[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

"Blij dat er mensen zijn die nog een beetje normaal zijn" glimlachte Amberlynn "Een héél klein beetje ja." grinnikte Willow nog voordat ik mijn vraag stelde. Ik knikte. "Sommige wel."
Toen ik mijn vraag stelde keek Willow naar de donkere lucht en fronste."Ik denk niet dat het hier ooit echt licht wordt", zei ze zuchtend, "We zullen zuinig moeten doen met de zaklampen." Ik knikte instemmend. "Gisteren was het wel erg licht geworden, misschien duurt het hier gewoon veel langer." Ik haalde mijn schouders op, zover ik dat kon omdat ik op de grond lag. "We will see."
Toen keek ik van Willow naar Amberlynn en weer terug. "Duuuus. Wat gaan wij doen?" zei ik op een iets wat speelse toon en deed om wenkbrauw wiebel om dit te onderdrukken.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 9:43 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

James - wezen

Xavier kijkt normaal, te normaal. Gelukkig komt er even later een licht grijnsje op zijn gezicht, maar volgens mij is hij behoorlijk in gedachte. Zou hij zich nu bedenken of hij wel met mij mee moet gaan, nog verder het bos in? Ik snap het wel, ik ben niet de liefste. Xavier zucht even en het is even stil. Ik wacht af, lichtelijk gespannen.
"Oké." zegt hij uiteindelijk en ik moet wel grijnzen, natuurlijk wilt hij dat. "Dat is goed, laten we maar gaan. Al vind ik het toch heel wat dat je het voorsteld." plaagt hij en ik frons als hij het mes op pakt en daarbij grinnikt. Had heb niet eens doorgehad dat hij hem liet vallen, wanneer is dat gebeurt? Ik moet echt beter opletten. Waarschijnlijk tijdens het drinken, als hij nog eens zoiets aanbied zal ik me niet zo mogen laten gaan. Ik mis teveel. Het mes stopt hij in zijn laars.
"Maar toch bedankt. Je hoeft niet persé mee te gaan weet je." vervolgt hij dan. Nu kan ik het niet laten om te grijnzen, hij heeft me een perfecte manier gegeven waarop ik op hem in kan spelen. Hij weet het waarschijnlijk zelf niet, maar dat zal niet lang duren. Ik doe weer een stap dichterbij, een kleintje. Vervolgens nog één.
"Bedank me maar niet, ik weet gewoon dat je het wilt." grijns ik naar hem.
"Niet dat je de enige bent die dat graag wilt hoor, misschien wil ik het nog wel meer dan jou." Ik ga opnieuw tegenover hem staan en laat mijn hand langs zijn wang glijden, waarna ik me snel omdraai en al langzaam begin te lopen in de richting die ik daarnet aanwees. Ik wist wel dat ik het nog altijd kon. Het is vreemd voor mij, ik heb altijd een hekel gehad aan zulke dingen, jongens die op jongens vallen. Toch voel ik me er niet slecht bij, zoals ik had gedacht. Het is... vernieuwend, verfrissend. Eens wat anders dan ik normaal doe. Een leuk spel. Al vind ik zelf dat ik het spel een beetje te ver laat doordraven, waarom doe ik dat? Ik kan het zelf niet eens beantwoorden.
"Kom je nog?" vraag ik.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Hij grijnsde toen hij mijn antwoord hoorde, maar beter haalt hij zich niets in zijn hoofd. Hij hoorde me alleen de plaats te wijzen zodat ik de weg kon onthouden en de volgende keer er zelf heen kon gaan. Zonder zijn hulp, wel te verstaan. Het lijkt nu net alsof ik in zijn val ben gelopen, omdat hij zo grijnsde. Alleen.. Het zal toch geen val zijn? Dan was ik echt een sukkel, ik moest me niet laten leiden door mijn gevoel. Die had me meerdere keren bedrogen, daar is hij goed in.
Wanneer hij opeens dichterbij komt, breek ik mijn gedachten af. Nu is er enkel stilte en de vraag wat hij in helsnaam van plan was. Maar had ik die vraag niet meerdere keren gesteld? Ik vroeg me af of hij hetzelfde had, of dat ik enkel een vermakelijk entertainment voor hem was.. "Bedank me maar niet, ik weet gewoon dat je het wilt." grijnst hij naar mij, ik probeer mijn gezicht zo emotieloos mogelijk te houden. "Niet dat je de enige bent die dat graag wilt hoor, misschien wil ik het nog wel meer dan jou."
Opnieuw ging hij tegenover me staan en laat zijn hand langs mijn wang glijden, waardoor er een lichte huivering door mijn lichaam ging. Wat bedoelde hij ermee? Hij kon het sowieso niet op dezelfde manier als mij bedoelen, aangezien hij erg duidelijk was in het niet-homo zijn. Maar gister... Nee! Dit was gewoon een van zijn truukjes en hij zei hij enkel als bijbedoeling om me te vermoorden.
Hierna draait hij zich snel om en begint langzaam te lopen in de richting die hij daarnet aanwees. Doelloos keek ik hem na, niet wetende of ik hem wel degelijk moest volgen of er de brui aan moest geven en rechtsomkeert moest maken. "Kom je nog?" Ik knipperde met mijn ogen, likte met mijn tong over mijn lippen en slikte vervolgens.
Onbewust had ik de hele tijd naar hem gestaard, dat moest er vast slecht uit hebben gezien, en als bevroren begon het me te dagen. Langzaam knikte ik en begon tegelijkertijd te lopen. "Ja, ik kom," Toen ik voorbij hem liep, keek ik even naar hem, maar probeerde verder mijn blik voor me te houden. "Probeer maar niets, want ik ken verschillende gevechtsporten en ben niet bang je wat aan te doen." meldde ik hem en vervloekte mezelf omdat het zo stom klonk. Wat moest James wel niet denken?

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 11:13 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Het is leuk om de verwarring in zijn ogen te zien. Het is nog leuker omdat ik de mijne voor mij kan houden. Nouja, meestal dan. Uiteindelijk hoor ik hem achter mij in beweging komen, natuurlijk gaat hij met mij mee, al twijfelde ik er wel even over. Misschien was het toch niet zo'n slimme zet, Xavier is een stok koppiger dan de meesten en lijkt wel bijna immuum te zijn voor mijn charmes, met als smoes dat ik zijn type niet ben. Helaas ben ik iedereens type, dat maak ik mezelf.
"Ja, ik kom." hoor ik hem zeggen. Ik gijns even, hij loopt mij voorbij en kijkt naar me, hoewel hij zijn blik erna voor zich probeert te houden. Ik kijk terug, dat ene ogenblik. Misschien probeer ik wel iets te gretig zijn blik op te vangen. Daarom richt ik mijn blik ook snel voor mij, vanuit mijn ogenhoeken probeer ik zijn bewegingen alsnog op te vangen.
"Probeer maar niets, want ik ken verschillende gevechtsporten en ben niet bang je wat aan te doen." meld hij plots. Oké, mag ik nu lachen? Ja. Ik lach zacht met mijn hand voor mijn mond. Ik zet mijn hand tegen zijn schouder en geef hem een zacht duwtje, gewoon omdat ik hem steeds aan wil raken.
"Yeah, goodluck with that." grinnik ik nog na. "Je hebt me net een stuk versterkt met je bloed, weet je nog? Maar veel succes met proberen, dat mag wel eens hoor. Ik zal je geen pijn doen, alleen maar tegenhouden." Ik haal mijn hand nonchalant door mijn ondertussen warrige haar en stap door met hernieuwde energie en een flinke glimlach op mijn lippen.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Kort grijnsde hij en wanneer ik hem in zijn ogen keek, het ene ogenblik dat ik langs hem liep, keek hij terug. Ik liep best dicht langs hem en kon zo ook de kleur van zijn ogen gemakkelijk zien, echter had ik gehoopt dat het niets bij mij zou doen. Helaas deed het wel degelijk iets met me, dus probeerde ik zijn blik nu niet meer te kruisen, aangezien ik gewoonweg niet meer wilde zien en merken dat het iets met mij zou doen. Het verwarde me, hij verwarde me.
Toch probeerde ik wel degelijk, zo onopvallend mogelijk, zijn handelingen in mijn ooghoeken te zien, waarna ik snel mijn blik weer afwendde voor me. Wat ik zei, vond ik nog steeds stom, het klonk nergens naar en nu wist ik zeker dat ik niet helder na kon denken met hem in de buurt. Misschien was het toch een stom idee dat hij mee ging, moest ik hem zeggen dat ik het wel alleen kon vinden. Zo wist ik ook zeker dat hij zacht begon te lachen, maar toch keek ik niet naar hem, omdat ik zijn blik niet meer wilde opvangen of wilde zien dat hij mij uitlachte. Ergens ging een klein pijnscheutje mijn lichaam door, maar ik wilde er niet opletten.
Wanneer ik zijn hand opeens tegen mijn schouder voelde en hij vervolgens er een zacht duwtje tegen gaf, rilde ik onbewust. “Yeah, goodluck with that. Je hebt me net een stuk versterkt met je bloed, weet je nog? Maar veel succes met proberen, dat mag wel eens hoor. Ik zal je geen pijn doen, alleen maar tegenhouden.” Ik wilde het niet, ik wilde niet meer dat hij me aanraakte, dus geïrriteerd sloeg ik zijn hand weg. “Houd op.” Mompelde ik, op dezelfde geïrriteerde toon, maar ik kon het niet laten toch heimelijk naar hem te kijken wanneer hij nonchalant een hand door zijn warrige haar haalde met een flinke glimlach op zijn lippen. Doordat ik niet oplette, kwam hij voor mij te lopen en dwaalde mijn blik zelfs ietwat verlegen af naar de grond. “Ik wil niet meer dat je meeloopt, ik kan het zelf wel vinden. Ga weg.” Melde ik hem en slikte hoorbaar de brok in mijn keel weg om vervolgens naar hem te kijken. Al wist ik diep vanbinnen dat ik er toch geen fuck van meende, maar hopelijk wist hij dat niet.

---

†

James - wezen

Hij slaat mijn hand geïrriteerd weg. "Houd op." mompelt hij, net zo geïrriteerd. Dit is weer zoiets onvoorspelbaars van hem. Net mocht ik zijn bloed nog drinken en nu is hij alweer geïrriteerd door mij. Nouja, misschien is het niet geheel onvoorspelbaar omdat hij al vanaf het begin duidelijk heeft gemaakt dat hij mijn ego en arrogantie alles behalve aantrekkelijk vond... Uiteindelijk loop ik voorop.
"Ik wil niet meer dat je meeloopt, ik kan het zelf wel vinden. Ga weg." meld hij plotseling, hoewel zijn stem niet oprecht klinkt. Woest draai ik mezelf om, naar Xavier toe. Dit gebeurt al voordat ik er erg in heb, ik ben niet iemand om impulsief te reageren en mijn kalmheid te verliezen door zoiets. Daarom sta ik ook versteld van mezelf als ik hem kwaad aankijk, maar niets aandoe.
"Het is ook nooit goed genoeg voor jou hé!" vertel ik hem kwaad. "Ik doe dit alleen om mijn schuld af te lossen, jij gaf mij te drinken, ik geef het aan jou. Maar best, zoek het zelf maar uit, aangezien je daar blijkbaar zo goed in bent." grom ik vervolgens naar hem. Ik heb mezelf niet meer in de hand, ik verlies mijn kalmte teveel. Nog nooit heeft iemand mij zo uit kunnen lokken, met zulke simpele dingen. Ik denk er niet meer bij na, ik heb geen plan meer.
Ik klem mijn kaken op elkaar en boor mijn blik in zijn ogen. Mijn armen klem ik tegen mijn lichaam aan vanwege de sterke drang om hem naar achteren te duwen en gisteren te laten herhalen in plaats van hem te verwonden. Dat mag ik alleen niet laten gebeuren, dat is onmogelijk. Toch weerspiegelen mijn ogen mijn gedachtes, de plotseling opwellende wilde lust die de woede uit mijn ogen laat vervagen.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Woest draaide hij zich om, naar mij toe, nadat hij mijn woorden had gehoord. Toen ik deze blik in zijn ogen zag, verhardde mijn ogen vanzelf en mijn mond was een streep geworden. Het verbaasde me dat hij me niets aandeed, aangezien hij me zo woedend aankeek dat ik dacht dat het elk moment kon gebeuren. Hij deed echter nog steeds niets, zelfs dit had ik niet van hem verwacht. Hij was raar, deed rare dingen met me en daarom wilde ik dat hij wegging. Dat was het beste voor ons beiden, hield ik mezelf voor.
“Het is ook nooit goed genoeg voor jou hé!” vertelde hij mij kwaad, waar ik niets op zei. Wat moest ik er dan ook op zeggen? “Ik doe dit alleen om mijn schuld af te lossen, jij gaf mij te drinken, ik geef het aan jou. Maar best, zoek het zelf maar uit, aangezien je daar blijkbaar zo goed in bent.” Gromde hij vervolgens naar mij, waardoor ik lichtelijk begon te knarsetanden. James klemt zijn kaken ook op elkaar en boort zijn blik in mijn ogen, maar ik doe precies hetzelfde terug. Wanneer ik begon te praten, sloeg ik zelfs kritisch en kwaad mijn armen over elkaar. Stevig spande ik mijn spieren aan, eveneens voor degene die mijn buikspieren waren.
“Inderdaad,” beaamde ik, stil maar met een dodelijke toon erin. “Daar ben ik goed in, ik heb je niet nodig om dat stomme meertje te vinden.” Gromde ik kwaad, maar wanneer ik de woede opeens uit zijn ogen zag sijpelen en er een emotie in zag verschijnen die ik helemaal niet bij hem verwacht had, viel ik stil, keek er enkel nadenkend naar. Er weerspiegelde duidelijk een opwellende wilde lust in zijn ogen, de woede was verdwenen en mijn adem stokte in mijn keel. Ergens wilde ik mijn lippen nu weer op die van hem drukken, hetzelfde als gisteren doen, maar ik wist niet wat hij nu precies wilde, het verwarde me zo erg dat mijn hoofd begon te bonken. “Lust?” Het kwam zacht, fluisterend uit mijn mond. “Wat wil je nou van me?” Het kwam er niet grommend uit, maar ook niet zacht, juist duidelijk en nieuwsgierig.
Toch liep ik vervolgens op hem af met snelle passen en pakte zijn gezicht vast om vervolgens mijn lippen ruw op die van hem te drukken. Vlak erna stopte ik, schudde mijn hoofd en draaide me om, om weg te lopen. Ik was niet goed bij mijn hoofd. Hij had duidelijk gemaakt dat hij er niets voor voelde, dat hij voor vrouwen leefde.

---

†

James - wezen

Xaviers eerste reactie op mijn woede was een verharde blik en een mond die zich samentrekt tot een streep. Na mijn woorden begint hij te knarsentanden. Zijn ogen boren zich net zo hard terug in die van mij als ik bij hem doe en hij slaat stevig zijn armen kritisch en kwaad over elkaar heen. Ik kan duidelijk zijn dat hij al zijn spieren aanspant, hij heeft nogal wat spieren...
"Inderdaad." beaamt hij met een dodelijke toon. "Daar ben ik goed in, ik heb je niet nodig om dat stomme meertje te vinden." gromt hij kwaad terug. Hij valt stil als hij de veranderde blik in mijn ogen ziet. Het liefst zou ik nu weglopen, maar dat doe ik niet. Ik kan het niet, ik blijf in zijn ogen kijken. Zelfs mijn blik kan ik niet afwenden.
"Lust?" Het komt zacht fluisterend uit zijn mond, ik verstijf erdoor. "Wat wil je nou van me?" Zijn toon is duidelijk veranderd, hij klinkt nieuwsgierig. Ik heb de tijd niet om te antwoorden omdat hij met snelle passen naar me toe loopt en mijn hoofd vastpakt om vervolgens zijn lippen ruw op die van mij te drukken. Zijn handen voelen warm aan op mijn gezicht, mijn lippen kussen hem automatisch terug, tot hij stopt. Hij schud met zijn hoofd en draait zich om, om weg te lopen.
"Je loopt altijd weg, waarom?" vraag ik hem zacht, mijn stem klinkt zelfs een beetje schor. Nee James, dit hoort niet meer bij je plan, kap er gewoon mee. Ik krijg de verbazing niet uit mijn ogen, samen met een klein restje van de lust. Voor een moment was die enorm aangewakkerd, tot hij mijn lippen losliet. Ik dacht niet eens aan een vrouw, wat bezield me? Ik hoor een spelletje te spelen, met Xavier.
"Volgens mij ben jij degene die een spelletje speelt, niet ik." zeg ik naar waarheid, iets wat ik echt denk.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Hij had me terug gekust, maar ik vroeg me nog steeds af of het een spel van hem was of niet. Ik wist gewoon niet wat ik ervan moest denken, dus liep ik weer weg. James deed dit duidelijk omdat hij dichterbij Willow wilde komen en ik wilde geen deel van zijn spelletje uitmaken, ik weigerde dat. Zeker als ik er wel zulke hevige gevoelens door kan krijgen.
“Je loopt altijd weg, waarom?” vroeg hij zacht, zijn stem klonk zelfs ietwat schor, waardoor ik stil bleef staan, met mijn rug naar hem toe. “Volgens mij ben jij degene die een spelletje speelt, niet ik.” Zegt hij, waardoor ik diegene dit keer ben die woest omdraai, maar wanneer ik zijn blik zie, blijf ik voor een klein moment stil. Deze is lichtelijk verbaasd met het kleine restje lust.
Toch raap ik mezelf bij elkaar en zeg vervolgens, “Ik ben niet degene die een spelletje speelt hoor!” Het klonk woedend, ik had het zelfs naar hem toegeroepen.
Onbewust liep ik weer naar hem toe met snelle passen, maar bleef een beetje te dicht bij hem stilstaan. De woede was nog steeds niet uit mijn ogen, maar er lag ook enkele andere emoties in, zoals nieuwsgierigheid en lust. “Ik weet wat je probeert, James, maar het gaat je niet lukken. Ik weiger om een deel te zijn van je spelletje, zodat jij dichterbij Willow komt.”
Ik grom, maar het kwam er veel minder woedend uit dan ik bedoeld had, met meer wellust erin, doordat ik zijn gezicht weer in me opnam en hard hierna op mijn lip beet. Laat je nu niet afleiden, Xavier, niet doen. Niet doen.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 18:16 ]

---

†

Sirens ---> Carmenta

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

( Oke, hier komt mijn post ! )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Amberlynn Jefferson.

"Een héél klein beetje ja." grinnikte Willow en Damien knikte. "Sommige wel."
"Ik denk niet dat het hier ooit echt licht wordt", zei ze zuchtend, "We zullen zuinig moeten doen met de zaklampen." Damien knikte instemmend. "Gisteren was het wel erg licht geworden, misschien duurt het hier gewoon veel langer." Ik dacht na. "Ik weet het niet, ik heb er zo mijn twijfels over." zei ik en zuchtte. "Ik heb twee zaklampen en batterijen." zei ik toen simpel. "Ik was wel zo slim om dat mee te nemen."
Damien haalde zijn schouders op. "We will see." Zei hij waarna hij van Willow naar mij keek en weer terug. "Duuuus. Wat gaan wij doen?" zei hij op een iets wat speelse toon en deed een wenkbrauw wiebel om dit te onderdrukken. Ik zuchtte en lachte waarna ik me achterover liet vallen. "Bedenk maar wat." zei ik toen. "We kunnen moeilijk op monsters gaan jagen."

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

( En nu huiswerk .. )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

James - wezen

Ik ben blij als hij stopt met weglopen, ook al zou het beter zijn als hij nu weg zou gaan. Met zijn woedende houding ben ik dan weer iets minder blij, ook al blijft hij nog even stil als hij me aankijkt. Hij zou waarschijnlijk niet zo boos zijn als hij echt een spelletje zou spelen dus streep ik dat in mijn hoofd alweer af.
"Ik ben niet degene die een spelletje speelt hoor!" roept hij woedend naar me toe. Hij loopt opnieuw met snelle passen naar me toe en blijft behoorlijk dicht bij me stilstaan. De woede is nog steeds te zien in zijn ogen, maar er liggen ook enkele andere emoties in, zoals nieuwsgierigheid en lust.
"Ik weet wat je probeert, James, maar het gaat je niet lukken. Ik weiger om een deel te zijn van je spelletje, zodat jij dichterbij Willow komt."
Hij gromt wellustig, ik merk het amper. Willow? Ik probeer te lachen zoals ik altijd doe als hij iets onzinnings uitkraamt zoals zijn vechtsporten, maar het mislukt. Het klinkt zenuwachtig, misschien zelfs een beetje hysterisch. Xavier bijt op zijn lip nadat hij mijn gezicht opgenomen heeft.
"Ben je nou helemaal van de pot gerukt? Willow, echt?" vraag ik, met een toon van ongeloof in mijn stem. "Die trapt overal in, daar zou ik jou hulp echt niet bij nodig hebben." verklaar ik hem. Ik kijk hem even inschattend aan en schud dan met mijn hoofd. Ik ben hem meer verschuldigd, iets waardoor hij me gelooft. Ik vraag me af of ik dat hem wel kan geven.
"Ik eh..." haper ik. "Speeltijd is al sinds gister over." vertel ik dan zacht. Ik slik eens en leg mijn trillende handen op de zijkant van zijn gezicht, waarna ik me naar hem toebuig en hem kus, heel anders dan Xaviers wilde en ruwe lippen. Het is onzeker, onvast, alsof ik niet kan geloven dat ik dit doe, wat ik inderdaad ook niet kan.

---

Your make-up is terrible

[Succes, ik wacht nog even op Willow's post.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.