Verteller POV – Ruby Tate and Devon Garcia
‘Oh, en Ruby?’ sprak Devon met een vermakelijke ondertoon in zijn stem, terwijl hij zich al om wilde draaien en weglopen, maar kwam vervolgens weer terug. Alsof hij iets vergeten was Ruby te melden, dus keek zij hem nieuwsgierig aan. Toen hij terug was gekomen, legde hij zijn grote hand op haar rode haarlokken met een kwajongensachtige blik in zijn donkere poelen. ‘Ik weet dat Matthew weg was geglipt net, zo subtiel deed hij het niet.’ Melde hij haar grinnikend, waarbij hij zijn hoofd even schudde, als teken dat hij het wel grappig vond. Ruby kreeg echter vrijwel direct een betrapte blik op haar gezicht, welke Devon niet uitmaakte. ‘Ik zou maar snel naar binnen gaan, voordat –’
De deur werd op dat moment open gezwaaid, waardoor Devon zijn hand naast zich liet zakken en omkeek wie het was. ‘Ruby!’ Hij bevroor echter in zijn handelingen en Ruby keek om haar grote halfbroer heen naar de degene die er verantwoordelijk voor was, al hoefde ze het niet echt te raden of zien, ze wist al aan de stem te horen wie de vrouw zou zijn. Maxime. Als je het over de duvel hebt, dacht zij, maar zei het niet hardop, want misschien zou Maxime het horen en het leek niet echt het perfecte moment ervoor. Dus hield ze zich maar wijselijk stil, terwijl ze haar bleke hand wel opstak naar haar. Zij staat echter voor een moment stil als zij Devon ziet staan, hij kijkt emotieloos terug, al weet Ruby zeker dat er iets in hem omgaat. Het kan gewoonweg niet dat hij zich ook zo emotieloos voelt, anders had hij er zich niets van aangetrokken en doodsimpel door gegaan met flirten. Maxime schraapt even haar keel en loopt dan richting Ruby, ze had door dat de jongedame Devon negeerde. Zo goed mogelijk dan, want ook zij zou het niet vol kunnen houden Devon te negeren, net zoals haar halfbroer niet altijd Maxime kon blijven negeren.
‘Matthew vertelde me dat je hier bent en ik wilde je vragen of je misschien tijd had om de drankvoorraad te controleren. Er staat achter nog wel wat, maar ik weet niet of dat genoeg is en anders moet ik Mike dus nieuwe laten bestellen.’ Ah shit, daar hebben we het al! Misschien moest Ruby maar niet zoveel van de voorraad drinken elke keer, op een gegeven moment zou Maxime erachter komen en dan was zij dood. Letterlijk misschien nog wel, maar zin om haar baan te verliezen had zij echter niet, dus hield Ruby zich aan de afspraak. ‘Sure, ik zal wel even mijn tijd goedmaken en de drankvoorraad controleren,’ sprak zij duidelijk en instemmend, waarop Devon haar een gealarmeerde blik stuurde, ten teken dat zij hem niet alleen mocht laten met Maxime. Ruby gaf hem enkel een schouderklopje en een kus op zijn wang, waarbij ze de woorden “Good luck” in zijn oor fluisterde, onhoorbaar voor Maxime. Devon voelde letterlijk de moed in zijn schoenen zinken, niet echt iets wat je van een kapitein zoals hem zou verwachten. Hierna liep de roodharige jongedame al weg met zwierige pasjes, waarna het dichtslaan van de deur aangaf dat ze alleen waren en Ruby weg was.
Een vreselijke ongemakkelijke stilte kwam hen tegemoet, waarop Devon zijn handen koppig in zijn broekzakken stak en de andere kant omdraaide, zodat hij haar niet kon zien. Anders had hij namelijk het gevoel om haar aan te raken, te omhelzen en zijn lippen weer op de hare te drukken. Nee, nee, nee! Hij bande de gedachten gelijk uit zijn hoofd, het was niet de bedoeling direct zwak te worden bij haar aanblik, want anders zou ze vast denken dat hij het niet meende, dat het hem geen pijn had gedaan. Hij zuchtte diep en lichtelijk ongelukkig, zijn ogen waren dicht terwijl hij dit deed, maar voor een enkele seconde had hij dan ook niet door dat Maxime er nog stond. ‘Je moet naar de kleedkamer.’ De stripper met de donkere haren schrok op uit zijn gedachten, al liet hij dit niet zien, hij deed enkel kalm zijn ogen terug open en keek haar afstandelijk aan. Ze ging hem nu serieus nog echt de les lezen ook van wat hij moest doen? Hij gromde iets, echter voordat hij ook maar iets kon zeggen, begon ze al verder te praten. ‘Mary wil je maten opnemen, als je daar zin in hebt natuurlijk,’ voegt ze er snel aan toe, alsof ze al weet dat Devon het niet op prijs stel dat ze het zo aan hem meld.
Het is stil, ongelooflijk stil en omdat Devon niets tegen haar wilt zeggen, blijft hij ook zwijgzaam. Hij heeft haar niets te zeggen, ten minste dat wil hij zichzelf laten geloven, en zij heeft hem blijkbaar ook niets te zeggen. Geen excuses of zelfs smoesjes over waarom ze het zei, niets. Hij wil al weglopen, nog met de handen in zijn zakken, maar terwijl hij aanstalten doet, wordt de stilte weer onderbroken door Maxime. ‘Devon, dit is compleet belachelijk!’ zegt ze iets harder dan haar normale stem, waarbij ze hem abrupt recht aankijkt. Een beetje geschokt kijkt hij terug, nee, het is eerder verbaasd, verbaasd over het feit dat het er nu uitkomt, maar desalniettemin keek hij nog altijd terug. Hij ging zelfs recht staan voor haar, zijn handen uit zijn broekzakken en over elkaar geslagen, terwijl Devon zich naar haar toe draaide – zonder zijn blik met die van haar te verbreken.
‘Hoe oud zijn wij? We gedragen ons als een stel kleine kinderen. Wil je me echt gaan ontlopen hier op het werk? Ik weet dat ik je gekwetst heb, oké? En dat spijt me.’ Er ontsnapt een traan en even keek hij er naar, gehypnotiseerd, maar hij hield zich in de traan niet weg te halen. Hoe graag hij dit ook wilde, haar weer in zijn armen nemen, hij deed het niet. Zijn arrogante ego en boosheid waren nu eenmaal groter dan hij gewild had, zelfs nu Maxime zichzelf blijkbaar wel kwam verontschuldigen. Ze had in elk geval de eerste stap gezet, nu moest hij nog ophouden om een baby te zijn. Hij wist dat het lang zou duren, heel lang en hij wist niet zeker of Maxime dit wel vol kon houden. De traan heeft ze ondertussen al ruw weggeveegd, waardoor hij haar prachtige ogen vol emoties weer inblikt. ‘Ik had die woorden niet mogen zeggen, maar wees realistisch. Het ene moment wijs je mij af en zeg je dat het een spel moet blijven en het volgende moment lig je halfnaakt onder me. Heb je enig idee hoe vreselijk verwarrend dat is?’ Het ene moment klinkt de toon in haar stem boos, dan treurig en is er een snik in te horen, maar toch gaat ze door. Devon heeft nog steeds niets gezegd, hij weet niet wat hij kwijt wilt aan haar of hoe hij hiermee om moet gaan. Misschien was het toch beter als het een spelletje was gebleven. Wat moest hij haar anders zeggen: oh sorry, Maxime, je was eerst een spelletje, maar op een gegeven moment werd je belangrijk voor me. Dat maakt niet uit toch, zand erover en vergeten? Pfft, who are you kidding Devon.
‘Ik wil echt toegeven dat ik fout zat, het doet mij ook pijn om te zien hoeveel ik je gekwetst heb, maar ik heb ook geen enkel idee hoe ik dat goed kan maken. Tja, mijn woorden terugnemen, maar daar heb je niets aan, want ik heb ze nog altijd uitgesproken en op het moment dat ik ze zei, meende ik alles, dus ik zou liegen als ik ze nu terug zou nemen.’ Je bent ziek dat je zo misbruikt durft te maken van mijn gevoelens… ging er door zijn gedachten heen, waardoor hij ruw een hand door zijn warrige, zwarte haar haalde en zijn blik afwendde. ‘Ik heb je niets te melden Maxime,’ zei hij zonder enige emotie in zijn stem, maar liet zijn donkere poelen in een keer abrupt in die van haar dringen. ‘Alleen dat het misschien beter is als we elkaar inderdaad een tijdje vermijden. Anders zal jij het schip niet laten zinken, maar ik wel.’ Hij draaide zich al om, om haar zo achter te laten en weg te lopen, maar hoewel zijn rug al richting haar gedraaid was, kon hij het niet laten er nog wat achteraan te zeggen. ‘Weet je, ik had er even over na gedacht…’ Er klonk een diepe zucht van zijn kant. ‘Je hebt gelijk, alles wat je zei: ik ben een player, ik maak misbruik van vrouwen en vooral ook geen verdere gevoelens op het vlak van de liefde. Ik zal de eeuwige Captain Blake blijven.’ Hij knarsetandde iets erna, waarbij hij zijn hoofd iets richting haar gekanteld was, maar vervolgens stug al aanstalten maakte om weg te gaan en Maxime zo achter te laten.
[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 19:48 ]
†
]
