Devon Blake Garcia
De lichte, fijne huid van Maxime die ik onder mijn vingertoppen voelde, lieten tintelingen door heel mijn lichaam gaan. Het was werkelijk een rare gedachte om zo over de vrouw te denken die eigenlijk mijn baas was. Dan was Mike, haar neef, er nog en die bezat deze tent in feite. Ik zou zo dood zijn als ik maar één misstapje deed. Al bij al waren de gevoelens die ik voor deze jonge vrouw had echt, besefte ik. Ze waren echt en vooral fijn, aangezien deze telkens tintelingen en een zweverig gevoel door mijn hele lichaam joegen, tot in de puntjes.
Ik was opgelucht dat er dit keer geen schokkende beweging was gekomen, eerder leek ze wel ietwat bang voor me te zijn. Hoewel ik helemaal niet gewild had dat ik zo intimiderend voor haar was. Zou dat mee spelen in het feit wat ze gisteren gezegd had? Ik had nog wel zo gedacht dat ik had laten zien dat ik er voor haar zou zijn, wanneer zij mij nodig had. Niet dus. Goed, Devon, haal nu maar geen oude koeien uit de sloot. Je weet dat je met het gevoel zal blijven zitten als je er alleen nog maar meer over gaat denken.
Mijn vingers lagen nu onder haar kin, waarmee ik haar dwong mij aan te kijken. Een lichte kleur ogen keek terug in die van mij, waardoor er een euforisch gevoel door mij heen ging. Ze had nog altijd die mooie kleur ogen, maar dan vroeg ik mezelf direct erna weer af: waarom moest ik zo raar doen? Tuurlijk had zij die kleur nog, het was niet alsof ze abrupt (na gisteren) een geheel andere kleur kreeg. Hopelijk niet zeg, ik hield te veel van deze kleur! Nu al, al kende ik haar al een hele tijd. Misschien kwam het verliefde gevoel op haar wel met mate telkens erbij, en dat ik het daarom nu pas herken. Klaarblijkelijk hielpen de spelletjes daarbij, dat moest wel. Je kunt echt niet flirten zonder er zelfs iets bij te gaan voelen, tenminste niet voor zo’n lange tijd.
Er lag een glimlachje op haar mooie, volle – en vooral aanlokkelijke – lippen toen ik was begonnen met praten. In mijn blik had er nog de gehele tijd een liefdevolle blik gelegen, om mijn mond speelde een vaag grijnsje, welke ik heel raar vond aan voelen. Zeker toen ik haar versteende lijf opmerkte, wel eentje met kippenvel trouwens. Was er iets gebeurd waar ik geen weet van had? Een klein zuchtje kwam er tussen mijn lippen vandaan rollen, terwijl ik dichter naar haar toe boog. Het enige wat ik nu nog wilde was om haar lippen te raken, haar te kussen en alle andere verdere zorgen te vergeten. Het moment waarop ik dan ook daadwerkelijk haar beminnelijke, fijne lippen voelde, zorgde voor een grote bom die zich in mijn buik ontplofte, welke een kriebelig en vooral levenslustig gevoel verspreidde. Mijn hand trilde zelfs lichtjes wanneer ik richting haar nek streelde en hier mijn hand ter ruste legde. Het gevoel om haar zachte huid aan te raken was ronduit adembenemend.
Direct en zonder enige aarzeling kuste zij mij terug, alsof we het al honderden keren hadden gedaan en dit vanzelfsprekend was. Haar ene hand voelde ik in mijn nek, terwijl haar andere op mijn wang lag. Het was grappig dat ik mijn ene hand ook in haar nek had gelegd, verstopt onder haar lichte bos haren, welke zacht op mijn hand kietelden. Mijn andere hand lag lichtjes op haar zij, waarbij mijn duim strelende bewegingen maakte. Alles voelde zo goed nu, perfect bijna. Het was om te dromen en toch… toch voelde ik me ergens heel onzeker, al kon ik mijn vinger er niet precies op leggen. Dit moment verknalde ik echter niet door me eraan toe te geven en hierdoor los te laten, want ik miste de aanrakingen gewoonweg te veel van haar. Toen ze echter het contact van onze lippen verbrak na een tijdje, was ik dan ook teleurgesteld en lichtelijk gedesoriënteerd, omdat ik me eraan had over gegeven. Voor mij was het veel te snel voorbij gegaan, waardoor ik haar het liefst weer terug had willen trekken, maar dit niet deed. Ik moest wel net blijven, misschien wilde zij het wel niet. Dan moest ik haar niet dwingen.
‘Ik moet echt aan het werk,’ verontschuldigt zij zich zachtjes. Ik had geen tijd om te pruilen, zeker niet omdat ik nog wat verdoofd was van de kus. ‘Maar ik beloof je dat ik je na de show op kom zoeken,’ Ze lachte en plaatste nog een snel kusje op mijn lippen, voordat ik überhaupt wat had kunnen zeggen – of protesteren in mijn geval. Haar handen glijden via mijn bovenarmen af naar mijn handen. Één van mijn handen pakte zij vast, waar ik zacht grijnzend liefdevol in kneep. ‘Dat is je geraden,’ grijnsde ik halfjes, waarop ik kort charmant knipoogde. Maxime grijnsde nog om zo te laten weten dat het weer goed zat, waarna ze van me weg liep zonder mijn hand los te laten. Sowieso als ze mijn hand los zou laten, zou ik dat niet willen en zelf de greep erom verstevigen, zodat ik haar aanraking nog kon voelen. Hoewel ik haar erg graag terug wilde trekken, deed ik het niet, misschien kwam dat wel als aanhankelijk over. En dat wilde ik niet, zeker niet omdat Maxime wel voor zichzelf kon zorgen en ze mij anders een freak zou vinden. Na gisteren had ik daar echt geen zin in, dus hield ik me in. Alweer.
Pas op het moment dat ze bijna gedwongen word mijn hand los te laten, draait ze zich om. In de tijd dat ze weg liep had geen van ons een woord gezegd, waren we zwijgzaam gebleven en ergens vergrootte het dat het effect dat ik nu wel daadwerkelijk in daden ging handelen. ‘Één vraagje nog, Devon. Wat zijn wij eigenlijk?’ Bij deze vraag keek zij mij recht in de ogen aan, en ik keek rechtstreeks terug, zonder mijn blik af te wenden. Ergens in mijn blik speelde voor enkele seconde hetzelfde gevoel van onzekerheid, maar deze werd echter al snel naar de achtergrond geplaatst, waarbij een trots gevoel plaats nam. ‘Je had het net kort over duidelijkheid, maar die is er nu nog steeds niet,’ legt ze haar vraag verder uit en keek me afwachtend aan, terwijl ze met haar duim over de rug van mijn hand wreef. Het duurde enkele ellenlange secondes voordat ik ook daadwerkelijk mijn mond open deed om haar antwoord op de vraag te geven, echter was het niet zoals je gewoonlijk verwacht. Want mensen verwachten eerder woorden dan daden, toch? In elk geval handelde ik nu sterk naar mijn gevoel, dus trok ik hard – maar wel zo dat ze geen pijn aan haar hand of arm kreeg – Maxime naar mij toe. Met een kleine onverwachte blik in haar ogen draaide ze zich naar mij toe, waarna ik haar weer tegen me aan trok, zoals eerder. Daarbij sloot ik mijn armen, ietwat gierig maar zeker lief bedoeld, om haar lichaam heen en drukte haar wat dichter tegen mijn borstkas aan. Mijn hand maakte strelende bewegingen over haar rug, terwijl ik kort zo bleef staan. Hierna echter, drukte ik mijn lippen weer op die van haar, om vervolgens ook kusjes op haar wang en in haar nek te drukken. ‘Ga niet bij me weg,’ fluisterde ik zachtjes, terwijl ik haar even aankeek om haar blik te peilen. ‘Ik wil alleen jou.’ Sprak ik ademloos, ‘Zelfs Shelly zal ik wegsturen, zeker haar.’ Om mijn woorden kracht bij te zetten, drukte ik haar weer tegen me aan.
†
]
]