Kurt Hummel
Blaine liep naar me toe en trok me bij zich op schoot en hield me goed vast. Ik stopte meteen met snikken en nestelde me dieper in zijn armen, terwijl ik Emily nog vast had. Ik legde haar nu in bed, ze kon er nu niet uitvallen omdat Blaine en ik ook op bed zaten. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en knuffelde hem stevig. Ik was zo opgelucht dat hij me vasthield, we moesten er juist nu voor elkaar zijn. We moesten elkaar hier door heen slepen op één of andere manier. Ik wist zelf ook amper hoe, en ik durfde te wedden dat Blaine dat ook niet wist. 'Ik hou ook van jou,' zei ik zacht en net zo gebroken als hij. Ik zuchtte gekweld, ik kon het gewoon even niet meer helder krijgen. Ik vroeg me af wat Finn aan het doen was, hij zou hij vast vreselijk moeilijk hebben. Maar ik kende hem al zolang dat ik wist dat hij tijd voor zichzelf nodig had. 'Ik wil naar huis.' zuchtte ik gekweld. Ik wilde niet langer in dat vreselijke ziekenhuis zijn, ik haatte ziekenhuizen en ik had ze ook sinds de dood van mijn moeder gehaat. Altijd als ik in een ziekenhuis kwam, gebeurde er altijd iets vreselijks. Op dat moment voelde ik om de seconde pijnlijke steken in mijn hoofd en kreunde ik pijnlijk. Ik trok Blaine met me mee op bed zodat we samen lagen en legde Emily voorzichtig op Blaine's borst en rustte zelf met mijn hoofd op zijn schouder en sloot ik mijn ogen, om de pijn te negeren. Deze pijn was niets vergeleken met de pijn die ik voelde om mijn beste vriendin.
Finn Hudson
Ik zat al een tijdje buiten op de dak van het ziekenhuis, te staren naar de hemel en de inmiddels verschenen sterren. Je kon al echt merken dat het winter werd, want het was ijzig koud buiten. De koude wind streelde mijn huid en liet kippenvel achter. Ik kon het gewoon niet geloven, nog steeds niet. Ik zat volgens mij in een soort ontkenningsfase. Bella kon niet dood zijn, ze was mijn ware liefde. Nooit zou ik van iemand anders houden dan van haar. Ik genoot van mijn tijd alleen, tot hoever ik ergens van kon genieten. Maar alleen op deze manier kon ik even bijkomen van de ongelofelijke schrik en kon ik mijn gevoelens op een rijtje zetten. Als er nu iemand tegen me zou praten, zou ik vast alleen maar boos reageren. Ik was woedend omdat Bella overleden was. Hoe kon ze ons alleen laten? En waarom is deze klote wereld zo koud en kil? Waarom waren er zoveel zure appels op de wereld. Ik zuchtte gekweld en bleef zitten waar ik zat.
Jayden Ian Archibald
Toen ik zijn vraag hoorde, had ik niet gauw een antwoord klaar. Natuurlijk had ik speciale gevoelens voor Luke. Geloof het of niet, maar hij was mijn eerste vriendje. Hiervoor had ik nog nooit een vaste relatie gehad. Maar wat was nu precies houden van? Volgens mij was ik veel te verward om dat te begrijpen en wist ik het niet. Ik zuchtte en keek hem aan. 'Ik denk het..' bracht ik een beetje aarzelend uit.
Logan Hudson
Ze werd weer serieus en vertederd keek ik naar haar, toen ze dat allemaal zei. 'En ik houd van jou, Rachel. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden en ik zal voor je vechten tot het bittere einde.' zei ik lief ik tegen haar, waarna ik haar een kusje gaf op haar neus. 'Je bent geweldig.' zei ik naar waarheid, en hield haar teder tegen me aan.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
