[RPG] Cirque du Freak - O4 - Speeltopics

Welcome to the circus, Ladies and Gentleman!
Het is namelijk weer zover: de beste shows van de wereld komen er weer aan. Alleen is het geen gewoon circus, het is namelijk Cirque du Freak en de mensen leven in de waan dat het allemaal eigenlijk nep is en voor hun vermaak. Echter weten ze dus niet dat ze allemaal zo geboren of geworden zijn en het hele circus wel degelijk waar is.
’Oh, those petty humanbeings… They ain’t know what they’re getting into…’

Komt bij ’t circus:
Isuzu – Scarlett Raven Xena – Spinnen
Aragog – Améliah Cathy Billington – Pijn
Soubi – Vincent (Finn) Reese – Vuurspuwer
Realist – Matthew Oliver Parker – Energie & Metaal
Aether - Chryse Jae Parsel Lachesis – Panter & Gif
Convincing - Ferrelyn Amoir - Engel

Hoort er al bij:
Ebola - Amarantha Ortiz - Shapeshifter.
Khione – Riley Nicolas Bennett – Hij kan echt alles eten
Khione – Eden Florence Morales – Hypnotiseren door middel van haar stem, zeemeermin
Aragog – Madeline 'Maddy' Juliah Evans – Slangen
Flitwick – Evanna Samantha Butterfly – Heel lenig
Carmenta – Amare Cecilia Jackson – Empathisch & kan moleculen bevriezen
Carmenta – Cameron Dustin Jackson – Telekinetisch & kan moleculen versnellen
Alethiometer – Alexander ‘Alex’ Demi Collins – Kent geen pijn
Corallo – Adam Hayden Ravi Danner – Helderziendheid & Illusies, katachtigen

ROLLENTOPIC.

Regels:
- Leeftijd moet tussen de 16 en 25
– Schelden en 16+ mag
– Graag een stukje schrijven van meer dan drie regels, anders loop je geheid vast
– Ga geen ruzie uitlokken met andere spelers, dus respecteer elkaar
– Schrijf en bestuur alleen je eigen personages, niet die van een ander!
– OOC graag tussen haakjes: () [] {}
- Melden als je nieuwe username hebt
- Max. drie personages per user
- Reserveringen blijven één dag staan
– Just have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:18 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Vincent 'Finn' Reese

Ik begon weer te lopen. Het meisje gaf geen antwoord meer op mijn vragen, dus liet ik haar maar met rust. Ik pakte mijn fakkels op en begon maar weer als een zombie over het circus te lopen. Ik kende geen enkel mens hier en de enige die ik hier een beetje kende was spontaan verdwenen. Net op dat moment botste ik tegen iemand op. Geschrokken deinsde ik naar achteren en keek naar de persoon die tegen mij op botste, of tegen wie ik op botste.
'Oh, hee Finn,' zei ze met een zwakke glimlach, daarvoor had zij net zo verschrikt op gekeken als ik. Een klein glimlachje verscheen ook op mijn gezicht. Vragend keek ik haar aan.
'Ik kan echt niet weg he?' vroeg ik zacht aan haar. 'Kan ik dat nooit meer?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Cameron Jackson.

Na mijn uitbarsting loopt ook Eden weg en de bange blik in haar ogen zie ik nog net. Ik realiseer me nu pas wst ik heb gedaan en ik zucht en bijt op mijn lip. 'Eden!' Roep ik nog maar ze is allang weg. Ik ren haar kant op. Ik moet en zou uitleggen wat ik heb gedaan. Dat ik haar nooit iets aan zal doen en dat ze dat moet begrijpen. Ik liet me gaan en dhaar overtuigen zou moeilijk worden, maar ij moet en zal het doen.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Carmenta --> Aeras

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Eden Florance Morales
'Ik kan echt niet weg he?' vraagt Finn zacht. Ik bijt op mijn lip en knik, met een schuldige blik in mijn ogen. 'Kan ik dat nooit meer?' Ik zucht. 'Waarschijnlijk niet,' antwoord ik zacht. 'Maar als je wilt, dan kan ik voor je met de directeur praten. Misschien wil hij je wel gewoon laten gaan'.
Als ik Cameron mijn naam hoor schreeuwen schrik ik weer op. 'Kom laten we ergens heen gaan waar we kunnen zitten, en waar het wat minder koud is,' zeg ik snel tegen Finn waarna ik hem bij zijn arm beet pak en hem mee trek richting mijn caravan.
Bij mijn caravan aangekomen ga ik hem voor naar binnen en wijs ik naar het kleine bankje, als teken dat hij daar wel op kan gaan zitten als hij dat wil. 'Wil je misschien iets te drinken?' vraag ik hem.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Vincent 'Finn' Reese

Ze zuchtte. 'Waarschijnlijk niet,' antwoordde ze zacht. 'Maar als je wilt, dan kan ik voor je met de directeur praten. Misschien wil hij je wel gewoon laten gaan.' Ze schrok op toen een persoon haar naam riep. 'Kom laten we ergens heen gaan waar we kunnen zitten, en waar het wat minder koud is,' zei ze snel tegen mij, waarna ze mij bij mijn arm beet nam en me mee trok richting een caravan.
Daar aan gekomen ging zij voor mij naar binnen en wees naar een kleine bankje als teken dat ik daar mocht gaan zitten. 'Wil je iets te drinken?' vroeg zij aan mij. Lichtelijk verbaasd keek ik haar aan en ging iets wat aarzelend op het kleine bankje zitten.
'Nee, dank je,' zei ik met een glimlachje tegen haar. 'Je hoeft trouwens niet met de directeur te praten. Ik wil jou niet in problemen brengen.' Ik zuchtte zachtjes en een bizar gedachten kwam bij mij naar binnen toen ik mij haar gave herinnerde. 'Jou gave,' zei ik zacht en ik keek haar vragend aan. 'Ik kan toch niet weg.. Kan jij mij dan vertellen dat ik geen zorgen hoef te maken? Volgens mij word het dan een stuk makkelijker, of zie ik dat verkeerd?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Adam Hayden Ravi Danner.

Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Tegelijkertijd voel ik alle pijnlijke plekken. Mijn armen, gezicht, rug en buik.
Normaal zal ik niet snel weglopen van een gevecht, maar deze.. Ik wist gewoon dat ik deze niet zou gaan winnen. Cameron is net als mijn niet geheel mens en waarschijnlijk - nou, dat weet ik bijna wel zeker - zou hij verder veranderd zijn. En dan was ik er geweest.
Plotseling hoor ik wat takjes kraken. Direct beweeg ik mijn vingers en laat ik een rook-illusie opdoemen, zodat ik niet herkent wordt. Toch loopt de gene door, naar mij toe. Ik laat de illusie wegvallen en zie dat het Amare is.
"Ga weg," grom ik naar haar, terwijl ik vanonder mijn zwarte kuif naar haar kijk. Even rustig als daarnet blijf ik op de grond zitten, omdat ik weet dat Amare geen bedreiging vormt.

Amare Jackson.

Een zogenaamde illusie. Het was inderdaad Adam. De illusie valt weg en hij gromt zacht dat ik weg moet. Ik slik en loop naar hem toe. Als ik hem aan zou raken zou zijn gevoel naar mij toe gaan. Ik twijfelde maar knielde bij hem neer. 'Nee. ' zei ik zachtjes. 'Het spijt me van Cameron. Echt heel erg. ' zei ik terwijl ik mijn hand langzaam naar zijn borst liet gaan en alle pijn van zijn lichaam naar die van mij en ik bijt slikkend op mijn lip. De pijn was ondragelijk en tranen stopte in mijn ogen. Wat had Cam hem aangedaan.
Ik liet me niet kennen en zuchtte zachtjes. 'Beter?' Vroeg ik toen en ging met mijn hand naar zijn gezicht om een straaltje bloed weg te vegen. 'Het spijt me zo..' zei ik zuchtend en ik beet op mijn lip.
Ik verkende zijn gezicht. De maan scheen op zijn gezicht en ik zag zijn donkere ogen.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Adam Hayden Ravi Danner.

Aan de manier hoe ze blijft staan, zie ik dat ze twijfelt, maar toe knielt ze bij me neer.
"Nee," zegt ze zachtjes.
"Oh, jawel. En anders zorg ik daar helemaal zelf voor," snauw ik.
"Het spijt me van Cameron, echt heel erg," zegt ze.
Ik voel hoe ze haar hand op mijn borst legt. Nee! Schreeuwt iets van binnen. Ik wil niet dat ze mijn pijn wegneemt.
"Amare, niet doen." Ik pak haar pols vast en haal deze van mijn borst. Helaas zie ik aan haar gezicht dat ze al een deel van mijn pijn weggenomen heeft. Haar gezicht verkrimpt van de pijn en ik voel het langzaam wegzakken.
"Beter?" vraagt ze om vervolgens wat van mijn gezicht te vegen.
"Nee," zeg ik stug. "Dat had je niet moeten doen, Amare. Het is níet jouw schuld, maar de mijne. Ik moet gewoon niet meer met je omgaan en dan is alles opgelost," ratel ik.
"Het spijt me zo," herhaalt ze.
"Het is niet jouw schuld," herhaal ik om het haar op haar hart te drukken dat het echt niet zo is.

Amare Jackson.

"Amare, niet doen." Hij pakte mij pols vast waardoor ik een deel maar van zij pijn had. Ik zuchtte. "Doe niet zo eigenwijs. " - "Nee," zegt hij dan stug. "Dat had je niet moeten doen, Amare. Het is níet jouw schuld, maar de mijne. Ik moet gewoon niet meer met je omgaan en dan is alles opgelost," ratelt hij door en ik kijk hem afwachtend aan. "Klaar?" Vraag ik dan, maar blijkbaar te vroeg aangezien hij gewoon door gaat. "Het is niet jouw schuld," herhaalt hij om het me op mijn hart te drukken dat het echt niet zo is. "Adam, wie heeft gezegd dat ík niet meer met je om wilt gaan. Cameron is een klootzak, hij mag misschien mijn broee zijn en mijn enige bloedverwante..dat betekent nog nirt dat hij zo mag reageren. Het is wel mijn schuld. Ik had je niet moeten bevriezen. " Als ik hem een beetje heb afgeleid met mijn verhaal plaatst ik zo mijn handere hand die hij niet bij mijn pols had vastgepakt op zijn borst en neem dan alle resterende pijn die hij nog had in me. Ik slik even en mijn hele lichaam klopt. Ik voel me zwaar en verschrikkelijk. Hoe kon Cam iemand dit aandoen?

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Scarlett Raven Xena.
Hij glimlacht op wat ik zeg. “Hoorde je mij klagen dan? Het is buiten steenkoud.” Ik knik en kijk toe hoe hij de deur sluit, waarna hij naar het bed loopt. Hier op gaat hij zitten en ik volg hem, waardoor hij me naast zich neer trek en naar me glimlacht. Ik grinnik zacht doordat hij dit doet en val praktisch gezien over hem heen, waarna ik snel normaal op mijn zij naast hem ga liggen.
We liggen best dichtbij elkaar, aangezien er verder geen plek was, maar dat maakte mij niets uit. Zo kon ik zijn lichaamswarmte voelen. Ik kroop mezelf helemaal tegen hem aan en liet mijn vingertoppen over zijn gezicht strelen. “Daarom vind ik het nog steeds lief dat je als een charmante gentleman je jas voor me uitdeed,” Grinnikte ik en drukte een snelle kus op zijn lippen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Matthew

Ik lig op het bed met Scarlett dicht tegen me aan. Ze glimlacht terwijl ze met haar vingers mijn gezicht streelt. Ik sluit even mijn ogen om van het gevoel te kunnen genieten. “Daarom vind ik het nog steeds lief dat je als een charmante gentleman je jas voor me uitdeed,” Ik glimlach. 'Ik ben wel een beetje een gentleman en ik kan ook wel charmant zijn.' Antwoord ik en open mijn ogen voor ze me kust. Ik kus haar terug en druk op mijn beurt een kus op haar voorhoofd. Ik druk nog een paar kusjes in haar nek, iets waar ik zelf niet tegen kan maar goed veel mensen vinden het juist prettig. Bij mij was het juist mijn zwakte, net als mijn oor. Daar kon ik ook absoluut niet tegen.

Scarlett Raven Xena
Matthew sluit zijn ogen kort, waarna hij na mijn woorden glimlacht. Alleen al door die glimlach krijg ik een raar gevoel in mijn buik, alsof er vlinders in rond vladderen.
'Ik ben wel een beetje een gentleman en ik kan ook wel charmant zijn.' Antwoord hij en opent zijn ogen weer voor ik hem kus. Hij kust me terug en drukt op zijn beurt een kus op mijn voorhoofd, waardoor ik mijn ogen sluit. Een klein glimlachje siert mijn volle lippen, terwijl ik mijn schoenen uitschop en kort knipoog naar Opera, die grinnikt en ergens warm in een kast verstopt.
Hiera kijk ik weer terug naar Matthew, terwijl hij een paar kusjes in mijn nek drukt en waardoor ik genietend mijn ogen weer voor een paar tellen sluit. 'Hm, Matthew,' fluister ik zacht grinnikend, draai ons zo dat ik op hem lig en geef hem een plagerige blik. 'Je speelt vals, heel vals.' Met deze woorden gniffel ik vermakelijk en begin allemaal kusjes in zijn nek te geven, vlakbij zijn oor.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Adam Hayden Ravi Danner.

"Adam, wie heeft gezegd dat ík niet meer met je om wilt gaan. Cameron is een klootzak, hij mag misschien mijn broee zijn en mijn enige bloedverwante .. Dat betekent nog niet dat hij zo mag reageren. Het is wel mijn schuld. Ik had je niet moeten bevriezen,"
Ik luister aandachtig naar haar verhaal. Natuurlijk heeft ze gelijk, het is niet mijn schuld, maar een heer hoort niet iemand anders de schuld te geven, dus doe ik dat ook niet.
Plotseling voel ik hoe alle pijn wegvloeit. Ik kijk direct naar Amare, die de pijn op haar gezicht heeft staan. "Verdomme!" vloek ik woedend. Ik pak haar beide polsen vast. "Dat moest je niet doen, want het zijn niet jouw zaken!" grom ik naar haar. "Ik stel voor," begin ik dan iets rustiger. "Dat we elkaar gewoon niet meer zien. Dan krijg ik tenminste geen klappen meer." Het klinkt hard, maar dat is het ook. Dit is het enige wat we kunnen doen.

Matthew

Scarlett weet ons om te draaien en ik kijk naar boven hoe ze naar me lacht. 'Je speelt vals, heel vals.' Ik grijns onschuldig. 'Ik speel niet vals.' Grinnik ik zachtjes. Ze buigt voorover en begint kleine kusjes in mijn nek te geven. Ik sluit mijn ogen en probeer normaal door te blijven ademen. Als ze bijna bij mijn oor is hap ik licht naar adem en kijk naar haar. Ik verstrengel onze vingers met elkaar terwijl ik met mijn andere hand in de lakes grijp voor 'hou vast'. Ik weet haar bij mijn oor en nek vandaan te krijgen en kijk haar licht hijgend aan. 'Jij bent pas gemeen.' Mijn stem is hees en een stukje hoger dan normaal. Ik schraap mijn keel. 'Ik kan daar niet zo goed tegen.' Fluister ik. Moest je mij nou zien liggen. Als een opgewond jongetje van 15 die nooit verder gegaan is dan handjes vast houden. Ik haal diep adem en kijk haar dan niet aan. 'Ik kan er echt niet tegen.' Glimlach ik nogmaals.

Scarlett Raven Xena
Onschuldig grijnst hij. "Ik speel niet vals." Grinnikt hij zachtjes, waarna ik al voorover was gebogen en kusjes in zijn nek geef. Hij ademt nog lichtelijk normaal, maar wanneer ik mijna bij zijn oor ben, hapt hij licht naar adem, waardoor ik stop en grinnikend naar hem kijk. Hierna ga ik echter snel verder met waarmee ik bezig was. Hij verstrengeld onze vingers met elkaar, terwijl hij met zijn andere hand in de lakens grijpt voor houdvast.
Op een gegeven moment weet hij mij weg te krijgen bij zijn oor en nek vandaan. Matthew kijkt me licht hijgend aan. "Jij bent pas gemeen." Zijn stem is hees en een stukje hoger dan normaal, waardoor ik weet dat ik goed werk heb geleverd en zeker nog verder wil gaan. Hij schraapt zijn keel.
"Ik kan daar niet zo goed tegen." Fluisterd hij, waarna hij diep adem haalt en mij niet meer aan kijkt. "Ik kan er echt niet tegen." Glimlacht hij nogmaals.
"Dan doen we het toch niet meer?" Grijns ik plagerig, maar druk nog wel expres mijn lippen op zijn oor om vervolgens vlak eronder zacht te bijten en mijn hand over zijn borstkas te bewegen, waardoor zijn shirt iets omhoog gaat. Hierna laat ik me naast hem neer vallen met een uitdagend glimlachje op mijn lippen, terwijl ik me tegen hem aan druk. "Ik slaap wel naakt, vindt je vast niet erg, toch?" knipoog ik speels.

People, ik wil naar de volgende dag gaan. Het heeft namelijk al lang genoeg geduurd, willen jullie 't afronden, zodat het dag 2 kan worden?

[ bericht aangepast op 20 okt 2012 - 0:14 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.