Embry Call
Het vooruitzicht dat Jezebel een aantal gebroken botten in haar lijf had maakte dat er een rilling langs mijn ruggegraat naar beneden trok en er kippevel op mijn armen kwam te staan. 'Toch vind ik het snel, je buik,' brom ik zacht terwijl ik mijn armen rond haar schouders sla en mijn wang op haar haren leg. Misschien zou ik er met Carlisle over kunnen praten, hij zou vast nog wel weten hoe het bij Bella en Renesmee was gegaan, dat had ook geen vijf maanden geduurt... Kort schud ik mijn hoofd om de gedachten uit te bannen die er doorheen spoken. Automatisch moet ik glimlachen als Jezebel over de naam van de kleine begint te mopperen, ik snap dat ze het geen 'baby' en 'hij' meer wil noemen als ze dat kleine hummeltje binnen in zich voelt ronddraaien. Zuchtend denk ik na, in Italiaanse namen ben ik nooit goed geweest. 'Uhm - Misschien zoiets als Matteo, of Raphaël, dan kun je er nog Amerikaanse afkortingen van maken als hij dat zelf graag zou willen,' probeer ik aarzelend. Direct erachterna laat ik een diepe zucht, ik was hier niet bepaald goed in maar die kleine zal uiteindelijk toch een naam moeten gaan krijgen.
Plotseling schoot me iets te binnen waardoor de glimlach op mijn gezicht nog groter wordt. Ik strek mijn armen zodat Jezebel een aantal stapjes naar achteren moet doen en me met een vragende blik aankijkt. 'Heb je dat huisje gezien vlakbij de klif? Het staat een einde van de andere huisjes af, het is wit met een zwart dak en is al heel lang verlaten...' Tot mijn vreugde zie ik Jezebel voorzichtig knikken. Met een grote grijns en een fonkeling in mijn ogen begin ik dan opnieuw te vertellen, 'ik heb het gekocht,' fluister ik zacht, 'het is van ons.'
Edward Cullen
De hele nacht heeft Renesmee slapend tegen me aan gelegen en heb ik genoten van de dromen die haar overvielen in haar slaap. Ik kon er uren naar kijken maar op het moment dat haar gedachten actiever werden merkte ik tot mijn spijt op dat er voor vandaag een einde aan was gekomen. Ook al was het me niet erg bevallen dat ze had gedroomd over een bruiloft met Jacob, ik zou er op den duur toch aan moeten gaan geloven... 'Jummie,' hoor ik Renesmee even later uit de keuken zeggen, als ik opmerk dat ik in mijn gedachten verzonken nog steeds op de bank zat. Langzaam loop ik ook naar de keuken en leun met mijn schouder tegen de deurpost aan. 'Ik heb nog een nieuwtje, trouwens,' zeg ik met een grote glimlach, 'Embry en Jezebel zijn in verwachting, ze krijgen een kindje.'
•