zin in ruzie met hem. Niet dat ik een schriel kippetje ben, maar met Devon wil ik zeker geen gevecht aangaan.
Zodra Devon verdwenen is, draait Ruby zich om, pakt haar tas en loopt heupwiegend naar boven.
‘Jij slaapt op de bank, hé doll?’ lacht ze vanaf de trap. Die is gek! Ik schud grijnzend omhoog en loop met twee treden tegelijk de trap op, zodat ik al snel vlak achter haar sta.
‘Mijn huis, mijn regels, het is óf jij en ik samen in mijn bed, of jij op de bank. Ik ga mijn bed echt niet uitlenen, je zou me beter moeten kennen,’ zeg ik met nog altijd dezelfde grijns, waarna ik haar voorbij loop op de trap en, nu gewoon één trede per keer, naar boven loop. Daar houd ik de deur voor haar open en buig.
‘Na u, o gij eigenwijze madame, die altijd wel haar weerwoord klaar heeft,’ grinnik ik alsof het de titel van een koningin is. Dat mocht ze willen, geen schijn van kans dat ik haar zo zou behandelen. Misschien in het begin van onze relatie, maar daar was het dan ook bij opgehouden. Nee, ze zou dezelfde behandeling krijgen als.. Als die bij haar persoonlijkheid paste, al kan ik niet beschrijven hoe dat dan precies is. Ruby is one of a kind.

everything, in time