Quileute RPG || Twilight || O5 - Speeltopics

|| Regels
# Niemand doden zonder toestemming
# Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s
# Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films
# Vier rollen per account
# Maximaal vijf verzonnen rollen
# Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee, Quil en Claire, Sam en Emily, Jared en Kim, Paul en Rachel, Embry en Jezebel, Collin en Brady.
# Jezelf opgeven voor een rol kan op dit topic.

|| Rollen
# Black Roedel
Jacob Black
Leah Clearwater - MadeByHades
Embry Call - Shooter
Seth Clearwater - Alfa
Quil Ateara – Shooter

# Uley Roedel
Sam Uley - PercyWood
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller - PercyWood
Collin Littlesea - PercyWood

# Mensen
Emily Young - Overexposed
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young
Renesmee Cullen - Overexposed

# Vampiers
Carlisle Cullen - PercyWood
Edward Cullen - Shooter
Bella Cullen - Overexposed

# Onbekende personen
Brynn Maddy Danec - Halfvampier - MadeByHades
Charlie Mila Evergreen – Mens - Tsubaki
Florence Ruth Campbell - Vampier - Overexposed
Jezebel Odys Fray - Halvampier - Leave
Eva Aiden Brooks - Mens - VolturiBoss

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 13:01 ]

•

Embry Call
Ik moet moeite doen om Jezebel bij te houden terwijl ze op een licht vampiertempo richting ons nieuwe huis rent. Dit heb ik eerder meegemaakt, schiet het even door mijn hoofd, maar ik kan me niet meer herinneren met wie en wanneer, dus laat ik het gevoel snel naar de achtergrond verdwijnen. Vlakbij de kliffen blijft Jezebel plotseling staan, neemt de omgeving in zich op terwijl er een lichte glimlach rond haar lippen speelt. De omgeving hier heb ik al een miljoen keer in me opgenomen dus loop ik meteen een stukje door, tien meter het bos in richting de kliffen, waar op een open plek het kleine witte huisje staat te wachten op onze komst. Binnen in het huisje is het stil, wat aangeeft dat Quil is vertrokken en waarschijnlijk de keuken vandaan in zijn totaal heeft afgerond.
Glimlachend hoor ik Jezebel achter me aankomen en strek mijn arm naar haar uit. 'De buitenkant moet nog geschilderd worden en er moeten nog meubels in, voor de rest is alles af,' fluister ik zacht terwijl ik haar met een zwaai in mijn armen neem en de veranda op stap, die wordt versierd met roze bloemetjes in de bloembakken - een ideetje van Claire. 'De bloemen zijn Claire's idee,' mompel ik terwijl ik met mijn voet de deur open gooi en haar over de drempel naar binnen draag. Als ik haar neerzet zorgt het kleine gangetje ervoor dat ik mezelf tegen de muur moet drukken om haar ruimte te geven.
Glimlachend glip ik langs haar af en begin van alles aan te wijzen, 'de gang is klein, maar dat was het enige, hier is de trap naar boven, drie slaapkamers en een badkamer, hier is de woonkamer en hier is de keuken!'

•

Seth Clearwater

Grommend kwam ik overeind. Waarom vond Leah een kussen nou toch de perfecte manier om iemand wakker te maken? Ik rekte me uit en liep naar de badkamer. Nadat ik m'n tanden had gepoetst en me had omgekleed, liep ik naar beneden voor ontbijt. Ik pakte zelf wat cornflakes en schonk een glas melk in. Nadat ik het op had liep ik naar buiten om Leah te zoeken. Ik vond haar uiteindelijk op de klif. Ik ging naast Leah zitten en zei een hele poos niets.
'Leah, het spijt me. Als het jouw pijn zou kunnen laten verdwijnen zou ik willen dat ik het kon terugdraaien. Niets is het waard om jou zo te zien lijden.' zei ik zacht tegen haar.

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 15:14 ]

Because I love him, do I need another reason?

Renesmee Carlie Cullen

Jezebel was het meisje van de club, was zíj zwanger? Van Embry? "Wat gemeen!" roep ik verbaasd uit terwijl ik mijn vork neergooi, ik merk het geeneens als hij kletterend op de vloer terecht komt. Het meisje was nog wel zo aardig geweest tegen mij, maar tegen Brynn totaal niet. Ze had Embry gewoon ingepikt, wat was dit gemeen zeg! "Renesmee, er is niks gemeens aan." hoor ik mama zachtjes zeggen. Jawel, ze hadden Brynn gewoon pijn gedaan. Daarom was ze weg. Door teveel informatie en gedachten die door mijn hoofd heen spookten voelde ik hoofdpijn opkomen.

But calm, white calm, was born into a swan.

Edward Cullen
Zuchtend schudde ik mijn hoofd. 'Ness, als de familie van Jezebel Embry niet had geholpen om hem te genezen en zijn herinneringen terug te geven was hij er waarschijnlijk niet eens meer. Daarnaast had hij dan niemand meer herkend, zelfs zijn eigen moeder niet meer. Ik weet dat je Brynn aardig vond maar dit is niet Jezebels schuld. Embry had nooit op die plek moeten zijn, dan had hij geen ruzie gekregen en was hij niet hard op zijn hoofd geslagen... Het spijt me.'

•

Jezebel Odys Fray
Ik giechel zachtjes wanneer hij me over de drempel van het huisje tilt. Wanneer hij begint over de dingen die nog moeten gebeuren, leg ik zacht mijn wijsvinger tegen zijn lippen. ‘Het is perfect, Em. Perfect.’ Fluister ik zachtjes. Ik kijk aandachtig rond wanneer hij vertelt waar welke kamer is, en laat mezelf vervolgens in de woonkamer op de grond zakken. De muren hebben een zachte kleur gekregen en vormen daarmee een lichte, openlijke woonkamer. Ik weet nu al dat dit mijn favoriete kamer zal zijn. ‘Ik regel de meubels. Ithuriël is me iets schuldig.’ Grinnik ik quasi-kwaadaardig, waarna ik me op mijn rug laat glijden en vervolgens zwijgend naar het plafond blijf staren. Het witte plafond doet me denken aan het eerste huis waar we in woonden. Het was een knus en gezellig huis geweest, en ik had het jammer gevonden toen we moesten verhuizen. Dit plafond zorgde daarom voor een glimlach rond mijn lippen. ‘Claire moet me absoluut helpen met de baby kamer. En ik hoop dat ik haar een tijdje mag lenen van Emily zodat ik een beetje met haar mag oefenen. Voor Quil vinden we wel een plekje als tijdelijke deocoratie.’ Grinnik ik plagend, waarna ik overeind kom en en blik door het raam werp. Ik ben blij dat het huisje een stukje in het bos ligt. Ik ben en blijf immers een vampier.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Glimlachend kijk ik toe hoe Jezebel op haar rug in de woonkamer ligt. Ons kleine huisje lijkt nu al perfect, nu we er allebei aanwezig zijn. Ik vraag me af hoe het zal zijn als er eenmaal een klein hummeltje rond rent en door zijn kirrende stem de stilte zal vervagen. Zacht loop ik op Jezebel af, die voor het raam is gaan staan en naar het bos achter ons kleine huisje staat te kijken. 'Misschien -' begin ik zacht, 'misschien kun er in het bos wel op eh - dieren jagen?' fluister ik zachtjes waarna ik mijn ogen neersla. Ik had nog niets van Sam gehoord, maar dat zal niet heel lang meer duren. Ik wist niet hoe hij er tegenover stond als Jezebel een flink eind hiervandaan zou jagen en ze zwanger is, maar het kon nooit goed zijn.
'Ik weet dat jullie dat schijnbaar niet zo lekker vinden, maar ik ben bang dat als Sam erachter komt...' stamel ik zacht terwijl ik op mijn onderlip bijt. Ik zou voor mijn familie moeten opkomen, maar ik weet dat Sam de stam en de mensen moet beschermen, dat moet ik nu eenmaal ook en ik keur het zeker niet goed dat Jezebel op mensen jaagt maar het is nu eenmaal niet anders...
Snel sla ik mijn armen rond haar middel en druk haar lichaam tegen het mijne, met mijn kin rust ik op haar hoofd zodat we samen naar buiten kijken en mijn handen afwezig rondjes draaien over haar bollende buikje.

•

Jezebel Odys Fray
‘Het ligt niet aan de smaak, Embry, echt niet. Het is geen kwestie van lekker of vies vinden. Denk je dat ik graag mensen vermoord?’ Ik schud mijn hoofd langzaam en wendt mijn blik vervolgens weg van het bos. ‘Mensen krijgen een lang leven. Ze beslissen zelf welke misstappen ze begaan en uiteindelijk geven ze hun leven op één van de vele manieren terug. Bij dieren.. Ze krijgen een kort leven, een leven waarin ze zich moeten verstoppen voor mensen omdat deze op hen jagen. Ze verstoppen zich voor vampiers omdat deze ze hoe dan ook zullen vinden. En dan wordt hun leven van hen afgenomen. Ze laten hun partner en kinderen achter omdat een vampier het zielig vindt voor mensen die een stem hebben, en zij niet.’ Ik krul mijn handen toen vuisten en pers vervolgens mijn lippen op elkaar. ‘Het klinkt voor mensen misschien beter dat we op dieren jagen, dat we graag in de buurt van mensen zijn maar dat geld niet voor mij. Ik vind het misselijkmakend om op onschuldige dieren te jagen. Het klinkt misschien walgelijk, maar ik ben tevreden zoals ik ben. En als Sam dat niet accepteert, zal hij Raphaël ook niet accepteren. Want hij is ook een deel van mij, en ik zal hem niet op een dieren dieet dwingen wanneer er mensen in overvloed zijn.’ Ik laat een vermoeide zucht langs mijn lippen ontsnappen en schud mijn hoofd vervolgens langzaam.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Naarmate Jezebel haar verhaal verder verteld voel ik mijn lichaam kouder worden en verstijven terwijl ik langzaam mijn kaken op elkaar klem. Niet boos worden Embry, denk ik alleen maar bij mezelf door het honderden keren door mijn gedachten te laten flitsen. Voorzichtig trek ik mijn armen terug en zet een paar passen achteruit terwijl ik mezelf op de grond laat zakken en mijn ogen sluit om tot rust te komen. Ik liet alle informatie die Jezebel me net had verteld tot me doordringen en langzaam bezinken terwijl ik naar een oplossing zocht. 'Daar kan ik het niet mee eens zijn, Jez,' fluister ik uiteindelijk zachtjes maast vastbesloten. 'Het is hier mijn taak, mijn plicht, om de mensen te beschermen. Ook mensen die door vampiers worden vermoord,' zeg ik er iets harder achterna, 'laten een partner en hun kinderen achter omdat ze geen andere keus hebben terwijl ze nog een lang leven verdienen. Iedereen laat iemand achter als zij of hij sterft.'
De kilte is inmiddels in mijn stem doorgetrokken en snel buig ik mijn hoofd en klem mijn handen in elkaar als vuisten. 'Ik wil niet dat je denkt dat ik je een monster vind, ik ben het alleen niet eens met je redeneringswijze,' mompel ik zacht. 'En -,' fluister ik er dan aarzelend achteraan, 'als Raphaël later behoefte heeft aan bloed, sta ik er op dat we hem eerst op dieren laten jagen.'

•

Jezebel Odys Fray
Ik schud mijn hoofd langzaam, wanneer ik met een zacht gebaar het raam open. De frisse lucht voelt als een koude stofwolk. ‘Dat is niet waar, Embry. Je vindt me wel een monster. Hoe hard je daar ook tegen vecht: volgens jou instinct zal ik altijd een vampier blijven. Een bloedzuiger.’ Ik had verwacht dat Embry op zou komen met het feit over hoe hij is opgevoed, en hoe in de roedel alles wordt vertelt over vampiers, en ik kan het hem niet kwalijk nemen. Maar ik dacht dat hij meer van me hield dan dat hij me haatte. ‘Er zal altijd een discussie zijn tussen ons. Vampiers en weerwolven worden beide opgevoed zoals dat volgens hen hoort.’ Ik laat mijn vingers gedachteloos over de vensterbank glijden terwijl ik mijn ogen op de groene bomen richt. De sneeuw is bijna helemaal verdwenen. Een adembenemend gezicht. ‘Wil je me zeggen wat je ziet als je naar mij kijkt? En dan niet welke kleur mijn haar heeft, maar wát je ziet.’ Er zit een onaangename trilling in mijn stem die ik niet zo goed kan plaatsen. ‘Ik weet dat je - je Brynn niet goed kunt herinneren, en ik weet dat je haar het liefste nooit meer in gesprek hoort maar ik weet hoe je naar haar keek in de avond dat ik je voor het eerst ontmoette. Sommige momenten zie ik die blik terug als je naar mij kijkt, maar het voelt zo.. Kwetsend dat je nooit meer van mij zult houden dan je me zult haten.’ Mijn onderlip beeft, en ik ben blij dat ik met mijn gezicht naar het raam sta. ‘Jij zult altijd een bloeddrinkende vampier zien, zelfs als Raphaël geboren is. Als hij er niet was geweest.. Misschien zou je dan helemaal niet meer van mij hebben gehouden.’ Fluister ik zacht terwijl ik mijn nagels over de vensterbank voel schrapen om de tranen terug te dringen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Met een wild gebaar schoof ik de gereedsschapskist - waar ik naast was gaan zitten - naar achteren, zodat hij met een harde klap tegen de muur richting de keuken aan kwam en op zijn kant viel. Terwijl de hamers en schroevendraaiiers over de houten vloer rolden beende ik met grote passen - er waren er in totaal drie nodig - naar Jezebel, die nog steeds bij het raam stond en haar handen op de vensterbank had gelegd. Ruwer dan mijn bedoeling was draaide ik haar om door haar bij haar schouders vast te pakken. Mijn handen klemden zich als twee bankschroeven rond haar bovenarmen en de toon in mijn stem en dominantie van mijn bewegingen zorgden ervoor dat ze me direct aankeek door haar hoofd een beetje in haar nek te leggen. De tranen in haar ogen waren nu duidelijk zichtbaar, maar deed niets aan de woede en machteloosheid die binnen in me woelde.
'Nou moet je eens goed luisteren, Jezebel Odys Fray,' begon ik met een trillende stem te zeggen, terwijl ook mijn armen begonnen te trillen. 'Als ik naar jou kijk, zie ik niet alleen het mooiste, maar ook het liefste, aardigste, knapste, grappigste, geweldigste meisje van de hele wereld. Het feit dat jij een halfvampier ben en ik een wolf kan me geen drol schelen op dit moment!' snauw ik er woest achteraan. Het gevoel dat ze dacht dat ik haar haatte in plaats van haar hield deed me zoveel pijn dat mijn hele lichaam stond te trillen en ik op het punt stond te transfomeren. Met een zware ademhaling bleef ik echter doorgaan, 'snap je het dan niet? Ik. HOU. Van. Jou. En heb kan me niet schelen wat we zijn en waarom we zo zijn! Ik wil gewoon gelukkig zijn met JOU!'

•

Jezebel Odys Fray
Een moment lang had ik gedacht dat hij voor mijn neus zou transformeren en me vervolgens aan reepjes zou scheuren. Mijn vingers vonden grip tegen zijn shirt terwijl ik mezelf snikkend tegen zijn borst drukte. Het feit dat ik hem nog nooit zo boos had gezien bezorgde me rillingen. Ik vroeg me sterk af waarom hij me zo snel aan het huilen maakte. Misschien was het de hele situatie waarin ik had gedacht dat hij me wilde veranderen, en ik wist nu al dat ik dat niet zou kunnen. Natuurlijk zou Raphaël bloed nodig hebben, en ik hoopte dat Embry daar ooit vreemde mee zou kunnen vinden. Want van al het bloed dat ik naar binnen kreeg, ging minstens de helft naar ons kleine baby'tje. Maar ik zou voortaan nog verder weg gaan, voor Embry. 's Nachts wanneer hij zich geen zorgen zou maken over zijn instinct. In stilte zag ik toe hoe mijn hart op een normaal ritme begon te kloppen en de tranen langzaam opdroogden. Toch maakte ik me niet los van Embry. De warmte was te verleidelijk. Embry was te belangrijk om nu los te laten. Onze relatie was onmogelijk, en wist toch altijd wel een manier om na een stommiteit door te gaan. Zwijgend bijt ik op mijn onderlip en bekijk het patroon van zijn shirt met een half oog. De spiertjes eronder trillen, maar ik weet dat Embry nooit zou transformeren zo lang ik hem vast had.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Langzaam ging mijn hartslag langzamer, werd het trillen minder en verdween de waas die voor mijn ogen hing zodat ik weer helder kon zien. Jezebel had zich snikkend vastgegrepen aan mijn t-shirt, hield me vast om me nooit meer los te laten. De ontlading zorgde ervoor dat ik - met Jezebel in mijn armen - langs de muur in elkaar zakte. Het trillen van mijn spieren en lichaam hield nog een tijdje aan, ging steeds langzamer en verdween uiteindelijk. Jezebel trok ik in mijn schoot, dicht tegen mijn borst, mijn gezicht tegen het hare gedrukt terwijl ik ons zachtjes heen en weer wieg. 'Het spijt me,' zeg ik met een hese, gebroken stem. Een seconde lang had ik aan Emily gedacht, wat er met haar was gebeurd toen Sam voor een aantal seconden de controle had verloren. De klapt dat het bij mij ook bijna was gebeurd kwam harder aan dan verwacht. Tranen rolden over mijn wangen en met grote snikken drukte ik mijn gezicht tegen Jezebels buik. 'Het spijt me, ik had jullie bijna ... Het spijt me ...'

•

Jezebel Odys Fray
Mijn vingers glijden zacht door zijn lokken terwijl ik mijn ogen sluit en mijn hoofd langzaam schud. ‘Ik gedroeg me als een zelfzuchtige vampier.’ Fluister ik zacht tegen zijn voorhoofd, voor ik er een zacht kusje tegen druk. ‘Ik had jou bijna in de fik gezet.’ Geef ik met een schaapachtige glimlach toe. ‘Dan hadden we quitte gestaan. Verwijt jezelf niets. Jij bent Sam niet.’ Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen en kus zijn lippen vervolgens teder. Ik krimp kort ineen, waarna ik Embry een glimlach schenk. ‘Raphaël is het met me eens.’ Beaam ik de minieme schop die een seconde door mijn buik had getrild. Mijn armen glippen om zijn schouders, waarna ik mijn hoofd tegen zijn schouder druk. ‘Ik ga Ithuriël bellen voor meubels en mijn spullen. Dan mag jij Quil en Claire gaan halen. Ik heb dringend de mening van een kind nodig.’ Ik glimlach, waarna ik langzaam overeind kom. Ik druk een laatste zoen tegen zijn lippen, voor ik mijn telefoon uit mijn zak gris en Ithuriël op enorme snelheid mijn mening over de inrichting vertel. Hij zou alles zo snel mogelijk bij me afleveren en met die woorden hing ik hem op. ‘Eerst eten.’ Knik ik voor mezelf wanneer ik me besef dat het ontbijt het laatste is geweest wat Embry heeft gegeten. Ik vind mijn plek in de keuken en zie aan de keukenkastjes dat enkele boterhammen wel mogelijk moeten zijn. Koken is één van de dingen die ik mezelf heb moeten aanleren omdat niemand anders ooit iets at.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Ik blijf nog even versuft zitten tegen de koude muur terwijl Jezebel vertrekt naar de keuken om haar broer te bellen en wat eten voor zichzelf te maken. Met moeite hijs ik mezelf overeind, ik was nog nooit zo teleurgesteld in mezelf geweest, ook al had Jezebel gezegd dat zij degene was die ook fout had gezeten en dat het niet erg was. Ik had bijna mijn eigen vriendin en kind wat aan gedaan en als dat gebeurd zou zijn had ik het mezelf nooit vergeven, dan was ik een lotgenoot van Sam geworden en was mijn leven zo goed als verpest geweest.
Zuchtend laat ik mezelf - voor het gemak - door het raam glijden en kom met een plofje op het zachte gras terecht. Sloffend loop ik richting Quils huis, dat niet meer dan drie minuten lopen van ons kleine huisje afligt. 'Quil,' ik schraap mijn keek kort, 'wil je met Claire langskomen bij ons thuis? Ik bedoel, ons nieuwe thuis,' zeg ik met een glimlach als ik Quil op de veranda zie hangen. Quils gezicht verraad dat hij weet wat er aan de hand is, maar toch houdt hij zijn mond, een van de fijnste dingen die bij mijn vriend passen. 'Ogenblikje,' bromt hij terwijl hij naar binnen schiet en even later met een vrolijke Claire naar buiten komt lopen. 'Emwby!' giechelt ze en komt op me af gerend. Met een grote zwaai beland ze op mijn nek en zij aan zij lopen Quil en ik zwijgend naar mijn nieuwe huisje. Quil loopt de veranda al op als Claire aan mijn haren begint te trekken. 'Jij bewnt een wof!' giechelt ze blij. Grinnikend trek ik haar van mijn schouders en hang haar bungelend op haar kop boven een hoopje sneeuw. 'Zeg dat nog eens!' roep ik lachend, terwijl Claire het uitkrijst van plezier.

•

Jezebel Odys Fray
Er vormt zich een waterig glimlachje rond mijn lippen wanneer ik Embry buiten met Claire zie spelen. ‘Het komt wel goed, Raph.’ Verzeker ik het kindje in mijn buik geluidloos terwijl ik een dienblad met sandwitches op het aanrecht zet, en vervolgens met een glimlach tegen de deurpost blijf leunen. ‘Bedankt voor de bloemetjes, Claire. Ze zijn heel mooi.’ Glimlach ik richting het kirrende peutertje, voor ik naar Quil loop om hem te omhelzen. ‘Bedankt. Het is echt heel mooi geworden.’ glimlach ik hem toe, wanneer ik hem heb losgelaten. ‘Ik heb sandwitches gemaakt, dus als jullie trek hebben?’ Prevel ik aarzelend terwijl ik een hand door mijn lokken haal en vervolgens een blik op Embry werp. Ik schenk hem een glimlach, en kijk vervolgens naar de groenige omheining van ons knusse huis. Het is een geweldige plek om een kind groot te brengen en zelf van te kunnen genieten. Het bos is een fijne manier om tijd in door te brengen, en ik weet zeker dat ik dat ook heel veel zal gaan doen.

Feel the fire, but do not succumb to it.