[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Er komt een vaag lachje op zijn gezicht, het lijkt alsof hij probeert te lachen, maar het klinkt zenuwachtig, en ik frons duidelijk doordat het zo raar eruit ziet. “Ben je nou helemaal van de pot gerukt? Willow, echt?” vraagt hij, met een toon van ongeloof in zijn stem, waardoor ik een paar keer ongelovig met mijn ogen knipper. Excusez moi? Toch zeg ik er nog niets op en laat James uitpraten. Goed, die word dus waarschijnlijk afgestreept.
“Die trapt overal in, daar zou ik jou hulp echt niet bij nodig hebben.” Verklaart hij aan mij, maar ik schud mijn hoofd dan. “Daar gaat het niet om, je hebt duidelijk gemaakt dat je niets bij mannen voelt, maar ik voel er wel wat bij, ja. Don’t take advantage from it.” fluister ik zacht, omdat ik nu toch iets van mijn zwakte laat zien.
Hij keek me even inschattend aan en schud vervolgens met zijn hoofd. Ik vraag me af wat hij nu weer in dat mooie hoofdje van hem haalt. “Ik eh…” haperde hij. “Speeltijd is al sinds gister over.” Vertelt hij zacht en ik frons lichtelijk, een verwarde blik duidelijk op mijn gezicht te zien. James slikt eens en legt zijn trillende handen op de zijkant van mijn gezicht, waardoor ik hem even verbaasd aankijk, maar als versteend doe ik er niets tegen en wacht af. Al snel buigt hij naar me toe en kust me, echter heel anders dan het wilde en ruwe van hem, dat van James was onzeker, alsof hij niet kon geloven dat hij dit daadwerkelijk deed.
In eerste instantie wilde ik hem ook wegduwen en hem een antwoord eisen van dit alles, maar zodra ik de warmte van zijn lippen voelde, deed ik er niets meer tegen. Mijn vingers omklemden zijn shirt en ik trok hem dichter tegen me aan, echter wel voorzichtiger dan eerst, alsof ik bang was dat hij het zo af kon kappen. Ik kneep mijn ogen dicht en kuste hem rustig terug, op zijn ritme, zodat ik kon laten merken dat ik wel degelijk kalm, rustig kon kussen. Toch, na wat een enkele minuut leek, kuste ik passievoller en merkte ik hoe mijn ademhaling zwaarder werd.

(Ik moet even weg, helaas..)

---

†

Willow Nastya Reyes
'Gisteren was het wel erg licht geworden, misschien duurt het hier gewoon veel langer,' zegt Damien schouderophalend, wat er wat apart uit ziet omdat hij op de grond ligt. 'We will see'. 'Ik weet het niet, ik heb er zo mijn twijfels over,' zucht Amberlynn. 'Ik heb twee zaklampen en batterijen. Ik was wel zo slim om dat mee te nemen'. Ik denk even na. 'Volgens mij heb ik maar één zaklamp bij me, tenminste ik hoop dat ik dat heb,' mompel ik. Amberlynn was inderdaad slim geweest door twee zaklampen mee te nemen, maar ik had ook niet verwacht dat we ergens terecht zouden komen waar we een zaklamp veel nodig zouden hebben.
'Duuuus. Wat gaan wij doen?' vraagt hij op een wat speelse toon waarna hij met zijn wenkbrauwen wiebelt, waarschijnlijk om de toon wat te onderdrukken. 'Bedenk maar wat,' zegt Amberlynn nadat ze ook is gaan liggen. 'We kunnen moeilijk op monsters gaan jagen'. Ik haal mijn schouders op. 'Het zou in principe wel kunnen, ik denk alleen niet dat we die aankunnen,' zeg ik. 'En meneertje de "wetenschapper" laat ons zeker weten niet helpen met die machine, dus erg veel te doen is er niet'. Ik zucht even en ga dan net als Amberlynn en Damien languit liggen. 'Het enige wat we eigenlijk zouden kunnen doen is opzoek gaan naar eten, tenzij jullie het fijn vinden om voorlopig alleen maar die vruchten te eten'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Daar gaat het niet om, je hebt duidelijk gemaakt dat je niets bij mannen voelt, maar ik voel er wel wat bij, ja. Dont take advantage from it." fluistert hij zacht, dit eitje is duidelijk gekraakt. Ik kan hier geen antwoord op geven, ik weet niets om te zeggen. Ik ben iemand die overal gebruik van maakt voor mijn spelletjes, maar het is me net wel duidelijk geworden dat mijn spelletje een rare wending genomen heeft.
Als ik mijn handen op zijn gezicht heb gelegd, voelt hij als versteend aan, maar als ik hem eenmaal kus, kust hij terug en omklemmen zijn vingers mijn shirt. Daarmee trekt hij me iets dichter tegen zich aan, voorzichtig zelfs. Hij knijpt zijn ogen dicht en ik volg zijn voorbeeld, hoewel ik begon, voel ik me de volger en stel ik me ook zo op. Hij kust rustig, op mijn tempo. Hij kan het dus wel, hij is ook niet alleen ruw. Mijn armen laat ik hulpeloos langs mijn lichaam hangen nadat ze van zijn gezicht gezakt zijn.
Na een tijdje, ik ben alle besef van tijd kwijt geraakt, kust hij passievoller en zijn ademhaling word zwaarder. Ik ga automatisch mee in deze pasionele zoen en mijn armen til ik nu een stukje op. Ik zet ze op zijn middel, onzeker aarzelend. Uiteindelijk maak ik mezelf toch los van hem, mijn handen laat ik op de plek waar ze nu zitten en ik laat enkele centimeters tussen onze gezichten. Mijn ogen sla ik neer, naar beneden.
"Ik hoop dat het genoeg is om je te overtuigen." zeg ik zacht en mijn stem klinkt zelfs een beetje hees, iets dat ik niet kan verbergen. Mijn wangen kleuren lichtjes rood en ik hou mijn ogen naar beneden gericht, dit moet genoeg zijn voor iedereen, elke reus, elke kabouter. Anders weet ik het gewoon niet meer. Ik voel hem zo dichtbij, veel te dichtbij. Maar ik doe er niets aan.

---

Your make-up is terrible

Damien Hunter

"Bedenk maar wat." antwoordde Amberlynn op mijn vraag, "We kunnen moeilijk op monsters gaan jagen" Ik schoot in de lach. "Dat zou inderdaad niet zo handig zijn." Willow haalde haar schouders op.
"Het zou in principe wel kunnen, ik denk alleen niet dat we die aankunnen." zei ze en ik knikte bevestigend. "Dat zou ons, met een beetje pech, het leven kunnen kosten." vulde ik haar aan. "En meneertje de "wetenschapper" laat ons zeker weten niet helpen met die machine, dus erg veel te doen is er niet." Ze zuchtte en ging toen ook op haar rug liggen. "Het enige wat we eigenlijk zouden kunnen doen is opzoek gaan naar eten, tenzij jullie het fijn vinden om voorlopig alleen maar die vruchten te eten." Ik knikte. "Ach, de vruchten zijn ook lekker en waar wil jij zo snel ander eten vinden? Wil je ook de dieren hier gaan jagen of een dorp zoeken?" vroeg ik lachend. "Geen idee of ik dat risico wil nemen."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

( Oke sorry hier komt hij, )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Maakt niet uit hoor ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Amberlynn Jefferson.

"Dat zou inderdaad niet zo handig zijn." Zei Damien en Willow haalde haar schouders op.
"Het zou in principe wel kunnen, ik denk alleen niet dat we die aankunnen." zei ze en hij knikte bevestigend. "Onderschat mijn krachten niet." zei ik toen serieus maar je kon in mijn ogen zien dat ik een grapje maakte. "Dat zou ons, met een beetje pech, het leven kunnen kosten." Zei Damien. "Nogmaals liefjes, onderschat mijn Amber kracht niet." Ging ik op dezelfde toon verder. "En meneertje de "wetenschapper" laat ons zeker weten niet helpen met die machine, dus erg veel te doen is er niet." Ze zuchtte en ging toen ook op haar rug liggen. "Tja, ik had al geen vertrouwen in hem en heb het nu nog steeds niet." zei ik simpel en haalde mijn schouders op. "Het enige wat we eigenlijk zouden kunnen doen is opzoek gaan naar eten, tenzij jullie het fijn vinden om voorlopig alleen maar die vruchten te eten." Hij knikte. "Ach, de vruchten zijn ook lekker en waar wil jij zo snel ander eten vinden? Wil je ook de dieren hier gaan jagen of een dorp zoeken?" vroeg hij lachend. "Geen idee of ik dat risico wil nemen." zegt hij en ik haal mijn schouders op. "Ik wil wel mee." zei ik droogjes.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:50 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Athan Romanescu.

Ik keek vanuit de bomen op de jongeren neer. Allemaal stuk voor stuk bekeek ik ze tot mijn ogen bleven hangen bij een groepje dat bestond uit drie. Twee meisjes en een jongen.
Het was hetzelfde meisje dat ik gisteren al bespiedde, ze ging als eerste het bos in.
Daarnaast haar zat de jongen. Door de aanvaring met Aimee en James heb ik het gevoel dat ik Amber, die naam heb ik tenminste horen vallen niet meer kan lokken..maar het meisje dat alleen zat. Willow geloof ik..
Ik zuchtte en richtte me op het groepje, waarna ik een illusie vormde, één waarin ze me kende en dat ik de gehele reis al met hen mee was en nu ook vast zat.
Ik liep naar ze toe, "Ik wil ook wel mee." zei ik toen met een zacht charmant lachje.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:50 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
'Dat zou inderdaad niet zo handig zijn,' zegt Damien. 'Onderschat mijn krachten niet,' zegt Amberlynn op een serieuze toon, maar als ik haar onderzoekend aan kijk zie ik aan haar ogen dat ze het niet meent. 'Hmm, met z'n drieën zouden we misschien nog wel één monster aan kunnen denk ik, maar dan krijgen we waarschijnlijk andere monsters op ons dak,' zeg ik. 'Dat zou ons, met een beetje pech, het leven kunnen kosten,' zegt hij. 'Nogmaals liefjes, onderschat mijn Amber kracht niet,' zegt ze op diezelfde serieus toon. 'En wat is die Amberkracht dan?' vraag ik geamuseerd.
'Ach, de vruchten zijn ook lekker en waar wil jij zo snel ander eten vinden? Wil je ook de dieren hier gaan jagen of een dorp zoeken?' vraagt Damien lachend. 'Geen idee of ik dat risico wil nemen'. Amberlynn haalt haar schouders op. 'Ik wil wel mee,' zegt ze op een droge toon. 'Ik wil ook wel mee,' hoor ik een stem ineens zeggen. Wat verward kijk ik op maar die verwarring verdwijnt meteen als ik Athan's gestalte zien. 'We kijken anders nog wel,' begin ik. 'Ik weet alleen dat ik over een paar dagen wel zat ben van die vruchten,' vervolg ik. 'Dorpen hebben ze hier lijkt me niet dus eigenlijk is het enige wat overblijft is op dieren jagen, waar ik niet echt voor ben, en andere vruchten zoeken'.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:52 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Wait, ik pas het nog even aan ;p]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

( ghehe xd )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik voel zijn handen niet meer en besef me dat hij ze vast langs zijn lichaam laat hangen. Het verward me nog steeds dat hij meegaat in de passionele kus, maar mijn hoofd zit vol mist, dus zoveel denk ik er niet bij na. Abrupt voel ik zijn aanraking, zijn handen op mijn middel, ietwat onzeker aarzelend.
Waarom is hij opeens zo snel veranderd? Hoe kan dat überhaupt? Van zelfverzekerd naar woedend naar onzeker. Het lijk zo totaal niet op James dat ik telkens denk dat hij iemand anders is, al heb ik geen idee van wie. Het is James gewoonweg niet, meer kan ik er niet van zeggen.
Uiteindelijk maakt hij zich los van mij, zijn handen laat hij zitten op de plek waar ze waren. Langzaam open ik mijn ogen weer en slik eens, terwijl ik merk dat er nog enkele centimeters tussen onze gezichten zitten. Mijn blik dringt door in die van hem, maar dit is al snel verbroken doordat hij zijn ogen neerslaat. “Ik hoop dat het genoeg is om je te overtuigen.” Zegt hij zacht en zijn stem klinkt een beetje hees, iets dat ik niet bij hem verwacht had. Ik had gedacht dat ik de enige was die zo zou klinken, mijn ademhaling is ook een stuk zwaarder, merk ik nu, al probeer ik deze gelijk normaal te krijgen.
Voor een kort moment blijf ik stil, blijf naar hem kijken alsof hij een mooi kunstwerk was, mijn handen hebben zijn shirt nog steeds vastgegrepen. Zijn wangen kleuren lichtjes rood en hij houd nog steeds zijn ogen naar beneden gericht. Wat moet ik nu antwoorden? Ik weet het niet, ik dacht dat ik het wel kon weten, dat ik helder na kon blijven denken, maar het word enkel nog waziger. “Ik weet het niet,” antwoordde ik dus eerlijk, stilletjes. “Er zijn teveel vragen waar ik geen antwoord op weet en zelfs al zou je ze beantwoorden, ik weet gewoonweg niet meer wat echt en nep is. Ik ben de enige die hier íets bij gevoeld heeft, en dat is ook precies de reden dat ik het eigenlijk niet meer wil.” Ondertussen had ik zijn shirt losgelaten, mijn handen vielen naast me neer en terwijl ik hem nog aankeek, stapte ik een enkele stap achteruit zodat zijn handen ook naast zijn lijf vielen.
“Je kunt me hiermee pakken en toch je zin krijgen, wat dat ook moge zijn,” Ik zucht diep en haal verwoed, moedeloos een hand door mijn haar. “Maar aan de andere kant wil ik niets liever dan je weer aan te raken, welke stomme reden je ook bedacht hebt.” Ik wist echt niet meer wat ik moest doen en het frustreerde me mateloos, misschien moest ik hem maar helemaal niet zien. Hem vermijden.

(Omg, dat duurde langer dan ik gewild had..)

---

†

James - wezen

Voor een kort moment blijft hij stil, reageert hij niet. Ik voel zijn ogen op mij branden, zijn ademhaling word alweer normaler. Zijn vingers omklemmen nog altijd mijn shirt, net als dat ik zijn heupen vasthoud. Ik heb de vreemde neiging om hem zo dichter tegen mij aan te trekken maar ik doe het niet, dat is geen goed idee.
"Ik weet het niet." antwoord hij eerlijk, stilletjes. "Er zijn teveel vragen waar ik geen antwoord op weet en zelf al zou je ze beantwoorden, ik weet gewoonweg niet meer wat echt en nep is. Ik ben de enige die hier íets bij gevoeld heeft, en dat is ook precies de reden dat ik het eigenlijk niet meer wil." Hij heeft mijn shirt losgelaten, zijn handen vallen naast zich neer. Hij zet een enkele stap achteruit waardoor mijn handen van hem afglijden en weer langs mijn lichaam handen. Mijn handen bal ik tot vuisten, mijn blik is naar beneden gericht. Ik ga er niet tegen in maar ik beaam het ook niet.
"Je kunt me hiermee pakken en toe je zin krijgen, wat dat ook moge zijn." Hij zucht diep en haalt verwoed een hand door zijn haar. "Maar aan de andere kant wil ik niets liever dan je aan te raken, welke stomme reden je ook bedacht hebt." Nu pas kijk ik weer op naar hem met een hulpeloze blik in mijn ogen.
"Hoe dan?" vraag ik zacht. "Welk voordeel haal ik hier in godsnaam mee, een man kussen. Ik zie niet in hoe dit voor mij beter word en slechter voor jou, echt niet." Ik draai me om, met mijn rug naar Xavier toe. Ik ga nu geen smoesjes bedenken. Ik steek mijn vuist in mijn mond en bijt erop.
"Een man, notabene!" grom ik. "Je bent een man! Een vent, een kerel..." Als of ik het zelf niet kan geloven, en dat kan ik ook niet, nog steeds niet. Daarom herhaal ik het, ik peper het mezelf in. Mijn vuisten hou ik gebalt en ik blijf met mijn rug naar Xavier toe staan. Misschien is het inderdaad beter als hij weggaat.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik zie hoe zijn handen tot vuisten zijn gebald, zijn blik nog steeds naar beneden gericht. Wanneer ik klaar bent met praten, kijkt hij pas weer naar me met een enigszins hulpeloze blik in zijn ogen.
“Hoe dan?” vraagt hij zacht. “Welk voordeel haal ik hier in godsnaam mee, een man kussen. Ik zie niet in hoe dit voor mij beter word en slechter voor jou, echt niet.” Hij draait zich om, zijn rug is nu naar mij toe. Ik weet niet wat hij doet, maar hij brengt zijn arm omhoog. “Een man, notabene!” gromde hij. “Je bent een man! Een vent, een kerel…” Hij houdt zijn vuisten gebald en blijft met zijn rug naar me toestaan, waardoor ik doelloos naar zijn rug staar. Ik had gewild dat hij zich weer om draaide en we weer doorgingen met, hoe slecht dit ook is, kussen.
Ik besluit gewoon eerlijk door te praten, misschien kon hij het dan snappen? Nog steeds wist ik niet wat ik kon verwachten van hem.
“Je hoeft me niet te kussen, weet je.” Het was geen vraag, het was een melding die hij zelf ook wel wist. Al klonk het lichtelijk beledigd, omdat het leek alsof dit voor mij het paradijs moest zijn en hijzelf in de hel leefde of zo. “Ik heb je niet gedwongen mij te kussen,” Dat had ik toch niet? Nee, ik vond van niet, hij had nog steeds zelf de keuze gehad mij weg te duwen, er iets van te zeggen, mij vermoorden… Ach, de keuzelijst is eindeloos voor hem!
“Ik ben een man, ja, en jij ook. Ik val op mannen en hoewel ik weet dat jij liever de vrouwen wilt, is er toch iets bij je gebeurd.” Ik zuchtte diep en wilde mezelf omdraaien, maar besefte me dat ik na dit alles nog steeds bij hem wilde zijn dus draaide ik weer terug en zette een stap in zijn richting.
“Wil je dat ik wegga, of niet? Zo niet, wil je me dan vergezellen naar het meertje?” probeerde ik, een glimlachje op mijn lippen en een sprankje van hoop in mijn ogen.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

James - wezen

"Je hoeft me niet te kussen, weet je." meld hij, maar ik hoor de lichte belediging er in. "Ik heb je niet gedwongen mij te kussen." Ik knik eens, hij heeft gelijk, hoewel ik het wel zou willen. Dwong hij me maar, dan is het in ieder geval makkelijker voor mij. Nee, deed hij maar gewoon niets. Was hij maar gebleven waar hij thuishoort! Geef mij Willow maar, haar vlees, bloed en spelletjes. Ja, zo hoort het.
"Ik ben een man, ja, en jij ook. Ik val op mannen en hoewel ik weet dat jij liever de vrouwen wilt, is er toch iets bij je gebeurd." Hij zucht diep, ik hoor hem achter mij bewegen en uiteindelijk klinkt zijn stem dichterbij. "Wil je dat ik wegga, of niet? Zo niet, wil je me dan vergezellen naar het meertje?" Ik bijt op mijn lip, mijn stilzwijgen hou ik al zolang vol. Het duurt even voor ik mij herpakt hebt en me omdraai waarna ik hem even aankijk. Er ligt een glimlache op zijn lippen en een sprankje hoop in zijn ogen. Ik krab even aan mijn achterhoofd en weet me geen houding te geven.
"Ik wilde je kussen." zeg ik uiteindelijk, omdat ik vind dat hij een antwoord verdient. Natuurlijk weet hij niet of ik het echt meen of niet, ik weet het niet eens. "Ja, ik denk dat ik je wel wil vergezellen naar het meertje. Als jij dat tenminste echt wilt en het niet opnieuw intrekt." Ik glimlach nu ook lichtjes, wat ongemakkeljk maar toch probeer ik het charmant over te laten komen.

---

Your make-up is terrible